Fantasy Network

ลำดับตอนที่ #2 : Crossing day second after, 2วินาทีระหว่างวัน

Crossing day second after, 2วินาทีระหว่างวัน

ท่ามกลางท้องฟ้าสีครามที่สดใสและแสงอาทิตย์ที่ส่องประกายงดงามยามเช้านั้น  เด็กนักเรียนกำลังต่างมุ่งหน้าเร่งรีบเดินเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว  บางคนก็กำลังเริ่มต้นกิจกรรมยามเช้าอย่างเช่นการฝึกวิชาคัมภีร์ดรรชนีอรหันตร์ด้วยความเร็วสูงในกรณีการบ้านที่ต้องส่งวันนี้ยังทำไม่เสร็จ  หรือไม่ก็นั่งคุยกันตรงระเบียงหน้าห้องกับเพื่อน  ถ้าเกิดคนไหนมีแฟนก็ไปยืนรอแฟนที่ลานหน้าโรงเรียนเพื่อทำหน้าที่ของแฟนที่ดีอย่างถือกระเป๋าเพื่อส่งขึ้นห้องให้  แต่จะมีซักกี่คนกันเชียวที่เดินหน้าเข้าห้องสมุดยามเช้าก่อนเข้าแถวแบบนี้

และเขา.....ก็เป็นหนึ่งในนั้น

"หวัดดี  มาเช้าชะมัดเลย"
    นนท์เปิดประตูเข้าห้องสมุดมาอย่างเงียบๆก่อนที่จะพบกับเมย์  เพื่อนสาวร่วมกลุ่มผู้ชอบอ่านนิยายทุกประเภทโดยเฉพาะแฟนตาซีและรักหวานแหวว  เมย์เงยหน้าขึ้นมามองร่างของชายตรงหน้าว่าเป็นใครอย่างงงๆ
"ร้อยวันพันปีนายก็ไม่เคยเข้าห้องสมุดเลยนี่  แล้ววันนี้เป็นไงถึงเข้ามาได้ล่ะเนี่ย"
    เมย์ถามอย่างแปลกใจ
"จะมาคืนไอนี่น่ะ"
    นนท์หยิบหนังเล่มหนาหนักออกมาจากกระเป๋า  จากหน้าปกคงจะรู้ได้โดยไม่ยากว่ามันคือหนังสือรวมเนื้อหาชีววิทยาม.ปลายทั้งหมด
"มิน่าล่ะ"
    เมย์มองหนังสือในมือของนนท์ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
"เอ้อ.....เมย์  เธอเป็นสมาชิกชมรมห้องสมุดใช่ป่ะ"
    นนท์เริ่มเอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ
"ก็ใช่  ทำไมเหรอ"
    เมย์ถามอย่างงงๆ
"งั้นชั้นคืนหนังสือเล่มนี้กับเธอละกันนะ"
    นนท์พูดพลางยื่นหนังสือให้กับเมย์อย่างรวดเร็ว 
"เดี๋ยวก่อน......วันส่งคืนหนังสือมันเลยมาแล้วนี่....นายต้องจ่ายค่าปรั....."
    เมย์พลิกปกหลังดูบันทึกการยืมคืนหนังสือก่อนที่จะขมวดคิ้ว
"ส่วนค่าปรับที่ส่งหนังสือช้า  ก็ช่วยจ่ายแทนชั้นด้วยละกันนะ"
    เสียงของนนท์ดังแว่วมาในขณะที่ต้นตอของเสียงนั้นได้หายไปแล้วอย่างไร้ร่องรอย  ทิ้งไว้ให้สาวน้อยเพียงคนเดียวในกลุ่มนั้นนั่งกัดฟันอย่างโกรธแค้นราวกับว่าถ้าเกิดว่านนท์มาอยู่ตรงหน้าตอนนี้มีหวังถูกเอาอีโต้เฉาะกบาลเป็นแน่แท้
"ไอ้บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยย"

"หนีมาไกลขนาดนี้น่าจะปลอดภัยแล้วแฮะ"
    นนท์ที่หนีเข้ามาในมุมมืดของห้องสมุดนั้นเดินอย่างสบายใจผ่านชั้นหนังสือสูงจรดเพดานไปยังส่วนอื่นของห้องสมุด
"นั่นใครฟระ"
    มีเงาตะคุ่มๆที่อยู่หลังเครื่องคอมพิวเตอร์ในห้องสมุด  เมื่อนนท์เพ่งมองดีๆก็พบว่าเป็นนักเรียนที่กำลังใช้คอมอยู่  เพียงแต่ท่าทางของเขาดูลับๆล่อๆอย่างบอกไม่ถูก
"ว่าไงกาน"
    พอสิ้นเสียงทักทายชายหนุ่มที่กำลังขะมักเขม้นกับคอมพิวเตอร์ก็สะดุ้งสุดตัวทันที
"อ้าว....นนท์เองเหรอ  ตกใจหมดเลย  วันหลังให้เสียงหน่อยสิ"
    กานบ่นอย่างหงุดหงิดนิดๆที่ถูกทักอย่างไม่รู้ตัว
"เออ  ว่าแต่นายกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย  เห็นทำตัวลับๆล่อๆเชียว"
    นนท์ถามอย่างสงสัย
"ก็น่าจะรู้นี่......กำลังเข้าเซิร์ฟเวอร์ของโรงเรียน ฝากโหลดไฟล์อนิเมะไง  อ๊ะ  นี่ไง....Hayat*  no got*ku ep 30-34  โหลดเสร็จพอดีเลยดูดเก็บใส่แฮนดี้เลยดีกว่า"
    กานชี้แจงอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงซื่อๆราวกับกำลังทำคุณงามความดีแก่โรงเรียนอยู่  ทั้งๆที่ความจริงมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง
"ฝากเซิร์ฟเวอร์โรงเรียนโหลดให้นี่สุดยอดจริงๆ  สปีดเร็วโคดๆเลยแถมเซิร์ฟเวอร์ก็เปิดโหลดได้ตลอด...."
