คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Episode : 17
EPISODE : 17
“หิวั” ึยูนบ่นมุบมิบลุาเียเินลมาั้นล่ารไปห้อรัว
ืนนี้ึฮุนไม่อยู่บ้านเห็นบอว่าไปหาื้ออมาทำับ้าวให้ึยูนทานั้แ่หัว่ำแล้ว
ึยุน็อยาไป้วยแ่ึฮุนไม่ให้ไปเหุผลือลัวึยูนเมื่อย
็ยืนเถียันสัพันึยูนยอมแพ้เินระทืบเท้าลับมานอนบนห้อเหมือนเิม
อยาไป็ไป
ึยูนไม่ไป็ไ้!
เินมาถึห้อรัวึยูนเปิู้เย็นหานมนมมาทาน
แ่็ไม่มีอะไรสัอย่า
นี่ึฮุนปล่อยใหู้้เย็นว่านานี้ไ้ยัไวะ
“ล้วยหอม” ึยูนยิ้มแป้นหันมาที่โ๊ะทาน้าวเห็นล้วยวาไว้
อย่าน้อย็ยัมีล้วยล่ะวะ ึยูนหยิบล้วยแะเปลือออแล้วยัใส่เปาเี้ยวุ้ยๆ
ไม่นาน็หมไปหนึ่ลู
ไม่อิ่มแฮะ
ึยุนหยิบล้วยทั้หวีพร้อมน้ำในู้เย็นหนึ่วหอบออาห้อรัวไปนั่ที่โฟาลาบ้าน
วาล้วยหอมและน้ำลที่โ๊ะระ ึยูนนั้นเินอ้อมไปเปิทีวีหยิบรีโหมึ้นมาแล้วเินลับไปนั่ที่โฟา
ึยูนยเท้าที่วาที่โฟาันเ่าึ้นมือปอล้วยยัเ้าปาสายามอไปที่ทีวี
มีเป็นบา่วที่เศษล้วยิอบปาึยูน็ใ้ลิ้นแลบเลียอบปาลาเศษล้วยเ้าปา้วยวามเสียายโยไม่รู้เลยว่ามีร่าสูอใรบานแอบมอารระทำอัวเออยู่
ึยูนะรู้ไหม
ึยูนทำแบบนี้ทำให้ึฮุนใสั่นแ่ไหน
ใระบ้าทนมอลิ้นเล็ๆ
แลบเลียปาไหวัน
แม้เ้าัวะยัไม่รู้ัวแ่ึฮุนแทบะระโนเ้าไปึยูนะเี๋ยวนี้
ึฮุนออไปหาื้ออมาทำับ้าวให้ึยูนสาเหุที่ไม่ให้ไป้วย็เพราะึฮุนออไปหาเลือื่ม้วย
อยู่แ่ับึยูนลอแทบะไม่มีเวลาหาเลือให้ร่าายัวเอ อแบบนี้าไม่ไ้
ื่มเลือมาพอใ้ประทัีวิทั้อาทิย์แล้วยิ่มาเอึยูนแลบลิ้นเลียปาัวเอแบบนี้มัน…
ล้วยลูที่สามึยูนอมส่วนหัวามอ้าที่หน้าอบ่บอว่าอนนี้ึยุนสนใหน้าอทีวีมาว่าล้วยในปา
ึยูนัปาออั้ใมอทีวีแ่พอถึ่วไลแม็ึยูน็้มละินล้วยอีรั้ แ่็้อับไว้ที่ส่วนหัวเพราะที่หน้าอมีาที่ทำให้ึยูนสนใเป็นอย่ามาายอยู่
ึยูนไ้โปรอย่าอม้าไว้แบบนั้น
ใพี่สั่นะัายแล้ว
ึฮุนำมือแน่นหัห้ามใพยายามไม่ิอุศลับเ็ที่ไม่รู้เรื่ออะไร
ถ้าเป็นอย่าอื่นที่ึยูนอมึฮุน็ไม่อยาะิหรอ
แ่ที่ึยูนอมอยู่นั่นมันือล้วย
เ้าใำว่า
‘ล้วย’ ไหม!!
โอยย
ในใึฮุนเ้นโรมรามแ่เ้าัวพยายามสบิสบใหันมอไปทาอื่น
แ่ึยูน็ยัไม่เลิอมล้วยที่าไว้ที่ปาแล้วไหนะท่านั่วนินั่นอี
โอยายๆ
อยานอนายบนัวึยูนเี๋ยวนี้เลย
่ำ!
เป๊าะ!
ึยูนัล้วยเ้าปาเป็นัหวะที่ึฮุนเินเ้ามาพอีภาพที่ึฮุนเห็นทำให้ใึฮุนหััเป๊าะ
ไอ้เ็บ้า!
ไม่มีใรเยสอนเหรอว่าเวลาอมแล้วอย่าั
มันเ็บนะเว้ยยย
เอ๊ะ!
นละเรื่อันนี่หว่า
โอ๊ยย
ทำไมในหัวึฮุนถึิแ่เรื่อแบบนี้
“ยูน” ึฮุนเอ่ยเรียึยูนที่นั่ัล้วยอยู่บนโฟา
ึยูนพอไ้ยินเสียทีุ่้นเยหันลับมาพบว่าเป็นึฮุน็ยิ้มร่าีใเหมือนเ้าอลับมาบ้านแล้ว
“ลับมาแล้วเหรอ วันนี้ะทำอะไรให้ินอ่ะ” ึยูนพูไปินล้วยไปโยไม่ไ้รู้เลยว่าใึฮุนิเลิไปไลแ่ไหนแล้ว
“ุป้าวโพมะ” ปาเอ่ยอบึยูนแ่สอายาวเินไปที่ห้อรัววาถุใส่อที่ัวเอไปื้อมาานอเมือไว้บนโ๊ะ
ึยูนเินถือล้วยามเ้ามาในห้อรัว ึฮุนเยหน้ามอล้วยในมือ ึยูนลืนน้ำลายลอเสียั
เอื๊อ!
