นาฬิกาจ๋า อย่าหยุดเดินเลยนะ (ลงใหม่ค่ะ)

เนื้อเรื่อง

SherrY WonG

นาฬิกาจ๋า อย่าหยุดเดินเลยนะ

            จิ๊บๆๆๆ เสียงร้องเพลงที่เป็นจังหวะที่ไพเราะของนกน้อยบนต้นไม้หน้าบ้านหญิงสาวนามว่า ‘ซางาร่า ฮิคาริ’อายุย่าง15  เสียงนั้นปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ่นต้อนรับวันใหม่ที่สดใส

            “อืม >< ฮ้า - - ^ ^” ฮิคาริ บิดขี้เกียจอยู่บนเตียงของตัวเองซ้ายทีขวาทีจนตาสว่างพอที่จะไปโรงเรียนได้แล้ว

            ฮิคาริมีนิสัยอ่อนโยนชอบช่วยเหลือผู้อื่นเสมอ จึงทำให้เธอโดนเพื่อนๆเอาเปรียบมาตลอด

            รูปร่างลักษณะของฮิคารินั้น ก็คือ ใครเห็นใครก็รักเชียวล่ะ คือ ผมดำยาวสลวยที่แสนจะนุ่มนวล ใบหน้าขาวอมชมพู ตากลมโตแวววาว ปากแดงธรรมชาติ ไม่สูงไม่เตี้ย รูปร่างสมส่วน โดยรวมเป็นหญิงสาวที่น่าปกป้องทีเดียว

            วันนี้ผมของฮิคาริถูกรวบเป็นหางม้า แล้วหางม้านั้นก็ถูกจัดให้เป็นเปียร์ผูกโบว์สีชมพูลายหัวใจ ชุดที่เธอใส่ ก็คือ ปกทหารเรือแถบเทา ผ้านุ่มๆสีเทาผูกเป็นโบว์ใหญ่ๆอยู่ใต้ปกเสื้อ แขนสั้นสีขาว กระโปรงยาวประมาณเข่าสีเทาเข้ม ถุงเท้าเรียบร้อยยาวขึ้นมาเกือบถึงเข่าเป็นสีขาว รองเท้าสีดำรูปลายน่ารักถูกใส่อยู่ที่เท้าเธอเรียบร้อยแล้วในตอนนี้

            “ฮิๆ ^ ^ ไปแล้วนะคะ แม่” ฮิคาริพูดเสียงดังพร้อมยิ้มร่า เปิดประตูออกจากบ้านไป

            “ลันล้า” ฮิคาริยังคงยิ้มสดใส เดินบนเส้นทางไปโรงเรียน ซึ่งมีผู้คนวิ่งและขี่จักรยานผ่านเธอไป ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียน โรงเรียนเดียวกับเธอ แต่ก็ไม่เคยมีใครจะทักเธอเลยสักคนเดียวแม้จะเรียนในห้องเดียวกันก็ตาม

            เห็นฮิคาริร่าเริงแบบนี้แต่เธอเป็นหญิงสาวที่โดดเดี่ยว ภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเธอกำลังเศ้าสร้อย ในใจของเธอกำลังร้องไห้ เธอ....กำลังรอ ‘เขา’ คนนั้นอยู่ ‘เขา’ ที่จากไปยังที่ไกลแสนไกล ‘เขา’ ที่เคยอยู่กับเธอ เล่นกับเธอ ‘ เขา’ที่เคยทำให้เธอมีแต่รอยยิ้มตลอด ‘เขา’ ที่เธอ ‘รัก’

            แต่ตั้งแต่บัดนี้ ‘เขา’ จะมาเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอให้มีแต่รอยยิ้มเหมือนเดิม และจะทำให้เธอมีความสุข ‘ เขา’ คนที่เคยสัญญากับเธอว่า จะอยู่กับเธอตลอดเวลา และจะรักเธอตลอดไป ‘เขา’ กำลังจะกลับมาในชีวิตของเธออีกครั้งแล้ว

            ...............................................

            แต่ความสุขก็ไม่อาจคงอยู่ได้ตลอด.............................บางครั้งอาจจะเศร้าสร้อยจน...อยากจะตายไปด้วยก็ได้...เพราะความโดดเดี่ยว.....

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

                บนเส้นทางเดินอันกว้างใหญ่ มีผู้คนเดินขวักไขว่ คุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจกันเต็มไปหมด แต่ละคนเดินยิ้มแย้มกันมาเป็นกลุ่มบ้าง บางคนก็เดินมาด้วยกันกับคนรัก เล่นหยอกล้อกันไปมา มีเพียงเธอ ‘ซางาร่า ฮิคาริ’ ที่เดินมาเองทุกวันเพียงคนเดียว เธอหวังว่าคงจะมีสักวันที่ได้เดินกับเพื่อนและคนรักเหมือนกับคนพวกนี้บ้าง และแล้ววันนั้นก็มาถึง

                “เธอๆ” เสียงทุ่มต่ำดังมาจากด้านหลังฮิคาริ ฮิคาริไม่คิดอะไรมากเพราะนึกว่าคงจะไม่ได้เรียกตัวเธอเองหรอก

                “...........เธอครับ” มือใหญ่ของผู้ชายคนเดิมแตะลงบนไหล่ของฮิคาริ เธอสะดุ้งเพียงเล็กน้อย แล้วหันไปมองหน้าตายิ้มแย้ม

                “มีอะไรหรอคะ” ตอนนี้เธอตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมาทัก

                “โรงเรียน ม.ปลาย N อยู่ทางไหนหรอครับ” ชายร่างสูงเอ่ยถาม ฮิคาริมองชายที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาด้วยสายตาแปลกๆ ไม่ใช่เพราะเขาหล่อ แต่ผู้ชายที่มีหน้าตาคมเข้มคนนี้........หน้าตาแบบนี้.......รู้สึกจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่งนะ.........

