-จบแล้ว-นิยายsoul eater ถ้าฉันเป็นปีศาจเธอจะรักฉันไหม

ลำดับตอนที่ #10 : บทที่8 พลังของมากะ

         (maka say)
 ความเดิมตอนที่แล้ว
ฉันได้รับภารกิจให้จับปีศาจเต่า แต่มันวิ่งเร็วมาก และฉันก็จะจับมันได้แล้ว(รึเปล่าน้า:me)
...............................................................................................................
ฉันกระโดดไปจับเต่านั้น แต่ มันกระโดดได้วะ แถมมันยังสูงมากด้วย  แล้วฉันล่ะ โป้ก หัวกระแทกผนังเต็มๆค่ะ เจ็บง่ะ  แล้วเต่ามันก็ลงมาแล้ววิ่งต่อ ฉันก็พยายามวิ่งต่อนะ มันหนีไปที่ห้องสมุด ตอนนั้นไปมีคนโชคดีเวอร์ โอะ มันอยู่นั้น บนชั้นหนังสือ ปัญหาก็คือ มันสูงง่ะ ฉันต้องพยายาม ฉันปืนขึ้นไปบนชั้นหนังสือแต่ว่า ชั้นมันตก ลง มา ทับ ชาน ง่ะ แล้วเต่าก็วิ่งหนีไป 
มากะ:เจ็บ ใจ บวก เจ็บ ตัว นัก นะ ไอ้ เต่า บ้า
ฉันก็เลยวิ่งตามเต่านั้นไปที่............ห้องเรียนของชาน ปัญหาใหญ่แล้ว งาย ถ้าโซลรู้ฉันตายแน่ๆเลยToT
 สึบากิ:อ้าวเต่าน้อยเข้ามาได้ยังไงจ้ะ
มากะ:สึบากิจัง ส่งเจ้าเต่านั้นมาน้่า
  ฉันวิ่งมาแบบโมโหมาก
สึบากิ:อ๋อจ้ะ
 สึบากิส่งเจ้าเต่ามาให้ฉันแต่ว่า เจ้าเต่านั้นมันกระโดดออกจากมือของสึบากิ
สึบากิ:อ้าว ไปแล้วจ้ามากะ.....
มากะ:หยุดเดี๋นวนี้นะไอ้เต่าบ้า
เต่า:แน่จริงก็จับให้ได้ดิยัยบ้า
   ทำไมฉันได้เสียงของสัตว์ได้ล่ะ หรือว่าเป็นพลังที่ติดตัวฉันมา เข้าใจแล้ว   ตอนนั้นเอง
โซล:เธอจะไปไหนมากะ
    ตาบ้าจะจับฉันเพื่อ
มากะ:ก็บอกแล้วไงว่า เรื่อง ของ ฉัน
โซล:หุบปาก
มากะ:...............
โซล:เธอตอบคำถามของฉันมา เธอมีอะไรปิดบังฉัน
   งานเข้าแล้วไง ตานี่รู้ตัวแล้ว
มากะ:เปล่านะ
โซล:ฉันไม่เชื่อหรอก
มากะ:บอกให้ปล่อย(เสียงค่อย) บอกให้ปล่อยไงเล่า(เสียงดังขึ้น)
   ตอนนั้นมันมีแสงแวบหนึ่งแล้วโซลก็ปล่อยมือฉัน
โซล:ร้อน ร้อน
มากะ:ขอโทษนะโซล ถ้านายรู้นายก็คง............
   แล้วฉันก็วิ่งออกจากห้องไป 
สึบากิ:ซะ ซะ โซลคุง เป็นอะไรไหม
ลิส:หา โซลคุง
คิด:โซล
โซล:ฉันไม่เป็นอะไรมันร้อนที่มือ แล้วจู่ๆก็หาย (มากะ  "ถ้านายรู้ นายก็คงจะ......" คงจะอะไรเหรอมากะ)
   แล้วฉันก็วิ่งตามเต่ามา แล้ว ติง ตอง มือถือ มันร้อง ข้อความจาก ท่านแม่นี่ " มากะลูกคงกำลังลำบากนะแม่ลืมบอกไปว่ากุณแจที่แม่ให้ไปไม่ได้เปิดที่ประตูอย่างเดียว ตรงพื้น หรืออากาศก็เปิดได้ แต่ต้องท่องคาถาว่า ประตูเอย ในฐานะลูกของซาตานและเทพ ข้าขอสั่งให้เจ้าเปิด แล้วตอนพักมาหาแม่นะ
                                                                     จากแม่เองจ้า"
  ไม่ได้เปิดที่ประตูอย่างเดียว แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วค่ะ แล้วเราก็วิ่งมาถึงทางตัน เอาล่ะเข้าทางฉันแล้ว ฉันเข้ากุณแจมาทำเป็นจะไขพื้น(ติดพื้น)
มากะ:เอาล่ะนะ ประตูเอยในฐานะลูกของซาตาน 
  ตอนนั้นพื้นมันก็มีวงแหวนเวทขึ้น
มากะ:และเทพ ข้าขอสั่งให้เจ้าเปิด
    และตอนนั้นเองก็มีประตูปรากฎขึ้น และมันก็ดูดเจ้าเต่าบ้านั้นเข้าไป แล้วมันก็ปิด และหายไป
