คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 001 : น่ามอง&น่ากลัว
น่ามอง
Jongin's part
โดคยองซูน่ะ น่ามอง
เพราะตัวขาวๆกับริมฝีปากที่เวลายิ้มเป็นเอกลักษณ์ รอยยิ้มมุมปากที่ใครเห็นก็ต้องตายมันน่ามองผิดปกติ จมูกที่โด่งเป็นขึ้นคล้ายกับคนดื้อรั้น ดวงตาที่กลมโตจนจงอินอดที่จะมองไม่ได้ แต่เหมือนเวลาที่เขามองไปที่คยองซูเมื่อไหร่ คนตัวเล็กกว่าจะหันหน้าหนี ไม่ก็หน้าซีดไปเลย
ไม่เข้าใจว่าจะกลัวอะไรเขานักหนา
“เฮ้ยจงอิน วันนี้มึงจะไปตีกับเด็กโรงเรียนนู้นไหม?”
“เดี๋ยวไปว่ะ วันนี้อยู่เวรที่โรงเรียนก่อน เดี๋ยวครูแม่งโทรไปฟ้องแม่กูอีก”
จงอินพูดขึ้นทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาออกจากเด็กเรียนประจำห้อง คยองซูขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มให้เพื่อนร่วมห้องที่เข้ามาวางสมุดฝากส่งครูเพราะรู้ว่ายังไงคยองซูก็ต้องเอาไปส่ง
“เวรเดียวกับคยองซูซะด้วย”
“เหี้ยไรมึง ไปไกลๆตีนไป”
เหมือนคยองซูจะหูดี เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมาจากกองหนังสือก่อนจะหันมาหลังห้อง แล้วสบตาเข้ากับจงอินเข้าอย่างจัง
ดูสิ .. ทำหน้าซีดอีกแล้ว
แล้วคยองซูก็หันกลับ จงอินได้แต่ขมวดคิ้วงงหนัก อะไรจะกลัวเขาขนาดนั้นวะ? เป็นแบบนี้มานาน เขารู้ว่าคยองซูหน้าตาค่อนข้างโดดเด่นในโรงเรียน มีคนเข้ามาจีบเยอะแยะแต่เจ้าตัวได้แต่ส่ายหัวไม่เอาลูกเดียว เพราะพี่ชายเป็นนักเลงด้วยล่ะพวกคนที่เข้ามาจีบเลยเกร็งๆกันใหญ่
อย่างจงอินก็เป็นลูกน้องอันดับต้นๆของคริส พี่ชายของโดคยองซูที่สุดแสนคนละขั้วกันเลย
พี่ชายอย่างกับหมาบ้า น้องชายอย่างกับลูกแมวตัวเล็กๆ
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใบหน้าของโดคยองซูเป็นวิวสายตาให้กับจงอินไปเสียแล้ว รู้ตัวอีกทีคนถูกมองก็จ้องมาที่หน้าเขาแล้วหลบตา หน้าตาซีดเซียวจนเขางงหนัก
”มึงว่ากูน่ากลัวปะวะ”
แล้วก็หันไปถามชานยอลเพื่อนรักที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่โต๊ะข้างๆ
“ไม่ว่ะ อย่างมึงนี่เขาจะฮากันมากกว่านะ ทำไมถามงั้น”
“กูมองหน้าคนๆนึงแล้วเขาทำท่ากลัวกูวะ สงสัยมาก”
“ถามไปตรงๆดิ้ โห เซียนผู้หญิงอย่างมึงมาป๊อด”
จะว่าไปก็ถูก อยู่แค่มัธยมปลายแต่เพราะเป็นคนผ่านโลกมาเยอะ จงอินเลยไม่ใช่เด็กมัธยมปลายธรรมดาสักเท่าไหร่ อย่างน้อยก็มีเรื่องต่อยตีทุกอาทิตย์ เรื่องผู้หญิง กับเรื่องเหล้าสุรา
