คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Innocent little prince x Mr.foxy wolf chapter 1
1
ณ โรงเรียนมัธยมปลายอินเตอร์เนชั่นนอลแพลเน็ต
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก..ลู่หานยืนอยู่หน้าสถาบันนานาชาติอันดับต้นๆของเกาหลีที่ใครๆก็อยากเข้า รั้วโรงเรียนสูงใหญ่เป็นสง่ามีการ์ดเฝ้าหนาแน่นเพราะว่าเป็นโรงเรียนประจำ หน้าโรงเรียนสลักชื่อของโรงเรียนสีทองสวยหรู มีนักเรียนมากมายเดินเข้าไปข้างในอย่างพลุกพล่าน ลู่หานหันมองซ้ายมองขวามีนักเรียนเกาะกันเป็นกลุ่มอยู่มากมายเป็นเพราะเด็กนักเรียนพวกนี้เคยผ่านเวลาร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาแล้วตอนปี 1 แต่ที่ลู่หานแปลกใจมากที่สุดก็คือทำไมสีเนคไทของเขาถึงไม่เหมือนกับคนอื่นๆ แยกระดับชั้นเหรอ..แต่ไม่น่าจะใช้นะก็ทุกคนที่เดินผ่านเขานั้นสีเนคไทสีเดียวกันหมดนี่นา
คนส่วนใหญ่ที่กำลังจะเดินเข้าไปในโรงเรียนหันมามองลู่หานเป็นตาเดียวจนเจ้าของใบหน้าสวยเริ่มกลัว ในใจของแต่ละคนคิดเหมือนๆกันว่า ’นางฟ้า’
“อ่า...ขอโทษนะครับไม่ทราบว่าหอประชุมของนักเรียนปี 1 ไปทางไหนเหรอครับ พอดีว่าผมเป็นนักเรียนใหม่พึ่งเข้ามาเลยยังไม่ค่อยรู้อะไรน่ะครับ”
อยู่ดีๆก็มีเด็กผู้ชายคนนึงที่น่าจะเด็กกว่าเขาปีนึงถามไถ่ทางไปหอประชุมจากด้านหลัง
“ขอโทษด้วยครับ..พอดีว่าผมก็พึ่งเข้ามาใหม่เหมือนกัน..ก็เลยไม่รู้ทาง”
พอลู่หานหันไปมองเด็กคนนั้นตรงๆลู่หานก็รู้สึกถึงสายตาจับจ้อง..แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..เด็กผู้ชายตรงหน้าเขานั้นเอง คนตรงหน้าจ้องมายังบริเวณกลางอกของลู่หานตาเขม็ง
“นักเรียนทุนเหรอ...”
อยู่ๆเด็กผู้ชายตรงหน้าก็เอ่ยถามขึ้น จากตอนแรกน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรแต่บัดนี้กลับเย็นชาราบเรียบ
“อ่า...ใช่ครับ”
พอได้ยินคำตอบจากปากของลู่หานเด็กผู้ชายตรงหน้าก็แน่นิ่ง..แล้วอยู่ดีๆก็ผลักลู่หานอย่างแรงจนลู่หานล้มไปกองกับพื้น
“โอ้ยยย!!!” ลู่หานร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ไปไกลๆเลยนะ! ไอ้พวกต่ำต้อย ใช้ทุนเข้ามาแล้วอย่าได้ใจนัก ผลักเมื่อกี้เสนียดติดมือเปล่าๆ..สกปรก”
แล้วเด็กผู้ชายตรงหน้าก็เดินเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่คิดที่จะหันกลับมามองเลยด้วยซ้ำ ลู่หานเอามือจับที่เนคไทอย่างงุนงง