    กานยังพูดต่อไปอย่างใสซื่อ
"นั่นมันผิดกฏนะ"
    เสียงของใครบางคนที่แสนคุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆด้านหลังของทั้งสองคนจนแทบสะดุ้ง
"ไค...."
    ทั้งสองคนหันหลังควับไปในทันที
"กาน  ทำแบบนี้มันเหมือนกับแฮกของเซิร์ฟเวอร์โรงเรียนสิ"
    ไคว่ากานด้วยน้ำเสียงเชิงตำหนิ
"ใช่....กาน....ทำไมทำแบบนี้ฟระ"
    นนท์พูดขึ้นมา.....
"นั่นแหละ  นนท์  ว่าไอ้กานซะมั่ง  จะได้รู้สำนึก"
    ไคนั่งนึกในใจอย่างมีความสุขที่มีแนวร่วมซักที
"มีวิธีดีๆแบบนี้ทำไมไม่บอกเพื่อนมั่งล่ะเนี่ย  ชั้นจะได้ฝากนายโหลด  Me*ty  B*ood  actress aga*n , t*uhou 10.5  , fate u*limited code ด้วย  เกมบ้าพวกนี้ขนาดยิ่งใหญ่ๆอยู่  มัวแต่ใช้เนต  adsl 256 MB ที่บ้านนั่งบิตชาติกว่าๆถึงจะเสร็จ"
    นนท์ร่ายยาวออกมาจนทำเอาไคแทบจะหงายหลังล้มตึง
"เออ.....ชั้นมันคิดผิดเองที่ยุ่งกะไอ้พวกนี้"
    ไคมองเพื่อนทั้งสองก่อนที่จะถอนลมหายใจอย่างหมดแรง
"อ่าาาาาา"
    แต่แล้วเสียงของคนๆหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างไม่ดูกาลเทศะของสถานที่นี้เอาเสียเลย ก็คงไม่ต้องบอกอีกว่าคนๆนั้นคือกานเอง
"คราวนี้อะไรอีกล่ะ"
    ไคกล่าวออกมาอย่างเซ็งๆ แล้วก็หมดความอดทนพอควรแล้ว ก่อนที่กานเหมือนจะคลั่งอย่างหนักเอาการ
"Nan*ha Striker ออกมาจบแล้วอ่า"
    กานพูดไปพร้อมกับ เอานิ้วชี้ไปที่หน้าเวปที่เขาเป็นสมาชิกเพื่อโหลดการ์ตูนญี่ปุ่นมา
"โธ่เอ้ย นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก"
    ไคตบหน้าตัวเองพลางคิดว่าทำไมตนต้องถามกานด้วย ทั้งๆที่น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องเกี่ยวกับอะไร
"ก็ดีนี่ จบแล้วจะได้ไรท์ใส่ DVD ทีเดียวไม่ใช่เหรอ"
    นนท์ถามก่อน กานมันจะนึกขึ้นได้ พร้อมกับกำมือตบไปที่อีกมือหนึ่ง ซึ่งภาพแบบนี้มันมักจะเห็นในการ์ตูนอยู่บ่อยๆ เวลาตัวละครนึกอะไรออก
"จริงด้วยแหะ แต่ว่านะ มันรู้สึกเศร้าๆทุกครั้งเลย เวลาที่รู้ว่าเรื่องไหนจบแล้วอ่ะ"
    ทำอย่างกับว่ากำลังจะไปตายแล้วกำลังล่ำลาเพื่อนอยู่ยังไงอย่างนั้น
"เฮ้อ ให้ตายสิ ชั้นไม่เข้าใจนายจริงๆเลย"
    นนท์ถอนหายใจตามทันที ที่มองหน้าไคเพื่อถามความเห็น แต่ก็ได้คำตอบที่เหมือนกัน คือ 'ไอ้กานมันเกินเยียวยาแล้ว'

    จริงอยู่ทีว่าทั้ง 4 คนนั้นสนิทกัน  แต่ปกติแล้วแต่ละคนก็มีชุมนุมที่ตัวเองสังกัดแตกต่างกันออกไป  จึงทำให้แต่ละคนมีสังคมและเพื่อนของตนเองอีกที  อย่างกานที่อยู่ชุมนุมฮ็อบบี้ที่เบื้องหลังคือแหล่งซ่องสุมกำลังลับโอตาคุแห่งโรงเรียน  ที่เวลาพูดจากันทีราวกับใช้รหัสจนคนอื่นฟังแทบไม่รู้เรื่องถ้าไม่มีพื้นฐานมาก่อน  นนท์เองก็มีเพื่อนในชุมนุมอีกทีเหมือนกัน  แต่ในชุมนุมเกมส์.....มันจะมีคนไหนบ้างล่ะที่ไม่บ้าเกม 
