คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF] How Can I :: Kiss
How Can I
ผมกับพี่ยูชอน เราคบกันมาได้ 3 ปีกว่า.. ด้วยความรักที่ผมเชื่อมั่นอย่างเต็มเปี่ยม ผมไม่เคยโกหกเขา และไม่เคยที่จะไม่เชื่อคำพูดของเขา แต่เมื่อประมาณเกือบอาทิตย์ได้แล้ว ที่ผมรู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเราเหมือนกับการที่อยู่บนเส้นเอ็นที่ขึงจนตึง.. หากใครคนใดคนหนึ่งกระโดดลงไปบนเอ็นเส้นนั้น มันก็อาจจะขาดได้ง่าย ๆ
ความสัมพันธ์ของเรา แม้ในสายตาของคนอื่น อาจมองว่ามันสวยงาม หรือหวานมากแค่ไหน...แต่ใครจะรู้เรื่องของเขาได้มากเท่ากันและกัน..บางที เขาอาจกำลังเปลี่ยนไป
“พี่ยูชอน วันนี้ผมกับพี่มีตารางงานหนิ” ผมเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่ประดับอยู่บนใบหน้าเช่นทุกครั้ง เขาเองก็ยิ้มตอบกลับมาให้ผมเช่นกัน..แต่ผมสัมผัสถึงมันได้ เขากำลัง ’รัก’ ผมน้อยลง
“ครับ ดีจังเลยเนอะ วันนี้พี่จะได้ไปกับชางมินสองคน” มืออุ่นของเขาโอบที่เอวคอดของผม สัมผัสที่ส่งผ่านมายังคงอบอุ่นเช่นเคย เพราะเหตุนี้ ผมถึงพยายามที่จะไม่ใส่ใจมันนัก แม้ความรู้สึกของเขาจะเปลี่ยนไปแค่ไหนก็ตาม
ศีรษะกลมของผมซบลงบนลาดไหล่ของเขา ผมปิดเปลือกตาลงพร้อมรอยยิ้มอ่อน ทุกครั้งผมมักจะทำแบบนี้ มักจะอยากเก็บสัมผัสอุ่นที่น้อยลงเรื่อย ๆ ไว้ ทั้ง ๆ ที่แต่ก่อน ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมจะต้องโหยหามันถึงขนาดนี้ เป็นเพราะในตอนแรกอ้อมกอดของเค้ามักจะอบอุ่นอยู่ทุกวัน
“พี่ยูชอน..”
“ครับชางมิน” น้ำเสียงทุ้มที่ผมหลงใหลตอบกลับมา ทำให้ใจของผมเต้นถี่รัวขึ้น
“ผมรักพี่นะ” ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เดี๋ยวนี้ผมถึงได้พูดคำนี้บ่อยนัก แต่ผมกลับแทบไม่ได้ยินคำ ๆ นี้ตอบกลับมาจากปากเขาเลยซักครั้ง
“ครับ พี่รู้” มืออุ่นของเขายกขึ้นลูบศีรษะกลมของผมอย่างอ่อนโยนเช่นทุกครั้ง
มีหลายครั้งที่ผมต้องถามตัวเอง ว่าความรู้สึกของผมกับเขา ยังเป็นเหมือนเดิมไหม แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะบอกกับตัวเองว่า..มันเปลี่ยนไปแล้ว หลายครั้งที่ผมพยายามจะลืมเรื่องราวของเขา..แต่เขาก็มักจะกลับมาวนเวียนอยู่ในหัวของผมเสียทุกครั้ง
“พี่ยูชอน..” จู่ ๆ ผมก็เผลอเรียกชื่อของเขาออกมา หรือบางที ผมคงแค่อยากได้ยินคำ ๆ หนึ่งจากปากของเขาให้ผมได้แน่ใจในความรู้สึกของกันและกันในตอนนี้มากขึ้น
“ครับ?” เขาเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วขึ้น แต่ผมกลับต้องส่ายศีรษะไปมา
“ไม่มีอะไรฮะ” ผมระบายยิ้ม รอยยิ้มเดิมที่ยังคงเหมือนกับในตอนแรกที่ได้เจอเขา ก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตาไป..เพียงเพราะผมไม่กล้าพอ
“ช่วงนี้เราดูเครียด ๆ นะชางมิน มีอะไร ก็บอกพี่สิ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย พี่ยูชอนมั่วแล้ว” ผมเอ่ยกลับด้วยเสียงงอน ๆ ก่อนพองลมในปากจนแน่น
“พี่ไม่ว่างเล่นกับเรานะชางมิน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุกับผม คิ้วเส้นหนาขมวดเข้าหากันอย่างเห็นได้ชัด..ผมมองที่ใบหน้าหล่อของเขา พร้อมกับดวงตาที่เริ่มแดงก่ำ
“...ฮ....ฮะ” ผมก้มหน้าลงเพื่อเก็บซ่อนความรู้สึกกดดันเอาไว้ ถึงแม้มีเรื่องอยากจะพูดมากมาย แต่ผมกลับพูดไม่ออก น้ำตาที่เหมือนจะไหลออกมา ก็ไม่ไหลลงมาอย่างที่คาดคิด..อาจเป็นเพราะมันไหลออกมามากเกินไปแล้ว