“นี่นายน่ะเป็นอะไรรึเปล่า นักเรียนทุนไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี่นานๆนะเดี๋ยวก็โดนรังแกเหมือนเมื่อกี้อีกหรอก”
จู่ๆก็มีมือปริศนาเข้ามาช่วยพยุงร่างบางให้ลุกขึ้น
“ขะ ขอบคุณครับ”
พอลู่หานหันไปเผชิญหน้ากับคนที่มาช่วยเขา ร่างบางก็ต้องเอามือปิดตาเล็กน้อยเพราะคนที่มาช่วยเขานั้นตัวขาวอย่างกับอะไรดี(?)แถมแสงแดดยังส่องมาทางนี้อีกยิ่งทำให้คนตรงหน้าที่ขาวอยู่แล้วเรืองแสงเลยก็ว่าได้
“เอ่อ...คุณ”
“ฉันคิมจุนมยอน เป็นประธานนักเรียนของมัธยมปลายอินเตอร์เนชั่นนอลแพลเน็ต นายชื่ออะไร”
“เอ่อ..ผม..เสี่ยว ลู่หานครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะลู่หาน”
จุนมยอนเอามือออกมาเป็นเชิงให้ลู่หานจับมือทักทายแบบสากล ลู่หานจับมือตอบแต่กลับสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฉันเป็นประธานนักเรียนนะ”
คนตัวขาวเอ่ยบอก ในใจพลางคิดว่า สวยเหมือนนางฟ้าราวกับเด็กผู้หญิงที่แสนจะบอบบาง มือก็นุ่ม ถ้าตอนนี้เขาไม่วางมาดเขาคงจีบนางฟ้า(ลู่หาน)ไปนานแล้ว
“นายเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ย”
“ครับ”
“ถึงว่าทำไมไม่รู้จักชื่อฉัน แถมยังไม่ค่อยรู้อะไรเลยด้วย...ที่นี่น่ะแบ่งชนชั้นกันโดยที่ไม่มีใครสร้างกฎขึ้นเพราะนักเรียนทุนน่ะไม่ต้องเสียเงินเข้ามาเรียนแต่เข้ามาด้วยหัวสมองของตนเอง...เด็กปกติเขาเลยไม่ค่อยชอบกันน่ะ”
โรงเรียนนี้มันอะไรกันเนี่ย!!! แค่ไม่ต้องเสียตังค์เข้ามาเรียนก็ถูกเหยียดหยามแล้วเหรอ บ้านของเขาก็มีฐานะนะ ออกจะร่ำรวยด้วยซ้ำทั้งชีวิตเงินที่มีก็คงใช่ไม่หมดหรอก เขาก็เป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีศักศรีเหมือนกันนะ
ลู่หานคิดแล้วก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้...แต่เอ๊ะ! เหมือนอาจารย์ที่โรงเรียนเก่าจะเคยบอกว่าเขาก็เป็นนักเรียน...แลก...อะไรเนี่ยแหละเห็นอาจารย์บอกว่าควบสองอย่าง..แต่ชั่งมันเถอะ ก็คนมันลืมไปแล้วอ่ะ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ ฉันเห็นนายยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว”
เมื่อปล่อยมือจากกัน คนตัวขาวก็เอ่ยชวนร่างบางให้เข้าไปข้างในโรงเรียนหลังจากที่ลู่หานยืนอยู่ตรงนี้อยู่นานเพราะไม่กล้าเข้า
ลู่หานกลืนน้ำลายหนึ่งอึกสะพายกระเป๋าอย่างหนักแน่น พร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก”
