คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เพื่อนร่วมห้อง
รุ่นพี่ทั้งหมด 4 คนเดินเข้ามาในห้อง ทำเอาพวกรุ่นน้องตกใจกันเป็นแถวๆ และพากันมองดูพวกรุ่นพี่เหมือนกับเป็นสิ่งของแปลกใหม่ที่น่าสนใจก็ว่าได้ เพราะรุ่นพี่แต่ละคนนั้นใช่ว่าหน้าตาจะไม่ได้เรื่องซะที่ไหน
คนแรกเป็นชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีบลอนด์ที่ยาวประบ่าและถูกรวบไว้ข้างหลังกับนัยต์ตาสีเพลิงคมเข้มที่ดึงดูดหญิงสาวหลายคนได้เป็นอย่างดี จึงบอกได้คำเดียวเลยว่าเขาเป็นชายหนุ่มที่หล่อเอาการเลย
คนที่สองเป็นชายหนุ่มอีกเช่นกัน คนนี้มีเรือนผมสีเงินสวยยาวระต้นคอ นัยน์ตาสีทองถูกซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นสีดำ ทำให้ดูมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก รูปร่างนั้นสูงโปร่งพอๆกับชายหนุ่มคนแรก และสีหน้าของชายหนุ่มผู้นี้ดูอ่อนโยนและใจดี
คนที่สามเป็นหญิงสาวที่มีรูปร่างดีมากๆ เรือนผมสีแดงของเธอถูกมัดขึ้นไปด้านหลังบวกกับ นัยน์ตาที่มีสีเดียวกับเส้นผมทำให้เข้ากับใบหน้าที่เรียวงามของเธอได้เป็นอย่างดี จึงสรุปได้เลยว่าสวยจริงๆ
คนสุดท้ายเป็นหญิงสาวอีกเช่นกันเธอเป็นหญิงสาวที่มีบุคลิกคล้ายทอมนิดๆ เธอมีเรือนผมสีส้มที่ยาวประบ่า และมีนัยน์ตาสีฟ้าเข้มดูเอาเรื่องเช่นกัน แต่ก็จัดได้ว่าเธอเป็นคนที่สวยใช้ได้เลยทีเดียว
รุ่นพี่ทั้ง 4 ต่างเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องท่ามกลางเสียงซุบซิบของรุ่นน้องที่กำลังนินทารุ่นพี่กันยกใหญ่ ก็ดูหน้าตาของรุ่นพี่แต่ละคนสิสุดยอดซะไม่มีอ่ะ แต่ดูเหมือนพวกรุ่นพี่จะไม่สนใจเลยซักนิดเดียว......อาจจะเป็นเพราะว่าชินกับสายตาแบบนี้ซะแล้วก็เป็นได้ ชายหนุ่มผมบลอนด์เดินก้าวออกมาข้างหน้าห้องด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม
"ขอต้อนรับสู่หอเฟเรียส…ฉันหัวหน้าหอ มีนามว่า เรย์ โดมินัส พวกเธอทั้งหมดคงจะรู้กันแล้วว่าพวกฉันจะเป็นคนบอกเรื่องกฎเกณฑ์ต่างๆภายในโรงเรียนไอซ์เบิร์นแห่งนี้ และขอให้ปฏิบัติตามกฎที่วางไว้ด้วย" ชายหนุ่มผู้มีนามว่าเรย์กล่าวอย่างจริงจัง และหญิงสาวผมแดงก็ก้าวตามออกมา
"สวัสดีจ๊ะ...ฉันไซเนสตร้า ออกานาร์ยินดีที่ได้รู้จักพวกเธอทั้งหมดนะ ฉันเป็นรองหัวหน้าหอจ๊ะ ฉันจะบอกเรื่องกฎของที่นี่ให้ฟังนะ อย่าคุยกันล่ะจ๊ะ" ไซเนสตร้าสาวน้อยผู้แสนจะพูดจาอ่อนหวานทำให้รุ่นน้องหลายคนหลงเสน่ห์ไปตามๆกัน จนเรย์ผู้เป็นหัวหน้าหอต้องอะแฮ่มๆดังๆเพื่อเรียกสติของพวกรุ่นน้องพวกนี้กลับมา....
