ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักอ่านปริศนา
...... คุณเคยมั้ย ที่เห็นคู่รักคู่ไหนเขามีความสุข..ดูกระหนุงกระหนิง....
...... แล้วคิดอยากจะจับแยก...อื่มม์..
....แบบอยากจะเอาขวานจามระหว่างเขาสองคนแยกออกจากกันเลยเดี๋ยวนั้นเลยน่ะ...
หื่อม์ว่าไงนะ ?.... อ่อ เขาเป็นสามีของคนอื่นแล้ว.... อา...แย่จังเลยนะ
...เผอิญผมไม่ค่อยสนใจด้วย.... ถ้าสามีใครคนนั้นเกิดถูกใจผมขึ้นมา...
______________________________________________________
" ด้งพี่ไปทำงานก่อนนะ " เสียงประตูเปิดพร้อมกับเสียงตะโกนขึ้นไปข้างบน
"เดี่ยว ก่อนครับ พี่คุณอย่าเพิ่งไป" เสียงง้องแง้งเอาแต่ใจ วิ่งก้าวพรวดลงมาจากขั้นสอง
พร้อมกับเสียงหอมแก้มฟอดใหญ่
"จ๊วบ บบบ" นิชคุณที่โดนโน้มคอแบบตั้งตัวไม่ติด ถึงกลับซวนเซในทันที
แต่เขาเองก็ยิ้มตอบรับเหมือนทุกๆเช้า
" อื่อมม์ ขอบใจนะ จุ๊บ" ใบหน้าหวานจูบบนหน้าผาก ใบหน้ามุ่ยๆหลังจากยังไม่ทันตื่นดีกลับ
"พี่ ไปก่อนนะ แล้วก็..เอ นายยังอยู่ในช่วงฝึกงานไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก"
"พี่ คุณน่ะอย่าบ่นดิ ผมวิ่งผ่านน้ำแป๊บเดียว เดี๋ยวก็ทันรถไฟออกน่า"
อูยองบิดขี้เกียจในชุดนอนของนิชคุณตัวโพร่ง
"เออ ขอให้จริงเถอะ เอาล่ะไปละๆ" อูยองโบกมือบ๊ายบายสุดที่รักก่อนที่จะปิดประตูลง
นิชคุณในชุดแจ๊คเก็ตบางๆสวมทับเสื้อทีเชิร์ตและกางเกงยีนส์สีเข้ม เปิดประตู
รั้วเตี้ยออก พลางฮัมเพลงเบาๆด้วยอารมณ์ที่แจ่มใสเหมือนท้องฟ้า
ที่โปร่งรับแสงอาทิตย์จ้า
8:00 AM @ หน้าบ้าน
"อรุณสวัสดิ์จ้านิชคุณ"
" Goodmoring Nichkhun "
เสียงทักจากเพื่อนบ้านที่ดังเกือบ พร้อมกัน ในระแวกเดียวกันนั้นมี...
...คุณคิม เซลดีเด่นจากบริษัทฮุนไดกำลังเปิดรั้วเพื่อถอยรถออก
...Mr. Robert ที่ปรึกษาบริษัทการเงินกำลังถือหนังสือพิมพ์กับถ้วยกาแฟ
ฝรั่งชาวอเมริกันหน้าตาใจดีคนนี้เขาขึ้นรถไฟสายเดียวกับผม
....คุณ ชอยพนักงานแบ๊งค์ที่ปากไม่เคยหยุดบ่น หล่อนกำลังรอสามีถอยรถ
.....คุณ เหมยฮัว อาม่าชาวจีนที่เปิดสำนักสอนรำไทเก็ก
กำลังจะเดินไปเม้าท์แตกกะกลุ่มเพื่อนร่วมชาติที่สมาคมชาวจีนใกล้ๆหมู่บ้าน
....และ จูจีฮุน นักเรียนกวดวิชาหน้าเหมือนเบื่อโลกตลอดเวลา กำลังถอยจักรยานออกจากรั้ว
"อรุณสวัสดิ์ครับทุกๆคน" แทบจะเป็นภาพชินตาที่เพื่อนบ้านทั้ง 5 คนนี้
ออกจากบ้านพร้อมกันแทบทุกเช้า นิชคุณส่งเสียงทักทายจนแก้มปริ
ครบทุกคนตามมารยาทแล้ว จึงมุ่งหน้าเดินต่อไป
" เฮ้ นิชคุณ อรุณสวัสดิื " ... อ่อ เกือบลืมอีกคน เพื่อนบ้านที่วัยใกล้เคียง ผมที่สุด ถ้าไม่นับ
คนที่อยู่ในบ้านกับผมในขณะนี้ ....อ๊ค แทคยอน อาชีพน่ะเหรอ... อื่อมม์ ผมไม่แน่ใจ
แต่ได้ข่าวว่า เขาทำงานอยู่กับบ้าน เป็นนักเขียน... เขาดูเหมือนจะเป็นคนเปิดเผยนะ
ผมคิดว่า... บางทีก็หยุดชวนคุยบ้าง ชอบถามเรื่องงานดูเขาสนใจงานผมมากเลย..