“อยาินล้วยเหรอ” ึยูนมอามสายาึฮุน
เาว่าึฮุนะหิวแล้วึฮุนแลบลิ้นเลียริมฝีปาแบบนั้นึยูนิว่าึฮุนอยาินึถาม
“เปล่าๆ แล้วะินไหมุป้าวโพน่ะ” ึฮุนปิเสธแล้วถามำถามที่ัวเอถามไปแ่ึยูนยัไม่อบ
“ทำ็ินไม่ทำ็ไม่ิน ่ำ!” ึยูนอบและัล้วยำสุท้ายเ้าปา
ึฮุนถอนหายใยาวแล้วหันลับไปทำุป้าวโพให้ึยูน
“แทฮยอน มาทาน้าวเร็ว
เราทำอาหารไว้เยอะเลยยยย” เสียเื้อแ้วอแยอเรียปลุให้แทฮยอนื่นาภวั์
นี่็รบหนึ่อาทิย์พอีที่แทฮยอนมาอาศัยอยู่ที่บ้านอแยอ แ่็แปลีนะ
แ่่อนแยอ่อน้ามีธุระับรอบรัวบ๊อยบ่อยแ่เี๋ยวนี้แยอไม่ไ้ไปไหนเลย อยูู่แลแทฮยอนทุวันทุืนแทบะไม่มีเวลาทำอย่าอื่น
แทฮยอน็สสัยเหมือนันนะว่าแยอไมู่แลหรือว่ามีธุระับรอบรัวเหมือนเมื่อ่อนแล้วเหรอ
ึ่แยอ็อบแทฮยอนลับมาว่า
“รอบรัวเราไป่าัหวัน่ะ”
แทยอน็ไม่ไ้ถาม่ออีเลย
ผู้หิัวนเียว้อมาอยู่บ้านเี่ยวในที่ไลาผู้นแบบนี้แทฮยอนสสารเพื่อนั
ที่แทฮยอนไม่ลับบ้านนี่็เป็นสาเหุหนึ่ แทฮยอนเป็นห่วเพื่อนมา
แม้ว่าแทฮยอนอา่วยอะไรแยอไ้ไม่มาแ่แทฮยอน็เป็นผู้าย
มีผู้ายอยู่ในบ้านมัน้อปลอภัยว่าให้แยออยู่ัวนเียว และ็อีนั่นแหล่ะ
มินโฮไม่ไ้ามแทฮยอนอย่าที่ิ
แ่สามวันแรเท่านั้นที่มินโฮามิเ้า่ำและามมาส่ที่บ้านอแยอ
แ่แทฮยอนไล่มินโฮ็ลับบ้านแล้ว
เหอะ!
ิว่าะ้อันมาว่านี้
ส่วนเรื่อืนนั้นที่แยอพูออมาว่ามินโฮไม่ไ้เป็นแวมไพร
แทฮยอน็ใไม่น้อยแ่มินโฮไม่ไ้มีปิิริยาอะไร
ึ่แทฮยอนิว่าถ้ามินโฮเป็นแวมไพรริมินโฮ้อมีอาารอะไรแสออมาบ้าสิ
ไม่ใ่นิ่เียบีมึนแบบนั้น
แ่เอาเถอะ
ใ้ีวิในปัุบันีว่า…
“โฮ้ น่าาน่าทานั” แทฮยอนวิ่าโฟาในบ้านมาที่ห้อรัวเห็นับ้าวสามสี่อย่าที่แยอเป็นนทำับมือ
น่าาแ่ละอย่านั้น็ูน่าทานไม่น้อย
แทฮยอนไม่รอ้าหย่อนสะโพลนั่ที่เ้าอี้หยิบ้อนั้าวที่แยอเรียมไว้ใส่ปาแล้วัับ้าวใส่ปาาม
“แทฮยอนทาน่อนเลยนะ เี๋ยวเราเ็บอแป๊ปนึ”
“มาทาน้วยัน่อนี” แทฮยอนพูอู้อี้เพราะมี้าวเ็มระพุ้แ้มทั้สอ้า
“ทาน่อนเลย” ว่าบแยอ็วิ่ออาห้อรัว ะว่าไปรสาิอาหารวันนี้มันแปลๆ
นะ ิะไปทาเ็มหน่อย ปิแยอไม่ทำเ็มแบบนี้นี่นา แ่่ามัน
แยออาะใส่น้ำปลา เลือ ผูรส รสี หรือะอะไร็ามที่ทำให้มันเ็มเผลอใส่ไปมาว่าปิ็ไ้
“แทฮยอนวันนี้หน้าานายูีๆ นะ”
ิม มินอเพื่อนนัเรียนหนุ่มห้อเียวันับแทฮยอนเินเ้ามาทั ปิมินอ็ไม่ไ้สนิทับแทฮยอน
แทบะไม่่อยไุ้ยันเลย้วย้ำแ่็มาทัเพราะหน้าาแทฮยอนูีๆ
“็ไม่นะ หรือเราอาะพัผ่อนน้อยล่ะมั๊ แฮะๆ” แทฮยอนอบมินอแล้วหัวเราะแ้เ้อ
ไม่เยุยันแ่อยู่ๆ
มาทัันแบบนี้แทฮยอน็ไม่รู้ะแสอาารออมาอย่าไร
“ูแลัวเอ้วยนะแทฮยอน ันไปล่ะ” มินอพูทิ้ท้ายแล้วเินลับไปนั่ที่
แทฮยอนมวิ้วสสัยับประโยที่ออมาาปาอเพื่อนนัเรียนที่เรียนห้อเียวัน
“มินอเามาุยอะไรับนายเหรอ”
แยอที่เพิ่เินเ้ามาในห้อเ้ามาถามแทฮยอนและหย่อน้นลนั่เ้าอี้ัว้าัน แยอบอแทฮยอนว่ามีธุระับป้า้าบ้านึให้แทฮยอนออมา่อน
แทฮยอน็ไม่ไ้ว่าอะไระให้รอแยอ็บอให้ไป่อน
แทฮยอน็ี้เียะทะเลาะึเินมาโรเรียน
“ไม่มีอะไรหรอ ทัามประสาเพื่อนร่วมห้ออ่ะ” แทฮยอนอบยิ้มๆ
แล้วหยิบำราเรียนึ้นมาอ่าน ั้แ่ที่มินโฮไม่ไ้มาสอนแทฮยอนรู้สึเหมือนในหัวมันรีเอาวามรู้ออไปหม
ปิ้อมานั่ำท่อศัพท์ทุวันๆ และทุอาทิย์็้อึ้นไปห้อพัอาารย์เพื่อท่อศัพท์
แ่ในเมื่อมินโฮออไปแล้วแทฮยอน็ไม่เยทบทวนำราเรียนอีเลย
