คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เราลืมได้ยังไง_2/2
“แล้วเราลืมได้หรอชิค เรื่องคืนนั้น เราลืมได้หรอ” เยนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งจับใบหน้าอีกฝ่ายให้มองที่เขา ระยะแค่นี้ทำให้เขาเห็นได้ชัดแม้แต่กล้ามเนื้อที่ขยับเล็กน้อยบนใบหน้าอีกฝ่าย ดวงตากลมจ้องเขาเหมือนกำลังจะร้องไห้
“ก็แค่ลืม ถึงไม่ใช่พี่ ชิคก็ต้องมีกับคนอื่นในอนาคตอยู่ดี จะเป็นใครวันนึงชิคก็ต้อง...”
“ชิค!” เยนอดทนฟังไม่ไหวเพราะความโมโห ในหัวของชายหนุ่มร้อนขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่ออีกฝ่ายพูดว่าเธอจะมีอะไรกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา แม้เขาเองก็เห็นด้วยว่าชิคคงมีผู้ชายดีๆ พร้อมแต่งงานมีครอบครัว แต่เขาก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ที่เธอพูดมันออกมาง่ายๆ แบบนั้น
“พี่ก็ควรลืม! ลืมไม่ได้พี่ก็แค่ไปหาคนอื่นนอนด้วย! มันไม่ใช่เรื่องของชิคแล้ว!”
“พูดจาแบบนั้นออกมาได้ยังไง”
“ไม่ใช่เรื่องของชิคแล้วนี่คะ!”
“ไม่ใช่หรอชิค!”
“ใช่! อื้อ...!” ชิคตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกชายหนุ่มยกมือล็อกท้ายทอยแล้วประกบจูบ อีกฝ่ายทั้งจูบทั้งขบจนเธอแทบหายใจไม่ออก พอนึกตั้งสติได้มือเล็กทั้งดัน ทั้งทุบอีกฝ่ายแต่มันไม่สะเทือนชายหนุ่มสักนิด
“พี่เยนเป็นบ้าหร... อื้อ!”
ชิคยังโวยวายไม่ทันเสร็จก็โดนอีกฝ่ายกดจูบครั้งนี้ชายหนุ่มไม่ได้ใช้ความรุนแรงเช่นครั้งแรก เขาค่อยๆ งับกินริมฝีปากที่ปิดไม่ทันของเธอเบาๆ พร้อมกับสอดลิ้นเข้ามาประสาน มือที่ประคองเอวเริ่มที่จะลูบคลึงเอวไล่ลงไปที่สะโพกที่นั่งบนตักของชายหนุ่มเบาๆ จนคนตัวเล็กแทบจะอ่อนระทวยถูกทำให้ละลาย
ร่างสูงผละริมฝีปากออกช้าๆ พร้อมกับมองอีกฝ่ายด้วยแววตาอ่อนลง เขามองริมฝีปากอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนจะสบตาคู่นั้นที่แดงก่ำ
“เราจะลืมได้ยังไง...” ในเมื่อเรายังไม่ลืมเลย เยนต่อประโยคนี้ในใจเมื่อเห็นใบหน้าสวยสลดลง ใจเขาก็อ่อนยวบเพราะน้ำตาที่คลอเบ้าตาคู่นั้น จนเขาเผลอยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
“ชิค... อื้อ” ไม่ทันที่ชิคจะได้พูดอะไรออกมาด้วยซ้ำ เขาก็ส่งปลายลิ้นอุ่นก็เข้าแทรกเข้ามาสอดพันกับลิ้นของอีกฝ่ายจนแทบแยกไม่ออก มือหนายังคงรั้งเอวและท้ายทอยอีกฝ่ายไว้ให้แนบชิดเพื่อที่จะได้จูบคนดื้อได้ถนัดมากขึ้น เมื่อคนตัวเล็กหมดแรง ทุกอย่างก็เริ่มแปรเปลี่ยนจากขัดขืนเป็นคล้อยตามร่างสูง ประสบการณ์ที่สูงชั้นกว่ากำลังมอมเมาคนตัวเล็กให้เข้ามาในโลกอีกใบของเยน สมองของหญิงสาวกำลังปั่นป่วนเพราะการหยอกเย้าของลิ้นร้อนที่เข้ามาสอดรัด ร่างสูงจูบยาวนานจนร่างเล็กรู้สึกว่ามันนานจนแทบจะหมดลมหายใจ ก่อนที่คนตัวสูงกว่าจะผละริมฝีปากออก
ดวงตาเข้มมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำ น้ำตายังคงไหลเอ่อเต็มเบ้าตาคู่นั้นอย่างน่าสงสาร แต่มันกลับยิ่งทำให้เขาอยากแกล้งคนตรงหน้าให้มากกว่านี้ ร่างสูงเงยหน้าขบริมฝีปากกรอบหน้าลงมาต้นคอของอีกฝ่ายเบาๆ จนได้กลิ่นสะอาดคงเพราะอีกฝ่ายเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จก่อนเขามาถึงไม่นานก็เป็นได้
