เชน ลูกครึ่งมังกร

ลำดับตอนที่ #1 : ออกจากป่า

         ซ่า ซ่า เสียงใบไม้เสียดสีที่คุ้นเคยดังอยู่รอบ ๆ ตัว ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วรีบเดินทางดีกว่า
          เดี๋ยวจะออกจากป่าก่อนมืดไม่ได้ยิ่งตอนมืด ๆ ยิ่งน่ากลัวอยู่ เชนคิด

                         " เฮ้อ เพราะพ่อคนเดียวเลยเนี่ยที่ทำให้ออกจากป่าช้ามากขนาดนี้ มัวแต่สั่งอยู่นั่น
          แหละเหมือนเราเป็นเด็กสามขวบ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนี่หน่า เฮ้อ "

         เสียงบ่นพึมพำของเชนดังขึ้นภายใต้ความเงียบงันของป่ายามพลบค่ำ

                            ไม่ใช่ว่าเขาไม่อาลัยอาวรณ์ป่านี้หรอกนะ มันก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดาแหละก็เขา
            อาศัยอยู่ที่ป่านี้มาตั้งนานแล้วนี่หน่า ถึงเขาจะเป็นคนเฉยขนาดที่ว่าเห็นคนตายตรงหน้า
            แบบสยดสยองก็ยังเฉยไม่รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรเลยก็เถอะ ( ก็เขาไม่ใช่ญาติเราซักหน่อย ) พอ
            คิดถึงเหตุผลงี่เง่าที่ต้องออกจากป่าแล้วก็เซ็ง เพราะเจ้าพ่องี่เง่านั่นคนเดียวแท้ ๆ พอคิดแล้ว
            ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าขึ้นมาอีกจนได้ เรื่องก็มีอยู่ว่า

                               จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องอยู่ภายนอกหน้าต่างห้อง แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาเผยให้
             เห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังหลับใหลอยู่ ผมของเขาสีดำดั่งราตรีกาล แต่ใบหน้าของเขากลับขาว
             นวลเนียนราวกับสตรีเพศก็ไม่ปาน ริมฝีปากสีแดงสดที่อวบอิ่ม  แต่ทันใดนั้นเองเขาก็ลืมตา
             ขึ้นโดยกระทันหัน เผยให้เห็นดวงตาที่ดำสนิทเช่นเดียวกับผมแต่ภายในดวงตาของเขา
             กลับมีสิ่งที่เหมือนเปลวไฟสีเงินกำลังเต้นระริกอยู่

                                  " เฮ้อ เผลอเป็นไม่ได้ " เขาพึมพำแล้วก็หลับตาลงแต่พอเขาลืมตาขึ้นมาก็ไม่มี
              เปลวไฟสีเงินในดวงตาอีกแล้ว

                                    จากนั้นเขาก็ผุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วรีบตรงไปเปิดประตูพอดีกับที่เสียงวิ่ง
               ตึง ตึง ตึง ดังขึ้น จากนั้นไม่นานผู้ที่ทำให้เกิดเสียงดังก็มาปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเขา

                                     " แหม เชนจังละก็รีบตื่นขึ้นมาทำไมกะว่าจะมาปลุกซะหน่อย ทำอย่างนี้ พ่อ
                เสียใจนะ "    บุรุษผู้มีผมสีดำ ดวงตาสีฟ้าเอ่ยขึ้น

                                      เชนยืนนิ่งมองผู้เป็นพ่ออย่างเฉยเมยก่อนจะพูดว่า

                                      " ก็ถ้าไม่รีบตื่นมีหวังนายได้พังประตูห้องเข้ามาหน่ะซิ " 

                                      " เชนจังทำไมไม่เรียกว่าพ่อล่ะ หรือไม่ก็เรนจังก็ยังดี แล้วอีกอย่างนะพ่อไม่
                    ได้แรงเยอะขนานนั้นสักหน่อยแค่รีบไปหน่อยเท่านั้นก็เลยไม่ทันยั้งมือ "