                “เธอ......” เมื่อฮาคริเงียบและมองเขาอยู่เป็นเวลานาน เป็นใครก็ต้องรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่แล้วล่ะนา แถมยังเป็นสาวน่ารักอย่างยามิซะอีกแน่ะ

                “อะ.......อ๋อ เดินตรงไป เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวาแล้วเลี้ยวขวา เดินตรงไปอีกแล้วเลี้ยวขวา เลี้ยวซ้าย......จำได้มั้ยคะ?”

            “ก็พอจำได้ครับ” เขาตอบหน้าตาเลิกลั่ก พลางส่งยิ้มเจื่อนๆ ฮิคาริก็ยิ้มแห้งๆตอบไป

                “ยังมีต่ออีกนะคะ”

            “เอ่อ งั้นเธอช่วยพาไปหน่อยได้มั้ย”

            “ได้ค่ะ!” ฮิคาริตอบทันที เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่ไม่ต้องเดินคนเดียวเหมือนเช่นทุกวัน ถึงจะเป็นคนอื่นที่เธอไม่รู้จัก แต่เธอก็มีความสุขเมื่อมีคนมาเดินอยู่เคียงข้าง แต่ถ้าให้เดินกับพวกโรคจิต ขอเดินเองคนเดียวอย่างเงียบเหงายังจะดีซะกว่า

                เวลาที่เธอเดินกับผู้ชายคนนี้ ฮิคาริยิ้มอยู่ตลอดไม่มีหุบ ผู้ชายคนนี้ทำให้เธออบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับว่า ‘เขา’ คนนั้นได้กลับมาอยู่ข้างกายเธอแล้ว

                “เฮ้อ เอ้อ ~ ถึงซะที > . O”

            “......นี่ ทำไมคุณอยู่ดีๆมาเข้าเรียนตอนเทอม 2 เหรอ” ระหว่างทางที่พวกเขาเดินทางกันมาโรงเรียนฮิคาริก็ได้รู้ว่า คนๆนี้เป็นนักเรียนใหม่ที่มาจากอเมริกา ก็แหง๋ล่ะ ถ้าเป็นนักเรียนเก่าที่เรียนมาเป็นเทอมแล้วยังไม่รู้ทางมาโรงเรียนก็บ้าแล้ว

                “.....ผม...มาหา ผู้หญิงที่ผมเคยสัญญาว่า จะอยู่กับเธอคนนั้นตลอดเวลา...ผมในตอนนั้นไม่ได้ทำตามสัญญานั้น ผมย้ายไปไกลมาก แต่ตอนนี้ผมจะกลับมาทำตามสัญญาที่ให้ไว้น่ะ” อยู่ๆหัวใจของฮิคาริก็เต้นรัวเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้น เขาพูดถึงสัญญา ‘จะอยู่กับเธอคนนั้นตลอดเวลา’

            เหมือนกับที่ ‘เซ็ตสึนะ’ เคยสัญญากับฉันเลย              

                “เธอคนนั้นชื่อ ซางาร่า ฮิคาริ หรือเปล่า” ฮิคาริถามออกไป ยังไงก็ต้องเสี่ยงถาม ถ้าเป็นเขาคนนั้นจริงๆล่ะ.......

                ฮิคาริมองหน้าชายตรงหน้าที่ยืนทำตาโต เพราะเขาได้ยิน.......ชื่อของคนที่เขาตามหาอย่างสุดชีวิตมาตลอด ชื่อของผู้หญิงที่เขาสัญญาด้วย

                “ใช่.....รู้ได้ไง”                          

                                  

            “นายชื่อ.....โอกิโมริ เซ็ตสึนะ ใช่มั้ย” น้ำตาของฮิคาริเริ่มคลออยู่ที่ดวงตาสวยใสของเธอทั้ง 2 ข้าง ด้วยความดีใจ....ถ้าเขาตอบว่าใช่ เธอคงจะปล่ายโฮระเบิดน้ำตาออกมานับไม่ถ้วนแน่ๆ

                “อืม.......”

            “โฮ TT o TT” ว่าแล้วเชียว ปล่อยโฮแน่ ฮิคาริโผล่เข้ากอด ‘เซ็ตสึนะ’ ยามิได้แต่ร้องไห้ ไม่ใช่เพราะความเสียใจ แต่เพราะฮิคาริดีใจมากต่างหาก ผู้ชายที่เธอเฝ้ารอได้กลับมาหาเธอแล้ว ที่ยิ่งกว่านั้นคือ เขายังจำเธอได้ และจำสัญญานั้นได้ด้วย

            เซ็ตสึนะ ยิ้มออกมาทันที พร้อมกอดฮิคาริกลับ

            “ใช่ยามิจริงๆเหรอ ฮิคาริ..... ผมคิดถึงเธอนะ!”

