แมวหนุ่มสุดที่รัก เมี้ยว ~ (รักคร้าบ)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

                # ห้องนอนของคาซึมิ

                “เมี้ยว ~ ”

                “เลิกร้องเมี้ยวๆซะทีได้มั้ยยะ แล้วรีบลงมาจากเตียงของฉัน เดี๋ยวนี้” คาซึมิที่นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนอยู่ที่โต๊ะหนังสือเริ่มทนไม่ไหวกับเสียงร้องของชายหนุ่ม เมื่อเหลืออดเต็มทนจึงหันไปเอ็ดเข้าให้ เพราะเสียงร้องเมี้ยวๆของเขา ทำให้เธอไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือเลยซักนิด แถมยังไปซุกตัวนอนขดอยู่บนเตียงของเธอซะสบายอีกต่างหาก

                “แล้ว จา ห้าย พูด อา ราย” ชายหนุ่มพูดไม่ชัดอีกตามเคย ฟังดูราวกับคนปัญญาอ่อนก็ไม่ปาน

                “...ไม่รู้! ลงมาจากเตียงฉันทีได้มั้ย!” คาซึมิตะคอกเสียงลั่นห้อง พอชายหนุ่มได้ยินเสียงอันดัง ก็พลันสะดุ้งโหยงด้วยท่าทางอันแสนจะตลกจนทำเอาคาซึมิกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน

                ชายหนุ่มลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามาหาคาซึมิเรื่อยๆ คาซึมิที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก็ทำคอเอียงด้วยความสังสัย ...เดินมาไมเนี่ย... ทันใจนั้นเอง

                “กรี๊ด!!!!!”

                “พี่!” น้องชายของคาซึมิ นามว่า คินริว ทาเครุ อายุน้องกว่าคาซึมิเพียง 1 ปี เขาบังเอิญเดินผ่านหน้าห้องของพี่สาว และจังหวะที่กำลังจะเดินเลยประตูห้องไปนั่นเอง เสียงกรี๊ดอันคุ้นหูนั่น จะเป็นใครไปได้ นอกจากพี่สาวของตน เมื่อได้ยินดังนั้น ผู้เป็นน้องก็ย่อมต้องเป็นห่วงพี่สาวเป็นธรรมดา แต่สิ่งที่ทาเครุเปิดประตูเข้าไปเห็นนั้น ทำให้ความเป็นห่วงกับภาพี่เห็นอยู่ตรงหน้า

                สิ่งที่ทาเครุเห็นก็คือ มีชายหนุ่มแปลกหน้ากำลังหนุนตักคาซึมิ ทาเครุรีบตะโกนลั่นบ้านทันที

                “ปู่ฮะ! พี่คาซึมิพาผู้ชายเข้าบ้านฮะ”

                “เชอะ! เสียใจย่ะ ปู่รู้เรื่องนี้แล้ว” คาซึมิมองหน้าน้องชายตัวแสบของตนอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า

                “อ้าวๆ ปู่ให้พี่พาผู้ชายเข้าบ้านได้แล้วงั้นเหรอเนี่ย...ฮี่ๆๆ งั้นผมก็พาผู้หญิงเข้าบ้านได้เหมือนกันสินะเนี่ย คิกๆๆ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เริ่มปรากฏขึ้นให้เห็นบนหน้าอันใสซื่อ แต่ภายใต้ใบหน้าใสซื่อนั้น ก็ซ่อนความเจ้าชู่เรื่องผู้หญิงดีนักล่ะ

                “คิดบ้าอะไรน่ะ ทาเครุ ในหัวสมองนายวันๆ เอาแต่คิดเรื่องผู้หญิง ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแท้ๆเลย” คาซึมิหน้าแดงขึ้นทันควันกับคำพูดของน้องชายที่สมองโตเกินวัย “แล้วเจ้านี่มันเป็นแมวที่พลัดตกลงไปในน้ำตกต่างหาก”

                “ไม่ต้องมาแก้ตัวหรอกครับพี่ แมวตกน้ำ จะกลายเป็นคนไปได้ไง มันมีที่ไหน ฮะๆๆ พี่ชักจะเหมือนปู่ขึ้นทุกวันละ ระวังจะแก่เร็วนะ ป้าแก่” ทาเครุแน่นเสียงหนักในตอนท้าย

