ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความวุ่นวายที่กำลังมา..
แสงแดดส่องระยับน้ำพุแสนสวยที่เต้นระบำหน้าคฤหาสถ์ ท่านปาร์ค จิน ยอง สวนดอกไม้สวยสดใสอวดเรือน
ชูช่อสีสรรสวยสดใสรับแดดยามเช้า เด็กหนุ่มร่างเพรียวยืดไหล่รับไอแดด บิดตัวซ้ายขวายืดเส้นสายก่อนที่
จะก้มลงผูกเชือกรองเท้า เขาถูกคุณต้นห้องบังคับให้ใส่เครื่องแบบนักเรียนที่ถูกสั่งตัดเย็บซเนี๊ยบ โดยอาร์มานี่ซึ่ง
ฮันคยองอ้างว่าเป็นกฎระเบียบบังคับของโรงเรียนที่ต้องใช้แบรนด์นี้เท่านั้น แต่เขาปฏิเสธที่ใช้รองเท้าหนังกุชชี่ที่เงาระยับ
โดยที่นิชคุณยืนยันสวมคอนเวิร์ตคู่เก่าเปื่อยจนเจียนจะเป็นถุงปุ๋ย ฮันคยองยังคงไม่ลดละความพยายามที่
จะยัดเยียดกระเป๋านักเรียนสั่งตัดจากแอร์ เมส ยังไง๊เด็กหนุ่มก็พอใจที่จะหิ้วเป้ปอนด์ๆ
แบกหนังสือเรียนใบเก่านี่แหละ นิชคุณสะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆมีเสียงเพลงมาร์ชดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือดัง
สนั่นราวกับมีงานพาเหรดขนาดเล็กเกิดขึ้น ปาร์ค จินยอง รู้ว่าลูกชายสุดที่รักของตัวเอง
กำลังจะไปโรงเรียนวันแรก เขาสั่งให้วงโยธวาทิตส่วนตัว ขึ้นเพลง
' จงวิ่งสู่แสงตะวัน เมื่อยามฟ้ารุ่ง ' เสียงกลองตีรัว เครื่องเป่าดังเซ็งแซ่ พร้อมป้ายอวยพร
จากสาวใช้ทั้งยี่สิบคนในบ้าน เขียนลงแบนเนอร์ว่า 'ขอให้คุณหนูไปเรียนโดยสวัสดิภาพ '
ปาร์คจินยอง เกือบจะหมุนโทรศัพท์สั่งพลุลูกโต แต่เขานึกได้ว่า จุดเช้าๆคงจะมองไม่เห็นแน่
จึงสั่งให้บรรดาคนสวนโปรยกลีบดอกไม้ให้หอมฟุ้ง ทั่วทางเดินที่นิชคุณกำลังจะก้าวย่างผ่าน
เด็กหนุ่มยังคงแสดงท่าทีตกใจ จริงๆแล้ว เขาน่าจะเริ่มชินพิธีการต่างๆที่คุณพ่อปาร์คจัดได้นานแล้ว
เพลงมาร์ช จงวิ่งเข้าสู่ตะวัน เมือ่ฟ้ารุ่ง
[เสียงกลองรัว สามจังหวะครึ่ง / เรื่องเป่าเริ่มที่จังหวะสอง]
เมื่ออาทิตย์อุทัย ส่องแสงสดใสอีกครั้ง (ประสานเสียง)
ลูกเอ๋ย จงวิ่งสู่แสงตะวัน เมื่อยามฟ้ารุ่ง
เหล่านกโผบิน อวยพรล้วนแจ่มฤทัย
ท้องฟ้าแจ่มใส เมฆแหวกเปิดทางให้เจ้า
สายธารหลั่นริน ดอกไม้เบ่งบานทุกหแห่งหน
ลูกเอ๋ย เจ้าคือลูกของของปาร์คจินยอง
อภิสิทธิ์ในทายาท JYP ของเจ้า แม้แต่ฟ้ายังหยุดฝน
สายลมพายุจะหลีกทาง สายฟ้าจะหายไปในพสุธา
ต้นไม้จะแผ่กิ่งก้านร่มเย็นผาสุขในทางที่เจ้าเดินผ่าน
มุ่งสู่แสงตะวัน เมือ่วันฟ้ารุ่ง ชาลาลา ( ร้องซ้ำ 3 ครั้ง )
[ตีฉาบสองที ]
ลุกขึ้นสู้ เพราะเจ้าคือลูกชายปาร์คจินยอง ผู้ยิ่งใหญ่
ต้นอ้อจะแหวกทางให้ เจ้าจงแค่มุ่งไปเบื้องหน้า
ศัตรูหมายปองเข่นฆ่า อย่าได้ย่อท้อกลัว เพราะเจ้า.
คือโอรสสวรรค์ พวกมันจะแพ้ภัยต่อชะตาไปเอง.
โอ้ ทายาทของปาร์คจิยอง แม้แต่น้ำทะเลยังต้องเปิดทางให้
ชะตาของเจ้าจะถูกโอบอุ้มไปด้วย แสงตะวันสีทอง
ปาร์คจิงยอง พ่อคนนี้ จะไม่ปล่อยให้ลูกลำบากกาย
เหล่าทวยเทพ เทวดา นางฟ้า ทั่วสวรรค์ ต้องอวยชัย ให้กับตระกูลเรา.. ไชโย ไชโย
มุ่งสู่แสงตะวัน เมือ่วันฟ้ารุ่ง ชาลาลา ( ร้องซ้ำ 3 ครั้ง )
[กลองรัวจบอย่างดังแล้ว ค่อยแผ่วเบา ]
" นายท่าน พิธีเอิกเกริกไปหรือเปล่าครับ คุณชายช๊อคไปแล้ว " ฮันคยองถามเจ้านายผู้ประพันธ์ให้กับลูกชายที่รัก
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้า nina ricci ออกมาซับเหงื่อ เมื่อเห็นสีหน้าของ เด็กหนุ่มที่ทำเหมือนจะอ้าปากค้าง
บรรดาคนสวนยังคงโปรยกลีบดอกไม้ให้หอมฟุ้ง ทั่วทางเดินที่นิชคุณกำลังจะก้าวย่างผ่าน
ปาร์คจินยองยิ้มเห็นเหงือกเมื่อนิชคุณลูกชา่ยคนใหม่หันมามองอย่างงๆ
" ฮันคยองเอ๋ย ฉันไม่เคยมีลูก ฉันเองก็อยากเป็นพ่อที่ดี แต่ไม่รู้ปกติเขาส่งลูกไปเรียนกันยังไง"
เขากระซิบกลับไปดังๆ นิชคุณยิ้มแห้งๆ พลางถอยจักรยานออกมาอย่างมึนๆ เอีะ บ้านนี้มันยังไง ... ?