"กฎของเรามีอยู่ว่า ในขณะที่ศึกษาอยู่ที่นี่นั้นจะต้องไม่มีการต้อสู้ ทะเลาะวิวาทหรือใช้กำลังใดๆทั้งสิ้น ยกเว้นกรณีที่เป็นการแข็งขันที่ทางโรงเรียนจัดให้เท่านั้น และพวกเธอจะต้องให้ความเคารพต่อศ.ทุกท่านที่สอนพวกเธอด้วย พวกเธอจะต้องไม่ทำสิ่งใดที่จะทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน และที่สำคัญเรื่องการสอบพวกเธอทุกคนจะต้องได้รับการสอบเลื่อนชั้นทุกครั้งนะจ๊ะ อ้อ..อีกอย่างคือทางโรงเรียนเราไม่มีนโยบายสนับสนุนการเล่นการพนันและการจัดงานเลี้ยงภายในหอด้วยนะ ยกเว้นแต่ว่า...มีคำสั่งอนุญาตลงมาจากมหาปราชญ์วอเรสจ๊ะ....เอาล่ะกฎของโรงเรียนก็มีอยู่แค่นี้นะ คงไม่มากไปหรอกนะจ๊ะที่จะปฏิบัติตามน่ะ...." รุ่นน้องส่วนใหญ่มองหน้ารุ่นพี่สาวสวยมากกว่าที่จะตั้งใจฟังคำพูดของเธอซะอีก แต่ยังดีที่เรย์คอยเรียกสติของพวกรุ่นน้องกลับมาอยู่บ่อยๆ จึงทำให้พอจะรู้เรื่องรู้ราวกันบ้างล่ะ แล้วรุ่นพี่ที่เป็นชายหนุ่มอีกคนผู้มีเรือนผมสีเงินก็ก้าวออกมา
"เฮ้! อรุณสวัสดิ์พวกเด็กปีหนึ่งทั้งหลาย ฉันราล์ฟ แอนคราดัส หัวหน้าคณะกรรมการของหอเฟเรียส แหม...ทีฉันล่ะทำเป็นไม่มองนะ แต่พอกลับสาวสวยอย่างไซเนสตร้าหน่อยล่ะทำเป็นไม่ได้เลยจริงๆ เอาล่ะ...ฉันจะบอกกฎประจำหอเฟเรียสให้พวกเธอได้รู้กันนะ หอนี้มีด้วยทั้งหมด 7 ชั้น ชั้นละปีน่ะ อย่างที่รู้ๆพวกเธอเป็นเด็กปีหนึ่ง จึงจะอยู่ชั้นล่างสุด และฉันขอเตือนเลยว่า อย่าขึ้นไปเดินเล่นบนชั้นของรุ่นพี่เชียวนะ ไม่อย่างงั้นพวกเธออาจจะโดนต้อนรับอย่างดีเลยก็ได้ โดยเฉพาะพวกฉันที่อยู่ปี 5 อยากลองดูก็ได้นะ....ไม่ว่าอะไร ที่ฉันจะพูดก็ไม่แค่นี้แหละ" ราล์ฟชายหนุ่มผู้มีรอยยิ้มอ่อนโยนดูแล้วใจดี แต่กับคำพูดนี่แล้วเห็นทีต้องระวังเอาไว้ซะแล้วพูดจบสาวน้อยทอมบอยคนสุดท้ายของเราผู้มีเรือนผมสีส้มสวยก็ก้าวออกมารายงานต่อ
"ฮึ่ม!!! ตั้งใจฟังกันหน่อย!!!! ไม่ต้องทำเป็นมามอง! ฉันเรียน่า ฟาร์รอน รองประธานกรรมการของหอเฟเรียส....