                “บ้าเหรอยะ! หนอย ไอ้น้องชายตัวดี แกนั่นแหละจะแก่กว่าฉัน ไอ้เฒ่าหัวงู! แล้วที่สำคัญ นายห้ามพาผู้หญิงเข้ามาในบ้านเด็ดขาดเชียวน!” ปากกาในมือของคาซึมิแทบหักเป็น 2 ส่วน เนื่องจากแรงบีบบวกกับอารมณ์ที่กำลังเดือดดานด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด จนปากกานั่นต้องหักออกจากกันในเวลาต่อมา

                ทาเครุมองปากกาในมือของพี่สาว แล้วเกิดอาการตัวสั่น รีบปิดปากฉับ ถ้าโพล่งอะไรไม่เข้าหูพี่ในตอนนี้ มีหวังชีวิตต้องจบสิ้นเหมือนปากกาในมือนั้นแน่ๆ

                เมื่อรอให้น้องชายตัวดีออกจากห้องไปแล้ว คาซึมิก็มองหน้าชายหนุ่มที่ยังคงนอนซุกหัวอยู่บนตัก ถึงตอนนี้ดูจากภายนอกจะเหมือนมนุษย์ก็เถอะ แต่จิตใจของเขายังไงก็เป็นแมวอยู่วันยังค่ำ

                “ฉันต้องเลี้ยงนายไว้จริงเหรอเนี่ย...จริงสิ สัตว์เลี้ยงก็ต้องมีชื่อ...งั้น นายชื่อ ฮัน ละกันนะ”

 

                #เช้าวันรุ่งขึ้น โรงเรียนคินริว

                “อรุณสวัสดิ์ยัยเบ๊อะ” ระหว่างที่คาซึมิลากเก้าอี้แถวหน้าสุดออกจากโต๊ะหมายจะนั่งนั้น ใครบางคนก็ทักขึ้นมากลางคัน และหัวใจเธอก็เริ่มเต้นรัวจนเหมือนจะกระเด็นออกมาให้รู้แล้วรู้รอด แต่เธอก็ต้องข่มมันเอาไว้ไม่ให้กระเด็นออกมาจ๊ะเอ๋เปิดเผยความลับกับคนตรงหน้า

                “อรุณสวัสดิ์จ๊ะ ฮิราตะคุง” คาซึมิยิมตอบพลางนั่งลงบนเก้าอี้ที่สะอาดเอี่ยมอ่องจนฝุ่นซักเม็ดก็ยังไม่มี เพราะแฟนคลับของเธอมักแอบเข้ามาทำความสะอาดให้ทุกเช้า

                เวลาผ่านไปครู่เดียว เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้น เรียกทุกสายตาให้หันไปจับจ้องผู้มาเยือน ผู้ชายร่างเท่ห์ก้าวเข้ามาพร้อมกับหมวกแก๊ปใบเก๋ที่สวมอยู่บนหัว และเสื้อโค้ชตัวเจ๋งที่สวมทับชุดนักเรียนชายคินริว ภายในห้องเงียบกริบขึ้นมาทันใด และวินาทีถัดมาเสียงกรี๊ดของสาวๆก็ดังขึ้นพร้อมเพียงกันราวกับชมคอนเสิร์ต

                “ฮัน!” คาซึมิลุกพรวดจากที่นั่ง

                “อ๊ะ คาซึมิจัง” ฮันพุ่งพรวดมาหาคาซึมิ

                “ว้าย! อย่ามาซอกไซ้นะ” คาซึมิหลับตาหยี่ทันทีที่ฮันอ้าแขน 2 ข้างกอดหมับเข้าที่คอของคาซึมิพร้อมกับถูแก้มของตนบนผมของคาซึมิอย่างมันเคี่ยว

                “เฮ้ย! ไอ้บ้านี่ แกมาจากไหน” เพื่อนชายที่คาซึมิต้องใจเต้นทุกเมื่อ เมื่อเจอหน้า ‘มาซาคาสึ ฮิราตะ’ หนุ่มเจ้าปัญหาประจำห้อง แต่ปัญหาของเขาไม่ร้ายแรงเท่าทาเครุหรอก ก็แค่ชอบทำตัวเหมือนลิงไปวันๆ เล่นเอาคุณครูแทบตัวหมุน

