ตอนที่ 2 : Silver bullet
"ไอจังกับพี่สึบารุเก่งมากๆเลยล่ะ" อายูมิจังเอ่ยชมทั้งสองหลังจากที่รับเหรียญรางวัลเสร็จแล้วกลับมายังอัฒจรรย์ ไม่นานนักหนุ่มน้อยจากสีฟ้าทั้ง3คน โคนัน มิตสึฮิโกะและเก็นตะก็เดินมุ่งตรงมาหาพวกเธอ
"นี่จะไปไหนกันงั้นเหรอ" อายูมิเอ่ยถามทั้ง3คน
"อ๋อ พวกเรากะว่าจะไปดูการแข่งขันยิงปืนของชมรมยิงปืนน่ะคร้าบ" มิตสึฮิโกะพูดขึ้น
"อ๋อ ฟังดูน่าสนใจดีนะ" เด็กสาวเอ่ยอย่างรู้สึกสนใจ
"งั้นไปด้วยกันมั้ยล่ะพวกเธอน่ะ" โคนันเอ่ยชวน
"อื้ม ไปสิ ไปกันนะไอจัง" อายูมิหันไปพูดเชิญชวนไฮบาระ
"อื้อ ไปสิ" ไฮบาระตอบตกลง
"พี่สึบารุก็ไปด้วยกันนะคะ" อายูมิเอ่ยชวนร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆไฮบาระ
"ครับ ต้องไปด้วยอยู่แล้วล่ะ" สึบารุตอบพร้อมกับชำเลืองสายตามองมายังไฮบาระ
หลังตกลงกันเสร็จทุกคนก็เดินไปยังสนามยิงปืนด้วยกัน
"คุณพ่อชองเก็นตะกับพี่สาวของมิตสึฮิโกะไปไหนแล้วล่ะ" อายูมิเอ่ยถามอย่างสงสัย
"คุณพ่อฉันกลับแล้วล่ะ ต้องรีบไปช่วยแม่ขายของง่ะ" เก็นตะบอก
"ส่วนพี่สาวของผมก็ต้องรีบไปทำงานพาร์ทไทม์ด้วยเหมือนกันเลยต้องรีบกลับก่อนน่ะครับ" มิตสึฮิโกะเอ่ยพร้อมทำหน้าหงอยๆ
"ไม่เป็นไรน่า เราไปเชียร์กีฬาด้วยกันก็ได้นี่นา" อายูมิเอ่ยปลอบใจ
"นั่นสินะคร้าบ แต่จะว่าไปก็น่าอิจฉาโคนันคุงกับคุณไฮบาระจังเลยนะคร้าบ" มิตสึฮิโกะพูดขึ้น
"อิจฉาอะไรงั้นเหรอ" อายูมิถาม
"ก็ดูสิครับ โคนันคุงเดินจับมือกับคุณรัน ส่วนคุณไฮบาระก็เดินจับมือไปกับคุณสึบารุด้วย" มิตสึฮิโกะพูดพลางส่งสายตาให้สองคนมองไปยังพวกเขาทั้ง2คู่ที่เดินจับมือกันอยู่ด้านหน้า
"ก็ต้องดูแลหน่อยสิก็เขาเป็นผู้ปกครองนี่นา คงจะกลัวสองคนนั้นหลงล่ะมั้ง" เก็นตะเอ่ย
"พูดอะไรน่ะครับเก็นตะ ทั้งสองคนไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับจะมากลัวหลงทำไมกัน แล้วอีกอย่างที่นี่น่ะก็เป็นโรงเรียนของพวกเราด้วยจะหลงได้ยังไงกัน" มิตสึฮิโกะพูดด้วยท่าทีจริงจัง
"นั่นสิน้าา จริงด้วยง่ะ" เก็นตะนึกเห็นด้วยหลังได้ยินมิตสึฮิโกะพูดแบบนั้น อายูมิจังเห็นว่ามิตสึฮิโกะรู้สึกสงสัยเรื่องของไฮบาระและสึบารุเลยพูดขัดขึ้น
"ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา แค่จับมือกันเอง เป็นเรื่องปกติจะตาย อายูมิก็จับมือกับมิตสึฮิโกะได้...แบบนี้ไง" เด็กสาวพูดจบจึงใช้มือเล็กของเธอจับไปที่มือของเด็กชายคนข้างๆ ทำให้เขาหน้าเห่อแดงขึ้นมาด้วยความเขิน
"นะ...นั่นสินะคร้าบ" มิตสึฮิโกะเลิกสงสัยพฤติกรรมของคู่ข้างหน้า กลายเป็นเดินหน้าแดงไปตลอดทางแทน
ณ.สนามยิงปืน