เขาได้รับเสียงตะโกนผ่านไมค์ไล่หลัง ในขณะที่ปั่นจักรยานให้พ้นเขตสวนในคฤหาสน์ว่า
" สู้เข้านะลูก !!!! "
เอ่อ... ผมแค่กำลังจะไปโรงเรียนนะครับคุณจินยอง....ไม่ได้ไปต่อยมวย นิชคุณคิด
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ในขณะที่เลี้ยวจักรยานไปตาม เส้นทางลัดที่นิชคุนสำรวจทั้งอาทิตย์ ภาพตัดในขณะเดียวกัน
อีกฟากหนึ่งของถนนด็กหนุ่มร่างสูงผิวคล้ำเสยผมที่อาบไปด้วยเหงื่อผุดพราย
ใบหน้าคมสันได้เผยอรอยยิ้มเมื่อเขาปั่นจักรยานคู่ชีพพ้นระยะคู่แข่ง
ในตอนเช้าตรู่ความเงียบสงบถูกทำลายด้วยเสียงโวยวายดังจากเบื้องหลัง
เป็นประจำแทบทุกเช้าแทคยอนและพรรคพวกพยายามเปลี่ยนจากการขี่จักรยานที่น่า
เบื่อให้เป็นสนาม F1 สำหรับพวกเขา
" คอยดูนะว่อยไอ้แทค กรูจะเร่งสปีด หักโค้งให้ดู " เสียงเพื่อนของเขาตะโกนไล่หลัง
" เอ่ยๆ แม่งงงง ไอ้โกง เอ็งทำอะไรกะยางข้าหรือเปล่าวะ " เพื่อนๆตะโกนไล่หลัง
แทคยอนหัวเราะก๊ากใหญ่จนลืมมองข้างหน้า ในขณะเดียวกันชะตากรรมก็บันดาลให้เกิดเรื่อง.....
" ตู๊ม "
นิชคุณ ลงไปกองที่พื้นด้วยความ งง เขารู้สึกเจ็บที่ศอกแปลบๆในทันที
แทคยอนเองก็ลงไปกลิ้งโค่โร่บนพื้นสองสามตลบเช่นเดียวกัน
" เอ่ยโทษที นาย " เขาเอื้อมมือไปแตะเพื่อ ขอโทษ
เด็กหนุ่มเจ้าของกรอบใบหน้าขาวเนียน ดวงตากลมโตขมวดคิ้วเป็นปม
กำลังพยายามประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดเขาถึงได้ลงมากอง กับพื้น
" แทคว่อย พวกกรูล่วงหน้าไปก่อนนะเว่ย เที่ยงนี้เอ็งเลี้ยงข้าว ถ้าเข้ารั้วคนสุดท้าย"
เพื่อนทั้งสองปั่นแซงรุด พลางตะโกนใส่ผ่านหน้าหัวเราะเยาะเอิี๊กอ๊าก
"อย่ามาหยามกันนะเฟร้ย พวกแกคอยดู๊!!! " แทคยอนลืมตัวและรีบคว้าจักรยานเสือหมอบ
แล้วปั่นออกไปด้วยความโมโห เพราะเลือดที่เดือดร้อนทั้งทั่วสรรพางค์นั้น
เกลียดการพ่ายแพ้เป็นที่สุด นิชคุณอ้าปากค้างเมื่อคู่กรณีทำท่าจะจากไปหน้าตาเฉย
เขาได้แต่นั่งแอ้งแม้งบนพื้น มองหนุ่มร่างสูงถึกปั่นจักรยานที่ไกลออกไปแล้ว
ตะโกนด่าเพื่อนนักแข่งส่งเสียงโหวกเหวกแต่เบื้องหลัง
....... ทิ้งผู้เสียหายอย่างเขาที่กำลังบาดเจ็บอย่างไม่ไยดี
' โห น้ำใจคนกรุงโซล ' เขานึกหงุดหงิดในใจ พลางลุกขึ้นพยุงจักรยานเก่าๆที่ทรงคุณค่าขึ้น
เสียงพล๊อยชิ้นส่วนบางอย่างหลุดออกจากหน้าจักรยาน ดังเคร้ง
" อา ไฟหหน้าแตกละเอียดยิบ บ้าชิบ" เขาอุทานอย่างเดือดดาล
" เฮ้~~~~ที่ 1 สามสมัย!!!! " เสียงตะโกนดังลั่นเมื่อ เด็กหนุ่มร่างสูงพุ่งเข้าสู่เส้นชัย
โดยใช้เขตประตูโรงเรียนเป็นกำหนด เขาเบรก จักรยานด้วยรองเท้าผ้าใบสุดเน่า เหยียบกึ๊กบนพื้น
" แฮ่กๆ ไอ้เพื่อนเลว แรงควาย แม่งเอากรูจนได้ " เพื่อนที่ตามทีหลัง
เมือ่เบรกจักรยานแล้วก็เหนื่อยหอบราวกับไปฟัดหมีมา
" อย่าลืม อาหารกล่อง set B สุดหรู พร้อมกับ กาแฟปั่นร้านป้าคิมมี่ "
แทคยอนปราดนิ้ว พลางเสยผมอย่างปลอดโปร่ง ทันใดนั้นก็มีมือแข็งๆเย็นเฉียบมาจับที่ข้อมือ
" แข่งกัน...น่าสนุกกันจังเลยนะ พวกเธอ " อาจารย์ Narsha ( วง brown eye girl )
โผล่มาอย่างไม่รู้ทิศที่เบื้องหลัง หล่อนยิ้มเหี้ยมเกรียม เพื่อนทั้งสองรีบวิ่งแตกฝูงทิ้ง
จักรยานไว้เบื้องหลังอย่างไม่ไยดีเมื่อเห็น อาจารย์แนะแนวสุดเฮี๊ยบในทรงผมตัดสั้นปัดหน้าโฉบเฉี่ยว
หล่อนมีอำนาจพอๆกับฝ่ายปกครอง ทั้งสั่งพักการเรียนและลงโทษอย่างโหดเหี้ยมมาแล้ว
" อ่าว อาจารย์ สวัสดีครับ " แทคยอน ยิ้มแห้งๆกลบเกลื่อน ซวยแล้วไง..
