คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 002 : น่ารัก&น่าตกใจ
‘น่ารัก’
jongin's part
โดคยองซูกลายเป็นวิวสายตาให้คิมจงอินไปแล้ว
เหมือนเจ้าตัวรู้ว่าถูกมอง ตอนแรกยังคงกลัวอยู่ แต่พักหลังคงจะชินแล้วพอหันหน้ามาสบตากันทีไร ดวงตานั่นจะโตขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากนั่นก็จะเผยออกมา
ก่อนจะส่งยิ้มมุมปากมาให้ .. แล้วดวงตานั่นก็แทบปิด เหมือนจะยิ้มออกมาทั้งหน้าเลยแฮะ
ให้ตายเถอะ น่ารักชิบหาย!
จงอินวิ่งเตะบอลในคาบพละกับเพื่อนร่วมห้องอย่างสนุกสนาน ผู้หญิงในห้องนั่งเกาะขอบสนามส่งเสียงเชียร์จนจงอินมีกำลังใจขึ้นเป็นกอง
“เฮ้ยมึง เดี๋ยวกูมา”
จงอินโบกมือลาออกจากสนามเพราะรู้สึกเหนื่อยเป็นพิเศษ เมื่อคืนเขาเพิ่งไปฟัดมากับสาวอกสะบึ้มในผับจนเกือบเช้า มีแรงมาเรียนได้นี่ก็บุญโข เดินปลีกตัวออกมาก่อนจะผ่านห้องๆหนึ่งที่เหมือนจะเปิดแง้มไว้เล็กๆ จนไอความเย็นผ่านมาถึงตัวจงอิน
อยากอยู่ที่เย็นๆว่ะ .. เข้าไปนั่งพักดีกว่า
จงอินเดินเข้าไปข้างในห้องยิมนาสติก ไม่มีใครอยู่สักคนแต่กลับเปิดแอร์ไว้เนี่ยนะ?
มองไปรอบๆห้องก่อนจะหยุดสายไว้ที่มุมห้องหนึ่ง
โดคยองซูที่กำลังนั่งหลับอยู่มุมห้อง
อ่า.. นี่โดดเรียนมานั่งหลับอยู่นี่เองสินะ ว่าแล้ววิวสายตาเขาหายไปไหนเกือบทั้งคาบ
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปนั่งย่อตัวลงใกล้ๆ สำรวจใบหน้านั่นโดยไม่ขออนุญาต ยิ่งได้เห็นอีกฝ่ายหายใจเข้าออกเป็นปกติก็ยิ่งรู้แน่ๆว่าหลับลึก
เขาจะลองบีบจมูกโด่งๆนั่นดูดีไหมนะ ให้ตายเถอะ จงอินคงจะโดนพี่คริสสวดแน่ๆถ้ามาแกล้งน้องชายสุดที่รักเขาแบบนี้
เอาวะ ถ้าคยองซูจะฟ้อง เขาคงต้องขู่จริงๆนั่นแหละ
“อื้ออ”
แล้วบีบเข้าจมูกโด่งๆนั่นเข้าให้ คยองซูขมวดคิ้วแล้วพึมพำอะไรสักอย่าง ส่ายหัวไปมาก่อนจะปัดมือจงอินออก .. ขี้เซาจังแหะ จู่ๆก็นึกสนุกอะไรขึ้นมาได้
ใช้นิ้วจิ้มไปที่เปลือกตาอีกคนแล้วลูบไปมาเบาๆราวกับจะช่วยทำให้คยองซูรู้สึกตัวเร็วขึ้น
เลื่อนลงมาถึงปลายจมูกโด่งนั่น บีบแรงๆอีกครั้งจนจมูกคยองซูกลายเป็นสีแดง เจ้าตัวร้องผะแผ่วแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
จนมาถึงที่ริมฝีปาก .. จงอินกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ไม่กล้าแม้แต่จะร่นมือลงไปแตะ ริมฝีปากนั่นน่ะ .. ริมฝีปากที่จงอินชอบมองบ่อยๆ
“จ..จงอิน”
เหมือนอีกคนจะได้สติ จงอินเหลือบตาออกมาจากริมฝีปากที่ขยับขมุบขมิบนั่นแล้วนั่งลงแหมะตรงหน้าอีกฝ่าย
“ไง โดดเรียนมานอนตากแอร์อยู่นี่คนเดียวหรอ”
“คือ..”
