[SF TVXQ] The Story of Shim Changmin

ลำดับตอนที่ #2 : [SF] Valentines' Story :: Kiss

14 FEB 1998

 "พี่ยูชอนฮะ" เสียงหวานใสเอ่ยมาจากริมฝีปากบางอิ่มของเด็กหนุ่มที่มาใบหน้าหวานใส ดวงตากลมโตสีรัตติกาลกำลังจับจ้องที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาใสแจ๋วราวกับลูกแมวตัวน้อย ๆ คิ้วเรียวได้รูปขมวดเข้าหากันบ่งบอกได้ถึงความขัดข้องใจ จมูกโด่งรั้นน้อย ๆ ทำให้ใบหน้าหวานดูน่ารักน่าทะนุถนอมยิ่งขึ้น เส้นผมสีน้ำตาลเข้มนุ่มสลวยไหวน้อย ๆ ยามต้องสายลมที่พัดผ่านมา ผิวสีน้ำผึ้งใสต้องแสงแดดอ่อนทำให้ดูเปล่งปลั่งมากยิ่งขึ้น
 "ครับ" เสียงทุ่มนุ่มของเด็กหนุ่มที่วัยพอ ๆ กันกับร่างบางขานรับ คิ้วได้รูปเลิกขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย นัยน์ตาสีนิลจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานอย่างไม่ลดสายตา จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากอิ่มรับกับใบหน้าคมเข้ม บวกกับเส้นผมสีดำมันขลับที่ขับให้ใบหน้านั้นดูหล่อเหลายิ่งขึ้นไปอีก
 "สัญญากับชางมินนะฮะ ว่าถ้าโตขึ้นแล้วพี่จะแต่งงานกับชางมิน" ความเงียบเข้ากลืนกินทั่วอณาบริเวณอย่างช้า ๆ เสียงสายลมพัดผ่านเบา ๆ กระทบเข้าโสตประสาทของทั้งสอง วงแขนแกร่งเอื้อมไปคว้าร่างบอบบางของอีกฝ่ายมากอดไว้แนบกาย ก่อนกระซิบข้างใบหูนิ่มด้วยเสียงนุ่มละมุน
 "ครับ พี่สัญญา พี่จะเป็นเจ้าชายที่ดีของเจ้าหญิงชางมินครับ" คำตอบเรียกรอยยิ้มกว้างให้แก่ร่างบาง ชางมินกอดตอบอย่างทันท่วงทีพลางกระโดดไปมาด้วยความดีใจ...

  ...พี่ยูชอนฮะ ตอนนี้ผมมีความสุขจัง
  รู้สึกเหมือนหัวใจมันจะออกมาเต้นอยู่ข้างนอกเลย

 "ถ้า...ถ้าโตไป พี่จะไม่ลืมมันใช่มั้ยฮะพี่ยูชอน" ชางมินก้มหน้าลงต่ำ พลางกำมือไว้แน่น
 "ครับ พี่สัญญา พี่จะไม่ลืม พี่จะแต่งงานกับชางมินครับ" ว่าพลางขยี้หัวคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู
 "พี่ยูชอนต้องมีชางมินคนเดียว แล้วก็ต้องมีเป็นคนสุดท้ายด้วยนะฮะ ชางมินไม่อยากอยู่คนเดียว" นัยน์ตากลมโตเริ่มแดงก่ำ ร่างบางยืนตัวเกร็ง และยิ่งบีบมือตัวเองแน่นเข้าไปอีก
 "ครับ เข้าใจแล้วครับ" ยูชอนโผเข้ากอดชางมินด้วยความรู้สึกมากมายที่ต้องการถ่ายทอดไป

  ...ความจริง ถ้าพวกเราโตไปแล้ว
  พี่อาจจะลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับผมก็ได้
  แต่ถ้าพี่ไม่ลืม ก็คงจะดีฮะ
  ผมถือว่ามันคงจะเป็นปาฏิหาริย์...

.........
....
.