                ฮิราตะฉุดแขนฮันให้ออกจากตัวคาซึมิ แรงฉุดนั้นทำเอาฮันถึงกับเซไปข้าง แต่ท่าเซนั้นก็ช่างบาดใจสาวๆจนต้องร้องกรี๊ดกร๊าดลั่นห้อง

                “ฮึ ก็มาจากบ้านของคาซึมิจังน่ะสิครับ คุณปู่” ฮันยิ้มที่มุมปาก ยืนกอดอกวางท่าเหมือนกับผู้ชายธรรมดาที่ชอบวางมาดเท่ห์ไม่มีผิดเพี้ยน

                “กรี๊ด เท่ห์ ว้าย ไปเดทกับฉันเถอะนะ!” ผู้หญิงทั้งในห้องและนอกห้องต่างวิ่งกรูกันเข้ามาฉุดกระชากลากถู ฮันทำหน้ามุ่ยด้วยความรำคาญ ส่วนฮิราตะที่ไม่มีใครสนใจนั้น กำลังกำหมัดจนเส้นเลือดขึ้น

                “ใครปู่แก” เสียงเยียบเย็นแต่ดุดันในคราวเดียวกัน ทำให้สาวๆออกจากสถานที่เกิดเหตุอย่าวงรู้หน้าที่

                “???” เครื่องหมายคำถามผุดขึ้นมาบนใบหน้าฮัน

                “ไอ้นี่ ทำหน้าเซ่อ...คิดว่าใส่หมวกแล้วเท่ห์เหรอวะ” ฮิราตะก้าวเข้าหาฮันด้วยความแค้นที่ตนถูกใครก็ไม่รู้มาเรียกว่าปู่ และประโยคสุดท้าย เขาหมายถึงหมวกใบสวยที่สวมอยู่บนหัวของฮัน เขาร้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูก แล้วยังท่าทางอันกวนโอ๊ย หน้าตาหล่อจนน่าหมั่นไส้ และทุกอย่างที่เป็นฮัน เขายิ่งรู้สึกเกลียดฮันขึ้นมาทันตา

                ฮิราตะเอื้อมมือไปจับปลายหมวกของฮัน หมายจะดึงหมวกออกจากหัวของฮัน

                ...หมอนี่คงหัวล้านถึงได้ใส่หมวกสินะ...

                คาซึมิหน้าถอดสีทันที ถ้าทุกคนรู้ว่าฮันมีหูแมวล่ะก็ คงซวยแน่ๆ

                “อย่าถอดนะ อย่านะ อย่าๆๆ” คาซึมิกระโดดกอดหัวของฮันแน่น จนทำให้ฮิราตะอึ้งแล้วอึ้งอีก กว่าที่คาซึมอจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ประธานนักเรียนผู้เพียบพร้อมอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่มันก็เกิดขึ้นซะแล้วล่ะ

                คาซึมิแทบอยากจะร้องไห้ออกมาให้ดังๆให้ก้องไปทั่วโลก คนที่เธอชอบดันเห็นฉากที่เธอทำอะไรบ้าๆซะแล้ว แล้วยังเพื่อนๆในห้องอีก

                ...ฮือๆ ขอสว่านซะอันได้มั้ย จะได้เจาะรูหนีน่ะ...

                “มะ...ไม่มีอะไรจ๊ะ แหะๆ คือว่า เขาใส่อย่างนี้ถ้าเท่ห์ดีออกนะ” คาซึมิพูดพลางกดหมวกของฮันลงมาจนบังตาของฮันจนมิด ทุกคนในที่นี่ล้วนคิดว่า เธอในวันนี้ช่างแตกต่างจากปกติโดยสิ้นเชิง

                “ขอตัวก่อนนะจ๊ะ” คาซึมิยิ้มเจื่อนให้ฮิราตะกับเพื่อนๆ แล้วพาฮันออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนที่จะเกิดเรื่องที่แย่ไปกว่านี้

                นี่เป็นครั้งแรกที่คาซึมิต้องโดดเรียน เธอไม่เคยคิดว่าจะมีซักวันที่ต้องโดดเรียน แต่ถ้าปล่อยให้ฮันอยู่ในห้องต่อมีหวังเกิดเรื่อง

                ...ถ้าคุณย่าฉันรู้ ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย...T T

               