“อะไรล่ะ? จะให้บอกครูไหมว่านายโดดเรียน”
“ไม่เอานะ! ฉันแค่เหนื่อย เลยมานอนพักต่างหาก”
“หรอ ไปทำอะไรมาล่ะ”
“อ่านหนังสือบทต่อไปน่ะ ง่วงมากเลย..”
น้ำเสียงงุ้งงิ้งนั่นเป็นสัญญาณได้ดีว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะตื่นขึ้นจริงๆ คนละอย่างกับจงอินเลยแหะ เมื่อคืนเขาก็เหนื่อยเหมือนกันนะ(นั่นไง) คยองซูนี่เด็กดีจริงๆนั่นแหละ พี่คริสถึงได้หวงนักหนา จงอินพยักหน้ารับ เหมือนอีกฝ่ายยังจะเกร็งๆเขาอยู่เลยแหะ
“เอางี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกครูว่านายโดดนะ..”
เขาได้ยินเสียงคยองซูกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่.. ให้ตายเหอะ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอวะ??
“ขอมองหน้าหน่อย”
ยอมโดนมองว่าเป็นไอ้โรคจิตก็ยอมล่ะวะ หน้ามันน่ารักจริงๆนะเว้ย
จงอินเห็นคยองซูกระพริบตาปริบๆดวงตานั่นเหล่ซ้ายขวาไปมาก่อนจะเหลือบขึ้นมามองเขา ยกเข่าขึ้นมาทั้งสองข้างแล้วกอดไว้ โถ่ .. จะกลัวอะไรนักหนาวะ
“จ..จะไม่บอกแน่นะ?”
“อื้อหึ”
“อื้อ..”
แล้วก็กัดลงริมฝีปากล่างตัวเอง โอโห ถ้าเป็นสาวๆในผับจงอินคงคิดว่าคยองซูกำลังยั่วเขาแน่ๆ รู้สึกเลือดสูบฉีดมากขึ้น ก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอีกคน
“จะไปไหนล่ะ”
ใช้มือข้างนึงค้ำผนังไว้เมื่อเห็นว่าคยองซูกำลังจะขยับหนี คยองซูได้แต่ตัวสั่นแล้วห่อไหล่ลง ดวงตานั่นหลุบลงต่ำจนจงอินต้องใช้นิ้วจิ้มหน้าผากคยองซูเหลือบมองหน้าเขา
“พ..พอรึยัง?”
เสียงสั่นซะด้วย เชื่อแล้วว่ากลัวจริงๆ
“ยังไม่ได้มองเลย”
“มองไปแล้วนี่..”
“ตอนไหนล่ะ”
“ทุกวันเลย ..”
“ทุกวันกับวันนี้ไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“…”
แล้วมันไม่เหมือนกันยังไงวะ? จงอินขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ไม่รู้จะหาเรื่องไปเถียงกับอีกคนทำไม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มากขึ้นจนแทบชิดกัน ให้ตายเหอะ นี่มัน .. โคตรน่ารักเลยนี่หว่า
ถึงจะผ่านผู้หญิงมาเยอะ แต่บอกตรงๆนะเพิ่งเคยเจอคนที่น่ารักแบบนี้จริงๆคนแรกเลย
ชอบไปหมด ชอบทั้งหน้าเลย
“ใกล้ไป..”
เสียงนั่นบ่นเบาๆแต่ทว่าจงอินก็ยังได้ยิน เลิกคิ้วขึ้นข้างนึงเมื่อเห็นว่าลูกแมวเหมือนจะกลัวเขาหนักจริงๆนั่นแหละ มือสองข้างคยองซูถูกยกขึ้นมาดันอกเขาไว้ ให้ตายเถอะ โคตรน่ารัก
“อะไรนะ?”
“ใกล้ไปแล้วจงอิน T^T”
จงอินเลยขยับเข้าไปใกล้อีกครั้ง รู้สึกว่าปลายจมูกจะเฉียดผ่านแก้มแดงๆไปจนจงอินใจกระตุกวูบ โหวงในท้องน้อยแปลกๆ กระซิบลงผ่านข้างหูอีกคน มือคยองซูที่ทาบไว้จงอินก็เปลี่ยนมาจับข้อมือเล็กๆนั้นไว้เพื่อไม่ให้เจ้าตัวขัดขืน
“ว่าอะไรนะ ?”