"ชิป  บ้าเอ้ย  Last arc กดไม่ติด  บรรลัยแล้ว"
    เสียงตะโกนดังขึ้นจากคอมเครื่องหนึ่งที่เล่นเกมไฟท์ติ้งแบบแลนกันอยู่
"บอกแล้วไงว่าให้กดชิลให้ถูกจังหวะไม่งั้นท่าไม้ตายก็ไม่ติดหรอก"
    นนท์ตะโกนสวนกลับมาขณะที่นิ้วก็รัวแป้นพิมพ์เพื่อถล่มคู่ต่อสู้ที่ปล่อยท่าไม้ตายไม่ติดให้จมดินในจังหวะเดียว  แบบว่าเข้าทำนองคนล้มแล้วต้องเหยียบแล้วค่อยกระทืบซ้ำ
"แพ้อีกแล้ว.....ไอนนท์แมร่งเก่งชิป"
    อักษร  หนึ่งในสมาชิกชุมนุมคอมฯ(หรือเรียกว่าชุมนุมเกมส์)แห่งนี้บ่นออกมาอย่างเซ็งๆ ตัวละครสาวน้อยของเขาในเครื่องนั้นนอนนับดาวอยู่บนพื้นอย่างเรียบร้อยหลังจบคอมโบของนนท์ที่ระเบิดออกมาในหนึ่งระลอกจนไม่มีโอกาสโต้กลับ  เกมที่ทั้งสองเล่นนั้นเป็นเกมไฟท์ติ้งสองมิติที่ตัวละครกว่า 90 เปอร์เซ็นเป็นสาวน้อยน่ารักที่ถูกบังคับให้จับอาวุธมาประหัตประหารกันอย่างโหดร้ายทารุณด้วยระเบิดและท่าไม้ตายนานาชนิด  แน่นอนว่าทุกๆคนรู้ตัวดีว่าคนที่เล่นเกมแนวนี้ต้องโรคจิตหน่อยๆเป็นทุนอยู่แล้ว  และที่อาจจะเลวร้ายกว่านั้นคือ  นนท์มันดันชอบเกมแนวนี้มากที่สุดซะด้วยสิ
"เฮ้ยๆๆ  CG เกมใหม่ปล่อยออกมาแล้วเว้ย"
    รณ  อีกหนึ่งสมาชิกแห่งชุมนุมเกมส์  ผู้ได้รับฉายาสุดเท่ว่า "God of the Dark side " ผู้กุมความหวังและความฝันของเหล่าผู้ชายในชุมนุมเกมส์ทั้งหมด  ด้วยสุดยอดคลังภาพและ CG H ทุกสายพลัง  และเป็นหนึ่งเดียวที่เข้าขั้น "เทพ" ทางด้านเกมหื่นๆทั้งหลายอย่างแท้จริง ด้วยคติประจำใจที่ว่า"ไม่มีเกม H ไหนที่ข้าจะเล่นไม่ได้และไม่ได้เล่น"
"เฮ้ย จริงดิ เกมไรฟระ"
    เหล่าสมาชิกทั้งหลายต่างพากันละทิ้งสิ่งที่ตนทำแตกฮือมามุงหน้าคอมของรณอย่างรวดเร็วราวกับฝูงสุนัขป่าผู้"หื่น"กระหายเห็นเนื้อชิ้นโตวางอยู่ตรงหน้า
"เออ สุดยอดจริงๆเลย นางเอกแจ่มโคด"
    เสียงฮือฮาดังมาเป็นระยะๆทำเอาคนอื่นที่มายืมคอมให้ในชมรมหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ
"ใครอยากได้ชุดนี้ส่งแฮนดี้มา  เดี๋ยวก็อปปี้ให้"
    รณตะโกนบอกเหล่าเพื่อนๆร่วมชุมนุมที่มุงกันเพียบ ส่วนอักษรไม่ค่อนสนใจอะไรมากนัก เพราะมีแฟนอยู่แล้ว
"นนท์  ไม่เอาเก็บไว้บูชาซักหน่อยเหรอ  แรร์ไอเทมเลยนะเว้ย"
    รณหันหน้ามาถามนนท์ที่นั่งเล่นคอมเครื่องอื่นอยู่อย่างไม่สนใจตั้งแต่แรกแล้ว
"หืม.....ไม่ล่ะ  ขอบใจ"
    นนท์พูดอย่างไม่ใส่ใจ  รณมองร่างของนนท์อย่างงงๆ  หรือบางที.....เขาอาจจะเข้าใจนนท์ผิดไป  บางที......นนท์อาจจะไม่ชอบยุ่งกับพวกอบายมุขพวกนี้ก็ได้ล่ะมั้ง.....