ถ้าถึเวลาสอบแทฮยอนะเอาอะไรไปสอบยัไม่รู้เลย
เพราะปิแทฮยอนไม่มีเรียนภาปิบัิึ่่าับพ่อมแม่มนอื่นๆ แทฮยอนเป็นแ่มนุษย์ึไม่้อไปเรียนภาปิบัิ
เพราะในสถานาร์ริแทฮยอนไม่สามารถร่ายเวทย์ไ้ ะนั้น็นั่เรียนและำาถา่อไป
“เหรอ” แยออบแล้วหันไปมอมินอที่นั่อ่านหนัสือรที่นั่อัวเอ
แปลีนะ แยออยู่ับแทฮยอนแทบะลอเวลาไม่ยัรู้ว่ามินอสนิทเป็นารส่วนัวับแทฮยอน้วย
แ่็่ามันเถอะ
อนนี้แผนอแยอำลัำเนิน่อไปอย่าราบรื่น
อีไม่นานเรื่อทุอย่ามัน็ะบ
แยอะละเว้นไว้นนึ็แล้วัน
‘ั ึยูน’
แ่ถ้าเมื่อใที่
‘อี ึฮุน’ มันมาวุ่นวายับแผนอแยอ
แยอะัารับพวมันเอ ทั้พี่ทั้น้อเลย นี่ใีที่สุแล้วนะ
เป็นนอื่นมัน่าหมป่าอีผีบ้าสอพี่น้อนี่ไปแล้ว
ารเรียนารสอนวันนี้ไม่มีอะไรพิเศษ
แทฮยอนเรียนไป็เหม่อไปสิไม่่อยอยู่ับัวเท่าไหร่ ถึเวลาเลิเรียนแยอ็เรียสิแทฮยอนที่ลอยไปไหนไม่รู้ให้ลับืนมาแล้วเินออาห้อเรียนไป้วยัน
เินมาถึหน้าประูโรเรียน
แทฮยอนแอบเหล่มอหานที่ัวเออยาเอแ่็ไม่พบแม้แ่เา
และแล้วเา็ไม่มา้อ…
แทฮยอนยัสำัอยู่หรือเปล่า
“แทฮยอนวันนี้อยาทานอะไรเป็นพิเศษไหม” แยอหันมาถามะเินลับบ้าน
แยอนี่ีัเลยน้า แทฮยอนิไม่ผิเลยที่เลือบับแยอ
แยอไม่เยทำให้แทฮยอนเสียใ
เวลาเิปัหาหรือเิเรื่ออะไระเป็นแยอเสมอที่ยื่นมือเ้ามา่วยและรั้นี้็เ่นัน
“แยออยาทำอะไรล่ะ ันทานไ้หมเลย”
“ั้นแทฮยอนลับไปรอที่บ้านนะ อไปื้อวัถุิบมาทำับ้าว่อน”
“็ไปพร้อมันเลยี้”
“เห้ยไม่เป็นไร แทฮยอนไปรอที่บ้าน่อน แยอมีธุระับป้า้าบ้านอ่ะ
เมื่อเ้าเลียไม่บ”
“เอาั้น็ไ้” แทฮยอมยอมทำามที่แยออานั้น็แยันนละทา
เรื่ออป้า้าบ้านแทฮยอน็ไม่ไ้ถามว่าเป็นเรื่อเี่ยวับอะไร
ระยะหลัเหมือนแยอะมีธุระับป้า้าบ้านมาว่ารอบรัวเสียอี
แ่เอาเถอะ
วันนี้แทฮยอนเหนื่อยอยาพัผ่อน
“แทฮยอน” มินโฮเินมาาทา้านหลัเรียแทฮยอน
“…”
แทฮยอนหันลับมามอ
หัวใวน้อยเ้นึั้วยวามีใที่มินโฮมาหาแ่็้อวาฟอร์มว่าัวเอไม่ไ้รู้สึีใ
แทฮยอนออเินไป้านหลัมุ่ไปบ้านแยอ
“ลับบ้านเราันนะแทฮยอน” มินโฮเินมาัหน้าแทฮยอนับ้อมือเล็ให้หยุเิน
แทฮยอนมวิ้วสสัย ระหว่ามินโฮและแยอเพื่อนสาวอแทฮยอนมัน้อมีอะไรแน่ๆ
ปิมินโฮไม่ใ่นไม่มีเหุผลเสียหน่อย เอะอะให้ลับบ้านลอ
แยอเป็นเพื่อนแทฮยอนนะไม่มีวันที่แยอะทำร้ายแทฮยอนหรอ
มินโฮไว้ใและเื่อใแยอไ้
“ไม่ลับ” แทฮยอนึ้อมือออามือมินโฮแล้วเลี่ยเินไปอีทา
“ทำไม้ออยู่ับแยอ ิีแล้วเหรอ” มินโฮถอนหายใ
ลอเวลาหนึ่อาทิย์ที่ผ่านมามินโฮไม่ไ้เ้าหาแทฮยอนระยะประิ
แ่มินโฮแอบมอแทฮยอนอยู่ห่าๆ ะเรียไ้ว่าามิทุฝี้าวเลย็ว่าไ้
แ่แทฮยอนแ่ไม่ไ้มอมาที่มินโฮ็เท่านั้น มินโฮไม่ไว้ใแยอ ็รู้ันอยู่ว่าแยอเป็นนอย่าไร
มินโฮเสียใวามไว้ใที่แทฮยอนมีให้แยอเหลือเิน
แ่็นะ
มินโฮ็ไม่เยทำให้แทฮยอนไว้ใมินโฮไ้สัรั้
วามไว้ใที่แทฮยอนมอบให้แยออแบ่สัเสี้ยวมาให้มินโฮบ้า็ยัี ทั้ที่แทฮยอนีับแยอนานี้ทำไมแยอะ้อทำร้ายแทฮยอน้วย
เรื่อเ่ามินโฮลับึฮุนว่าะไม่เอาวามเพราะเป็นรั้แรที่แยอทำแบบนี้
แ่ถ้ามีอีเป็นรั้ที่สอ มินโฮ็ไม่รับปาว่าะใแ็ทนให้นอื่นมารัแแทฮยอนไ้อีหรือไม่
วามรู้สึอผู้หินี่เ้าถึยาริๆ
“แล้วะทำไม” แทฮยอนัสีหน้าไม่พอใ ทีแร็ีในะที่ามมาหาัน
แ่อนนี้แทฮยอนเริ่มไม่พอใมินโฮแล้วที่เป็นแบบนี้
ทำไมมินโฮี่เ่า
แ่แทฮยอนมาอยู่ินับแยอำเป็น้อามให้ลับบ้านนานี้เียว?
