คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : lesson 2
หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็มานั่งนอน เล่นบอลรอที่โรงยิมตามที่พี่รหัสสุดหล่อ[หล่อน้อยกว่าผมจริงๆนะคับ] ของผมนัดไว้ ซึ่งเพื่อนคนอื่นๆก็ไม่ต่างกัน แต่สิ่งที่ทำให้พวกเราเป็นจุดสนใจมากคือ เสียงเล็กๆแหลมๆที่ร้องเพลงชิปปี้ชิบปี้ปี้ชิบไปวี๊ดว้ายไปเรียกความสนใจจากน้องๆได้พอตัว แต่จะว่าไปผมก็ยังไม่เห็นพี่มอหกเลยแฮะ !!
ปี๊ดดดดดดดดดดด!!!! เสียงนี้นะคับเป็นเสียงขัดลาภ เพราะเป็นเสียงนกหวีดเรียกเข้าแถวแต่สิ่งที่แย่กว่านั้นคือ
“ พี่ๆมอห้าครับเชิญไปเข้าแถวได้แล้วคับ ” เสียงเด็กลูกเสือโลกผู้มีจิตสาธารณะ เป็นนักเรียนที่เป็นทุกอย่างสำหรับทุกคนสมกับอัตตลักษณ์ของโรงเรียนผมซะเหลือเกิน และเป็นสิ่งมีชีวิตที่พวกผมรู้สึกว่าน่ารำคาญกว่ามิสรสสุคนธ์ซะอีก
“ เห้ย!! มึงไล่กูไม่ได้นะเว้ย ถ้ามึงไล่พวกกูมึงก็ไปเคลียร์กับพี่รันให้กูด้วย มึงรู้จักปะพี่รัน พิเชษฐ์อะสาดดดด ” ไอ่หยวนเรียกเสียงปรมมือและเสียงโห่ฮาได้อย่างกึกก้อง
“ ผมไม่สนว่าจะเป็นใครแต่พวกพี่ต้องไปเข้าแถว !! ถ้าไม่งั้นผมจะไปบอกมาสเตอร์สถาพร ”มันตะคอกใส่หน้าไอ่หยวน
ตอนนี้ผมได้กลิ่นไหม้ๆจากตัวไอ่หยวนเลยรีบไปดึงตัวมันไว้แต่ไม่ทัน ถึงจะดึงตัวแต่ผมดันลืมดึง ตีน!! ใช่ครับตีนเต็มๆเต็มเป้าไอ่เด็กเหยินฮ่าๆ ผมฮามากเพื่อนทุกคนปรบมือให้ไอ่หยวน และที่สำคัญมันก็โค้งคำนับรับเสียงปรบมืออย่างภาคภูมิใจ
“ เชี่ย !!! ทำไรกัน ” เสียงที่คุ้นเคย พี่รันเดินออกมาพร้อมกับพี่โอ๊ก
“ ไอ่เหยิน ! ถ้ามีครูรู้นะมึง กูจะสับมึงในห้องประชุมเรื่องเชี่ยๆของมึงกูรู้หมดนะ อย่าให้กูไปพูดเดี๋ยวลูกรักเฮียถาเค้าจะตกกระป๋องกูขี้เกียจเห็นคนใหม่ๆอีก เออแล้วนี่อะ งานสภาไม่ต้องเสือก !ไปได้แล้วไป ” พี่รันพูดขู่มันแล้วยักคิ้วให้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ สายตาอาฆาตจากมัน ไม่มีคำตอบอะไรมันพยักหน้าก่อนที่จะเดินกะเผลกออกไปจากบริเวณโรงยิม
“ ฮ่าๆ ไอ่หยวนมึงนะมึงไปแกล้งลูกเฮียถา ถ้างานเข้ากูนะมึง ” พี่รันชี้หน้าไอ่หยวนก่อนส่ายหัวขำๆ คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด แถมหน้าตายังจริงใจอีกด้วย
“ น้องค่ะเข้าแถวพิธีการแยกหญิงชายด้วยค่ะ เดี๋ยว ผอ. จะมาแล้วนะคะ ” อา นี่แหละครับเสียงสวรรค์ของจริง พี่รินเดินมายืนข้างพี่รันพร้อมกับรอยยิ้มกระชากใจผมไปเต็มๆ ><
“คร้าบบบผมมมม ” เสียงพวกผมตอบรับเป็นเสียงเดียวกันเรียกรอยยิ้มจากพี่รินได้ไม่น้อยล่ะครับ ฮ่าๆ พี่รินอะหลงผมชัวร์ !!