“เออ เดี๋ยวกูจะถาม”
“แล้วมึงหมายถึงใครวะ”
“คยองซูอะดิ มองกูอย่างกับกูจะไปกินหัวเขา”
“บอกไปตรงๆดิว่าไม่ได้อยากกินหัว อยากกินทั้งตัว”
แล้วจงอินก็ยกเท้าจะถีบเพื่อนรักตัวเอง เหมือนคนข้างหน้าห้องเรียนเขาจะหูดีอีกนั่นแหละถึงได้เงยหน้าขึ้นมา หันซ้ายขวาแล้วหยุดสายตาที่เขาอีกครั้ง สะดุ้งตัว แล้วหันไปเขียนอะไรบ้างอย่างต่อ
-_- หงุดหงิดว่ะ
จนสุดท้ายหลังเลิกเรียน
จงอินนั่งเอาเท้าพาดกับโต๊ะเรียนตัวเองมองคยองซูเขียนอะไรอยู่ที่โต๊ะ ทั้งๆที่เลิกเรียนจนไม่มีใครอยู่แล้ว แต่เหมือนคยองซูจะทำงานเพลินไม่รู้เรื่องอะไรกับเขาเลย ส่วนจงอินก็ได้แต่นั่งมองไปเรื่อยๆ เห็นอีกทีคยองซูก็ลุกขึ้นเก็บของจะเอาสมุดไปส่ง
อย่าคิดว่าจงอินจะเป็นคนดีไปช่วยอะไรแบบนั้นหรอกน่ะ
“ของฉันด้วย”
แล้วก็โยนไปหน้าห้อง คยองซูหันมามองหน้าเขาตาปริบๆแล้วอ้าปากค้าง แหงล่ะ เมื่อกี้เขาโยนสมุดผ่านหัวโดคยองซูน้องชายพี่คริสไปนี่ แต่คยองซูก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาสักนิด แถมยังเดินไปเก็บสมุดเงียบๆอีก
หงุดหงิดว่ะ
“ทำไมถึงต้องทำตามคนอื่นสั่งหนักหนาด้วยวะ?”
“..”
“โดคยองซูเว้ย!”
“อ..อย่าตะคอกสิ”
นั่น กว่าจะพูดกันได้ จงอินยกเท้าลงจากโต๊ะเรียนก่อนจะเดินดุ่มๆมาหาอีกคนที่ยกกองสมุดขึ้นมาแนบไว้กับอกเป็นสิบๆเล่ม ทั้งที่ไม่ใช่หน้าที่ของตัวเอง แต่เหมือนจะใจดีจนเพื่อนคนอื่นๆไม่เกรงใจฝากได้ทุกวัน
“ทำไมต้องทำหน้าตากลัวฉันขนาดนั้นด้วยว่ะ?”
“เอ่อ..”
“ไม่ชอบขี้หน้าฉันหรือไง?”
“ไม่ใช่นะ… แบบ”
“แบบอะไร?”
คยองซูพูดตะกุกตะกัก ริมฝีปากนั่นอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง คิ้วเรียวที่ขมวดนั่นทำเอาจงอินต้องยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ แต่ดูเหมือนคยองซูจะขี้ตกใจเลยได้แต่ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว แต่จงอินก็เดินตามไปอีกก้าวเหมือนกัน
“จงอินชอบมองฉัน..”
“อื้อหึ ก็ชอบมอง”
“ด้วยสายตาแบบนี้นี่แหละ..”
ไม่เข้าใจอยู่ดีว่ะ ไม่รู้ว่าโดคยองซูมันพูดน้อยไปหรือคิมจงอินเข้าใจยากเอง ใช้นิ้วก้อยเขี่ยเข้าไปในหูตัวเองราวกับมันจะช่วยทำให้จงอินฟังคนตัวเล็กที่กลัวหัวหดได้ถนัด
“ขออีกรอบ ให้เข้าใจ”
“ก็จงอินชอบมองฉัน…”
“แล้ว??”