14 FEB 2002

 "ชางมิน!" ร่างสูงโปร่งของยูชอนกระหืดหอบวิ่งมาหาชางมินที่นั่งอ่านหนังสือเงียบ ๆ อยู่คนเดียวบนม้าหินอ่อนสีขาวสะอาด ร่างบางรีบเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียก คิ้วเรียวเลิกสูงขึ้น พลางมือบางก็คั่นหน้าหนังสือที่อ่านค้างไว้
 "พี่ยูชอนมีอะไรฮะ รีบวิ่งมาเชียว มีเรื่องอะไรดี ๆ มาโม้ให้ผมฟังอีกหละ" น้ำเสียงหยอกล้อน้อย ๆ ราวกับรู้ถึงเรื่องที่ร่างโปร่งกำลังจะมาพูดด้วย
 "โหย! รู้ทันอีกแล้วนะเรา" เสียงนุ่มว่าพลางขยี้กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ

  ...อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยฮะ พี่รู้มั้ยว่ามันทำให้ผมอ่อนไหว

 "ก็พี่ยูชอนมาหาผมแล้วมีเรื่องอะไรที่จะต้องพูดด้วยหรอไงกันฮะ" ชางมินเอ่ยพลางตัดพ้อเล็กน้อย
 "น่าๆๆ ก็คือ.. วันนี้หนะ พี่ไปสารภาพรักกับจุนซูมา แล้วนายรู้มั้ยว่าเค้าว่าไง"
 "ก็ตอบตกลงกับพี่ไงฮะ ถามอะไรแปลก ๆ" ชางมินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา แต่ใบหน้ากลับก้มลงต่ำ
 "รู้ได้ไงอ่ะ พี่โชคดีใช่มั้ยหละ"
 "อ่าว ก็พี่ออกจะหล่อขนาดนี้อ่ะ ขอใครเป็นแฟนเค้าก็ตอบตกลงกันหมดนั่นแหละ ปีนี้คนที่เท่าไหร่แล้วหละฮะ มาพูดให้ผมฟังทุกปีแบบนี้ผมก็จำได้อยู่แล้ว"
 "ฮ่า ๆ จำแม่นจริงนะเรา.. อ่อ งั้นพี่ขอตัวก่อนแล้วกันนะ พอดีพี่นัดกับจุนซูไว้หนะ วันนี้นายก็กลับคนเดียวไปก่อนแล้วกัน พี่ขอโทษด้วยนะ แหะ ๆ"
 "ช่างมันเถอะฮะ มันก็เป็นแบบนี้ทุกปีอยู่แล้วหนิ" ชางมินว่าเสร็จก็โบกมือลาร่างสูงโปร่ง แต่กลับไม่มีน้ำตาไหลลงมาแม้แต่หยดเดียว จากความเจ็บปวด ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นชินชา

  ...กี่ครั้งแล้วฮะ ที่พี่ทิ้งให้ผมอยู่คนเดียว
  กี่ครั้งแล้ว ที่พี่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับผม
  กี่ครั้งแล้ว ที่ผมต้องรอพี่
  กี่ครั้งแล้ว...ที่พี่ทำให้ผม'เจ็บ'

.........
....
.

14 FEB 2004

 "ชางมิน!!" เสียงทุ้มตะโกนไล่หลังร่างบางที่กำลังจะออกนอกรั้วโรงเรียนมาแต่ไกล
 "อ่าว พี่ยูชอน มีอะไรฮะ ไม่กลับกับแฟนพี่หรอ" ชางมินทักด้วยน้ำเสียงดีใจปนสงสัยเล็ก ๆ
 "อ่อ พอดีพี่เพิ่งเลิกกับจุนซูมาหนะ พี่รู้สึกว่าพี่กับเค้าเข้ากันไม่ค่อยได้ แล้วตอนนี้เค้าก็มีคนรักคนใหม่แล้วด้วย" ยูชอนแจกแจงรายละเอียดให้ชางมินด้วยเหตุผลที่คล้าย ๆ กันกับที่ร่างบางเคยได้ยินผ่านหูมาแทบทุกครั้ง
 "มิน่าหละ ถึงมากลับกับผม พอไม่มีแฟนทีชอบมาเกาะผมอยู่เรื่อย" ชางมินบ่นอิดออดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ

  ...ทำไมพี่ชอบทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่มีค่า
  ทำให้ผมรู้สึกว่าผมจะเป็นตัวเลือกสุดท้ายในชีวิตของพี่ฮะ

 "น่า ถือว่าปีนี้เป็นปีพิเศษแล้วกัน อีกอย่าง เดี๋ยวพี่ก็จะจบมัธยมแล้วด้วย งั้นพี่พาไปเลี้ยงไอติมดีกว่า" ไม่รอคำตอบรับจากร่างบาง ยูชอนรีบคว้าข้อมือเล็กพาไปที่ร้านไอศกรีมใกล้โรงเรียนทันที แต่ร่างบางก็ยอมไปแต่โดยดี

