จุดเริ่มต้นของคำว่ารักอีกครั้งหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #3 : part3

"เฮ้ยย!! คิสะ ทำไมเค้าไม่เอาเรื่องเธอล่ะ? ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลยนะ ทำไมถึงได้เป็นอย่างนี้ล่ะ" อาซูกะพูดแล้วทำหน้าเครียด





"มันแปลกยังไงหรออาซูกะจัง??" ฉันถามต่ออย่างไม่เข้าใจ





"นี่เธอ ก่อนอื่นเลยนะ ต้องเรียกฉันว่าซูกะนะ"





"ได้จ้ะๆ ซูกะ แหม.. ทีนี้เล่าได้รึยังว่าแปลกยังไงจ๊ะ???"





"อืมม...ก็ นายคุโระคนนั้นน่ะ เอาอย่างแรกก่อนนะ คือ ฉันไม่เคยเห็นเค้าคุยกับใครมากเท่านี้เลยแม้แต่เพื่อนของ



เค้าก็เหอะ ส่วนอย่างที่2เนี่ยนะ ก็ขนาดเธอนินทาเขาออกจะขนาดนั้น เค้ายังไม่เอาเรื่องเธอเล๊ยย แต่ถ้าปกติน่ะนะ



คงมีเรื่องกันไปแล้วล่ะ แล้วเธอก็คงจะไม่ได้เกิดอีกเลย แต่นี่เค้ายังเฉยๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหาเรื่อง จากการสันนิษฐาน



ไว้นะ ฉันว่า...เขาต้องชอบเธอแน่ๆเลยอ่ะ เท่าที่ชั้นคาดการ์ณไว้นะ ไงจะไม่ผิดหรอก"





"แล้วทำไมเธอรู้เรื่องพวกนี้ได้มากขนาดนี้น่ะ ซูกะจัง"





"ก็...เหอะน่า.. ก็เอาเป็นว่าฉันรู้ก็แล้วกัน" พูดเสร็จ ซูกะจังก็หันหน้าหนีชั้นไปอีกทางนึงทันที ไม่รู้ว่าเพราะอะไร





แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไมได้คุยอะไรกับซูกะจังอีกเลยจนถึงเวลา...........ออด....ออด ...เวลาพักเที่ยง







"ไปกันเถอะ คิสะ ไปพักกัน" ซูกะจังลุกขึ้นยืน แล้วเอนตัวไปมาบิดขี้เกียจเตรียมที่จะลากฉันออกจากห้องเต็มที่



[ต้องใช้แรงขนาดนั้นถึงจะฉุดฉันได้เลยหรอยะ เชอะ ไม่สนใจๆๆ]



"อื้มๆ แป๊ปนึงนะ เดี๋ยวชั้นจะตามออกไปละกัน เธอไปก่อนเถอะ" ฉันพูดพลางเก็บของทั้งหมดบนโต๊ะให้



เรียบร้อย เวลานั้นก็ไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว อ้อ!! มีสินะ ก็มีอีตาคนนั้นไงล่ะ จนป่านนี้แล้วก็ยังหลับได้อย่าง



หน้าตาเฉย จะไปปลุกดีมั้ยนะ...เอาไงดีละ .. เห้ออ ปลุกก้ได้ว่ะๆ สู้ๆ!! จากนั้นฉันก็ค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เขา



แต่ไม่ทันไร..







"ว๊ายยยย!! เอ๊ะ! ตุ๊บ" เสียงร้องของฉันดังขึ้นเล็กน้อยเพราะความตกใจ แต่เอ๊ะ! นึกว่าจะเจ็บ ทำไมไม่เจ็บเลยล่ะ



แถมความรู้สึกตอนนี้มันนิ่มๆด้วย หรือว่า...เราจะตายไปแล้วเนี่ย ฮืออ...ฮือ..ฉันยังไม่อยากตายตอนที่ยังไม่ได้



แต่งงานนะ  เอามือออกจากตาดีกว่าจะได้รู้ไปเลยว่าเราตายหรือยัง...... ฉันค่อยๆเอามือออก..



แต่...เฮ้ยย!! ทำไมฉันถึงมานั่งอยู่บนตักของนายนี่ได้ละ





"นี่เธอน่ะ...จะลุกขึ้นได้รึยังล่ะ เธอนี่..หนักอย่างกับหมูเลยนะ" คุโระพูดออกมาหลังจากที่ฉันค่อยๆเปิดตาขึ้น





"เอ้ะ...เมื่อกี้...นะ นาย ยังนอนอยู่เลยนี่นา" ฉันถามออกมาด้วยความสงสัยปนกล้าๆกลัว





"ก็ฉันหลับซะเมื่อไหร่เล่า ฉันเห็นเธอกำลังเดินมาทางฉัน ฉันก็เลยแกล้งนอนอยู่เฉยๆ อยากรู้นักว่าเธอจะทำ



อะไร" หมอนั่นพูดไปขณะที่กำลังลุกขึ้นปัดฝุ่นที่ติดอยู่เล็กน้อยบนตัวเค้า



[รู้สึกว่าอีตานี่มันเป็นคนรักสะอาดจริงนะ]





"เอ่ออ....ชั้นขอโทษก็แล้วกันที่ล้มทับนายแบบนี้น่ะ" ฉันลุกขึ้นแล้วพูดกับเขา





"รู้ตัวก็ดีแล้วล่ะนะ...เธอนี่มัน..ซุ่มซ่ามจริงๆเล๊ยย ทำคนอื่นลำบากไปด้วย.....ตัวเธอน่ะ เบาอยู่ซะเมื่อไหร่"



