คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ล่อด้วยของกิน_2/2
“ชอบพี่จริงๆ หรอ เขินขนาดนี้” ชายหนุ่มแซวรุ่นน้องที่หน้าเปลี่ยนสีจนอีกฝ่ายค้อนใส่เขาเบาๆ อย่างลืมตัวสร้างรอยยิ้มให้เขาได้เป็นอย่างดี ไม่คิดเลยว่ารุ่นน้องที่ดูเรียบร้อยจนดูท่าทางซนกว่าที่คิด
“แล้วพี่เยน สบายดีใช่ไหมคะ” ชิคถามกลับด้วยใบหน้าสงสัย แม้จะเขินแต่ก็ยังคีบอาหารเคี้ยวพลางเลิกคิ้วเหมือนรอฟังเต็ม คนโดนถามก็ยักไหล่ให้เล็กน้อยก่อนจะกินต่อ
“เรื่อยๆ ตามประสา ต้องขอบคุณขนมของเรานะ อร่อยทุกอย่างที่ทำมาให้เลย ขอบคุณที่วันนั้นพาไปส่งโรงแรมด้วย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่รีบกินเถอะ เดี๋ยวคนเยอะรถติดกลับถึงบ้านช้านะคะ”
ชิคบ่ายเบี่ยงเรื่องในคืนนั้นได้อย่างแนบเนียน เยนเองก็ไม่ได้เอะใจอะไรทั้งนั้น ก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าเงียบๆ
“ไปกินของหวานต่อไหม” เยนที่จัดการเรียบร้อยถามรุ่นน้องที่เหมือนจะจัดการอาหารเสร็จแล้วเหมือนกันด้วยรอยยิ้ม
“ชิคอิ่มแล้วค่ะ เก็บเงินเถอะ เดี๋ยวรถติดพี่เยนจะถึงบ้านดึกนะคะ”
เยนเองก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร เขาลุกพร้อมกับแย่งบิลล์ที่ชิคกำลังจะหยิบไปจ่ายเองอย่างรู้ทัน ก่อนจะรีบไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินก่อนที่อีกคนจะมาแทน
แม้เขาจะรู้สึกว่าชิควางตัวเหินห่างกับเขาไปหน่อย แต่เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นเพราะพวกเขาสองคนไม่เคยคุยกันอย่างสนิทสนมสักครั้ง อันที่จริงเขาก็ไม่ได้อยากทำร้ายรุ่นน้องคนนี้ด้วยการให้ความหวังอะไร เลยไม่ได้ใส่ใจ และดูเหมือนชิคเองก็จะวางตัวมีระยะกับเขาพอสมควรต่างจากเวลาอยู่กับเรือและข้าวฟ่างที่เป็นรุ่นพี่ผู้ชายเหมือนกัน พอคิดว่าอีกฝ่ายก็ทิ้งระยะไม่ให้เขาอึดอัดมันก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่มีเรื่องผิดใจกันอีก
“พี่เยน มีอะไรหรือเปล่าคะ” ทันทีที่ออกมานอกร้านเขาก็ชะงัก คนที่เดินตามมามด้วยความเป็นห่วง แต่กลับเงียบเสียอย่างนั้น
ชิคที่เห็นเยนเงียบไปก็มองไปทางที่เยนมองอยู่ ที่ร้านเสื้อผ้าฝั่งตรงข้ามมีชายหนุ่มคู่หนึ่งที่เดินมาด้วยกันอย่างสนิทสนมหยอกล้อกัน เธอจำได้ ผู้หญิงคนนั้นคือ มีน ผู้หญิงที่เยนแอบชอบมาตลอดหลายปี ข้างๆ ก็คงเป็นคนที่มีนกำลังคบอยู่ด้วยที่ชื่อคิน ทั้งสองคนดูโดดเด่นและเข้ากันได้ดีจน... เธอเองเริ่มหงุดหงิดโชคชะตา
ร้านเสื้อผ้าชั้นล่างมีเป็นสิบๆ ร้าน ทำไมต้องบังเอิญมาเดินดูกันที่ร้านนี้ด้วยนะ!
ชิคนึกถึงใจคนข้างๆ ก็เงยหน้าไปมอง เห็นแววตาที่ดูเศร้าจ้องสองคนนั้นไม่หยุด ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย เธอจะปล่อยให้เขาทนมองเห็นภาพนั้นก็ไม่ได้ จะให้เดินเข้าไปทักก็ใช่เรื่อง แม้ใจจะถึงห้องอาบน้ำนอนแล้ว แต่ร่างกายเธอมันกลับทำในสิ่งตรงข้าม
มือบางจับข้อมือชายหนุ่มทำให้อีกฝ่ายสะดุ้งด้วยความตกใจ ไม่ทันได้พูดอะไรร่างเล็กก็ลากชายหนุ่มออกจากตรงนั้นอย่างสุดแรง เขาจะรู้ไหมนะว่ายิ่งเขาเจ็บ เธอก็ยิ่งเจ็บเหมือนกัน
“ชิค... พาพี่ไปไหน”
“ขนม ชิคอยากกินเค้ก ต้องการน้ำตาลในเลือด พี่เยนเลี้ยงเค้กชิคนะคะ” เยนได้ยินแบบนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น เมื่อกี้ใครบอกนะว่าเดี๋ยวรถติดแล้วเขาจะถึงบ้านดึก
“ชิค ไม่ใช่ว่า...”
