[FIC 2pm ] เรื่องวุ่นๆของชมรมบ่ายสอง (TaecxKhun)

ลำดับตอนที่ #3 : ชมรมหรรษา

" เฮ้ คุณ ! " เสียงทักทาย จากร่างสูงที่คุ้นเคย แทคยอนยืนพิงต้นสนเป็นกิจวัตร  เขาเห็นนิชคุณจากสนามฟุตบอลไกลลิบ กำลังเดิน ไม่สิเคลื่อนตัวมาเร็วมาก... เอ๊ะ ทำไมถึงวิ่งมา ได้ ปกติไม่ค่อยจะวิ่ง

" น้องนิชคุณ ~~~รอพวกพี่ด้วยสิครับ " บรรดาหัวหน้าชมรมต่างๆ ราวยี่สิบกว่าคน วิ่งไล่ตามเด็หนุ่มอย่างไม่ลดละ

" มาเข้าชมรมชงชากับพี่เถอะครับ "
" ชมรมฮ๊อกกี้ก็สนุกนะครับ "
" ชมรมว่ายน้ำ ครับเพื่อนสุขภาพ " 
" นี่ดีกว่า ชมรมคนรักอนิเมชั่น "
" พี่ว่าน้องเหมาะกับชมรมวิถีมังสาวิรัติของพี่ที่สุด "
" ชมรมโยคะทางนี้ครับ" 

บรรดารุ่นพี่จากชมรมต่างๆมากมายที่วิ่งมาดูคล้ายกลุ่มก้อนใหญ่ แต่ด้วยความว่องไวที่เคยฝึกเล่นแบดมินตันมาแต่เด็กทำให้เขาหลบหลีก มือจากบรรดารุ่นพี่ที่ต่างก็คว้าจับเกือบทันและเฉียดฉิว

" แทคยอนช่วยด้วย " แต่ตอนนี้ชักวิ่งไม่ไหวแล้ว  เป็นครั้งแรกที่นิชคุณแหกปากขอความช่วยเหลือ

" เฮ้ย นี่มันอะไรปรากฏการณ์กันวะเนี่ยะ " แทคยอนรีบออกตัววิ่งเข้าไปหาร่างบางด้วยความเป็นห่วง  เขาไม่ทราบว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง เจ้าของชมรมต่างรู้ดี ถ้าได้นิชคุณมาร่วมชมรม ย่อมเป็นจุดดึงดูดให้สมาชิกใหม่ที่คลั่งไคล้และอยากใกล้ชิดในตัวหนุ่มน้อยคนนี้ เพิ่มขึ้นมาอีก  นอกจากนั้นผลพลอยได้หลักๆคือ งบประมาณชมรม !! มีสามชิกเข้ามามากก็ได้งบมากขึ้น ต่างก็คิดไปปาดน้ำลายไป

" จับได้แล้ว น้องนิชคุณมาเซ็นสัญญาเข้าชมรมวิ่งกับพี่เถอะ " หัวหน้าชมรมวิ่งคว้าต้นแขนทัน  แต่แทคยอนดึงดวัดตัวนิชคุณกลับคืนมาร่างบางจึงเอนอ่อนตามแรงสะบัด ใบหน้าเล็กๆจึงซบอกกว้างโดยไม่ตั้งใจ แทคยอนสั่งให้ร่างบางไปหลบหลังต้นไม้ก่อนที่เขาจะยืนขวาง คนกลุ่มใหญ่ที่กำลังกรูตะลุมบอนเข้ามา

" เฮ้ย แกเป็นใครวะ ไม่เกี่ยวถอยไป " รุ่นพี่ปี 6 หลายคน ที่จำหน้า อ๊กแทคยอนได้ เริ่มหยุดตาม พร้อมกับสะกิดกัน

