คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 6
“ุยอะไรันอยู่รับเนี่ย เสียเบาลเรื่อยเลย นผมฟัแทบไม่รู้เรื่อ” นายแพทย์ภูิศที่สนิทับนไปทั่วเอ่ยถามเมื่อระน้ำะไร้ออมรพรรนหมแ้วแล้ว
“ะุยอะไรไ้ ็ุยันามประสานใ้นั่นแหละ”
‘ธนวรรธน์’ ลูายนลาอุลุไยยศอบพร้อมับยื่นหน้าลมออาหารบารายารที่ทำเสร็แล้ว และวาเรียในานที่รโ๊ะัวสู เพื่อเรียมย้ายึ้นโ๊ะรับประทานอาหารเมื่อถึเวลา ธนวรรธน์พูปนำนบประโย ่อยยื่นมือหยิบอาหารในานเ้าปาินไปพลา
อมรพรรเห็นหลานหยิบิน็รีบเลื่อนานเ้าไปให้ใล้ ๆ พร้อมเอ่ยอบำถามอภูิศ “ป้าโมน่ะสิ เาวนุยเรื่อผีอีแล้ว”
“ผีอีแล้วหรือ ราวนี้ผีอะไรอีล่ะ”
‘ทินภัทร’ ถามไปอย่านั้นเอ ล้ายวนุยมาว่าะอยารู้ริ ๆ อมรพรรไ้ยินหลานถาม็เล่าไป พร้อมทำหน้าหวาลัวไป้วย
อนลเริ่มมีสีหน้าไม่พอใมาึ้น เมื่อเห็นแม่พะเน้าพะนอพวนั้น ทั้ ๆ ที่ถูเหยียอยู่ลอ ็ยัทำัวให้พวมันเหยีย ภูิศเอมอเพื่อนรุ่นพี่แล้ว็รู้ไ้ถึวามิออีฝ่ายอ้าปาะพูหยอล้าให้สถานาร์ลี่ลายล แ่ธนวรรธน์ลับเอ่ยท้วึ้น
“เฮ้ย ไ้ยินว่าแฟนใระลับมาแล้ววะ”
นถามถามแล้วมอยิ้ม ๆ ไปทาอนล แ่นถูถามไม่ไ้อบลับว่าอะไร หันไปบอสาว ๆ ในห้อรัว “ให้ผม่วยอะไรไหม”
“บาปรรมเถอะ่ะ ะให้หมอ่วยอะไรในนี้ล่ะะ ไม่้อหรอ่ะ” ป้าโมร้อบออย่าเอาใ ในบรราายหนุ่มในบ้าน ป้าโมออะรัและเอ็นูนายแพทย์อนลมาที่สุ นอาะมีนิสัยน่ารั เรียบร้อย สุภาพแล้ว ยัเรียนบสูว่าลู ๆ อสำเภาทอ ในสามหนุ่มมีแ่พี่ายนโนเียวที่นิสัยใ้ไ้ที่สุ นอนั้นนิสัยไม่น่ารัและอบเหยียนอื่น โยเพาะธนวรรธน์นั่นน่ะัวีเลย
“นี่นะหมอ ถ้าเมียมึลับมาแล้ว พาไปนั่ื่มับูมั่นะเว้ย อยาเห็นว่าสวยึ้นไหม แ่อ้าวเฮ้ย มึเลิันแล้วไม่ใ่หรือ อย่านั้นู็เสียบแทนไ้เลยนี่หว่า”
ในห้อรัวพลันเียบเสียุยทันที หลับเสียถามอธนวรรธน์ อนลไม่ไ้พูอบอะไรออไป อีฝ่ายไม่เยให้วามเป็นมิร่อันั้แ่ไหนแ่ไรมา เา็ไม่ำเป็น้อมีให้มันเ่นัน ึหันหลัแล้วเินออาห้อรัวไปพร้อมับภูิศ
ธนวรรธ์ยิ้มหยันแล้วหันมาหยิบอในานิน่อ ี้มือบอไปทาอมรพรร “แม่ เป็นหมอแล้วหยิ่ิบหาย ทีหลั้อสอนลูอามั่นะ”
อมรพรรไ้แ่ยิ้มบา ๆ อบไปเท่านั้น
่วเวลาเย็นอทุวันเสาร์ ที่บ้านอนัน์วราร์ุละมีนัิน้าว้วยันแบบพร้อมหน้าพร้อมาที่บ้านหลันี้ ูาภายนอ อาเหมือนบ้านอื่น ๆ แ่วามริแล้วไม่ไู้อบอุ่นอย่าที่ใร ๆ ิ
ธนวรรธน์วนแมบัับเมื่อเห็นว่าทุนเินเ้ามารวมันเรียมิน้าวันแล้ว “เี๋ยวเราิน้าวเสร็ ไปื่ม่อที่ร้านอไอ้ะวันันนะหมอ”
และหาว่าเป็นเมื่อหลายปี่อนเาไม่ล้าปิเสธ เพราะธนวรรธน์มีนิสัยอบ่มนอื่นอยู่เสมอ และยัมีพ่อและแม่อยให้ท้ายลู พูว่าเป็นารหยอเย้าอพี่ ๆ น้อ ๆ เท่านั้น สมัย่อนอนลถึไ้ปปิรอยฟ้ำาารถูทำร้ายมาโยลอ ไม่ให้แม่เห็น ลัวท่านไม่สบายใ แ่หลายปีมานี้ไม่ใ่อี่อไปแล้ว
“มีนัแล้ว” อนลบอปั น้ำเสียฟัออัเนว่ารำา
ธนวรรธน์ยัไม่เลิราที่ะเอานไป้วยให้ไ้ “นัอะไรวะอนสี่ห้าทุ่มเนี่ย น่าสสัยนะเว้ย”
อนลไม่อบ เาเลือที่นั่ใล้แม่ ลนั่เพื่อรอิน้าว สายา็อยมอที่โทรศัพท์อยู่ลอ และรั้นี้็ยัไม่มีารอบลับมาานปลายทา ไม่มีแม้แ่ารอ่าน้อวามที่เาส่ไป
เสียแหลม ๆ ัึ้นนนายแพทย์อนลลอบสบถออมาเบา ๆ ้วยวามใ เพราะำลัมอยู่ับวามิอัวเออยู่
“เอร์ไพรส์่ะ...ทุน”
ป้าโมเห็นหิสาวที่ไม่ไ้เอั้เป็นนานสอนาน แรีบี้มือร้อทั้วยวามีใทันที “โอ้ ุโอลีฟมา มาไ้ยัไันะ”
“ไฮ่ะป้าโม ไฮเอฟวี่บาี้่ะ ู่อนว่าลีฟพาใรมา้วย”
‘ัีรา’ เ้าอื่อเล่น ‘โอลีฟ’ บอบ หายลับไปยัทาเิม ่อนะยื่นมือไปึเอาร่าบา โปร่ สูระหอนเป็นพี่ให้นในบ้านไ้เห็น ่อยส่สายาไปยัอนล
ความคิดเห็น