“ เอ้อ รันบอสเรียกไปซ้อมบทพูดให้บอสด้วย เห็นตามหารันทั่วเลย ไปไหนมาเนี่ย ,,!? ” พี่รินถามพี่รันเสียงเขียว
“ อ่อ ไปเยี่ยวมาอะ ” เห้ยยย!!! แม่งตอบหน้าตาเฉยไม่รู้สึกอะไรเลย พูดกับพี่รินยังงี้ได้ไงวะเนี่ย ผมมองพี่รินกับพี่รันแบบงงๆว่าพี่รินจะไม่รู้สึกอะไรกับคำว่าเยี่ยว ของพี่รันมันเลยเหรอวะ
“นี่ !! น้อยๆหน่อยยะ จะกินมันเลยแมะอีรินอะ ” พี่แป้งพี่รหัสไอ่หยวนตบหลังผมก่อนส่งสายตาไล่ให้ผมไปเข้าแถว
“คร้าบบบบเจ้แป้งไปแล้วคับบ ” ผมรีบวิ่งไปรวมตัวกับพวกไอ่เชน ที่เข้าแถวรออยู่ก่อนแล้ว
“ น้องครับเงียบด้วยครับ ” เสียงพี่บอสที่ไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยนักเพราะส่วนใหญ่พี่รันจะเป็นคนพูดจนพวกผมตั้งฉายาว่า โฆษกสภา แต่อันนี้พี่รันไม่รู้นะฮะ จุ๊ๆอย่าไปบอกอะ เคนเห็นพี่รันโกรธปะละ บรึ๋ยยย!!!
“เดี๋ยวพี่ขอซ้อมพิธีแปปนะน้อง ”นั่นไง ถามหารันรันจัดให้ !!!
“พอ ผอ. มาถึงให้น้องๆยืนขึ้นไหว้ไล่เป็นแถวไปตามแบบเดิมนะน้อง แล้วเดี๋ยวไอ่บอสมันจะมากล่าวจุดประสงค์เชิญท่านไปตัดริบบิ้นเปิดงาน แล้วก็พี่รินจะเชิญท่าให้โอวาทพอให้โอวาทเสร็จปุ๊บ ไอ่บอสก็จะบอกทำความเคารพนะ แล้วท่านก็จะดินกลับเราก็ไหว้เหมือนเดิมนะ ” พี่รันใส่ยาวเป็นชุดแถมเสียงยังดังก้องโรงยิมแบบไม่ง้อไมโครโฟนอะ !!! แม่งงง
“ อะคุณติ๋ม คุณเก๋ คุณแดง และคุณแป้ง ขอเชิญเป็นประธานกับคณะครูด้วยครับ ขออาราธนา ” พี่รันเชิญนางงามระดับโลกสี่คน แต่ที่เรียกนั่นไม่ใช่ชื่อพวกพี่เค้าหรอกครับจริงๆเค้าชื่อพี่แมน พี่ต้อม พี่โก้ และพี่เอ๋ตามลำดับ
“แอร๊ยยยยยยยอีรัน เดี๋ยวเถอะมึง !! อย่าให้กูรู้นะมึง ” นั่นไงตามสเต็ปคงเป็นชื่อแม่พวกพี่เค้า พี่รหัสผมเนี่ยนะ !