จุนมยอนจับมือลู่หานไว้เป็นเหมือนการให้กำลังใจ แล้วลากร่างบางเข้าไปในโรงเรียน ภาพแรกที่ลู่หานเห็นนั้นคือบ่อน้ำพุกลมขนาดใหญ่สวยหรูรูปเทวดาน้อยยิงธนูตั้งอยู่กึ่งกลางของโรงเรียน จุนมยอนเห็นร่างบางยืนนิ่งจ้องไปที่บ่อน้ำพุด้วยแววตาที่เป็นประกาย อดที่จะทำสายตาอ่อนโยนไม่ได้เมื่อเห็นคนน่ารักตื่นเต้น แน่นอนว่าถ้ามีหญิงสาวใดได้มาเห็นสายตาคู่นั้นคงจะใจละลายเหือดหายไปกับอากาศแน่ ก็แหม่รุ่นพี่จุนเค้าหล่อจริงอะไรจริงนี่นา
“นั้นบ่อน้ำพุสักศิทธิ์น่ะ โยนเหรียญลงไปในน้ำแล้วอธิฐาน..พรก็จะกลายเป็นจริงแต่แล้วแต่คนเชื่อนะ”
จุนมยอนหันมาตอบความสงสัยของลู่หานที่ตอนนี้กำลังหยิบเหรียญ แล้วเดินตรงไปที่บ่อน้ำพุสักศิทธิ์ ยังไม่ทันที่จะได้โยนเหรียญ..สายตาคู่สวยก็ต้องไปสะดุดกับฝั่งตรงข้ามของบ่อน้ำพุ เป็นหญิงสาวที่กำลังหลับตาพริ้มมือสองข้างประกบเข้าด้วยกันอธิฐานพรอยู่ ร่างเล็กบวกกับผิวขาวเนียน แววตาคมสวย ทุกอย่างบนใบหน้าครบเครื่องเป๊ะ ในใจของลู่หานพลางคิดว่า ‘สวยจัง’
แล้วก็ต้องหลุดออกจากภวังเมื่อจู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็ลืมตาขึ้น ลู่หานแทบจะหลบสายตาคมสวยคู่นั้นแทบไม่ทัน
“อ้าว ยุนอา”
เป็นเสียงจุนมยอนที่ดังขึ้นแล้วเดินมาอยู่ข้างๆลู่หาน เอ่ยทักคนฝั่งตรงข้ามอย่างเป็นกันเอง
“รุ่นพี่จุน! สวัสดีค่ะ~”
แล้วหญิงสาวฝั่งตรงข้ามก็ตรงดิ่งเข้ามาหาทันที แต่ทว่าพื้นที่ลื่นเพราะน้ำของน้ำพุนั้นเลยทำให้หญิงสาวหน้าสวยสะดุดล้มแต่ลู่หานรับไว้ได้ทันเสียก่อนเลยทำให้หน้าของหญิงสาวซบ(กระแทก)กับอกของลู่หานเต็มแรง แต่ด้วยความที่เป็นผู้ชายเขานั้นจะล้มไม่ได้(?)..แต่แรงซบ(กระแทก)มันแรงเกินไปเนี่ยสิมีหรือที่จะไม่ล้ม แต่ด้วยความที่จุนมยอนนั้นไวกว่าเลยเอาตัวเองเข้าไปไว้ข้างหลังลู่หานอีกทีเลยกลายเป็นว่าทั้งสามคนล้มทับกันซะนี่ พอจุนมยอนลืมตาขึ้นมาอีกทีตัวของล่หานก็ไม่ได้อยู่ไกลซักเท่าไรแต่ถ้าพูดให้ถูกไม่ถึงคืบซะด้วยซ้ำ คนตัวขาวได้กลิ่นหอมของแชมพูอ่อนๆจากผมของร่างบางจนยากที่จะไม่เคลิบเคลิ้มตามแต่ก็ต้องชงักใจไว้เพราะเดี๋ยวเขาจะหาว่าล่วงเกินแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วล่ะเพราะจมูกมันได้กลิ่นไปแล้วนิ แต่ลู่หานรู้ตัวซะเมื่อไหร่ล่ะ ก็ความสนใจมันไปอยู่กับคนตรงหน้าแล้วนิ เมื่อหญิงสาวหน้าสวยเงยหน้าขึ้นมาจากอกของลู่หานทำให้จมูกแตะกันเล็กน้อยดวงตาคมสวยจ้องมองมาที่ลู่หานจนทำให้ร่างบางหน้าแดงจัดทำอะไรไม่ถูก เมื่อหญิงสาวเริ่มได้สติขึ้นมาหน้าของเธอก็แดงจัดเป็นลูกมะเขือเทศไม่แพ้กัน รีบยันตัวเองออกจากตัวของร่างบางทันที