" เฮ้ย นี่มันอ๊กแทคยอนนะ แกไม่รู้จักเหรอวะ " คนเบื้องหลัง กระซิบบอกผู้ชายที่ยืนประจันหน้ากับร่างสูง  แทคยอนหักข้อนิ้วส่งเสียงกรอบแกรบ ลือกันว่าแทคยอนเคยอัดกับเด็กอันธพาลโรงเรียนนายร้อยเดนตายมาแล้ว ไม่ใช่แค่คนสองคนแต่เป็นฝูง เหตุเพราะว่าเจ้าเด็กเลวพวกนั้นพ่นสีใส่จักรยานคันที่เขารักและหวงมาก 

ชายหนุ่มทั้งยี่สิบกว่าคนรู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างที่ โอบล้อมรอบบริเวณนั้น โอ้ บร๊ะเจ้า พวกเขาไมได้ตาฝาด ภาพซ้อนของราชสีห์ทั้งสองแห่งท้องทุ่งสะวันน่าอันร้อนระอุ  กำลังเดินย่างสามชุมจากเบื้องหลังชายหนุ่มร่างสูงที่ดวง ส่งเสียงคำรามพร้อมจะกระโจนขย้ำคนเบื้องหน้าทั้งหมดให้ตายอย่างทรมาน กลุ่มคนก้อนกลมๆแตกฮือ พร้อมกับวิ่งกระจัดกระจายไร้ทิศทาง พวกเขาเห็นภาพลวงตา ช่างน่ากลัวเหลือเกิน !!!  !!  แทคยอนกำหนดสมาธิกลับ ภาพขู่มายา ที่นักสู้ใช้สำหรับเลี่ยงการต่อสู้ กับพวกลูกกระจ๊อก ฝีมือทางวรยุทธต่ำ เขาหันไปหานิชคุณที่กำลังหลบอยู่หลังต้นสน

" ไปหมดแล้วเหรอ เฮ่อ " ร่างบางปาดเหงื่อ พลางพิงหลังบนลำต้นไม้ อย่างเหนื่อยอ่อน

" นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยะ คุณ "

" ถ้านายพาไปกินบะหมี่ไข่ที่ร้านนาย จะเล่าให้ฟังระหว่างทาง" เดี๋ยวนี้นิชคุณรู้จักต่อรองมากขึ้น แทคยอนคิดพลางคว้ากระเป๋า หัวเราะฮึๆ นึกแล้วต้องเอ่ยปากคิดถึงบะหมี่ไข่ของร้านของพ่อ ไม่ว่าคนนิ่งเงียบแค่ไหน ก็เหอะ

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

ควันไฟจากหมูย่างหมักคาลบิ สิ่งกลิ่นหอมตลบอบอวน บนดาดฟ้าตึกโรงเรียน ด้วยฝีมือฉกอันล้ำเลิศของเด็กหนุ่มร่างโย่งผู้นามว่าชานซอง เย็นนี้เด็กๆชมรมคหกรรมจึงส่งเสียงเสียงฮือฮาเบื้องล่างหมูหายไปทั้งตู้เย็น ... เหลือแต่ผักเน่าๆเป็นซากคาตู้

" ให้ตายเหอะ แกนี่หาเนื้อดีๆมาได้ เก่งจริงๆ " จุนซูรองหัวหน้าชมรม เย้ารุ่นน้องร่างสูงด้วยตะเกียบแข็งที่ฟาดกลางบนนิ้ว ขณะที่เจ้าตัวกำลังจะคีบเนื้อสุกบนตะแกรงทีละสิบชิ้นในคราวเดียว

" โถ่ เรื่องแค่นี้เองพี่ เรื่องฉกของให้บอก " ไม่แปลกใจนักเพราะบรรพบุรุษชาน เป็นนินจามาหลายปีก่อนที่จะหยุดลงในรุ่นพ่อ แต่ถึงกระนั้นเรื่องวิทายุทธนินจาก้ยังคงติดตามมาในสายเลือดด้วยตัวเองมันเอง   จุนโฮนั่งสังเกตุพี่เจบอมที่กำลังกินแบบเอ๋อๆ

