ทะลุฟ้า ป่วนยุทธภพ (สถานะ จบไตรภาคแรก)

ลำดับตอนที่ #110 : รางวัลภารกิจ

คำตอบของวาทินพอจะทำให้ภรรยาเผยยิ้มออกมาได้บ้าง

“ทางนี้ฝากคุณจัดการแล้วกันนะ  เดี๋ยวฉันกลับไปรับหน้าคนอื่น ๆ ก่อน” ดารากล่าวท่าทางผ่อนคลายขึ้นมาก  วาทินเพียงพยักหน้าตอบรับและมองดูเธอก้าวเดินย้อนกลับไป  ทางเขาเองก็ไม่รีรอชักช้ารีบนำบุ๊กไทป์ออกมาติดต่อไปหาบุคคลปริศนาทันที แม้วาทินกับดาราถือเป็นนักประดิษฐ์อัจฉริยะ แต่ก็เท่านั้น คนทั้งสองไม่มั่นใจสักนิดจะดูแลความปลอดภัยให้กันได้ ฉะนั้นไม่แปลกที่พวกเขาจะมีนักสู้คอยคุ้มกันสนับสนุนให้อยู่ในเงามืด  ผลงานประดิษฐ์ต่าง ๆ ที่สมบูรณ์แบบล้วนไม่อาจประเมินค่า  วาทินกับดาราจึงมักตกเป็นเป้าโจมตีของเหล่าอาชญากรเป็นระยะ

บอดี้การ์ดธรรมดาที่ถูกส่งมาคุ้มกันคนทั้งสองก็เพื่อการนี้  ทว่าหากต้องเผชิญกับอำนาจมืดที่อันตรายมากกว่า  วาทินกับดาราจึงไม่อาจเชื่อมั่นในบอดี้การ์ดทั่วไปเพียงไม่กี่คนได้อีก  และยิ่งเป็นงานที่ไม่สามารถกระทำได้ในที่แจ้ง  บัดนี้จึงเหลือแต่ต้องพึ่งพาสายลับที่ไว้ใจพอจะฝากฝังงานเสี่ยง ๆ ได้เท่านั้น

เนื่องจากวาทินกดตัวเลขพิเศษเฉพาะ อีกฝ่ายที่ตอบรับสายจึงเข้าใจจุดประสงค์ได้ทันที  ภายในจอดิจิตอลบางเฉียบปรากฏชายหนุ่มอายุประมาณ 28-29  หน้าตาแม้ไม่หล่อแต่ก็ไม่ได้แย่  แววตากับสีหน้าเรียบเฉยไม่อาจบ่งบอกว่าเย็นชา  มันเหมาะกับคำว่าว่างเปล่าเสียมากกว่า นี่คงนับเป็นเอกลักษณ์ใช้ดึงดูดเพศตรงข้ามกลุ่มหนึ่งให้สนใจในตัวเขาได้อยู่บ้าง

“ท่านวาทินอยู่ในภาวะเสี่ยงอันตรายถึงชีวิตหรือเปล่าครับ?”  ชายหนุ่มยิงตรงเข้าประเด็น   น้ำเสียงไร้อารมณ์  ไม่มีการเรียกร้องกล่าวถึงสัญญาที่วาทินเคยให้ไว้แต่อย่างใด

“เฮอ ตอนนี้ยังหรอก ว่าแต่นายไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ นะ ฉันอุตส่าห์สั่งสอนดูแลหวังให้นายเติบโตขึ้นอย่างมั่นคง เส้นทางชีวิตที่นายเลือกฉันไม่เคยคัดค้าน  แต่พอมาเห็นตัวตนของนายตอนนี้ฉันดันรู้สึกเสียใจมากที่ไม่ห้ามปรามแต่แรก” วาทินเก็บเรื่องของตัวเองไว้ก่อน สิ่งที่เขากำลังพูดถึงอยู่คือจิตใจเย็นชาว่างเปล่าของบุรุษคนนี้กับความรู้สึกผิดอันนำมาซึ่งอารมณ์หน่วง ๆ ชวนโศกเศร้า วาทินสบตาไอ้หนูที่เขาคอยให้การสนับสนุนมาตลอดอย่างจริงจังกล่าวต่อไปว่า  “ฉันขอโทษที่ผิดสัญญา  เป็นเพราะฉันกับดาราประมาทถึงได้มาจบลงในแบบที่ไม่เคยต้องการ”

“ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอกครับ  ผมตัดสินใจรับใช้ท่านทั้งสองถึงได้เลือกเส้นทางนี้  สัญญาของท่านเองก็คงอยู่มาเกือบห้าปีแล้ว ตัวผมพักผ่อนมานานเกินไปแล้วล่ะครับ เชิญท่านวาทินสั่งงานใหม่มาได้เลย” ชายหนุ่มที่ฟังอยู่เงียบ  ๆ  มาสักพักพลันตอบกลับด้วยสีหน้าท่าทางสงบนิ่ง  ไม่มีสั่นคลอนไปกับคำกล่าวทั้งหมดของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

วาทินแสดงความเสียใจผ่านสีหน้าอยู่ครู่หนึ่ง  จากนั้นก็บอกเล่าเรื่องราวที่กำลังผูกเป็นปมปัญหาให้สายลับผู้นี้ฟัง    ภัยเงียบที่ไม่อาจนิ่งเฉยปล่อยผ่านไปได้    ทั้งหมดถูกร้อยเรียงเป็นข้อมูลมอบให้แก่สายลับอย่างครบถ้วนไม่มีตกหล่น  กระทั่งวาทินอดที่จะกล่าวเสริมขึ้นอีกเล็กน้อยไม่ได้ว่า  “ครั้งนี้เสี่ยงอันตรายมาก  ฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่บุคคลธรรมดาสักนิดเดียว เส้นสายพรรคพวกของวีระกับสินทองต่างโยงใยเต็มไปด้วยผู้ทรงอิทธิพลเกือบทุกด้าน ถ้าเป็นไปได้ช่วยส่งคนไปเฝ้าลูกชายของฉันเป็นการลับให้สักหน่อยป้องกันเผื่อไว้ก่อนก็ดีเหมือนกัน”

“ผมเข้าใจครับท่าน  จะจัดการให้เดี๋ยวนี้”  ชายหนุ่มตอบกลับทันทีเช่นเคย  และคิดจะตัดการติดต่อเพื่อไปเริ่มงานที่ได้รับมอบหมายโดยไม่มีการทักทายดังเช่นที่คนรู้จักเขากระทำกันออกมาให้เห็น  ถึงอย่างไรก็ควรมีบ้างนิด ๆ หน่อย ๆ  ไม่ใช่แสดงเหมือนหุ่นยนต์ที่รอรับคำสั่งและปฏิบัติตามเพียงอย่างเดียวแบบนี้   วาทินทอดถอนหายใจและเป็นฝ่ายรีบเอ่ยเรียกรั้งเอาไว้ก่อน

“จำไว้ว่าคำสั่งของฉันต้องปฏิบัติและลงมืออย่างเด็ดขาด  ห้ามลังเลใด ๆ ต่อให้เป็นคำสั่งที่ต้องทิ้งฉันไว้กับศัตรูเบื้องหลังก็ตาม  เข้าใจใช่ไหมไอ้หนูตุลา?”

“…” ครั้งนี้ชายหนุ่มพลันเงียบงันไป  แต่ก็เพียงอึดใจเดียวเท่านั้น “ผมเข้าใจดีครับท่าน”

“ดีมากไอ้หนู  พบเจออะไรผิดสังเกตก็ติดต่อกลับมาได้ทุกเมื่อ” วาทินกล่าวทิ้งท้ายก่อนการติดต่อจะสิ้นสุดลง

ชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นสายลับ  วาทินทำได้เพียงเชื่อใจและอดทนรอให้ตุลาแทรกซึมเข้ามาเพื่อช่วยเหลืออยู่ในเงามืดเท่านั้น  ย่อมไม่มีการติดต่อกันอีกในเร็ว ๆ นี้แน่นอน  ก็จนกว่าจะมีความคืบหน้าอะไรใหม่ ๆ เกิดขึ้น

นายวาดสะดุ้งเล็กน้อยขณะกำลังนอนคิดอะไรเพลิน ๆ   ไม่ไกลนักเสียงเตือนจากสายรัดศีรษะดังรบกวนไม่เลิกจนเขาต้องเอื้อมไปหยิบมากดตกลงอะไรสักอย่างอยู่สองสามทีถึงค่อยเงียบลงจากนั้นย่อมไม่มีรอช้ารีบสวมมันไว้กับศีรษะเพื่อใช้ออนไลน์เข้าเกมตามความตั้งใจเดิมทันที

ซ่า!

