คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ซวย!
หลังจากจัดข้าวของเรียบร้อยแล้วเอเลนยาก็เดินลงมาสมทบกับเพื่อนๆที่ห้องนั่งเล่นรวม พลางหันไปมองไวล์อย่างไม่พอใจที่เขาเมินเธอและเดินหนีออกมาอย่างไม่ใส่ใจ หมอนี่ทำกับเจ้าหญิงแห่งคาลอสได้ยังไงกัน... เอาไว้เธอทำลายคำสาปบ้าๆบอๆอะไรนั่นให้ได้ก่อนเถอะ เธอจะมาจัดการหมอนี่แน่นอน
"มากันครบแล้วใช่มั๊ย? ฉันจะแจกตารางการเรียนให้พวกเธอเลยนะ วิชาที่พวกเธอเรียนในปีนี้จะมีด้วยกัน 6 วิชา เข้ามาปีแรกๆก็น้อยอย่างนี้แหละจ๊ะ....วิชาที่พวกเธอจะต้องเรียนก็คือ วิชาประวัติศาสตร์ของอาณาจักรทั้ง 7 วิชาพลังเวทศาสตร์ วิชาภาษาศาสตร์ วิชาพฤกษศาสตร์ วิชาการปกครอง และวิชาการต่อสู้ สถานที่เรียนนั้นจะบอกพวกเธอไว้ในตารางแล้วนะจ๊ะ ขอเตือนเลยนะจ๊ะ ว่าอย่าเข้าเรียนสายล่ะ..." ไซเนสตร้า สาวผมแดงบอกกับรุ่นน้องด้วยวาจาที่อ่อนหวานตามเคย แต่จะมีใครรู้บ้างมั๊ยว่าความจริงแล้ว ในใจเธอรู้สึกอย่างไร??
หลังจากที่ได้ตารางเรียนแล้ว เอเลนยาก็รู้สึกแย่มาก เพราะเธอต้องเริ่มเรียนในวันพรุ่งนี้ทันที
"อะไรกันเนี่ย...เพิ่งเข้ามาวันแรกทั้งทีขอพักซัก 2 -3 วันก่อนก็ไม่ได้หรือไงกันนะ ไม่รู้จะรีบเรียนไปทำไมกัน ยังเหลือเวลาเรียนตั้งหลายเดือนแหละ" เอเลนยาบ่น
"แหม....เอเรส อย่าบ่นไปหน่อยเลยน่า....เออนี่ ฉันจะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนใหม่นะ เธอชื่อเรนอน เพอร์ครัสจ๊ะ" ซินเทียแนะนำสาวน้อยผมสีชมพูกับนัยน์ตาสะอะเมทิสให้เอเลนยาและชายหนุ่มอีก 3 คนรู้จัก เธอก็คือคนที่นั่งข้างๆซินเทียเมื่อเช้านั่นเอง และอยู่ห้องเดียวกับซินเทียด้วย เธอเป็นผู้หญิงที่สวยสุดยอดเลยอ่ะ อย่างที่เคยบอกไปเธอต้องมีชายหนุ่มมาติดตรึมแน่ๆ
"สวัสดีคร่า.....ฉันเรนอนนะค๊า" เรนอนทักทายทุกคนด้วยน้ำเสียงที่สุดจะ....เฮ้อ รับไม่ได้ แถมสายตาของเธอก็ไม่ได้มองมาที่เอเลนยาเลยซักนิดเดียว กลับมองไปที่ชายหนุ่มทั้ง 3 คนซะหมดอ่ะ ทำไม....เธอเป็นชายหนุ่มที่ไม่หล่อหรือยังไงกัน....