" พี่จุนซู ลีดจาเป็นอะไรอ่ะ "  < ลีดจา = leader หมายถึงเจบอม >

" หมูย่างมันอร่อย จนเกือบลืมบอกพวกนาย ไปว่า..." จุนซูชายหนุ่มผู้มีทรงผมเป็นเอกลักษณ์ คือกะลาครอบ ประทับบนหน้าเรียวแหลมจนดูเหมือนขั้วสตอว์เบอรี่ แถมตาก็ยังตี่อีก

" ว่า.. ? " อุด้ง อ้าปากถาม ในขณะที่กำลังจะคีบเนื้อหมู ก็ถูกชายซองสลับด้วยผักแครอทแทน เขามองค้อนขวับตัวตะกละประจำชมรม ที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

" ชมรมเราจะถูกยุบในอาทิตย์หน้า " จุนซูพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน  เขานึกอยู่ว่าไอ้ชมรมประหลาดแบบนี้อยู่รอดสิแปลก แต่ถ้าไม่มีชมรมบ่ายสองให้สิงก็เซ็งพอดู

" หา !!!!! " รุ่นน้องทั้งสามอุทานดังลั่น จนอีกาแถวนั้นบินแตกฮือ พี่เจบอมยังคง นั่งพิงกำแพงนิ่งๆ แต่ปากก็ยังเคี้ยวหมุตุ้ยๆ มือถือชามข้าวแต่สายตาจับจ้องไปทางท้องฟ้ากว้างไกล

" ไม่ได้นะพี่ๆ พวกผมจะไปซุกหัวแอบนอน กินหม้อไฟ เล่นไพ่หาเงินที่ไหน " เด็กด้ง ส่งเสียงเอะอะขึ้นมาไม่มีชมรมไหน สบายสุดๆเท่านี้อีกแล้ว ที่สุมหัวของพวกเขา

" มันต้องมีทางออก  ด้ง แกต้องช่วยพวกเรานะ เพื่อชมรม " เจบอมหันควับ อาการเหม่อปลิดทิ้ง

" หา ~~ จะช่วยยังไงเล่า ให้ผมไปต่อยพวกกรรมการนักเรียนเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก"

" แกรู้น่ะต้องทำยังไง " เจบอมรวบผมตัวเองมัดเป็นจุกกลางหัว บอกใบ้ว่าเขาหมายถึงอะไร  ชานซงหัวเราะก๊ากจนหมูที่เคี้ยวหล่นลงมาเต็มพื้น ทำเอาจุนโฮหลบแทบไม่ทัน " อี๋ " จุนซูมองอย่างเวทนาทั้ง ด้งและชาน

"โหยพี่ ให้เจ้าประทับทรงอีกแล้วเหรอ ไม่เอาด้วยหรอก ผมเหนื่อยจะตายชัก "

ใช่แล้ว ขอเกริ่นความนิด บ้านของอูยอง หรือน้องด้ง เป็นศาลเจ้าเก่าแก่ พ่อเป็นนักบวชนิกายเซ็น และมีอาชีพเสริม ที่สืบทอดกันมาทุกรุ่น คือ " ร่างทรง " แม้แต่ด้ง เองก็ได้พรสวรรค์นี้มาด้วย เพียงแต่เทพประทับของ ชายหนุ่มคนนี้ออกจะแปลกหน่อยต้องมัดจุกสูงๆ เพื่อเป็นเสาอากาศ รับสัญญาณคลื่น เพื่อรับวิญญาณมาประทับ บางทีถ้าวิญญาณไม่มาประทับพี่เจบอมก็ต้องเอาจานดาวเทียมเล็ก มาติดบนผมจุกเพื่อที่จะได้รับสัญญาณ HBO เอ่ย.. คลื่นวิญญาณ ชัดชึ้น 

" เพื่อความอยู่รอดของ โชมมม โรมมม ราววววว ...." เจบอมเอ่ยเสียงยาวๆ ไสหน้าเข้าไปชิด จนอูยองยอมพงกหัวตอบรับ