# ภายในห้องเรียนขณะนั้น

“จริงอย่างที่ท่านประธานคาซึมิว่าล่ะนะ เขาใส่หมวกใบนั้นเท่ห์จะตายไป” นักเรียนหญิงคนที่ 1 พูดขึ้น

“ก็จริง แต่เสียดายจังนะ ดูคาซึมิจังร้อนรนขนาดนั้น พวกเขา 2 คน คงเป็นแฟนกันแน่เลย” นักเรียนหญิงคนที่ 2 พูด

“จริงด้วยเนอะ คงไม่อยากให้เขามีเรื่องกับเจ้าฮิราตะแน่เลย” จบคำพูดนักเรียนหญิงคนที่ 1 ก็มองไปที่ฮิราตะทันที “แล้วยังอยู่บ้านเดียวกันอีกแน่ะ” คำพูดถัดมาจงใจให้ฮิราตะได้ยิน

ฮิราตะหันขวับมาค้อนวงใหญ่ใส่คนพูดจนต้องรูดซิปปากทันที ในใจของเขาร้อนรนขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ

 

#หลังโรงเรียน

“นายมาที่นี่ทำไมน่ะ” คาซึมิเริ่มเปิดประเด็น หลังจากที่พาฮันมาถึงกรงเลี้ยงกระต่ายหลังโรงเรียน เธอคงไม่ได้คิดจะเอาฮันมาขังไว้ในนี้หรอกนะ

“คุณปู่บอกว่าให้ตามคาซึมิมาน่ะ...นี่ศาลเจ้าใช่มั้ย ใหญ่โตมโหฬารจริงๆ”

“อ๊าก! ที่นี่เรียกว่าโรงเรียนย่ะ”

                “อ๋อ โรงเรียน เอ้อ! ปู่ฝากนี่มาให้แน่ะ” ฮันล้วงกระเป๋าเสื้อโค๊ช แล้หยิบกระดาษใบเล็กกะจิ๋วหลิ๋วยื่นให้คาซึมิ

                ‘หลานปู่ คาซึมิ

                ปู่คุยกับย่าแล้ว ตกลังกันว่าจะให้เจ้าหนุ่ม (แมว) ไปเรียนห้องเดียวกับหลานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ช่วยเหลือเขาจนกว่าจะกลับไปเป็นแมวหรือไม่ก็กลายเป็นมนุษย์เต็มตัว มีอีกเรื่องนึงที่ปู่เป็นห่วงมากก็คือ หลานห้ามไปรักพวกเด็กผู้ชายไม่ได้เรื่องเป็นเด็ดขาดเชียวนะ แล้วตั้งใจเรียนเป็นนักเรียนดีเด่นต่อไปนะหลานรัก เรื่องสุดท้ายที่ปู่จะบอกหลานก็คือ จงดูตัวกับคนที่ปู่หามาให้ในคืนนี้

จาก ปู่ที่หล่อเหลาของหลาน ’

                คาซึมิแทบอ้วกใส่จดหมายกับคำแทนตัวเองของปู่ในตอนท้าย

                “แหวะ แก่แล้วนะ ปู่เนี่ย...ดูตัว...ไม่มีทางเด็ดขาด มีแต่พวกหน้าตาอัปลักษณ์ทั้งนั้น แค่คิดก็อยากจะอ้วกแล้ว แล้วยังนิสัยเห็นแก่เงินอีกต่างหาก ชิ”

                “คาซึมิจัง บ่นอะไรครับ” ฮันเดินเข้ามาจนชิดกับแผ่นหลังของคาซึมิ และใช้คางวางไปบนหัวเธอพลางยิ้มน่ารักน่าเอ็นดู แต่คาซึมิก็เอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงไม่พูดไม่จา จนกระทั่งมือของฮันแตกลงบนไหล่ของเธอ

                “อย่ามาจับนะ!” คาซึมิผลักฮันออก

                “เมี้ยว~”

                “นี่ฮัน เป็นมนุษย์แล้ว อย่าร้องเมี้ยวให้คนอื่นได้ยินเด็ดขาดนะ”

                “ครับ! คาซึมิจัง” ฮันกระโดดเข้ากอดคาซึมิจากด้านหลัง โดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว ทำให้หน้าร้อนวูบขึ้นมาทันใด

                “กอดก็ไม่ได้นะ!” ฮันละมือออกจากตัวคาซึมิทันทีที่ได้ยิน สีหน้าออกแววเศร้า

                “ครับ...”