ทางด้านหนึ่งชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีบลอนด์ที่ถูกรวบไว้ข้างหลัง กำลังเอนหลังพิงเก้าอี้ภายในห้องๆหนึ่งอย่างเหนื่อยหน่าย มือที่หนาและใหญ่ถูกวางไว้บนหน้าผาก นัยน์ตสีเพลิงกำลังถูกปิด และแล้วเขาก็เข้าสู่ห้วงนิทราไป... หญิงสาวผมแดงเปิดประตูเข้ามา โดยที่ชายหนุ่มไม่รู้สึกตัว เขายังคงหลับอยู่ภายใต้เก้าอี้อันแสนอบอุ่น หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ๆทีละนิดๆ นัยน์ตาสีแดงกำลังจับจ้องไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มผู้อยู่เบื้องหน้า และเธอก็ห้ามใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือบางไปแตะที่ใบหน้าของชายหนุ่มผู้มีนามว่า เรย์ โดมินัส
/ หมับ!/
มือใหญ่คว้าหมับที่ข้อมือของหญิงสาว ทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งเฮือก ทำอะไรไม่ถูก แล้วชายหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาขึ้น เผยให้เห็นภาพหญิงสาวเบื้องหน้า เขาค่อยๆคลายมือลง และตอนนี้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้ากำลังหน้าแดงเป็นลูกตำลึง....
"มีอะไรอย่างนั้นหรือเนสตร้า..มาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้มันตกใจนะ ขอโทษด้วยที่เมื่อกี้ทำรุนแรงไป คือ..ฉันป้องกันตัวน่ะ" เรย์กล่าวอย่างสุภาพ และไม่ได้สังเกตเห็นใบหน้าของหญิงสาวเลยที่ตอนนี้กำลังหน้าแดง....
"เอ่อ..ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันผิดเองแหละที่เข้ามาขัดจังหวะเธอ....ฉัน- ฉันขอตัวก่อนนะ" ไซเนสตร้ากำลังทำท่าว่าจะเดินออกไป แต่ก็ถูกขัดจังหวะซะก่อน
"เดี๋ยวเนสตร้า...แล้วเธอเข้ามาที่นี่มาหาฉันมีอะไรหรือป่าว?"
"เอ่อ...." ไซเนสตร้าเริ่มออกอาการหน้าแดงอีกครั้ง และครั้งนี้เรย์ก็สังเกตเห็นด้วย เขาค่อยๆเดินเข้ามาหาเธออย่างช้า และเอื้อมมือไปจับหน้าผากของหญิงสาว
"เธอ...ไม่สบายหรือป่าว ทำไมถึงหน้าแดงล่ะ" ไซเนสตร้าสะดุ้งเล็กน้อย เธอควรจะบอกความรู้สึกของเธอให้เขารู้มั๊ย? เธอควรจะบอกดีหรือป่าว? และแล้วด้วยความพยายามในสุด....
"เรย์...ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอ คือฉัน - - - - - - - ฉันชอบเธอนะ" และเธอก็ตัดสินใจบอกเขาไปในที่สุด เรย์อึ้งเล็กน้อย และเขาก็หันหลังกลับไป...
"ขอโทษนะเนสตร้า....แต่ฉันไม่ได้ชอบเธอ เธอออกไปเถอะ ฉันมีงานต้องทำอีก" เรย์ตัดบท
"เรย์...." หญิงสาวอึ้งไปถนัดตา ดวงหน้าร้อนผ่าว หยดน้ำใสๆกำลังร่วงลงมาบนใบหน้านวล และไซเนสตร้าก็วิ่งออกจากห้องไป....ชายหนุ่มหันมามองอีกครั้งหลังจากที่หญิงสาวได้ออกไปแล้ว ใบหน้าเขาแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด
ดวงจันทร์ยามค่ำคืนกำลังส่องแสง ท่ามกลางความเงียบเมื่อคนอื่นต่างก็เข้านอนกันหมดแล้ว แม้แต่เพื่อนร่วมห้องทั้ง 2 คนของเอเลนยา แต่เจ้าตัวกลับนอนไม่หลับ อาจจะเป็นเพราะว่าเป็นครั้งแรกที่เธอต้องออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกคนเดียว ทำให้เธอรู้สึกกังวล ดังนั้นเธอจึงออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกินข้างล่าง
ทันใดนั้น! ท่ามกลางความเงียบเอเลนยาก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวกำลังร้องไห้ ชวนให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อในทันที เสียงนั้นดังมาจากห้องนั่งเล่นรวมO_O >o<!!!....เธอควรจะเดินต่อไปดีหรือไม่ หรือจะกลับขึ้นไปดี แล้วเสียงร้องไห้นี่มันเสียงคนหรือเสียงผีกันแน่ล่ะเนี่ย แต่แล้วเอเลนยาก็ทำใจดีสู้เสือ เธอตัดสินใจเดินต่อไปจนถึงห้องนั่งเล่นรวม และเห็นหญิงสาวผมแดงกำลังนั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่ที่โซฟา ทันใดนั้นเอง เจ้าตัวก็หยุดชะงักไปในทันที....ตกลงมันผีหรือคน? เพื่อความแน่ใจมากกว่านี้เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆร่างของหญิงสาวมากขึ้น และก็ต้องพบว่า....
