คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ล่อด้วยของกิน_1/2
โชคดีที่หลังจากวันนั้น น้ำรินกับเยนแล้วก็ข้าวฟ่างหัวหน้าผู้ชายอีกคนต้องไปสัมมนาดูหน้างานที่ต่างจังหวัด หญิงสาวเลยโล่งใจ ที่ไม่ต้องเจอเยนในช่วงนี้ เพราะเธอไม่รู้เลยว่าจะต้องทำหน้าเวลาเจอเขายังไง เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเยนจะเชื่อในสิ่งที่เธอพูด แม้ว่าหลังจากนั้นเขาจะไม่ติดต่อหาเธอเลยก็ตาม
แต่ที่โชคร้ายของเธอคือวันนี้เธอกับเรือหัวหน้าทีมไปพรีเซนต์งานให้ลูกค้าตามปกติ แม้งานจะเป็นไปได้ด้วยดี แต่ลูกค้าชายคนนี้ดูไม่ค่อยให้เกียรติเธอเลย จนพรีเซนต์เสร็จตกลงทุกอย่างเรียบร้อยลูกค้าก็เชิญพวกเธอทานอาหารตามปกติ จนจะกลับ ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาคุยกับเธอ
‘หนูนี่น่ารักนะ คืนนี้ไปทานอาหารกับผมไหม เดี๋ยวผมให้ค่าเสียเวลา’
นอกจากคำพูดคำจาที่ไม่น่าฟัง ผู้ชายคนนั้นยังแอบจับก้นของเธอจนเธอต้องรีบชวนเรือกลับมาที่บริษัททันที เธอทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจ ไม่รู้ว่าทำไมผู้ชายมีเงินสมัยนี้มันถึงได้คิดว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่นไปซะทุกอย่าง ถึงได้ทำอะไร พูดอะไรเอาแต่ใจ คิดว่าคนต้องทำตามที่ตัวเองต้องการกันเสียหมด
พอมาถึงเรือก็ให้เธอขึ้นมาพักผ่อนที่สวนชั้นลอย เพราะเจอเรื่องแย่ๆ มา เรือก็ไม่อยากให้ลูกน้องต้องอึดอัด ให้มาปรับอารมณ์เสียหน่อยก็ไม่เลวนัก ชิคเลยเดินขึ้นมายืนทำหน้าเศร้าที่ชั้นลอยเพียงลำพัง
“ใจลอยไปดาวอังคารแล้วมั้ง”
ร่างบางสะดุ้งเฮือกยืนหลังตรงเมื่อมีชายหนุ่มกระซิบข้างหูในระยะที่ใกล้มาก จนเธอหันกลับไปก็เห็นกับร่างสูงที่ไม่ได้เห็นมาหลายวันยืนมองเธอด้วยสายตาเรียบๆ ใบหน้าไม่ได้บ่งบอกอารมณ์อะไร ส่วนเธอเองพอเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใครถึงรู้สึกโล่งใจขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“พี่มากวนหรือเปล่า” เยนถามด้วยท่าทางใจเย็น ในมือชายหนุ่มถือบุหรี่อยู่แต่ก็ไม่ได้จุด ดูท่าทางเขาจะมาสูบบุหรี่แล้วมาเจอเธอพอดีละมั้ง “นั่งด้วยได้ไหม”
เยนไม่ฟังคำตอบก็เดินอ้อมมานั่งบนม้านั่งอีกฝ่ายในขณะที่เธอยังยืนมองเขานั่งลงจนคนตัวสูงต้องเงยหน้ามามองเธอ ก่อนจะจับข้อมือดึงเธอลงไปนั่งข้างๆ แล้วก็ปล่อย ย้ายไปเล่นซองบุหรี่ในมือแทน