“ขะ ขอโทษค่ะ..ฉันขอโทษจริงๆ คุณเป็นอะไรมั้ยคะ”
หญิงสาวรีบผงกหัวไปหลายครั้งขอโทษทันทีที่ตัวเองลุกขึ้นยืนได้ แล้วไปนั่งยองๆข้างๆลู่หานอีกครั้ง
“มะ ไม่เป็นไรครับ”
เสียงหวานดูสั่นๆเพราะด้วยความที่หัวใจเต้นแรงมาก เธอเป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะที่ได้ใกล้ชิดกับเขาถึงขนาดนี้นอกจากผู้เป็นแม่ หญิงสาวพยายามช่วยพยุงให้ลู่หานลุกขึ้นแต่ด้วยความที่เธอนั้นตัวเล็กกว่าเขาเลยเป็นเรื่องธรรมดาที่จะยกไม่ไหวทั้งคู่เลยล้มกันอีกครั้ง
“อูย”
“สองคนนี้จะสวีทกันไปถึงไหนเนี่ย”
จุนมยอนเอ่ยหลังจากลุกขึ้นยืนได้สักพัก แล้วก็ต้องเข้าไปช่วยพยุงหญิงสาวอีกทีแล้วจากนั้นก็ช่วยดึงลู่หานขึ้น
“ขะ ขอบคุณครับ คุณคิมจุนมยอน”
“นี่!ไม่ต้องเรียกเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้หรอกน่า เรียกแค่รุ่นพี่จุนเฉยๆก็ได้”
“ครับ รุ่นพี่จุน”
เมื่อร่างบางเรียกตามที่จุนมยอนบอก..คนตัวขาวก็อดที่จะหน้าแดงไม่ได้..ใจเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆๆ..เอ๊ะ!หรือว่าจุนมยอนจะถูกใจลู่หานเข้าซะแล้วสิ
“เอ่อใช่..ยังไม่ได้แนะนำให้รู้จักเลย นี่ อิมยุนอาเป็นคณะกรรมการนักเรียนรุ่นน้องคนสนิทของฉันเอง..ส่วนยุนอาคนนี้ชื่อ เสี่ยวลู่หาน เป็นเด็กนักเรียนทุนใหม่น่ะอยู่ชั้นเดียวกับเธอด้วย ยังไงก็สนิทกันเข้าไว้นะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ เรียกฉันว่ายุนอาเฉยๆก็ได้ ส่วนฉันก็จะเรียกเธอว่าลู่หาน โอเค้”
หญิงสาวพูดเหมือนแกมบังคับ
“เอ่อ...แต่ผมเป็นนักเรียนทุนนะ”
ยุนอาหน้าหงอยทันทีที่ลู่หานพูดเช่นนั้น
“ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอกนะ..ฉันคิดว่าเด็กนักเรียนทุนเป็นเด็กที่ฉลาดกว่านักเรียนปกติเสียอีก..เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลหรอกจ๊ะ”
จู่ๆร่างบางหน้าก็ร้อนผ่าว เด็กผู้หญิงคนนี้นี่
^
^
^
น่ารักชะมัด...
“ครับ ยุนอา”
“อย่าใช่คำว่า’ครับ’ซิ มันดูเหมือนฉันกับนายจะไม่สนิทกันเลยอ่ะเรารุ่นเดียวกันนะ”
ยุนอาทำหน้ามุ่ยแก้มป่องทันที อดที่จะทำให้ลู่หานยิ้มไม่ได้ ก็คนมันพึ่งจะรู้จักกันเองนิ...