เรื่องอื่นๆพวกนายก็รู้กันหมดแล้ว และเรื่องสุดท้ายที่ฉันจะประกาศต่อไปนี้ก็คือห้องที่พวกนายจะต้องนอนด้วยกัน ห้องหนึ่งนั้นจะนอนกัน 3 คน มีการแบ่งแยกเป็นหอหญิงและหอชาย หอชายจะอยู่ทางปีกซ้าย ส่วนหอหญิงจะอยู่ทางปีกขวา- - - หุบปากของนายซะหนุ่มน้อยถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่นะ!!!" โอ้ววววววแม่เจ้า!! ผู้หญิงอารายเนี่ย โหดชะมัดยากเลย ซาดิสสสสสสส เจ้าหล่อนตวาดชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนผู้ซึ่งกำลังคุยอยู่ ทำเอาทั้งห้องเงียบไปตามๆกัน ไม่มีแม้แต่เสียงหายใจซักนิดเดียว....แล้วเธอก็ทำการประกาศต่อไป
"อย่าให้ฉันเห็นแบบนี้อีกนะ!....เอาล่ะ ฉันได้จับฉลากเลือกห้องให้พวกนายเรียบร้อยแล้ว เริ่มจากห้องแรก - - - -อาร์วิน เบกเกอร์ ,เซริ ซาติน, ลอเรนซ์ เซเรอัส " รายชื่อถูกประกาศต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงพูดคุยของเหล่ารุ่นน้อง
"ฉันบอกให้พวกนายหุบปาก!!!!!!!!!!!! พูดกันดีๆไม่ฟังใช่มั๊ย???? " เอาอีกแล้วเจ้าหล่อนสุดโหดเริ่มการข่มขู่พวกรุ่นน้องอีกแล้ว และมันก็สำเร็จตามเลย พลันเธอก็ประกาศต่อไปอย่างไม่สนใจ
"ซินเทีย มิสทรี , เรนอน เพอร์ครัส , ไอลิ่ง เคมาคอต"
"เซ็นทิส บริอัสติค , เอเรส เกรเนสเทอร์ , ไวล์ พรินส์วิล"
"หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เอเลนยาร้องออกมาดังลั่น เป็นผลทำให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ ไม่เว้นแม้แต่สายตาพิฆาตของเรียน่าสาวน้อยผู้โหดเหี้ยม เอาล่ะสิ....งานนี้เธอเดี้ยงคาเท้าของเจ้าหล่อนแน่ๆเลย ซวย! บอกได้คำเดียวว่าซวย!!!
"มีปัญหาอะไรอย่างนั้นหรอเกรเนสเทอร์ เอเรส เกรเนสเทอร์ หรือนายไม่พอใจกับห้องที่ฉันจัดให้" เรียน่าส่งสายตาพิฆาตมาทางเอเลนยาในทันที มันบ่งบอกได้ว่า ถ้าแกมีปัญหากับฉันล่ะก็ แต่ตายแน่!! แค่คิดก็สยองแล้ววววววว
"เอ่อ...ป่าวค่- - - เอ้อ! ครับ ผมแค่...ดีใจมากไปหน่อยน่ะ" เอเลนยารีบแก้ตัว ดีใจอย่างมากเลยล่ะที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับนายหน้าหิน ไวล์ พรินส์วิลเนี่ย กรรมอารายของเธอนะที่ต้องมาเจอหมอนี่ตลอดเลย....
"ไม่มีปัญหาก็แล้วไป...แต่ถ้ามีล่ะก็ หึหึหึ" เจ้าหล่อนช่างเป็นนางแม่มดที่เลวร้ายที่สุดเท่าที่เอเลนยาเคยประสบพบเจอมาเลย เห็นทีต้องหลบๆหล่อนซะแล้ว ขนาดเธอซึ่งเป็นผู้หญิงเองว่าร้ายแล้วนะ เธอยังสู้เจ้าหล่อนไม่ได้เลย....เออ ลืมไปก็หล่อนเป็นทอมนี่นา คิดแล้วก็ขำแฮะ....