"รุ่นพี่ไซเนสตร้า!" เอเลนยาร้องอย่างตกใจ หญิงสาวสะดุ้งเฮือก รีบยกมือปาดน้ำตาในทันที
"เอเรส...ทำไมยังไม่นอนอีก นี่มันดึกมากแล้วนะ"
"แล้วทำไมรุ่นพี่ยังไม่นอนอีกล่ะ มานั่งร้องไห้ตรงนี้ทำไม ใครทำอะไรให้รุ่นพี่เสียใจงั้นหรอ?" เอเลนยาถามด้วยความสงสัย ในเมื่อตอนเช้าไซเนสตร้ายังหน้าตายิ้มแย้มอยู่เลยนี่นา แต่ทำไมตอนนี้เธอถึงมานั่งร้องไห้คนเดียวได้....
"เธอไม่รู้อะไรเอเรส....ฉันชอบเขามากมาย ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็น แต่เขากลับปฏิเสธฉันอย่างไม่มีเยื่อใยเลยซักนิด!" ว่าแล้วไซเนสตร้าก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ทำเอาเอเลนยาทำตัวไม่ถูก ไอ้ผู้ชายที่ว่านี่มันใครกันนะ ช่างโง่สิ้นดีเลย....
"โถ่! รุ่นพี่ก็เลยมานั่งร้องไห้งั้นหรอคะ - - -ไม่เห็นต้องเสียใจไปเลย" และแล้วอาการเดิมก็ปรากฎแต่เนื่องจากว่าผู้ที่กำลังอกหักนั้นไม่มีเวลามานั่งจับผิดกับคำพูดของคนอื่นหรอก เธอจึงรอดตัวไป
"แต่เรย์เขาเป็นคนดีนะเอเรส....ฉันชอบเขามาก" อ้อ! ชายหนุ่มผู้แสนโง่คนนี้คือหัวหน้าหอของเองหรือเนี่ย เขาคิดอะไรของเขานะ
"ง่า..ฉันจะบอกอะไรรุ่นพี่อย่างหนึ่งนะ คนเราน่ะมันบังคับจิตใจกันไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเขาไม่ได้รักเราจริง พยายามยังไงก็ไม่มีผลหรอก แต่ถ้าเขารักรุ่นพี่จริงๆนะ ยังไงเขาก็ต้องกลับมาหารุ่นพี่อยู่ดีแหละค่ะ อีกอย่างนะ...การที่เขาไม่ได้รักรุ่นพี่ก็แสดงว่าเขานะไม่ดีพอสำหรับรุ่นพี่นะคะ อย่าไปคิดว่าเราไม่ดีอย่างงั้นไม่ดีอย่างงี้เลยนะ...." เอเลนยาปล่อยวาจาหญิงมาเพียบแต่ก็ไม่ได้มีใครสนใจเลยแม้แต่ตัวเองด้วย
"เธอคิดอย่างนั้นหรอเอเรส....ฉันไม่ควรจะเสียใจอย่างนั้นใช่มั๊ย?"