" ตามครูมานี่ "
" ครับ" แทคยอนเหงื่อแตกพระกาฬ เขาไม่รู้ว่าจะโดนยัยอาจารย์สุดเปรี้ยวลงโทษแบบไหน
ถ้าเป็นแบบในหนังโป้ที่เขาโหลดดูเมือ่คืนก็ดีสิ กรั๊ก เขาหยุดหัวเราะเมื่อหล่อนส่งสายตาพิฆาตอย่างรู้ทัน
ที่ห้องพักอาจารย์รวม เด็กนักเรียนที่เดินเข้าออกต่างหัวเราะคิกคักเมื่อแทคยอนต้องหอบหิ้วสัมภาระ
คิตตี้ทั้งกระเป๋าและ กระติกน้ำห้อยข้างเอว ไหนจะกล่องข้าวใบโตสีชมพู ตามอาจารย์นาร์ช่า
" เอาล่ะ ครูมีงานให้เธอทำ " แทคยอนแอบวาง สัมภาระคิตตี้ของหล่อนลงอย่างเบามือกลัวว่า หล่อนจะใช้อะไรประหลาดๆอีก
" งานอะไรครับ อาจารย์ "
" ช่วยดูแล เด็กนักเรียนที่ย้ายมาจากอเมริกาหน่อย " แทคยอนจินตนาการไปถึง
นักเรียนแหม่มสาวสวยทรงโต เอวคอดกิ่วสะโพกดินระเบิด เขาปาดน้ำลายยืด
" ไม่ต้องแอบคิดไปไกล นี่เด็กผู้ชาย เป็นคนไทยที่โตในอเมริกา แต่ถูกอุปการะมาอยู่ในโซล
ภาษาเกาหลียังไม่ค่อยดีนัก งานที่เธอต้องทำคือช่วยฝึกภาษา และเป็นล่ามเวลาจำเป็น "
ครูยิ้มเยาะเมือ่เห็นหน้าแทคยอนแอบแหวะ ไปอีกทาง
" โหย'จาร ไม่มีคนอื่นให้ใช้แล้วเหรออาจารย์ " เขาเกาหัวแกรกๆ ทำหน้ายุ่ง อยากจะปัด
' ภาระ ' ทันทีที่รู้ว่า ต้องดูแลไม้ป่าเดียวกัน
" เธอคิดว่าในชั้นเรียนเรา ใครจบมาจากอเมริกา จนพูดภาษาอังกฤษได้ปร๋อมั่งล่ะ "
นาช่าหยิบพัฟแต่งหน้า เติมแป้ง
' ก็มีเราคนเดียวนี่หว่า ' แทคแย้งอยู่ในใจ
" นานเท่าไหร่ครับ " เขาแอบนึกอยู่ในใจ สองสามอาทิตย์คงจะเต็มที่
" ตลอดการศึกษาจนเรียนจบเลยจ๊ะ " เหมือนหินก้อนโตตกลงทับแทคยอน
เขาอยากจะตีอกชกกำแพงในตอนนั้นจริง แต่เกรงใจมาดเข้มของตัวเอง
ที่นักเรียนสาวบางส่วนกำลังแอบลอบมอง จึงได้แต่ทำหน้านิ่งอึ้งแต่ปวดร้าวในใจ
" เอ ทำไมนักเรียนใหม่มาสายจัง ตอนนี้น่าจะถึงได้แล้วนะ " อาจารย์ชะเง้อมองไปทางประตู
พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงประตูดังครืดเผยให้เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวในชุดสูทที่เปื้อนฝุ่น
ยับเยินและ มืออีกข้างก็ห้ามเลือดที่ศอกขวา ในมือข้างที่ว่างยังคงกำไฟหน้ารถที่แตกสนิทอย่างเหมินเหม่
" ตายแล้วเธอจ๋า ไปโดนอะไรมา " นาช่าลุกขึ้นจากเก้าอี้ อุทานลั่น
นิชคุณกล่าวเสียงเย็น " อุบัติเหตุทางจักรยานครับ "
" แล้วใครชนเธอ " เขาชละมือจากกุมศอกที่เลือดไหล ชี้ไปยังแทคยอน
หนุ่มร่างสูงที่กำลังอ้าปากค้างอยู่ ชิบหายลืมสนิทท... เราขี่จักรยานชนคนนี่หว่า
อ่าก เขารีบขอโทษขอโพย นิชคุณที่หน้าชาแต่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกโกรธมากเท่าไหร่
มีแต่รังสีกดดันแผ่รอบกรอบแทคยอน เขารู้สึกหงุดหงิดที่จักรยานคุณปู่ปาร์คพังมากกว่า ตัวเขาที่ได้รับบาดเจ็บ
อาจารย์นาร์ช่าได้ยินดังนั้น เลือดจึงพุ่งขึ้นหน้าปรี๊ด หล่อนหยิบพัดเหล็กฟาดไปที่ศีรษะหนุ่มร่างสูง
จนล้มกลิ้งติดผนัง นิชคุณตื่นตะลึงไปกับวัฒนธรรมการแสดงออกทางร่างกายของเกาหลี
เขาจำได้ว่าเพื่อนชาวเกาหลีที่อเมริกา ซึ่งเป็นคู่รักและชอบตบหน้าไม่แคร์สื่อสาธารณชน
ทั้งคู่บอกว่าเป็นเรื่องปกติในประเทศของเขา ตอนนี้นิชคุณเพิ่งเข้าใจอย่างถ่องแท้นั่นเองว่า