"บังเอิญว่าชั้นโหลดมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่ะ รู้งี้ไม่น่าโหลดเลย เฮ้อออ"
    นนท์พูดพลางส่ายหัวอย่างเซ็งๆ

"ง่วงชะมัด......รู้งี้น่าจะหลับในคาบเลขก็ดีอยู่หรอก"
    นนท์นั่งพิงระเบียงชั้นดาดฟ้าอย่างง่วงๆ  อันที่จริงแล้ว ดาดฟ้าโรงเรียนเป็นสถานที่ๆอาจารย์เค้าไม่ให้เด็กนักเรียนขึ้นไป แต่พอดีในกลุ่มนี้มันมีมือดีที่เก็บกุญแจดาดฟ้าไว้ซะนี่ คงอยากรู้สินะว่าใคร ก็ขอชี้แจ้งตรงนี้เลล่ะกัน เนื่องจากว่าไคเป็นคนที่ช่วยกิจกรรมของโรงเรียนและชุมนุมอื่นๆอยู่บ่อยๆ ก็มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ได้กุญแจดาดฟ้ามาพอดี แล้วดันมีมือดีซึ่งก็น่าจะเดาได้ว่าใครในกลุ่ม มาปั๊มกุญแจไป ใช่แล้ว เจ้ากานนั้นเอง แน่นอนว่าพอไครู้เรื่องก็ไม่พอใจอยู่แล้ว กานมันก็พยายามอธิบายแล้วอธิบายอีกว่า "ไม่ได้เอาไปทำอะไรสักหน่อย แค่อยากใช้พื้นที่บนดาดฟ้าเป็นแหล่งพักผ่อนของกลุ่มพวกเราไง" ก็ยังดีนะ กานมันก็มีน้ำใจพอ แจกกุญแจให้เฉพาะในกลุ่ม เผื่อใครอยากขึ้นไปพักผ่อนบนนั้น (มันน้ำใจหรือเปล่าฟะ) ซึ่งไคเองก็เห็นด้วยนิดอ่ะนะ สำหรับเขาแล้ว คงมีแต่ที่นี้ที่เดียวเท่านั้นที่จะมาหลบคนอื่นได้ เวลาที่มีใครมาร้องขอให้เขาช่วยงานอะไร แล้วตอนนั้นมันถึงขีดกำจัดร่างกายของเขาแล้ว หลายๆคนในโรงเรียนคงลืมไปแล้วสินะว่าไคมันเป็นมนุษย์อยู่นะ เหอะๆ ก็โดนเรียกใช้อยู่ประจำนิเนอะ
แน่นอนล่ะ บนดาดฟ้าแบบนี้มักจะไม่ค่อยมีคนอยู่แล้วแถมเงียบสงบอย่างยิ่งเลยถูกกลุ่มของพวกเราสี่คนยึดใช้เป็นฐานบัญชาการลับไปในปริยาย (เลื่อนขั้นจากที่พักผ่อนมาเป็นฐานลับซะงั้น)
และที่นี่ก็เป็นที่นนท์ชอบมางีบหลับเมื่อโดดคาบเรียนและตอนพักเที่ยงบ่อยๆด้วยเช่นกัน
"ป้าบบบบบบบบบ"
    เสียงฝ่ามือกระทบไปที่กลางหลังแบบสุดแรงเกิดได้ดังขึ้น  พร้อมๆกับเฮดโฟนที่นนท์ฟังอยุ่จะกระเด็นออกด้วยแรงกระทบอันมหาศาล  ก่อนที่เสียงร้องโหยหวนของนนท์จะดังก้องขึ้นหลังจากที่ลงไปกองกับพื้นในพริบตา
"นี่สำหรับค่าปรับหนังสือส่งช้าย่ะ"
    ร่างของสาวน้อยยืนกอดอกตระหง่านตรงหน้าของเขาด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
"อย่าเพิ่งฆ่าผมเลยนะคร้าบ  ผมผิดไปแล้วครับคุณหนู"
    นนท์รีบตีหน้าใสซื่อบริสุทธิ์ทันที  คำว่าคุณหนูที่นนท์ใช้เรียกเมย์นั้นมาจากตอนวันเอพริลฟูลเดย์ที่กานเรียกเมย์ว่า "โอโจซามะ" หรือที่แปลว่าคุณหนูแล้วนนท์เกิดชอบอกชอบใจนำมาใช้ให้เมย์เกิดอาการขนลุก + อาหารไม่ย่อยในบางครั้งบางคราว
"พูดแบบนี้นี่อยากตายนักใช่ไหม  หา"
    เมย์ร้องว่าอย่างหงุดหงิด
"ขอโทษคร้าบบ  ให้ผมทำอะไรก็ยอมแล้ว"
    เมื่อนนท์เห็นสภาพที่พร้อมจะฆ่าคนของเมย์แล้วเลยต้องก้มหัวยอมรับความผิดเมื่อเช้าอย่างหมดรูป
"ดี  งั้นนายลงไปชั้นล่างสุดซื้อชาเขียว...."