“โอเค ยุนอา”
“เย้”
หญิงสาวยิ้มร่าที่คนตรงหน้ายอมเรียกชื่อของเจ้าตัว
“น่ารัก”
ลู่หานเผลอเอ่ยออกมาเบาๆ
“ห๊ะ อะไรนะ”
“เปล่าๆ”
“ดูเหมือนพวกเธอสองคนจะลืมพี่ไปแล้วนะ”
จุนมยอนเอ่ยขึ้นหลังจากที่ดูเด็กทั้งสองทำความรู้จักกันอยู่นาน
“ขะ ขอโทษค่ะ/ครับ”
“ไม่เป็นไรๆ”
ตึง ติ๊ง ตึง ตึ๋ง~
[ประธานนักเรียนคิมจุนมยอน..อาจารย์คยูฮยอนเรียกพบด่วนที่หอประชุมเด็กปี1]
ตึง ติ๊ง ตึง ตึ๋ง~
“อ่า..อาจารย์เรียกตัวแน่ะ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ ยุนอาพี่ฝากลู่หานไว้กับเธอได้มั้ย”
“ได้ค่ะ”
“งั้นเธอช่วยพาลู่หานไปหอพักนักเรียนทุน แล้วก็พาไปดูห้องเรียนหน่อยนะ”
“รับทราบค่ะ”
แล้วจุนมยอนก็วิ่งหนีจากไป
“อ่า..งั้นเราไปกันเถอะลู่หาน”
หญิงสาวทำท่าจะเดินนำแต่ลู่หานก็ต้องห้ามไว้เสียก่อน
“เอ่อ ฉันขออธิษฐานก่อนได้มั้ย”
ลู่หานมองไปที่บ่อน้ำพุด้วยแววตาเป็นประกาย
“ได้สิ”
ลู่หานเดินไปที่บ่อน้ำพุสักศิทธิ์ประนมมืออธิฐานก่อนจะหลับตาข้างหนึ่งไว้อีกข้างแอบมองไปที่หญิงสาวร่างสวย..ตอนนี้เธอกำลังเหม่อลอยแต่ก็ยังน่ารัก หญิงสาวหันมามองลู่หานทันทีทำให้ร่างบางแทบหลบสายตานั้นแทบไม่ทัน..ถ้ามองเข้าไปลึกๆเขาต้องละลายแน่ๆ ร่างบางหลับตาพริ้มแล้วเริ่มอธิฐาน
‘…………..’
ตุ๋ม~
แล้วลู่หานก็โยนเหรียญลงน้ำ
พออธิฐานเสร็จยุนอาก็พาลู่ห่านไปที่บอร์ดดูห้องเรียน ในระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นลู่หานก็คิดไปถึงคำอธิฐาน...
‘ขอให้ผมเจอแต่เรื่องดีๆผ่านพ้นอุปสรรคที่มาขวางกั้น เข้ากับคนอื่นได้ง่ายและ..ขอให้อิมยุนอามีใจให้ผมด้วยเถิดเพราะผมเริ่มจะชอบเธอขึ้นมาแล้วล่ะ’
ขณะที่อยู่ในภวังลู่หานก็ไม่ทันได้สังเกตุทางที่ตอนนี้กำลังมีคนวิ่งผ่านเขามา เลยชนเข้าอย่างจัง
ตุ้บ!
“โอ้ยยย”
ทั้งสองล้มกันไปทั้งคู่ แต่ลู่หานได้สติก่อนเลยเอ่ยถามคนตรงหน้าที่ล้มเช่นเดียวกับเขา
“ขะ ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
ลู่หานทำท่าจะเข้าไปช่วยแต่ก็ต้องโดนคนตรงหน้าปฏิเสธ
“ย๊าาาาาา!!!ไม่ต้อง นี่นายน่ะหัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิ เหม่อยลอยอยู่ได้ เห็นมะ!เอกสารตกหมดเลย แถมเสื้อยังเปื้อนอีก ถอยไปซะ!!!”
เด็กผู้ชายที่ลู่หานเดินชนตวาดใส่อย่างเหลืออดก่อนที่มือจะเก็บเอกสารอย่างไวแล้วลุกขึ้นยืน ถึงแม้จะพูดให้ร่างบางถอยไปแต่ร่างสูงก็ต้องเดินหลีกเองอยู่ดีเพราะว่าร่างบางยังคงนั่งแน่นิ่ง แล้วร่างสูงก็วิ่งจากไปอย่างรวดเร็วเพราะด้วยความที่กำลังรีบ
“คนอะไรไม่มีมารยาทชะมัด โรงเรียนนี้มันอะไรกันเนี่ย”
ลู่หานพูดอย่างเหลืออด..เขารู้ว่าเขาผิดแต่ก็ไม่เห็นต้องตวาดกันเลยนี่
ยุนอาช่วยพยุงลู่หานให้ลุกขึ้น เธอมองตามทางที่ชายร่างสูงคนนั้นวิ่งจากไปดวงตาเหม่อลอยแสดงให้เห็นถึงความรู้สึกบางอย่าง
“ยุนอา”
“….”
“ยุนอา”
“….”
“ยุนอา!!!”
