ชีวิตวุ่นวายของนายตะวัน : ความภาคภูมิใจของนายตะวัน

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องที่เขียนมาทั้งหมดของนายตะวันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นจริงๆกับชายที่ชื่อ "ตะวัน"

เนื้อเรื่อง

ชีวิตวุ่นวายของนายตะวัน

ความภาคภูมิใจของนายตะวัน

     เรื่องมันเกิดขึ้นนานมาแล้วเมื่อหลายปีก่อน.......

ในตอนนั้นเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนายตะวันอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3

ในทุกๆเช้านายตะวันจะตื่น5โมงเช้าเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน

ในตอน 5.30 น. ซึ่งเป็นเวลาที่เช้าเอามากๆโดยปกติจะใช้เวลาในการเดินทางจากคิวรถไปยังโรงเรียนประมาณ 30-40 นาที แต่เหตุผลที่นายตะวันเดินทางไปตั้งแต่ 5.30 น. นั่นก็เป็นเพราะว่า “พี่อิง” รุ่นพี่ที่นายตะวันแอบชอบในตอนนั้น จะขึ้นรถหมายเลข 18 เป็นประจำทำให้นายตะวันต้องแหกตาตื่นตั้งแต่ตอนเช้า โดยไม่จำเป็นเพื่อที่จะไปใช้เวลาประมาณ 20 นาทีในการนั่งบนรถรอผู้โดยสารกับพี่อิงสองคน มันช่างเป็นเวลาที่แสนมีความสุขเหลือเกินกับการนั่งมองพี่อิงอ่านหนังสือบนรถ และรถคันนั้นก็เป็นรถที่มีแต่เด็กผู้หญิงขึ้นไปใช้บริการ โดยผู้ชายมีเพียงนายตะวันคนเดียวโดดๆ ในเช้าวันนั้นนายตะวันได้นั่งห่างกับพี่อิงราวๆ

3-4ฟุต แต่ด้วยความที่ผู้โดยสารนั้นขึ้นมาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆทำให้นายตะวันต้องขยับเข้าใกล้พี่อิงที่นายตะวันแอบชอบอยู่ ยิ่งไกล้ก็ยิ่งหวั่นไหวนายตะวันรู้สึกได้ถึงผิวบริเวณแขนที่เย็นเฉียบของพี่อิงเพราะเพิ่งอาบน้ำมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน แต่นายตะวันไม่ใช่คนที่ฉวยโอกาสหรือคิดอะไรอกุศลแบบนั้นแน่นอนเค้าเป็นคนดี และด้วยความที่รถมีผู้โดยสารหญิงมากขึ้นเรื่อยๆทำให้ที่นั่งของรถเริ่มที่จะไม่พอ ทำให้นายตะวันต้องโชว์ความเป็นสุภาพบุรุษออกไปโหนรถเพื่อให้ผู้โดยสารที่ขึ้นมาใหม่ได้มีที่นั่ง ก็แหงล่ะมีนายตะวันคนเดียวที่เป็นผู้ชายจะให้ใครมายืนแทนกันล่ะครับ นายตะวันออกไปยืนโหนนอกรถด้วยความภาคภูมิใจที่ได้แสดงความแมนต่อหน้าคนที่แอบชอบ แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น......

     นายตะวันจับบาร์เหล็กอย่างมั่นคงไม่ดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับการภาคภูมิใจมากไปหน่อย ทำให้เขาไม่มีสมาธิในการจับบาร์เหล็กเมื่อรถเริ่มออกตัว นายตะวันผู้เหม่อลอยก็ได้เสียหลักและหงายหลังเขาไม่สามารถหงายหน้ามาได้เพราะกระเป๋าที่หนักอึ้งใส่มาทุกวิชาแม้ว่าจะไม่มีเรียนเพราะกลัวจะลืมไว้ที่บ้าน ผลของกระเป๋าอันทรงไปด้วยวิชาได้ทำให้เขาหงายหลังทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก นายตะวันได้สติช่วงที่หงายหลังก็ได้ใช้แขนที่ยึดจับบาร์เหล็กอยู่ดึงตัวเองขึ้นไปอีกครั้ง แต่แน่นอนเขาไม่ใช่นักยิมนาสติกทำให้การดึงตัวกลับไปของเขากลายเป็นหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้น