ต้นกำเนิดมันเริ่มมาจากที่ไหน ( ก็สถานศึกษาไง )
นาร์ช่าซ้ำแทคยอนด้วยรองเท้าส้นสูงหัวแหลมบดขยี้กึ่งกลางกะหม่อม
จนเด็กหนุ่มร่างสูงร้องเจี๊ยกกกก จนเลือดซิบติดหนังหัว นิชคุณเห็นท่าไม่ดี จึงเข้าไปรีบห้ามหล่อน
" ถ้าไม่อยากโดนยึดของกลาง(จักรยาน) ล่ะก็ อย่าให้จับได้ว่าละเลยหน้าที่ "หล่อนทิ้งท้ายพร้อมกับ ชักเท้ากลับ
ก่อนเอาทิชชู่เช็ดเลือดออกจากรองเท้าส่้นสูง Christian Louboutin คู่แพงออก
" เอ้า นี่หายกันละนะจ๊ะ " เขาพยักหน้าขอบคุณอาจารย์คนใหม่ด้วยเหงื่อเต็มหลัง เห็นสภาพแทคยอน
นอนชักกระแด่ว จึงได้ยื่นมือช่วยเหลือพยุงให้เขาลุกขึ้นมา แทคยอนลอบมองนิชคุณที่เดินเงียบๆในระเบียงทางเดิน
แล้วเขาก็พบว่า เป้าสายตาเฝูงชนั้นนปลี่ยนไปทันที ดวงหน้าเรียวเล็กรับกับตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน
ปากอิ่มแดงได้รูป ช่างน่ากลัวเหลือเกินทั้งนักเรียนชายต่างก็เดินสะดุดกันเอง
เมื่อแสงแดดกระทบบนใบหน้าขาวที่ส่องประกายเจิดจ้า เด็กนักเรียนสาวๆต่างเขินอาย
สะกิดเพื่อนรอบข้างกันใหญ่ " นั่นใครอ่ะ เธอ " ดูเหมือนนิชคุณจะไมได้ใส่ใจดูปฏิกิริยาคนรอบข้างเท่าไหร่
เขามองตรงไปข้างหน้าอย่างเมินเฉย แม้ในมือถือเศษไฟหน้ารถจักรยาน หยึย หรือว่า ... ยังโกรธอยู่
" นายชื่อนิชคุณใช่มั้ย ฉันชื่อ อ๊กแทคยอน นะ เคยเรียนที่อเมริกาเหมือนกัน เอ่อ
เรื่องจักรยานนั่น เดี๋ยวจะชดใช้ให้นะ " ร่างสูงช่างหวั่นๆกับใบหน้าที่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเรียบๆไร้อารมณ์
" ไม่เป็นไรหรอก มันเก่ามากแล้ว ผมว่าผมน่าจะซ่อมเองได้ " นิชคุณตอบกลับมาเป็นภาษาเกาหลีคำ
อังกฤษคำ แม้แต่เสียงก็ยังนุ่มนวล โอ้บร๊ะเจ้า นายนี่เกิดมาเพื่อฆาตกรรม คนทุกคนที่เดินข้างๆนายจริงๆ
แทคยอนกระแอมไอ ทำเสียงแมน
" งั้นจะดูแล สอนภาษาเกาหลีให้เต็มที่แล้วกัน "
" ก็ดีครับ " หน้าจะนิ่งเกินไปแล้วแก แทคยอนรู้สึกถึงความกดดันมวลมหาศาล
เจ้านี่มันไม่พอใจ แต่ไม่ยักแสดงอาการออก เขารู้ดี
เมื่อ เข้าชั่วโมงโฮมรูมที่อาจารย์นาร์ช่าแอบโดดไปทำเล็บ อ๊กแทคยอนต้องทำหน้าที่หัวหน้าห้องอย่างดี
พลางคอยแนะนำนิชคุณให้คนทั้งห้องรู้จัก เขารู้สึกว่าวันนี้ชั้นปี 4 ห้อง B ที่ซนยังกับสนามเด็กเล่นลิง
เงียบกริบ บางคนทำหน้าเคลิ้มๆ ชวนฝัน ส่วนเด็กนักเรียนชายต่างก็ขยี้ตา
เหมือนกับโดนแสงสะท้อนจากกระพริบตาของใบหน้าหวาน สาดเข้าอย่างจัง
ไม่นานเพื่อนๆก็มาห้อมล้อมถามเรื่องราวต่างๆของเด็กหนุ่มผู้เขินอายคนนี้ อย่างไม่เกรงใจ
แทคยอนต้องคอยเป็นล่ามแปลอย่างเหน็ดเนื่อย
ในตอนกลาง วันในโรงอาหารดุเดือดราวกับสงคราม เนื่องจากบรรดาป้าๆร้านค้ามาบ้าง
และบางส่วนขี้เกียจเปิดร้านบ้าง ปริมาณอาหารจึงทำออกมาน้อยกว่าจำนวนนักเรียน
ที่พากันรุมทึ้งฝูงใหญ่ เพื่อที่จะต่อสู้แย่งชิงซื้อทั้งปังเมล่อน และบะหมี่ นิชคุณทำท่ากำลังจะไปซื้อ
เขาล้วงกระเป๋าสตางค์ที่ ฮันคยองตระเตรียมยัดใส่แจ๊ดเก็ตในตอนเช้า
เมื่อเปิดมาก็พบว่ามีบัตรเครดิตใบทองและแพลตตินั่มวงเงินไม่จำกัด ยัดอยู่ล้นเต็มกระเป๋า แต่ไม่มีเงินสด !!