“พี่คริสบอกว่า .. ถ้ามีใครมองหน้า แสดงว่าหาเรื่อง ต..แต่ฉันไม่ได้อยากหาเรื่องกับจงอินนะ!”
แล้วคยองซูก็กอดสมุดไว้แนบอกแน่น ไหล่เล็กๆห่อลงจนจงอินต้องเลิกคิ้วขึ้น … นี่คิดว่าเขามองหน้านี่หาเรื่องงั้นหรอ ?
“ฉันจะบอกให้นะ ที่ฉันมองนายบ่อยๆนะเพราะ..”
เพราะ .. จงอินชะงักไปสักครู่นึงก่อนจะขมวดคิ้วตัวเองเดี๋ยวนะ ทำไมเขาถึงชอบมองคยองซูล่ะ ?
“…”
ยิ่งได้เห็นดวงตานั่นใกล้ๆจงอินยิ่งรู้วูบวาบแปลกๆ ริมฝีปากที่จงอินชอบมองมันกำลังเม้มเข้าหากันแน่น จมูกโด่งนั่นเชิ่ดขึ้นสูงซะน่าบีบแกล้งจริงๆ
“หน้าของนายน่ามอง”
“เอ๋?”
คยองซูกระพริบตาปริบๆแล้วมองหน้าจงอิน ให้ตายเถอะ ! เหตุผลแค่นี้แหละที่เขานั่งมองคยองซูทั้งวันน่ะ แถมมองมานานแล้วด้วย เหตุผลก็มีแค่นี้แหละ
“เข้าใจแล้วใช่ไหม คราวนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหาเรื่องนายแล้วนะ”
“อ..อื้อ”
“อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวช่วยยกไป”
“ไม่ต้องหรอก .. เดี๋ยวฉันยกเอง”
“อย่าเถียงดิวะ”
“T ^ T อ..อื้อ”
“แต่ต้องแลกกับให้ฉันมองหน้านายนะ”
“อ..เอ๋?”
ข้อแลกเปลี่ยนแบบมัดมือชกทำเอาคยองซูเอ๋อไป จงอินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วสำรวจไปตามใบหน้า อืม ดวงตานั่นสวยจริงๆนั่นแหละ จมูกก็โด่งกว่าที่มองไกลๆ เด็ดสุดก็ปาก ทั้งชมพูทั้งน่ามอง ดูสิมันขยับราวกับจะชวนให้จงอินเข้าไปสัมผัสยังไงไม่รู้ โดยรวมคยองซูนี่หน้าตาดีโคตรๆ
พอมองเสร็จก็ดึงสมุดเป็นสิบๆเล่มจากมืออีกคนมาถือก่อนจะเดินนำออกไปข้างนอกห้อง คยองซูได้แต่หน้าเหวอก่อนจะรีบหยิบเล่มที่เหลือแล้วเดินตาม ..
อ่า .. ให้ตายเถอะ หน้าของคยองซูนี่น่ามองจริงๆ
ได้มองใกล้ๆนี่ขอบอกเลยว่าฟินสุดๆ
Kyungsoo's Part
ทำไมคิมจงอินชอบมองมาที่เขานักล่ะ ..