  ...เวลาของเราสองคนหมดเร็วจังนะฮะ
  กี่ปีแล้วที่ผมกับพี่รู้จักกัน
  แต่ผมก็ยังเป็นไปได้ไม่มากไปกว่า'น้องชาย'
  ...ผมผิดเองใช่มั้ยที่คิดกับพี่เกินกว่าคำว่า'พี่น้อง'
  แต่ผมก็ยังยืนยันนะฮะ ว่าผม'รัก'พี่

 เวลาของทั้งสองหมดไปอย่างรวดเร็ว ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ความมืดเริ่มเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ แสงจากดวงอาทิตย์ถูกแทนที่ด้วยแสงไฟที่สาดส่องไปทั่วบริเวณ ที่ถนนสายใหญ่ มีร่างสองร่างที่เดินจับมือกันกลับบ้านด้วยความรู้สึกประหลาด
 "พี่ยูชอนฮะ วันนี้พี่ไปส่งผมที่ห้องเลยได้มั้ยฮะ"
 "ชางมิน นี่เราไม่เคยรู้สึกอะไรเลยหรอ" เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ แต่สำหรับบริเวณที่เงียบสงัด ร่างบางจึงได้ยินอย่างชัดเจน
 "รู้สึก? รู้สึกอะไรหรอฮะ" ร่างทั้งสองลดจังหวะการเดินลง ใบหน้าหวานจ้องมองผู้พูดด้วยความแคลงใจ
 "เวลาที่พี่มีแฟน แล้วไปเล่าให้เราฟังทุกครั้ง เวลาที่พี่ไปเที่ยวกับแฟน แทนที่จะกลับบ้านกับเรา ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอชางมิน"ฃ
 "ม..ไม่หนิฮะ ทำไมผมต้องรู้สึกอะไรด้วยหละ ก็ผมไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ซักหน่อย" น้ำเสียงเน้นย้ำหนักแน่น แต่ดวงหน้าหวานกลับก้มลงต่ำจนแทบจะติดกับอก
 "นายจำคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับพี่ไม่ได้หรอ ลืมมันไปแล้วจริง ๆ หรอชางมิน" มือแกร่งกดลงไปบนไหล่บางราวกับต้องการบีบเค้นคำตอบจากร่างบางให้ได้มากที่สุด
 "ผ..ผม ผมไม่เคยสัญญาอะไรกับพี่หนิฮะ" เสียงสะอื้นเล็ก ๆ ลอดออกมาจากริมฝีปากบาง
 "นายโกหก!! ชางมิน นายโกหกพี่ไม่ได้หรอกนะ เราอยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว ทำไมพี่จะดูไม่ออก... พี่ยังไม่ลืมคำสัญญาของพวกเรานะ มองหน้าพี่สิ" ฝ่ามือแกร่งเชยคางมนขึ้นสบตากับตนเอง พลางปาดน้ำตาให้ร่างบาง
 "พูดสิ ว่ารักพี่..ชางมิน"
 "อึก..ฮึก.....พ..พี่ยูชอน..ผมรักพี่ฮะ..อืก...รักมาก ๆ...ร..รักที่สุด" มือแกร่งรวบกอดร่างบางไว้แนบอก พลางปลอบประโลม
 "คบกับพี่นะ...ถึงนายจะไม่ใช่แฟนคนแรกของพี่ แต่นายคือรักแรกของพี่ และนายจะเป็นรักสุดท้ายด้วย พี่สัญญา" ร่างสูงเชยคางมนขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมประทับจุมพิตหอมหวานที่กลีบปากบางอย่างเนิ่นนาน

  ...ขอบคุณนะฮะ พี่ยูชอน
  ที่ทำให้ปาฏิหาริย์ของผม'มีจริง'

.........
....
.