“เราลืมลงจริงๆ หรอ”
ใบหน้าคมคายจ้องอีกฝ่ายไม่ลดละดวงแววตาที่ทำให้ร่างบางแทบจะยอมแพ้ เจ้าของใบหน้าสวยเองก็จ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ล้ำลึก มันเต็มไปด้วยความรู้สึกเศร้าปนรักใคร่ เพราะอยู่ใกล้เขามาก ถึงได้เห็นนัยตาโตที่สั่นระริกอยู่ เขายกมือขึ้นลูบที่ขอบตาแดงก่ำเบาๆ จนอีกฝ่ายยอมจำนน ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ร่างเล็กเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาบางเบาเหมือนกำลังกดมันไว้ เขายกมือเช็ดน้ำตาก่อนจะดันหัวเล็กๆ ของเธอซบลงที่หัวไหล่ของเขาก่อนจะย้ายไปลูบหัวของหญิงสาวที่ฝืนตัวเองว่ามันไม่เป็นอะไรมาตั้งหลายวัน อันที่จริงหากปล่อยผ่านไปโดยไม่ไปสะกิดมันขึ้นมา เขาก็เชื่อว่าคนตัวเล็กก็คงจะลืมมันจริงๆ แต่เขาเกิดความรู้สึกไม่ยอมขึ้นมาเล็กๆ ในใจ เขารู้ว่าเธอไม่ได้อยากให้เขารับผิดชอบ หรือสนใจเธอด้วยวิธีนี้ แต่เป็นเขาเองต่างหากที่อยากเข้ามาเสียเอง เป็นเขาเองที่อยากทำให้มันเป็นเรื่องที่ยากจะลืม
“อย่าโกหกอีก รู้ไหม ถ้าเกิดวันนั้นเราท้องขึ้นมาจะทำยังไง แล้วถ้าเราหายไปหรือเอาลูกออกโดยไม่บอกพี่ พี่จะทำยังไง” เยนเองก็พูดเรื่องจริง วันนั้นเขาเมามาก และแน่ใจว่าไม่ได้ป้องกันแน่นอน ถ้าหากวันนี้คนที่กำลังร้องไห้อยู่เกิดท้องหรือเป็นอะไรเพราะเขาขึ้นมาแล้วตัดสินใจทำอะไรโดยไม่คิด เขาคงจะเสียใจมากๆ แค่คิดว่าจะเธอจะเอาเด็กออกหรือพาลูกหนี เขาก็รู้สึกแย่มากแล้ว
“ชิคไม่รู้ว่าจะทำยังไง ฮึก บอกพี่แล้วพี่จะมองชิคยังไง ชิคไม่อยาก... ไม่อยากดูเป็นคนง่ายๆ ไม่อยากให้พี่เยนมองว่ามันเป็นข้ออ้าง ชิคไม่อยากให้พี่ต้องเสียใจเพราะชิคด้วย”
“พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ดีเอง”
... ... ...
ทำไม... ทำไมนะ!
ทั้งที่เขาก็ได้ความจริงที่ต้องการ แล้วทำไม... ทำไมเขาถึงมานั่งดูละครอยู่กับเธอ แถมยังนั่งกินกับข้าวที่เหลืออยู่ในห้องเธอหน้าตาเฉย
ร่างสูงนั่งที่พื้นเอาหลังพิงโซฟาในมือมีถ้วยที่มีข้าวกับกับข้าวหนึ่งอย่าง ส่วนเธอนั่งด้านบนของอีกฝั่งของโซฟา ชายหนุ่มจ้องหน้าจอโทรทัศน์อย่างตั้งใจ เสื้อเชิ้ตแขนยาวก็ถกแขนเสื้อถึงข้อศอก ส่วนรองเท้าก็ไปวางที่วางรองเท้าในห้องอย่างเรียบร้อย
“พี่เยน ไม่กลับคอนโดหรอคะ”
อย่าหาว่าเธอไล่เลย แต่เธอก็ไล่จริงๆ นั่นแหละ คนที่โดนไล่เงยหน้ามองเธอเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจโทรทัศน์ต่อโดยไม่ตอบ
เยนที่นั่งทานข้าวเย็นที่ชิคทำแล้วเหลืออย่างสบายอารมณ์ อันที่จริงก็น่าแปลกที่เขานั่งกินข้าวในห้องของผู้หญิงคนนึงที่เขาเพิ่งจะทำร้องไห้ไปเมื่อครู่ แถมอีกฝ่ายยังไล่ด้วยน้ำเสียงที่ยังสะอื้น ใบหน้าที่งอขอบตายังแดงก่ำไปจนถึงปลายจมูกเพราะเธอร้องไห้หนักมาก น่าแปลกที่เขากลับรู้สึกสบายใจอย่างประหลาด
“พี่เยน”
“มันดึกแล้ว” เสียงนุ่มพูดพลางตักข้าวขึ้นมากินดวงตาก็มองหน้าจอนิ่งๆ อย่างตั้งใจจนชิครู้สึกโมโหจริงๆ
ดึกแล้วยังไง!