อ่อ เกือบจะลืมแนะนำตัวเลย ผมเป็น บ.ก. หนังสือนิตยสารดารา
... แต่คุณผู้อ่านอย่านึกนะว่าผม ต้องเป็นพวกเดียวกับ
ซ้อเจ็ดนั่งเทียนเขียนข่าว ปั้นเรื่องดาราคนนู๊นเกาเหลากับใคร
ใครตบ กับใคร ใครไปงานเปิดตัวแล้วทำนมหลุดกลางงาน...
เป็นโชคดี ของผมแท้ๆ ที่ไม่ได้สังกัดในแผนกข่าวดารา
... แต่..ช้าก่อน อย่าคิดว่างานผมน่าเบื่อ
แผนกที่ผมทำงานอยู่ก็มันส์ไม่แพ้กัน... มันส์เหี้ยๆเลย ( นี่พูดจริงนะ อย่าหาว่าประชด )
ผมคุมอยู่คอลัมน์ประสบการณ์เรื่องร้อยรักพันใจ เป็นเรื่องเล่าจากนักอ่านทางบ้าน
.....อย่าเห็นว่ามันเป็นคอลัมน์ติ๊งต๊องนะครับ ทำเป็นเล่นไปมีนักอ่านติดเพียบ
....ก็มันเป็นสันดานมนุษย์ที่ชอบ สอดรู้สอดเห็นชีวิตคนอื่น คอมลัมน์ผมมีตั้งแต่
สามเหลี่ยมรักคุดเอย รักไม่สมหวัง รักเขาข้างเดียว รักวัยรุ่นมุ่งแต่ฟัน ( เจ๊ยยย )
สารพันรัก ตอนแรกผมก็สนุกไปกับมันแหละครับ หลังๆชักเริ่มเบื่อ
ก็ทำยังไงได้ มีเต่ปัญหาเรื่องซ้ำๆกัน...
ผมเล่าถึงงานไปนาน กลับมาที่เพื่อนบ้านผมคนนี้
แทคยอน.. หนุ่มโสดผิวเข้ม... ที่น่าจับลงประกวดหนุ่มคลีโอ เสียจริ๊งจริง
ถ้าได้ค่านายหน้าผม คงจะคะยั้นคะยอให้เขาทำไปนานแล้ว...
แทคยอนชอบออกมารดน้ำเวลานี้ตอนเช้า เหมือนกันทุกวัน
...ท่าทางเขาเป็นคน มือเย็น และใจหนักแน่น
พืชผลที่ปลูกนี่งอกงามสวยยังกับนักจัดสวนมือ อาชีพเชียว...
ผมคิดว่า ถ้าคนเราไม่มีความอดทนและใส่ใจอย่างสม่ำเสมอแล้ว
ต้นกล้วยที่แทคยอน ฝากผมหามาได้จากเมืองไทย
คงไม่ออกผลดกเป็นเครือหนาในเกาหลีขนาดนี้หรอก...
" วันนี้เข้างานเช้าเชียว มีประชุมเหรอ" บร๊ะ.... เดาถูกเสียซะด้วย นิชคุณยิ้มรับ
"อื่อม ประชุมเปลี่ยนรูปเล่มน่ะ ว่าแต่แทค นายไม่ลองส่งเรื่องสั้นลง นิตยสารฉันมั่งเหรอ
เผื่อได้เป็นนักเขียนประจำนะ"
ผมชวนไปอย่างนั้น ไม่รู้หรอกว่า แทคยอนเขียนเรื่องแนวไหน
" ฮึ..อย่าเลย แนวที่ฉันเขียนไปคนละทิศกับนิตยสารนายเลย ฮ่ะ ฮ่ะ" แทคยืนพิงขอบรั้ว
เขา หมุนปิดวาวน้ำทุกครั้งที่ยืนคุยกับผม เหมือนจะให้เกียรตินะ
... เอ เราคิดมากไปเองหรือเปล่า..