เมื่อการประกาศรายชื่อสิ้นสุดลง เสียงของพวกรุ่นน้องก็ดังกระหี่มขึ้นมา ส่วนหนึ่งเพราะความดีใจที่ได้รู้ว่าตัวเองอยู่ห้องอะไร และอีกส่วนหนึ่งที่สำคัญก็คือพวกเขาได้หลุดพ้นจากนรกนี่แล้ววววววว
"เอาล่ะ...แยกย้ายกันไปเก็บข้าวของที่ห้องของแต่ละคนได้แล้วนะ แล้วก็ตอน 11 โมงให้ลงมาเจอกันที่นี่อีกที ฉันจะแจกตารางเรียนให้พวกเธอ สำหรับเรียนในปีนี้ เอาล่ะ...ไปได้!" เรย์กล่าวกับพวกรุ่นน้องรุ่นนี้อย่างเหนื่อยหน่าย
"รีบไปสิ!!!" เสียงอันทรงพลังของเรียน่ามาอีกแล้วส่งผลให้พวกรุ่นน้องทั้งหลายรีบกระวีกระวาดวิ่งขึ้นหอไปตามๆกัน....
"ไม่เอาน่าเรน อย่าแกล้งพวกน้องๆแบบนั้นสิจ๊ะ" ไซเนสตร้าเอ็ด แต่เธอก็อดขำไม่ได้
"พวกนี้ต้องกำราบตั้งแต่เข้ามาใหม่ๆเนสตร้า ไม่งั้นเดียวจะยิ่งเหิมเกริมไปกันใหญ่" เรียน่าว่า
"ฉันเห็นด้วยๆๆๆ ดูแล้วหนุกดี" ราล์ฟบอกอย่างขำๆ ส่วนชายหนุ่มอีกคนกำลังเดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจ
"จะไปไหนน่ะเรย์" ไซเนสตร้าถาม แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบ....ทำให้เจ้าหล่อนหน้าเสียไปในทันที
"ไม่เอาน่าเนสตร้า....อย่าไปถือสาเรย์มันเลย ช่วงนี้มันค่อนข้างจะเครียดน่ะ เพราะต้องเตรียมงานหลายอย่างนะ" เรียน่าปลอบเพื่อนสาว
"ช่าย..อีกอย่างนะเนส ถ้าชอบหมอนั่นก็บอกมันไปเลย เรย์มันจะได้รู้ไม่โง่อย่างที่ผ่านมาไง" ราล์ฟออกความเห็น แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนตามแบบฉบับของเขา ไซเนสตร้าดูจะไม่ดีขึ้นซักเท่าไหร่เธอเดินออกจากหอไป....เรียน่าถอนหายใจเบาๆอย่างหน่ายๆ ส่วนราล์ฟก็ยิ้มอย่างขำๆ
ทางด้านของเอเลนยาที่ได้เดินมาถึงที่ห้องแล้ว เจ้าตัวก็รีบเข้าไปจองเตียงที่มุมดีที่สุดในทันทีโดยไม่สนใจสายตาของไวล์ที่มองอย่างตำหนิๆ และเซ็นที่มองอย่างขำๆ และทั้งสองก็เดินเข้าไปเลือกเตียงของแต่ละคน เอเลนยาได้เตียงข้างหน้าต่างพอดี ทำให้เห็นวิวได้ชัดเจน และเป็นเตียงที่อยู่ตรงกลางด้วย ส่วนไวล์ได้เตียงทางด้านซ้ายไป เซ็นจึงได้ทางด้านขวา และทั้ง 3 ก็เริ่มกระบวนการจัดเก็บสำภาระของตนเอง....