มากะ:มัน...จบ...แล้ว
   ฉันก็เดินกลับไปที่ห้องเรียนด้วยสภาพเหนื่อยมาก เย้ ถึงห้องแล้ว  และก็ไม่ไหวแล้ว
โซล:นี่มากะ มันหมายความ......มากะ
   ฉันล้มลง
สึบากิ ลิส แพตตี้ คิด: มากะ/มากะจัง
มากะ:ฉันไม่เป็นไรน่าแค่หมดแรงแค่นั้นเอง งั้น รา ตรี สะ วัด นะ
   แล้วก็หลับไป
หมด(พวกโซล):มากะ
   (soul say)
ยัยนั่นไปทำอะไรมาเนี่ย อยู่ๆก็หลับไปเลย
คิด:งั้นพวกเราพามากะไปห้องพยาบาลเถอะ
โซล:อืม
 พวกเราแบกมากะไปนอนที่ห้องพยาบาทแล้วปล่อยให้ยัยนั้นนอนแล้วกลับไปที่ห้องเรียน
ลิส:มากะจัง เขาไปทำอะไรมากันน้า เห็นกลับมาก็หลับไปเลย
สึบากิ:เห็นว่าจับเต่า
ลิส:เต่าเหรอ
แพตตี้:555 คุณเต่า คุณเต่า
คิด:นี่โซล นายรู้ไหม
โซล:ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันแหละน่า
สึบากิ:ลิสจังฉันจะบอกว่าฉันคิดว่านั้นมันไม่ใช่เต่าธรรมดานะ
ลิส:ทำไมล่ะสึบากิจัง
สึบากิ:เต่ามันกระโดดได้สูงมากเลย แถมวิ่งเร็วอีกต่างหาก
ลิส:หา ว่าไงนะ
แพตตี้:555 ปกติเต่ามันวิ่งช้าไม่ใช่เหรอ
คิด:นั้นสิ ฉันรู้แล้วไปห้องสมุดกันเพื่อเจอข้อมูล
โซล:เป็นความคิดที่ดี งั้นไปกันนะ
ทุกคน:โอ้ว
  พวกผมไปที่ห้องสมุดก็เห็นชั้นหนังสือมันตกลงมาแบบเละ(ฝีมือมากะจ้า) 
คิด:ใครทำฟะ
ลิส:นั้นดิ
   พวกผมก็เดินผ่านไป และไปหาข้อมูล แต่ก็ไม่เจออะไรเลย
ลิส:โอ้ย ไม่เจอวะ
สึบากิ:ฉันก็ไม่
คิด:ไม่
โซล:นี่ หาหนังสือทุกเล่มแล้วนะ
แพตตี้:555 หมดแล้ว หมดแล้ว
คิด:สงสัยต้อง
   เราเดินไปที่ห้องทดลอง
คิด:ดอกเตอร์
ด.:อะไรเหรออยู่พร้อมหน้าเชียว
สึบากิ:พวกมีเรื่องจะถามค่ะ
ด.:ว่ามา
คิด:คือเราเจอ เต่า
ด.:เต่างั้นเหรอ
สึบากิ:ค่ัะ มันกระโดดสูงมากและวิ่งเร็วมากด้วย
ดอก:อืม เธอเจอมันที่ไหน
ลิส:ในห้องเรียนค่ะ มันมาหาสึบากิจัง
ดอก:งั้นเหรอ ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันคือเต่าอะไร
ทุกคน:อ้าว
ดอก:แต่พวกเธอจับมาให้ฉันหน่อยสิฉันจะแยกชิ้นส่วนมัน
ทุกคน:(ตูว่าแล้ว)
????:ไม่ทันแล้วค่ะ
ดอก:เอ๋
มากะ:เพราะหนูส่งมันกลับบ้านเกิดไปแล้วค่ะ
ทุกคน:มากะ
โซล:จะบ้าเหรอตื่นมาเพื่อ เธอนอนพักอยู่ไม่ใช่เหรอ ไปนอนต่อไป
มากะ:หายแล้วโว้ย
ดอก:กลับบ้านเกิด
มากะ:ค่ะ
    แล้วมากะก็เดินจากไป
โซล:มากะ
มากะ:ทำไมเหรอโซล
โซล:เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิเรื่องที่เกิดขึ้น
มากะ:ไม่ มันเป็นงานของฉันนายไม่เกี่ยว
โซล:ไม่เกี่ยวได้ไง งานอะไรของเธอ หา
มากะ:ฉันต้องไปแล้วฉันมีธุระ
    ผมจับมือมากะไว้
โซล:เล่าให้ฉันฟังเถอะนะ
มากะ:ไม่ ถ้าฉันเล่านายก็คงจะ
โซล:คงจะอะไร
    ตอนนั้นมีนํ้าอะไรก็ไม่รู้ มีสีเลือด ออกมาจากตัวมากะ  พอมากะหันหน้ามา นํ้านั้น คือ นํ้าตาของมากะ แล้วทำไมถึงเป็นสีเลือดล่ะ
มากะ:ฉันอยากจะอยู่กับนายให้ได้นานที่สุดเพราะฉะนั้นขอโทษนะ  จงหลับ
     อะไรเนี่ย ผมง่วง ชะมัด 
 (maka say)
มากะ:ขอโทษนะ
สึบากิ:มากะจัง
มากะ:ทุกคนฝากโซลด้วยนะ
ลิส:มากะจัง จะไปไหน
มากะ:นิดหน่อยเจอกันที่ห้องเรียนนะ
   โปรดติดตามตอนต่อไป