บ่อยครั้งที่ อูยองแอบเห็นผมคุยกับแทคยอนแล้วมาโวยวาย ทำแก้มบูดใส่ผมประจำ
บางที ผมก้ไม่อยากมีเรื่องเลยบอกเด็กน้อยของผมไปว่า
เขาเป็นเพื่อนบ้าน เราคุยกันตามมารยาท....
" อื่มม์ จนบัดนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า นายเขียนหนังสือแนวไหน ต้องขายดีแน่ๆเลยฉันว่า"
นิชคุณรู้ดีว่าย่านอาศัยนี้ เงินต้องถึงจริงๆถึงจะอยู่ได้ ดูจากรูปการณ์แล้ว
แทคยอนอยู่คนเดียวไม่มีรูมเมทมาแชร์ ท่าทางรายได้จากการเขียนหนังสือ
ของเขาต้องแน่จริง ถึงทำให้เขาออกมา ฮัมเพลงรดน้ำเย็นใจ
สายหน่อยก็วิ่งจ๊อกกิ้งออกกำลังกาย จะเดินเล่น กินข้าวตอนไหนก็ได้
ในขณะที่เพื่อนบ้านทั้งหมดรวมทั้งผม ต้องแหกขี้ตาแต่เช้าเพื่อตื่นไปทำงานให้ทัน
...ช่างไม่ยุติธรรมจริงๆหนอ โลกเรา...
"นายอย่ารู้เลย แต่ถ้าสงสัยจริงๆ วันหลังมาอ่านไฟล์ดิบ ที่ฉันกำลังเขียนอยู่
ทีหลังก็แล้วกัน รีบไปทำงานเถอะเดี๋ยวสาย"
เหมือนแทคยอนรู้ว่าอีก 10 นาที รถไฟเที่ยวต่อไปกำลังมา
ผมเกือบอุทานไม่เป็นภาษา พลางรีบคว้าแฟ้มงานวิ่งปุเลงๆ ไปให้ทันสถานี
โชคดีเทียวที่ หมู่บ้านผมใกล้กับชุมชน และคมนาคมอันสะดวกสบายทั้งหลายทั้งปวง
ผมไม่มีเวลาแม้จะกล่าวลาแทคยอน ได้แต่วิ่งไปหันมามองแทคยอนทียืนยิ้มเกาะขอบรั้ว
โบกมือให้ผมอย่าง น่ารัก... เขาช่างเป็นเพื่อนบ้านที่ดีจริงๆ ผมแอบคิดอยู่ในใจ
10:30AM @ Nichkhun Office
" ฮ๊าววววว เบื่อออออ " เสียงหนึ่งในพนักงานประจำคอมลัมน์ของผม
ชานซองหาววอด พร้อมกับบิดขี้เกียจไปมา เหมือนเด็กร่างยักษ์เอาแต่ใจ
" ชาน พี่คุณนั่งข้างหลังอยู่นะ จะหาวเกรงใจพี่เขาหน่อยดิ" เสียงตำหนิ
ดัง มาจากเพื่อนร่วมงามอย่างจุนโฮ อันที่แท้จริงเขาก็เบื่อไม่แพ้กัน ที่ต้องมานั่งอ่านเมล
เรื่องประสบการณ์ความรักวัยใสของวัยรุ่นเอย เรื่องทุกข์ระทมช้ำใจจากม่ายผัวทิ้ง
ไหนจะเรื่องรักสามเศร้าเคล้าน้ำตา โอยยยยย น่าเบื่อสาดดด
มนุษย์พวกนี้จะมีปัญหาอะไรมากมายกัน...