( ฮันคยอง ร้องจ๊ากเมื่อเพิ่งนึกได้ว่า โรงอาหารในโรงเรียนนั้นรูดเครดิตการ์ดไม่ได้
เขารีบโทรหาคุณหนูบอกว่าจะส่งเชฟภัตตาคารโรงแรมในเครือไปให้สิบคน
นิชคุณรีบโกหกสวนไปว่า กินข้าวอิ่มแล้วไม่เป้นไรขอบคุณมาก)
เขาท้องร้องจ๊อกเพิ่งมานึกออกอีกว่า 1 อาทิตย์ที่คุณต้นห้อง จัดหาข้าวของเครื่องใช้ให้
นอกจากไปคุยกับอาจารย์ที่โรงเรียน เขายังไม่มีโอกาสได้แลกเงินวอนเลย
แบ๊งค์ US dollar ยังคงนอนนิ่งอยู่ในก้นกระเป๋า แล้วเขาจะหยิบเงินที่ไหนซื้ออาหารกลางวัน
แทคยอนมองนิชคุณแสดงความกังวลและดูท่าทางเหนื่อยหิว อย่างเห็นได้ชัด
หู ที่ทำงานได้ดีเหมือนกับสัตว์ป่าได้ยินเสียงท้องร้องจ๊อกเบาๆ ร่างสูงจินตนาการไปถึง
โถ.. เจ้านักเรียนต่างชาติที่มาเกาหลีด้วยทุนทรัพย์จำกัด เขาตัดสินว่านิชคุณคงจะบ้านจนมาก
ไม่งั้นจะปั่นจักรยานเก่าๆมาโรงเรียนทำไม ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะสงสารใครเท่าไหร่
แต่ด้วยความสำนึกผิดที่ทำให้พาหนะของเด็กหนุ่มเยินเสียขนาดนั้นแทคเลยพุ่งไป
ข้างหน้าป้าร้านบะหมี่ด้วยแรงสัตว์ป่า คำรามและเกือบจะ กัดหัวเด็กนักเรียนคนอื่นๆ
ที่ดันและพยายามมุดแทรก จนทุกคนต้องแหวกทางให้เพราะสู้แรงควายที่กระแทกมาไม่ไหว
ถ้าใครสุงสิงโรงอาหารนี้บ่อย คงพอจะรู้ว่าอย่าไปต่อกรกับเจ้าสิงโตแมวแรงกระทิงป่า
จนถูกทั้งชมรมรักบี้ ชมรมมวยปล้ำ ยูโด เคนโด้ ลากตัวไปใช้งาน ลงแข่งขันบ่อยๆ
"เอ้า นี่บะหมี่ เรื่องเช้านี้ นายคงจะอภัยให้ฉันได้นะ " แทคยื่นถาดให้ เขาแอบเขินนิดหน่อย
นิชคุณรับมาด้วยความซาบซึ้งใจ เขาส่งยิ้มบริสุทธิ์ยิ้มแรกที่ แทคยอนเห็นว่านี่น่าจะเป็นของจริง
" อือ่ม ขอบคุณครับ "
" นี่ จะบอกอะไรให้นะ บ้านฉันทำบะหมี่ อร่อยกว่านี้พันเท่า ถ้ามีโอกาสไปลองกินดูได้ "
แทคยอนทุบกำปั้นที่หน้าอก บ่งบอกถึงความภาคภูมิใจในสินค้าบ้านตัวเองเต็มเปี่ยม
ในขณะเดียวกัน ฮโยฮยอน (SNSD)สมาชิกชมรมถ่ายภาพกำลังลองถ่ายรูปมั่วๆเพื่อที่จะลองกล้อง
หล่อนเลื่อนโฟกัสจับภาพเพื่อนสาวอย่าง แทยอน พลันหล่อนนิ่วตาสะบัดหน้าทิ้ง
เพราะได้รับแสงสว่างจากแบล๊กกราวด์ด้านหลังมากเกินไปจนเกือบทำร้าย ม่านตา
" เป็นอะไรล่ะ ฮโย " แทยอนถามด้วความเป็นห่วง
" แสงออร่าผู้ชาย โอแม่เจ้า" หล่อนรีบเปลี่ยนเลนส์ในทันที ปรับลดแสงพิเศษถ่ายรูป
ชายหนุ่มแปลกหน้าที่หล่อนไม่รู้จักยืนอยู่เบื้องหน้า รุ่นพี่แทคยอนสัตว์ป่าผู้โด่งดัง
" นี่มันงานศิลปะ ชัดๆ เรือนร่างสีขาวงาช้างตัดกับผิวโกโก้คล้ำแดด "
หล่อนพึมพำตามประสาช่างกล้องพลางกดชัเตอร์รัวไม่ยั้งมือ ทิ้งให้เพื่อนสาวที่กำลังเป็นนางแบบอาสา ยืนเก้กังอย่างงงงวย
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ไม่นานภาพถ่ายนิ ชคุณก็แพร่ไปทางเว็บแมสเซสบอร์ดของเว๊บไซด์โรงเรียน JYP
เขาถูกตั้งคำถามว่าเป็นใคร และที่เซอร์ไพรซ์คือ รูปถ่ายฉบับจริง ถูกประมูลไปอย่างลับๆด้วยราคาสูงลิ่ว
โดยเฉพาะภาพที่อยู่กับแทคยอน !? มีข่าวซุบซิบในหมู่นักเรียน ว่าคู่นี้สนิทกันมาก ต้องเดินด้วยกันตลอด
ไม่ว่าตอนไหน
" เฮ้ แทค ได้ข่าวแปลกๆว่านาย กำลังคบหากับผู้ชายเหรอ "
คำถามของกัปตันชมรมเทควันโด้ดังขึ้นในห้องซ้อม ร่างสูงที่กำลังปล่อยท่วงท่าเตะกลับหลัง
จู่ๆขาอันแข็งแกร่งก็อ่อนแรงแผ่วลง
" เฮ้ ไปเอาข่าวบ้าๆนี่มาจากไหน "
" ก็ ไอ้ยุนรุ่นน้องแกไงมันเล่าให้ฟัง มันน่ะตามข่าวแมสเซสบอร์ดโรงเรียนบ่อย
แล้วไปเห็นรูปนายกับเด็กที่กำลังดังในอินเตอร์เน็ต"
ทั้งแทคยอนและนิชคุณต่างเป็นพวก low tech ทั้งคู่ หนุ่มร่างสูงวันๆเอาแต่ใช้กำลัง
ไปกับการซ้อมเทควันโด้เก็บตัว ไหนจะต้องรีบกลับไปช่วยกิจการร้านบะหมี่ที่บ้าน
ที่ลูกค้าแน่นยังกับหนอนทุกคืน ส่วนนิชคุณปั่นจักรยานกลับบ้าน อ่านหนังสือ
เรียนติวภาษาจีนและเกาหลีกับอาจารย์ส่วนตัว แทบจะไม่มีเวลาได้เช๊คอีเมลเลยด้วยซ้ำ
" ฉันไม่ใช่พวกโฮโมเซ็กช่วล นะว่อย อย่ามาล้อเล่นกัน " แทคยอนแสดงความโมโห