    เมย์มองนนท์ที่ตกเป็นเบี้ยล่างเธอโดยสมบูรณ์แล้วด้วยสายตาขำๆก่อนที่จะออกคำสั่ง
"โตเกียวไส้หวาน..."
"....เป๊ปซี่"
"กาแฟปั่น..."
"เครปญี่ปุ่น.......ไก่ทอด.....ไส้กรอก.....เฟรนฟราย.....ยำมาม่า.....แล้วก็ไอศครีมรสสตรอเบอร์รี่อีกสองถ้วย"
"เงินทั้งหมดนายเป็นคนจ่าย  ให้เวลา 3 นาที  เอ้า.....ไปได้แล้ว!!!"

"นี่เธอจะฆ่าชั้นหรือไงกันเนี่ย"
    นนท์ที่รีบวิ่งขึ้นลงด้วยความเร็วสูงนั้นแทบจะลมจับเมื่อโยนของที่สั่งทั้งหมดวางกองไว้ตรงพื้นอย่างหมดแรง
"เร็วดีนี่  สถิติโลกเลยมั้งเนี่ย  ยังไม่ถึงสามนาทีเลย"
    เมย์มองนนท์อย่างทึ่งๆในความเร็วที่เรียกได้ว่าเกินมนุษย์นี้
"ต้องให้รู้ซะมั่งสิว่าชั้นเป็นใคร  อย่างว่า  คนหน้าตาดีทำอะไรมันก็ดีไปหมดแหละ"
    นนท์พูดขึ้นพร้อมๆเมย์ที่กำลังหยิบเครปขึ้นมากินหยุดชะงักโดยฉับพลัน
"อี๋  พูดออกมาได้เนอะ  คนเราเค้าเอาความอายไว้ที่ไหนกันเนี่ย"
    เมย์ทำท่าแหวะก่อนที่จะกินเครปอย่างเอร็ดอร่อย
"กินเยอะแบบนี้ระวังจะอ้วนเอานะ"
    นนท์พูดแทงใจดำในส่วนที่ละเอียดอ่อนที่สุดของผู้หญิงจนทำเอาเมย์สะอึก
"ไอบ้า  อ้วนตรงไหนกันยะ"
    เมย์รีบโวยวายขึ้นมาทันที
"ปกติก็อ้วนอยู่แล้ว  ถ้ากินขนาดนี้มีหวังแย่แน่ๆ"
    นนท์ได้จังหวะรีบแหย่หนักขึ้น  ทั้งๆที่ความจริงเมย์ก็ไม่ได้อ้วนอะไรมากมาย  แถมเข้าขั้นหุ่นปกติของผู้หญิงทั่วไปด้วยซ้ำ  แต่อย่างว่า....เรื่องน้ำหนักเป็นเรื่องละเอียดอ่อนต่อผู้หญิงอยู่แล้วนี่
"แหงล่ะ  ชั้นมันคนไม่เคยผอมนี่  ใครมันจะไปผอมเท่าแกล่ะ"
    เมย์เริ่มพูดอย่างงอนๆ
"ใครว่าชั้นผอมฟระ  นี่เค้าเรียกว่าหุ่นดีต่างหาก  รู้จักป่าวพวกหุ่นบอยแบนน่ะ"
    นนท์พูดอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยม
"จ้า  พ่อคนรูปหล่อ  ไม่เถียงแล้วจ้า"
    เมย์พุดอย่างหมั่นไส้นิดๆ  ขณะที่นนท์ยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้แหย่เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มให้อารมณ์เสียได้
"ขอกินชาเขียวเธอคำนึงสิ" นนท์ยื่นมือไปขอขวดชาเขียวที่เมย์กำลังดื่มอยู่
"คงไม่ได้มามุกเสี่ยวๆแบบ  'ขอคำว่ารักอ่ะ'  หรอกนะ  ไม่งั้นจะได้เห็นขวดชาเขียวบินไปชนกับหัวนาย"
    เมย์รีบดักทางมุกเสี่ยวๆของนนท์ที่พักหลังๆชอบยิงมาอย่างไม่ยั้ง  และจากการวิเคราะห์ของไคกับเมย์ร่วมกันนั้นคิดว่าเพราะมุกเห่ยๆพวกนี้แหละเลยทำให้นนท์มีอัตราจีบหญิงยังคงที่ที่ 60 เปอร์เซ็นท์อยู่ในทุกวันนี้
"ไม่เล่นมุกห่วยๆแบบนั้นหรอก  นั่นมันมุกรุ่นพ่อแล้ว"
    นนท์พูดพลางรับขวดชาเขียวมาก่อนที่จะยกขวดกระดกซดไปอย่างไร้วัฒนธรรม
"นี่.....มีหลอดทำไมไม่รู้จักใช้ยะ"
