คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
เห็นเาพารถออนอเส้นทา รเ้าไปอในบ้านที่ภายนอูมื ลึลับ น่าลัว ็ให้ใอไม่ีึ้นในทันที
ิรลอรถแล้วถอหมวนิรภัยอเาออแล้วหันมาบอเธอว่า “แวะบ้านเพื่อนพี่หลบฝน่อนนะ”
อ้าปาะบอเาว่าเธอลุยฝนลับบ้านไ้ แ่แล้วเสียทัทาย็แผัออมาา้านในเสีย่อน “ใรมาวะ มาไม่บอ่อน เี๋ยวยิหัวหลุเลย”
ิรลส่ายหัวเบา ๆ ะโนอบนถามลับไป
“ูเอ”
นในบ้านรูันออมาเมื่อไ้ยินว่าใรมาเยือน ภัทรวรินทร์เห็นนพวนั้น็มอ้วยสายาระแวไม่ไว้ใอถุอแนบับอแน่น มอ้าย มอวา หาทาหนีทีไล่
เ็สาวเิ เิบโ ใ้ีวิในเรือนมาลี ที่ไม่ใ่โลสีมพูที่แสนสวยามไปเสียหม แล้วยัถูน้าสมสมรพูรอหูเธออยู่บ่อย ๆ ว่าอย่าไ้ไว้ใใรโยเพาะพวผู้าย ทั้ยัยรีาม่าว ามเรื่อเล่าอใร่อใรมาอย่มู่เธอเสมอ ทั้เรื่อถูปล้ำ ถูล่วเิน ล่วละเมิทาเพศ ไม่ลืมย้ำอนท้ายเสมอว่าให้เธอหัลัวบ้า หาลัวแล้ว็ะรู้ัระแวระวัภัยไม่ให้ล้ำลายเ้าหาัว
“ใรวะ”
เสียายหนึ่ในนั้นถามเสียััวามิอเธอ ิรลมอมาที่เธอแล้ว็อบทานั้นไปว่า “เพื่อนยายรีม”
“อ๊ะ ๆ เพื่อนน้อรีม น่ารัว่าน้อรีมอี นะเว้ยเฮ้ย หวัีรับนสวยเพื่อนน้อรีม”
“ื่ออะไรรับ”
“พราว่ะ”
“มึอย่าวุ่นวายับน้อมานั”
“พี่ื่อโพ ไอ้นั่นพิษ นี่ื่อไพ นโน้นพิพู”
าที่ลัวพวเาในทีแร ภัทรวรินทร์หัวเราะนาปิเมื่อไ้รับารแนะนำล ๆ าเพื่อนอิรล
่วที่รอให้ฝนานเหล่านั้นวนสนทนาอยู่ลอ ทั้ยน้ำื่มและนมมาวาให้เธอินไปพลา ๆ อี้วย
ทีแรเธอลัวไม่ล้าิน ิรลเห็นแล้ว้เ้าใบอให้นในวสนทนาที่ทำหน้าที่บริารนอื่น ๆ ไปื้อน้ำื่มที่ร้าน้า้า ๆ มาให้เธอ ึเปิื่มิบน้อย ๆ ฟัพวเาุย
่อยพบว่าเป็นอเียวันในหลาย ๆ เรื่อ พวเาุยสนุและลี ที่สำัไม่มีใรพูาไร้มารยาทแทะโลมเธอเลยแม้แ่นเียว ไม่เหมือนพวที่นั่ื่มันรร้าน้าปาอย่อนะเินเ้าบ้าน พวนั้นะโนเรียเธอ ถามเธอ้วยำถามหยาบ ๆ หลาย่อหลายรั้
“ฝนาแล้วนะ” เสียบอเป็นรอบที่สามัึ้น
ภัทรวรินทร์มอออไป้านนอแล้ว็นั่ฟัเรื่อเล่าอายทีู่โสุที่ื่อไพ
นที่แนะนำัวนแร้วยื่อโพล่าวเย้าเาลับไปว่า
“ไหน ารับ ยัลเม็อยู่เลย ี้หวนะเนี่ย”
ิรลเพยิหน้าใส่เพื่อน ไม่อบว่าอะไร “ุรีบลับ่อนเลย็ไ้นะ เี๋ยวูไปส่น้อพราวเอ็ไ้รับ ุีย์รีบลับไปนอน ็ลับ่อนไ้เลยรับ ไม่้อเป็นห่ว”
ิรลถอนใเบา ๆ แล้วลุไปเอาออเธอมาอุ้มถือ่อนะส่สายาเรีย้วยแววารึม ๆ บอึ้นว่า “ลับไ้แล้วพราว เี๋ยวที่บ้านเป็นห่ว”
เธอยับัวลุยืนในทันที แล้วยมือไหว้เพื่อน ๆ อเา
“พราวไปนะะ อบุพี่ ๆ มา่ะ”
“เี๋ยวรับน้อพราว” หนึ่ในลุ่มร้อเรียเธอไว้ ่อนะหายเ้าไปหลับ้าน ุลีุอวิ่ไปหลับ้านแบ่มพู่สาแหรที่ผลสีแเ้มใส่ถุใบให่ พร้อมับวิ่ลับออมา ยื่นถุใส่ผลไม้ให้เธอ
“เอาม่าเหมี่ยวไป้วย”
“อบุ่ะ” เธอยมือไหว้นให้อีรั้่อนรับอฝามาถือแล้วเปิออูอย่าสนใ
“ว่า ๆ พาน้อมาอีนะเว้ยุีย์”
“เรื่ออะไร”
ภัทรวรินทร์แทบไม่เื่อหูัวเอ เธอแหนไปมอเา็เห็นว่าิรลทำเพียโบมือลาพรรพวอเาอย่าเอือม ๆ ยื่นมือมาเอาถุผลไม้ไปถือเอ รอนเธอึ้น้อนรถเรียบร้อย ่อยับออาบ้านหลันั้นไป
ความคิดเห็น