"แน่นอนเลยค่ะ!" และเอเลนยาก็นั่งปลอบประโลมรุ่นพี่คนสวยของเธออยู่นานจนในที่สุด ไซเนสตร้าก็ตั้งสติได้...เธอหันมามองเอเลนยาอย่างขอบคุณ
"เอเรส ขอบใจมากนะที่คอยปลอบฉันน่ะ....แต่เอ....ตอนนั้นเธอได้พูดคำว่าคะหรือป่าวจ๊ะ" สติกลับมาโดยสมบูรณ์แล้ว ทำเอาเลนยาหน้าซีดเผือดไปในทันที
"แหม...รุ่นพี่ก็อย่าอำผมเห็นแบบนี้สิ ผมเป็นผู้ชายนะจะให้พูดคะได้ไงกัน อายเขาตายเลย..." เอเลนายารีบแก้ต่างให้ตัวเอง พร้อมกับยิ้มแหยๆให้ไซเนสตร้า
"นั่นสินะ ฉันคงหูฝาดไปน่ะ เอาล่ะเธอไปนอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพุ่งนี้จะตื่นไม่ไหว....ขอบใจมากนะเอเรส" แล้วหญิงสาวก็เดินขึ้นหอไป เอเลนยาจึงถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอกและเดินขึ้นหอไปเช่นกัน...การใช้ชีวิตที่นี่ลำบากกว่าที่คิดแฮะ แค่วันแรกความลับก็จะแตกอยู่รอมร่อแล้ว.....
เช้าวันต่อมาวันที่แสนโหดร้ายของเอเลนยา เจ้าตัวกำลังนั่งลูบก้นไปมาระหว่างอาหารเช้าเนื่องจากว่าไอ้เพื่อนร่วมห้องผู้ที่เป็นเจ้าชายที่แสนดีนั้นได้ถีบเธอตกเตียงเมื่อเช้า สาเหตุเพราะคนขี้เซาไม่ยอมตื่นนอน....ทีมอรีลยังไม่เห็นทำกับเธอแบบนี้เลย แต่หมอนี่เป็นใครกัน(เจ้าชาย) บังอาจมาถีบเจ้าหญิงแห่งคาลอสได้ยังไงกัน ไม่มีมารยาทซะเลย(ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอเป็นเจ้าหญิงน่ะ) ว่าแล้วเอเลนยาก็มองหน้าเซ็นอย่างอารมณ์เสีย...แค้นนี้ต้องชำระ ไอ้เจ้าชายเฮงซวย....
"เฮ้! หวัดดีเพื่อน...." ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆเอเลนยาทักทาย เขาเป็นชายหนุ่มหน้ากวนบาทาอย่างมากมาย เรือมผมสีขาวยาวถูกถักเป็นเปียรวบไว้ข้างหลัง นัยน์ตาสีเหลืองทองกำลังมองมาที่เธอ..
"อ่าดีๆๆ...นายเป็นใครอ่ะ" เอเลนยาถาม
"วะ...นายนี่ฉันก็เป็นคนอ่ะดิถามมาได้ บ้าป่าวเนี่ย!!" ว่าแล้วมันก็หัวเราะอย่างสะใจแต่เธอกลับไม่คิดอย่างนั้นเลย กวนซะแล้วไอ้นี่!!
"ขอร้องอย่ากวน..ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะมาเล่นอารายกับนายหรอกนะ บอกมาดีๆดีกว่า"
"อารายวะ...ทำท่าอย่างกับผู้หญิงงั้นแหละ ฉันชื่อเซริ ไธนัสเฟร้ย...." ไอ้นี่ท่าจะบ้าแฮะ และแล้วเซริที่ว่าก็หันไปชวนเพื่อนคนอื่นคุยต่อ...จังหวะนั้นเองที่ไซเนสตร้ากำลังเดินเข้ามาในโรงอาหารกับเรียน่า
"เฮ้ย!พวกนาย....นางฟ้ามาแล้วอ่ะ คนอารายก็ไม่รู้สวยเป็นบ้าเลย ฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยกับเธอเลยอ่ะ...."เซริเอ่ย ท่ามกลางเสียงเห็นด้วยจากชายหนุ่มอีกหลายๆคนในโต๊ะ ไอ้พวกผู้ชายนี่โรคจิตกันหมดเลยหรือยังไงนะ...เห็นผู้หญิงเป็นอะไรไปหมด เดี๋ยวแม่จับไปเจื๋อนซะให้เกลี้ยงเลยหนิ! เอเลนยามองอย่างตำหนิ และแล้ว...หญิงสาวที่กำลังถูกวิพากษ์วิจารณ์ก็กำลังเดินตรงมาทางโต๊ะนี้
"เฮ้ย...เธอมาหาใครอ่ะ ฉันชัวร์เลย บอกแล้วว่าอย่าเทียบรัศมีกับคนหล่อ" ว่าแล้วเซริทำเป็นอวด
แต่ทว่า..คนที่ไซเนสตร้าเดินเข้ามาหานั้นกลับเป็น.....