ผมอยากคิดว่าผมกำลังฝัน..ฝันร้ายที่ทำให้ผมไม่ยอมตื่น เพราะผมยังคงรัก และเชื่อมั่นในตัวของเขาเสมอ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นฝันที่โหดร้าย แต่ผมก็ไม่อาจที่จะลืมมันได้
“ชางมินครับ...ชิม ชางมิน” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยเรียกผม ทำให้ผมตื่นขึ้นจากภวังค์
“ฮะ” ผมขานตอบเสียงเบา
“เดี๋ยวใกล้ถึงเวลางานแล้วนะ จะไปขึ้นรถกันรึยัง” น้ำเสียงที่ผมคุ้นเคยเอ่ยอยางนุ่มนวล มือใหญ่ของเขายื่นมาที่ด้านหน้าของผม
ผมคว้ามืออุ่นของพี่ยูชอนไว้ แล้วลุกขึ้นอย่างไม่ค่อยใส่ใจนัก ผมสอดแขนของตัวเองคล้องเข้าไปในวงแขนแกร่งของเขา แล้วบอกกับตัวเองว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี
“ชางมิน..เราไม่เป็นอะไรแน่นะ” เสียงทุ้มของเขาเอ่ยถามผมอีกครั้งภายในรถตู้ขณะที่กำลังเดินทางอยู่
“ป..เปล่าฮะ” ผมตอบไม่เต็มเสียงนัก
“ชางมินเครียด..ทำไมพี่ถึงจะไม่รู้หละ” นัยน์ตาคมของเขาจ้องมองลึกเข้ามาในตาของผมอย่างจริงใจ นี่อาจจะเป็นครั้งแรก ที่ผมสังเกตเห็นแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงซ่อนอยู่ลึก ๆ...จนผมยอมแพ้
“ผม..”
“อะไรครับ?”
“คือ..ผ..ผม......อ..อื้อ..” ริมฝีปากอุ่นของเขาทาบทับลงบนกลีบปากบางของผมอย่างจงใจ ผมรู้สึกถึงความอุ่นชื้นที่แผ่ลงใบถึงในหัวใจที่ห่อเหี่ยวมานาน ในที่สุดร่างกายของผมก็ยากที่จะควบคุมได้
“อ..อืม...” ท่อนแขนของผมถูกยกขึ้นโอบรอบไหล่หนาของเขาอย่างเผลอไผล ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ร่างของผมถูกดันลงไปให้พิงกับแผ่นกระจก ผมรับรสสัมผัสหวานนุ่มที่ส่งความอ่อนโยนผ่านมาจนทำให้ก้อนเนื้อในอกยิ่งบีบคลายตัวเร็วมากขึ้น
ลิ้นร้อนของพี่ยูชอนเริ่มบดเบียดแทรกเข้ามาในโพรงปากของผมอย่างจงใจ แล้วกวาดต้อนไปทั่วโพรงปากของผม จนผมรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งร่าง ลิ้นของเรากระหวัดกันจนแทบจะกลืนกินเป็นก้อนเนื้อชิ้นเดียวกัน มือของเขาเริ่มที่จะอยู่ไม่สุก ลูบไล้ไปใต้สาบเสื้อตัวบางจนผมขนลุกซู่..แต่บอกได้เลยว่าผมกำลังรู้สึกดี
“อ..อ๊า..ม..ไม่เอาฮะ..พ..พี่...พี่ยูชอน....ย..หยุด..” ผมครางออกมาอย่างยากลำบาก มือที่เคยเกี่ยวรัดรอบคอของเขาเริ่มย้ายตำแหน่งมาดันร่างของเขาออก
“ทำไมหละครับ...ชางมินชอบไม่ใช่หรอ” เหมือนเลือดในร่างของผมสูบฉีดขึ้นไปบนใบหน้าของผมแทบจะทั้งหมด ผมรู้สึกร้อนวูบอย่างบอกไม่ถูก
“..อ..มันจะทำงาน..แล้ว..อ๊ะ....นะฮะ..” มือซนของเขายังคงไม่หยุดเคลื่อนไหวตามคำร้องขอของผม เขามองใบหน้าของผมด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าอย่างงั้นก็บอกพี่มาสิ..ว่าเราเครียดเรื่องอะไร...พี่เห็นเราเครียดมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ” พี่ยูชอนโน้มใบหน้าลงกระซิบที่ข้างแผ่นหูของผม..และนั่น ทำให้ผมเห็นแววตาของเขาชัดเจนมากขึ้น ผมจำต้องส่งเสียงครางอือในลำคออีกครั้ง เมื่อริมฝีปากร้อนเริ่มไล้ไปตามซอกขอของผมให้ขนลุกเล่น
“อ..ไม่..เอาแล้ว..พ...พี่ยูชอน ผม..บอกแล้ว...” ผมเอ่ยจบก็ผลักร่างกายของเขาออกเต็มแรง ก่อนที่อะไร ๆ มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้..ความมั่นใจของผมเริ่มมีมากขึ้น
ผมรีบจัดเสื้อผ้าของตนเองให้เรียบร้อยที่สุด แล้วขยับเข้าไปจนตัวแนบกับกระจกรถเลยทีเดียว พี่ยูชอนมองผมแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“พ..พี่ยูชอน..!”