"อย่าว่าแต่ชานเลย โฮเอ๊ย พี่เองก็เบื่อเหมือนกัน" นิชคุณนั่งตาปรือหน้าจอคอม
ช่วย เด็กๆเลือกอีเมล อีกหอบนึง วันๆจดหมายมาร้อยกว่าฉบับ
ต้องมานั่งคัดเรื่องเข้าประกวด ว่าจะเอาเรื่องไหนลงบ้าง
" พี่คุณ เรื่องแม่ม่ายหวังเคลมหนุ่มมอปลาย พี่จะเอาลงป่ะ"
ชานส่งไฟล์ที่เลือกไว้ เตรียมคัดลง
นิตยสารฉบับใหม่ เอาให้ท่านบอกอ กลั่นกรองภาษาดูอีกรอบ
" ไหนๆ " นิชคุณ วางมือจากถ้วยกาแฟสตาร์บั๊ค เลื่อนเม้าท์ไปที่ เมลขาเช้าฉบับใหม่ที่ถูก
FW มาจากเครื่องชาน ด้วยสายตาคนมีประสบการณือ่านมาเป็นสิบกว่าปี
จึง กวาดตามองเนื้อหาเมลนั้นอย่างรวดเร็ว
" โอ๊ย !! ติดเรท ไม่เอา " เขาแทบจะลบเมลนั้นทันที ที่อ่านจบ
...โดยคร่าวๆที่ตาเห็น เนื้อหาเกี่ยวกับ แม่ม่ายแก่เล่าถึงประสบการณ์
คลั่งไคล้เด็กหนุ่ม ยังเอ๊าะยิ่งอยากแทะโลม....
" โหย พี่นิดหน่อยน่า ... เรื่องที่เหลือมันน่าเบื่อออก ถ้าไม่มีเรื่องคาวๆ
ใครจะมาอ่านคอลัมน์เรา"
ชานบ่นมือข้างนึงเกาหัวอย่างอดเสียไม่ได้ ในขณะที่จุนโฮอยากจะร้องไห้อีกรอบ
ที่ เปิดเมลบ๊อกซ์มาแล้ว เจอเมลใหม่ถล่มอีกสองร้อยกว่าฉบับ
" เรื่องคาวๆ เก็บไว้ให้แผนกนู๊นเขียนเหอะ ขอเถอะนะ แผนกเราอย่าให้มีอะไร
หวือหวามากมายนักเลย"
นิชคุณหมายถึงแผนกข่าวดาราที่มี ปาร์คเจบอมเป็น บอกอ ใหญ่
" อ่ะแฮ่ม... ได้ยินแว่บๆ อะไรนะ คาวๆ " พูดถึงก็มา ตายยากจริงๆพับผ่า...
ร่างเพรียวหันขวับเมือได้ยินเสียง ทักจากหน้าประตู
" อ่ะแฮ่ม พอเรื่อง คาวๆ นี้ท่านเจย์นี่หูไวจังนะ"
นิชคุณที่ยังท้าวคาง ยกยิ้มและทักเพื่อนซี้ร่างสันทัด
ด้วยวาจาที่กัดกร่อนหัวใจ อันเป็นเรื่องปกติของคนทำงานหนังสือ...
" แน่ล่ะ ยิ่งคาวยิ่งทำรายได้ให้นิตยสารเราสูง ว่าแต่แผนกนายใกล้จะปิดต้นฉบับหรือยัง..? "
เจย์ผู้มีอำนาจรองลงมาจากเจ้าของนิตยสาร
มักจะออกตะเวนทั่วทุกแผนก เมื่อใกล้ถึงเวลาอันสมควรก่อนที่จะปิดต้นฉบับ
เพื่อเร่งกระตุ้นคนทำ งานทั้งหลายที่แสนจะอืดอาด และทำงานโดยไร้ชีวิตชีวา
" ใกล้ละพี่เจย์ " จุนโฮที่จ้องจอ จนตาถ่างหันมาตอบด้วยใบหน้าเซ็งๆ
"เออ เมื่อฉบับก่อน ฉันอ่านคอลัมน์พวกนาย"
เจย์พูดไปก็กางนิตยสารฉบับเดือนที่แล้วออกมา
" แล้วไงรึ " เพื่อนร่างเพรียวชะโงกหน้าพ้นจอ รวมทั้งชานและโฮที่หยุดมือจากเม้าท์
มองเจย์มาเป็นทางเดียว ถึงจะเบื่องานที่ทำแต่ก็ชอบฟัง feedback จากคอมลัมน์ตัวเอง
" ฉันกับคุณจินยองเห็นพ้องต้องกันว่า.."
คนทั้งสามเงี่ยหู ฟังอย่างตั้งใจ.... คุณจิงยองผู้เป็นเจ้าของแสดงความเห็นต่อคอลัมน์เรา !!
