คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทนำ
ซ่า....ซ่า....
เสียงฝนตกกระทบกับหลังคาวัดบนเชิงเขงเขาทำลายความสงบของหญิงสาวผู้ที่กำลังกวาดลานวัดจนทำให้เธออดที่จะบ่นไม่ได้
“ตกอีกแล้วหรอ...เจ็ดวันติดแล้วนะ...อย่างนี้พืชผักของเหล่าชาวบ้านก็เหี่ยวเฉากันหมดน่ะสิ...”
เธอส่ายหน้าพลางเก็บไม้กวาดและเข้าไปหลบฝนในวัด
-แกร๊กๆ-
“คัลเลอร์ อยู่มั๊ย? เปิดประตูให้ผมเข้าไปหน่อยสิ...”เสียงทุ้มนุ่มหูของชายคนหนึ่งดังขึ้นหน้าประตู
ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก’นักปราชญ์’เจ้าของวัดหลังนี้นี่เอง
“ค่ะ...ทำไมท่านไม่หัดพกกุญแจซะบ้างละคะ?”คัลเลอร์เดินไปเปิดประตูให้แก่เจ้าของวัดด้วยสีหน้าเอือมเล็กน้อย
“ฮะๆ ผมจะได้คอยใช้ให้สาวน้อยน่ารักอย่างเธอมาเปิดประตูให้ผมยังไงล่ะ”นักปราชญ์พูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มพลางลูบหัวคัลเลอร์ ศิษย์ของเขาอย่างเอ็นดู
“ไม่ตลกนะคะ ว่าแต่วันนี้ที่หมู่บ้านเป็นอย่างไรบ้างคะ?”เธอถามนักปราชญ์พลางหยิบผ้าขนหนูมาเพื่อให้เขาได้เช็ดตัวจากฝนที่เปรอะเปื้อนไปทั่วร่างกาย
“แย่หน่อยนะ....วันนี้ไม่มีใครใส่บาตรเลย เพราะอาหารไม่พอน่ะ ฝนตกทุกวันแบบนี้ทำให้เหล่าพ่อค้าแม่ค้าไม่ทำธุรกิจกัน พวกขโมยพอฝนตกก็พากันมาแย่งพืชผลการเกษตรไปกันหมดเลย ไร่ที่ไม่โดนพวกขโมยก็มีนะ แต่มันเหี่ยวเฉากินไม่ได้เพราะชุ่มน้ำมากเกินไป”
“แย่จัง...ทำไมธรรมชาติถึงได้ทารุณอย่างนี้ พวกคนชั่วก็เพิ่มมากขึ้นทุกที”คัลเลอร์พูดพลางถอนหายใจ
“รู้มั๊ยเป็นเพราะใคร....บอสไงล่ะ”สายตาของนักปราชญ์หรี่ลงเล็กน้อย แววตาเปลี่ยนไป จากที่ก่อนหน้านี้เป็นชายหนุ่มผู้ใจดี ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นคนที่สุขุมและจริงจังทันที
“ใครคะ???”คัลเลอร์เอียงคออย่างสงสัย ‘เธอคงยังไม่ได้รู้เรื่องนี้เลยสินะ แน่นอน เธอเพิ่งเกิดได้เพียง 7 วันเองนี่นา...’ นักปราชญ์มองคัลเลอร์ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความอ่อนโยน
“รู้มั๊ยว่าเธอเกิดมาได้ยังไง”เขามองคัลเลอร์พลางถามคำถามที่แม้แต่คัลเลอร์เองก็ยังต้องสงสัย
“คุณเก็บฉันมาเลี้ยงจาก...เอ่อ...ใต้ต้นไทรยักษ์ในเขตวัด?”คัลเลอร์ทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนตอบ
“ใช่ แล้วเธออายุเท่าไร?”
“เอ่อ...15 ปี???”
“ใช่ แล้วรู้หรือไม่ว่าเธอเพิ่งเกิดมาได้แค่ 7 วันเอง”
“ทราบค่ะ...และนั่นคือสิ่งที่ฉันสงสัยมาตลอด 7 วันที่ฉันได้เกิดมา แล้วคุณก็ไม่ยอมบอกฉันเลยว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น คุณบอกว่าจะบอกฉันเมื่อถึงเวลาอันสมควร แต่เมื่อไรล่ะคะ อีกนานแค่ไหน? คุณไม่บอกอะไรฉันเลยนอกจากสอนเวทย์มนต์เล็กๆน้อยให้ฉัน แล้วตอนนี้คุณก็ไม่ยอมบอกว่าบอสคือใคร แล้วฉันคือใคร!?!”เธอเริ่มขึ้นเสียง หน้าแดงด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดเต็มที แม้จะเกิดมาได้เพียง 7 วัน แต่สติปัญญาของเธอนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าเด็ก 15 ปีทั่วไปเลย เผลอๆอาจจะสูงกว่าด้วยซ้ำ!