“ลับบ้านเถอะ ผมอร้อ” มินโฮทำใล้าพู้อร้อแทฮยอนอีรั้
มินโฮรู้ว่ายัไะแทฮยอน็ไม่ลับบ้าน่ายๆ แน่
“มีอะไรับแยอหรือเปล่า ทำไมุถึให้ผมลับบ้านลอเลย ุมีอะไรปิบัผม”
แทฮยอนยืนนิ่ถามำถามที่ัวเอสสัย ถ้ามินโฮบอว่าไม่มีอะไรแ่แ่อยาให้แทฮยอนลับบ้าน
มันไม่ใ่เหุผลที่ี โๆ ันแล้วมัน้อมีเหุผลมาว่าอยาให้ลับบ้านเยๆ สิ
ูอย่าแทฮยอนอนนี้
ที่แทฮยอนไม่อยาลับบ้านเพราะแทฮยอนแ่ลัว ลัวว่ามินโฮะไม่ใ่มนุษย์ธรรมา
แทฮยอนแ่อยาทำให้มั่นใว่ามินโฮไม่ใ่เลือบริสุทธิ์
แทฮยอนแ่อยามั่นใ
แ่ถ้ามินโฮบอมารๆ
็ไม่แน่ใว่าเาะรับไ้หรือเปล่า แ่มินโฮ็ไม่เยทำร้ายแทฮยอนนะ
แ่็…
ใระรู้อนาันล่ะ
อนาเป็นสิ่ไม่แน่นอน วันใวันนึมินโฮนึหิวึ้นมาูเลือแทฮยอนหมัวะทำยัไ
ไหนะเรื่อเมื่อหลายปี่อนที่ามล่า่าพวเลือบริสุทธิ์ันอีล่ะ มนุษย์เป็นสิ่มีีวิสิ่เล็ๆ
ที่้อารารปป้อและูแลเอาใใส่านที่แ็แร่อย่าพ่อมแม่มเพื่อุ้มันภัยอันรายาแวมไพร
แวมไพรมันไม่หน้าไว้ใ
มาีๆ แ่อนาพวมันะเอามนุษย์ไปทำอะไรใระรู้
อาหาร?
สัว์เลี้ย?
หรือนรับใ้?
อนนี้นที่แทฮยอนไว้ใไ้และสามารถอยู่้วยลอเวลา็ือแยอ
เพื่อนสาวนสนิทอแทฮยอน ไม่ว่าอย่าไรแทฮยอน็มั่นใมาว่าแยอนี่แหล่ะือเพื่อนแท้
แยอนเียวเท่านั้น…
“ผมอยาให้เราลับบ้านไป้วยัน ส่วนัวแล้วผมไม่ไ้มีอะไรับแยอเลย”
มินโฮพูวามริ
มัน็รินะ
ส่วนัวแล้วมินโฮไม่ไ้มีปัหาหรือ้อแลใ่อแยอ แ่ที่แยอทำับแทฮยอน มินโฮ็ไม่รู้ว่าแยอทำไปเพราะอะไร
แ้นมินโฮเหรอ?
แล้วแ้นเรื่ออะไรล่ะ
มินโฮไม่เยเอแยอมา่อน้วย้ำ
มาเอัน็อนที่มินโฮไปสอนที่โรเรียนเวทย์นั่น
ียแวมไพรที่ว่าร้ายๆ
ยัไม่เท่าแยอที่เป็นแม่มเลย้วย้ำ
“ผมะบอเป็นรั้สุท้าย ผมไม่ลับผมะอยู่ับแยอ แล้ว็เลิามผมเสียที
รำา”
ึ!
เหมือนเ็มเล่มให่ลิ่มทะลุลาใอมินโฮ
รำาันเหรอ?
มินโฮอยาอโทษแทฮยอนที่ทำให้รำาแ่มินโฮไม่รู้ะบอแทฮยอนอย่าไรีว่านที่แทฮยอนเรียว่าเพื่อนนั้น
มันร้ายยิ่ว่าูพิษเสียอี ถ้าะให้บอว่าแยอือนที่ทำร้ายแทฮยอน
วามสัมพันธ์ระหว่ามินโฮและแทฮยอนอาะบลในืนนี้
ระหว่าเพื่อนที่บันมานานับมินโฮที่ยัไม่มีสถานะอะไรเลยับแทฮยอน
ิว่าแทฮยอนะเื่อใร?
“แยอิว่าอาารย์ลับไปเถอะ่ะ แยอูแลเพื่อนไ้ อาะูแลีว่าที่อาารย์ูแลแทฮยอนเสียอี”
แยอทำธุระเสร็รีบรลับบ้านเพื่อมาทำับ้าวให้แทฮยอนทานแ่แล้ว็แทบสะุล้มลาทาเพราะเห็นว่ามินโฮมันมาหาแทฮยอน
ะามให้ลับบ้านสินะ
แยอใสั่นเลยทีเียวิว่าแทฮยอนะใอ่อนยอมามมินโฮลับไป้วย
ถ้าแทฮยอนลับไปในืนนี้แผนที่ทำมาทั้หมอแยอ็เท่าับศูนย์น่ะสิ
ไม่!
แยอไม่ยอม
อุสาห์ไ้ยาัวใหม่มาทำให้มันายเร็วึ้น
อียาัวเ่าลแรทำเอับมือผ่านมาอาทิย์นึแล้วแทฮยอนมันเพิ่ะหน้าี
วันนี้แยอึไปหาแม่มเ่าที่อาศัยอยู่ใล้ๆ บ้านเพื่อไปเอายาีัวนี้มา
มินโฮรู้หรือไม่็่ามันสิ
ว่ามันะมา่วยแทฮยอนไ้ป่านนั้นแทฮยอนมันนอนายน้ำลายฟูมปาไปแล้ว
“แทฮยอน ไ้โปร” มินโฮส่สายาอ้อนวอนอร้อให้แทฮยอนลับไปับัวเอแู่เหมือนะไม่เป็นผล
แยอูมือแทฮยอนเินไปทาบ้านอแยอแล้ว
ทำไมันนะทำไม
ทำไมเรื่อมันถึยุ่ยาแบบนี้
ถ้ามินโฮยอมเสี่ยพูเี่ยวับนที่ทำร้ายแทฮยอนออไป
แทฮยอนอาะเื่อมินโฮบ้า
โถ่เว้ย!