" แม่งน่าเบื่อว่ะ" เจย์พูดสั้นๆเหมือนจะไม่คิดอะไรมาก
แต่เหมือนมีปลายลูกศรพวยพุ่งปักร่างคนทั้งแผนก...
.....เงียบกริบ...........
" ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ " เจย์เห็นคนทั้งสาม โดยเฉพาะนิชคุณ
ที่ทำหน้าเหมือนกระรอกป่วย
"ไม่ ผิดหรอก ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว...." นิชคุณทำเสียงยานคาง มองไปที่เด็กผู้ช่วย
ซึ่งสองคนนั้นส่งสายตาเบื่อโลกตอบรับกลับมา อย่างดี
" พี่คุณ ผมว่าผมแต่งเรื่องดราม่าๆ ลงเองดีกว่ารับรองคนอ่านตรึมแน่ๆ " จุนโฮเสนอไอเดีย
" จะดีเหรอวะ ฉบับที่ผ่านๆมาเราลงเรื่องจริงจากคนอ่านจริงๆ มาตลอดเลยนะ "
นิชคุณมักลูบท้ายทอยตัวเอง เวลาคิดไม่ตก
" ถ้ามันทำให้นิตยสารเราดูน่าอ่านได้ ก็ทำไปเหอะพี่หนุนว่ะ ชาน"
เจย์แสดงความคิดเห็นเสริม
"อื่อม์ ขอคัดเมลหมดก่อน แล้วค่อยว่ากัน" นิชคุณกระจายคำสั่งให้สองคนนั้นทำงานต่อ
...ใน ขณะเดียวกันก็มีเสียงเมลเข้ามาในเครื่องชานและโฮพร้อมกัน...
" บิ๊ง !! "
ผู้ช่วยทั้งสองชะโงกดูพร้อมกัน อันที่จริงเมลจะมาเพิ่มกี่ฉบับก็ไม่น่าแปลกใจแต่ทว่า
หัวข้อของเมลนี้ทำให้ เด็กทั้งสอง อุทานพร้อมกันว่า
" โอ้ววว แม่เจ้า นี่มันเมลอะไรวะเนี่ยะ "
เสียงดังของคู่นั้นทำเอาทั้งเจย์และนิชคุณผงกหัวขึ้นมาทันที
"ไหนๆ เมลอะไร ส่งมาเครื่องพี่หน่อยสิ โฮ "
นิชคุณสั่งทันทีเจย์ที่ชอบเรื่องสนุกก็เดินสาวไปเบื้องหลังเก้าอี้ทำงานของนิชคุณ
เพื่ออ่าน เมลนั้นพร้อมกัน
" ♥ ผมรักผัวเขา ♥ !!! "
" นี่หรือชื่อเรื่อง !!! " เจย์เกือบสบถคำว่า Mother Fucker (เจ๊ทแม่) ออกมา
แต่ก็เก็บไว้ในใจ เพราะ มือเขาแย่งเม้าท์ไปจากนิชคุณคลิกเข้าไปอ่านเนื้อหาเมลทันที
คนทั้ง สี่สะกดหน้าโน้มลงไปที่จออย่างไม่ได้นัดหมายพร้อมกัน
..สวัสดี ครับ บรรณาธิการที่รัก..
กระผมขออนุญาติเรียกตัวเองว่า นักอ่านนิรนามนะขอรับ..
กระผมติดตามเป็นแฟนคอมลัมน์นี้มานมนานแล้ว
ได้ อ่านเรื่องรักๆร้อยพัน จึงเกิดความศรัทธาในชีวิตของแต่ละคน
กระผมจึง อยากจะสารภาพ กับสิ่งที่อยู่ในใจกระผมมาก
..ใช่แล้วครับ หัวข้อเรื่องที่คุณกำลังอ่านนั้นไม่ผิดเพี๊ยนแน่นอน
ผมกำลังจะสารภาพ พวกคุณว่า......ผมรักผัวเขา
" โอวววววว เปิดเรื่องเจ๋งว่ะ ขนาดไม่ได้ติดตามคอลัมภ์นายนะเนี่ยะ แรงดีว่ะกูชอบ "
เจย์ พูดเสียงดังลั่นกรอกหุคนข้างๆจน นิชคุณเอามือปิดแทบไม่ทัน
ถึง กระนั้นสายตาก้ยังจับจ้องอยู่ที่จอคอม ไม่กระดิกไปไหน
สิ่งที่ผมกำลังจะสารภาพต่อไปนี้ เป็นความอัดอั้นตันใจของผม
ที่เก็บมาหลายปีนัก...จนความทุกข์ตรมของ ผมมันบ่มได้ที่
มันเริ่มระอุออกมาทุกครั้งที่... คนๆนั้น เดินผ่านหน้าบ้านผม...