บรรยากาศที่รอบข้างมีต้นไม้ที่บริษัทใช้ตกแต่งสวนในเวลาทำงานมันเงียบ ยิ่งบรรยากาศระหว่างทั้งสองคนก็เงียบยิ่งกว่า เยนไม่ยอมจุดบุหรี่ ชิคก็นั่งตัวแข็งทื่อ เขินก็เขิน อึดอัดก็อึดอัด จะหนีก็กลัวมีพิรุธ จนเยนเป็นคนพูดก่อน
“วันก่อนที่พี่เมาแล้วเราพาไปนอนโรงแรม” เยนเริ่มบทสนทนาในหัวข้อนี้ หญิงสาวถึงกับเกร็งตัวนิ่ง ใจก็กลัวว่าเขาจะรู้แล้วว่าเธอมีอะไรกับเขาวันนั้น “ขอบคุณนะ ไม่งั้นพี่คงได้นอนข้างถนนแน่ๆ”
เยนพูดจบชิคก็หายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย จนเยนเองก็พลอยโล่งใจไปด้วยอย่างประหลาด
“พี่เยนไม่ต้องขอบคุณหรอก ที่เมาเพราะไว้ใจชิคใช่ไหมล่ะ ชิคจะทำให้พี่ผิดหวังได้ยังไง” ชิคพูดด้วยรอยยิ้มแม้จะไม่ได้หันหน้ามามองคู่สนทนาเพราะทั้งประหม่าทั้งเขิน แต่มันก็ดูน่าเอ็นดูดีสำหรับคนตัวสูงที่นั่งมองจากมุมด้านหลังจนเผลอยิ้มตาม
“วันนี้พี่เลี้ยงข้าวเราแล้วกัน เป็นการขอบคุณที่ดูแลอย่างดี แล้วก็ปลอบใจเรื่องแบดเดย์วันนี้ด้วย” ชิคหันไปมองชายหนุ่มข้างๆ ที่ยกยิ้มมุมปากให้เธอก่อนที่เธอจะยิ้มให้เขาทั้งใบหน้า
“พูดแล้วนะคะ” เยนพยักหน้ารับชิคเองก็ยิ้มรับเช่นกัน “ชิคกลับโต๊ะดีกว่าค่ะ เดี๋ยวพี่เรือจะเป็นห่วง”
เมื่อร่างเล็กเดินจากไปเยนก็อดยิ้มให้กับความมองโลกในแง่ดีของอีกฝ่ายไม่ได้ ที่แท้เอาของกินมาล่อได้นี่เอง พอคิดแบบนั้นความเครียดสะสมก็หายไปเพราะความสดใสของอีกคน บุหรี่ที่ว่าจะขึ้นมาสูบก็ถูกเก็บใส่กระเป๋ากางเกงก่อนที่ร่างสูงจะเดินกลับแผนกเช่นกัน
... ... ...
“ชิคอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” คนโดนถามส่ายหน้ากับคำถามนี้ ทั้งสองคนมาอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังสองต่อสอง อันที่จริงคำถามนี้มันเป็นคำถามคลาสสิคจริงๆ ไปไหนกับใครก็ต้องถาม เยนเองก็ไม่โทษอีกคนที่ไม่มีคำตอบ เขาก็ได้แต่พยักหน้าก่อนจะเดินไปทางร้านอาหารญี่ปุ่นที่เขาคิดว่ามันดี
ทั้งสองคนได้โต๊ะคู่ด้านในท่ามกลางผู้คนที่มหาศาล ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่คนเลิกงานแล้ว ทำให้คนเยอะเป็นพิเศษ พอเยนเดินเข้าไปผู้หญิงทั้งหลายก็มองตามจะเหลียวหลัง กระทั่งเดินไปนั่งที่โต๊ะ พนักงานก็นำเมนูมาให้ทั้งสองคนดู ต่างคนก็ต่างดูโดยไม่พูดอะไรกัน
เพราะนานๆ ทีชิคจะออกมาทานข้าวในห้างสักทีเลยไม่รู้จะทานอะไร ในขณะที่เยนนิ่งมองรุ่นน้องที่นั่งเลือกอยู่พักใหญ่ๆ อย่างพิจารณา