นี่มันน่ากลัวมากๆเลยนะ
น่ากลัวจริงๆนะ คยองซูกลัวมากจนเอาเรื่องนี้ไปปรึกษากับพี่คริสดู พี่คริสบอกว่าใครมองหน้าแปลว่าเขาหาเรื่อง แล้วตลอดที่จงอินมองหน้าเขาล่ะ .. เขารู้ว่าจงอินนะชอบไปตีกับโรงเรียนอื่นพร้อมกับพี่คริสบ่อยๆ แต่..จะให้เขาไปมีเรื่องกับจงอินหรอ
บอกเลยว่าตลอดสิบเจ็ดปีของคยองซูไม่เคยคิดแม้แต่จะแกล้งมดแกล้งแมว
เม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะเขียนการบ้านต่อ เงยหน้ายิ้มให้เพื่อนร่วมห้องที่เดินเอาสมุดมาฝากส่งแล้วถอนหายใจ … ไปส่งเองก็ได้นี่ ทำไมถึงต้องให้เขาไปส่งด้วยเล่า T_T
‘คยองซู’
เหมือนมีใครสักคนเรียก คยองซูเงยหน้าขึ้นก่อนจะหันซ้ายขวา เป็นเสียงของเพื่อนผู้ชายในห้องเขานี่แหละ ก่อนจะหันไปหลังห้องที่รวมกลุ่มของใครบางคนที่ทำให้คยองซูกลัว
จงอินกำลังมองมาที่เขาอีกแล้ว
น่ากลัว … ไม่เอานะ ไม่มีเรื่องกันนะ..
คยองซูหน้าซีดลงแล้วก้มหน้าเขียนต่อ แต่เขียนได้สักพักก็ได้ยินคนเรียกชื่อตัวเองอีกครั้ง เลยหันไปมอง
T^T เจอกับหน้าจงอินอีกแล้ว
นี่จงอินไม่ชอบอะไรเขาหรือเปล่า
หลังเลิกเรียนได้ไม่นาน คยองซูเงยหน้าขึ้นมากระพริบตาตัวเองปริบๆ อ่า .. ท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มแล้ว ก้มหน้ามองนาฬิกาตัวเองแล้วสะดุ้งโหยง ให้ตายเถอะ เขาทำการบ้านเลยเวลาเลิกเรียนเลยหรอ!
ว่าแล้วก็จัดการหยิบกองสมุดนั่นขึ้นมาแนบอก เยอะชะมัด สงสัยต้องเดินสองรอบแน่ๆเลย
“เอาของฉันไปด้วย”
แล้วสมุดปริศนาก็ลอยผ่านหัวคยองซูไป คยองซูอ้าปากค้างก่อนจะหันไปมองหลังห้องต้นตอของสมุดลอยฟ้า เห็นจงอินกำลังนั่งยกเท้าพาดกับโต๊ะอยู่ นั่นไง .. มองเขาแบบน่ากลัวอีกแล้ว คยองซูไม่รู้จะพูดอะไรเลยเดินไปหยิบสมุดของจงอินให้มารวมกับของคนอื่นๆ
“ทำไมถึงต้องทำตามคนอื่นสั่งหนักหนาด้วยวะ?”
“…”
ห้ะ เมื่อกี้จงอินพูดกับเขารึเปล่าน่ะ?
“โดคยองซูเว้ย!”
T _ T โฮ คยองซูไม่สู้คนนะ!
“อ..อย่าตะคอกสิ”
คยองซูตอบเสียงสั่น สะดุ้งตัวอีกรอบเมื่อเห็นว่าจงอินก้าวขาฉับๆเข้ามาหาเขา เอาไงดี คยองซูไม่รู้จะทำยังไงเลยได้แต่กอดสมุดนั่นแนบอกไว้ เอาวะ ใจดีสู้เสือ !
“ทำไมต้องทำหน้าตากลัวฉันขนาดนั้นด้วยวะ?”
“เอ่อ..”
.. ก็น่ากลัวจริงๆนี่นา T^T
“ไม่ชอบขี้หน้าฉันหรือไง?”
“ไม่ใช่นะ… แบบ”
อยากจะถามมากกว่าว่าจงอินไม่ชอบอะไรเขาหรือเปล่า
“แบบอะไร?”
เสียงนั่นดุขึ้นอีกครั้ง หน้าจงอินดูเหวี่ยงแถมเดินเข้ามาใกล้เขาจนคยองซูเริ่มกลัวหนักต้องถอยหลังหนีไปอีกก้าว แต่จงอินก็ก้าวตามมาอีก
“จงอินชอบมองฉัน..”
