หนุ่มหล่อกวนใจ ยัยสาวข้างบ้าน

ลำดับตอนที่ #3 : หนุ่มหล่อกวนใจ ยัยสาวข้างบ้าน # 3

“ โรส ผมรักคุณนะ “

“ โรสก็รักคุณค่ะ บ.ก. “

ฉันหลับตาพริ้ม กำลังรอให้ริมฝีปากของ บ.ก. มาประกบ ...

“ ฉันคิดถึง คิดถึง คิดถึงเธอ หมดใจ ฉันหวง ฉันหวง ฉันหวงและฉันห่วงเธอ มากมายยย “

เสียงอะไรวะ -*-

ฉันค่อย ๆ ขยับเปลือกตาอันหนักอึ้งของฉันให้มันเปิดออก ... เมื่อกี๊ฉันฝันเหรอเนี่ย หลับต่อได้มั้ยง่า >_< !!!

ฉันเอื้อมมือไปควานหานาฬิกาปลุกมาดูด้วยความเคยชินแต่ก็ไม่พบ จึงดันตัวขึ้นอย่างงัวเงีย ...

ตายแล้ว นี่ฉันหลับคาคอมพิวเตอร์หรือเนี่ย O_O

ฉันมองหานาฬิกาเพื่อดูเวลาก็พบมันวางอยู่ตรงหัวเตียงและบนหน้าปัดก็บอกเวลาว่า

สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย นี่ฉันนอนกินบ้านกินเมืองอะไรขนาดนั้น +++

ฉันรู้แต่ว่าเมื่อคืนฉันทำงานดึกมาก เพราะกว่าฉันจะทำงานได้ก็ปาเข้าไปสามทุ่มกว่า พวกเด็กบ้ากว่าจะกลับบ้านกันก็ดึกดื่น เลยทำงานไปจนฟุบหลับคาคอมพิวเตอร์ ...

“ บางทีก็กลัวว่าเธออาจรำคาญ กับการที่ฉันเอาใจใส่ ... “

โอ๊ยยยยย มันมาเล่นอะไรกันแต่เช้าเนี่ย คนกำลังฝันดี ๆ อยู่เลยแท้ ๆ

“ โฮ่ง ๆๆๆ “ เสียงฉงน หมาน้อยเห่า ใครมานะ

ฉันรีบเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา และแปรงฟันให้เรียบร้อยก่อนจะรีบวิ่งมาเปิดประตู

“ สวัสดีค่ะ ... “

สาวสวยข้างบ้านยืนยิ้มในชุดอยู่บ้านลายการ์ตูนน่ารักอยู่หน้าประตู ในมือถือจานคุ้กกี้หน้าตาน่ากินส่งกลิ่นหอมฉุย

“ สวัสดีค่ะ “ ฉันส่งยิ้มกลับไปอย่างงง ๆ “ เชิญเข้ามาก่อนสิคะ “

“ ขอบคุณค่ะ “ สาวสวยเดินตามฉันเข้ามาในบ้าน วางจานคุ้กกี้ลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้านแล้วนั่งลงบนม้านั่ง

“ นี่คุ้กกี้ค่ะ อบเอง เลยแบ่งมาให้ด้วย ... “ สาวน้อยพูดอย่างอารมณ์ดี

“ ขอบคุณค่ะ ทำเองเหรอคะ น่ากินมากเลย O_O “ เกิดมาทำกับข้าวเป็นแค่ไม่กี่อย่างเองฉัน -*-

“ หนูชื่อพิ้งค์ค่ะ เพิ่งย้ายมา ... “

“ โรสค่ะ เป็นนักเขียนของ Colorblind ^_^ “

“ เอ๊ะ Colorblind เหรอคะ “ พิ้งค์เสียงสูง “ ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องรู้จัก โอเอซิส สิคะ “

“ รู้สิคะ ก็พี่นี่ล่ะ โอเอซิส นามปากกาพี่เอง “ ฉันยิ้มกว้างตอบด้วยความดีใจที่มีคนรู้จักชื่อเสียงเรียงนาม