“ชิคจ่ายเองก็ได้ ไปนั่งเป็นเพื่อนหน่อยนะคะ”
แม้ว่าแรงที่แขนได้รับมันจะถูกบีบจนเจ็บแต่เยนก็ไม่ได้ขัดขืน เขาจ้องแผ่นหลังเล็กๆ ที่กำลังพาเขาออกมาจากตรงนั้น เขารู้ดีกว่าใครว่าเธอไม่ได้จะกินเค้กจริงๆ แต่แค่ต้องการพาเขาออกมาจากตรงนั้น เขาจึงยอมเป็นฝ่ายโดนลากออกมาแต่โดยดี
ภาพของมีนที่มองคนที่เธอรักมันยังฝังลึกจนแทบกระอัก
เมื่อไหร่เขาจะทำใจไหวกันนะ
... ... ...
เยนมองคนตัวเล็กที่นั่งเขี่ยเค้กช็อกโกแลตผู้น่าสงสาร โดนสั่งมาแต่กลับไม่ถูกตักกินสักนิด เป็นเค้กผลไม้เขาเองเสียอีกที่กินไปจนจะครึ่งชิ้นแล้ว
พอคิดว่าอีกฝ่ายคงอิ่มเกินจะรับอะไรเข้าไปอีกก็ทำให้เขาอดเอ็นดูรุ่นน้องตรงหน้าไม่ได้ ลากเขามา สั่งทุกอย่างเองแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับเป็นตัวเองที่กินอะไรไม่ลง สายตาละห้อยด้วยความเสียดายนั่นมันอะไรกัน
พอมองรอบๆ ร้านก็ทำเอาชายหนุ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน ในร้านส่วนมากจะเป็นผู้หญิง ผู้ชายที่มาก็จะมากับแฟนไม่ก็ลูกสาวตัวเล็กๆ เขาเองก็ไม่ได้สนิทกับรุ่นน้องคนนี้ขนาดนั้น พอมานั่งด้วยกันในร้านแบบนี้มันเลยดูประหลาดไปเลย
แต่พอคิดว่าอีกฝ่ายอิ่มขนาดนี้แล้วยังพาเขาออกมาจากสถานการณ์แบบนั้นโดยเอาของหวานมาอ้าง ก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยก็มีคนคนนึงที่พยายามดึงเขาออกมาจากเรื่องราวในอดีต มันทำให้หัวใจที่เศร้ารู้สึกอบอุ่นขึ้นได้อย่างดี
จริงๆ เมื่อก่อนเขาเคยคิดว่าชิคเป็นคนหยิ่ง เท่าที่เคยเห็นก็ดูว่าเป็นผู้หญิงที่น่ารักเข้ากับคนได้ง่าย แต่พอมาวันนี้ที่ได้ลองเจอกับตัวก็รู้สึกว่าเป็นคนที่ดูใส่ใจคนอื่นๆ จนเขารู้สึกจริงๆ ว่ากำลังถูกใส่ใจ เพราะเค้กที่เธอสั่งให้เขาก็เป็นเค้กที่เขาชอบ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมองเขามานานแค่ไหนแล้ว แต่เรื่องแบบนี้ ก็ไม่มีใครสังเกตนัก เพราะเขาเป็นผู้ชายคนเลยเข้าใจว่าเขาไม่ชอบของหวาน พอนึกย้อนกลับไป ขนมทุกชิ้นที่ชิคเอามาวางที่โต๊ะก็ล้วนแต่เป็น... ของที่เขาชอบทั้งนั้น
ทำไมกันนะ...
“ทำไมไม่กินล่ะ” ชายหนุ่มถามรุ่นน้องที่ทำหน้ารู้สึกผิดกับขนมตรงหน้าเสียเต็มประดา
“ก็...” คนตัวเล็กเงยหน้ามาจะจบแต่ก็ทำหน้าสลดอีกรอบ เธอจะบอกได้ยังไงว่าอิ่มแล้ว ในเมื่อลากเขาออกมาเอง
“กินให้เอาไหม” เยนเลิกคิ้วถามรุ่นน้องที่ได้ยินก็ส่งสายตาเป็นประกายก่อนจะทำหน้าลังเล อาจเพราะอีกฝ่ายเองก็เป็นคนทำขนมละมั้ง เลยรู้สึกผิดถามกินมันไม่หมด และยังเกรงใจเขาด้วย
เยนไม่ได้รอให้อีกฝ่ายคิดนาน ส้อมของเขายกขึ้นตักเอาเค้กของชิคมาใส่ปากตัวเองในขณะที่ชิคเอาแต่มองคนตรงหน้า เธอรู้ตัวดีว่าตอนนี้เธอได้แสดงมุมที่น่าอายให้อีกฝ่ายเห็นเสียแล้ว แต่ถ้าปล่อยให้เขายืนอยู่อย่างนั้นมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ
ส่วนชายหนุ่มเองก็ยังคงเก็บเค้กของชิคที่อยู่ในจานต่อ ตัวเขาก็ประหลาดใจในตัวเองไม่น้อยเลยทีเดียว ตลอดเวลาที่ผ่าน เขาจะกินของเหลือในจานของมีนคนเดียว แม้แต่ผู้หญิงที่เขาพยายามเอาเข้ามาเพื่อตบตามีนก็ตาม แต่กับคนตรงหน้าอาจจะเป็นเพราะความจริงใจของเธอละมั้ง ทำให้เขาทำไปอย่างลืมตัว
“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้องนะ”
#####
ชิคลูก จะเท่ซะหน่อย หมดเท่ตอนดินขนมไม่หมดนี่แหละ 555
พูดคุย ติดตามที่ twitter @yuehan_691
ความคิดเห็น