    เมย์รีบร้องโวยวายเมื่อเห็นนนท์กินแบบเถื่อนๆโดยการยกขวดกระดกทั้งๆที่หลอดก็ยังเสียบในขวดอยู่
"กินใส่หลอดมันช้านี่หว่า  เออ  เมย์  มีเรื่องอยากถาม"
    จู่ๆนนท์ก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา
"หือ  อะไรเหรอ"
    เมย์มองหน้านนท์อย่างงงๆ
"เธอถือเรื่องจูบทางอ้อมหรือเปล่า"
    นนท์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจังสุดชีวิต
"ตะ....ตาบ้า  มาถามบ้าอะไรเนี่ย"
    เมย์หน้าแดงขึ้นมาทันที  ในขณะที่นนท์หันไปดื่มชาเขียวต่ออย่างสบายอารมณ์
"ก็แค่ถามเฉยๆน่ะ ไม่เห็นต้องหน้าแดงเลยนี่"
    นนท์มองหน้าเมย์ก่อนที่จะยิ้มนิดๆ
"คะ...ใครหาว่าชั้นหน้าแดงยะ"
    เมย์รีบโวยวายขึ้นมาทันที  ทั้งๆที่หลักฐานก็ฟ้องกันอยู่ทนโท่
"ก็เห็นๆกันอยู่นะ"
    นนท์มองเมย์ด้วยท่าทีที่ตัวเองกำลังถือไพ่เหนือกว่า
"ขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว  เอาชาเขียวนั่นกินให้หมดด้วย  ชั้นไม่อยากกินแล้ว"
    เมย์หลบหน้าก่อนที่จะคว้ากาแฟปั่นมากินแทน
"กลัวเรื่องจูบทางอ้อมเหรอ"
    นนท์ยังไม่วายแหย่ต่ออย่างไม่เลิก
"ไม่ใช่ซักหน่อย  แค่ขยะแขยงนายเท่านั้นแหละ"
    เมย์ตอกกลับไปอย่างรวดเร็ว
"ไม่จริงมั้ง"
    นนท์ยิ้มอย่างกวนอารมณ์
"จริงย่ะ"
    เมย์ตอบสวนขึ้นมาในทันควัน
"ไม่จริง"
"จริง"
"ไม่จริง
"จริง"
    ยิ่งทั้งสองเถียงกันเท่าไหร่ก็ดูเหมือนกับว่าต่างฝ่ายต่างไม่ยอมจบซักที  แถมอารมณ์ของทั้งสองฝ่ายก็ยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆจนสุดท้ายเมย์ทนไม่ไหวคว้าขวดชาเขียวปาไปตรงหน้าหมายจะอัดไอหน้าเสื่อมๆที่นับวันจะเพิ่มดีกรีกวนมากขึ้นจนทนไม่ไหว  หากแต่ชะตาไม่เข้าข้างเมื่อนนท์จับวิถีการปาขวดด้วยความเร็วเป็นอนันต์นี้ได้และไม่คิดจะแสดงความเป็นสุภาพบุรุษโดยการเอาใบหน้าอันมีค่ายิ่งนั้นไปเสี่ยงรับจนมีสิทธิ์หน้าเละจนชนิดจำไม่ได้อย่างแน่นอน  นนท์เลยเบี่ยงตัวหลยอย่างรวดเร็วกอ่นที่ขวดนั้นจะลอยละล่องไปชนกับ....
"ป๊าบบบ"
    เสียงขวดกระแทกหน้าผากกานที่กำลังเดินขึ้นมาอย่างจังจนน่าแปลกใจว่าถ้าหัวกระโหลกไม่ร้าวนี่เข้าขั้นปาฏิหาริย์แล้ว
"อะอ่าาาาา อิไตโยะ"
    ไอ้ตอนแรกก็ดูน่าสงสารหรอกนะ แต่พอกานร้องอุทานด้วยภาษาญี่ปุ่น ทำเอาความรู้สึกสงสารที่มีดวงซวยขนาดนี้มันหายไปดื่อๆเลย
"อ่ะ.....กาน  ขอโทษ  ขอโทษนะ"
    เมย์รีบมาขอโทษกานกำลังงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตรูฟระเนี่ย
"ไม่เป็นไรๆ  ว่าแต่วันหลังระวังหน่อยล่ะ  เดี๋ยวไปชนคนอื่นเข้าจะว่าไง"
    กานบ่นเล็กๆด้วยความหงุดหงิดที่ตัวเองไม่รู้อิโหน่อิเหน่แต่ต้องมารับกรรมแทนเนี่ย
"ใช่  ถ้าชั้นโดนเข้าจะว่าไง"
    นนท์ผสมโรงอย่างรวดเร็ว