ทำพลาไม่รู้ี่รั้่อี่รั้็ยัทำพลาอี
“วันนี้เราะทำอาหารอร่อยที่สุในโลให้แทฮยอนทานแหล่ะ” แยอเปลี่ยนโหมเป็นเพื่อนนสนิทที่แสนีอแทฮยอนพูเสียเือแ้ว
“อืม” แทฮยอนอบเสียเบา
สมอแทฮยอนอนนี้ประมวผลลับไปลับมา ไม่รู้ะเลือใร
ระหว่ามินโฮับเพื่อนสนิทอย่าแยอ
มัน็แ่้อสันนิษานเอนะว่ามินโฮือแวมไพร
แ่นที่เนนี่และีูเห็นมันือมินโฮและึฮุนนี่นา
แยอหันลับมามอแทฮยอนทีู่แปลไป็ี้เียะถามี้เียะเอาใแ่้วยวามที่ัวเอเป็นเพื่อนนั้น็้อทำเป็นว่า…
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า ันเป็นห่วแทฮยอนมานะ
ถ้าไม่สบายใ็ลับไปับอาารย์็ไ้” ยอมให้ลับ็โ่น่ะสิ
แ่็้อแอ๊บบอว่าห่ว
ะาใายแล้วเนี่ย
เลี่ยนปาริ
“เปล่าๆ ันอยาอยู่ับแยออ่ะ ไว้รอาิแยอลับบ้านแล้วัน่อยลับบ้าน็ไ้
แยออยู่นเียวันเป็นห่ว” แทฮยอนอบยิ้มๆ
แล้วยมือลูบแนแยอเบาๆ
“เราไม่มีปัหาหรอ ะอยู่ยันายเลยยัไ้” แยอยิ้มมุมปา
แ่สายาสื่อว่ายินีปรีาอย่ายิ่ที่เพื่อนรัมาอาศัยอยู่ับัวเอ
“บ้า ทำไมอบหยอันแบบนี้”
ันไม่ไ้หยอ
ันพูริ่าหาล่ะ แะอยู่ยันเป็นเถ้าถ่านเลย็ยัไ้
ทั้สอุยหัวเราะันไปมาสัพั็เินมาถึบ้านอยอพอี
แยอรีบไปทำับ้าวพร้อมับเทยาใส่หม้อผสมให้เ้าันและัใส่ามยื่นส่ให้แทฮยอน
โยไม่ลืมทำหม้อใหม่ทำเผื่อให้ัวเอ้วย เี๋ยวแทฮยอนะับผิอี
“แ่ๆ”
“เป็นอะไรเหรอ” แยอำลัั้าวเ้าปาแ่็ไ้ยินเสียแทฮยอนไอเสีย่อน้วยวามเป็นเพื่อนะนิ่เยทำเป็นไม่ไ้ยิน็ไม่ไ้หันไปถามสันิให้มันรู้ว่าแยอเป็นห่ว
“พอีลืนเร็วไปหน่อยอ่ะ
อาหารรสาิแปลๆ เนอะ แฮะๆ” แทฮยอนยมือปาราบ้าวที่ไอแล้วเลอะิอบริมฝีปาออ
แทฮยอนไม่ไ้ิไปเอใ่ไหม ่วสอสามวันมานี้แยอทำับ้าวรสาิแปลไป
“อ้อ เราลอเปลี่ยนรสูอ่ะ เผ็เหรอหน้าแเลย”
แยอยมือึ้นลูบแ้มแทฮยอนเบาๆ
ทำไมยาอแม่มเ่าีอะไรอย่านี้
ำแร็เห็นผลเลย
“อื้อ แ่ๆ” แทฮยอนวา้อนไว้ที่ามยมือปิปาที่ไอออมาไม่หยุ
“อ่ะน้ำๆๆ” แยอหยิบน้ำที่ผสมยาลไปให้แทฮยอน แทฮยอนรับมาื่มนหมแ้ว
สายาเยาะเย้ยาแยอส่ออมาระหว่าที่แทฮยอนื่มน้ำนั้น แทฮยอนะมอไม่เห็น
แทฮยอนส่แ้วืนให้แยอ
แยอรับแล้ววาไว้บนโ๊ะ
“ันอิ่มแล้ว แ่ๆ” แทฮยอนบอแยอไปรๆ
อนนี้แทฮยอนไม่ไหวะทาน่อแล้วรู้สึพะอืพะอมอยาอาเียน “ันึ้นไปอาบน้ำนอน่อนนะ”
“เี๋ยวันเ็บอเอ นายไปนอนพัเถอะ”
แยอส่ยิ้มบาให้ แทฮยอนลุาเ้าอี้เินเึ้นไปบนห้อ
เินมาถึห้อแทฮยอนไม่ไหวะอาบน้ำึล้มัวลนอนยผ้าห่มึ้นลุมร่า
ทำไมเวียนหัวนานี้
แทฮยอน็ไม่ไ้ทานอะไรผิแปลไปนี่นา
“ยูยอม แอยูแทฮยอนไว้ เี๋ยวันลับมา” แยอมอไป้านบนั้นสอไ้ยินเสียแทฮยอนอ้ว็นึสะใ
แ่น่าเสียาย ยาที่แยอเอามาเมื่ออนหัว่ำมันหมเสีย่อน
ทีแรั้ใว่าะให้แทฮยอนินยาวันละรั้
แ่มินโฮมันเริ่มมาวุ่นวายะนั้นแยอึัไปให้หมห่อเลย
ายไวี
“นายะไปไหนเหรอรับ”
“ยาหม”
“รับ ผมะูแทฮยอนให้เอ” ยูยอมรับปานายหิ
แยอเินออไปาบ้าน
ยูยอมมอึ้นไป้านบนยิ้มเย้ยหยัน
รั้ที่แล้วไอ้มินโฮมันทำแนยูยอมาไปหนึ่้าถ้านายหิมาไม่ทันยูยอม็ายั้แ่อนนั้น
แ่นายหิร่ายเวทย์่วยยูยอมไว้และรั้นี้ยูยอมไม่ยอมให้มินโฮมันมา่วยแทฮยอนไ้ทันแน่
แทฮยอนมัน้อาย
มันือทาเลือเียวอแทฮยอน
“อ้ว” แทฮยอนยมือึ้นปาปาและราบน้ำา
แทฮยอนอ้วมาหมไส้หมพุแล้วถ้าไส้มันามออมา้วยไ้มันะไม่มีอะไรเหลือในท้อแทฮยอนเลย
ภายในเวลาไม่ี่ั่วโมทำให้ร่าายอแทฮยอนทรุหนัไ้นานี้เลยเหรอ
หรือว่าแทฮยอนโนวายา
แทฮยอนพยายามอ้าปาเรียแยอให้ึ้นมาหา
แ่็ไม่เป็นผลเพราะเสียอแทฮยอนแหบพร่าแทบะไม่ไ้ยิน
“แ่ๆ” แทฮยอนัสินใลานลาเีย
ยมือปาปาอีรอบส่วนราบอ้ว่ามัน่อน อนนี้แทฮยอน้อหายาิน ไม่อย่านั้นร่าายอแทฮยอนอาะสิ้น
แทฮยอนลานลบันไมาทีละั้นละั้น
“แ่ๆ” แทฮยอนปาน้ำาที่ไหลเปอะแ้มออ เาไม่ไ้ร้อไห้แ่แทฮยอนไอหนันน้ำาไหลมาเป็นทายาวเปอะสอ้าแ้ม
“แ… แ่ๆ” แทฮยอนพยายามส่เสียเรียแยออีรั้