" เอาไงก้ได้ครับ เตรียมอุปกรณ์ให้ด้วย "  เสียงเฮลั่น จากสมาชิกชมรม  อาจจะไม่ใช่เพราะดีใจที่ชมรมจะอยู่รอด แต่กลับดีใจที่ " เจ้า " กำลังจะประทับร่างด้งอีก พวกเขาดูราวสนุกสนานราวกับได้ชมมหรสพยังไงก็อย่างงั้น

ในห้องชมรม มุมที่มืดมิดที่สุด อูยอง ในชุดขาวปรอท ฉาบแป้งงิ้วขาวทั่วใบหน้า เขียนขอบตาด้วยดินสอแรงเงา EE โพกหัวด้วยผ้าขาวบาง และที่ขาดไม่ได้กล้วยหอมสองหวี ปลาไหลสดแปดตัว และปูขน สองขีด วางขนาบข้างเพื่อถวายเจ้า  จุนซูจุดธูปห้าดอกช่วยลีดจาที่กำลังงร่ายมนต์พึมพำ  เด็กด้งนั่งบนวงกลมที่ถูกเขียนลวกๆด้วยชอล์ก

ครั้งหนึ่งที่เจบอมจับเขาทดลอง อยากพิสูจน์เจ้าประจำตัวอูยอง ตามที่เขากล่าวอ้าง ในหนังสือบอกว่า ต้องเขียนวงกลม ล้อมด้วยภาษาเกาหลีโบราณ เพื่อจะได้มีวิญญาณเทพสมัยก่อนมาประทับ จึงจะสามารถทำนายชะตาบ้านเมืองได้ แต่ไวยากรณ์ภาษาเกาหลีของปาร์คเจบอมห่วยมาก ทำให้ เจ้าที่มาเข้าประทับอูยอง เป็นเจ้าชนิดพิเศษ ไม่ใช่เจ้าตามที่หนังสือบริบทเวทมนต์บรรยายไว้

"  เอ้า เจ้าเข้ามาแล้ว ทุกคนกราบไหว้ "  จุนซูสั่ง สมาชิกทุกคนที่นั่งพับเพียบบนเสื่อ ชานซองน้องเล็กกับจุนโฮคู่หูกราบด้วยตัวสั่นเทิ้มพวกเขาแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว " เฮ้ยห้ามหัวเราะเสียมารยาท " เจบอมสะกิดด่าทั้งคู่ ทั้งที่ตัวเองก็กลั้นหัวเราะ จนขาสั่นไปถึงปลายเท้า





 " ข้า เจ้า โทชิโอะ มาประทับร่างแล้ว เอ้ามีอะไรจะถาม " เจ้าโทชิโอะในร่างอูด้งนั่งนิ่งขึง เสียงเด็กหนุ่มที่ปกติสดใสร่าเริงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด พลางถลึงตามองทุกคนที่กำลังกลั้นหัวเราะคริ๊กๆ  ( Toshio ผีในเรื่อง Ju-on )

" ท่านเจ้า ข้ามีเรื่องขอความช่วยเหลือ " เจบอมชิงเปิดปากก่อน มือยังพนมไหว้

" สูเจ้า อีกแล้วเหรอ จะมาขอเบอร์แทงม้า อีกสินะ " 

" เอ่อ ท่าน คราวที่แล้ว กระผมโดนกินเรียบขอรับ " เจบอม ตอบอย่างหน้าระรื่น พลางนึกโมโหในใจ  

" บอกแล้ว ข้าไม่ถนัดม้า ถ้าเจ้าถามว่า wonder girls ออก single ใหม่เมื่อไหร่ ข้าพอจะรู้ "

" นี่ๆ ลีดจาเข้าเรื่องเถอะ " จุนซู แทงศอกเบาๆเพื่อเตือน หัวหน้าชมรมถึงจุดประสงค์ที่แท้จริง