     เขาดึงตัวเองขึ้นไปและเท้าของเขาก็ไม่ค่อยอยากจะเหยียบบนเหล็กสักเท่าไหร่รู้สึกว่าเท้าอยากจะบินมากกว่า จากการหงายหลังถูกเปลี่ยนเป็นหงายหน้าแต่ไม่ใช่หน้าหงายเพราะเค้าหงายไปข้างหน้า นายตะวันร่วงลงจากรถและด้วยความตกใจเค้าจึงคว้าเหล็กที่ใช้เหยียบเอาไว้ ทำให้รถลากนายตะวันสีไปกับพื้นถนนราวๆ 5-10 เมตรเห็นจะได้ ทุกคนในรถตกอยู่ในสถานะสตั้นไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงพี่อิงที่ไม่ตกใจและชะโงกหน้าออกมาดูนายตะวันที่นอนคว่ำหน้ากับพื้นถนนในยามเช้า นายตะวันรีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดเสื้อผ้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและขึ้นไปยืนบนเหล็กด้วยสองเท้าที่ไม่รักดีของนายตะวันเช่นเคย คนขับรถรีบออกมาดูนายตะวันแต่นายตะวันบอกว่าไม่เป็นอะไรไม่ต้องห่วงไปต่อได้เลย โอ้วพระเจ้าเขาคือT-800รึเปล่าเหตุใดเค้าไม่มีความรู้สึกใดๆเลย ในขณะที่เขากลับไปยืนอยู่นั่นผู้โดยสารสาวๆในรถก็มือปิดปากกันใหญ่เพราะไม่กล้าขำลั่นออกมากลัวเสียมารยาท พอถึงโรงเรียนนายตะวันก็เดินเข้าไปตามปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติคือมีอาจารย์ฝ่ายปกครองวิ่งเข้ามาหานายตะวันพร้อมตะโกนว่า “หนูๆ ไปโดนอะไรมาไปห้องพยาบาลด่วนเลย” นายตะวันถึงกับงงหนักมาก “เอ.... อาจารย์รู้ได้ไงว่าเราเพิ่งพบกับเหตุการณ์ผาดโผนมา เราเพิ่งถึงโรงเรียนนะเนี่ยยังไม่ได้คุยกับใครเลย” นายตะวันนึกในใจและถามกลับไปว่า “ทำไมครับอาจารย์ไปห้องพยาบาลทำไมกัน?” นายตะวันถามด้วยความสงสัยโดยที่ไม่รู้เลยว่าที่เสื้อนักเรียนของเขามีเลือดซึมออกมาจากด้านของตัวเอา เป็นสำนวนที่ว่า “แถสีข้างถลอก” แถจริงๆครับนายตะวันขัดถนนให้เทศบาลตั้งแต่เช้าเลย แต่ด้วยความที่นายตะวันกำลังตกใจบวกกับหน้าเสียที่ตกจากรถต่อหน้าคนที่ชอบทำให้เค้าลืมเจ็บและไมได้สังเกตเลยว่าตัวเองนั้นมีแผล เค้าจึงไปห้องพยาบาลและทำการล้างแผลตามที่เจ้าหน้าที่ในห้องพยาบาลแนะนำและนายตะวันก็นอนพัก จากนั้นในวันเดียวกันนายตะวันก็กลับบ้านตามปกติในตอนเย็น แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือมีข้อความของคนๆนึงส่งมาหานายตะวันทางเฟสบุ๊ค นายตะวันไม่เชื่อสายตาตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะคนที่ส่งข้อความทักทายนายตะวันก็คือ “พิ่อิง” คนที่นายตะวันแอบชอบอยู่ พี่อิงทักนายตะวัน “ว่าไงใช่น้องรึเปล่าคะเมื่อเช้าที่ร่วงลงจากรถ?” นายตะวันได้อ่านข้อความนี้แอบคิดในใจเลย “ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่เค้าจะเป็นห่วงเราด้วย” นายตะวันก็ตอบไปว่า “ใช่ครับผม” พี่อิงจึงถามต่อ “เมื่อเช้าน้องได้กินข้าวมารึเปล่าคะ?” นายตะวันเห็นพี่อิงพิมพ์มาเช่นนั้นเขาแทบลอยออกไปนอกระบบสุริยะ “พี่เค้าเป็นห่วงเราจริงๆด้วย หรือว่าพี่เค้าจะมีใจให้เรากันนะ?” นายตะวันแอบคิดเข้าข้างตัวเองแบบไม่กลัวหน้าหงาย นายตะวันรีบตอบไปเลยว่า “กินแล้วครับผม” หลังจากนั้นช่องข้อความของพี่อิงก็อยู่ในสถานะ กำลังพิมพ์...... นายตะวันรออย่างใจจดใจจ่อว่าพี่อิงจะพิมพ์มาว่าอะไร ทันใดนั้นเสียงข้อความก็ดังขึ้น

“ตู่ลุ้ง” นายตะวันรีบเปิดข้อความอ่านเพราะนายตะวันพับช่องแชทของพี่อิงไว้เพื่อจะได้เซอร์ไพร์ตัวเองกับสิ่งที่พี่อิงกำลังจะส่งมา และเมื่อนายตะวันได้เปิดอ่านข้อความที่พี่อิงส่งมานั้นเขาไปไม่เป็นเลย โลกเหมือนหยุดหมุนทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว เค้าไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่เค้าได้แอบชอบอยู่นานจะพิมพ์ในสิ่งที่แม้แต่คนแอบชอบอย่างนายตะวันก็มิอาจคาดถึงเพราะสิ่งที่พี่อิงพิมพ์มาก็คือ “น้องก็กินข้าวแล้วนี่ แล้วทำไมเมื่อเช้าถึงลงไปหาอะไรกินบนถนนล่ะ 55555555”

ลาก่อนนายตะวัน เราจะจดจำนาย