            “อืม ฉันฮิคาริ เซ็ตสึนะ นายกลับมาหาฉันแล้ว” ทั้ง 2 คนกอดกันอยู่นายนสองนาน หลังจากที่ต้องแยกจากกันตั้งแต่อายุแค่ 9 ขวบแค่นั้นเอง ถึงอายุจะเด็กไป แต่เด็กก็สามารถมีความรักที่ยิ่งใหญ่ได้เหมือนกับผู้ใหญ่ ระยะเวลา 7 ปีที่แยกจากกัน พวกเขาทั้ง 2 ห่วงหากันมาตลอด

                วันที่ทั้ง 2 แยกจากกัน ทั้ง 2 ไม่รู้เรื่องอะไรนอกจากความเศร้าที่ต้องแยกจากกันไปยังที่ไกลแสนไกล.....อเมริกา เพราะอะไร เซ็ตสึนะถึงต้องไป อเมริกาตั้ง 7 ปีเต็ม

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

                “แล้วเย็นนี้ไปไหนกันดีล่ะจ๊ะ...แต่ที่แน่ๆคือฉันอยากกินไอติม^ ^” ระหว่างทางไปโรงเรียนฮิคาริกับเซ็ตสึนะเดินคู่กันเหมือนคู่รักคู่อื่นๆ แต่คู่ของเธอพิเศษตรงที่มีของแถม ก็คือ กรีน นักเรียนชาวต่างชาติที่เป็นเพื่อนของเซ็ตสึนะ เดินแทรกกลางมาด้วย

                “น่าอิจฉาเฟ้ย อยากมีแฟนน่ารักเหมือนฮิคาริบ้างจัง ^ v ^ จุ๊บ” อยู่ดีๆ กรีนก็มาหอมแก้มฮิคาริซะงั้น

                “เฮ้ย! เดี๋ยวฆ่าซะหรอก นี่แฟนฉัน” เซ็ตสึนะเห็นงั้นเลยตกใจยกใหญ่ พลันผลักกรีนออกไปด้านข้างพร้อมแซกตัวขั้นกลางระหว่างกรีนกับฮิคาริ เพราะความหึงหวง

                “ฮึๆๆ” ฮิคาริหัวเราะออกมาเล็กน้อย ทำให้เซ็ตสึนะหันขวับมามองทันทีด้วยสายตาอันน้อยอกน้อยใจ

                “หัวเราะทำไม เธอชอบให้คนอื่นมาหอมแก้มหรอ คนที่ไม่ใช่ฉัน”

                “เปล่าซะหน่อย.....ฉัน .... ดีใจที่เซ็ตสึนะหึงน่ะ” ฮิคาริหน้าแดง

                “.......แปลกคน......” ถึงเซ็ตสึนะจะพูดอย่างงั้น แต่หน้าเขาแดงจัดเป็นสีเลือด - -

                พวกเขาทั้ง 3 เดินกันไปบนทางเดินที่ฮิคาริเคยคิดว่า มันเงียบเหงา บัดนี้ฮิคาริได้มาเดินกับเพื่อนและแฟนสมใจอยากแล้ว

                “ฮึ แฮ่กๆๆๆๆ” เซ็ตสึนะที่เดินอยู่ข้างๆฮิคาริ ล้มลงอย่างกระทันหัน พร้อมกับท่าทางเหมือนคนเพิ่งออกกำลังกายมา ฮิคาริทำตัวไม่ถูกจะก้มลงถามไถ่อาการ แต่กรีนมาห้ามไว้ซะก่อน

                กรีนกระซิบอะไรบางอย่างกับเซ็ตสึนะ ที่กำลังหอบ แฮ่กๆ ฮิคาริเริ่มไม่สบายใจขึ้นมาทันที.........

                “……….”

            “……….”

            เสียงกระซิบเบาจนฮิคาริแทบไม่ได้ยิน ยกเว้นคำว่า ไหว.......ไม่........บอก.......เออ.......ไอ้บ้าเอ๊ย!

            คำว่าได้บ้ารู้สึกจะไม่ใช่เสียงกระซิบแต่มันเป็นเสียงตะโกนต่างหาก เสียงตะโดนของเซ็ตสึนะ ตามหลังด้วยเสียงหัวเราะของคนทั้ง 2 ซึ่งฮิคาริได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก

                ฮิคาริคิดว่าดีแล้วล่ะที่เขายิ้มออกมาได้^ ^

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

                เป็นเวลาติดต่อกันมาหลายวันแล้วที่ฮิคาริเห็นเซ็ตสึนะเอาแต่หอบแฮ่กๆอย่างไม่มีเหตุผล ฮิคาริเจ็บแปล๊บที่หัวใจทันที เหมือนมีลางสังหรว่าเขาจะจากเธอไปอีกครั้ง

                “แฮ่กๆๆๆๆแค๊กๆๆๆแฮ่กๆ” คราวนี้อาการหนักกว่าเดิม ภายในห้องพยาบาลในโรงเรียน เซ็ตสึนะนอนหอบแฮ่กด้วยสีหน้าทรมานเป็นอย่างยิ่ง ข้างกายมีฮิคาริที่นั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

                “เซ็ตสึนะ นายเป็นอะไรไป…..”