" อา ใช่ คือว่าพวกเรากำลังจะโดนยุบชมรม ไม่ทราบว่าเจ้าโทชิโอะพอจะชี้แนะทางรอดของพวกเราได้มั้ยขอรับ " เจบอม กราบไหว้พร้อมกับวางระเบียบการที่ พวกคระกรรมการจอมโหดทิ้งเอาไว้ปึกหน้า เบื้องหน้าของเจ้า

" อื่ม ขอข้าร่างมนต๋ก่อน... กุงๆ กาดุงปุงป้าาาาา  ชาบู ชาบู เกี๊ยวปู นูน่า อะบราคาดาบร้า .. " นิ้วขาวโพลน ชี้ไปที่หน้า 141 ของเล่มระเบียบการ เขาตะโกนใส่หน้า จุนซูที่มัวแต่ตื่นตะลังกับคำร่ายมนต์ " อ่านข้อ 345 เดี๋ยวนี้ "

" ครับๆ " จุนซูเปิดอย่างร้อนรน เมื่อเจอเขาจึงเอ่ย

" ข้อ 345. ชมรมจะรอดได้นั้น จะต้องมีสมาชิกอย่างน้อย 7 คน "

" ข้อต่อไป !"

" ข้อ 346. ถ้ามีสมาชิกกิตติมศักดิ์ ไม่ว่าจะเป็นผู้ทีได้รับตำแหน่งสำคัญในโรงเรียนหรือมิสเตอร์ป๊อบปูล่า ชมรมก็จะไม่ถูกยุบ " จุนซู เงยหน้าถาม เจ้าโทชิโอะ... จะเป็นไปได้เหรอวะ "  สมาชิกที่ว่านี่ใครเหรอเจ้า "

" วันนี้สูเจ้าจงไปกินบะหมี่ไข่จีนโบราณ ที่ร้านโยกัง สูจะรู้เองว่าใครที่จะมาช่วยชมรม ข้าไปก่อนวันนี้ข้ามีนัดดูละคร F4 กับเง๊กเซียนฮ่องเต้ ต้องรีบไปเดี๋ยวจะไม่ทัน " เจ้าทำท่าจะตั้งสมาธิออก เจบอมรีบปราม

" เดี๋ยวก่อนท่าน พูดไม่เคลียร์ ใครกันจะมาช่วยชมรมเรา"

ช้าไปแล้ว เพราะเจ้าโทชิดอะรีบตุเลงไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ร่างอาบเหงื่อของอูยอง นอนแน่นิ่ง เป้นปลาโค่ยตายน้ำตื้น จุนซูฟาดมือตบหน้าหวังปลุกด้วยความหวังดี

" ด้งเอ๊ย เจ้าออกแล้ว ตื่นๆ " ด้งสะลึมสะลือ เหมือนพลังงานหายไปหลายโฮก เขาถอดผ้าโพกออก บ่นว่าร้อน พวกพี่ๆไม่เคยบอกเลยว่า เจ้าชนิดไหนประทับบนร่างเขา ทุกครั้งก็เห็นแต่หน้าน้องเล็กชาน และจุนโฮ พี่เจบอมกลั้นหัวเราะ นอนกลิ้งบนเสื่อ

" เจ้าว่าไงพี่ " เด้กหนุ่มซดน้ำอย่างอ่อนแรง เจบอมวางฝ่ามือแปะที่ไหล่

"  ชะตากรรมชมรมพวกเราวันนี้อยู่ที่ร้านบะหมี่ไข่ !! "