“พ..พอแล้ว”
“อ่อ”
แล้วจงอินก็ขยับหน้าออกมา เห็นคนตัวเล็กกว่าเหมือนจะช็อคไป ริมฝีปากนั่นมองอ้าปากค้างแล้วหน้าแดงกล่ำ น่ามองยิ่งกว่าเดิมอีก … ไล่ดวงตาลงสำรวจไปตามใบหน้า ก่อนจะหยุดลงที่ริมฝีปากชมพูนั่น
โห สุดยอด
โดคยองซูไม่ธรรมดาจริงๆ ยิ่งได้มองใกล้ๆยิ่งน่ารัก
ไม่เคยอยากจูบใครขนาดนี้มาก่อน
จะลองจูบดีไหมวะ .. แล้วค่อยขู่ว่าห้ามไปบอกพี่คริส
กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อยๆขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกคนที่หดคอหนี จ้องมองลงตรงริมฝีปากชมพูนั่นก่อนจะเหลือบมองกับดวงตาเรียวที่ส่อแววว่ากลัวเต็มที่แต่ไม่กล้าทำอะไร ทันทีที่ปลายจมูกชนกันจงอินเห็นว่าคยองซูหลับตาปี๋เหมือนพยายามหลบตา จงอินหายใจเร็วขึ้น รู้สึกเลือดในตัวไหลพล่านจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับจังหวะของหัวใจที่เต้นผิดปกติ
ตื้อ ดึง
ผละออกจากกันรวดเร็วทันที จงอินเหมือนจะได้สติถึงได้สะบัดหัวตัวเอง คยองซูมองหน้าเขาแล้วช็อคค้างเติ่งไปแล้ว .. เมื่อกี้ .. เกือบโดนแล้ว ถ้าไม่มีเสียงออด .. ปากโดนแน่ๆ
เงียบกันอยู่สักพัก บอกตรงๆตอนนี้จงอินสูญเสียความเป็นตัวเองโคตรๆ
“ห..ห้ามบอกครูนะ”
เหลือบตามามองกับคยองซูที่นั่งเม้มปาก ยังจะห่วงเรื่องนี้อีก …
“เออ ไม่บอกๆ”
จงอินใช้มือปิดหน้าตัวเอง ให้ตายเถอะ .. น่ารัก .. น่ารัก มีแต่คำว่าน่ารักลอยเต็มหัว ทำไมถึงได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรแบบนี้ด้วยวะ
“ง..งั้นไปเรียนแล้วนะ”
จงอินเงยหน้ามองอีกคนที่ทำท่าเงอะงะแล้วลุกขึ้นยืน หน้านั่นแดงเสียจนน่าแกล้ง อยากแกล้งอีกจังว่ะ …
“เดี๋ยว “
“..”
“ไปด้วยกัน”
คยองซูพยักหน้า จงอินลุกขึ้นก่อนจะเดินไปข้างๆเหลือบมองอีกคนข้างๆที่เม้มปากตัวเองแน่น ก่อนจะยิ้มออกมา คยองซูนี่
น่ารัก
น่ารัก
โคตรน่ารัก ♥
‘น่าตกใจ!’
kyungsoo's part
จงอินมองมาที่เขาอีกแล้ว
ด้วยหน้าตานิ่งๆ .. ดุๆแบบนั่นแหละ
ถ้าคยองซูลองยิ้มกลับไป … จงอินจะยิ้มตอบไหมหนอ.. ?
อ้าว .. ทำไมพอคยองซูยิ้มกลับไป จงอินต้องอ้าปากค้างแบบนั้นด้วยล่ะ
ไม่ใช่ว่าคยองซูไม่ชอบเรียนวิชาพละหรอก แต่เมื่อคืนกว่าพี่คริสจะกลับบ้าน คยองซูที่ต้องรอลงไปเปิดบ้านให้เลยไม่ได้นอนสักเท่าไหร่ ขนาดหยิบหนังสือเรียนมาอ่านล่วงหน้าแก้ง่วงแล้วนะ รู้ตัวอีกทีก็ตีสองกว่าถึงจะเห็นพี่ชายตัวเองกลับมาสภาพเมาแอ๋
ฮือ .. ห้องนี้ไม่มีคนเรียนแหละ .. คยองซูหันไปบอกเพื่อนสนิทตัวเองซูโฮ ให้ขึ้นไปรอข้างบนก่อน เพราะมีธุระนิดหน่อย
ธุระของคยองซูก็คือ มาแอบหลับในห้องยิมนาสติกนี่แหละ ♥
จัดการปิดห้องเสร็จสรรพก่อนจะไปเปิดแอร์ หามุมดีๆสักหน่อยแล้วนอนพักดีกว่า พอเจอมุมห้องที่ถูกใจคยองซูเลยจัดการนอนเอาหัวพิงกับผนังห้อง แล้วปล่อยให้ตัวเองหลับไป ..