แ่็ไม่เป็นผล เพราะร่าายอแทฮยอนอนนี้ทรุหนั ถึั้นไอออมาลอเวลา
แทฮยอนลานไปเรื่อยๆ
นถึห้อรัว
“ไ”
“ยู… แ่ๆ” แทฮยอนใเ้นไม่เป็นัหวะ
ยูยอมมาอยู่ในบ้านอแยอไ้อย่าไร
“ทำไมาโนานั้น ีใเหรอที่เห็นันลับมา” ยูยอมย่อัวลนั่้าหน้าแทฮยอนับผมแทฮยอนแล้วระาให้เยหน้ามอยูยอมัๆ
“แ่ๆ”
“อย่าิ้น รู้ไหมันไม่ใ่นใี ถ้าแยัิ้นันะหัอแ ไหนเหรอมินโฮ
ไม่เห็นมันะามมา่วยเลย รัมาไม่ใ่เหรอ พอเวลาับันทีไร ไม่เห็นมันะ่วยอะไรแไ้ทันสัที”
ยูยอมระาให้แทฮยอนหันลับมามอหน้ายูยอมอีรั้
แทฮยอนปัมือยูยอมออแ่ไม่เป็นผลเพราะแรอยูยอมมีมาว่าแทฮยอนหลายเท่านั
“แ่ๆ”
“ทำไ้แ่ไอ่อแ่ ันะบออะไรให้ ไอ้มินโฮมันไม่ไ้รัแริหรอ
มัน็หลอล่อให้นนู้นนนี้รัมัน พอมันเล่นสมใมัน็เี่ยทิ้
และแ็ะเป็นราย่อไป อ้อ! และอีอย่ามินโฮมัน็เป็นแบบันนี่แหล่ะ
ไม่ใ่พ่อมและไม่ใ่มนุษย์ แ็โ่อยู่ับัวที่แลัวมาั้นานนะ”
ปึ!
ยูยอมสลัแทฮยอนแรทำให้ศีรษะแทฮยอนระแทับอบโ๊ะในห้อรัวมีเลือไหลออมาเป็นทายาว
แทฮยอนบอวามรู้สึอัวเอออมาทั้หมไม่ไ้เลยว่าอนนี้แทฮยอนรู้สึอย่าไร
เศร้า?
หรือ
เสียใ?
แล้วแยอไปไหน
แยอ้อออมา่วยแทฮยอนสิ
“แทฮยอน!!” นั่น! แยอลับมาแล้ว
แยอะมา่วยแทฮยอนแล้ว
แยอวิ่หน้าั้ทิ้ถุระาษสีน้ำาลไว้ที่พื้นมาหาแทฮยอน
ยมือลูบเลือที่ไหลออมาามับวา
“แ… แ่ๆ มัน…”
“ุ๊ๆ ไม่้อพูแล้ว ันเ้าใ” แยอยนิ้วี้ทำท่าุ๊ปาไม่ให้แทฮยอนพูแล้ว
เพราะสภาพแทฮยอนอนนี้แทบะูไม่ไ้เลย ยอมรับว่าเห็นแทฮยอนอนที่เินเ้ามาในบ้านทำให้แยอใไม่น้อย
ไม่ิว่าแผนที่วาไว้ะแเอาวันนี้
ยาห่อสุท้ายมาถึแล้ว
ถ้าแทฮยอนไ้ินมัน็ะายภายในวันนี้ แ่ถ้ามันไม่ินล่ะ็…
“ยูยอม แทำอะไรมัน” แยอหันไปุยูยอมที่ทำอะไรไม่เ้าเรื่อ
แผนแเลยเห็นไหม
แแหาูสิแผนที่ันสร้ามาลอหลายเือนมันพัเพราะแ
“แ่ันเบาๆ มัน็ล้ม ผมยัไม่ไ้ทำอะไรเลย”
“อีโ่!!” แยอะโนแล้วเินไปหายูยอม้าๆ
“แะโผล่มาหามันอนนี้ทำไมฮะ ทำไมไม่รอให้ันลับมา่อน!”
แยอหอบหายใหนัทั้โรธทั้โมโห แทฮยอนใไม่น้อยที่เห็นเพื่อนสนิทแสนรัมีท่าทาที่เปลี่ยนไปาเิมเหมือนนละน
แยอไม่ไ่น่าเ่
แยอไม่ใ่นหัวรุนแร
แ่…
“แทฮยอนน…” แยอหันลับมาหาแทฮยอนเอ่ยเรียเสียหวาน
แล้วเินเ้าหาแทฮยอน้าๆ แทฮยอนลานหนีแยอ ทำไมทุนที่แทฮยอนไว้ใะ้อร้ายับแทฮยอนันหม
เพื่อนสนิทเพียนเียวที่แทฮยอนไว้ใ็ลับมาทำร้ายแทฮยอน
ไม่้อเา็รู้
เพราะูาท่าทาแยอะสนิทับยูยอมมา
แม้แ่เพื่อนยัไม่รัแทฮยอน
แล้วแทฮยอนะมีใไปเื่อใใรไ้อี
แทฮยอนเหมาะที่ะอยู่นเียว…
“ีู ันว่าแยอมันเ็บแทฮยอนริัแล้วล่ะ”
“ทำไมแถึิแบบนั้นล่ะเนนี่” ีูเลิสนใหนัสือบนโ๊ะเรียนหันมาให้วามสนใเพื่อนสนิทที่เปิประเ็นเรื่ออแทฮยอน
แน่นอนว่าเรื่อราวทั้หมแยอมาปรึษาพวเธอทั้สอว่าะทำอย่าไรับแทฮยอน
พวเธอทั้สอึให้ำแนะนำเล็ๆ น้อยๆ ไปว่าัารมันไป็บ แยอ็ทำาม
็ีนะพวเธอะไ้ัารับึยูนนเียว แทฮยอน็ปล่อยให้เป็นหน้าที่อแยอไป
เรื่อรอบรัว
พวเธอไม่อยายุ่
“วันนี้ไม่มาเรียนทัู้่เลย” เนนี่อบีูทั้สอหันมอไปที่นั่อแยอและแทฮยอน็ไม่พบร่าอนทั้สอ
เนนี่และีูยิ้มะใ
สุท้ายเสี่ยนหนามอหัวใ็หมไปหนึ่น
มินอไ้ยินเพื่อนร่วมห้อทั้สอุยันถึแทฮยอน
เาไม่รอ้าเ็บหนัสือเ้าระเป๋าแล้ววิ่ออาห้อรไปที่บ้านอผู้มีพระุท่านหนึ่ที่รับปาว่าะูแลรอบรัวอมินอโยแลับารรายาน่าวอแทฮยอนให้เาฟัทุเรื่อ
“ุมินโฮ แทฮยอนับแยอไม่มาเรียนรับ” มินอวิ่หน้าั้มาที่บ้านอมินโฮ
ถือวิสาระเปิประูแล้ววิ่รอบบ้านามหาัวมินโฮ
ไม่ใ่รั้แรที่มินอทำแบบนี้
หลายรั้แล้วที่มินอยอมร่วมมือับมินโฮ
รอบรัวอมินออาศัยอยู่านเมือและ้วยานะทาบ้านไม่ไ้ร่ำรวยและานเมือ็มีพวแวมไพรมา่อวนบ่อยๆ
ืนหนึ่มินโฮเินเ้ามาในบ้านและยื่น้อเสนอให้พร้อมับบอว่าัวเานั้นเป็นใร มินอั่ใแ่็ยอมทำาม
เพราะมินออยาให้รอบรัวปลอภัยและารรายาน่าวอแทฮยอน็ไม่ใ่เรื่อยาอะไรสำหรับมินอ
ปึ!