อูยองมองอย่าง งงงวย บะหมี่ไข่ = ชะตากรรมชมรม

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

นิชคุณเดินทอดน่องอย่างอารมณ์ดี พลางทำให้แทคยอนรู้สึกอารมณ์ดีคล้อยตามไปด้วย วันนี้เขาไม่ได้เอาจักรยานมาแสดงว่ากะว่าจะนั่งรถบัสมากินบะหมี่ไข่เต็มที่ ระหว่างทางหูทางที่เดินริมฟุตบาท แทคยอนได้ยินเสียง กระหึ่มของมอเตอร์ไซด์กลุ่มใหญ่ที่กำลังแล่นผ่านเบื้องหลังพวกเขา ก่อนที่ด้านหน้าของขบวนจะตวัด ปิดทางที่คนทั้งคู่กำลังเดินรุดหน้า  แสงจากไฟหน้าทั้งส่องทำให้นิชคุณแยงตา แทคยอนจึงใช้ร่างถึกๆของตัวเองกำบัง  เขาปกป้องร่างเพรียวเป็นไปอย่างอัติโนมัติ โดยที่ไม่มีจิตใต้สำนึกคอยสั่ง

" นายใช่มั้ย นิชคุณ " ชายร่างสูงพอประมาณ  ก้าวลงมาจากมอเตอร์ไซด์ดัดแปลง แต่งด้วยลายแท๊ตทูมังกรทองอร่ามบนเบาะหนังสีดำ เขาสวมชุดเดียวกับลายมังกรหนังสำมันมันปลาบ ตัดด้วยซิบสีเงินขรึม

" ใช่ครับ" นิชคุณที่อยู่เบื้องหลังร่างสูง ตอบอย่างหวาดหวั่น เขานึกไม่ออกว่าไปมีเรื่องกับแก๊งค์อันธพาลเมือ่ไหร่กัน แทคยอนเตรียมตั้งท่าหมัด คาราเต้ ที่เคยไปเรียนมา ปกติเขาเคยกำราบพวกเด็กอันธพาลมาแล้ว 20 กว่าคน แต่คราวนี่ออกจะลำบากหน่อยเพราะแก๊งคืเบื้องหน้ามีมากกว่าร้อย  ( แทครู้จักศิลปะการป้องกันตัวทั้งหมด เทควันโด้ใช้แต่ขา บางทีจะชกต้องใช้คาราเต้ adapt เอา )

" ฉันรุ่นพี่ จียง ยินดีที่ได้รู้จัก " เมื่อร่างนั้นถอดหมวกกันน๊อก เผยให้เห็นใบหน้ากวนโอ๊ย แต่มารยาทพอใช้ได้ ยื่นมือมาหานิชคุณ ถึงกระนั้นแทคยอนก็ยังคงไม่ไว้ใจ กิตตติศักดิ์พวกชมรมระเบิดกำเนิดจักรวาล ถึงแม้ระบุรายละเอียดว่าเป็นการขี่มอเตอร์ไซด์เพื่อสุขภาพ ( !? ) แต่ยังไงพวกเขาก็ยังคงไม่เชื่ออยู่ดี ก็ดูลูกน้องแต่ละคนพกทั้งแป๊บเหล้กและไม้เบสบอล คนละสองสามด้าม

" วันนี้วันลงทะเบียนชมรม  นายไม่สนใจชมรมขี่มอเตอร์ไซด์เพื่อสุขภาพ ของพวกเราหน่อยเหรอ  ถ้าเข้ามาจะได้ชุดยูนิฟอร์มและมอเตอร์ไซส์พิเศษขนาด 4 สูบ 1 คัน " ใบหน้าอันเจ้าเล่ห์ละยียวน ยิ้มที่มุมมปากอย่างไม่น่าไว้ใจ  แทคยอนกำลังจะอ้าปากตอบแทนแต่น้องคุณชิงพูดขึ้นมาก่อนว่า

" ขอโทษครับ ผมสนใจอยากเข้าชมรมแบดมินตันจริงๆ " ร่างบางพูดพร้อมกับก้มหัว ขออภัย  เมื่อสิ้นคำ เด็กๆทั้งแก๊งค์รวมทั้งพ่อรุปหล่อ ชเวซึงฮยอน ที่อยู่หน้าขบวน ก็หัวเราะก๊ากตามไปด้วย