“ฮะๆ เอาล่ะสาวน้อย อย่าเพิ่งฉุนเฉียว ผมว่ามันคงถึงเวลาแล้วล่ะ งั้นผมจะบอกคุณตอนนี้เลยละกันนะ^_^”นักปราชญ์ยิ้ม
“...”คัลเลอร์เงียบไป เธอมองนักปราชญ์ด้วยความสนใจขณะที่เขาหยิบผงสีน้ำตาลขุ่นๆขึ้นมาจากย่ามของเขา
“โลกทุกวันนี้ เต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้ายและเหล่าอธรรมมากมาย ฝนที่ตกไม่หยุด พายุพัดกระหน่ำทางตอนใต้ ทะเลทรายร้อนระอุเดือดดาล นั่นเป็นเพราะเขา...ผู้นำเหล่าจิตวิญญาณมืด ผู้ที่บังคับและบัญชาการเหล่ามารร้ายทั้งปวง...บอส”นักปราชญ์ท่องอะไรสักอย่าง ก่อนจะโยนผงสีน้ำตาลขุ่นๆขึ้นไปบนอากาศ ผงสีน้ำตาลนั้นลอยไปในอากาศ วกวนไปมา ก่อนจะมารวมกันเป็นภาพของชายหนุ่มผมสีดำที่ใส่หน้ากากสีเทา นั่นน่ะหรอ...บอส?
“ณ ตอนนี้เขาคือราชาแห่งเหล่าร้ายและต้องการให้โลกทั้งใบเต็มไปด้วยสิ่งชั่วร้าย”
“ปล่อยให้เขาทำอย่างนั้นไม่ได้นะคะ! ต้องมีใครซักคนหยุดเขา!”คัลเลอร์ขัดขึ้นมา เสียงเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง
“ทำไม่ได้หรอก ไม่มีใครรู้ว่าบอสอาศัยอยู่ที่ไหน”
“งั้นเราก็ต้องค้นหา! รวบรวมคน ชาวบ้าน ทหาร ใครก็ได้ไปค้นหาและกำจัดเขา!!!”
“ใจเย็นๆก่อนแม่หนู เธอไม่อยากรู้ก่อนหรอว่าเธอเป็นใคร...”นักปราชญ์พูดเบาๆ แต่นั่นก็มากพอที่จะสงบอารมณ์เกรี้ยวกราดของคัลเลอร์ได้
“ในวันที่ 9 เดือนที่ 9 ชะตาลิขิตให้ผู้วิเศษทั้ง 9 กำเนิดขึ้นมาเพื่อที่จะหยุดเขา”
“7 วันที่แล้วที่ฉันเกิด...”คัลเลอร์พึมพำเบาๆ
“ดิน น้ำ ลม ไฟ ไม้ มืด แสง ไฟฟ้า และผู้รวบรวม พวกเขาทุกคนเกิดพร้อมกัน แต่กระจายไปคนละที่ทั่วโลก 1 ในนั้นเกิดที่ใต้ต้นไทรยักษ์หน้าวัดของผมล่ะ”นักปราชญ์โยนผงสีขึ้นไปบนอากาศอีกปรากฏเป็นภาพของหญิงสาววัย 15 ปีที่หลับไหลอยู่ใต้ต้นไทรของวัดที่ดูคุ้นตา บนใบหน้าของเด็กสาวที่หลับไหลอยู่มีเรือนผมสีขาวสนิท ไม่มีสีใดปนเปื้อนอยู่เลย คลุมด้วยผ้าหนาๆสีสันหลากหลายเพียงผืนเดียว
“....”
คัลเลอร์เงียบไป พยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ จะบอกว่าเธอคือ 1 ในผู้วิเศษทั้ง 9 อย่างนั้นหรือ?
“ผมเก็บเธอขึ้นมาดูแลในวัด หาเสื้อผ้าและอาหารให้ เรือนผมสีขาวของเธอ...ผมไม่เคยเห็นผมสีขาวของใครงดงามขนาดนี้มาก่อน มันควรจะถูกแต้มไปด้วยสีสันนะ...นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงชื่อว่า คัลเลอร์...” นักปราชญ์ใช้มือใหญ่ลูบเส้นผมของคัลเลอร์ไปมาด้วยความหลงใหล
“ฉะ...ฉันเนี่ยนะผู้วิเศษ??? ต..แต่...ฉันไม่เห็นใช้เวทย์มนต์อะไรได้เลย...”เธอก้มหน้า ไม่พยายามสนใจฝ่ามือของนักปราชญ์ที่เล่นผมเธอไปมา
“แต่เธอก็ควบคุม ’ครอฟ’ ได้นี่ จิตวิญญาณบริสุทธ์ตามธรรมชาติที่ยากจะควบคุมเลยนะ”
“แต่นั่นคุณสอนฉันนี่ ฉันไม่ได้ใช้มันเป็นด้วยตัวเองนะคะ!”คัลเลอร์แย้ง
“เป็นกันทุกคนแหละแม่หนู อีก 8 คนก็เป็นเหมือนเธอ พวกเขาไม่สามารถบังคับหรือใช้เวทย์มนต์เฉพาะตัวได้คล่องจนกว่าพวกเขาจะรู้ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา...”
