จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #5 : part5

ในห้องเรียนหลังจากพักกลางวัน





"เอ่ออ....นี่....คิสะ เธอเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ฉันเห็นเธอแปลกๆไปตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วนะ" ซูกะจังพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับลูบผม



ของฉันซึ่งกำลังฟุบอยู่กับโต๊ะ



"อ่ะ....ไม่เป็นไรจ้า..ฉันสบายดีๆ" ฉันลุกขึ้นตอบพร้อมทั้งฝืนยิ้ม เพื่อที่จะไม่ให้ซูกะจังสงสัย แต่ที่จริงแล้ว...


ตอนนี้น่ะเสียใจกว่าเป็นไหนๆตอนนี้ ในใจฉันมันเศร้าสุดๆ


"อื้มม...งั้นก็ดีแล้วล่ะ ชม.นี้เป็นชม.ว่าง เธอนอนไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"



"อืมๆๆ..จ้ะๆ" ฉันตอบซูกะจังไปแล้วฟุบลงกับโต๊ะต่อ หลังจากเวลาผ่านไปได้สักพัก ฉันก็ได้ยินเสี
ยงที่คุ้นเคยกำลังร้องเรียกใครบางคนอยู่




"นี่เธอๆๆ...." เสียงนั้นยังคงดังอยู่...ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามอง และฉันก็ต้องตกใจเมื่อใบหน้าของเราสองคน



ห่างกันไม่ถึงคืบ ตาคู่เดิมของเขายังคงกลมโต นัยน์ตาก็ยังคงเป็นสีดำสนิท จมูก ปาก ยังคงได้รูปเหมือนเดิมทุกอย่าง



ใบหน้าที่ดึงดูดใจนักหนา ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย แล้วฉันก็รู้สึกถึงสายตาของเค้าที่กำลังพิจารณาฉันอย่างละเอียด



เหมือนกับฉันที่ยังคงจ้องมองเค้าอย่างไม่เคยเบื่อเช่นกัน





"ทะ...เธอ...คิสะใช่ไหม.." ฮาโอถามฉันด้วยความตกใจปนสงสัยเล็กน้อย



"อ่ะ..เอ่อ...สะ...สวัสดีค่ะ ฉันชื่อโยชิโระ คิสะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" ฉันรีบยืนขึ้นแล้วก้มหน้าลง



"ทำไม..เธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ..???" ฮาโอถาม..และมองฉันอย่าง งงๆอยู่เหมือนเดิม



"ถ้าไม่มาที่นี่..แล้วฉันจะเห็นอะไรดีๆหรอคะ" ฉันพูดไปยิ้มไป



"คิสะ..เธอสวยขึ้นมากเลยนะ.." เขาพูด...ขณะที่กำลังทำตาเพ้อๆ...



"แต่ยังไง.....ฉันก็สวยสู้คุณอิเนะของคุณไม่ได้หรอกค่ะ"





"เอ่อ....ระ...เรื่องนั้นชั้นอธิบายได้นะ คิสะ คะ...คืออิเนะเค้ามาขอฉันเป็นแฟนเอง"เขาพยายามอธิบาย



"แล้วถ้าเค้าขอนายแล้วนายไม่เป็น..นายก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกับเค้าใช่มั้ย!!!!" ฉันเริ่มเสียงดังขึ้นอย่างหมด



ความอดทน พร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า.....



"ฉัน...ขอโทษ...ฉันผิดไปแล้วจริงๆ คือ..ฉันไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ ฉันรักเธอ...รักเธอสุดหัวใจ"



เขาพูดเบาๆแล้วทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าฉันอย่างหมดแรง  น้ำตาเจ้ากรรมของฉันตอนนี้ไหลอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด



.



.........การที่คนๆหนึ่ง ต้องมาโดนหลอก.....ด้วยคนที่เราเชื่อใจที่สุด....ความเจ็บปวดนี้......มันเหมือนกำลังโดน



มีดคมเฉือนเข้าไปในใจ.............ซึ่งเค้า...จะไม่มีวัน........ไม่มีวันได้รับรู้.........................................







"อาคิชิมะ ..ฉันว่า...นายหยุดได้แล้วมั้ง..หัด...เข้าใจความรู้สึกคนอื่นหน่อยสิ"  ใครบางคนที่กำลังพูดอยู่นั้น



ยืนอยู่ข้างหลังฉัน



"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย ยามาชิตะ นี่มันเรื่องของฉันนะ!!!" ฮาโอตะโกน





ในตอนนี้ทุกสายตาจับจ้องอยู่ที่เรา........







