คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 These Spacemen
KIDS SECRET
KIDS SECRET [Part I – One case]
CHAPTER 1 These Spacemen
จูนัสตื่นขึ้นมาในตอนเช้าที่แสนสดใส อาการขบเมื่อยที่แสนเหนื่อยล้ารุกเร้าเข้ามาแบบไม่ยั้งจนร่างบางอดไม่ได้ที่จะต้องร้องโอดโอยเสียงดัง
“อ้าวๆ ตื่นแล้วหรอจูนัส” เสียงหวานๆคุ้นหูดังขึ้น จูนัสจึงหันไปมอง
“ไงเรเชล เมื่อคืนฉันกลับมากี่โมง” จูนัสถามอย่างไม่เป็นเดือดเป็นร้อน
ใช่ ตอนนี้เธอกลับเข้ามาในสำนักงานนักสืบที่มีชื่อแสนพิศดารว่า “ไอ้เด็กเวรปริศนา” เปล่าหรอก ความจริงชื่อของมันคือ “Kids Secret” ต่างหาก เธอแค่แปลให้เฉยๆน่ะ
“ตีสอง ติดธุระหรอ หรือว่ามีอะไรติดขัด” ราเชลถามเมื่อเห็นจูนัสเริ่มนิ่วหน้า
“ก็ยัยตัวซวยน่ะสิ ฉันไม่น่าช่วยมันมาเลย - -* โคตรจะเซ็ง แล้วข้างล่างมีใครอยู่บ้าง” จูนัสเปลี่ยนประเด็น ซึ่งราเชลก็รับมุกได้ดี
“ก็พวกนั้นนั่นแหละ ตอนเธอไม่อยู่เหมือนหนอนอดข้าว” ราเชลบ่น ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
“ก็ดีเหมือนกัน ขอไปเยาะเย้ยหน่อยเถอะ” ไม่ทันได้ลุกขึ้นจากเตียงเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ไงยัยตัวแสบ เมื่อคืนหนีมันส์ดีมั้ย ฮ่าๆๆ” เจสันที่ทะเล่อทะล่าเข้ามาทำเอาจูนัสชะงักกึก และก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืนทันที
“เจสัน” จูนัสเรียกเสียงเฉียบ เจสันหัวเราะอย่างไม่รู้ชะตาตัวเอง
“เมื่อคืนทำอะไรไว้รู้ตัวมั้ยวะ...คะ” พูดถึงตรงนี้ ไอ้ตัวแสบก็ยังหัวเราะอยู่เหมือนเดิม
“รู้ตัวสิ ก็ไอ้เอสเปอร์สั่งง่ะ” เจสันโบ้ยความผิดโดยที่เจ้าตัวอยู่ไหนก็ไม่รู้
“เอสเปอร์? อย่ามาหลอน - -* เอสเปอร์ไม่ประสาทกลับเหมือนนายหรอก เจสัน”
“โหดร้ายว่ะคนสวย ขอจุ๊บทีนึงดิ๊” เจสันหัวเราะ
“บ้าน***แกสิวะ!” ยังไม่ทันที่จะได้ลงไม้ลงมือกับเจ้าตัวแสบเจสัน เสียงของใครคนนึงก็ดังขึ้นมาซะก่อน
“เอะอะอะไรกัน” เสียงเฉียบๆของเอสเปอร์ขัดขึ้น
“เอสเปอร์ นายบอกให้ไอ้ประสาทกลับนี่ไปขัดขวางการแหกคุกของฉันงั้นหรอ?” ร่างบางคาดคั้น
“ใช่ ฉันสั่งแบบนั้น” คำตอบทำเอาร่างบางหน้าเหวอก่อนจะตะโกนลั่น “ไอ้เฮงซวย!” ว่าแล้วก็พุ่งตัวไปหาร่างสูง หวังจะทำให้สลบแต่ร่างสูงกลับหลบได้ทุกครั้ง ครั้นเมื่อจะต่อย เตะ ตบ ก็ไม่มีหวัง และเมื่อความพยายามครั้งสุดท้ายใกล้จะสิ้นสุดและฤทธิ์ก็เริ่มหมด เอสเปอร์ได้ได้จับเข้าที่แขนขวาแล้วบิดรวบกับแขนซ้ายและฉุดเข้าแนบอก
“วี๊ดวิ้ว! เจ๋งไม่เปลี่ยนเลยนะเอสเปอร์” ราเชลหัวเราะร่าพลางไปยังร่างที่ถูกล๊อคเอาไว้กับคนตัวใหญ่กว่า
“จะปล่อยได้หรือยัง” ร่างบางถามในขณะที่หันหน้าไปทางอื่น
“ยัง มากับฉัน” เอสเปอร์กระซิบที่ข้างหู จูนัสเริ่มจับเค้าลางไม่ดีแต่ก็ไม่พูดอะไร ปล่อยให้ร่างสูงลากไปตามทางอย่างเคยชิน
“คดี? สืบคดีอ่ะนะ?” จูนัสร้องเสียงหลง “เพิ่งแหกคุกมาไม่ปล่อยให้พักเลยนะเว้ย - -* ใช้งานซะคุ้ม” จูนัสแขวะคนเป็นเจ้านายอย่างแอสเปอร์เสียง(ไม่)เบา
“เธอเป็นคนเดียวที่ฉันวางใจ” เอสเปอร์พูดเสียงเครียด
“ซึ้งว่ะ ขอบใจ แต่ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากแบกความหวังใคร” จูนัสพูด ตรงหน่าตอนนี้มีเอสเปอร์ กับลูกค้าที่มาขอให้ช่วนสองคน
มันไม่ไว้หน้าใครเลยว่ะ
“แต่ฉัน‘สั่ง’ในฐานะของ ‘นายจ้าง’” เอสเปอร์พูด และเป้นการเรียกความวางใจจากลูกค้าด้วย
“อะไรวะ ก็แค่ลูกค้า ไม่ใช่พระเจ้าสักหน่อย” จูนัสลอบบ่นกระปอดประแปด
“ยังไงก็วางใจพวกเราเถอะครับ เราจะปฏิบัติงานอย่างเต็มที่” ว่าจบก็(ไล่)ส่งลูกค้าไปด้วยรอยยิ้ม(เหี้ยมๆ)
“เหอะ อยากเห็นหน้ายัยสองคนนั้นตอนที่รู้ว่านายเป็นใครจริงๆเลยว่ะ กรี๊ดไม่ออก” จูนัสแสยะยิ้ม
“หึงหรอไง” เอสเปอร์แหย่แต่หน้าตาย
“อย่าเสือกสักเรื่องได้ปะไอ้นี่” จูนัสหันไปตะคอกใส่หน้าคนตัวสูงกว่า พลางฮึดฮัดขึ้นไปชั้นบนเพื่อขึ้นห้องนอนโดยที่ไม่รู้เลยว่าอะไรกำลังรออยุ่....
“หึ หึ หึ หึ”
.......................................................................................................................................................
ความคิดเห็น