" ชมรมแบดมินตัน จะไปมันอะไร๊ ตีลูกขนไก่ปัญญานิ่ม ข้ามไปข้ามมา " ซึงฮยอนยิ้มอย่างยียวนช่างเข้าขากับจียงเป็นเหมาะเจาะ ก่อนหน้านี้แดซองได้บอกเขาว่ามีเด็กใหม่น่าสนใจ ถ้าเอามาร่วมชมรม ต้องเจิดมากๆ เพราะ concept ของ ชมรมระเบิดกำเนิดจักรวาลคือแสงสว่างที่กำเนิดตัวของมันเอง ซึ่งตรงกับลักษณะออร่าของนิชคุณทุกประการ  ถ้าได้นิชคุณมาซึ่งนำหน้าขบวนอีกคน คราวนี้ล่ะ แก๊งค์เขาจะได้สมบูรณ์แบบเสียซะที

" ยังไงผมก็อยากเข้า ขอโทษจริงๆครับรุ่นพี่ นิชคุณก้มหัวรอบทิศ " แทคยอนอยากจะห้ามแต่ พอเมื่อเห็น จียงเตรียมใส่หมวกเข้าที่เดิม เขาก็โล่งใจ เฮ่อ

" ยังไงซะ พวกพี่ก็ไม่ยอมแพ้หรอก อยากจะรู้ว่าหน้าไหน ได้ตัวน้องคุณไป พี่จะไปถล่มชมรมนั้นให้ราบคาบ " จียงส่งเสียงเหี้ยมเกรียม พลางส่งสัญญาณให้ซึงฮยอนถอยทัพ

" วันนี้เก็บไปคิดดีๆ ชมรมเราไม่เคยถูกใครปฏิเสธ หึๆ " ในขณะที่ จียงถอยมอเตอร์ไซด์ออกไป พลันก็มีเสียงหวีดแสบแก้วหูและระเบิดตูม เหนือหัว  แทคยอนแทบจะร้องจ๊าก อุดหูแทบไม่ทัน นี่พวกแกจุดดอกไม้ไฟตั้งแต่เมือ่ไหร่ นิชคุณยืนจ้องท้องฟ้าอย่างเหนื่อยอ่อน พลุนั้นแปลเป็นอักษรได้ว่า BIG BANG  และอันที่สองตามมา ' ศักดิ์ศรีมังกรแห่งลุ่มแม่น้ำฮาน '  พลุอีกมากมายระเบิดไปตามทางที่กลุ่มพวกเขาแล่นผ่านไป 

" อะไรกันวะเนี่ยะ " แทคยอน มองพลุไปตามทาง เขาได้ยินมาก่อนนานแล้วว่า ถ้าชมรมนี้ไม่พอใจ จะจุดพลุแทนเป็นสัญลักษณ์ เพราะบ้านของนายชเวซึงฮยอน นอกจากค้าอาวุธแล้วยังมีโรงงานพลุที่ประเทศจีนอีกด้วย นิชคุณเดินนิ่งเงียบตลอดทาง แทคยอนเริ่มเป็นห่วง

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑

สมาชิกชมรมทั้งห้ากำลังจะมุ่งหน้าไปร้านบะหมี่ไข่ได้เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว พวกเขารีบปีนป่ายขึ้นต้นไม้ริมฟุตบาทเพื่อหลบให้พ้นสายตาขบวนแก๊งค์ซิ่ง หนึ่งในสองคนที่โดนล้อมคือคือแทคยอน รุ่นน้องที่เคยอยู่ในชมรมบ่ายสอง ก่อนที่จะโดนชมรมเทควันโด้เอาเงินมาล่อให้เปลี่ยนใจ  เจบอมเริ่มประติดประต่อเรื่องราว ท่านเจ้าโทชิโอะบอกว่าให้ไปหา