"นี่เซ็น...นายมาจากไหนอ่ะ" เอเลนยาที่จัดกระเป๋าเสร็จก่อนเพื่อนได้กระโดดมานั่งที่เตียงของเซ็น เพราะแน่นอนว่าเขาคือเพื่อนร่วมห้องคนเดียวที่เธอจะคุยด้วยได้
"ฉันอ่ะหรอ...บอกไปนายอย่าตกใจล่ะ ฉันน่ะมาจากเฟรีอัส จะพูดยังไงดีล่ะ เอาง่ายๆเลยก็แล้วกันฉันเป็นเจ้าชายน่ะ" เซ็นตอบ ขณะที่เอเลนยาก็นั่งฟังอย่างเฉยๆ
"นี่นายไม่ตกใจเลยงั้นหรอ...ได้อยู่ห้องเดียวกับเจ้าชายเชียวนะเนี่ย" เซ็นมองมาที่เอเลนอย่างงงๆ
"โห...อย่างกับฉันชนชั้นต่ำกว่านายงั้นล่ะ นายเป็นถึงเจ้าชาย ฉันก็เป็นถึงเจ้าหญิงนะยะ ฐานะต่างกันตรงไหน ทำไมฉันต้องตกใจด้วยล่ะ" เอเลนยาตอบอย่างราบรื่น โดยที่ไม่ได้สังเกตหน้าตาของคนที่กำลังคุยด้วยเลยว่าตอนนี้กำลังทำหน้ายังไง แม้แต่อีกคนที่อยู่มุมห้องก็ยังหันหน้ามองพร้อมกับเลิกคิ้วเล็กน้อยอย่างงุนงงกับคำพูดเมื่อกี้ของสาวน้อยที่อยู่ในร่างของชายหนุ่มนามว่าเอเรส แต่อย่างที่บอกนายหน้าหิน เพียงไม่ถึงนาทีเขาก็กลับมาทำสีหน้าไร้อารมณ์ตามเคย และหันไปจัดของต่อ อย่างไม่ใส่ใจ และเจ้าหญิงของเราก็ยังคงไม่รู้ตัวกับสิ่งที่เธอพูดออกไปเมื่อกี้....
"นายเป็นอะไรไปเซ็น ทำหน้าอย่างกับเจอผีงั้นล่ะ" เอเลนยาถามอย่างงงงวย
"มะ - -ไม่ - - -ไม่ ได้เจอผี..ตะ-ตะ-แต่-แต่-ว่า...." เซ็นพูดอย่างตะกุกตะกัก ทำเอาเอเลนยาหัวเสียเล็กน้อย
"แต่อะไรล่ะ ฉันงงกับการกระทำของนายนะเนี่ย!" เอเลนยาว่า
"โอเค...นาย- นาย- นาย เป็นพวกวิปริตจริงๆหรือเนี่ย!!"
"ไอ้บ้า!! ที่พูดออกนะปากหรือเท้ายะ...พูดออกมาได้ไง นายจะบ้าหรอ" และแล้วเอเลนยาก็อารมณ์ขาดในทันที และเธอก็ปล่อยวาจาอย่างที่ผู้หญิงควรจะทำออกมาหมดเลย ยิ่งทำให้ชายหนุ่มทั้ง 2 คนในห้องมองมาอย่างอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมห้องของพวกเขา
"เอ่อ...ถ้านายไม่ใช่พวกวิปริตแล้วคำพูดที่นายพูดมะกี้หมายความว่าไง..." ทันใดนั้นเองความจำของเธอก็กลับเข้าสู้สถานการณ์ปกติในทันที
กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ...เมื่อกี้เธอพูดอะไรออกไปเนี่ย!! พูดออกไปได้ยังไงๆ ถ้าเกิดพวกมันรู้ขึ้นมาไม่แย่หรอกหรือเนี่ย..ซวยแล้ว!!!!
"อ่อ...555+ นายอย่าบอกนะว่านายเชื่อที่ฉันพูดน่ะ ฉันเป็นชายนะจะให้ไปเป็นเจ้าหญิงได้ยังไงกัน ความจริงฉันหมายถึงว่าฉันก็เป็นเจ้าชายเหมือนกันล่ะ นายนี่หลอกง่ายชะมัดเลยอ่ะเซ็น" และแล้วเจ้าตัวดีก็หาเรื่องแก้ต่างได้สำเร็จ ทำเอาเพื่อนทั้ง 2 พากันถอนหายใจไปตามๆกันเลยทีเดียว
"งั้นก็แล้วไป...เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะความเป็นชายของฉัน แต่นายเล่นได้เหมือนจริงมากเลยอ่ะเอเรส นี่ถ้านายไม่บอกฉันต้องคิดว่านายเป็นพวกวิปริตจริงๆแน่ และฉันคงต้องประสาทกินไปอีกนาน" เซ็นว่าอย่างโล่งอก ส่วนไวล์ก็ส่ายหน้าอย่างหน่ายๆเล็กน้อยที่เกือบจะไปหลงเชื่อหมอนั่นได้...