“อื้อหึ ก็ชอบมอง”
“ด้วยสายตาแบบนี้นี่แหละ..”
อธิบายออกมาได้เท่านี้อะ T_T ก็จงอินชอบทำหน้าดุๆมองเขา ทีคนอื่นล่ะหัวเราะให้ แต่มองเขาทีไรต้องทำหน้าดุใส่ตลอด เหมือนจะอธิบายสั้นไปจนจงอินไม่เข้าใจเลยต้องเอามือแคะหู .. ให้ตายเถอะ คยองซูว่าตัวเองพูดเสียงดังแล้วนะ
“ขออีกรอบ ให้เข้าใจ”
จะอธิบายยังไงดีเล่า … น้ำตาจะไหลแล้วเนี่ย
“ก็จงอินชอบมองฉัน…”
“แล้ว??”
“พี่คริสบอกว่า .. ถ้ามีใครมองหน้า แสดงว่าหาเรื่อง ต..แต่ฉันไม่ได้อยากหาเรื่องกับจงอินนะ!”
บอกไปตรงๆ ไม่อยากจะมีเรื่องกับจงอินหรอก กลัวจะตาย กอดสมุดแนบอกตัวเองไว้แน่นราวกับจะให้มันช่วยเป็นเพื่อนร่วมชีวิตถ้าจู่ๆจงอินจะกระโดดถีบเขาขึ้นมาเพราะเหตุผลฟังไม่น่าเข้าหูสักเท่าไหร่
“ฉันจะบอกให้นะ ที่ฉันมองนายบ่อยๆนะเพราะ..”
คยองซูเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโตกว่า ขมวดคิ้วลงน้อยๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเว้นวรรคไป ย่นจมูกลงเล็กๆ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันรอคำตอบ แต่เหมือนจงอินจะนิ่งไปแล้วมองหน้าเขานิ่ง
“หน้าของนายมันน่ามอง”
“เอ๋?”
กระพริบตาตัวเองปริบๆ น่ามองหรอ ? น่ามองยังไงอะ อยากจะขอให้อธิบายเพิ่มแต่ก็กลัวว่าจงอินจะว่าเอา
“เข้าใจแล้วใช่ไหม คราวนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหาเรื่องนายแล้วนะ”
“อ..อื้อ”
แต่ตอนนี้หน้าดุมากเลยนะ ….
“อะไรอีกล่ะ เดี๋ยวช่วยยกไป”
“ไม่ต้องหรอก .. เดี๋ยวฉันยกเอง”
“อย่าเถียงดิวะ”
“T ^ T อ..อื้อ”
“แต่ต้องแลกกับให้ฉันมองหน้านายนะ”
“อ..เอ๋?”
แล้วจงอินก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้คยองซูอีกครั้ง คยองซูเบิกตากว้าง พยายามขยับริมฝีปากราวกับจะถามอะไรต่อแต่ก็ไม่กล้า เลยได้แต่ย่นคอให้อีกฝ่ายมองหน้าตัวเองใกล้ๆ
ผ่านไปสักพักจงอินก็ไม่ได้พูดอะไร จัดการแย่งกองสมุดออกจากมือคยองซูก่อนจะเดินนำหน้าออกจากห้อง คยองซูเม้มปากตัวเองแน่นก่อนจะหยิบกองที่เหลือแล้วเดินตามออกไป
ถึงจงอินจะหน้าตาน่ากลัว แต่ก็ใจดีนะ
คราวนี้ไม่ต้องยกไปสองรอบแล้วนะคยองซู
TALK : เคยลงฟิคไปแล้วรอบนึงแล้วลบทิ้ง
xD กลับมารอบนี้คงรอบคอบกว่าเดิม
ฝันดีครับ
ความคิดเห็น