โดยการกระโดดเตะสูงใส่เป้า เพราะหมู่นี้อาจารย์นาร์ช่าคอยจี้และจับตาดูบ่อยๆ
จึงทำให้เขาต้องแทบจะละสายตาไปจาก เด็กหนุ่มร่างเพรียวไม่ได้
จะว่าไปตอนนี้เจ้านั่นกำลังทำอะไรอยู่นะ แทคยอนไม่ทันระวังตัว
จึงได้ชิมรสฝ่าเท้าของกัปตันร่างสูง เต็มหน้า
" อย่ามัวเหม่อแต่คิดถึงแฟนสิ เจ้าแทค "
" เว่ย บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ " เสียงอัดด้วยปลายเท้าดังตูมๆ แทคยอนต้องยอมรับ
จริงๆว่า เขาไม่สามรถตั้งสมาธิกับการฝึกเย็นนี้ได้
เมือ่นึกถึง ใบหน้ายิ้มแย้มที่ชอบถามเขาว่า ' วันนี้กลับบ้านด้วยกันมั้ย '
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
" นี่นิชคุณจ๊ะ วันนี้เป็นวันเริ่มลงทะเบียน เลือกชมรมหลังเลิกเรียนนะจ๊ะ เธอเลือกสมัครไว้ที่ไหนรึยังจ๊ะ "
เพื่อนสาวเยอึนถาม หล่อนท้าวคางด้วยยิ้มแย้ม
" เอ่อ ยังเลยครับ แล้วดูรายชื่อชมรมที่ไหนเหรอ ครับ " นิชคุณเงยหน้าจากหนังสือคัดลายมือเกาหลี ที่แทคยอนซื้อมาให้
" อ่าว แทคยอนไม่ได้พาไปตะเวนดูชมรมเหรอจ๊ะ "
" วันนี้แทคยอนไป ซ้อมเทควันโด้แล้วครับ เห็นว่าจะมีแข่งเดือนหน้าครับ "
" อ่าว เห็นปกติอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเนอะ คิกๆ " สาวๆหัวเราะร่วน พลางมองหน้ากันอย่างชอบใจ
มองหน้านิชคุณด้วย สายตามีเลศนัย ในขณะร่างเพรียวที่กำลังมึนงงโดนล้อมกรอบด้วยกลุ่มสาวๆ
ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูดังครืด
" น้องนิชคุณอยู่มั้ยครับ " สาวๆที่ล้อมกรอบ หันควับทั้งห้อง เมื่อสายตาทั้งหมดสบไปที่ผุ้มาใหม่ ก็ร้องกรี๊ด
" กรี๊ด ~ รุ่นพี่ยุนโฮ " ( ดงบัง )
" มีธุระกับผมเหรอครับ " ร่างเพรียวรีบ ลุกขึ้นพรวดเพื่อต้อนรับ แต่ในพลันร่างสูงของหัวหน้าชมรม
' ห้าเทพทัพตะวันออก ' ก็เดินมาประชิดตัวแล้ว นิชคุณถูกมือกว้างกดลงให้นั่งลงอีกที
รู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล จากใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
" นั่งลงเถอะ พี่มีเรื่องจะถามครับ "
สาวๆ ครางเบาๆ " โอ หล่อจังเลย มีแสงระยิบระยิบด้วย"
เมือ่เห็นหนุ่มรุ่นพี่หันมาและโปรยยิ้มให้สาวถ้วนหน้า แต่ทันใดนั้นปากสวยก็กลับขยับพูดด้วยเสียงนุ่มว่า
" สาวครับ ผมขอเวลาส่วนตัวกับน้องนิชคุณแป๊บนึงนะครับ " เขาผายมือไปที่ประตู
สาวๆเดินออกไปอย่างว่าง่าย ดวงตาเป็นรุปหัวใจทุกคน พวกหล่อนเบียดตัวเกาะประตูสอดหูดักฟัง
บทสนทนาคนทั้งคู่อย่างสนอกสนใจ
" น้องนิชคุณสินะ พี่ได้ข่าวน้องมานานแล้ว ราวๆสัปดาห์ พูดตรงๆนะชมรมพี่สนใจน้องมากเลย "
ยุนโฮ พูดไปยิ้มไป เขานึกในใจว่า ลองเอ่ยปากชวนชนาดนี้ ไม่ว่านักเรียนที่ไหนต้องตาวาว
ตื่นตะลึงแน่ เพราะชมรมเทพทั้งห้าของเขา เป็นนัมเบอร์วันของ โรงเรียน ไม่มีใครไม่รู้จัก
ขยับตัวไปทางไหนก็เป็นข่าว เป้าสายตา วันๆมีเด็กมาตามตื้ออยากเข้าขมรมตั้งมากมาย
แต่พวกเขาก็ยังไม่เห็นใครที่เหมาะสมถึงขนาดจะรับสมาชิกคนที่ 6
จนกระทั่ง วันหนึ่งแจจุง ได้มีโอกาส เช๊คข่าวในแมสเซสบอร์ดของเครือข่ายโรงเรียน
และได้มีโอกาสเห็นรูปนักเรียนใหม่ปริศนา เป็นที่กล่าวขวัญในหมู่เด็กนักเรียนในโรงเรียนเรา
จนกระทั่งข่าวกระจายไปถึงโรงเรียนอื่นด้วย ถ้าได้นิชคุณมาเป็นสมาชิกคนใหม่
จะต้องทำให้ชมรมเรามีภาพลักษณ์ที่แกร่งขึ้นเป็นอีกเท่าตัวแน่ ยุนโฮคิด ยิ้มฮึๆในใจ
เขาวาดฝันเมื่อมีเทพองค์ที่ 6 มาประทับในชมรม จะทำให้ทุกย่างก้าวที่พวดเขาเดินจะกลายเป็นแสงเจิดจ้า
จนคนอื่นๆต้องยกมือบังตาในความสว่างไสวจากเทพทั้งหก
" ชมรมอะไร แล้วรุ่นพี่เป็นใครเหรอครับ" นิชคุณเกาหัวแกรกๆ ยุนโฮแทบจะล้มหน้าคว่ำตรงนั้น
" น้องไม่รู้จักพี่เหรอครับ " ยุนโฮ ชี้มาที่ตัวเอง อ้าปากหวอสั่นเทิ้มด้วยความยัวะ บ้าน่า
ไม่มีใครในโรงเรียนไม่รู้จักพวกเขา แม้แต่สาวโรงเรียนอื่น หรือแม่ค้าในร้านค้าย่านนี้ก็...