“อะ เอ๊ะ จ้ะมีอะไรเหรอ”
หญิงสาวตกใจทันทีที่ลู่หานเรียกเสียงดัง
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า”
ลู่หานถามด้วยความเป็นห่วงเพราะดวงตานั้นมันช่างเศร้าเหลือเกิน
“มะ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ปะ ไปกันเถอะเดี๋ยวสายเอานะ”
หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นแน่ๆ
เมื่อถึงบอร์ดดูห้องหญิงสาวและร่างบางพยายามช่วยกันหาชื่อ ‘เสี่ยวลู่หาน’ และในที่สุดลู่หานก็พบชื่อของตนเอง
“ ปี 2 ห้อง K”
“ว้าว!อยู่ห้องเดียวกันเลยดีใจจัง~”
ยุนอาเอามือของตัวเองจับกับมือของลู่หานอย่างลืมตัว ทำให้ร่างบางหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างกระทันหัน หน้าสวยยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาวตรงหน้าอย่างลืมตัวเช่นกัน ทำให้คนตรงหน้าลู่หานเห็นเช่นนั้นก็อดที่จะพูดไม่ได้
“ลู่หานยิ้มน่ารักจัง ^_^ ปะ เดี๋ยวฉันพาไปดูหอพักของนักเรียนทุนนะ”
ยุนอาเดินจับมือพาลู่หานไปที่หอพักของนักเรียนทุน ระหว่างที่เดินนั้น ลู่หานรู้สึกหน้าร้อนผ่าวตลอดทางเพราะหญิงสาวจับมือของตนอยู่
พอมาถึงหอพักนักเรียนทุน ข้างในห้องก็ไม่ได้หรูอะไรมาก ก็แค่มีโต๊ะเกาอี้สองตัว ตู้เสื้อผ้าสองตู้ เตียงนอนสองที่ แอร์หนึ่งเครื่อง ห้องน้ำหนึ่งห้อง ดูเหมือนลู่หานจะมีรูมเมทอีกคนนึง แต่ก็ยังไม่ทันได้ดูอะไรหมดต้องรีบไปที่ห้องเรียนก่อนเพราะเดี๋ยวจะสายเอา
ร่างสองร่างพากันมาที่ตึกเรียนของนักเรียนปีสอง ก่อนจะไปที่ห้องเรียนยุนอาพาลู่หานไปที่ห้องของอาจารย์ประจำชั้นก่อนเพราะด้วยความที่ว่าลู่หานเป็นเด็กใหม่
“หนูขอตัวไปที่ห้องก่อนนะคะอาจารย์”
หญิงสาวกล่าวก่อนจะเดินออกจากห้องพักครูไปหรือเพียงแค่ลู่หานและอาจารย์คนสวยเพียงสองคน
“เธอชื่อเสี่ยวลู่หานใช่มั้ยจ๊ะ ครูชื่อ ยุนโบมี นะ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ”
“ครับ”
อาจารย์คนสวยยิ้มให้บางๆเป็นการทักทายก่อนจะก้มหน้าก้มตาเช็คประวัติอีกครั้ง
“ผลการเรียนของเธอดีมากเลยนะ..เป็นนักเรียนทุนที่มีผลการเรียนอันดับต้นๆของชั้นปีเลยล่ะ ห้องที่เธอจะได้เข้าไปเรียนนั้นเป็นห้องของนักเรียนปกติผสมนักเรียนทุนเท่านั้นที่มีผลการเรียนอันดับท๊อปของชั้นปี ปะ เราไปเข้าห้องกันเถอะจ๊ะ..ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวเธอต้องไปแนะนำตัวให้เพื่อนๆฟังนะ”
“ครับอาจารย์”
เสียงห้องดังครึกครื้นมาแต่ไกล
ครืด~
ประตูห้องถูกเปิดออกมีเด็กนักเรียนไม่ถึงสามสิบคนอยู่ในห้องนั่งเล่นสะเป๊ะสะปะบางคนก็ไม่อยู่กับที่เดินไปทั่วห้อง
นี่ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากห้องเด็กธรรมดาทั่วไปนี่ ลู่หานคิดในใจ
พอนักเรียนทุกคนเห็นอาจารย์คนสวยเดินเข้ามาในห้องเรียนกลุ่มที่ตอนนี้กำลังเม้าส์อย่างมันปากก็แตกกระเจิงเหมือนมีคนปาระเบิดเข้าใส่ คนที่เดินเพ่นผาดก็รีบกลับเข้าที่โต๊ะเรียน กลายเป็นว่าทั้งห้องอยู่ในความเงียบสงัดได้ยินแค่เพียงเสียงลมหายใจ เปลี่ยนจากหลังเท้าเป็นหน้ามือเลยแห๊ะ(มันก็ปกติไม่ใช่เรอะ -*-)
“นักเรียนทุกคน...เตรียมตัวทำความเคารพ”
เป็นเสียงของยุนอาที่ดังขึ้น รู้สึกจะเป็นหัวหน้าห้องถึงจะทำหน้าที่นี่ได้
หลังจากที่ทุกคนทำความเคารพอาจารย์เสร็จเรียบร้อย....