“ เออ คุณรันคะ ขอเพลงด้วยค่ะ ถ้าไม่มีเพลงเนี่ย ผอ. เดินไม้เป็นนะฮ้าคุณเลขา ” พี่โก้ตะโกนบอกพี่รันด้วยน้ำเสียงแบบมีปัญหากับโพรงฉมูกอะแล้วก็ลากเสียงยาววววๆ ฮ่าๆ ฮามากคับ
“อ่อ ได้ครับๆคุณ ผอ. ” พี่รันลากเสียงยาววเลียนแบบซึ่งแน่นอนเรียกรอยยิ้มและเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเด็กสาวได้ไม่น้อย ฮึ่มหมั้นไส้ !!! หล่อก็หล่อน้อยกว่าผม แล้วมันจะกรี๊ดอะไรกันไม่สู้มากรี๊ด ณเดชน์ ลัม อย่างผมจะคุ้มกับเสียงมากกว่าอีกเนอะ !?
แล้วเสียงเพลงเกาหลีก็ดังขึ้นพร้อมกับ ผอ.และคณะ ซึ่งคุณลองนึกภาพเด็กผู้ชายตัวผอมบ้างอ้วนบ้างใส่กางเกงขาสั้นเดินแบบนางแบบบนแคทวอล์คและที่สำคัญ ลีลาของพวกเธอเกินกว่านางแบบมืออาชีพ เรียกเสียงโห่ฮากรี๊ดกร๊าดได้ก้องโรงยิมไปเลยแต่พอถึงกลางโรงยิมตอนที่พวกผมต้องไหว้เพลงมันก็เปลี่ยนเป็นเพลงธรณีกรรแสงพอดีกับแถวแรกที่ไหว้
“อร๊ายยยอิรัน อิบ้า!!!” เสียงกรี๊ดของ ผอ.และคณะดังไม่หยุดขณะสาวเท้าเดินฉับๆไปนั่งที่เก้าอี้ประธาน
แล้วการซ้อมก็ดำเนินไปได้ด้วยดีแถมเสียงหัวเราะจากพวกผมเพราะพวกพี่นางงามทั้งหลายเล่นปล่อยมุขท่าทางกันเต็มที่และก็เพราะมีพี่รหัสคนเก่งของผมคอยคุมงานแทนพี่บอสที่นั่งท่องบทอยู่อย่างเครียดๆนั่นเองงานเลยออกมาเป๊ะเรียบร้อยโรงเรียนรัน
“ อะอยู่ในความสงบด้วยครับน้องประธานกำลังมา” พี่รันตะโกนดังก้องโรงยิมเหมือนเคย - -
แล้วพิธีก็เริ่มขึ้นและดำเนินผ่านไปได้ด้วยดี แต่ผมก็เห็นพี่รันแอบปาดเหงื่อตอนที่พี่บอสพูดผิดๆถูกๆตะกุกตะกัก แต่ก็ผ่านไปได้ด้วยดี แล้วพี่บอสก็ให้เราเข้าแถวยาววเป็นวงกลมรอบโรงยิม
“ก็ต่อไปนะครับน้องจะได้รู้จักกับพี่รหัสและพี่รหัสก็จะได้รู้จักกับน้องนะ ปีนี้เป็นปีแรกถ้ามันออกมาดีรุ่นน้องก็จะได้ทำต่อไปนะครับ เชิญพี่ๆครับ ” พอพี่บอสพูดจบพวกพี่ๆเค้าก็เดินออกมาเรียกชื่อน้องรหัสแล้วเดินไปหาแถมยังถือถุงอะไรก็ไม่รู้มาด้วย แต่ว่าไอ่พี่รันมันหายไปไหนของมัน!?