                                      " พ่อมีอะไรหรอมาที่ห้องนอนแต่เช้าเลย "

                                     " ก็มาปลุกเชนจังไปกินข้าวน่ะสิ แล้วก็มีเรื่องสำคัญจะบอกด้วย " เรนพูดด้วย
                      สีหน้าจริงจัง ดวงตาสีฟ้าที่กลมโตเข้มขึ้นเล็กน้อย

                                      ดูพ่อทำหน้าเข้าสิหน้าตาก็หน้ารักอยูแล้วยิ่งทำหน้าอย่างนี้ยิ่งหน้ารักเข้าใหญ่
                        ดวงตาที่กลมโตราวกับผู้หญิง ดวงหน้าคมขาวเนียน แต่ส่วนสูง 180 เซนของเขาทำ
                       ให้เขาดูเป็นผู้ชายหน้าสวยมากกว่าเป็นผู้หญิงเชนคิด ( เชนสูง 182 เซน )แต่ใบหน้า
                        ของเขาก็ยังเฉยเมยเช่นเดิม

                                       " เดี๋ยวผมตามลงไป พ่อลงไปก่อนเถอะ "

                                       สักพักเชนก็ลงมา เขาเห็นพ่อของเขานั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร ( กำลังนั่ง
                         เหม่ออยู่ ) เชนจึงเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะ

                                       " พ่อมีเรื่องอะไรกับผมหรอ " เชนพูดขณะลงมือกินอาหารซึ่งแน่นอนเป็น
                          เนื้อของสัตว์ที่อยู่ในป่าแห่งนั้น เสียงของเชนที่พูดขึ้นท่อมกลางความเงียบทำให้
                          เรนถึงกับสะดุ้ง

                                           " มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ถึงคอขาดบาดตายเลยแหละ "

                                            " ก็มันเรื่องอะไรหล่ะ " เชนยังคงกินต่ออย่างทองไม่รู้ร้อน

        " คือว่าพ่อ..พ่อ..พ่ออยากกินขนมปังในเมือง "  เรนพูดด้วยใบหน้าจริงจังมาก พอเชนได้ยินดังนั้นเขาจึงสำลัก พ่นอาหารไปบนโต๊ะ รีบหาน้ำเป็นการใหญ่

        " เชนจังเล่นสกปรก กินก็กินเฉย ๆ สิทำไมต้องพ่นออกมาด้วย " เรนพูดพลางหาผ้ามาเช็ดโต๊ะ เชนคิดว่าเรื่องแค่นี้เนี๊ยะนะคอขาดบาดตายและเขาก็รู้สึกขอบคุณที่ตัวเองไม่เป็นเหมือนพ่อ

 ( การที่เชนนิสัยเฉยเมยนั้นมีสาเหตุมาจากพ่อนั่นเอง เพราะพ่อของเขามักจะทำอะไรแปลก ๆ เสมอให้เชนตกใจ จนเชนกลายเป็นคนเฉยเมยเกือบจะไร้ความรู้สึกไปเลย )

      " เรื่องแค่นี้เองเหรอ ทำไมพ่อไม่ไปซื้อหล่ะอยากกินก็ไปซื้อสิ "

      " เชนจังน่ะใจร้ายพ่อไม่ได้ออกจากป่ามาตั้ง 15 ปีแล้วนะเพราะมัวแต่เลี้ยงลูก  ลูกจะใจร้ายกับพ่อเชียวเหรอ ไปซื้อให้พ่อหน่อยนะ น้า............เชนจังนะ พ่ออยากให้เชนจังไปซื้อมันจะต้องอร่อยมากแน่ ๆ เลยถ้าเชนจังไปซื้อมาให้พ่อ " เรนพูดพลางทำสายตาอ้อนวอนสุด ๆ

