คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ ... จบตอน
‘ห้าทุ่มึไปไหม’
‘ไม่่ะ’
‘ผมรอที่เิม ห้อเิม’
ปัารัน์มอที่หน้าอแล้วส่้อวามอบลับไปว่าล รอนใล้ถึเวลา นอื่น ๆ ทยอยออาาน ่อยเินามพวเาไป แ่ไม่ไ้ลับไปยัหอพั ที่เ่าไว้ร้าโรพยาบาล
หิสาวเรียรถให้ไปส่ยัโรแรมที่ึ่เป็นุนัพบอเธอและเาเสมอ ใล้ถึุหมาย หิสาวมอที่้าทาแล้วบอให้นับอเพื่อลรนั้นแทน เธอเลือที่ะเินไปยัโรแรมแทนที่ะให้รถไปส่ยั้านหน้า
ปัารัน์เริ่ม้นบหาับเาแบบเียบ ๆ มาสามปี และทุอย่าเป็นไป้วยวามสมัรใ เ็มไป้วยวามพึพอใอทั้เธอและเา
“ุหมอทานอะไรหรือยัะ”
เธอถามเา เมื่อเ้ามาในห้อแล้ว ทั้ยัูห่อผัไทรร้าน้าทาให้เาู อนลแทบไม่สนให่ออาหารที่เธอัฟันื้อมาในราาแพลิบ เพื่อนำมาฝาเา
“ผมบอแล้วไ ว่าอย่าเรียผมว่าหมอ เวลาเรามีเ็์ัน”
อนลย้ำำห้ามับเธอแล้วึเอาเธอไปอ แล้วุไ้ไปามอและบลที่บนเียแบบทุรั้
วามสัมพันธ์ระหว่าเธอับอนล เิึ้นแบบ่ายายในืนานเลี้ยอโรพยาบาลเมื่อสามปี่อนหน้า
ืนนั้นเธอ็ถูับแ่ัวเพื่อลประันโมับแผนอื่น ๆ บนสเอาน นไ้ราวัลมเยมารอ ่อนะถูนในแผนวนไปื่ม่อที่ร้านเหล้า ไม่ห่าาสถานที่ัานเลี้ยอโรพยาบาล ปัารัน์ื่มนิหน่อย ามำวนอเพื่อน ๆ
และในอนนั้นเอ ที่เธอสัเเห็นนายแพทย์อนลาเพื่อน่าแผนที่ไปื่ม้วยัน สาว ๆ ที่ร่วมวพาันส่สัาให้มอไปยัโ๊ะอลุ่มหมอ ที่นั่ห่าออไป
เธอมอามเพื่อนไปหยุลที่เา เป็นัหวะเียวันับที่นายแพทย์อนลวาสายาไปรอบ ๆ ร้าน และสบสายาเ้าับเธอพอี นาที่อานั้น เา็เพียรมอมาที่เธออยู่ลอ
นายแพทย์อนลเินามเธอมา อนที่เธอปลีัวไปเ้าห้อน้ำ เาเินามนแหน้า แล้ว้มลุย้วยใล้ ๆ เพราะเสียในนั้น่อน้าั เธอเยหน้าึ้นมอสบาเา ไม่ไ้อบำใออไป แล้วรเ้าห้อน้ำไป่อน พอออมา็ยัเห็นเายืนรอที่รนั้นแบบเิม เาเินเ้ามายืนรหน้าเธอ ้มหน้าลหาเธอนใล้ และปล่อยให้ใบหน้าอยู่ใล้ันแบบนั้น โยไม่มีอะไรเิึ้น เห็นว่าเธอไม่ผละหนี ่อยยื่นมือมาับูเธอให้ออาร้าน ไปึ้นรถ้วยัน เาับไปยัโรแรมใล้ ๆ รนั้น และบทุอย่าลที่บนเีย
“้อารเินไหม” เสียรึมเอ่ยถามอนที่เายับัวลุึ้นนั่ และมอหาเสื้อผ้าอเา ปัารัน์ยิ้มเื่อน เธออบเาไปว่า “ไม่่ะ”
อนละัมืออเาแล้วหันมามอหน้าเธอแบบร ๆ
“หรืออยาไ้อะไรเป็นพิเศษ”
ปัารัน์้มหน้าลมอแ่มืออัวเอ ่อนะรวบรวมวามล้าเยหน้าึ้นถาม “ุมีใรแล้วหรือยัะ เอ่อ แพหมายถึ แฟน หรือ ภรรยา”
อนลมุมปาลึลไปพร้อม้วยแววาไม่สบอารม์ ส่ายหัวบออบเธอว่า “ไม่มี”
“อย่านั้น เรา...บันแบบนี้ไ้ไหมะ”
อนลมอสบาเธอ มุมปาอเายึ้นเป็นรอยยิ้มล้ายำลัูแลน สะุหูับำว่า ‘บันแบบนี้’ เลือที่ะปล่อยให้ำลุ่มนั้นลุมเรือ่อไป
ุหมอหนุ่มมอ้นบาอย่าในวาู่ทีู่เหมือนมีวาวเป็นประายประับู่นั้นแล้ว อบลับไปว่า “ไ้สิ”
พร้อมับิไปว่าัวเอเป็นผู้ายที่มีวาม้อารนหนึ่ เาเป็นอิสระ ไม่ไ้มีพันธะผูพันับใร และแน่นอนว่านระับเา ไม่เยิบหาริัับผู้หิที่รู้ัผิวเผิน็บลบนเียไ้แบบ
่ายายอย่านี้ นสานสัมพันธ์เป็นู่ีวิไปนลอ แ่ในเมื่อเาเมาและหัวใสั่นไหวับสายาหวานึ้อเธอ นอาเผลอไผลไปมีวามสัมพันธ์้วยแล้ว ็ะแสวามรับผิอบออไป่อน ระหว่านี้เา็ัวหาประโยน์เ้าัวนพอใ เมื่อไรที่เาเอผู้หิที่พึใมาว่า หรือถึ่วเวลาเหมาะสม้อสละโส เา็อาะให้เินเธอสั้อนหนึ่ แล้ว็าลาันไป
อนลิเพียเท่านั้น แ่นั่นไม่ใ่วามิอปัารัน์
ความคิดเห็น