นายนั่นยังว่าฉันต่อ ..หนอยแหนะ มาว่าฉันหนักได้ยังงัยล่ะหา (ฉุนจัด)





"ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะ..ขอโทษด้วย" ฉันก้มหัวลงเป็นการขอโทษก่อนที่จะหันหลังเดินออกไปจากห้อง





"เดี๋ยวก่อนสิเธอ" เขาเรียกฉัน ฉันหันไปมองหน้าเค้าอีกทีด้วยหน้าตาที่สงสัยว่า มีอะไรอีกล่ะ





"ต่อไปนี้นะ ให้เธอ...เรียกชั้นว่าคุโระเท่านั้น เข้าใจมะ??" เขาตะโกนซะดังไปทั้งชั้น





"แล้วทำไมชั้นต้องทำตามที่นายบอกด้วยล่ะห้ะ??"





"ก็ฉันอยากให้เรียกยังงี้ มีอะไรมั้ย" พูดเสร็จเค้าก็หันไปทางอื่น





"ก็ด้ะๆ แต่นาย..เอ้ย ไม่ใช่สิ คุโระเองก็ไม่ต้องเรียกฉันว่าเธอเหมือนกันนะเรียกชั้นว่า คิสะด้วยก็แล้วกัน"





"อืมๆ ตกลง"



ฉันว่า….ฉันเห็นนายนี่หน้าแดงนะ เป็นอะไรของเค้าน่ะ....เอ่อ..แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง ฉันคงตาฝาดไปเองแหละ





"งั้น..ฉันไปก่อนละกันนะ เพื่อนชั้นคงรอนานแล้ว" ฉันโบกมือให้คุโระแล้วรีบวิ่งไปหาซูกะจัง





"แฮ่ก....แฮ่กก.... ขอโทษนะซูกะ ฉันน..อะ..เออ แฮ่ก..... ฉันช้าไปหน่อยน่ะ" ฉันขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่





"นี่เธอ ถามจริงเถอะมาช้าขนาดนี้เนี่ย ไปทำอะไรมามิทราบยะ ฉันน่ะตกใจหมดเลย คิดว่าเธอจะหลงทาง



ฉันตามหาเธอซะทั่วเลยเธอจะรู้ถึงความพยายามของชั้นบ้างมั้ยเนี่ย"  ซูกะจังนี่ก็..ใจร้อนเหมือนกันนะเนี่ย





"ก็ฉันไปป...ป" รู้สึกว่าหน้าตัวเองเริ่มร้อนๆขึ้นมาบ้างแล้ว





"ไปทำอะไรมาห๊า เอ๊ะ..คิสะ นั่นเธอเป็นไข้รึเปล่าน่ะ  ทำไมถึงได้หน้าแดงขนาดนั้นล่ะ" โหห เธอจ๋า เปลี่ยน



ท่าทางได้รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ





"ก็มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ.." แล้วฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ซูกะฟัง





"กรี๊ดด!! ..แล้วทำไมเธอไม่บอกชั้นให้เร็วกว่านี้ล่ะยัยบื้อ อย่างงี้นะ เค้าต้องชอบเธอแน่ๆเลยล่ะสิ"



ซูกะจังเริ่มทำท่าเขินอายแทนฉัน [เอ๊ะยังไงกันเพื่อนชั้น555]





"เอ่อ..ไม่มีทางหรอกนะ นายนั่นก็แค่อยากจะแกล้งฉันเฉยๆมากกว่าล่ะมั้ง"จะว่ายังไงก็ตาม ฉันไม่มีทางเชื่อว่า



นายนั่นจะชอบชั้นหรอก เหอะ





"ชอบแน่นอน ฉันมีข้อพิสูจน์นะ ตอนปี1 ฉันเคยชอบเค้า แต่อย่าเข้าใจผิดล่ะ ตอนนี้ฉันเลิกชอบเค้าไปแล้วล่ะ"







ย้อนไปเมื่ออยู่ปี1







"นี่..คะ... คุโระคุง มานี่หน่อยได้มั้ย"  ซูกะจังเอ่ยขึ้น



"ก็ได้ๆ แต่ฉันต้องขอบอกเธอไว้ก่อนนะว่า เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเรียกฉันว่าคุโระ เพราะคุโระเนี่ย



คนที่จะเรียกชื่อฉันแบบนั้นได้ ก็มีแต่คนที่ฉันชอบหรือคนรักของฉันเท่านั้น เข้าใจไว้ซะด้วย"



พูดเสร็จเค้าก็มองไปที่อื่นด้วยสายตาที่ไม่รู้สึกอะไรเลย



"อื้ม..ชั้นเข้าใจแล้วล่ะ" ซูกะจังพูดพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ



"แต่..ยามาชิตะ คุโระ.....ฉะ..ฉัน...เอ่อ...ฉันชอบเธอนะ คะ..คืออ..ชั้นแค่อยากให้เธอรับรู้เอาไว้" ซูกะจังพูดต่อ



ด้วยท่าทางที่เขินอายเล็กน้อย



"งั้นฉันก็ต้องแสดงความเสียใจกับเธอด้วยนะ เพราะฉันน่ะ ไม่ได้ชอบเธอเลย เพราะงั้นคงไม่มีอะไรแล้วนะ



ฉันไปล่ะนะ" จากนั้นเขาก็เดินไปพร้อมกับผิวปากอย่างสบายอารมณ์    [น่าหมั่นไส้จริง...]







TO BE CONTINUE :)