ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #5 : หาที่ตาย

ทางด้านมังกรเฒ่าพลันชะงักไป  เขาทราบดีว่าชายที่เสียท่าอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ไก่กา      อย่างน้อยไม่สมควรพ่ายแพ้ผู้คนในเขตจงหยางง่ายดายปานนี้!

‘ยี่ฟง…ไอ้หนุ่มนี่มันของจริง’  มังกรเฒ่ารำพึงในใจ

เวลานี้เหล่าสมุนของชายซึ่งตกอยู่ภายใต้กำมือยี่ฟงกำลังแตกตื่นตระหนก  พวกมันทั้งห้าถอยหลังออกห่างตามสัญชาตญาณ  ในขณะที่ชาวยุทธ์โดยรอบจ้องมองผลลัพธ์ด้วยสีหน้าไม่เชื่อถือ        ร่องรอยตรงส่วนศีรษะที่จมอยู่ในกำแพงบัดนี้กำลังปรากฏโลหิตไหลอาบ      ร่างกายของชายดวงกุดกะพริบสีแดงก่อนจะแตกสลายเป็นละอองแสงไป

“อะไรกัน  สังหารในกระบวนท่าเดียว!?”  ชาวยุทธ์คนหนึ่งอุทานในสิ่งที่ตาเห็น

“เขาเป็นใครวะ  พวกฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

“เสื้อผ้าแบบนั้นมันของเพลเยอร์หน้าใหม่นี่!?”

ภายนอกยี่ฟงดูสงบนิ่งทว่าในใจกำลังลิงโลด  ‘วาสนาบุญส่งตรูแท้ ๆ  หล่อแล้วยังเท่อีก  ฮ่า ฮ่า’

‘หรือยี่ฟงมันจะเป็นยอดฝีมือจริงตามที่บอก…’  มังกรเฒ่าถึงกับคิดหนัก  ‘ไม่มีทาง  ชุดเริ่มต้นถ้าถูกเปลี่ยนออกมันจะไม่สามารถนำกลับมาสวมใส่ได้อีกเป็นครั้งที่สอง  นอกจากมันจะบ้าไม่เคยเปลี่ยนชุดอื่นมาก่อนเลย’

ระหว่างที่มังกรเฒ่ายืนครุ่นคิด   สมุนทั้งห้าคนของศัตรูก็ได้เผ่นหนีไม่มีการเหลียวหลังไปตั้งแต่เห็นลูกพี่พวกมันตายแล้ว  ส่วนยี่ฟงไม่คิดจะไล่ตามให้เหนื่อยจึงเลือกเดินเข้าหามังกรเฒ่าแทน

“รออะไรลุง  รีบเดินทางกันต่อเถอะ”  ยี่ฟงกล่าวราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

“เอ็งเป็นยอดฝีมืออย่างที่บอกจริงหรือวะ”

มังกรเฒ่ายังไม่เชื่อเลยถามออกไปตามตรง  ทว่ายี่ฟงกลับยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะกล่าวตอบกลับไปว่า

“นั่นสิ  ยาจกอย่างฉันอาจจะเป็นหรือไม่เป็นยอดฝีมือก็ได้”

“เอาไงแน่วะ  เฮ้อช่างเหอะ  ความลับมันไม่มีในโลกหรอกโว้ย”

ชายแก่รู้ทันว่ากำลังโดนไอ้เด็กแสบปั่นหัวจึงเอ่ยตัดบทและทำเป็นไม่ใส่ใจเรื่องนี้อีก

“งั้นรีบไปเถอะลุง  ตอนนี้ยังไม่มีใครกล้าเข้ามาวุ่นวายกับฉันก็จริง           แต่อีกไม่นานพวกเขาคงไม่สามารถทนความหล่อและออร่าแห่งความเท่ของฉันได้จนต้องพุ่งเข้ามาล้อมปิดทางหนีเราแน่นอน”

“ถุย!  เอ็งจะอวยตัวเองทุกครั้งที่มีโอกาสเลยหรือไงวะ”

ยี่ฟงไม่ใส่ใจท่าทางของมังกรเฒ่า  เขาเพียงเงยหน้าหัวเราะพร้อมกับเดินนำไปก่อนโดยไม่พูดอะไรอีก

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

มังกรเฒ่าได้นำชายหนุ่มออกห่างจงหยาง      คนทั้งสองยังคงยึดเส้นทางสัญจรหลักในการเดินทางสู่เป้าหมาย  แม้จะออกมาไกลจนมองไม่เห็นเมืองแล้วก็ตามทว่าพวกเขายังสามารถพบเห็นเพลเยอร์ทั้งกลุ่มและเดี่ยวได้อยู่ตลอดแทบไม่จางลงเลย  และเนื่องจากเลเวลของยี่ฟงกับมังกรเฒ่าค่อนข้างสูงจึงส่งผลให้สัตว์อสูรไม่กล้าเข้าโจมตี      การเดินทางจึงเป็นไปอย่างเรียบง่ายสบาย ๆ