หากมองกันจริงๆ รุ่นน้องคนนี้ก็หน้าตาน่ารักใช้ได้เลย ใบหน้ารูปไข่เรียวแต่งหน้าไม่เบาแต่ก็ไม่จัดเน้นที่ดวงตาที่มีชั้นบางๆ ดวงตากลมปลายเชิดเล็กน้อยหากในเวลาปกติมันจะดูเหมือนคนหยิ่งเข้าถึงยาก แต่พอสนิทจะรู้ว่าแววตาคู่นี้ดูสดใสน่ารักเวลาคุยด้วย จมูกอีกฝ่ายก็ได้รูป ริมฝีปากที่ทาลิปสติกสีแดงก็อวบอิ่มใช้ได้ เธอยังตัดผมสั้นประบ่า ยิ่งทำให้ดูเป็นสาวสวยคนหนึ่ง
นี่เขาไม่เคยมองอีกฝ่ายเลยหรือ ทั้งที่มีผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้อยู่ใกล้ตัวแต่เขาก็เอาแต่มองมีนคนเดียว ไม่ใช่แค่ชิคที่เขามองข้ามแต่ผู้หญิงทุกคนรอบข้าง ไม่ว่าจะสวยแค่ไหนเขาก็ไม่เคยเห็น บางทีมีนอาจจะพูดถูกที่เขาปิดกั้นตัวเองมากเกินไป
แต่เขาจะเริ่มเปิดใจตัวเองยังไงนะ
“พี่เยน มีอะไรแนะนำไหมคะ” คนที่เด็กกว่าดูเมนูจนจะทะลุแต่ก็ไม่รู้จะสั่งอะไรจึงถามรุ่นพี่ที่นั่งฝั่งตรงข้าม ทั้งที่ตายังดูเมนูไม่หยุด
“เรากินปลาไหลไหม ของร้านนี้อร่อยนะ” อีกคนพยักหน้ารับก่อนจะเรียกพนักงานมาสั่นอาหาร เธอสั่งตามที่เขาแนะนำ ส่วนเขาก็สั่งอาหารของตัวเองพร้อมกับของทานเล่นอีกอย่าง
พอของกินมาแววตาของอีกคนก็เป็นประกายอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมือนกับคนที่เกร็งเวลาพูดคุยกับเขาตลอดเวลาเหมือนคนทำความผิดแล้วปิดบังไว้ พอคีบปลาไหลเข้าปากเธอก็ทำหน้าเหมือนขึ้นสวรรค์ ตลอดเวลาทานมีท่าทีที่ดูผ่อนคลายลงไม่น้อยเลย
“อร่อยไหม”
“มากๆ เลยค่ะ” คนตัวเล็กยกยิ้มมุมปากก่อนจะคีบเอาข้าวในจานตัวเองเข้าปาก แม้จะชื่นชอบแค่ไหนแต่เยนก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายทานเรียบร้อยมาก ไม่ได้ดูเหมือนแสแสร้งแต่เหมือนจะเป็นนิสัยมากกว่า
“ดีแล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับเบาๆ ก่อนจะคีบเนื้อในจานตัวเองวางในจานอีกฝ่ายเงียบๆ จนอีกคนช้อนสายตาขึ้นมาถาม
“ชิมดู อร่อยนะ แลกกับของเรา” ว่าจบตะเกียบของชายหนุ่มก็ตัดเอาเนื้อปลาไปเล็กน้อยพร้อมกับส่งเข้าปากตัวเอง
“ช่วงนี้เราเป็นยังไงบ้าง” เยนเริ่มบทสนทนาทั่วๆ ไปเพื่อสร้างความสนิทสนมกับอีกฝ่าย ชิคเองก็ดูไม่ได้กดดันอะไร
“ก็ปกตินะคะ งานเยอะเป็นปกติ” ชิคยักไหล่ตอบก่อนจะคีบอาหารในจานขึ้นมาทานต่อ พลางเงยหน้าสบตาอีกฝ่ายที่มองเธออยู่เหมือนกัน พอเห็นว่าเยนมองอยู่ใบหน้าก็ร้อนขึ้นมาจนแก้มเปลี่ยนสี สายตาของหญิงสาวต้องหลบเก็บอย่างทันที และทุกอย่างก็อยู่ในสายตาเยนทั้งหมด
“ชอบพี่จริงๆ หรอ เขินขนาดนี้”
... ... ...
ไม่ชอบเลยค่า
.
พูดคุย ติดตามที่ twitter @yuehan_691
ความคิดเห็น