                “เปล่า.....ไม่มี.....” เซ็ตสึนะจับแก้มฮิคาริด้วยฝ่ามือเย็นเฉียบพร้อมยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่แสนจะอ่อนเพลีย

                “ทำไม.....อืม.....ไม่มีอะไรแล้ว นอนพักผ่อนซะนะจะได้หายไวๆ”                

            “อืม...^ _ ^”

            “แล้วพาไปกินไอติมด้วยนะจ๊ะ อิอิ ไปเรียนก่อนล่ะนะ” ฮิคาริยิ้มร่าปกปิดใบหน้าที่กำลังกังวลใจ เธอเดินออกจากห้องพยาบาลและสวนทางกับกรีนที่จะเข้าไปเยี่ยมดูอาการของ เซ็ตสึนะ

                กรีนหยุดมองเซ็ตสึนะที่นอนเป็นคนป่วยอยู่บนเตียง แล้วกรีนก็มองหน้าเซ็ตสึนะอีกทีด้วยสายตาแข็งกร้าว

                “นายจะปิดไปถึงเมื่อไหร่กัน ยังไงฮิคาริก็ต้องรู้เข้าสักวันอยู่ดี! ว่านายเป็น......” ไม่ทันที่กรีนจะพูดจบ เซ็ตสึนะก็พูดแทรกด้วยหน้าตาปวดร้าว

                “นายจะไปรู้อะไร! ฉันไม่อยากเห็นฮิคาริต้องมาทำหน้าเศร้านะ ฉันต้องการให้ฮิคาริยิ้มแย้ม เพราะฉันเคยบอกว่าจะทำให้ฮิคาริมีความสุข”

            คำพูดทุกคำพูดที่พวกเขากำลังพูดถึง พวกเขาไม่รู้สักนิดเลยว่า ฮิคาริได้ยินเข้าซะแล้ว จากการที่เธอกลับมาเอาของที่ลืมไว้ และทำให้ตัวเธอรู้สึกสงสัยกับเรื่องที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่

                ฮิคาริแนบหูกับประตูห้องพยาบาลที่เปิดแง้มออกนิดนึง เพื่อฟังพวกเขาพูดคุยกันต่อไปในเรื่องที่เธอไม่ค่อยจะเข้าใจเท่าไหร่นัก

                “ขอถามอีกที นายจะปิดบังไปถึงเมื่อไหร่!” เสียงกรีนตะคอกดังใส่เซ็ตสึนะ

                “....ไว้วันหลัง....พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวกับฮิคาริ....ฉันจะพยายามไม่ทำให้ฮิคาริต้องมาเสียน้ำตาเพราะฉันหรอกนะ” ฮิคาริที่แอบฟังอยู่ข้างนอกแอบอมยิ้มนิดนึงที่เซ็ตสึนะให้ความสำคัญกับตัวเธอ

                “อืม ก็ตามใจ....ขอตัวก่อนนะ” ฮิคาริรีบผลุนผลันหลบฉากไปซ่อนอยู่หลังเสาก่อนที่กรีนจะออกมาเจอเธอ ว่าแต่ทำไมต้องหลบด้วยนะ

                ฮิคาริยื่นหน้าออกไปมองกรีนที่ถอนหายใจยาว -----------------     

                “....ทั้งที่ตัวเองมีเวลาอีกไม่มากแท้ๆ.....” คำพูดนี้ทำเอาฮิคาริงงอยู่ตลอดจนกรีนเดินลับสายตาไปแล้ว เธอคิดแล้วคิดอีกที่ว่ามีเวลาอีกไม่มาก หรือว่าเขาจะกลับไปเมืองนอก หรืออาจจะมีเหตุผลอื่นนะ

                ทั้งคืนของวันนั้น ฮิคารินอนพลิกตัวไปมาคิดแล้วคิดเล่า เรื่องอะไรนะที่พวกเขาปิดบังกันอยู่ แล้วเรื่องที่จะอยู่ได้อีกไม่นานนั้นอีก เธอคิดจนปวดหัว จึงได้เลิกคิดซะ......
ส่วนเซ็ตสึนะก็นอนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่เช่นกัน เขารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ เรื่องที่ตัวเขาเองนั้นจะอยู่ได้อีกไม่นาน............และนี่คือสิ่งที่เขากลัวที่สุดตั้งแต่เกิดมา

                และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง

                ทะเล.....ที่ทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา....ทะเลที่กว้างใหญ่........เหนือน้ำทะเลที่มีเสียงคลื่นกระทบฝั่ง เสียงนกกระพือปีก ท้องฟ้าสีครามสดใส กับใต้ทะเลลึกที่มืดมนและเงียบกริบ เหมือนกับเซ็ตสึนะในตอนนี้ หน้าตาที่กำลังยิ้มแย้มสดใสทำให้ดูไม่ออกเลยว่า เขากำลังเก็บความเศร้าโศกเอาไว้เต็มอก

                “ฮิคาริ เอ้านี่ไอติม”

            “ขอบใจจ้า” ฮิคาริที่นั่งอยู่ภายใต้ร่มคันใหญ่ ยื่นมือรับไอศกรีมรสวานิลามาเข้าปากเต็มคำ สีหน้าที่มีความสุขของฮิคาริทำให้เซ็ตสึนะพลอยมีความสุขไปด้วย

                “เซ็ตสึนะไปเล่นลูกบอลชายหาดกันเถอะ”

            “ได้เลย แข่งกันนะ”

            “จ้า” ทั้ง 2 วิ่งไปท่ามกลางแสงแดดอันจรัสเจิดจ้า และตบลูกบอลชายหาดกันไปมาอย่างสนุกสนาน

                “ว้าย! ตบลูกมาแรงนี่ ขี้โกง > o <”

            “ฮะๆๆ”

            “ – 3 – ”

            จากนั้นทั้งคู่ก็พากันเดินเล่นเตะทรายเตะน้ำเล่นไปเรื่องเปื่อย แต่ความน่ารักของทั้งคู่ก็ทำเอาคู่อื่นๆต้องอิจฉากันเป็นแถว และบางคู่ก็เลียนแบบ เล่นเตะน้ำเตะทราย ไปด้วยเหมือนกัน

                ทั้ง 2 กลับมานั่งอยู่ใต้ร่มชายหาดคันใหญ่ ท่ามกลางตะวันที่กำลังลับขอบฟ้ากับดวงดาวที่กำลังต้อนรับค่ำคืนที่ใกล้เข้ามาทุกทีๆ

                “ฮิคาริ....”

