ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Ahzanelf : ผจญภัยแดนต้องสาป

    ลำดับตอนที่ #4 : Prologue : โชคชะตาฟ้ากำหนด

    • อัปเดตล่าสุด 26 ต.ค. 58


    Prologue

    Destiny

    โชคชะตากำหนด

     

     

     

     

     

     

     

    ซาซา..

    ฉันอยู่ที่ไหนนะ

    เสียงคลื่นเหรอ…?

    เกิดอะไรขึ้นกับฉัน

     

     

                “เรือกำลังจะอับปาง!!” เสียงของกัปตันเรือตะโกนลั่น พลันสิ้นเสียงความโกลาหลแทบจะตามมาในทันที

                “หาที่ยึดตัวเองไว้!!” กัปตันยังคงออกคำสั่งต่อไป แต่ดูเหมือนสถานการณ์ยิ่งเลวร้ายเพราะต่างคนต่างตกใจกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน คลื่นลูกใหญ่ซัดกระแทกกับเรือสำเภาหลายหนจนเรือโคลงเคลงไปมา

                “ฉันยังไม่อยากตาย”

                “ไม่ๆๆๆ!!!

    ท่ามกลางความโกลาหลของลูกเรือ กัปตันและเหล่ากะลาสีเรือต่างทำหน้าที่ของตนอย่างสุดความสามารถ แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะเล่นตลก ฟ้าผ่าลงที่ดาดฟ้าของเรือและไฟก็ลุกลามไปยังใบเรือ ทำให้การควบคุมทิศทางลมท่ามกลางพายุใหญ่เป็นไปได้ยากลำบากกว่าเดิม

    “ทำยังไงดีครับ กัปตัน” กะลาสีหนุ่มคนหนึ่งมองไปยังกัปตันด้วยนัยน์ตาไร้หวัง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตอบอะไรกลับ คลื่นยักษ์สูงเสียดฟ้าก็ซัดเข้าใส่ตัวเรือราวกับมัจจุราชสีครามกำลังตะครุบเหยื่ออย่างไร้ซึ่งความปรานี

    เหตุการณ์ผ่านไปอย่างรวดเร็วบัดนี้เรือสำเภาลำใหญ่ กลายเป็นเพียงเศษไม้ที่ได้ชื่อว่าเคยเป็นเรือแห่งอาณาจักรนอร์เรอัสที่ยิ่งใหญ่ คลื่นและลมพายุไม่มีทีท่าว่าจะสงบ ห่าฝนและเสียงฟ้าร้องโถมสลับไปมากับคลื่นไปมา บัดนี้ลูกเรือทั้งหลายได้กระจัดกระจายไปตามแรงคลื่น

    ยังมีเด็กหนุ่มอีกคนที่อยู่ห่างจากลูกเรือที่ยังรอดชีวิต เรือนผมสีน้ำตาลเปียกปอนบดบังวิสัยทัศน์ของเขาพอสมควร รวมไปถึงห่าฝนที่ตกลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดก็ด้วย เขาใช้มือเรียวยาวปาดผมหลายหนเพื่อมองหาเศษไม้ในการทรงตัวพร้อมกับพยายามว่ายไปข้างหน้าด้วยเรียวแรงที่พอจะมีอยู่ แต่ไม่ว่าจะว่ายไปไกลแค่ไหนก็ดูเหมือนจะไร้ความหวัง ดูเหมือนเขาจะแตกกลุ่มออกมาไกลพอสมควร

    ร่างโปร่งสั่นเทิ้มด้วยความหนาวสั่นระคนความกลัว เขายังคงพยายามว่ายต่อไป น้ำสีใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ พร้อมกับเสียงสะอื้น

    “ทำไมมันเป็นแบบนี้ตลอดเลย”

    “ไม่เข้าใจ”

    เขาว่ายต่อไปในขณะที่ยังคงร้องไห้อยู่ ร่างโปร่งคว้าเอาเศษไม้ชิ้นเล็กพร้อมกับหยุดพักเหนื่อย นัยน์ตาสีครามของเขาดูหม่นหม่องและเหม่อลอย

    “ทำไมเทพทั้งหลายไม่มองเห็นความลำบากของฉันบ้างนะ..” เสียงสะอื้นยังคงดังอยู่พร้อมกับความน้อยใจในโชคชะตา แต่ดูเหมือนจะไม่มีเวลาให้เขาได้พักนานเท่าที่ควร คลื่นยักษ์อีกลูกก็ซัดเขาที่ร่างโปร่งและภาพทุกอย่างก็วูบดับไป

     

    _____________________________________

    คุยกับเด็กชายแกะ

    บทนำมาแล้วยังไงก็ช่วยคอมเม้นต์ด้วยนะครับ สำหรับเรื่องประกาศเร็วๆ นี้แน่นอนครับ ยังไงติชมได้ตามสบายครับ เรื่องแรกมีข้อผิดพลาดจะน้อมรับไว้แก้ไขต่อไปนะฮับ ( ‘  ‘  ) สำหรับใครที่สงสัยว่าเอ่ะ ตัวละครตัวเองจะติดเปล่านะ? ขอบอกก่อนนะครับว่าไรต์รับค่อนข้างเยอะ แต่ถ้าใครไม่ติดแล้วอยากติด ข้อความลับมาหาได้นะ ส่งบทมาเพิ่มก็ได้เพราะไรต์อยากให้ติดทุกคน เพื่อไรต์จะหาบทให้ได้ จะยัดให้น่ะงับ ยังไงคืนนี้ก็ฝันดี พรุ่งนี้มีเรียนแปดโมงงับ อุ้ยย อาบน้ำไปเรียนเลยดีกว่า บายฮะ

               

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×