      " ก็ได้ ก็ได้ เลิกทำหน้าอย่างนั้นสักทีเหอะ จะให้ไปวันไหนล่ะ "

      " วันนี้เลย พ่อรักเชนที่สุดเลย "

      " เฮ้อ  ก็ได้วันนี้ก็ได้ งั้นไปล่ะนะ "

      " เดี๋ยวก่อน เชนจังต้องระวังตัวนะคนในเมืองเชื่อถือไม่ได้ อย่าไว้ใจใครนะ แล้วก็อย่าใช้พลังด้วยถ้าไม่จำเป็นจะได้ไม่เป็นจุดเด่น  และอีกนานาคำสั่งที่ลอยตามหลังมาเป็นชุด  "

ผ่านไป 7 ชั่วโมง ตะวันก็เริ่มคล้อยบ่ายลงไป

       " งั้นผมไปล่ะนะ "

       " เดี๋ยวก่อนเชนจัง อย่าลืมในอย่าไว้ใจใคร แล้วก็ ......"

       " ผมรู้แล้วน่า  พ่อสั่งมาจะครบสิบรอบอยู่แล้วนะ  ผมไปล่ะ "

       เมื่อลับร่างเชนแล้วเรนก็พึมพำขึ้นว่าด้วยใบหน้าจริงจังแตกต่างจรากทุกที      

      " เชนไปซะแล้ว แต่ก็ ฮึ ฮึ ฮึ ฮ่าๆๆๆๆๆ    หวังว่าเชนจังคงจะไม่ช็อคนะ "

      " นั่นสินะ นายนี่ร้ายไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ใบหน้าใสซื่อแต่ภายในเนี่ย ซาตานชัด ๆ แม้แต่กับลูกก็ยังหลอกได้ "

      " อ้าวเทียร์ ไม่เจอกันนานเลยนะ เป็นอาจารย์อยู่ที่โรงเรียนดรากอนลอร์ด เป็นยังไงบ้าง ยังไงก็ฝากลูกฉันด้วยแล้วกัน "

     " เออได้อยู่แล้ว แล้วซาร่าล่ะ "

     " อ๋อ ซาร่า หลับอยู่น่ะ อีกหลายปีกว่าจะตื่น "

     " นี่ดีนะที่นายก็เป็นลูกครึ่งมังกรเหมือนกันไม่งั้นซาร่าต้องทุกข์ใจมากแน่ ๆ ถ้านานตายเร็ว "

     " ไม่หรอกยังไงชั้นก็ต้องตายก่อนอยู่ดี ลูกครึ่งมักกรอย่างชั้นอย่างมากก็มีอายุแค่หมื่นปีของมังกร พวกมังกรปกติมีอายุได้ประมาณแสนปี แต่สำหรับเชนคงจะมีอายุได้ประมาณเจ็ดหมื่นปีของมังกร " (100 ปีมนุษย์ เท่ากับ 1ปีมังกร  เชนอายุ15ปีมนุษย์ ในร่างมนุษย์เชนจะดูเหมือนคนอายุ 15 ปีทั่วไป)

     " ชั้นไปก่อนนะ "

    " อืม "   แล้วเรนก็เดินเข้าบ้านไป

       ในป่าทึบห่างจากบ้านของเชนไปประมาณ  5 กิโล

เชนเร่งเดินทางไปอย่างรวดเร็วโดยการตรงไปเรื่อยๆ จนกว่าจะถึงทางออกด้วยเหตุผลเพียงข้อเดียวก็คือ ขี้เกียจเปลี่ยนทาง แค่เดินตรงไปเดียวมันก็ถึงเองแหละ ซึ่งทำให้ทางด้านหลังที่เชนเดินผ่านมาต่างแหวกเป็นทางยาว

               เชนยังคงเดินเหม่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งมีเสียงแปลกๆดังขึ้นทางซ้ายมือ  ทำให้เชนสะดุ้งตื่นจากภวังค์และเขาก็ได้เจอกับ................