กระทั่งยี่ฟงพบเห็นทางแยกออกเป็นสองเส้นทาง

“อาณาเขตกลืนวิญญาณไปซ้ายหรือขวาลุง”  ชายหนุ่มเอ่ยถาม  สีหน้าไม่แสดงถึงความเหนื่อยอ่อนแม้แต่น้อย

‘ไอ้หนุ่มนี่  มันไม่มีเหงื่อเลยหรือวะ’  มังกรเฒ่าคิดในใจ  เขาลอบสังเกตการณ์อีกฝ่ายมาสักพักใหญ่แล้วแต่ก็ไม่เห็นมันเหนื่อยอย่างที่ควรจะเป็นเลย  กลับกัน  มังกรเฒ่าถึงกับปาดเหงื่อ  ‘หรือมันจะบ้าไม่เคยเปลี่ยนชุดจริง ๆ’

ความจริงที่ว่ายี่ฟงคือยอดฝีมือเริ่มจะชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

“ทางขวา”

ชายแก่เอ่ยตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อย  ยี่ฟงเลิกคิ้วสีหน้าทวีความกวนตีนก่อนจะกล่าวขึ้นยิ้ม ๆ ว่า

“เกมนี้ความแก่ก็เป็นอุปสรรคด้วย!?  ไม่ไหวก็อย่าฝืนดิลุง”

มังกรเฒ่าหางคิ้วกระตุก  อุตส่าห์เนียนพาเดินทางต่อเนื่องมาเป็นชั่วโมงเพื่อหวังจะจับผิดไอ้ตัวแสบ   แต่ดันถูกมันใช้เรื่องนี้เป็นการล้อเลียนกลับมาซะได้

“เฮอะ!  อย่ามาตลกกลบเกลื่อน  ข้าไม่เชื่อง่าย ๆ หรอกโว้ยว่าเอ็งคือยอดฝีมือ      ก็แค่เลเวลสูงกว่าข้านิดหน่อยเท่านั้น”

มังกรเฒ่าต้องลำบากมาเป็นเวลานานเกือบหนึ่งเดือนในโลกจริงกว่าจะยกระดับเลเวลขึ้นเป็น   20   ได้อย่างในปัจจุบัน  เขาทราบดีว่าเพลเยอร์หน้าใหม่ทุกคนต้องเผชิญกับอะไรบ้าง        ด้วยเหตุนี้ย่อมไม่มีทางที่ใครจะเก็บเลเวลผ่านไปถึง 30 ได้โดยสวมใส่อยู่แค่ชุดเริ่มต้นอย่างเด็ดขาด    หรือหากมีจริง ๆ มันคนนั้นก็สมควรเสียเวลาหลายเดือนและยังต้องลำบากกว่าคนอื่น ๆ อีกเป็นเท่าตัว!

ที่ชัดเจนยิ่งกว่าก็คือมันไม่มีหวังจะเล่นแบบโซโล่ได้อย่างแน่นอน

“แล้วแต่ลุงเลย  ว่าแต่เราพักกันตรงนี้ก่อนดีไหม  ฟ้ามืดแล้วเดี๋ยวจะลำบากโดยไม่จำเป็นซะเปล่า”

“ข้ารู้อยู่แล้วน่า  ถึงได้พาเอ็งเดินมาจนถึงทางแยกตรงนี้ก่อนไง”

ยี่ฟงกวาดสายตาไปทั่วจึงเข้าใจได้ไม่ยากนัก    พื้นที่ข้างทางในจุดนี้นับว่ากว้างพอสำหรับการตั้งแคมป์     ทว่านอกจากคนทั้งสองแล้วก็ไม่มีเพลเยอร์หน้าไหนมาหยุดพักแถวนี้อีกเลย

“มาลุง!  ฉันช่วยกางเต็นท์ให้”  ชายหนุ่มขันอาสา  มังกรเฒ่าจึงหรี่ตาอย่างสงสัยพลางกล่าวว่า

“เอ็งไม่ไปกางเต็นท์ของตัวเองล่ะวะ”

“ฮ่า ฮ่า  ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรติดตัวอยู่เลยนอกจากความเทพ  คืนนี้คงต้องอาศัยนอนกับลุงไปก่อนแล้วล่ะ”

มังกรเฒ่าขนลุกชัน  รีบเอ่ยปฏิเสธอย่างรักษาน้ำใจขึ้นว่า  “เสียใจด้วยว่ะ  ข้าชอบนอนคนเดียว”