“นักเรียนทุกคนจ๊ะ วันนี้จะมีนักเรียนคนใหม่เข้ามาเรียนนะจ๊ะ อ่า...แนะนำตัวหน่อยจ๊ะ” อาจารย์คนสวยผายมือเล็กน้อยเป็นเชิงให้ร่างบางได้กล่าวแนะนำตัว
“ ‘จารย์..ไหนอ่ะ ไม่เห็นจะมีนักเรียนใหม่เลย”
เด็กหนุ่มผิวสีเข้มคนหนึ่งยกมือถามอาจารย์คนสวยด้วยความสงสัย หน้าตากวนขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ห๊ะ! ก็นี่ไง อ้าว!ไปไหนแล้วล่ะ”
พออาจารย์คนสวยหันไปมองด้านหลังกลับพบแต่ความว่างเปล่า
“คุณลู่หาน อยู่ไหนจ๊ะ คุณลู่หาน”
ฮึก~
มีเสียงสะอื้นเบาๆลอยออกมาจากด้านหลังโต๊ะ พออาจารย์คนสวยเข้าไปดูข้างใต้โต๊ะ กลับพบเด็กผู้ชายร่างบางที่ตอนนี้กำลังดูเหมือนจะร้องไห้อยู่ แต่ภายในหัวของผู้เป็นครูกลับคิดว่าน่ารัก
“โมเอะอ่า...”
อยู่ดีๆจิตใต้สำนึกของอาจารย์คนสวยก็สั่งให้พูดขึ้นมา
“ห๊ะ อะไรนะ อาจารย์บอกผมว่า(ชายผิวเข้ม)โมเอะเหรอ..เค้าเขินนะตะเอง อิอิ”
เพี้ยะ!
“จะบ้าเหรอ! อาจารย์จะชมนายทำไมเล่า”
“โอ้ยยย ไม่อยากให้คนอื่นมาชมเค้านอกจากตะเองล่ะสิ”
“นี่ นาย”
คนตาโตใช่มือเล็กฟาดไปที่แขนของคนผิวเข้มอย่างแรงเพราะหมั่นไส้จนคนที่ถูกตีร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“คุณลู่หาน ไม่เป็นอะไรนะจ๊ะ เธอร้องไห้ทำไมน่ะ”
“ก็ผมกลัวนิฮะ ฮึก พยายามจะไม่ร้องแล้วนะแต่น้ำตามันก็ไหลมาเอง ฮือๆ”
“โอ๋ๆอย่าร้องไห้นะๆ”
อาจารย์คนสวยพูดเบาๆกับร่างบางที่ตอนนี้ซุกตัวอยู่ใต้โต๊ะเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินบทสนทนา มือนึงลูบหัวร่างบางไปปลอบประโลมไป
‘น่าร้ากกกกก นี่ผู้ชายจริงๆเหรอ สวยกว่าผู้หญิงอีก ให้ความรู้สึกเหมือนเลี้ยงเด็กเลยอ่า....’