14 FEB 2006

 "พี่ยูชอนฮะ ผมสอบติดที่เดียวกับพี่ยูชอนด้วยแหละ เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ผมดีใจจังเลย" ชางมินวิ่งเข้ามากอดยูชอนด้วยความดีใจ ร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มตามร่างบางไปด้วย
 "อา งั้นพี่คงต้องมีรางวัลให้ชางมินแล้วสิครับ" ฝ่ามือแกร่งล้วงเข้าไปในเสื้อแจกเก็ตตังโคร่งแล้วหยิบกล่องเล็ก ๆ ออกมา
 "อะไรหรอฮะ" เสียงใสเอ่ยเจื้อยแจ้ว พร้อมหยิบกล่องที่วางอยู่บนฝ่ามือของร่างสูง
 "เปิดดูสิครับ แล้วบอกว่าชอบมั้ย" ร่างบางทำตามคำบอก เมื่อเปิดกล่องออกก็พบกับสร้อยคอเส้นเล็ก ๆ สีเงินเป็นประกาย มีจี้เล็ก ๆ เป็นตัวอักษรสองตัวคือตัววายและตัวซี
 "ชอบฮะ ชางมินชอบมาก ๆ เลย ขอบคุณนะฮะพี่ยูชอน" ชางมินว่าพลางพินิจสร้อยที่ตนถืออยู่

  ...ไม่ว่าอะไรที่พี่ให้ผม ผมก็ชอบหมดแหละฮะ

 "มา พี่ใส่ให้นะ" ยูชอนว่าพลางคว้าสร้อยมาใส่ให้ร่างบาง
 "พี่ยูชอนฮะ ผมก็มีของมาให้พี่ยูชอนเหมือนกันนะฮะ รอผมแป๊บนึงนะ" ร่างบางว่าพลางวิ่งไปที่ม้านั่งสีขาวสะอาดตัวเดิมแล้วคว้าถุงใบเล็ก ๆ ที่วางอยู่ข้างกระเป๋ามา
 "ผมทำเองนะ แต่ไม่รู้ว่าจะอร่อยรึเปล่า พี่ยูชอนต้องกินนะ" ร่างสูงรับกล่องเค้กไว้อย่างว่าง่าย แล้วเปิดออกทันท่วงที
 "ปกติมันก็อร่อยทุกปีอยู่แล้วหนิครับ ปีนี้ก็ต้องอร่อยสิ เดี๋ยวกลับไปกินด้วยกันนะครับ"

  ...ความรักของผม ก็เหมือนกับเค้กก้อนนี้ที่ผมทำให้พี่ยูชอน
  ไม่ว่ามันจะผ่านไปกี่ปี ผมก็ยิ่งต้องรักษารสชาติของมัน
  และต้องทำให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิม
  ผมพร้อมที่จะมอบให้เค้าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมี
  ผมจะมีคนรักเพียงคนเดียวเท่านั้น
  และผมกับเค้าก็จะอยู่ด้วยกันตลอดไป...

.........
....
.

14 FEB 2009

 "พี่ยูชอน ผมใกล้จบแล้ว เร็วใช่มั้ยฮะ"
 "ครับ เร็วสิ ที่รักผมเก่งขนาดนี้" ยูชอนว่าพลางขยี้กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ
 "อ๊าา พี่ยูชอนอ่ะ ผมยุ่งหมดแล้ว" ร่างบางเบะปากน้อย ๆ พร้อมทำหน้ายู่
 "ไม่ยุ่งหรอก ที่รักผมทำทรงไหนก็สวยทั้งนั้นแหละครับ"
 "อ่อ พี่ยูชอน นี่ฮะ" ชางมินยื่นกล่องเค้กที่อยู่ในถุงพลาสติกไปโตให้ยูชอน
 "นี่ยิ่งทำ เค้กมันจะยิ่งใหญ่ขึ้นทุกปีเลยใช่มั้ยเนี่ยฮะเรา" ยูชอนรับมาอย่างว่าง่าย แล้วรีบคว้าชางมินให้ขึ้นรถทันที

  ...ปีนี้พี่ไม่มีของขวัญให้ผมหรอฮะพี่ยูชอน

 "ไป เดี๋ยวไปบ้านพี่กัน" ร่างสูงขับรถอย่างสบาย ๆ พร้อมกับแอบสังเกตสีหน้าของร่างบางที่ดูหดหู่ แล้วถอนยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
 "อ๊า ถึงซักที เมื่อยจะตายอยู่แล้ว" ชางมินว่าแล้วรีบก้าวลงจากรถคันหรู
 "ไปรอพี่ที่สวนก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์งานแป๊บนึงนะครับ" ยูชอนรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรีบร้อน ชางมินมองตามแผ่นหลังของร่างสูงไป ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็ยังคงเดินไปที่สวนอย่างว่าง่าย

  ...ทั้ง ๆ ที่พี่มีงานเยอะ แต่ทำไมผมถึงต้องคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่รักผม'น้อยลง'ด้วยนะ