มินโฮทราบ่าวาที่มินอมารายานสถานาร์
เาทุบำปั้นลับโ๊ะเสียั
แยอ!
มินโฮว่าะให้อภัยแล้วนะ
แ่ยัไม่ลามืออี
เห็นทีมินโฮะปล่อยไปไม่ไ้แล้ว
“ผมไ้ยินีูับเนนี่พูันถึแทฮยอน้วยรับ”
“ีูเนนี่?” มินโฮทวนำมินอ มินอพยัหน้ายืนยัน
ในีวิอแทฮยอนะมีใรริใับแทฮยอนสันบ้าไหม
แ่ละนที่เ้ามา วามร้ายามีมาแบบไม่้ำันสัน ีูับเนนี่ไว้ัารทีหลั
อนนี้เอาแยอ่อนแล้วัน
“แทฮยอน”
“ยุนฮยอ ไม่! อุ๊บ!” แทฮยอนลืมามอามเสียนที่เรียื่ออัวเอ
ลืมาื่นึ้นมา็้อใมอหน้ายุนฮยอา้า ยูยอมลาแทฮยอนึ้นมาวาไว้บนห้อหลัาที่แยออ์ล
ึ้นมาบนห้อไม่นานแทฮยอน็สลบไปและื่นึ้นมาอีรั้เพราะไ้ยินเสียเรียอยุนฮยอ
ยุนฮยอปิปาแทฮยอนแทบะทันทีทีแทฮยอนส่เสียออมา
“ผมมาเพื่อ่วยุ” ยุนฮยอส่ยิ้มบาแล้วมอสำรวร่าายอแทฮยอน
ยุนฮยอเ้าใวามรู้สึอแยอนายหิอเาีแ่ยุนฮยอิว่าแยอทำเินไปรั้ที่แล้วที่สั่ยูยอมและยุนฮยอับัวแทฮยอนมา็ว่าแย่แล้ว
รั้นี้ยัมารอยาพิษแทฮยอนอี
ยุนฮยออยามา่วยแ่ไม่มีัหวะสัที
ไหนะมินโฮที่อยเฝ้ามอแทฮยอนอยู่ห่าๆ อี ยุนฮยอไม่อยายุ่ับพวเลือบริสุทธิ์เพราะยุนฮยอลัว
ลัวว่าถ้ายุนฮยอทำให้พวเาไม่พอใมินโฮอาับยุนฮยอหัอ
“อบ… แ่ๆ”
“ไว้วันอื่นนะ อนนี้ผม้อรีบพาุออไป่อน” แทฮยอนหยัหน้ารับแล้วยันัวลุึ้นโนมียุนฮยอประอัวเินออไป้วยัน
ยุนฮยออุ้มแทฮยอนึ้นและระโลหน้า่า
ยุนฮยอมีแรไม่มาพอที่ะพาแทฮยอนหนีไปไ้ไล
เพราะยูยอมะ้อรู้แน่ว่ายุนฮยอมา่วยแทฮยอน
๊อ! ๊อ!
แยอและยูยอมหันมอไปที่หน้าประูบ้านพร้อมัน
ใรันมาป่านนี้
แยอำลัยาผสมน้ำแล้วะเอาึ้นไปให้แทฮยอนิน
มันะไ้ายๆ ไปะ เรื่อทุอย่าะไ้บๆ เสียที
“ยูยอมแไปเปิประู ันะเอายาไปให้แทฮยอน”
“รับ” ยูยอมรับปานายหิแล้วเินแยันไปนทา ยูยอมเอื้อมมือไปเปิประูและ…
โรม!!
อุ!!
“มึอีแล้วเหรอยูยอม”
“มินโฮ!”
มินโฮถีบประูเ้ามาในบ้านะที่ยูยอมำลัเปิประู
แยอเินึ้นไป้านบนแล้วำลัสนใแทฮยอนอยู่
อนนี้ยูยอม้อเอาัวรอามินโฮ่อน
“มึนี่มันัไม่ปล่อยสัทีนะ มึ็รู้ว่าูไม่ใ่นใบุ”
พลั!
มินโฮับแนยูยอมระาแล้วเหวี่ยิรอบรูปในบ้านอแยอ
“แ่มึ็ยัทำมันเป็นรั้ที่สอ”
หมับ!
มินโฮเินเ้าไปหายูยอม้าๆ
แ่ยูยอมรู้สึมันไวมาว่าแวมไพรทั่วไป ัหวะที่ยูยอมำลัหมุนัวมาั้หลัมินโฮับายูยอมระาแล้วิเล็บเ้าที่ส่วนท้ออยูยอมเล็บแล้วรีลึล้วเอาลำไส้อยูยอมออมา
“อ๊า!!!”
