[Fic] หัวขโมยแห่งบารามอส <versionเผาคาโล Part:I> คาโลทำโฆษณา

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อคาโลทำโฆษณานมเปรี้ยวดัชมิลล์(มั้ง)

เผยตบะแตก

(ข้าน้อยโดนสาวกคาโลตบ)

แต่งไม่เก่ง ใช้ศัพท์ไม่ถูกต้องก็ขอโทษด้วยนะคะ

(เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นมากๆ)

เนื้อเรื่อง

        วันนี้คาโลฟิตเป็นพิเศษ เขาใสกางเกงวอร์ม กับเสื้อสีขาวที่ดูเท่าไหร่ก็หล๊อ~หล่อ(>///<) คาโลวิ่งกายบริหารไปตามทาง



          “หนึ่ง...สอง...แฮ่กๆ” ซักพัก เฟรินก็วิ่งมา
 

          “กินอะไรเล่าเธอถึงได้งามแสนงาม งามเลิศวิไล” คาโลหน้าขึ้นสีจางนิดๆแล้วก็วิ่งต่อไป



          ซักพักโรก็ขี่ไม้กวาดมา(?) 


          "กินอะไรหน้ามนถึงได้งามแสนงาม งามล้ำเกินคน" โรขี่ไม้กวาดมาใกล้ๆ แล้วก็ขยิบตาข้างนึง(ที่โรคิดว่าน่ารักที่สุด แต่มันก็หน้าเอียนสำหรับคาโล) คาโลหน้ามืดชั่วครู่(คงรู้นะว่าเพราะอะไร)ไว้อยู่แล้วจึงวิ่งต่อ




            วิ่งต่อไปถึงสะพาน คิลเพื่อนซี้ ก็เดินออกมาจากกลีบเมฆ(สงสัยไปเรียนวิชามาจากท่านพ่อเวส)



           “สะ.....(สวัสดี)”คาโลเกือบจะทักคิล แต่คิลก็ตัดบทโดยการพูดคำที่คาโลรับไม่ได้ขึ้นมา



           “กินอะไรเล่าเธอถึงได้งามแสนงาม งามเลิศวิไล”



           “ค....ค...คิล...” คิลเอามือไปลูบไหล่คาโลพร้อม ส่งกระแสไฟฟ้าแห่งความรัก มา1ที




            “อ่อก!.... แหวะ~”(คงรู้นะว่าอวกเพราะอะไร)…
 



            “ค...ใครก็ได้....ช่วย....เอากระโถนมาที!!” แต่คิล(ผู้ส่อแววY)ก็หนีเข้ากลีบเมฆไปแล้ว




            ระหว่างที่คาโลกำลังผะอืดพะอมกับอ้วกที่อยู่ในปากแล้ว ไม่ยอมคะย่อนออกมาเนื่องจากเสียดายข้าวเช้า(แกะ:ที่เฟรินป้อนหรอเจ๊)
(คาโล:อย่างน้อยยัยนี่ก็ยังพูดภาษาคนละวะ)(แกะ:โทษ’ย่ะฉันเป็นสาวกโร&กัส เลิฟๆ โร เลิฟๆกัส) ‘ช่างเหอะ ปล่อยให้แกะสมองเล็กมันพร่ำพูดต่อไป’ 

              


             คาโลเริ่มกำลังจะขย่อนเอาข้าวเช้าสุดเลิฟออกไป(ต่อๆ) แต่ด้วยความเสียดาย คาโลเจ้าชายหอคอยงาช้างก็ยัง อมข้าวไข่เจียวไว้ในปาก(ยี้~แหวะ)




               “เอ๊าคาโล”แล้วในที่สุดเสียงช่วยชีวิตในความคิดคาโล(รึเปล่า)ก็ดังขึ้น 




                “พ...พี่โรเวน....อ่อก!”
 


                 ‘ไม่นะ! ออกไปแล้ว’นี่เป็นความคิดเดียวที่คาโลคิดได้ขณะนี้ 


          

               “ปิ๊ง!” กระโถนใบน้อยที่โรเวนเสกออกมารองรับอ๊วกของคาโลเพราะกลัวเลอะขาหน้าลายๆของตัวเอง(มันตุ๊กแกหรือคนอ้ะ!)



               “คาโล!! คาโล!! ”



               “พ...พี่โรเวน”
 



               “ฉันพึ่งรูนะเนี่ย!! ว่า....ว่า.....”




                “อะไรครับ”




                “นายแพ้ท้อง!!!!” แป่ว!





                 “เพ่! อย่าเล่นมุขตอนนี้เด้!” คาโลเกือบหน้าขมำ 



             


                “กินอะไรหน้ามลถึงได้งามแสนงาม~ งามล้ำเกินคน~”




                “คาโล.... เลิฟนะจุ๊บๆ”(คำว่าเลิฟที่ไม่เอาเป็นภาษาไทยเพราะโรเวนมันกระแดะ....เอ๊ย!เปล่า เพราะว่ามันอายสายตาตัวเอง) โรที่เกือบจะเวร ก็ถวายความอบอุ่นให้คาโลเป็นของเซ่นไหว้1ทีเห้ย!)




                “กินอะไรเล่าเธอถึงได้งามแสนงาม~ งามเลิศ~วิไล” ตอนนี้ทั้งเฟริน,โร,คิล,โรเวน ก็พูดพร้อมกัน




              “กินอะไรหน้ามลถึงได้งามแสนงาม~ งามล้ำเกินคน”




              “กินอะไร...”




              “โว๊ย!!!! ร้องเพลงอะไรอยู่นั่นแหละ(ยังรู้นะเนี่ยว่าเป็นเพลง)”คาโลเริ่มตบะแตก




            “ฉันหล่อโว้ย!!! ไม่ได้งาม! ว๊าก~ ฮ่าๆๆๆๆ!!”




/หลังจากนั้น....คาโลก็หลงตัวเองตลอดมา/



*จบ* (อย่างน่าอนาถ)


คือ เรื่องนี้ข้าน้อยอาจจะใช้ศัพท์ภาษาหลายคำไม่ถูกต้อง ก็ขอโทษด้วยเพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกๆที่เคยแต่ง ยังไม่ได้ฝึกปรือฝีมือ