                ฟิ้ว-----------------------------!

                “คาซึมิ ระวัง!”

                “ว้าย!”

                เป็นช่วงจังหวะที่รวดเร็วจนเหลือเชื่อ ขณะที่ลูกบาสสีส้มที่ลอยมาจากไหนก็ไม่ทราบนั้นเกือบจะโดนหน้าคาซึมิในเวลาไม่ถึง 3 วิ และเป็นธรรมดาที่ไม่มีทางจะหลบลูกบาสที่พุ่งมาเร็วปานจรวดนั้นได้ทันหรอก แม้กระทั่งเวลาตั้งตัวยังไม่มีด้วยซ้ำ แต่ฮันกลับมองเป็นลูกบาสได้เร็วเกินคาด บอกกับร่างกายที่กระฉับกระเฉงผิดมนุษย์ ที่พุ่งมาอยู่ด้านหน้าของคาซึมิราวกับล่องหนมา และยกแขนข้างขวาขึ้นบังลูกบาสจน ลูกบาสที่กระแทกโดนแขนฮันนั้นกระเด็นหมุนติ้วกลางอากาศแล้วตกลงสู่พื้นในเวลาถัดมา

                คาซึมิมองแผ่นหลังของฮันตาค้าง เวลาเพียงชั่ววูบนั้น เธอรู้สึกว่า เขาดูเหมือนมนุษย์จริงๆ มนุษย์ผู้ชายที่แข็งแรง...สามารถปกป้องเธอจากอันตรายได้

                “ขอบใจนะ” คาซึมิก้มหน้างุดพร้อมกล่าวคำขอบคุณ

                “ฮี่ๆ ครับ...อ้อ คาซึมิจัง ทำไมเจ้าลิงต้องโมโหเมื่อผมเรียกว่า ปู่ ด้วยล่ะ...ก็เห็นคาซึมิจังเรียกออกจะบ่อยนี่นา” ฮันหันหน้ามายิ้มแปล้ สักพักก็เปลี่ยนมาเป็นเกาคางด้วยท่าทางงงๆ

                คาซึมิกุมขมับกับคำถาม ความประทับใจเมื่อครู่ก็พลันจางหายไปกับสายลมที่พัดผ่าน

                กว่าที่ฮันจะรู้ความหมายของคำว่าปู่ ก็ปาไปตั้ง 1 ชั่วโมงเต็มๆ ให้ตายสิ 1 ชั่วโฒงที่คาซึมิต้องทิ้งไปเปล่าๆกับการสอนแมว

                “ไปเข้าเรียนกันเถอะ ถ้าได้เรียนนายคงรู้รเองมากกว่านี้นะ”

                “ครับ” ฮันหันไปหอมแก้มชมพูใสของคาซึมิ จนคาซึมิหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เพราะในชีวิตนี้เธอไม่เคยโดนผู้ชายหอมแก้มเลยสักครั้งด้วยซ้ำ

                “ยอมให้แค่ครั้งนี้นะ” คาซึมิดันหน้าฮันออก ฮันที่ยิ้มหัวเราะอย่างไร้เดียงสานี่ ช่างด่าไม่ลงเลยจริงๆ

 

                “ฮึ รูปเด็ดล่ะ” เงาของคนผู้หนึ่งปรากฏบนหน้าต่างชั้น 4 ซึ่งเป็นสถานที่ๆ สามารถมองลงมายังหลังโรงเรียนได้อย่างชัดเจน มือของเขามีกล้องถ่ายรูปอยู่ในมือ เขายิ้มอย่างสะใจ เมื่อได้ ‘รูปเด็ด’ ใบนั้นมาอยู่ในกำมือของเขาแล้ว

                ฮันหันขวับขึ้นมามองหน้าต่างชั้น4 ด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าถูกใครสักคนจ้องมองอยู่ แต่เมื่อมองขึ้นไปกลับไม่เจออะไรเลย ถึงกระนั้น ความรู้สึกที่ไม่ดีกลับยิ่งรุนแรงขึ้น เหมือนกับว่า มีสิ่งไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้งั้นแหละ

 

 
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ติชมด้วยนะคะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++