ภายในเกมตอนนี้ปรากฏเสียงดังอื้ออึงจากเม็ดฝนที่กระหน่ำเทลงมาไม่หยุด  ความชุ่มชื้นได้แผ่ขยายออกไปทุกหย่อมหญ้า สัมผัสอากาศเย็นสบายชวนให้รู้สึกง่วงครอบคลุมไปในหมู่เพลเยอร์อย่างสมจริงจนน่ากลัว ตัวละครยี่ฟงโผล่มาในตำแหน่งเดิมคือห้องลับภายในอาคารนักผจญภัยแห่งเมืองดาบมังกร   ปัจจุบันมีเขาอยู่คนเดียว  ส่วนกลุ่มของตนจากที่ตรวจสอบดูบนลิสรายชื่อเพื่อนของระบบแล้วทำให้ทราบว่า  มังกรเฒ่าอยู่ห่างออกไปยังเมืองหังโจวซึ่งไม่ไกลนัก สามพี่เลี้ยงเก้า สิบลี้และสองกำลังไล่ทำภารกิจหลักให้วังฟีนิกซ์เยือกแข็งที่พวกตนสังกัด  สุดท้ายคือกลุ่มของเหนือฟ้าซึ่งยังไม่มีใครออนไลน์เลย  คงเพราะตัวเกมเพิ่งจะอัปเดตแพตช์เสริมแล้วเสร็จเพียงไม่นาน  เพลเยอร์จึงกำลังค่อย ๆ ทยอยกลับเข้ามาในเกมตามวาระที่แต่ละคนสะดวก

“ท่านยี่ฟง  ข้าได้เตรียมน้ำแกงผสมสูตรยาสมุนไพรไว้แก่ท่าน  โปรดเชิญลิ้มลองเจ้าค่ะ”  เพียงเพิ่งออนไลน์ไม่ถึงนาที  หญิงสาวนามมู่ฟางเหลียนฮวาก็สืบเท้าก้าวเดินใกล้เข้ามาหาแล้ว  ฝีเท้าของนางแผ่วเบานุ่มนวลอย่างที่สุด  ยิ่งสภาพรอบข้างเวลานี้คลอเคล้าไปด้วยเสียงสายฝนโปรยปราย  ยิ่งช่วยขับเน้นให้รู้สึกว่าอีกฝ่ายมิใช่กำลังเยื้องย่างเช่นปุถุชนแต่เป็นการล่องลอยอยู่เหนือพื้นราวเทพยดาเสียมากกว่า

หลังจากช่วยเหลือมารดาของนางกลับมาได้จริง  ยี่ฟงนอกจากสามรถใช้สอยห้องลับแห่งนี้ได้ตามใจ ก็ยังทราบถึงนามแท้จริงของหญิงสาวตรงหน้าอีกด้วย แต่ดูเหมือนว่ารางวัลจากการสำเร็จภารกิจจะยังไม่หมดเท่านี้ ล่าสุดเห็น จะเป็นการที่มู่ฟางเหลียนฮวาปรนนิบัติรับใช้ต่อชายหนุ่มดุจภรรยาที่ดีไปเสียแล้ว ยี่ฟงบัดนี้อาศัยพักที่อาคารของนักผจญภัยแทนโรงเตี๊ยมทั่วไปได้  ท้องหิวก็ยังอาศัยกินฟรีได้ที่นี่อีกเช่นเดียวกัน

“สูตรยาสมุนไพรหรือ…บอกได้เปล่าว่ามันเป็นสูตรยาแบบใด”  ยี่ฟงทดสอบถามดู  ในเมื่อนางยกให้เขาสูงส่งเพียงนี้ย่อมต้องรีดเร้นประโยชน์ทั้งหมดเท่าที่ระบบจะเอื้ออำนวยแล้ว…

และมู่ฟางเหลียนฮวาก็ไม่ทำให้ผิดหวัง นางตอบคำถามทันทีโดยไม่เสียเวลาคิด “บดกระดูกพยัคฆ์กับก้านของต้นหญ้าแดงลงในน้ำที่ต้มเดือดแล้วเจ้าค่ะ  หากท่านสนใจข้าถ่ายทอดให้ได้”

“ก็ดีสิ  ข้าขอชมตอนนี้เลย” ยี่ฟงเรียกร้องอย่างหน้าไม่อาย

เมื่อมู่ฟางเหลียนฮวาหยิบยื่นตำราฉบับหนึ่งให้ชายหนุ่ม เสียงระบบก็แจ้งทันทีว่า “เพลเยอร์ยี่ฟงได้รับตำราปรุงยาเสริมกำลังระดับ 1 : น้ำแกงก้านกระดูก”