เขาคงไม่นึกฝันว่า มีใครบางคนแอบเพ้อ ฝันถึงเขาอยู่ทุกวันๆ...
แต่มันน่าน้อยใจมั้ยล่ะครับ ทั้งๆที่เขาคนนั้นของผมนั้นมีภรรยาที่น่ารักอยู่บ้านแล้ว...
ผมได้ แต่เฝ้ามองพวกเขาจุ๊บกันสวีทหวานชื่่นทุกเช้า ต่อหน้าต่อตากระผม...
มันเจ็บปวดลึกๆนะครับ..ทั้งที่ในใจผมนั้นได้เฝ้าบอกอยู่ในใจว่า...
สัก วันนึงเขาคนนั้นจะทำเช่นนั้นกับผมบ้าง....
แต่ผมคงได้แต่ฝัน...
เหมือน เขาจะไม่รู้ตัวว่าทุกครั้ง ที่ทักผมตอนเช้าโดยไม่คิดอะไร...
มันทำ หัวใจผมใจร้อนรุมจนเก็บไปฝัน...
ผมอยากกดร่างนั้นไว้ในอ้อมกอดของ ผม...
อยากจะกระซิบบอกรัก ไม่ว่ากี่หมื่นกี่พันครั้ง ผมก็จะบอก...
ริม ฝีปากที่หวานนั้นผมจะดื่มชิมไม่มีเบื่อ...
"โห กรุอ่านแล้วรู้สึกร้อนตามเลยว่ะ จุนโฮเรามาจุ๊บปากแก้ร้อนกันมั้ย ฮ่าๆๆ"
ชานยื่นหน้าเข้ามาหาเพื่อนร่วมงานอย่าทะเล้น
"ไอ้ชาน เอาหน้าแก่ๆของแกเก็บไปเลยนะ ก่อนที่ชั้นเนี่ยะ จะประทับด้วย Nike เบอร์ 10"
จุนโฮบีบคอเพื่อนซี้และเริ่มอ่านต่อ
" นี่แหละ !!!! " เจย์ตะโกนโหวกเหวกชี้นิ้วไปที่จอขึ้นมา
" อะไรของนายวะเจย์ " นิชคุณที่กำลังอ่านขอ้ความอย่างต่อเนื่อง
ขมวดคิ้วสงสัยในท่าทีของหัวหน้าแผนก ข่าวดารา
" เอาลงเล่มหน้าเลย เป็นไฮไลท์ของเล่มเลย !! รับรองคนติดตรึม !! "
เจย์ ควักมือถือโทรเรียก Art director หรือ หัวหน้าแผนกกราฟฟิกโดยทันที
"ฮัล โหล จุนซู ได้เรื่องแล้ว นายเอานี่เลยนะ ลงหน้าปก ลงตัวใหญ่ๆเป้งๆเลยนะ
ถัด ลงมาจากชื่อนางแบบฉบับที่จะถึงนี้ ชื่อ story ว่า ' ♥ ผมรักผัวเขา ♥'
.... เออ !! ได้ยินไม่ผิดหรอก บอกว่าเอาลงก้ลงดิ๊ แกรับรองยอดขายพุ่งขึ้นกระจาย
Vogue ก็ vogue เถอะ ปิดสำนักพิมพ์รอได้เลย ถ้านิตยสารเรา ลงวางแผงคราวนี้ "
... นี่คุณเมิง จะไม่ปรึกษา กรูที่เป็นหัวหน้าแผนกและบอกอคอลัมน์ซึ่งยืนหัวโด่ตรงนี้เลยหรือ...
นิชคุณอ้าปากค้างกับการสั่งการณ์อันเฉียบพลันของ ปาร์ค เจบอม
ซึ่งเป็นเพื่อนสนิท และเป็นทั้งบอส
_____________________________________________
เรื่องวุ่นๆของออฟฟิศนี้จะเป็นอย่างไรนั้น โปรดติดตามตอนต่อไป ;-) ปิ๊ง ♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น