“หมายความว่าไงคะ?”คัลเลอร์มองหน้านักปราชญ์ เต็มไปด้วยความสงสัย
“หมายความว่า พวกเขายังไม่รู้ถึงหน้าที่ที่พวกเขาเกิดมา และเธอจะต้องเป็นคนทำให้พวกเขาได้ตระหนักถึงหน้าที่ของพวกเขา”
“แล้วยังไงต่อคะ??”
“ออกเดินทางตามหาพวกเขา ทำให้พวกเขาทราบถึงตัวตนที่แท้จริง และ‘เมื่อ 8 รวมเป็น 1’ บอสจะปรากฏขึ้น จงใช้สิ่งที่เธอได้เรียนรู้มากำจัดเขา”
“งั้นเราจะออกเดินทางตามหาพวกเขาพรุ่งนี้เลย!”
“ไม่ง่ายอย่างงั้นหรอกนะครับ”นักปราชญ์แย้ง
“หา???”
“ผมไม่ได้บอกเธอหรอว่าผู้วิเศษทั้ง 8 ไม่ต่างอะไรเลยจากเด็กวัย 15 ปีธรรมดาๆ ที่ใช้เวทย์มนต์ได้แค่เพียงการลากเส้นไปตามเส้นประเพียงเท่านั้น”
“เอิ่ม...แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงล่ะคะว่าใครเป็นผู้วิเศษที่แท้จริง...”
“โป๊ะเช๊ะ!! นั่นล่ะประเด็น สิ่งที่เธอต้องการคือสิ่งนี้”แล้วเขาก็เดินไปหยิบกล้องขนาดเล็กใต้หีบบริจาคของวัดมาก่อนจะยื่นให้คัลเลอร์
“คริสตัลสีรุ้ง???” เธอหยิบมันขึ้นมา พิจารณาถึงรูปร่างของมัน ลักษณะของมันเป็นเหมือนลูกแก้วสีรุ้งขนาดใหญ่ที่ไม่เบาหรือหนักเกินไป
“มันคือคริสตัลที่ฉันสร้างจาก’ครอฟ’น่ะ จิตวิญญาณบริสุทธิ์ย่อมรู้ว่าใครคือใคร มันจะช่วยบอกเธอว่าใครคือผู้วิเศษอีก 8 คนที่เหลือ พวกเขาแต่ละคนมีธาตุเฉพาะตัว จงใช้สิ่งนั้นตามหาพวกเขา”
“เข้าใจละค่ะ...นี่สินะเหตุผลที่ฉันเกิดมา...”เธอยิ้ม เก็บลูกแก้วไว้ในกระเป๋าส่วนตัวของเธอ
“พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางกันตกลงมั๊ย? ฉะนั้น คืนนี้เธอควรหลับได้แล้วนะ ”
“แน่นอนค่ะ...เราจะต้องเดินทางให้เร็วที่สุด หวังว่าอะไรๆจะง่ายอย่างที่ฉันคิดไว้นะ...”
แล้วทั้งสองก็เข้านอน เตรียมพร้อมสู่การเดินทางครั้งยิ่งใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้น....
เช้าวันต่อมา....
คัลเลอร์ลืมตาขึ้นมา แสงอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านหน้าต่างบนหลังคาเข้ามา มันเผยให้เห็นว่าในวัด ทุกสิ่งทุกอย่างกระจัดกระจาย หิ้งพระที่ตั้งอยู่ล้มระเนระนาด ผ้าม่านฉีกขาด ประตูวัดเปิดอ้าๆทั้งๆที่คัลเลอร์แน่ใจแล้วว่าเธอล็อกไว้แล้ว
“กะ...เกิดอะไรขึ้น....ท่านนักปราชญ์!!!”เมื่อเธอคิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งไปยังห้องของนักปราชญ์ซึ่งตอนนี้ ห้องเขาไม่ต่างอะไรเลยกับห้องของพวกที่โดนขโมยบุก ข้าวของกระจัดกระจาย
มีรอยมีดและของมีคมเต็มห้อง และ....นักปราชญ์หายไป....
ความคิดเห็น