อาจารย์คนสวยที่อยู่ในภวังอยู่นานก็ต้องหลุดออกเพราะเสียงของคนผิวเข้มดังขึ้น
“ ‘จารย์เป็นไรป่าว เห็นมุ๊ดอยู่นานเชียว” คนผิวเข้มเอ่ยถาม จนต้องทำให้อาจารย์คนสวยกลับมาทำหน้าที่ต่อ
“ไปแนะนำตัวกันก่อนเถอะจ๊ะ คุณลู่หาน ไม่ต้องกลัวนะครูจะอยู่ข้างๆเธอเอง”
อาจารย์คนสวยเอามือออกมาเป็นเชิงให้ร่างบางจับไว้เพื่อลุกขึ้นยืน
“ว้าว!น่ารักจังเลย”
“นั้นเด็กผู้ชายจริงๆเหรอเหมือนตุ๊กตาเลยอ้ะ> <”
“เด็นนักเรียนทุนนี่”
“สวยอ่ะผิวก็ขาวเนียน..น่ากิน *[]*”
เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อลู่หานเดินออกมาจากใต้โต๊ะ ยิ่งทำให้ร่างบางกลัวยิ่งกว่าเดิม
“นักเรียนทุกคนกรุณาเงียบ”
เสียงของคุณหัวหน้าห้องดังขึ้นเป็นเชิงให้ทุกคนเงียบ..ซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนยุนอานั้นเอง
หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้ร่างบางเป็นเชิงการให้กำลังใจ จนลู่หานแก้มแดงและหยุดสะอื้น จึงเริ่มที่จะแนะนำตัว
“สะ สวัสดีครับ ผม...ชะ ชื่อ”
“อะไรนะไม่ได้ยินเลย”
คนในห้องตะโกนบอกทำให้ร่างบางต้องขึ้นเสียงให้ดังยิ่งขึ้น
“ผม ชื่อ...”
ครืดดด!!!
“เฮ้อ~ทันเวลาพอดีเลยแฮะ”
จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งที่ลู่หานคุ้นหน้าโผล่พรวดพราดเข้ามาในห้อง
“ฮ่าๆๆจอมมาสายเซฮุนมาแล้ว”
“วันนี้ก็สายอีกแล้วเหรอ ฮ่าๆๆ”
เพื่อนๆในห้องหัวเราะอย่างชอบใจ
“ทันเวลาซะที่ไหนกันล่ะ นี่มันสายแล้ว หัดดูเวลาบ้าง แล้วนี่เธอไปไหนมา”
“อ๋อ พอดีไปส่งเอกสารมาน่ะคับ ‘จารย์ และก็ไปร้านอบรีดคุณนายเช็งเพราะมีคนที่ไหนก็ไม่รู้มาเดินชนเข้าจนผมล้มแล้วเสื้อก็เปื้อน”
หลังจากที่เด็กหนุ่มร่างสูงบรรยายเรื่องอยู่นาน ลู่หานก็เอ๊ะใจกับประโยคที่ว่า ‘มีกับคนที่ไหนก็ไม่รู้มาเดินชนเข้าจนผมล้มแล้วเสื้อก็เปื้อน’ เดี๋ยวนะ?เสื้อเปื้อนเหรอ
“แล้วนี่หัดดูตาม้าตาเรือบ้างสิหรือไม่ก็เคาะประตูก่อนก็ได้ ตอนนี้เพื่อนใหม่กำลังแนะนำตัวอยู่...เฮ้อ ไม่ไหวกับเธอจริงๆคุณเซฮุน ไปนั่งที่ได้แล้ว”
“คร้าบๆ”
ร่างสูงที่มีนามว่าเซฮุนที่อาจารย์คนสวยพึ่งเรียกไปเมื้อตะกี้ กำลังเดินเข้าไปข้างในเพื่อไปนั่งที่..แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นลู่หาน
“นายมันตัวต้นเหตุเมื่อกี้ที่ทำให้เสื้อของฉันเปื้อนนี่!!!”
ร่างสูงชี้นิ้วเรียวไปยังหน้าของลู่หานด้วยท่าทางตกใจ ลู่หานเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่คนตรงหน้าคือคนที่พึ่งตวาดใส่เขาไปเมื่อประมาณ 30 นาทีที่แล้ว
!!!!!
*********************
*ช่วยติชมหน่อยน้าาา -/\- ขอบพระคุณคร้าบบบ
ความคิดเห็น