"ทำไมไม่มีคนดูเลยล่ะ" อายูมิเอ่ยขึ้นเมื่อหันไปมองรอบๆสนามแล้วไม่มีผู้ชมเลย มีเพียงนักกีฬายิงปืนของโรงเรียนที่กำลังฝึกซ้อมอยู่เท่านั้น
"คงจะเพราะนี่ล่ะมั้ง" โคนันพูดพลางชี้ไปที่ตารางการแข่งขันยิงปืนที่แสดงให้เห็นเวลาการแข่งขันที่จบมาประมาณ10นาทีแล้ว
"โกหกน่า พวกเรามาไม่ทันดูการแข่งงั้นเหรอคร้าบ" มิตสึฮิโกะพูดขึ้น
"ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะนะ" สึบารุที่ยืนกอดอกอยู่บอก
"น่าเสียดายจังเลยง่ะ ทั้งๆที่อยากดูมากแท้ๆเลยนะ" เก็นตะเอ่ยอย่างเสียดาย
"นั่นสินะ น่าเสียดายจริงๆเลย พี่ก็อยากดูด้วย" รันพูดอย่างเห็นด้วย
"ถึงจะไม่ได้ดูการแข่งขันแต่เราดูพวกเขาซ้อมกันก็ได้นี่นา" ไฮบาระเอ่ยขึ้น
"ใช่ ถ้าอยากดูล่ะก็ เราเดินไปหารุ่นพี่ที่ซ้อมกันอยู่ตรงนั้นมั้ยล่ะ บางทีเขาอาจจะช่วยสอนพวกเรายิงด้วยก็ได้นะ" โคนันเอ่ยขึ้น
"นั่นสินะคร้าบ งั้นไปกันเถอะ" มิตสึฮิโกะพูด
พวกเขาทั้งหมดเห็นด้วยเลยมุ่งหน้าเดินเข้าไปหารุ่นพี่ชมรมยองปืนที่ซ้อมอยู่
"แล้วจะว่าไปยิงปืนแบบนี้มันไม่อันตรายเหยอ ฉันว่ามันน่ากลัวง่ะ" เก็นตะพูดขึ้น
"ดูเหมือนว่าปืนที่ใช้จะเป็นแอร์ซอฟต์กันน่ะ มันคือปืนอัดลมชนิดเบา ลอกเลียนแบบปืนจริงในอัตราส่วน 1:1 ใช้กระสุนทรงกลมขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง 6 มม. และ 8 มม. มันถูกจัดเป็นกีฬาในลักษณะเกมSurvival เหมือนกับกีฬาเพนต์บอลน่ะ แต่ลูกกระสุนของปืนนี้น่ะทำมาจากพลาสติกหรือเซรามิกแข็ง ดังนั้นมันก็อาจจะก่อให้เกิดการบาดเจ็บแก่ผู้ที่ถูกยิงได้อยู่ดีล่ะนะ" สึบารุอธิบายเรื่องการใช้ปืนอย่างละเอียดจนทำให้ทุกคนถึงกับอึ้ง
"เอ่อ...คุณสึบารุเนี่ยรู้เรื่องปืนดีจังเลยนะคร้าบ" มิตสึฮิโกะเอ่ยชม
"ก็...ไม่ขนาดนั้นหรอกนะ คือฉันเคยเล่นเกมแนวนี้เฉยๆน่ะ" สึบารุตอบ
'ทำไมเขาจะไม่รู้เรื่องพวกนี้กันล่ะก็ในเมื่อคุณอากาอิน่ะเป็นถึงสไนเปอร์มือหนึ่งของFBI เขามีความสามารถยิงไกลได้ตั้ง700หลา ถึงกับได้ฉายาว่า silver bullet เลยทีเดียว เป็นคนที่สุดยอดมากจริงๆ' โคนันได้แต่นึกในใจ
"อ้าว พวกเธอมาทำอะไรกันน่ะ การแข่งขันจบแล้วนะ" ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังซ้อมยิงปืนอยู่หันมาถามกับพวกโคนัน
"อ๋อ คือตอนแรกพวกเราตั้งใจว่าจะมาดูการแข่งขันยิงปืนนั่นแหละครับ แต่มันดันจบไปซะก่อน จะเป็นอะไรมั้ยครับถ้าพวกเราจะขอดูตอนซ้อมน่ะ" โคนันเอ่ยถามเป็นเชิงขออนุญาต
"อ๋อ ได้สิ งั้นเดี๋ยวพอซ้อมเสร็จ ฉันจะช่วยสอนพวกนายยิงปืนด้วยดีมั้ย" เขาเอ่ยถาม
"ดีคร้าบ/ ดีมากๆเลยค่ะ พวกเราอยากเรียนรู้ด้วยค่ะ" มิตสึฮิโกะและอายูมิตอบ