‘เหอะ ๆ ไม่คิดว่าจะกากขนาดนี้’ ยี่ฟงลอบก่นด่าระบบเกมในใจ แต่ภายนอกแสดงตรงกันข้าม เขายิ้มขอบคุณหญิงสาวและซดน้ำแกงก้านกระดูกที่นางนำมามอบให้ จากนั้นเริ่มสัมผัสได้ถึงพละกำลังที่เพิ่มขึ้นมานิดหน่อย  เรียกว่าน้อยนิดจนแทบไม่ส่งผลใด ๆ เลยจะดีกว่า แต่ถ้าในด้านของสรรพคุณเสริมล่ะก็  มันช่วยให้ร่างกายของยี่ฟงอบอุ่นขึ้นมาก  ในช่วงที่สภาพอากาศหนาวเย็นอย่างในตอนนี้นับว่ายังมีประโยชน์อยู่บ้าง

“ฟางเหลียนฮวา  ที่เมืองนี้ร้านเกี่ยวกับยาสมุนไพรตั้งอยู่ตรงไหนเจ้ารู้หรือเปล่า” เป็นเพราะหญิงสาวจึงช่วยให้ยี่ฟงตระหนักได้ถึงตำราสมุนไพรที่เขาเก็บมาจากใต้มหานครฉางอาน  มันเป็นตำราเก่าแก่หนึ่งพันกว่าหน้ากระดาษ  ครั้งก่อนที่เขาเกือบสิ้นท่าเพราะกับดักค่ายกลนรกแตก  สาเหตุหลัก ๆ ก็มาจากความยุ่งเหยิงภายในตารำสมุนไพรที่ว่านี้เอง มันไม่ได้จัดเรียงใด ๆ ทั้งสิ้น สมุนไพรนับไม่ถ้วนกระจัดกระจายมั่วซั่วไปหมดทำให้ยากจะศึกษาได้อย่างเป็นระบบ

“แน่นอนข้ารู้ หอสมุนไพรเตี๋ยเทียนอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่ถึงยี่สิบก้าวเท่านั้น” หญิงสาวตอบ นางให้รายละเอียดเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยยี่ฟงก็รู้แจ้งถึงตำแหน่งอันชัดเจน

หลังซดน้ำแกงก้านกระดูกจนหมด  ยี่ฟงก็วางถ้วยลงพร้อมลุกขึ้นกล่าวว่า  “ข้าต้องไปที่เตี๋ยเทียนนั่นสักหน่อย  ขอบใจเจ้ามาก”

ยี่ฟงไม่ได้อธิบายอะไรมากนัก   กล่าวจบก็เดินจากมาทันที   ท่ามกลางสายฝนปรากฏเพลเยอร์จำนวนหนึ่งเดินขวักไขว่ ยี่ฟงย่อมไม่ลืมที่จะต้องสวมหน้ากากอำพรางค่าหัวของตนไว้ ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเมฆฝน เปียกก็เปียก ต่างเดินจังก้าอยู่บนถนนหนทาง เห็นดังนั้นยี่ฟงก็ทำบ้าง เขาไม่ได้รีบร้อนอะไรจึงสอดส่ายพินิจทั้งซ้ายขวาเพื่อสังเกตดูว่าเพลเยอร์จัดการกับร่างกายและเสื้อผ้าที่เปียกแฉะของตนกันด้วยวิธีใด  ปรากฏว่าพวกเขาหลบเข้าใต้หลังคาของตัวตึกข้างทางพร้อมเร่งเร้าพลังลมปราณขึ้นมาจนเกิดเป็นไอลอยฟุ้งราวน้ำเดือด  ยี่ฟงกระจ่างแล้วจึงเร่งฝีเท้าตรงไปยังหอสมุนไพรเตี๋ยเทียนมากขึ้น จากตำแหน่งปัจจุบันของเขาก็สามารถมองเห็นยอดหอที่ว่าได้ไม่น้อยเช่นกัน  มันสูงห้าชั้น  หลังคาโค้งสวยงามแบบจีนเก่าแก่

ยี่ฟงคาดหวังไว้ว่าเขาจะสามารถทำอะไรบางอย่างกับตำราสมุนไพรยุ่งเหยิงในครอบครองได้บ้าง

อีกประการหนึ่ง เขาไม่ลืมว่าภายในคลังไอเท็มของตนยังมีรากชีพจรด่านกษัตริย์อยู่ด้วย มันคือหนึ่งในรางวัลที่เขาได้มาจากใต้มหานครฉางอานเหมือน ๆ กัน   ไม่ทราบมีประโยชน์อย่างไร  ฉะนั้นหอสมุนไพรเตี๋ยเทียนย่อมเป็นสถานที่ที่จะตอบคำถามค้างคาใจให้แก่เขาได้อย่างดีที่สุดในตอนนี้แล้ว

_________________

อาจจะมีหยุดเว้นบ้างอาทิตย์ละครั้งนะครับ