"ก็นายนั่นแหละที่ชั้นอยากให้โดน"
    เมย์หันไปร้องว่า
"เออกาน วันอาทิตย์นี้ ไปเล่น BB Gun   กันป่าว  เพื่อนๆในชมรมเค้ากำลังหาทีมอยู่"
    นนท์เห็นหน้ากานแล้วเพิ่งนึกออก
"อ่า  ไม่ล่ะ"
    กานปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใยในทันที
"เอ๋  ทำไมล่ะ"
    นนท์ถามอย่างสงสัย  จะว่าไม่มีปืนเล่นก็ไม่ใช่เพราะที่สนามมีให้ยืมปืนเล่นได้อยู่แล้ว
"พอดีมีธุระน่ะ"
    กานพุดไปพร้อมกับเกาหัวของเขาเบาๆ
"ธุระอะไรของนายน่ะ"
    นนท์เริ่มสงสัยขึ้นมา จะมีธุระให้กานทำกันแน่
"พอดีเพื่อนของชั้นมันไปงานคอมมิกเก็ตครั้งที่แล้วมา ชั้นเลยไปฝากซื้อปลอกหมอนลายนาโนฮ*กับฟิกเกอร์รูปรินในเรื่องนาโนฮ*อีกล่ะ แล้วพอดีมันส่งของมาน่ะ ก็เลยไม่อยากไปไหน อา... ในที่สุดก็ได้มันมาซะที"
    กานมันพูดไปพร้อมกับเกือบจะร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุดสิ่งที่เฝ้ารอคอยมานานก็มาถึงซะที ทำเอาทั้งเมย์กับนนท์เซ็งกับกานจริงๆ ที่มันกำลังเข้าโหมดโลกส่วนตัวที่มีภาพของที่มันสั่งซื้อมาอยู่ข้างๆตัว
"เพื่อนตรู....สุดยอดจริงๆ"
    นนท์นั่งนึกในใจคนเดียวก่อนที่จะหยิบปืน BB Gun แบบปืนพกออกมาที่วันนี้ให้เพื่อนในชมรมที่บ้าอาวุธสงครามเหมือนกันไปโมดิฟายมาให้ ด้วยความรู้สึกอยากจะเล่นกานสักนัดสองนัด
"เฮ้ยๆ ใจเย็นๆจ๊ะ พี่น้อง นี่จะฆ่าจะแกงกันเลยรึ"
    กานรีบยกมือห้ามไว้ก่อนที่สายตาของเขามองหาทางหนีที่ไล่ไว้อย่างหมดจด พร้อมกับวาดแผนที่การหนีไว้ในหัวเผื่อเจ้านนท์มาบ้าคลั่งขึ้นมา
"พวกนายเลิกกัดกันซะทีได้มั้ย หา!!!!!"
    เสียงของชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่เข้ามาเห็นพอดี ไคนั้นเอง เขาเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้มันเริ่มไม่ดีจริงๆ เขาเลยวิ่งมาล็อกมือนนท์ไว้อย่างรวดเร็วราวกับเป็นตำรวจที่กำลังจับตัวผู้ร้ายมีอาวุธอยู่ยังไงอย่างนั้น
"นายก็ด้วย กาน"
    ไครีบขัดกานก่อนที่กานมันจะวิ่งหนีแล้วสร้างปัญหาให้หนักกว่าเดิมอีก ด้วยการเตะเข้าที่น่องทำให้ขาชาก่อน รู้สึกว่าไคจะเชี่ยวชาญเรื่องวิทยายุทธอยู่ซะด้วย ทำเอากานทรุดตัวลงกับพื้นเพราะขาของเขาชาไปข้างหนึ่ง ส่วนนนท์ก็ถูกขัดขาให้ขุกเข่าลงกับพื้น โดยที่มือทั้งสองของเขายังถูกไคล็อกไว้อยู่ ดูๆไปแล้วจะคล้ายๆกับที่เห็นในหนังบ่อยๆ ตำรวจจับผู้ร้ายดีๆนี่เอง เฮ้อ~~~
"อูยๆๆ เล่นอย่างนี้ก็หนีไม่ได้สิ"
    กานร้องครางออกมาทั้งๆที่ตัวเขายังล้มอยู่กับพื้น
"ปล่อยมือชั้นได้แล้วหน่า มันเจ็บนะเฟ้ย"
    นนท์ร้องขอก่อนที่ไคจะค่อยปล่อยมือ ทั้งๆที่ยังไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเจ้านนท์มันจะคลั่งอยู่รึเปล่า
.
..
...