' บุคคลคนนั้น ผู้ที่จะมากู้ชมรม ' ที่เขาสงสัย  แทคยอนไม่น่าจะใช่เพราะเคยอยู่มาก่อน  เจ้าเด็กหนุ่มที่เคยอยู่กับแทคยอน?  พวกนั้นกำลังจะไปร้านบะหมี่ไข่ที่พ่อบักแทคเป็นเจ้าของ แถมเจ้าเด็กที่ชื่อนิชคุณยังเป็นที่ต้องการของชมรมแก๊งค์ซิ่งของจียง อีกด้วยนี่ก็แปลกมากแล้วทำไม ใครก็ต้องการตัวเจ้าเด็กนี่ หรือว่าคำตอบคือ..
ในที่สุด เขาก็ " ปิ๊ง " มือที่กำลังคว้ากิ่งไม้ห้อยโหนก็หล่นโครม ก้นกระแทกทับบรรดาสมาชิกที่เหลือ จนทุกคนหล่นกรูลงมาจากต้นไม้กันหมด

" โอ๊ยยยย พี่เจ ปล่อยมือก็ไม่บอก "  จุนโฮ แหวใส่ พลางรีบลุกขึ้นปัดฝุ่นตามตัว เด็กด้งกลายเป็นเบาะให้ลีดจานั่งโดยปริยาย จุนซูนั่งก้นจ้ำเบ้าโอดครวญ

ชานซองสะดุ้งเล็กน้อยที่เมื่อเห็นแทคยอนหันมามองเสียงโครม เขาทำหน้าเหมือนโดนผีหลอก เมื่อเห็นสมาชิกทั้งห้า นั่งกองแอ้งแม้งบนฟุตบาท พลันรีบฉุดมือนิชคุณแล้วตั้งท่าวิ่งหนี


" อ้าว รู้จักกันเหรอแทค แล้วทำไมเราต้องวิ่งหนีล่ะ "  นิชคุณแหงนหน้าไปข้างหลังแต่โดนแทคยอนจับมือและวิ่งโกยอย่างรวดเร็ว  โดยที่เจ้าตัวบ่นพึมพำในลำคอ " ฝันร้ายชัดๆ "

" เฮ้ย แทค !! แกลืมรุ่นพี่แกแล้วเหรอวะ ไอ้คนทรยศ !!! ' เสียงตะโกนไล่หลัง จาก ปาร์คเจบอกป้องมือแหกปากลั่น



----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Box -รู้มั้ย ทำไมถึงอยากให้ นักเขียนถึงอยากให้เม้นท์ fic

แด่นักอ่านมุมมืดที่ไม่ค่อยออกเสียงใดๆ ท่านรู้มั้ยว่า กว่าจะนั่งคิด นอนเอาก่ายหัวคิด plot มันยากลำบากสักเพียงใด กว่าจะพิมพ์ออกมาก็แก้แล้วแก้อีกหลายขั้นตอน ไม่เสร็จสักกะที = _ = ลงไปก็ไมไ่ด้ตังค์ ไม่รู้จะลงทำไม แต่เวลาลงเสร้จแล้วกลับมาดู คอมเม้นท์คนอ่านแล้วเหมือนได้กินน้ำเย็นหลังจากเดินผ่านทะเลทรายร้อนระอุจัง ยังกะน้ำทิพย์ชะโลมใจ = _ = การเม้นท์เพียงแค่ คำสองคำนักเขียนก็แสนจะปลื้มใจแล้วจร้า พวกที่อ่านเสร็จแล้วก็ออกไปโดยไม่ทิ้ง อารยธรรมและหลักฐานใดๆ  ขอให้ท่านรู้เถอะว่าไม่ว่า fic นั้นจะสนุกหรือ น่าเบื่อก็ตาม แต่พวกเรานักเขียนก็ กลั่นแต่งออกมาด้วย " ใจ " จริงๆ โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน



http://www.youtube.com/watch?v=cbHErJjRRn4   <-- เบื้องหลัง การตระเตรียงร่างทรง Toshio ของเด็กด้ง