“ลุงจะให้เพื่อนร่วมทางนอนลำบาก!?”  ยี่ฟงแกล้งอุทานเสียงดัง

“เออ!  ข้าจะนอนไม่หลับหากไม่ได้ นอน คน เดียว”  มังกรเฒ่าเน้นย้ำให้เข้าใจกันทั้งสองฝ่าย

ยี่ฟงไม่ได้เถียงอะไรกลับไปอีกแต่เลือกจะยอมรับง่าย ๆ

“ก็ได้  แต่ฉันไม่มีอะไรทำ  เดี๋ยวจะช่วยกางเต็นท์ให้ก็แล้วกัน”

แม้จะยังสงสัยและขนลุกชันไม่หาย  ชายแก่ก็เพียงพยักหน้าส่ง ๆ ไป        แต่ในระหว่างที่คนทั้งสองอ้อมไปด้านหลังเต็นท์  ยี่ฟงพลันร้องขอน้ำยาเพิ่มเลือดจากมังกรเฒ่าขึ้นมาดื้อ ๆ

“น้ำยาเพิ่มเลือดเอ็งก็ไม่มีเรอะ!”  ชายแก่เอ่ยอย่างหงุดหงิด      แต่ก็ต้องเงียบเสียงไปเมื่อสังเกตเห็นยี่ฟงยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นการเตือน

“ลุงอย่าเอะอะไป  เราถูกลอบติดตามมาสักพักใหญ่แล้ว”  ยี่ฟงเอ่ยเสียงเบา

“เอ็งรู้ได้ไงวะ”  มังกรเฒ่าขมวดคิ้วสงสัยหนักกว่าเดิม

“สัมผัสปราณไงลุง”

มังกรเฒ่าเม้มริมฝีปากอย่างเข้าใจ          ไม่แปลกที่เขาจะไม่รู้ตัวเพราะผู้ลอบติดตามย่อมทิ้งห่างและซ่อนอยู่ในระยะปลอดภัยเพื่อไม่ให้มังกรเฒ่าสัมผัสได้เสียก่อน  ทว่าพวกมันกำลังผิดพลาดเนื่องจากดูถูกยี่ฟงจนเกินไป       ยิ่งเพลเยอร์มีเลเวลสูงขึ้นก็จะยิ่งได้รับการขยายขอบเขตทักษะสัมผัสปราณกว้างไกลมากกว่าเดิม  จึงเป็นเรื่องยากหากคิดที่จะลอบติดตามเพลเยอร์ที่มีเลเวลสูงกว่าตัวเองในเกมนี้

“พวกมันมีกันกี่คนวะ”  มังกรเฒ่าถามด้วยสีหน้าจริงจัง  ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกมันไม่ได้มาดีแน่นอน

“ไม่ต้องตระหนกไปลุง  ฉันพอจะเดาได้ว่าพวกมันเป็นใคร”    ยี่ฟงกล่าวด้วยสีหน้ามั่นใจ    “เพราะงั้นลุงช่วยส่งน้ำยาเลือดมาให้ฉันเร็วเข้า”

“แล้วน้ำยาเลือดมันไปเกี่ยวอะไรด้วยวะ”  ชายแก่เกาหัวอย่างไม่เข้าใจ

“ฉันต้องใช้มันเพื่อพลิกสถานการณ์  หากคาดเดาไม่ผิดแล้วล่ะก็    พวกมันไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับเราตรง ๆ หรอก  ไม่งั้นคงได้ปะทะกับพวกมันไปนานแล้ว”

“ในเมื่อเอ็งคิดงั้นแล้วจะให้เรื่องมันยุ่งยากทำไมวะ  ออกไปสู้มันเลยสิ”

“โธ่ลุง  แน่นอนว่าเราชนะพวกมันแน่ ๆ ถ้าปะทะกันตรง ๆ     แต่ฉันไม่ชอบอะไรง่ายดายแบบนั้น       ฉันชอบให้เหยื่อคิดว่าตัวเองกำลังเล่นบทเป็นผู้ล่าไปก่อนแล้วค่อยตลบหลังย้ำแค้นพวกมันในภายหลังมากกว่า      เอาให้จดจำไม่รู้ลืมกันไปเลย  ฮ่า ฮ่า”

มังกรเฒ่ากุมขมับแต่ก็ยอมส่งน้ำยาเลือดให้แต่โดยดีก่อนจะถามต่อว่า  “แล้วเอ็งจะให้ข้าทำอะไร”

“รอฉันให้สัญญาณ  หลังจากนั้นลุงก็เก็บเต็นท์เผ่นหนีไปรอยังเส้นทางที่เราจะผ่านก่อนได้เลย  ขอเตือนไว้ว่ายิ่งห่างยิ่งดี”