            “จ๊ะ?”

            “เอ้านี่ นาฬิกาของฉัน ซื้อมาจากอเมริกา แทนตัวฉันเมื่อฉันไม่อยู่” เซ็ตสึนะยื่นนาฬิกาเรืองแสง สีเทา ออกจากกระเป๋าเป้สพายให้กับฮิคาริที่นั่งชมตะวันที่เหลือเพียงครึ่งดวงอย่างอารมณ์ดี เธอหันมารับมันมาไว้ในมือเรียวเล็ก และส่อดส่องดูนาฬิกาอย่างชื่นชม แต่เธอก็ยังตะหงิกตะควงใจกับคำพูดของเขา อย่างกับว่าเขาจะไปที่ไหนสักแห่งที่อยู่ไกล แต่มันคงไม่เป็นอย่างที่ยามิคิดหรอกน่า

                “ขอบใจมากนะจ๊ะ จะรักษาไว้อย่างดีเลย”

            “ฮิคาริ...”ฮิคาริหันมาตามเสียงเรียก และนาฬิกาเรืองแสงก็ถูกใส่อยู่ที่ข้อมือของเธอเรียบร้อยแล้ว “ถ้าเกิดว่าฉันไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว....เธอจะทำยังไง”

                คำถามที่ไม่คาดคิด ทำเอาฮิคาริใจเสียไปหลายตลบ ก่อนจะตอบออกไป

                “.......คงจะ....ตายตามมั้ง......”

            “บ้า! ห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาดนะ”

            “งั้นเซ็ตสึนะก็อย่าคิดบ้าๆแบบนั้นเหมือนกัน!”


            “OK ยอมแพ้......แต่ว่า ฉันสัญญาว่าจะรักเธอตลอดไป ถ้าฉันไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว ฉันก็ยังจะรักเธอ......”

            “จุ๊ๆ พอได้แล้ว” ฮิคาริใช้นิ้วชี้แตะลงบนริมฝีปากของเซ็ตสึนะให้หยุดพูด.......

                “ฮึๆ  ฉันรักเธอนะฮิคาริ” เซ็ตสึนะจับมือของฮิคาริที่แตะอยู่ตรงปากตนเองแล้วค่อยๆวางมือของฮิคาริลงบนหาดทราย พร้อมบรรจงประทับริมฝีปากเย็นๆของเขาบนริมฝีปากที่แสนอบอุ่นของฮิคาริ แต่เวลาแห่งความสุขมันมีอยู่เพียงน้อยนิดเสียเหลือเกินสำหรับเขา 2 คน

                เซ็ตสึนะเริ่มหอบแฮ่กขึ้นมาอีกครั้ง

                “เซ็ตสึนะ!”

            “แฮ่กๆๆๆ ฮึก.....อึก....” เซ็ตสึนะกุมมือฮิคาริไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ

                “เซ็ตสึนะ เป็นอะไรไปน่ะ เซ็ตสึนะ”

            “แฮ่กๆๆ”

            “ฮือๆๆ ใครก็ได้ช่วยเซ็ตสึนะที!” ฮิคาริที่โอบร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงเรื่องยๆของเซ็ตสึนะ เธอตะโดนขอความช่วยเหลือทั้งน้ำตา

                เป็นเวลาพอเหมาะพอเจาะ กรีนที่มาเดินเล่นแถวชายหาดนี้ได้ยินเสียงเรียกของฮิคาริ กรียนึกอยู่แล้วล่ะว่าต้องเป็นแบบนี้ขึ้นกลางคัน อันที่จริงกรีนมาเฝ้าดูแลเซ็ตสึนะกับฮิคาริ มากกว่าที่จะมาเดินเล่นก็ว่าได้

                กรีนวิ่งพุ่งลงไปที่ร่มคันใหญ่เพื่อดูอาการของเซ็ตสึนะ

                “กรีน ช่วยเซ็ตสึนะด้วย ฮือๆๆ”

            “ฮิคาริ! ห้ามร้องไห้เด็ดขาด เซ็ตสึนะเขาไม่อยากเห็นเธอต้องมาร้องไห้เพราะเขาเข้าใจมั้ย”

            “ฮึก...ฮือ....ฮึก” ฮิคาริสะอึกสะอื้น และกลั้นน้ำตาเอาไว้

                “ไปโทร.เรียกนถพยาบาลด่วน!”