 ร่างสูงโปร่งของยูชอนถือช่อดอกไม้ช่อโตเดินอ้อมมาทางด้านหลังของชางมิน แล้วรวบกอดไว้แน่น พลางยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงสดให้ตรงหน้าร่างบาง
 "ของขวัญครับ.. อย่าโกรธพี่นะ พอดีพี่ออกมารับเราช้า ก็เลยลืมไว้ด้วย ยกโทษให้พี่นะครับ" น้ำตาที่กลั่นไว้ค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาคู่งามทีละน้อย ร่างสูงบรรจงดูดซับน้ำตาให้กับคนขี้แย
 "ฮึก..พี่ยูชอนบ้า...นึกว่า....อึก..พี่..พี่ยูชอนลืมชางมินแล้ว" ใบหน้าเนียนใสขึ้นสีแดงเรื่อ ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เป็นความเขินอายกับการกระทำของร่างสูง
 "พี่ขอโทษนะครับ ไม่ร้องนะ" ยูชอนว่าด้วยเสียงออดอ้อนน้อย ๆ
 "อึก..ชางมินไม่ได้ร้องฮะ ไม่ร้องแล้ว"

  ...ขอบคุณฮะ ที่ยังรักผม
  ผมคงทำใจไม่ได้ ถ้าจะต้องเสียพี่ไปจริง ๆ

.........
....
.

14 FEB 2010

 "ชางมินครับ ท้องฟ้าคืนนี้สดใสจังนะ" ยูชอนว่าพลางเอาวงแขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้
 "ครับ ดาวเต็มท้องฟ้าไปหมดเลย" ดวงตาสีรัตติกาลจ้องมองดวงดาวที่ทอแสงประกายเต็มท้องนภา
 "สวยจังนะครับ.." ยูชอนว่าพลางจ้องที่ใบหน้าหวาน
 "ใช่ฮะ สวยมาก ๆ เลย"
 "ขนาดดาวสวยขนาดนี้แล้ว แต่ชางมินของพี่ทำไมถึงยังสวยกว่าอีกไม่รู้ แถมยังทำอาหารอร่อยอีก" ยูชอนพูดไปยิ้มไปเมื่อมองหน้าของร่างบางที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
 "ตลกแล้ว พี่ยูชอนอ่ะ" มือบางยกขึ้นตีเบา ๆ ที่ท่อนแขนแกร่ง
 "ฮ่า ๆ ก็พี่พูดจริง ๆ หนิครับ ว่าแต่..ชางมินว่าคืนนี้จะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นมั้ยครับ พี่ว่ามันต้องมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นแน่เลย"
 "เรื่องอะไรหรอฮะ" ชางมินละสายตาจากกลุ่มดาวมาจ้องที่ใบหน้าคมแทน ยูชอนหันมาสบตากับชางมินอย่างสื่อความหมาย พลางกระชับเอวบางให้แนบชิดกับตัวมากยิ่งขึ้น

  ...มันจะใช่สัญญาของเรารึเปล่าฮะ พี่ยูชอน

 "ก็วันนี้จะเป็นวันที่พี่ทำให้คำสัญญาของพี่กับชางมินเป็นจริงไงครับ.. ชางมิน แต่งงานกับพี่นะ" ร่างสูงคว้ากล่องกำมะหยี่สีแดงสดออกมาแล้วเปิดขึ้น ภายในมีแหวนวงเล็ก ๆ หนึ่งคู่วางอยู่
 "พ..พี่ยูชอน.." หน้าหวานแดงซ่านขึ้นมาทันที เมื่อยูชอนสวมแหวนวงเล็กให้กับชางมิน
 "สวมให้พี่บ้างสิครับ" มือบางสั่นน้อย ๆ ทันทีที่เริ่มหยิบแหวน นิ้วเรียวค่อย ๆ ดันแหวนเข้าไปจนสุด
 "พี่รักชางมินครับ จะให้พี่พูดแบบนี้ไปอีกกี่ปี พีก็จะทำ แล้วก็จะทำให้ดีขึ้นนะครับ"
 "ฮะ.. ผมก็รักพี่ยูชอนฮะ" ว่าจบร่างบางก็หอมแก้มเป็นรางวัลให้ยูชอน มือแกร่งประคองใบหน้าหวานไว้ พลางประทับจุมพิตลงบนกลีบปากบาง ไม่ว่าจะผ่านไปเท่าไหร่ แต่ความหวานหอมก็ยังคงไม่ลดลง...

  ขอบคุณฮะ...ที่ทำให้สัญญาของผมเป็นจริง...

-END-