"ก็ฉันคิดว่านายทำไม่ถูก..เพราะตั้งแต่ปีที่แล้วนายเปลี่ยนคู่ควงมากี่คนแล้วล่ะ 3แล้วมั้งน่ะ" คุโระพูด



"หุบปากของนายเอาไว้เดี๋ยวนี้เลยนะ"  ฮาโอตะโกนขึ้นด้วยหน้าที่แดงด้วยความโกรธใส่คุโระ



ก่อนจะหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงที่เบาเหมือนกับน้ำกำลังจะเหือดแห้ง



"คิสะ....ฉะ...ฉันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริง...แต่ยังไงฉันก็รักเธอนะ......"  น้ำตาที่แห้งไปแล้วกลับไหลลงมาอีก



ชีวิตนี้ฉันต้องเสียน้ำตาอีกสักกี่หยดกันนะ.....กับผู้ชายคนนี้





"ฮาโอ..นายจะหยุดซักทีได้มั้ย...ฉันจะไม่ทนกับนายอีกแล้ว ก่อนหน้านี้...ฉันคง...คงไว้ใจนายมากเกินไป...ใช่ไหม



นายถึงทำอะไรๆ..แบบนี้ โดยที่มีฉันอยู่" ฉันเริ่มจะพูดไม่ออกแล้ว เหมือนกับคำพูดทั้งหมดจะหายไปกับน้ำตาที่



ไหลอาบแก้มของฉัน...ไหลลงไป...ไม่มีวันย้อนคืน





"เธอ...ฉัน....น" ฮาโอพยายามจะพูด แต่ตอนนี้ ฉันหมดความอดทน...หมดแล้ว..ทุกอย่าง



"นายออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!!" ฉันตะโกนสุดเสียง



"ได้...งั้นฉันไปล่ะ...แต่แค่อยากให้รู้ไว้......ว่า......ฉันยังคง....รักเธอ"



พูดเสร็จฮาโอก็เดินออกจากห้องอย่างไร้เรี่ยวแรง





....พรึ่บ.....เสียงฉันทรุดตัวลงกับพื้นเย็นเฉียบ....และน้ำอุ่นๆก็เริ่มไหลอีกครั้ง.....ความอายที่เริ่มแทรกเข้ามา



ทำให้ฉันต้องเอามือปิดหน้าไว้....ฮึก...ฮืออ....ฮึกก.....ทำไมนะ...ทำไม อยู่ๆถึงได้รู้สึกโดดเดี่ยวมากขนาดนี้



วงแขนอบอุ่นคู่หนึ่งโอบฉันเอาไว้จากเบื้องหลังหลัง ...........ไมได้รู้สึก...อบอุ่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วน้า....



ความอบอุ่นนั้นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นแล้ว...ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของอ้อมแขนที่อบอุ่นนั้น...







"นะ...นาย....ทำไมถึงได้....." ฉันถามด้วยความตกใจไม่คิดว่า....



"ฉันก็แค่.....อยากทำให้เธอ...ได้รู้สึกดีขึ้นมาเท่านั้นแหละ" เขาตอบแล้วยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน



"เอ่อ...ขอบใจมากนะ..คุโระ.....ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาแล้วล่ะ...." ฉันยิ้มให้เค้าก่อนจะลุกขึ้นไปนั่งที่ของตัวเอง



"ไม่เป็นไรหรอก คิสะ...ถ้าเธอไม่สบายใจ...บอกให้ฉันรู้ได้นะ...อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว..มันทำให้เธอไม่สบายใจ."





เขาพูดไปพร้อมทั้งยิ้มให้ฉัน





"อื้ม...ได้สิ…ขอบคุณมากนะ" เวลานี้ฉันสามารถยิ้มได้เหมือนเดิมแล้ว [โล่งใจขึ้นเยอะ]



"ฉัน..เต็มใจเสมอนะ" คุโระพูด



ครืด..ด..ด....เสียงเขาเปิดประตูออกไป.....



"คิสะ...รู้สึกดีขึ้นบ้างรึยังจ้ะ??" ซูกะจังเดินเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง



"อื้ม..ๆๆดีขึ้นแล้วจ้าๆๆ" ฉันตอบและยิ้ม  คุโระนอนฟุบไปที่โต๊ะเหมือนปกติในช่วงเช้า......



TO BE CONTINUE :)