            “อื้ม” ฮิคาริส่งเซ็ตสึนะให้กรีนดูแลต่อ ส่วนตัวเธอเองก็รนรานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเป้ มือที่สั้นเทาของเธอทำให้กดโทรศัพท์ไม่สะดวกเอาซะเท่าไหร่

                เพียงเวลาไม่ถึง 2 นาที รถพยาบาลสีขาวก็มาพาตัวเซ็ตสึนะไป รวมทั้งฮิคาริกับกรีนที่นั่งเฝ้าดูแลเซ็ตสึนะไม่มีห่าง ฮิคาริมองเซ็ตสึนะที่นอนทรมานอยู่ข้างตัวด้วยสายตาและหัวใจที่กำลังเจ็บปวด แต่มันคงยังไม่เท่ากับอาการของเซ็ตสึนะ

                เป็นเวลาอันรวดเร็วที่เซ็ตสึนะถูกส่งไปยังห้องฉุกเฉินภายในโรงพยาบาล ฮิคาริกับกรีนก็ทำได้เพียงแค่นั่งคอยอยู่หน้าห้อง

                อิคาริก็คงจะเอะใจอะไรขึ้นมาได้บ้างแล้ว อาการของเซ็ตสึนะที่หอบแฮ่กอยู่เรื่อยไม่ใช่เพราะความเหนื่อยหรอกนะ แต่ฮิคาริก็ยังคงไม่ยอมรับง่ายๆกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับชีวิตของเธอ

                “ฮิคาริ เซ็ตสึนะเป็น.......โรค...หอบ”

            “!”

            “จริงเหรอเนี่ย........ฮือๆๆๆๆ” กรีนที่นั่งอยู่ด้านข้างหุบปากแน่น เขาคิดถูกรึเปล่าที่บอกฮิคาริ แต่มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้

                เอี๊ยด~ เสียงประตูดังขึ้น และนั่นก็คือห้องฉุกเฉินที่เซ็ตสึนะเข้าไปนั่นเอง คุณหมอใส่แว่นในชุดขาวมีผ้าปิดจมูกครอบไว้ เดินออกมาจากห้องนั้น ฮิคาริรีสาวเท้าวิ่งออกไปถามไถ่คุณหมอด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว และดวงตาแดงก่ำที่มีน้ำตาเปื้อนแก้มกับขอบตา

                “คุณหมอคะ เซ็ตสึนะเขาเป็นยังไงบ้างคะ เข้าไปเยี่ยมได้มั้ยคะ”

            “เสียใจด้วยนะ ผู้ป่วยอยู่ได้อีกไม่นาน......” ฮิคาริใจหายแว็บ เรื่องที่ฮิคาริเคยสังหรใจก็คือเรื่องนี้นี่เอง เวลาแห่งการลาจากใกล้เข้ามาทุกทีทุกทีแล้ว

                “เข้าไปเยี่ยมดูอาการได้นะ”

            “ค่ะ” ฮิคาริไม่มัวรีรอวิ่งเข้าไปหาเซ็ตสึนะทันที กรีนได้แต่มองตามหลังไป เพราะคิดว่าให้พวกเขา 2 คนอยู่ด้วยกันตามลำพังน่าจะดีกว่า

                บนเตียงผู้ป่วยมีเซ็ตสึนะนอนอยู่และมีเครื่องช่วยหายใจครอบไว้ แล้วก็มีสายน้ำเกลือระยงระยาน

                เซ็ตสึนะหันมายิ้มผ่านเครื่องช่วยหายใจให้ฮิคาริเล็กน้อย ฮิคาริเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง

                “เซ็ตสึนะ ฉันขอนอนตรงนี้ได้มั้ย” ฮิคาริชี้ตรงปลายหมอนของเซ็ตสึนะ

                “ได้สิ” เสียงเหนื่อยๆตอบกลับมา ฮิคาริยิ้มแล้วนอนบนหมอน เธออยากจะเก็บความทรงจำดีๆแบบนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด เผื่อจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว

                “เซ็ตสึนะ ช่วง 7 ปีที่เซ็ตสึนะไปอเมริกา เป็นยังไงมั่งเหรอ”

            “อื้ม ก็สบายดี” น้ำเสียงของเซ็ตสึนะที่ลอดผ่านเครื่องช่วยหายใจช่างเบาแรงเหลือเกิน

                “ไม่ต้องพูดก็ได้นะ........” ฮิคาริเอื้อมมือไปจับมือเซ็ตสึนะที่วางพาดไว้ขอบเตียง

                “.....ฉันน่ะ....ไปเพื่อรักษาโรค....เอ่อ เธอคงรู้แล้วสินะ”

            “อื้ม”

            “นั่นแหละ.......ช่วงเวลานั้นฉันคิดถึงเธอมาก....และหวังว่าโรคนั้นมันคงจะหายๆไปซะที.....แต่ว่ามารู้ตอนเมื่อไม่กี่เดือนก่อน....ว่า...ไม่มีทางที่จะรักษาหายแล้ว....ฉันก็เลยกลับมาตามหาเธอ.....แล้วก็รู้ว่าเธออยู่ ม.ปลาย N พอฉัน......มาถึงก็สมัครเข้าเรียน.....ฮะๆ บังเอิลเนอะ คนที่ฉันถามทางก็คือฮิคารินี่เอง......เหมือนพรหมลิขิต”

            “แล้วทำไมต้องลิขิตให้นายเป็นโรคหอบด้วยล่ะ ฮือๆๆๆๆๆ” ฮิคาริร้องไห้โฮอีกครั้ง เธอไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำไมคนดีๆอย่างเซ็ตสึนะต้องมาเป็นโรคหอบ

                “พระเจ้ากลั่นแกล้งพวกเรารึเปล่านะ ถึงได้ทำให้ฉันกับเซ็ตสึนะต้องแยกกันบ่อยๆ”

            “ไม่หรอก พระเจ้า......ย่อมมีเหตุผล....แฮ่กๆๆๆ”เซ็ตสึนะเริ่มออกอาการหอบอีกครั้งนึงแล้ว 

            “เซ็ตสึนะ!” ฮิคาริลุกจากเก้าอี้เพื่อไปเรียกพยาบาล แต่เซ็ตสึนะกลับจับแขนเธอเอาไว้ซะก่อน

                “แฮ่กๆๆ ฮึก  อย่าไป!”