“เอ็งจะไหวแน่หรือวะ”  มังกรเฒ่าถามอย่างไม่แน่ใจ

“ไม่ต้องกังวลไป  รับรองคืนนี้บันเทิงแน่  ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ยี่ฟงเงยหน้าหัวเราะคิกคักราวกับมองเห็นผลลัพธ์สุดท้ายไปเสียแล้ว

ขณะเดียวกันภายในป่าห่างออกไป 20 เมตร    กลุ่มเพลเยอร์จำนวน 6 คน กำลังสุมหัววางแผนร้ายด้วยสีหน้าโกรธแค้นสุดจะบรรยาย

“ผมว่าแผนนี้มันดูไม่ค่อยเวิร์คเลยครับหัวหน้า”  ชายคนหนึ่งเอ่ยอย่างกังวล

“แกอย่าขี้ขลาดนักเลยน่า!  ฉันไม่มีทางปล่อยให้พวกมันไปอย่างเด็ดขาด  หนี้แค้นที่ไอ้สวะนั่นสังหารฉัน  ฉันจะต้องเอาคืนเป็นเท่าตัว”

ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าพวกมันทั้งหกคนเป็นใคร  กลุ่มเด็กระยำที่ยี่ฟงเพิ่งพบเจอมาเมื่อไม่นานนี้นั่นเอง

หลังจากหัวหน้าของพวกมันฟื้นกลับมา  สิ่งแรกที่หัวหน้าพวกมันสั่งก็คือการออกไล่ล่าติดตามยี่ฟงในทันที   แม้จะตามทันแล้วแต่พวกมันก็ไม่มีความกล้าพอที่จะเผชิญหน้าด้วยตรง ๆ        จึงได้แต่เฝ้ารอคอยโอกาสเพื่อจะแก้แค้นเท่านั้น

“รอให้พวกมันลดการระวังตัวลงก่อนแล้วพวกเราค่อยลงมือ!”

ชายผู้เป็นดั่งหัวหน้าของกลุ่มเล็ก ๆ นี้กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง

เวลาผ่านพ้นไปเกือบสองชั่วโมง  จนตอนนี้ฟ้ามืดสนิทเข้าสู่ช่วงราตรีกาลหรรษา

ยี่ฟงและมังกรเฒ่าพักผ่อนจนเกินพอแล้ว     โชคดียี่ฟงได้รับอาหารซึ่งแบ่งมาจากชายแก่เป็นมื้อแรกภายในเกมลำนำจ้าวยุทธจักรแห่งนี้  หลังกินอาหารเสร็จมังกรเฒ่าจึงแยกตัวเข้าไปในเต็นท์ทันที        ส่วนยี่ฟงยังนั่งเล่นอยู่กับที่เรื่อยเปื่อย  กระทั่งสัมผัสปราณจากเพลเยอร์ทั้งหกคนมีการเคลื่อนไหว       พวกมันแยกย้ายกระจายกันออกไปคนละทิศทางส่งผลให้ยี่ฟงตื่นตัวในที่สุด

“ลุง!  ไม่ต้องรอสัญญาณแล้ว  รีบไปจากที่นี่เร็วเข้า!”

กล่าวจบยี่ฟงก็ทะยานร่างหายเข้าไปในป่าข้างทางทันที   เป้าหมายของเขาคืการไล่ติดตามหนึ่งในฝ่ายตรงข้ามไปเท่านั้น  และรอคอยให้คนทั้งหกกลับมารวมกลุ่มกันอีกครั้งอย่างใจเย็น

มังกรเฒ่าเองมุดออกมาจากเต็นท์         ก่อนจะเลือกวิ่งออกห่างไปยังเส้นทางด้านขวาโดยไม่คิดจะเสียเวลาเก็บเต็นท์อย่างที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก  เขากังวลว่าหากมีอะไรไม่เหมือนเดิมแล้วฝ่ายตรงข้ามจะไหวตัวเสียก่อน

ทางด้านยี่ฟงเวลานี้เลือกจะติดตามคนที่เขาคิดว่าอ่อนแอที่สุดมา   ดูเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ชายหนุ่มได้คาดการณ์เอาไว้  เพราะในดวงตาของเขาสะท้อนให้เห็นว่าศัตรูกำลังยั่วยุสัตว์อสูรไปทั่วทั้งป่า  ทั้งยังมุ่งหมายที่จะลากพวกมันไปยังจุดที่เขากับมังกรเฒ่าได้ตั้งแคมป์อยู่อีกด้วย

“พวกลูกไก่เอ๋ย  หมากกระดานนี้ฉันชนะแล้ว  อิอิ!”

ยี่ฟงเอ่ยราวกระซิบ  สายตาก็จับจ้องไปยังร่างของศัตรูที่ต้องแสงจันทร์เป็นช่วง ๆ ไม่วางตาอยู่ภายในเงามืด