“มึะไม่ายนว่าูะอนุา!” ว่าบมืออี้าอมินโฮ็แทเล็บเ้าเนื้อ้นแนยูยอมบีบแรนแนอยูยอมหั
เปาะ!
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย!!” ยูยอมแหปาร้อลั่น
“และมึะฟื้นัวไม่ไ้ถ้าไม่ไ้ื่มเลือ
และนที่อยู่ที่นี่็มีแ่นายหิอมึ” มินโฮยัสั่สอนเ็ไม่บเล็บเ้าที่้อเท้าอยูยอมอีรั้บีบระู้อเท้าหัอีเป็นแผลที่เท่าไหร่ไม่รู้ในร่าายอยูยอม
“อ๊า พอ!! พอแล้ววว!!! ูอร้อ
พอเถอะมินโฮ ูอโทษษษษ!! โอ๊ยย!!” ยูยอมพนมมือไหว้มินโฮ
มินโฮระาา้าที่ไม่หัเ้าหาัวบีบแรนยูยอมร้อ
“มึห้ามาย!! เ้าใมั๊ยยูยอม
ถ้ามึาย่อนทีู่อนุา ูะทำให้มึเิและ่ามึ ายๆ เิๆ นว่าูะพอใ”
มินโฮระิบบอยูยอม เี้ยวมาออ้าๆ
และัหูยูยอมระานาออเลือสานอพื้น
“อ๊า พออออ!! ฮืออออ!! พอเถอะมินโฮ
ูยอมแล้ววว!!” ยูยอมันัวออามินโฮแ่ไม่เป็นผลเพราะมินโฮับล็อแนาไม่ให้หนี
“แล้วที่มึทำับแทฮยอน แทฮยอนอให้มึหยุ แล้วมึหยุมั๊ย”
“ฮืออออ”
“อบบ!!!”
“ไม่รับ ผมไม่หยุ แุ่มินโฮ้อหยุนะรับ” ยูยอมยมือไหว้มินโฮเหนือหัว
แน็หัา็หั ไส้็ไหล หู็า
หนทาเียวที่ยูยอมะรอือยูยอม้อื่มเลือเท่านั้น
“มึมีสิทธ์อะไรมาสัู่” มินโฮระิบถามอีรอบ
มอสำรวว่าส่วนไหนยัปิ
อ้อ!
ใบหน้ามันยัไม่มีแผล
มินโฮาเล็บอออีรั้ยมือึ้นลูบแ้มยูยอม
นน้อยในมือัวสั่นวัผวา ยูยอมยัไม่ไ้ออแรเลยแม้แ่น้อย
ทั้ที่ัวเอ็เป็นแวมไพร แ่แม่ไม่เยสู้มินโฮไ้สัรั้
“อย่า!!! อ๊า!!!!!!” มินโฮวัลูาอยูยอมออหนึ่้ามาำไว้ในมือแล้วปล่อยให้ยูยอมนอนมอเลือ
“าเามีให้มอ แ่ามึมีไว้็ไร้ประโยน์ ส่วนแนเามีไว้ให้่วยเหลือน มึ็เอาไปทำร้ายเา
าให้วิ่ไล่ับนร้ายมึ็ไปเป็นนร้ายเสียเอ ส่วนลำไสู้ทำเพราะวามสะใ”
“มินโฮ!!” แยอวิ่ลมาั้นล่าำลัะมาสั่านให้ยูยอมไปามหาแทฮยอน
เพราะอนนี้แทฮยอนหายไปาบ้านแล้ว
แ่พอลมาเห็นยูยอมนอนมอเลือแล้วยัมีมินโฮยืนถือลูาอยูยอมในมืออี
แยอถอยเท้าเรียมวิ่หนีแ่ทว่า…
“ะไปไหน”
“โอ๊ย!” มินโฮับผมแยอระารั้ไม่ให้แยอหนี
“โอาสมันมีมาไม่บ่อย แ่พวเธอ็ปล่อยให้โอาสบินหนีไป” มินโฮระิบบอแยอ
แยอนลุู่้วยวามลัว
ไม่ิว่าแวมไพรที่ัวเอมั่นในัหนาว่า่วยแยอไ้มันะนอนมอเลือไป่อหน้า่อาแบบนี้
แล้วทีนี้ใระมา่วยแยอ
“มินโฮ ่อยๆ ุยันนะ” แยอหันลับไป่อีวิับมินโฮ
“หมเรื่อ้อุย”
“โอ๊ยยย!” มินโฮบีบแ้มแยอให้อ้าปาานั้นมืออี้าหยิบแ้วน้ำที่แยอถือึ้นรอใส่ปาแยอนหมแ้วแล้วปาแ้วทิ้
เพร้!
มือหนึ่ับท้ายทอยล็อไม่ให้ิ้นอีมือ็ปิปาไม่ให้แยอบ้วนทิ้
มินโฮรู้ว่าน้ำในนั้นืออะไรและแยอำลัเอาไปให้แทฮยอนินแน่ๆ
“ไอ้เลว!! ไอ้ั่ว!!”
เพี้ยะ!
แยอพ่นำ่าใส่หน้ามินโฮแถมสะบัมือบมินโฮอีา
มินโฮหน้าหันเาัฟันรอ
“ถึผมะเลว แ่ผมไม่เยิ่าใร ผมั่วแ่ผม็ั่วับนที่ิร้ายับนอผม”
มินโฮเินเ้ามาหาแยอ้าๆ
เอื้อมมือำ้อแนอแยอบีบแรและำแน่น
“โอ๊ยย!!” แยอใ้มือ้าที่วาแะมืออมินโฮที่บีบ้อแนอแยอออ
แยอปว แยอเ็บ
“ไอ้แวมไพรนร!!”
เปาะ!
“รี๊สสสสสสสสสสสสส!!” ประโยสุท้ายบล้วยารระทำสุท้ายอมินโฮ
มินโฮบีบ้อแนอแยอนระูหั แล้ว้าวถอยไปสอ้าว
มินโฮมอแยอที่ล้มัวนอนราบับพื้นพยายามร่ายเวทย์รัษาัวเอ
และหันมอยูยอมที่นอนมอเลืออัวเอ
มินโฮเินึ้นไปบนห้อมอหาร่าอแทฮยอนแ่็ไม่พบ
“แทฮยอน”
###
11:24 PM. Tuesday, August 8
เนื้อหาหลัา EP.17 เป็นเนื้อหาเ่า ึ่ยัไม่ไ้แ้ไทั้สิ้น
ทั้นี้อาะพบำผิหรือประโยแปลๆ
ความคิดเห็น