"หวัดดีจ๊ะเอเรส...เมื่อคืนนี้น่ะขอบใจเธอมากเลยนะ ฉันได้ข้อคิดอะไรหลายๆอย่างเลย ขอบใจอีกครั้งนะจ๊ะ ไปล่ะ บ๊ายบาย" หญิงสาวเดินเข้ามาทักเอเลนยาอย่างสนิทสนม ทำเอาเพื่อนๆต่างอึ้งไปตามๆกัน โดยเฉพาะเซริที่มองอย่างผิดหวัง เมื่อนางฟ้าของเขานั้นเดินจากไป...
"เอเรส..บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่านายไปทำความรู้จักกับรุ่นพี่ไซเนสตร้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วไปทำอะไรเมื่อคืนวะ" เซริรีบยิงคำถามใส่เอเลนยาทันที
"ก็ไม่มีอารัยหนิ...เขาก็แค่ไม่มีเพื่อนฉันก็เลยไปคุยก็เท่านั้นอ่ะ" ว่าแล้วเอเลนยาก็เดินออกจากห้องอาหารไปก่อนที่จะมีใครถามอะไรไปมากกว่านี้ แล้วเซ็นก็วิ่งตามออกมา ขณะที่ลอเรนซ์ก็ยิ้มอย่างขำๆ ส่วนไวล์นั้นดูจะไม่สนอะไรเลย
"เอเรส...นายก็เร็วเหมือนกันนี่นา แค่วันแรกก็ล่อนางฟ้าของไอ้หมอนั่นไปซะแล้ว มันคงเจ็บไปน่าดูเลยนะเนี่ย" เซ็นยิ้มอย่างขำๆ แต่เอเลนยาไม่ขำไปด้วยเลย
"พูดจาระวังปากหน่อยนะเซ็น..ถึงนายจะเป็นเจ้าชายแต่ฉันก็ไม่ละเว้นนะ ยิ่งเรื่องเมื่อเช้าฉันยังไม่ได้แก้แค้นเลย ทำงี้ได้ไงอ่ะ"
"เอาน่าๆๆๆ ล้อเล่นนิดเดียวทำเป็นงอนไปได้ เป็นผู้หญิงหรือไงฟะ" เซ็นถามอย่างกวนๆ ทำเอาเอเลนยาสะดุดกับก้อนหินทันที เป็นผลทำให้เธอลมหน้าคะมำลงไปอย่างเสียไม่ได้
"ใจเย็นๆ ไม่ล้อนายแล้วก็ได้ รีบไปเรียนกันเถอะ วิชาแรกอ่ะประวัติศาสตร์นะ" เซ็นช่วยดึงเอเลนยาขึ้นมาแล้วส่งยิ้มให้
"เออ...แล้วลอเรนซ์กับนายหน้าหินนั่นยังไม่ออกมาเลย เราต้องรอมันมั๊ยเนี่ย" เอเลนยาถาม
"เดี๋ยวพวกนั้นก็ตามมาเองแหละ ไปกันก่อนดีกว่า" แล้วเซ็นกับเอเลนยาก็เดินนำไปที่ห้องเรียนก่อน
เมื่อเวลาผ่านไป...หลังจากเรียนไปได้ 3 วิชาเอเลนยาก็เหมือนกับคนที่ใกล้จะตาย เธอนั่งฟังศ.เบริต้า พล่ามเรื่องประวัติศาสตร์ของอาณาจักรกุสตาฟไปก็ทำท่าจะหลับไป ส่วนวิชาที่ 2 ยิ่งทำให้ง่วงเข้าไปใหญ่ วิชาการปกครองไร้สาระที่ศ.โจเซฟพล่ามอย่างไม่หยุดหย่อนถึงเรื่องหัวใจหลักในการปกครอง และวิชาที่ 3 ก็พอๆกันภาษาศาสตร์ที่ศ.เดน่าสอนไปบ่นไปอย่างไม่ยอมหยุด และนี่เมื่อถึงเวลาพักกลางวันที่เอเลนยาแสนจะรอคอย....แต่หากจะไม่เป็นอย่างงั้นอีกต่อไป