            “ไม่ ฉันจะเรียกพยาบาล!” น้ำตาของฮิคาริพลั่งพลูออกมาไม่ขาดสาย เมื่อเซ็ตสึนะได้ยินเช่นนั้น ก็ทำหน้าเศร้าหนักขึ้นไปอีก พร้อมกับพูดออกไปด้วยเสียงหืดหอบว่า

                “แฮ่กๆ ไม่ให้ไป! อยู่กับฉัน อย่าไปไหน แฮ่กๆๆ ขอร้องล่ะ.....” ดวงตาของเซ็ตสึนะเริ่มแดงระเรื่อ ในใจของผู้ชายคนนี้เริ่มหวั่นไหว เขากลัวที่ฮิคาริจะไม่อยู่ข้างกาย เขากลัวก่อนที่เขาจะสิ้นใจเขาจะไม่อยู่ในอ้อมกอดของคนรัก เขากลัวทุกสิ่งทุกอย่างที่เขากำลังคิด

                “เซ็ตสึนะ ไม่ได้นะ”

            “แฮ่กๆ ฮิคาริ ฮึก ได้โปรด อยู่ แฮ่ก อยู่กับผม...แฮ่กๆๆ ผมอยาก..อยู่กับฮิคาริ....จนวาระสุดท้าย”

            “โฮฮฮฮฮฮฮ เซ็ตสึนะพูดบ้าๆสิ เซ็ตสึนะต้องรอดนะ ฮือๆๆๆ” ฮิคาริได้ยินเซ็ตสึนะพูดว่า วาระสุดท้าย เธอคิดว่า ถ้าเธอออกจากห้องนี้ไป แล้วกลับเข้ามพบว่าเขาต้องนอนนิ่งเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ ทำให้เธอไม่กล้าที่จะห่างจาะเซ็ตสึนะ แม้เพียงแค่ก้าวเดียว

                “แฮ่กๆ ฉัน สัญญา แฮ่กๆ..... สัญญาจะรักเธอ.......ตลอดไป ฮึก! ฮิคาริ!” เซ็ตสึนะดึงตัวฮิคาริเข้ากอดพร้อมจุมพิตอย่างแผ่วเบา น้ำตาของเซ็ตสึนะไหลหยดเป็ทาง และนี่ก็คือจูบครั้งสุดท้าย กอดครั้งสุดท้าย และพูดคุยกันครั้งสุดท้ายของทั้ง 2 คน ทุกอย่างจบลงพร้อมกับลมหายใจของเซ็ตสึนะ ที่หยุดเหมือนกับการเต้นของหัวใจของเขาที่หยุดลงไปด้วย ฮิคาริค้างอยู่กับท่านั้นก่อนที่จะละจากร่างที่ว่างเปล่าของเขา คนที่เธอรัก.....

                “เซ็ตสึนะ......”

            “....................”

            “เซ็ตสึนะ......”

            “....................”

                “ฮือๆๆๆๆๆ ทำไมนายต้องไปจากฉันทุกที ทำไม! ฮือๆๆๆ” ฮิคาริทรุดตัวลงปล่อยโฮ กับการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับของเซ็ตสึนะ

                ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก...........................

                นาฬิกาเรืองแสงที่เซ็ตสึนะได้ให้ไว้กับฮิคาริตอนไปเที่ยว ขณะนี้ได้หยุดเดินเหมือนกับเซ็ตสึนะที่จากฮิคาริไป เธอนึกในใจ ถ้านาฬิกายังคงเดินต่อไป เธอจะคิดซะว่า เซ็ตสึนะก็คือนาฬิกาที่ยังไม่จากไปไหนและเดินอยู่เคียงข้างเธอ...แต่ในเมื่อนาฬิกามันหยุดเดินไปแล้ว ก็เหมือนกับว่า เธอไม่เหลือสิ่งไหนที่เป็นตัวเขาเลย........นาฬิกาที่ซึ่งอาจจะแทนตัวเขาได้แท้ๆ

                เธอกุมนาฬิกาไว้แน่น เธอร้องไห้จนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่เธอก็ยังเห็นขวดยาขวดหนึ่ง เธอไม่รีรออะไรอีกแล้ว เธอลุกพรวดไปหยิบยาเทใส่มือเรียวเล็กของเธอเองทั้งขวด จนยาที่ล้นมือตกกระจัดกระจายไปทั่ว น้ำตาหลายหยด ได้หยดลงบนยาบนฝ่ามือของฮิคาริ เธอทบทวนคำพูดที่เธอพูดไว้ที่ทะเล

                “ฮือ...ฉัน....ฉันบอกว่า ฉันจะตายตาม......รอก่อนนะ เซ็ตสึนะ ฉันจะไปหานายแล้ว” พูดจบฮิคาริก็กรอกยาเข้าปากอย่างมุมมามไปหลายเม็ด เธอยิ้มออกมา และมองร่างของเซ็ตสึนะ

                “ฉันกำลังจะไปหานะ รอก่อนนะ เซ็ตสึนะ รอนะ” ตึง!!!

            เสียงล้มลงของฮิคาริ ที่ล้มนอนบนพื้นอย่างไม่มีสติ เธอนอนนิ่ง หน้าตาเปื้อนยิ้ม แต่น้ำตายังคงไหล....................

                ฉันจะตายตามนาย จะได้อยู่ด้วยกันไงล่ะ อยู่ด้วยกัน....ตลอดไปนะ.....