" ขอโทษครับ ผมไม่ทราบจริงๆ " นิชคุณโค้งคำนับด้วยความสุภาพ
ไม่รู้ว่าเพราะมัวแต่สนใจหนังสือจน ขี่จักรยานผ่านป้ายหลายครั้ง
ป้ายโฆษณาเชิญชวนเข้ามาสมัครเข้าเรียนโรงเรียน JYPโดยมีรูปพรีเซ็นเตอร์เทพทั้งห้า
ยืนเต๊ะหล่อจนทำให้สาว โรงเรียนอื่นกรี๊ดสลบทุกครั้งที่เดินผ่านมาแล้ว
จนทำให้โรงเรียนแทบจะรับเด็กนักเรียนที่มาสมัครใหม่ไม่ทัน
ทั้งยังมีเด็กโรงเรียนอื่นพยายามโอนหน่วยกิจย้ายมาอีก
" อื่อม ช่างเถอะ (ฮี่ม) ชมรมพี่ หลักๆเราทำงานเป็นพรีเซ็นเตอร์ของโรงเรียน
งานของพวกเราทำให้ โรงเรียนโด่งดังจนเพิ่มยอดสมัครของนักเรียนใหม่
งานรองๆก็รับงานถ่ายแบบพวกนิตยสาร โดยที่ไม่ผ่านเอเจนซี่ เพราะพี่เป็นคน deal
กับสัญญาทุกชนิดเอง รับรองว่า ถ้าน้องนิชคุณมาอยู่ชมรมพี่ งานน้อง รายได้ก็งาม แถมยังโด่งดังด้วย "
ยุนโฮ เชิ่ดหน้าโก้ๆ ฉันเอาโอกาสทองมาถวายประเคนให้แกเชียวนะเว่ย ไม่มีใครไม่อยากได้หรอก
ฉันเช๊คข่าวมาแล้วว่า เจ้านี่ขี่จักรยานเน่าๆมาโรงเรียน หน้าตาดีแต่เหม็นกลิ่นสาบคนจน
มันลอยหน้าลอยตาอยู่ในโรงเรียนหรูๆนี้ย๊าก....
ทันทีทีได้ยินคำว่า'โด่งดัง' นิชคุณก็เริ่มหน้าซีด เขาคิดอยู่นานจึงตอบไปว่า
" ขอผมคิดดูก่อนนะครับ " น่าจะเป็นคำตอบเชิงปฏิเสธที่รักษาน้ำใจได้ดีที่สุดแล้ว
" พี่ยอมลงมาเสนอน้องด้วยตัวเองเชียวนะครับ คิดดูดีๆ โอกาสแบบนี้มาน้อยครั้งยิ่งกว่า ดาวหางฮัลเล่ย์ "
ยุนโฮแทบจะช๊อคกับคำตอบของนิชคุณ ยังไงร่างเพรียวก็ยืนยันนอนยันว่า ขอเวลาก่อน
ยุนโฮจึงเดินหัวเสีย หน้าหล่อๆแอบมุ่ย ออกไปจากห้องผ่านสาวๆอย่างไม่ไยดี สาวๆกรูเข้ามาในห้อง
ล้อมคอกหนุ่มร่างบางเหมือนเดิม สาวหูทิพย์ต่างบ่นเสียดายที่น้องนิชคุณไม่ยอมคว้าโอกาสนี้ไว้
นิชคุณได้แต่ยิ้มนิ่งเงียบ เขายังไม่รู้ตัวเลยว่าเขาสนใจอะไร เพราะในโรงเรียนไม่มี
ชมรมแบดมินตัน กีฬาโปรดของเขา... พลางดวงหน้าหวานก็นึกอิจฉา แทคยอน ....