ผมมมองหายังไงก็ไม่เจอเลยหันไปถามพี่โอ๊ก “ พี่ๆพี่รันมันไปไหนวะ ” “ กูไม่รู้กูไม่ได้เป็นอินจันกับมันนะมึง ”
แต่สิ่งที่เรียกความใจของผมจากพี่รันไปได้ชั่วขณะคือ ไอ่อ๊อฟที่มันได้พี่รันเป็นพี่รหัส แม่งงงโคตรโชคดีไอ่เอ๋อมันได้พี่รหัสเป็นพี่รินอะ TT แต่ดูมันไม่รู้คุณค่าที่มันได้รับเลยและเพื่อนทั้งห้องคงคิดเหมือนผมสังเกตได้จากสายตาของพวกมัน
“ ณัฐธนัช นิธิวัฒนรัศมิ์คนไหนครับ ” พี่รันจะถามอีกทำไม ในห้องก็ถามไปแล้ว “ ไวๆมึงรออยู่คนเดียว ”พี่บอสบ่น
“ ผมครับ !”ผมตอบพร้อมยกมือ ซึ่งผมก็คงหาไม่ยากเพราะเหลือคนเดียวที่ยังไม่มีพี่รหัสเฮ้ออออ!!!
“ มาแล้วไงเล่า ” พี่รันมันตอบแบบไม่ได้รู้สึกผิดและทำให้ผมรู้สึกว่าพี่บอสผิดที่ไปด่ามันแทน - -“
สักพักเสียงก็เงียบสนิทมีเพียงเสียงลมที่พัดในโรงยิมเท่านั้น ผมก็มองหน้าพี่รันแล้วยิงคำถามผ่านหน้าตาว่า ทำไรต่อวะพี่ แต่พี่รันก็มองหน้าผมนิ่งๆ จนผมเองที่ต้องหลบสายตามัน แล้วเสียงนาฬิกาก็ดังตึงง ใช่ครับนาฬิกาเรือนใหญ่ที่พวกพี่เค้าใช้เป็นฉากจัดงานวันนี้ดังขึ้นบอกเวลาบ่ายสองโมง แล้วพวกพี่ก็เอาของออกมาจากถุงที่ถือเข้ามาด้วย
พี่รันก็ยื่นหนังสือเล่นหนึ่งมาให้ผม “ โทษทีกุชอบอ่านหนังสือ เลยคิดว่ามึงคงชอบ ” เห้ย ! เหมารวมแบบนี้ได้ไงเนี่ย
ผมก็เห็นพี่ๆคนอื่นเค้าเอาของเล็กๆน้อยๆมาให้น้องรหัส ซึ่งแน่นอนผมไม่พลาดที่จะมองว่าของพี่รินคืออะไร แล้วก็ต้องตกใจเพราะของๆพี่รินเป็นผ้าเช็ดหน้าลายจุดสีฟ้าอ่อนๆ ไอ่เอ๋อมันคลี่อกข้างล่างปักด้ายสีแดงคำว่า RynRiin โอ้ยยยอยากได้ ผมจ้องผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นตาเป็นมันเหมือนกับที่พวกผู้ชายคนอื่นๆจ้องแหละครับ แป๊ะ !!!! ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกคับเสียงหน้าผมสั่นเองพี่รันมันตบหน้าผมอ้ะ !! TT
“ โอ้ยพี่เจ็บนะโว้ย ” ผมเอามือลูบหน้าเบาๆ “ แล้วมึงจะมองอะไร แลกพี่รหัสเลยปะละ ริน..” พี่รันกวักมือเรียกพี่รินด้วยสีหน้าโมโหนิดหน่อย “เห้ยยยพี่!!! ไม่ต้องๆ คู่กับพี่แหละไม่เห็นเป็นไร โอ๋ๆอย่างอนๆดีกันพี่ ” ผมยื่นนิ้วก้อยไปสะกิดมือพี่รัน
“ ปัญญาอ่อน !! ” แต่ถึงยังงั้นพี่รันก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวๆเบาๆก่อนจะเหวี่ยงมือออก “ โห ไม่นุ่มนวลเลยอะ ”ผมบ่นอุบอิบ
“ ดูหนังสือดิ ” คนอะไรวะเปลี่ยนอารมณ์ไวชะมัด แล้วผมก็มองหนังสือที่ผูกริบบิ้นสีเขียวอ่อนๆไว้แล้วก็ทำหน้างงๆกับสีริบบิ้น