“ไหน..เรามีอะไรจะบอกพี่ครับ”
“..ม..ไม่มีฮะ” แววตาของเขาในตอนนี้ทำให้ผมแทบจะลืมเรื่องที่คิดมาตลอดเกือบทั้งอาทิตย์ไปจนหมด
“เครียดเรื่องพี่ใช่มั้ยครับ” ผมมองหน้าเขาทันทีที่เขาตอบได้อย่างตรงประเด็น..ทำไมพี่ยูชอนต้องรู้เรื่องของผมไปซะทุกเรื่องเลยนะ ไม่ยุติธรรมเลยจริง ๆ
“พี่ยูชอน....”
“พี่ต้องขอโทษชางมินสินะ..ที่พี่ไม่ได้พูดคำ ๆ นี้นานเกินไป..ให้เราพูดอยู่ฝ่ายเดียวซะนานเลย”
“รู้ได้ยังไงฮะ”
“ขอโทษนะครับชางมิน..พี่รักชางมินนะครับ..คนดี”
แต่ในบางครั้ง การที่ได้เผชิญหน้าในแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้... มันก็อาจจะทำให้ได้รู้ว่าบางครั้ง สิ่งที่ผมคิดอาจจะผิดไป บางที..เขาอาจจะไม่ได้เปลี่ยนไป เพียงแค่อาจจะยังทำหน้าที่ได้ไม่สมบูรณ์ก็เท่านั้น
..................................................................................................
กลับมาแล้วกับฟิคที่ค่อนข้างมึนงงค่ะ :)))
เราฟัง How Can I แล้วชอบมากจริงๆ ทั้งเพลงและความหมาย
เลยอยากเอามาแต่งบางส่วน
และนี่ก็เป็น short fic ที่สั้นมากจริงๆ
หวังว่าจะไม่ลืมกันไปก่อนน้า TT ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะคะ
prince ตอนนี้เรื่องมันก็เยอะ ก็คงต้องทำให้ดีที่สุดหละเนอะ เหมือนจะแต่งไปตามอารมณ์เรื่อย ๆ แหละค่ะ การบ้านก็ไม่เสร็จซะที 555 ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้น้า
GR*A*CE ช่วงนี้มันเหงาจริง ๆ เนอะ เห็นแบบนี้ก็ยิ่งเหงา เวทีดูโล่งมากเลย TT ขอบคุณที่ติดตามถึงนี่นะคะ
michu วันนี้ต้องขอโทษไว้ก่อนนะคะถ้าไม่ได้ตอบยาว ๆ 555 พรุ่งนี้เราก็มีเรียน แต่ไม่ไปนอนซะที = = ชินชมตลอดเลย เขินค่ะ 555 XDDD ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ แต่เราก็ยังต้องพัฒนากันต่อไปอีกเนอะ เราชอบฟิค the way u are ชินมากจริง ๆ นะคะ รอเรื่องต่อไป~
DiCeMbRe ช่วงหน้าหนาวอย่างงี้ก็ต้องแต่งให้มันอุ่น ๆ สิเนอะ จะได้คลายหนาวกันไปบ้าง :))
~!TiNy!~ แวะมาต่ออันนี้ให้ละค่า toxic ยังไม่กระเตื้องเลย คิดไม่ออก 5555 มันเบี้ยวไปหมดเลย TT แต่ก็ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ว่างเมื่อไหร่จะรีบแต่งเลยค่า
MuMPlE ไม่ว่ายังไง ขอแค่ให้มี 5 คน แค่นั้นก็พอ แค่ทั้งเค้า ทั้งเรายังเชื่อมัน นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด เย้!! ขอบคุณที่ติดตามน้า
loveminmin แล้วเรื่องนี้ว่ายังไงเอ่ย งงมั้ยคะ 555 เราติดภาพชางมินเมื่อเดบิวต์แรก ๆ มากเลย...
ชูชิ ถ้าชอบก็อย่าลืมติดตามต่อไปนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ XD
too ไม่รู้เมื่อไหร่สิ่งที่พวกเราหวัง ๆ ไว้จะเป็นจริงเนอะ แต่ก็ต้องรออยู่ดี ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ไม่ว่าจะเป็นในใจ หรือที่แสดงออกมาก็ตามค่ะ ขอบคุณจริง ๆ
ความคิดเห็น