"ฉันชื่อยามาซากิ ฮารุกะ ชั้นม.ปลายปี2 เป็นประธานของชมรมยิงปืนน่ะ" เขาแนะนำตัว
"ยินดีที่ได้รู้จักนะค้าบ/ยินดีที่ได้รู้จักนะคะรุ่นพี่" ทั้งหมดกล่าวทักทายและแนะนำตัวกัน ก่อนที่ฮารุกะจะซ้อมยิงปืนให้พวกเขาดู
"หูยยย ยิงเข้าเป้าเป๊ะๆเลยง่ะ สุดยอด" เก็นตะเอ่ยชม
"นั่นสินะคะ เก่งสุดๆไปเลยเนอะไอจัง" อายูมิหันมาถามความคิดเห็นไฮบาระ
"อื้ม เก่งจริงๆด้วยนะ" ไฮบาระตอบเห็นด้วย พลางมองการยิงปืนของเด็กหนุ่มคนนั้นอย่างตั้งใจ ทำให้ชายหนุ่มใส่แว่นคนข้างๆถึงกับทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่หน่อยๆ
เวลาผ่านไปสักพักการซ้อมของฮารุกะก็เสร็จสิ้น เขาจึงเรียกพวกขบวนการนักสืบเยาวชนไปสอนยิงปืน
"เอาล่ะต่อไปฉันจะสอนยิงปืนล่ะนะ พื้นฐานในการยิงปืนหลักๆเลยก็คือ ท่ายืนต้องยืนให้มีความสมดุลและนิ่ง ส่วนการจับปืนก็จับแบบสบายๆ ไม่ต้องเกร็ง สำหรับการเล็งจะเน้นที่ศูนย์หน้าให้อยู่ในบริเวณเป้าหมายที่กำหนด การเคลื่อนที่จะอยู่แต่ในบริเวณนี้เท่านั้น เอาล่ะไม่ยากเลยใช่มั้ย" ฮารุกะหันมาถามพวกขบวนการนักสืบเยาวชน
"ก็...เหมือนจะง่ายดีนะคร้าบ" มิตสึฮิโกะพูดด้วยความไม่มั่นใจ
"เอาล่ะ เธอมาเป็นตัวอย่างให้ฉันหน่อยแล้วกัน" ฮารุกะพูดพลางชี้ไปที่ไฮบาระ
"ฉันงั้นเหรอ" ไฮบาระเอ่ยถามอย่างงงๆ
"ใช่ เธอนั่นแหละ มานี่มา" ชายหนุ่มกวักมือเรียก ไฮบาระจึงลุกออกไป
"เอาล่ะดูดีๆนะ" ฮารุกะพูดจบจึงจัดท่ายืนให้ไฮบาระ จากนั้นก็ใช้มืออ้อมไปด้านหลังเพื่อจัดตำแหน่งปืนให้เธอ
"นี่จับแบบนี้ ไม่ต้องเกร็งนะ ทำตัวตามสบายๆ ผ่อนคลายเข้าไว้" ชายหนุ่มเอ่ยกับร่างบางที่กำลังตั้งหน้ามั่นจับปืนอยู่
ภาพตรงหน้าทำให้สึบารุเกิดอาการหงุดหงิดและเผลอแสดงสีหน้าคิ้วขมวดอย่างไม่ค่อยพอใจออกมา ด้วยอาการหึงหวงแมวตัวน้อยของเขา
ด้านไฮบาระหลังจากจัดท่าเรียบร้อยแล้วก็ได้ยิงปืนออกไป อันที่จริงแล้วเธอค่อยข้างมีทักษะการยิงปืนที่ดีเยี่ยมอยู่แล้ว ทำให้กระสุนที่ยิงออกไปเข้าเป้าพอดี ที่เธอยิงได้ดีขนาดนี้อาจไม่เกี่ยวกับการสอนของฮารุกะเลยด้วยซ้ำ
"อย่างนั้นล่ะ เก่งมากเลย" ชายหนุ่มคนสอนถึงกับเอ่ยชมออกมาเพราะนึกว่านี่คือการยิงปืนครั้งแรกของเธอ เขาส่งรอยยิ้มหวานให้ร่างบาง ทำให้ชายหนุ่มใส่แว่นที่นั่งอยู่ข้างหลังเริ่มทนไม่ไหวจึงลุกขึ้นและเดินไปหาทั้งสอง
"ขอผมลองยิงหน่อยได้มั้ยครับ" สึบารุเอ่ยขอ
"ได้ครับ" ฮารุกะพูดจบจึงยื่นปืนให้ จากนั้นสึบารุจึงหยิบปืนขึ้นมาตรวจสอบอย่างชำนาญ ก่อนจะตั้งท่าและยิงออกไปอย่างไม่ตั้งใจนัก แต่กระสุนที่เขายิงออกไปนั้นกลับเข้าเป้าที่เดิมเป๊ะๆทุกนัด จนทำให้ทุกคนที่นั่งมองอยู่ถึงกับอึ้งจนอ้าปากค้าง