"แล้วนายล่ะ....มาจากไหน" เอเลนยาตัดสินใจถามไวล์ แต่คำตอบที่ได้กลับมาคือความเงียบและความไม่สนใจเช่นเคย เรียกอารมณ์ของเอเลนยาได้เป็นอย่างดี
"นายหน้าหิน! ฉันถามทำไมไม่ตอบ หูหนวกรึไง" เอาอีกแล้ว นิสัยเริ่มออกอีกแล้ว
"เอ้อ...นายอ่ะ ฉันถามก็ตอบมาดิวะ" โอเค...เอาใหม่ๆๆๆๆ เอเลนยารีบปรับตัวก่อนที่จะพวกนั้นจะสงสัยไปอีก ครั้งนี้ได้ผลแฮะ...ไวล์หันมามองเธอด้วยสีหน้าแบบเคยอ่ะ
"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามเธอ..."คำตอบชวนให้โมโหมากยิ่งขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก หมอนี่กวนประสาทเธอซะแล้ว!
"เฮ้ย! ไวล์ ไม่เอาน่ามันถามก็ตอบๆมันไปเหอะ ฉันยังตอบมันไปเลย" เซ็นบอกเพื่อน เพราะเห็นว่าเอเลนยาเป็นพวกอารมณ์แปรปรวนได้ง่าย เดี๋ยวจะพูดอะไรทำให้เขาใจหายอีก
"สเลค" คำตอบของไวล์ที่สั้นแต่ได้ใจความมาก
"มาจากสเลค แล้วเป็นใครล่ะ" เอเลนยายังไม่เลิกถามต่ออีก แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็เหมือนเคย และคราวนี้ไวล์กลับเดินออกจากห้องไปอย่างไม่ใส่ใจด้วย
"หมอนี่เป็นบ้าอะไรของมันอ่ะเซ็น..นายเป็นเพื่อนมันไม่ใช่หรอ ตอบมาหน่อยดิ" เอเลนยาอันไปถามเซ็นแทน
"นิสัยมันก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว....แต่มันน่ะเก่งอย่างงี้เลยนะ ไวล์น่ะเป็นผู้วิเศษ เรียกง่ายๆก็คือ นักเวทฝีมือดีนี่แหละ อาจจะดูว่าไวล์น่ะหยิ่งหน่อย แต่จริงๆแล้วหมอนั่นน่ะไม่ได้เป็นอย่างนั้นหรอกเอเรส อยู่ไปเดี๋ยวนายก็จะรู้เองแหละ" และแล้วเซ็นก็บรรยายสรรพคุณของนายหน้าหินคนนี้อย่างเสร็จสรรพ
"ฉันขอไปหาอะไรกินก่อนนะ นายจะไปหรือป่าว...คือฉันหิวแล้วอ่ะ" เซ็นว่าพลางลูบท้อง แต่เอเลนยากลับปฏิเสธ เขาจึงเดินออกไปคนเดียว
/ ไวล์ พรินส์ตัน....เป็นถึงนักเวทฝีมือดีอย่างนั้นหรือ จะเก่งซักแค่ไหนกันเชียว เจ้าเพื่อนร่วมห้องคนนี้ความจริงแล้วมีอะไรหลายอย่างที่น่าสนจะนะเนี่ย...../
___________________________________________________
ช่วงนี้ความคิดมันกำลังไปได้ดีค่ะ...เลยลงเยอะหน่อย
ติดตามตอนต่อไปกันได้นะคะ ขอบคุนที่มาอ่านค่ะ
Krever
ความคิดเห็น