ที่ได้เข้าชมรมเลือกชมรมได้เหมาะกับพลังบ้าอันเหลือเฟือของตัวเอง
เขาคิดไปพลางคิดถึงรสชาติบะหมี่อันนุ่มนวลของร้านพ่อแทคยอน ไม่ได้ไปกินตั้งนานแล้วสินะ...อยากไปจัง
๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
" ฉันยื่นคำขาดสุดท้าย ถ้าชมรมนายไม่สร้างผลงานใดๆพวกเรากรรมการนักเรียน
จะ นำเรี่องเข้าที่ประชุมยุบชมรมบ่ายสอง " เสียงแข็งกร้าวจากประธาน กรรมการ F4
ยื่นกระดาษระเบียบการแปะที่หน้าผาก ปาร์ค เจบอม ที่กำลังยืนมึนระคนโมโห
" อะไรวะ พวกแก ไม่แฟร์นี่หว่า ทีชมรมห้าเทพ ยังคงลอยหน้าลอยตาได้ ไม่เห็นจะทำอะไรเลย "
เจบอม แหวใส่ เขาดึงกระดาษออกมาจากหน้าผาก แทบจะขยำทิ้ง
" พวกนั้น ทำงานให้โรงเรียน พรีเซ็นต์ภาพพจน์ของนักเรียนที่นี่ " ลี มินโฮ ยิ้มแสยะ
เขาชักหมั่นไส้ ไอ้ชมรมสับปะรังเค นี่มานานแล้ว ตั้งแต่ตอนขอใบยื่นเรื่องจัดตั้งชมรม ด้วยจุดประสงค์ประหลาดๆ
' ชมรมบ่ายสอง - จุดประสงค์ค้นคว้า UFO และเรื่องลึกลับในโรงเรียน จนไปถึงการจิบชายามบ่ายที่ถูกต้อง '
นี่มันมั่วชัดๆ เขาแทบจะขยำกระดาษใบสมัคร ที่มีลายมือคัดภาษาเกาหลีห่วยๆและผิดไวยากรณ์ของหัวหน้าชมรม
ปาร์ค เจบอมทิ้ง หนุ่มผู้กล้อนผมไถเปิดด้านข้าง เป็นตัวอักษรว่า 2PM อย่างชัดเจน น่าเสียดายไม่มีที่
พอจะเติม .com ไม่งั้นเขาก็สามารถโปรโมทกิจกรรมรั่วๆของชมรมได้ผ่านทางออนไลน์ ได้แล้ว
" แล้วชมรม ระเบิดกำเนิดจักรวาล ( Bigbang ) วันๆเอาแต่ซิ่งมอเตอร์ไซด์ ไต่ถัง กวนเมือง "
ยังไงหนุ่มตี๋ร่างสันทัดก็ไม่ยอมจนมุม
" ถึงพวกนั้นจะขี่มอเตอร์ไซด์กวนเมือง แต่ก็ไม่มีรายงานความเสียหายหรือ ร้องเรียนจากชาวบ้าน
และที่สำคัญยังไม่เคยได้ใบสั่งจากตำรวจด้วย " แน่ล่ะ ก็นายจียง หัวหน้าแก๊งค์เป็นลูกชายมาเฟียใหญ่
ที่เกิดกับแม่เจ้าของแก๊งค์ยากูซ่าใหญ่ที่มีอิทธิพลอำนาจกินผลประโยชน์จาก
กิจการผิดกฏหมายทุกชนิดในกรุงโซล แถมนายชเวซึงฮยอน (TOP)
เป็นทายาทของอุตสหกรรมผลิตอาวุธยักษ์ใหญ่ในรัสเซีย และสมาชิกอีกสามที่มีประวัติแบ๊กอัพ
ไม่ธรรมดาทั้งแก๊งค์ แล้ว นายคิดว่า ใครจะไปกล้ายุ่งกับเจ้าพวกนี้ ? กำลังจะขยับปาก
กล่าวพาดพิงถึงชมรมที่เหลือ ไม่ทันไรก็โดนคิม ฮยอน จุง เลขาคณะกรรมการ ปิดปาดนิ้วชี้อันเรียวสวยปิดปากเจบอม
" จุ๊ๆ คุณปาร์ค เจบอม หยุดกล่าวเรื่องเสียหายถึงชมรมอื่นได้แล้ว ให้ผมอ่านรายงานให้ฟังหน่อยมั้ย "
" รายงานอะไรของแกฟระ " เจบอมขยับหน้า หนี ให้ตายเหอะเกลียดพวกคณะกรรมการจริงๆเลย
ถือว่ามีอำนาจสูงสุด ถึงได้มาเที่ยวสาระแนสอดแนม จัดการกับพวกนักเรียนอยู่ได้
" ชมรมของคุณน่ะ เท่าที่หน่วยข่าวเรารายงานมานะ.." ริมฝีปากสวยของฮยองจุง
ขยับอ่านรายงานด้วยเสียงนิ่มแต่แฝงไปด้วยคมมีด
" ชมรมของคุณตั้งเพื่อวัตถุประสงค์ รับงบประมาณแต่จริงๆแล้ว พวกคุณเล่นไพ่นกกระจอกกัน
แถมยังใช้หม้อทดลองของชมรมวิทยาศาสตร์ทำหม้อไฟกันอีก จนวันก่อนหม้อไหม้ควันขึ้น
รบกวนสัญญาณจับอัคคีภัย คนแตกตื่น สปริงเกอร์ก็ส่งน้ำดับไปทั่วตึก
ยังไม่นับเรื่องที่พวกคุรมาชุมนุมบนดาดฟ้าตอนดึกแอบนำเหล้าเบียร์เข้ามาอีก นะ
คุณคิมที่ขายอาหารชุดโรงอาหารก็ส่งเรื่องรายงานมาว่า วันนั้น วัตถุดิบหมูเห็ดเป้ดไก่เกลี้ยงตู้เย็น
ตัวล๊อคถูกสะเดาะออก ต้นมะม่วงที่ชมรมเพาะพันธ์พืชก็ถูกสอยไปเรียบ
แถมตาข่ายเน๊ตชมรมวอลลเล่ย์ก็ถูกขโมยเอาไปทำเปลญวน แขวนทิ้งไว้ในดาดฟ้า "
ปาร์คเจอบอม อ้าปากค้าง เขาว่าเขาทำลายหลักฐานที่ยกมาดังกล่าวดีแล้ว
" มีอะไรจะแก้ตัวมั้ยครับ คุณปาร์คเจบอม " แน่นอนเจบอมกริ้ว !!
เขาปาระเบียบการที่ถูกขยุมลงพื้น ไอ้พวกคณะกรรมการ !!! ลีมินโฮ และ ฮยอนจุงมองกระดาษที่ถูกปาอย่างเย็นชา
" เอ้านี่จะปาทิ้ง กี่แผ่นก้ได้ เพราะระเบียบการยังมีอีกสองร้อยหน้า "
คราวนี้คุณเลขายื่นระเบียบการ ' เงื่อนไขกู้ชีวิตชมรมภายใน 1 อาทิตย์ ' ให้อีกปึกใหญ่
เจบอมรับด้วยมืออันสั่นเทิ้ม ไอ้พวกเวร ปึกหนาขนาดนี้ฉันจะฉีกทิ้งทีเดียวยังไงวะ
------------------------------------
writer box : เม้นท์ด้วยนะจ๊ะ ^ ^ จะได้มีแรงแต่งต่อ อิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น