“ จริงเหรอคะ นี่หนูเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่เลยนะคะเนี่ย “ พิ้งค์ถามน้ำเสียงตื่นเต้น “ หนูซื้อ Colorblind ทุกเล่มเพราะรออ่านคอลัมน์พี่อย่างเดียวเลยนะคะเนี่ย “

“ พี่ก็ดีใจนะคะที่น้องชอบ แล้วพี่ก็เพิ่งรู้ว่ามีแฟนคลับด้วย 555+ “ ฉันหัวเราะ “ แล้วน้องอยู่กับใครบ้างคะเนี่ย “

“ อ๋อ !! อยู่กันสามคนค่ะ “ เธอตอบ “ พี่ชายคนโตพี่บลู อายุยี่สิบสอง ทำงานแล้วเป็นวิศวกรอยู่ในบริษัทของคุณพ่อ พิ้งค์อายุยี่สิบเรียนอยู่ BB University ส่วนเจ้ากรีนน้องคนเล็กอายุสิบแปด เรียนอยู่ม.6 กำลังจะเอ็นท์ ... “

“ เหรอคะ ^_^ “ เจ้าเด็กหล่อนั่นชื่อกรีนน่ะเอง หึหึ “ ดูไม่เหมือนเด็กเตรียมเอ็นท์ทรานเลยนะคะ “

“ อ้ออออ “ พิ้งค์ตอบเสียงสดใส “ เขาจะเอ็นท์คณะดนตรีค่ะ เห็นว่าอยากเรียนเป็นโปรดิวเซอร์ “

“ อืมมมม หน่วยก้านให้นะคะเนี่ย “ ฉันยิ้มแห้ง ๆ

“ ช่วงนี้อาจจะเสียงดังหน่อย เพราะว่าตานี่กำลังซ้อมเพื่อประกวดเวที MC Music Award น่ะค่ะ “ ไม่ใช่แค่ช่วงนี้หรอกค่ะ มันดังมาสองปีแล้วค่ะ คุณน้องขา +++

“ อ๋อค่ะ เวทีที่แจ้งเกิดในวงการได้เลยถ้าชนะใช่มั้ยคะ “

“ ค่ะใช่แล้ว “

อย่างนี้ที่ฉันต้องทนฟังเจ้าเด็กพวกนี้ซ้อมดนตรีก็ไม่ใช่วันเดียวแล้วสิ -*-

“ แล้วเอ่อ ... ชื่อพวกน้องนี่น่ารักดีนะคะ บลู พิ้งค์ กรีน เป็นโทนสีหมดทั้งบ้านเลย ^O^ “

“ อ๋อ พอดีคุณพ่อทำงานบริษัทสีโจตั้นน่ะค่ะ เลยตั้งชื่อลูกให้เป็นสี .... “

“ คุณพ่อน้องเป็นอะไรกับคุณคมสันเหรอคะ “ ฉันถามเป็นการเป็นงานขึ้นมาทันที

“ คุณคมสันก็คุณพ่อพวกหนูล่ะค่ะ “ พิ้งค์ตอบน้ำเสียงสดใส

“ ดีจังเลยนะคะเนี่ย มีคุณพ่อเป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ของเมืองไทย คิดแล้วก็อิจฉา … “

“ ไม่เห็นจะดีเลยค่ะ คุณพ่อใช้เวลาอยู่ต่างประเทศมากกว่าอยู่เมืองไทยซะอีก “ พิ้งค์เบ้หน้า “ เดินทางไปโน่นมานี่บ่อยซะจนต้องซื้อบ้านให้ลูก ๆ อยู่กันเอง “

พิ้งค์เงียบไปครู่ใหญ่ด้วยสีหน้าไม่ดี

“ เอาแต่พูดเรื่องของตัวเอง เลยไม่ได้ถามพี่บ้างเลย “ เธอโพล่งขึ้น ปั้นหน้ายิ้ม“ พี่อยู่คนเดียวเหรอคะ “

“ ค่ะ “ ฉันตอบ “ อันที่จริงก็ไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกค่ะ อยู่กับ ... อย่าไปกวนพี่เค้าสิลูก “