“พี่เยน พี่จะอยู่ห้องชิคถึงเมื่อไหร่คะ”
“มันดึกแล้ว วันนี้เย็นวันศุกร์ด้วย”
ดวงตาเข้มเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของห้องด้วยหน้าตานิ่งๆ ไม่แสดงอารมณ์ พลางกินข้าวคำสุดท้ายพอดี คนตัวสูงกว่าไม่พูดมาก เดินไปโซนห้องครัวแล้วก็ล้างจานที่ตัวเองกินข้าวปล่อยให้เจ้าของห้องมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความเหนื่อยอ่อน
เธอดูละครไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ
แค่เขาบุกมาหาเธอถึงห้องแถมยังพูดเรื่องนั้นขึ้นมาก็ทำให้เธอรู้สึกสับสนไปหมด การที่เธอชอบเยนแล้วดันเจอคนที่ชอบมาอยู่หน้าห้องก็เป็นเรื่องบ้าบออยู่แล้ว ไหนจะโดนเขาทั้งจูบ ทั้งขู่ ทั้งกอดปลอบ นี่ยังมากินข้าวห้องเธอ แถมยังแสดงท่าทีเหมือนจะไม่กลับออกมามันไม่มากเกินไปสำหรับเธอหน่อย
หัวใจของเธอมันจะทำงานหนักเกินไปแล้วมั้ง
“พี่ขอคีย์การ์ดหน่อยสิ” ชายหนุ่มหันมาพูดกับเธอที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยจนสะดุ้งเฮือก! เงยหน้ามองคนตัวที่มายืนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหนก็ไม่รู้ แถมยังแบมือตรงหน้าเธออีก
“เอาไปทำอะไรคะ”
“พี่จะลงไปเอาเสื้อผ้าในรถ ใจคอเราจะให้พี่ขับรถฝ่าคนฝ่าด่านกลับห้องหรอ” แม้จะพูดเหมือนขอร้อง แต่ดูหน้าตาของอีกฝ่ายสิ ช่างดูไม่เหมือนคนขอร้องสักนิด นี่มันสีหน้าของคนบีบบังคับชัดๆ
“มันเรื่องของพี่เยนนี่คะ”
“เมื่อกี้พี่จูบเราไม่พอหรอ จะเอาอีกไหม พี่นอนชุดนี้ได้นะ เรานอนกับพี่ชุดนี้ได้ไหม?” แขนแกร่งคร่อมกักตัวเธอบนโซฟาพร้อมกับโน้มใบหน้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ ใบหน้าสวยแดงเห่อขึ้นมาทันที ดวงตากลมจ้องคนตรงหน้านิ่งไม่กล้าขยับเลย
จุ๊บ!
เยนเอียงใบหน้าจูบแก้มใสที่ขึ้นสีเบาๆ ก่อนจะจ้องหน้าเหมือนเดิม มือบางยกขึ้นจับแก้มที่เพิ่งโดนขโมยจูบไปอย่างลืมตัว
บ้าไปแล้ว
“ถ้าไม่ให้คีย์การ์ด มันจะเอาเจ้าของห้องแทนคีย์การ์ดนะ”
ดวงตากลมกะพริบถี่ก่อนจะรีบเร่งส่งคีย์การ์ดห้องให้กับชายหนุ่มทันที คนตัวสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนตัวเล็กเจ้าของห้องอยู่ลำพัง
กรี๊ด!
ทันทีที่ประตูห้องปิด เธอก็กรี๊ดใส่หมอนบนโซฟาทันที แบบนี้มันรุนแรงเกินไป บ้าไปแล้ว อยู่ดีๆ ก็โดนคนที่แอบชอบมาทั้งจูบ ทั้งหอม แถมยังจะนอนกับเธอที่ห้องอีก นี่เธอฝันอยู่หรือเปล่า ถ้าใช่ ก็ขอให้มันฝันแบบนี้ต่อไปอย่างให้มันได้ตื่นขึ้นมาเลย
#####
แกอ่อยลูกสาวช้านนนน
.
พูดคุย ติดตามที่ twitter @yuehan_691
ความคิดเห็น