แต่หลับไม่สนิทเลยแหะ
“อื้ออ”
คยองซูทำจมูกฟุดฟิดก่อนจะส่ายหัวเบาๆ ปัดมือไล่ไปมากลางอากาศราวกับจะไล่สิ่งที่กวนเขาออกไป ให้ตายเถอะอะไรมาเกาะจมูกเขาละเนี่ย
เหมือนจะหลับสนิทได้สักพัก คยองซูก็รู้สึกถึงอะไรสักอย่างที่แตะอยู่ที่เปลือกตาเบาๆ ..
ก่อนจะเปลี่ยนมาบีบจมูกแรงๆ .. อ้า อย่ากวนเวลานอนได้ไหมละเนี่ย
คยองซูค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะตกใจหนัก หน้าของจงอินอยู่ใกล้เขาจนน่าตกใจ
“จ..จงอิน”
จงอินเงยหนาขึ้นมามองหน้าเขา ก่อนจะนั่งลงตรงหน้า คยองซูอ้าปากค้าง ให้ตายเถอะ ทำไมจงอินมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?
“ไง โดดเรียนมานอนตากแอร์อยู่นี่คนเดียวหรอ”
“คือ..”
ไม่รู้จะตอบยังไงเลยแหะ … T^T ก็ไม่ได้โดดนะ แต่ไม่เข้าเรียนอะ
“อะไรล่ะ? จะให้บอกครูไหมว่านายโดดเรียน”
“ไม่เอานะ! ฉันเหนื่อย เลยมานอนพักต่างหาก”
“หรอ ไปทำอะไรมาล่ะ”
“อ่านหนังสือบทต่อไปน่ะ ง่วงมากเลย..”
คยองซูตอบไปตามความจริง เม้มปากตัวเองแน่นแล้วนั่งหลบตาให้ตายเถอะ .. ทำตัวไม่ถูกเลยแหะ
“เอางี้ ถ้าไม่อยากให้ฉันบอกครูว่านายโดดนะ..”
คยองซูกลืนน้ำลายลงคอ .. มองหน้าเพื่อนร่วมห้องตัวเองแล้วเริ่มกลัวขึ้นมาเฉย จ..จงอินจะแกล้งเขารึเปล่านะ
“ขอมองหน้าหน่อย”
อ..อีกแล้วหรอ .. คยองซูกระพริบตาปริบๆแล้วเหลือบมองซ้ายขวา .. อยากรู้จังว่าหน้าเขามีอะไรถึงชอบมองนักหนา .. แต่ว่า ถ้าแลกกับจงอินไม่บอกครูว่าเขาโดดเรียนก็คุ้มอยู่นะ .. ถ้าพี่คริสรู้เขาคงโดนว่าแน่ๆ คยองซูยกเข่าทั้งสองข้างมาแนบอกแล้วกอดแน่นพลางใช้ความคิด
“จ..จะไม่บอกแน่นะ?”
ถามย้ำอีกครั้งอย่างไม่มั่นใจ .. ก็กลัวว่าจงอินจะไปบอกครูนี่
“อื้อหึ”
“อื้อ..”
เป็นไงเป็นกัน .. แค่มองหน้านี่นา ไม่เสียหายเท่าไหร่หรอก แค่รู้สึกแปลกๆ … กัดลงริมฝีปากล่างตัวเองเมื่อเอ่ยสิ่งที่คิดออกไป เหลือบมองอีกฝ่ายที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“จะไปไหนล่ะ”
จงอินใช้มือค้ำกำแพงล็อคคยองซูไว้ T^T ให้ตายเถอะ ก็จะขยับหนีนี่ จงอินเข้ามาใกล้มากจนเขาเริ่มรู้สึกแปลกๆอะ หดตัวหดคอลงแล้วมองต่ำลงพื้น ให้ตายเถอะ ทำไมถึงชอบมองหน้าเขานักหนาเล่า จนรู้สึกถึงอะไรจิ้มลงที่กลางหน้าผากนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นมาสบตา
“พ..พอรึยัง?”
“ยังไม่ได้มองเลย”
นี่ยังไม่ได้มองอีกหรอ T _ T
“มองไปแล้วนี่..”
“ตอนไหนล่ะ”
“ทุกวันเลย ..”