หญิงสาวผมแดงนามว่าไซเนสตร้า ผู้ที่ซึ่งเธอปลอบประโลมหล่อนไปเมื่อวาน มาวันนี้เจ้าหล่อนกลับตามติดเธอแน่น แม้แต่พอเรียนแต่ละวิชาเลิกเธอก็จะแวะมาทักทายทุกครั้ง พักกลางวันยิ่งแล้วใหญ่มานั่งทานข้าวด้วยอีก ตอนแรกก็ดีอยู่หรอกเพราะเธอเป็นคนที่ใจดีและอ่อนโยน แต่ไปๆมาๆมันก็มากเกินไป กลายเป็นน่ารำคาญซะมากกว่า แถมนายเซริอะไรนั่นยิ่งชอบๆไซเนสตร้าอยู่ด้วย....
"เอ่อ..รุ่นพี่ นี่มันก็จะเลิกพักแล้วรุ่นพี่ยังไม่ไปเรียนอีกหรอ" เอเลนยาตัดสินใจถาม เพราะเธอเริ่มรำคาญหล่อนขึ้นมาซะแล้ว
"ก็แหม..รอเอเรสไปก่อนน่ะ"
"แต่ว่ารุ่นพี่ตามผมมานี่มีอะไรกับผมหรือป่าว?" เอเลนยาว่า แต่ไซเนสตร้ากลับมองมาที่เธอแล้วยิ้ม
"ก็เธอทำให้ฉันตาสว่างเรื่องเรย์น่ะสิจ๊ะ"
"ผมก็ไม่ได้ทำอะไรนี่...ที่รุ่นพี่คิดได้ก็เพราะว่าตัวรุ่นพี่เองนั่นแหละ"
"ไม่หรอกจ๊ะ เธอน่ะเป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ฉันรู้สึกว่าเธอเข้าใจจิตใจฉันได้มากกว่าผู้ชายคนไหนเลย แม้แต่เรย์เองก็เถอะ" โห...ที่เธอเข้าใจน่ะก็เพราะว่าเธอก็เป็นผู้หญิงเหมือนกับรุ่นพี่นั่นแหละ เอเลนยาอยากจะตะโกนอย่างนั้นออกไป เพราะเธอรำคาญไซเนสตร้ามาก แต่ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่ได้ทำ ขืนทำแผนที่วางไว้ก็จบกันน่ะสิ.....
และจากการกระทำของไซเนสตร้าวันนี้นั้น ทำให้ตอนนี้ข่าวที่ว่าเธอกับไซเนสตร้าเป็นแฟนก็เริ่มกระหึ่มขึ้น บ้าหรือป่าวเนี่ย! นี่เธอเป็นผู้หญิงนะจะให้เป็นแฟนกับผู้หญิงได้ยังไงกัน....คิดแล้วเธอก็อยากจะฆ่าตัวตายยยยยย!!! ไม่น่าไปช่วยอะไรเจ้าหล่อนเมื่อคืนเลยT_T
_______________________________________________
คือว่า....เราว่ามันมีแต่น้ำมากกว่าเนื้ออ่า
คนอ่านก็คงคิดเหมือนกันใช่มั๊ยค่ะ..
แต่ว่าเนื้อเรื่องกำลังจะเข้าช่วงตอนที่ 10 กว่าๆอ่ะค่ะ
ตอนนี้กำลังพยายามหาทางเข้าอยู่ รออีกนิดนะคะ
เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นให้หน่อยนะคะ โหวตไม่ต้องก็ได้ค่ะ
Krever
ความคิดเห็น