                “รัก......นะ.......เซ็ตสึนะ”

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

            “ฉุกเฉิน ฉุกเฉิน”

            “เสียใจด้วยนะครับ ทั้งคู่หมดลมหายใจแล้ว”

            “โฮฮฮฮฮฮฮฮ ฮิคาริ ลูกแม่!!!” คุณแม่ของฮิคาริที่ได้ยินข่าวร้ายว่า ฮิคาริได้กินยามากเกินขนาดเพื่อที่จะฆ่าตัวตายตามเซ็ตสึนะ ท่านได้แต่ร้องห่มร้องไห้และกอดร่างลูกสาวแน่นไม่ยอมปล่อย

                กรีนที่ได้ข่าวร้อยเป็นคนแรก นึกโทษตัวเองที่ไม่ยอมตามฮิคาริเข้าไปดูเซ็ตสึนะด้วยกัน เลยทำให้ฮิคาริต้องตาย และคิดว่าถ้าตัวเองอยู่ด้วยในตอนนั้น เรื่องแบบนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น

                “นี่ครับนาฬิกาที่ลูกสาวคุณกำไว้แน่น” คุณหมอยื่นนาฬิกาที่เซ็ตสึนะเคยให้ไว้กับฮิคาริให้กับคุณแม่ฮิคาริ แต่ว่า นาฬิกากลับมาเดินใหม่อีกครั้ง อันที่จริงแล้ว นาฬิกาไม่เคยหยุดเดินเลยแม้แต่น้อย ที่ฮิคาริเห็นก็อาจจะเป็นเพราะน้ำตาที่ปิดบังดวงตาบวกกับความเสียใจที่มีอยู่ไม่น้อย ทำให้เห็นว่านาฬิกาเหมือนหยุดเดินไปแล้ว

                “โฮๆๆๆๆๆ ลูก ฮือออออ.........”

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

            การตายจากของฮิคาริกับเซ็ตสึนะ ทำให้มีผู้คนเสียน้ำตาไปมากมาย และแม่ของฮิคาริก็ทรุดโทรมลงไปมากเหลือเกิน กรีนที่โทษตัวเองยังคงเสียใจตลอดมา เพื่อนๆในห้องเรียนของฮิคาริก็มีเพื่อนหลายคนที่ร้องไห้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

                “คนที่เสียใจน่ะ ไม่ได้มีเพียงแค่เธอคนเดียวหรอกนะ ฮิคาริ” กรีนที่ยืนอยู่ชั้นดาดฟ้าของโรงเรียนพึมพำขึ้นมา

                เขานั่งกินข้าวกล้องอยู่เพียงคนเดียว จากที่ปกติจะกินกับเซ็ตสึนะและฮิคาริอย่างสนุกสนาน แต่บัดนี้เวลานั้นจะไม่หวนกลับคืนมาแล้ว

                กรีนที่ไม่เคยร้องไห้มาก่อน ตอนนี้น้ำตาหยดใสๆ หยดลงบนข้าวกล่องจนชื้นแฉะ

                “ฮึ้ย!” กรีนปาข้าวกล่องทิ้งสุดแรงจนกระจัดกระจายเกลื่อนกลาด แล้วตั้งเข่าทั้ง 2 ข้างขึ้นและกอดเข่าซบหน้าลงไป เสียงสะอึกสะอื้นเล็ดลอดออกมาตลอดทุกวินาที

                เขารู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างบอกไม่ถูก เพื่อนอันเป็นที่รักได้ตายจากไป แต่เขายังคงเข้มแข็งพอที่จะดำรงห์ชีวิตอยู่ต่อไปได้

                “ฉันจะไม่ฆ่าตัวตายเหมือนเธอหรอกนะ ฮิคาริ!” กรีนลุกขึ้นยืนตะโกนสุดเสียงขึ้นบนท้องฟ้าสีครามสดใส เพื่อที่จะได้ให้ 2 คนนั้นได้ยิน

            “ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไป! และจะใช้ชีวิตเผื่อพวกนายด้วย!” คราวนี้กรีนใช้แขนเสื้อขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง

                “ฉันจะไม่ลืมชีวิตที่เคยอยู่กับพวกเธอ ฮิคาริ เซ็ตสึนะ เพราะว่าพวกเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน!” กรีนยิ้มกว้างให้กับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ และเหมือนกับว่าฮิคาริกับเซ็ตสึนะ ได้ยินคำพูดของกรีน เพราะมีอะไรบางอย่างส่องประกายสว่างแว๊ปขึ้นบนท้องฟ้าแว๊ปหนึ่งที่ตอบกลับมา

                ‘ขอบใจมากนะจ๊ะกรีน นายก็เป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดเหมือนกัน ฉันเสียใจที่ฆ่าตัวตาย......’

            ‘นายจงใช้ชีวิตที่เข้มแข็งยืนหยัดต่อไปนะ....พวกเราจะดูแลนายเอง จงสู้ต่อไป!’

-*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-  +  -*-

            การตายจากของคนที่ตัวเองรัก มันคงจะเป็นเรื่องที่ชอกช้ำใจมากที่สุด แต่เราไม่ควรหยุดชีวิตของเราลงตรงจุดนี้ แต่ควรมีชีวิตอยู่ต่อไปต่างหาก เพราะนี่ก็คือสิ่งที่ ‘คนรักที่ตายจาก’ ปรารถนามากที่สุดนั่นเอง

จบ

SherrY WonG