“กูชอบสีนี้!! สีแดงมันไม่เข้าท่า ” พี่รันตอบคำถามผมแบบที่ผมไม่ต้องถามเลย “ อ่อคับ ” ผมตอบแล้วค่อยๆแก้ริบบิ้นที่ผูกไว้แบบหลวมๆ เป็นหนังสือไม่หนามากคับชื่อหนังสือว่า นิทานเวตาล พระนิพนธ์ พระวรวงศ์เธอ กรมหมื่นพิทยาลงกรณ หนังสือดี ๑๐๐ เล่มที่คนไทยควรอ่าน ผมจำได้เคยเรียนตอนมอสี่เชื่อผมเถอะว่าผมหลับทุกคาบที่เรียน แล้วโหยยยนี่ผมจะต้องได้หนังสือแบบนี้อีกกี่เล่มเนี่ยท่านประธานชมรมวรรณคดี !? “ กูรู้มอสี่มึงไม่เรียน อ่านไปเหอะ ต่อไปก็จะได้เรื่องอื่นอีก อ่อ อ่านจบแล้วกูจะถามด้วยนะว่าถ้าตอบถูกกูมีของแบบที่คนอื่นเค้าให้กัน ” พี่รันพูดเสียงเรียบตบบ่าผมสองสามทีสงสัยจะอ่านใจผมออกละมั้งเลยพูดออกมาเองแบบนี้ ผมจะได้ไม่ต้องโวยวาย แล้วโดนด่า หรือ โดนทำร้ายร่างกายอีก ฮ่าๆ
“ ทำใจเหอะได้กูแล้วลำบาก ” แต่ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียงกรี๊ดกร๊าดของผู้หญิงอีกฝั่งพร้อมส่งสายตาเคลิบเคลิ้มเหมือนจะจินตนาการอะไรอยู่มาทางผมกับพี่รัน แล้วผมกับพี่รันก็คุยอะไรกันนิดหน่อยเหมือนกับที่พี่ๆคนอื่นเค้าแหละครับ ส่วนใหญ่พี่รันก็ถามเรื่องเรียนแล้วก็เรื่องหอใช่ครับผมอยู่หอ ก็ผมมาไกลนี่นาบ้านผมอยู่ลำปางย้ายมาอยู่ประจำที่นี่ พี่เค้าก็ถามนู้นนี่ไปทั่ว แล้วผมก็ถามพี่เค้าบ้าง คุยกันไปเรื่อยๆแล้วพอบ่ายสามพี่เค้าก็ให้กลับห้องมาเก็บของ
“ เออพี่เรียกผม น็อต ก็ได้ ณัฐธนัชมันดูเป็นทางการไป ” พี่รันพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไรแล้วก็โบกมือไล่ผมให้ขึ้นห้องไป
“ เป็นไงบ้างวะพี่รหัสพวกมึง ” ระหว่างทางเดินพวกผมก็อวดพี่รหัสกันไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องแม่แก้วนั่งรออยู่แล้ว เราก็เก็บของทำสมาธิ อย่างเงียบที่สุดเพราะไม่งั้นอะไรก็ตามที่อยู่ใกล้มือ แม่แก้วเป็นหยิบมาฟาดได้หมด
“ ณัฐธนัชคะ หนูยิ้มอะไรลูกก” ผมเลยโดนสมุดฟาดลงที่หลังเต็มๆ ซึ่งแน่นอนต้องมีคนขำและโดนเหมือนผม
“ สรุปเธอยิ้มอะไรคะคุณน็อต !? ” แม่แก้วถามผมหลังเสียงออด ผมไม่รู้จะตอบยังไง “ ก็วันนี้มิสสวยไงคับ”
เท่านั้นแหละคับเสียงโห่ก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มของแม่แก้ว “ ดีมากจ้ะไปเข้าแถวได้ เชิญค่ะนักเรียน ”
แต่จริงๆแล้วคือผมกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อตอนบ่ายที่แค่คิดก็ยิ้มออกมาได้เองแล้วแหละคับ : )
ความคิดเห็น