คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : KIDS SECRET [Part I One case]
“นี่ๆ เธอคิดว่าเราจะรอดพ้นคืนนี้ไปได้หรอ?” ร่างบางๆภายใต้เงามืดสลัวถามขึ้น เส้นผมราวแผลไหมสีขาวผิดสปีชีย์ของมนุษย์สะบัดคลอไปตามลม หญิงสาวอีกคนที่นั่งชิดขอบกำแพงสีเงินไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้าเบาๆสองสามทีแล้วหลับตาลง
“บางทีนะ...ถ้ามีคนมาช่วยเราล่ะก็...” เสียงหวานกำลังจะเอ่ยต่อ แต่อีกเสียงกลับตวาดขัดขึ้นมาแทน “หุบปากถ้าอยากรอด! ฉันไม่ชอบให้ใครช่วยเหลือ! และฉันก็ไม่ชอบช่วยเหลือใครด้วย!” หญิงสาวเม้มปากแน่น ในใจนึกอยากสบถหรือกรีดร้องดังๆให้หายอึดอัด แต่ถ้าทำอย่างนั้น...
“ฉันขอโทษนะจูนัส แต่ว่า...” เสียงหวานอึกอัก ตั้งท่าจะพูดต่อ แต่หญิงสาวเจ้าของชื่อกลับหายไปแล้ว...
“เงียบไปก่อน! รู้สึกจะมีคนมา ก้มตัวลงไป ทำเหมือนนอนซะ” จูนัสสั่งรัวพลางเอื้อมไปหยิบชุดคลุมสีขาวมาใส่
ตึก!...ตึก!!...ตึก!!!
“เป็นไง มีอะไรผิดปกติมั้ย” เสียงแข็งของคนคุมนักโทษดังขึ้น พลางมองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง
“ไม่มีครับ!” คนตรวจเวรยามตอบ
“ดี...ฉันมีสังหรณ์แปลกๆ วันนี้อยู่เฝ้าเวรให้ดีแล้วกัน ถ้านักโทษคนไหนหายไปล่ะก็...” คนคุมนักโทษแสยะยิ้มเหี้ยมส่งตรงไปยังเวรยามทั้งหลายในบริเวณนั้น
“ครับ!!!”
“พวกนั้น...บ้าเอ๋ย!” จูนัสสบถเบาๆ ก่อนจะหันไปมองร่างอีกร่างที่ค่อยๆลุกขึ้นมา
“ถ้ายังไม่อยากให้ถึงวันประหารก่อนออกจากที่นี่ล่ะก็ ลุกขั้นเร็วเข้า อย่าสำออย” จูนัสกระซิบ แต่กลับดังก้องไปทั่วห้อง
“เอ่อ...ฉันชื่อ...” เสียงหวานตั้งท่าจะร่ายชื่อของตัวเองอีกรอบ ใช่ เธอฟังมันมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้ามาในห้องโง่ๆนี่แล้ว
“เรเชล ใช่ ฉันรู้ เลิกพยายามจะบอกชื่อเธอกับฉันสักที” จูนัสเอ่ยอย่างตัดรำคาญ ก่อนจะเดินไปที่กำแพงฝั่งตรงข้ามกับประตูห้องขัง
“ไอ้เวรนั่นตั้งใจจะช่วยฉันจริงหรือเปล่าวะ - -*” จูนัสบ่น แต่ก็เดินไปอย่างเงียบเชียบ
“เดินมานี่เร็วเข้า” จูนัสสั่ง เรเชลพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินตามเธอมา แต่...
ตึง!
“โอ๊ย!” เสียงหวีดลั่นของเรเชลทำเอาจูนัสสะดุ้ง ก่อนจะทำหน้าเครียดแล้วตะโกนใส่หน้าเธอดังๆโดยไม่สนความรู้สึกคนถูกต่อว่าเลยสักนิด
“นังตัวซวย!” ว่าจบก็วิ่งไปแตะที่กำแพงเบาๆโดยไม่ลืมที่จะกระชากข้อมือยัยตัวซวยที่เธอตั้งชื่อให้เมื่อกี้ตามมาด้วย
“เฮ้ย! นักโทษแหกคู้กกกกกกกกกก ^O^” เสียงเวรยามดังขึ้น ซึ่งเธอจำได้ดีว่ามันคือเสียงของไอ้ตัวแสบ ‘เจสัน’
สามสิบนาทีต่อมา...
“นังตัวซวย! ฉันคิดผิดหรือเปล่าที่พาเธอมา แผนฉันเสียหมด - -^” แม้จะเหนื่อย แต่จูนัสก็เค้นแรงที่เหลือออกมาต่อว่าเรเชลต่ออย่างไม่ลดละ
“ขอโทษค่ะ” และตลอดวลายัยตัวซวยคนนี้ก็จะพูดคำนี้อยู่ตลอด
“พอที! ออกมาได้แล้วก็ไสหัวไปซะ เกะกะจริงเลยว่ะ” จูนัสเอ่ยปากไล่
“แต่..แต่ว่าฉันไม่มีที่ไป”
“ก็ที่ที่เธอมานั่นแหละ ทำไมมันโง่อย่างงี้วะ แค่นี้ก็ต้องให้สอน วู้ = =^” ว่าจบก็เดินหนีไปอีกทางโดยปล่อยให้เรเชลนั่งอยู่ที่เดิมแบบไม่สนใจใคร
Page 1. จบไปแล้วนะคร๊าฟฟฟ กับบทที่ 1 โฮกกกกกกก เป็นพล๊อตคิดสด ประเภทว่า ได้มาเขียนเลย มีคำที่ไม่เหมาะสมบ้าง ก็ขอประทานโทษเน้อ~ แต่ก็นั่นแหละ เพื่อให้ได้อัธรส ก๊าก~
ความคิดเห็น