เจ้าฉงน กำลังเอาสองขาหน้าของมันตะกายขาของพิ้งค์อย่างน่าเอ็นดู

“ ว๊าย ๆๆ น่ารักจังเลย ^O^ “ เธออุ้มเจ้าฉงนขึ้นมาบนตัก “ พันธุ์อะไรคะเนี่ย ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย “

“ พุดเดิ้ลมั้งคะ “ ฉันตอบปนหัวเราะ

“ จริง ๆ แล้วบ้านเราก็มีหมานะคะ “ เธอเงยหน้าขึ้นมา “ ชื่อบราวน์ พันธุ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ ตอนนี้อยู่ศูนย์ฝึกสุนัขตำรวจ พรุ่งนี้ก็จะกลับมาแล้ว ... “

เอาเข้าไป ชื่อหมาก็โทนสี น่ารักจริง ๆ บ้านนี้ ^O^

“ แล้วทำไม คนดังอย่างพี่ถึงเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านนี้ล่ะคะ พิ้งค์ว่าพี่น่าจะอยู่พวกคอนโดย่านใจกลางเมืองอะไรทำนองเนี๊ยมากกว่า ... “

“ พี่ต้องเขียนหนังสือนะ อย่าลืมสิ “ ฉันยิ้ม “ พี่ต้องการ ‘ ความสงบ ‘ ค่ะน้อง “

ฉันปรายตาไปมองเจ้าเด็กหน้าหล่อ ที่ยังคงดีดกีต้าร์อย่างเมามันอยู่อย่างไม่ลืมหูลืมตา

“ ไม่รู้ทำไมเวลาเธอไปร่างกายไม่มีเรี่ยวแรงงงงง --- “

ฟังดี ๆ แล้วตานี่ก็เสียงดีเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ใช่สิ ดีมากเลยล่ะ ระดับนักร้องอาชีพเลยก็ว่าได้ >_<

“ พิ้งค์ต้องไปแล้วค่ะ มีเรียนตอนบ่ายสอง “ เธอลุกพร้อมทำมือประมาณว่าขอตัว “ ว่าง ๆ ก็มานั่งคุยกันอีกนะคะพี่ ^O^ “

“ จ้า ๆ เช่นกันจ้า ขอบคุณสำหรับคุ้กกี้นะจ้ะ “ ฉันส่งเธอหน้าประตู

--- วันต่อมา ----

‘ กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ‘

“ สวัสดีค่ะ ... “ ฉันกรอกเสียงลงไปในมือถือ

“ โรส นี่ผมพูดนะ “ เสียงนุ่มสุขุมตอบกลับมา ...

ว๊ายยยยยย บ.ก. โทรมา O_O รีบเก๊กเสียงสวยด่วนจี๋ !!!

“ ค่ะ บ.ก. “ ฉันรีบปรับเสียง “ มีอะไรเหรอคะ “

“ เรื่องต้นฉบับของเดือนหน้าน่ะ สำนักพิมพ์มีปัญหาน่ะ ผมขอเร็วกว่ากำหนดได้มั้ย ... “

เร็วกว่ากำหนดงั้นรึ O_O +++

“ บ.ก. ต้องการเมื่อไหร่คะ “ ฉันเริ่มทำเสียงซีเครียดขึ้นมาทันที

“ ภายในสามวัน ถึงมือผมได้มั้ย “

สามวัน !!!!!! ตายแล้ว ฉันจะทำทันมั้ยเนี่ย TT TT

“ ค่ะ ๆๆ โรสจะพยายาม ... “

“ ขอบคุณนะครับ “ เสียงบ.ก.ดูสดใสขึ้นมา “ คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวังเลยนะโรส “

“ ค่ะ อ๊ะเดี๋ยวค่ะบ.ก. ... “

“ แกร่ก ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ....” เสียงอีกฝ่ายวางสายไปแล้ว

ฉันไม่เคยทำให้บ.ก.ผิดหวัง แต่คุณก็ไม่เคยทำให้ฉันสมหวังซะทีนะคะบ.ก. +++

OOOOO