"โหหหหห สุดยอดดด" เก็นตะเอ่ยขึ้น
"เก่งสุดๆไปเลยคร้าบคุณสึบารุ" มิตสึฮิโกะพูดชมด้วย
"พี่สึบารุยิงปืนเก่งจังเลยค่ะ เท่ห์มากๆเลยด้วย เนอะไอจังเนอะ" อายูมิหันมาถามความคิดเห็นไฮบาระ
"อะ...อื้ม" ไฮบาระตอบสั้นๆ
'ฉายา silver bullet ที่ทำให้บอสใหญ่ขององค์ชุดดำเกรงกลัวได้เนี่ยต้องไม่ใช่เล่นๆอยู่แล้วล่ะนะ'เธอคิดในใจพลางยิ้มออกมา
หลังจากเรียนรู้เสร็จเรียบร้อยทุกคนก็แยกย้ายกันไปลองยิงปืนกัน มีเพียงไฮบาระกับสึบารุที่นั่งอยู่ด้วยกันข้างสนาม แต่สักพักฮารุกะก็เดินเข้ามาหาไฮบาระและนั่งลงข้างๆเธอ
“นี่เธอน่ะ ยิงปืนใช้ได้เลยนะ สนใจจะมาเข้าชมรมยิงปืนมั้ย รับรองว่าถ้าได้ฝึกเพิ่มอีกหน่อยต้องเก่งมากแน่ๆ อาจเป็นตัวแทนทีมชาติได้เลยนะ” เขาเอ่ยชวนร่างบาง
“เอ่อ...ไม่ล่ะ คือฉันไม่ชอบยิงปืนน่ะ” ไฮบาระเอ่ย
“อ๋อ งั้นเหรอ” เขาพูดอย่างผิดหวังหน่อยๆ
“เอ่อ...เธอน่ะน่ารักดีนะ จะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะขอเมลล์เธอไว้หน่อยน่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยความเขิน
“เอ๊ะ...เอ่อ...คือฉัน” ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอบอะไรออกไป ร่างสูงใส่แว่นที่นั่งข้างๆก็เข้ามาจับแขนเธอให้ลุกขึ้น
“ขอโทษนะ แต่ฉันมีธุระจะคุยกับเธอหน่อยน่ะ...มากับฉันไอจัง” สึบารุจูงมือพาไฮบาระออกมาจากฮารุกะ
“ดะ...เดี๋ยวสิ นี่จะพาฉันไปไหนน่ะ” ไฮบาระเอ่ยถามร่างสูงแต่เขากลับไม่ตอบอะไร เขาเดินมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ตรงหน้าห้องเก็บของก่อนจะเปิดประตูและพาร่างบางเข้าไป
“นี่จะพาฉันมาทำอะไรในที่แบบนี้กัน” ไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอ่ยถามต่อร่างสูงก็ยกตัวร่างบางขึ้นไปนั่งบนโต๊ะนักเรียนที่วางอยู่ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปหาเธอและใช้ปากหนาจูบปิดปากเล็กของร่างบางที่กำลังจะเอ่ยถาม
“อื้ออออ”ร่างบางใช้มือเล็กทุบอกแกร่งของเขาอย่างต้องการจะขัดขืน ทำให้ร่างสูงจำเป็นต้องผละออกมา
“เป็นอะไรของนายน่ะ” ไฮบาระเอ่ยถามอย่างสงสัย สึบารุเข้าไปกอดไฮบาระก่อนจะฟุบหน้าลงบนไหล่บางของเธอ
“เป็นอะไร..หืม..บอกฉันมาสิ” ไฮบาระเอ่ยถามอีกครั้ง
“ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเธอเลย ฉันหวงเธอแล้วก็หึงเธอมากๆด้วย ฉันคุมตัวเองไม่ให้โมโหไม่ได้เลยพอเป็นเรื่องของเธอ มันแย่มากเลยใช่มั้ยล่ะ ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลย” สึบารุเอ่ยออกมาทั้งที่ยังฟุบหน้าอยู่บนไหล่ของไฮบาระ ร่างบางเห็นแบบนั้นก็เผลอยิ้มออกมา ‘มีมุมขี้หวงแบบนี้ด้วยงั้นเหรอ’ ร่างบางนึกในใจ จากนั้นเธอจึงใช้มือเล็กลูบไปที่หัวของร่างสูงอย่างแผ่วเบา