ทั้งวันด้วย … T^T ไม่ว่าคยองซูจะหันไปทางไหนจะเจอแต่สายตาของจงอินตลอดเลยอะ
“ทุกวันกับวันนี้ไม่เหมือนกันสักหน่อย”
“…”
แล้วมันไม่เหมือนกันยังไงล่ะ .. ก็วันนี้และเมื่อวานจงอินก็มองเขานี่ ไม่กลายเป็นทุกวันหรอ?คยองซูไม่กล้าตอบกลับไปเลยได้แต่มองจงอินขมวดคิ้ว ขยับเข้ามาใกล้อีกแล้ว .. ใกล้จัง คยองซูจะระเบิดตายแล้วนะ
“ใกล้ไป..”
ตัดสินใจพูดออก แล้วก้มหน้าลงกับเข่าตัวเอง คยองซูใช้มือทั้งสองพยายามดันตัวอีกคนออก ใกล้จังเลย TT^TT
“อะไรนะ?”
“ใกล้ไปแล้วจงอิน T^T”
เหมือนจงอินจะไม่ได้ยินที่เขาพูดมั้ง เลยขยับเข้ามาใกล้ๆอีกครั้ง คยองซูสะดุ้งเล็กๆเมื่อปลายจมูกอีกคนโดนแก้มเขาแบบเฉียดๆ ยิ่งทำตัวไม่ถูกพอข้อมือทั้งสองถูกจงอินจับไว้ แถมยังใกล้จน…เหมือนจะกอดกันอยู่แล้ว แถมกระซิบลงข้างหูจนคยองซูสยิวขนลุกเกรียวไปทั้งตัว
“ว่าอะไรนะ ?”
จงอินหูหนวกหรอ T _ T
“พ..พอแล้ว”
“อ่อ”
แล้วจงอินก็ถอนหน้าออกไป คยองซูอ้าปากค้างแล้วนั่งนิ่งไปไม่กล้าตอบอะไร ถึงจะออกห่างออกมาสักเท่าไหร่ แต่ก็ยังใกล้สำหรับคยองซูอยู่ดี จู่ๆจงอินก็จ้องหน้าเขานิ่งแล้วกลืนน้ำลาย .. คยองซูเม้มปากตัวเองแน่นแล้วกระพริบตาปริบๆ รอดูว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แล้วทำไมเขาถึงรู้สึกวูบวาบแปลกๆด้วยล่ะ
จนปลายจมูกจงอินชนกับปลายจมูกตัวเองถึงรู้ว่ากำลังจะโดนอะไร คยองซูหลับตาปี๋ ลมหายใจอุ่นๆของจงอินปะทะเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างจัง แย่แล้ว คยองซูกำลังแย่ ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เขากับจงอินต้อง ...
ตื้อ ดึง
คยองซูเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินเสียงออดเปลี่ยนวิชา จงอินสะดุ้งตัวก่อนจะถอยไปออกห่าง แล้วทำท่าสะบัดหัวอะไรสักอย่าง คยองซูได้แต่นั่งอึ้ง .. เมื่อกี้ไม่โดนใช่ไหม ? ..
แย่แล้ว T^T เขาควรจะทำยังไงดี
หาประเด็นสิ .. ประเด็นไม่ให้บรรยากาศอึดอัด
“ห..ห้ามบอกครูนะ”
คิดออกแค่เนี้ยะ .. T _ T
“เออ ไม่บอกๆ”
คยองซูถอนหายใจอย่างโล่งอก ดีแล้วที่จงอินไม่บอก เหลือบมองจงอินที่เอามือปิดหน้า .. เป็นอะไรของเขากันล่ะ … ไม่ถามดีกว่า .. คยองซูเม้มปากตัวเองก่อนจะลุกขึ้น
“ง..งั้นไปเรียนแล้วนะ”
“เดี๋ยว “
ยังไม่ทันจะลุกได้เท่าไหร่ เสียงนั่นก็เรียกคยองซูไว้ .. ตกใจชะมัด
“..”
“ไปด้วยกัน”
คยองซูหันไปมองหน้าจงอินที่กำลังลุกขึ้นมาแล้วเดินข้างๆ พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปห้องเรียนด้วยกัน เม้มปากตัวเองแน่นเพราะจงอินทำให้เขาตกใจเกือบห้านาทีนั่นนะ
ถึงจะน่าตกใจก็เถอะ แต่รู้สึกดีแปลกๆแหะ ♥
TALK : เธอต้องนอนอย่ามัวแต่พนันบอล
ความคิดเห็น