"เฮ้อ~ พวกนายนี่ทำเลาะอย่างกับเด็กเลย"
    เมย์บ่นกับท่าทีของทั้งสองคนที่ราวกับเด็กทะเลาะกันจริงๆ หลังจากปรับความเข้าใจได้เรียบร้อย
"อ่ะ เมย์ นี่เงินที่เมื่อวานยืมไป"
    กานนึกขึ้นได้ เลยหยิบเงินจากกระเป๋าของเขาเอาให้เมย์
"อ้าว ทำไมหาเงินคืนมาได้เร็วจังล่ะ"
    เมย์ถามอย่างสงสัยเพราะปกติมันเร็วไปมั่งที่ได้เงินคืนจากกานที่มันเสียเงินไปกับการ์ตูนได้ทุกวัน
"ก็พอดีได้เงินที่ทำงานพิเศษพอดี"
    ด้วยใบหน้าที่ราวกับทุกอย่างเป็นเรื่องธรรมดา ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมากว่า มันมีที่ไหนที่มันกล้ารับกานเข้าทำงานพิเศษเนี่ย
"แล้วนายไปทำงานพิเศษอะไรน่ะ ไม่เห็นจะรู้เลย"
    นนท์รีบถาม เพราะอยากรู้ เผื่อเป็นงานที่เค้าทำได้บ้างก็จะไปทำ
"ช่างคอมในร้านเกมส์ไง"
    เป็นคำตอบที่สมแล้วสำหรับไอ้กาน เพราะในหัวของทุกคนขณะนั้น กำลังคิดว่าไม่เกี่ยวกับการ์ตูนก็คงเป็นเกมส์นี่แหละ
"แถมพอดีช่วงนี้โปรแกรมสำหรับควบคุมชั่วโมงการเล่นคอมในร้านเกมส์ มีร้านอื่นเค้าซื้อต่ออยู่ประมาณ 2-3 ร้านได้แล้ว ก็เลยได้เงินมาเนาะๆ"
    อันที่จริงถ้าเกิดมือกานมันถือเงินไว้อยู่ มันคงเอามาโชว์ให้ทุกคนดูแน่
"เหอะๆ เชื่อเค้าเลยแฮะ"
    ไคไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ แต่มันก็มีความเป็นไปได้ ก็เลยไม่ค้านอะไรมากนัก อีกทั้งกานเป็นคนที่เก่งคอมพอควรเลย ไม่งั้นจะแฮกเข้าเชิร์ฟเวอร์โรงเรียนได้ยังไง

หลังจากพักเที่ยงก็เข้าสู่ชั่วโมงเรียน ซึ่งอาจารย์ก็แจกชีสใหม่ อยู่ๆกานก็เปิดหัวข้อแปลกๆขึ้นมา
"เฮ้อ ชีสอีกแล้ว ขี้เกียจทำชะมัดเลย"
    กานถอนหายใจย้าวยาว อย่างกับคนแก่ที่ปลงตกกับสังขารตัว
"นายก็ขี้เกียจอยู่ตลอดนั้นแหละ อย่ามาบ่นเลย"
    ไคตอกกลับทันที ก่อนที่จะกลับมานั่งที่ของตัวเองที่อยู่ใกล้ๆกาน อันที่จริงแล้วทั้งสี่คนนั่งอยู่ใกล้กันหมดเลย คงเป็นอิทธิพลของกลุ่มนี้มั่ง
"มันน่าจะมีวิธีทำให้ขยันบ้างนี่นา"
    หัวของกานฟุบลงกับโต๊ะด้วยความเบื่อหนาย ราวกับไม่ใช่ความผิดของตัวเองที่ขี้เกียจ
"แล้ววิธีที่ว่ามันคืออะไรล่ะ"
    คราวนี้นนท์ถามบ้าง เพราะในหัวของเค้าตอนนี้มันไม่มียาตัวไหนพอจะแก้ความขี้เกียจของกานให้หายไปได้เลย
"อืมมมมม อย่างเช่นเปลี่ยนมุมที่เย็บชีสไง..."
    เหมือนกับว่าเจ้ากานมันหวังอะไรบ้างอย่างแหะ ทั้งสามคนเลยรู้สึกสนใจและสงสัยขึ้นมา
"แล้วยังไงล่ะ"
    เมย์รีบถามทันที เพราะอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม
"ก็ปกติเราจะเย็บมุมชีสที่มุมซ้ายบนใช่มั้ยล่ะ...."
    กานหยุดก็พักหนึ่งเพื่อรอให้ทุกคนคิดตามและเห็นด้วยกับเค้าก่อน
"ถ้างั้นลองเย็บที่มุมขวาบนบ้างสิ มันจะได้น่าอ่านขึ้น"
    ทำเอาทุกคนค้างไป 0.5 วิ เพราะกำลังประมวลผลคำตอบที่กานมันจะสื่ออยู่สักพัก แต่ก็มีอยู่แล้วล่ะ คนที่ไม่รู้ความหมายที่แท้จริง
"แล้วจะน่าอ่านขึ้นยังไงล่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย"
    น้ำเสียงของไคเริ่มไม่ดีในช่วงท้ายเพราะพอดีไปเห็นหน้าเมย์ที่ทันมุกของกานก่อนคนแรก แต่กลับไม่เปิดปากบอกอะไร
"ก็มันคล้ายกับการอ่านแบบญี่ป่นขึ้นมาบ้าง แล้วมันจะได้น่าอ่านขึ้นง........."
    ไม่ทันพูดจบ นนท์ที่คิดได้ทัน แต่ช้ากว่าเมย์อยู่ 0.8749 วินาที (อะไรจะขนาดนั้น) ก็ใส่หมัดเข้าทีหนึ่งอย่างอัตโนมัติ
"ตรูว่าแล้ว ไม่พ้นเรื่องการ์ตูนอยู่ดี... เฮ้อ~"
    นนท์ถอนหายใจเหมือนกับที่กานถอนหายใจแบบตอนแรก แต่ก็นะ ก็คงปฏิเสธไม่ได้ที่ทุกวันนี้มาโรงเรียนได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อก็เพราะมีกานอยู่นี่แหละ ทุกคนทั้งไคทั้งเมย์ก็คงรู้สึกแบบเดียวกัน และแล้วก็จบไปอีกวัน