“ไม่เห็นต้องคิดมากเลยนี่นา ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับใครซะหน่อย” ไฮบาระเอ่ย ได้ยินดังนั้นสึบารุจึงรีบเงยหน้าขึ้นมา
“งั้นตอนที่หมอนั่นขอเมลล์เธอ จะบอกว่าไงงั้นเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมกับตั้งใจรอฟังคำตอบของร่างบาง
“แน่นอน...ก็ต้องบอกว่าไม่ได้ เพราะฉันมีแฟนแล้วน่ะสิ” ไฮบาระตอบ
ได้ยินแบบนั้นสึบารุจึงคลายยิ้มออกมาแล้วเลื่อนใบหน้าไปหาร่างบางก่อนจะบรรจงจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ไฮบาระก็ตอบรับสัมผัสของร่างสูงโดยการส่งลิ้นเล็กเข้าไปในปากของชายหนุ่มให้เขาดูดดุนด้วย หลังจากจูบกันไปสักพัก สึบารุก็ผละออกจากร่างบางแล้วเลื่อนใบหน้าไปซุกไซร้ตรงซอกคอขาวเนียนของร่างบาง พลางใช้มือหนาลาบล้วงเข้าไปในเสื้อพละของเด็กสาวและบีกเค้นอกอิ่มของเธอ
“อื้ออออ อย่านะ...อย่าสิ” ร่างบางเอ่ยเสียงสั่น
“ทำไมล่ะ” สึบารุกระซิบถาม
“ก็เราหายมานานแล้วนี่นา เดี๋ยวทุกคนก็สงสัยหรอกว่าเราหายไปไหนกัน พอก่อนนะ” ไฮบาระเอ่ยกับชายหนุ่มทั้งที่มือหนาของเขายังคงซุกอยู่ใต้เสื้อของเธอ
“เข้าใจแล้วล่ะ งั้นพอแค่นี้ก็ได้” ร่างสูงพูดจบจึงดึงมืออกมาจากใต้เสื้อของเด็กสาว ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบเดินกลับไปที่สนามยิงปืน
“หายไปไหนกันมาน่ะทั้งสองคน เราจะกลับกันแล้วนะ” โคนันเอ่ยถาม
“เอ่อ...คือ...” ไฮบาระลืมเตรียมคำตอบไว้จึงได้แต่พูดตะกุกตะกัก
“คือฉันให้เธอช่วยนำทางไปห้องน้ำให้น่ะ” สึบารุเอ่ย
“อ๋อ งั้นเหรอครับ” โคนันพูดพลางหันไปหาไฮบาระ
“อะ..อื้ม ใช่แล้วล่ะ เสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นกลับกันเถอะ” เมื่อไฮบาระพูดจบ ทั้งหมดจึงกล่าวขอบคุณและบอกลาฮารุกะ ก่อนจะรีบเดินกลับ จากนั้นฮารุกะนึกบางอย่างขึ้นได้จึงรีบวิ่งไปหาไฮบาระ
“เดี๋ยวก่อน...ที่ฉันบอกว่าขอเมลล์น่ะ ตกลงเธอ..” ยังไม่ทันที่ฮารุกะจะถามจบร่างบางก็รีบตอบอย่างไว
“คงจะไม่ได้หรอกนะ คือฉันมีแฟนแล้วน่ะ..ขอโทษด้วย” ไฮบาระพูดจบจึงเข้าไปจับมือสึบารุและเดินกลับไปพร้อมกัน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อย่าแข่งยิงปืนกับพี่เขาเลยค่ะ รายนี้เป้าแค่นี้ไม่พลาดสักนัดแน่นอน มาสอนแฟนมือสไน เอฟบีไอ ยิงปืนโธ่พลาดเสียแล้วพ่อคุณ
เขินนนนนน~~อ๊าย สึบารุขี้หึงน่ารักกก รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค่ะ
เเมวเม้น
หวงไอจังด้วยน่าร้ากก เขินๆๆๆ