คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทส่งท้าย
บทส่ท้าย
‘เฮโาพวเราไปห้าปีแล้ว’
‘…’
‘พวเราไม่ล้าบอวามริับนาย
แ่เวลาผ่านไปถึห้าปีแล้ว
พวเราิว่าึยูนน่าะัใาารรอรับารรัษาอเฮโ’
‘…’
‘นอาเลือลั่ในสมอแล้ว ระูทุส่วนในร่าายแหัไปหมและเฮโสิ้นใั้แ่อยู่โรพยาบาล
พวเราุยับุหมออให้่วยโหนายว่าะพาเฮโไปรัษา่อที่่าประเทศ’
‘…’
‘พวเราอโทษนายริๆ
นะึยูน’
‘…’
‘พวเราอโทษ’
‘แ่พวนายเป็นเทพ รัษาเาไม่ไ้เลยเหรอ’
‘…’
‘อโทษริๆ นะ
พวเราเป็นเทพ แ่เฮโเป็นรึ่อสูร’
‘…’
‘ผมอโทษ’
ว่าันว่าวามริเป็นสิ่ไม่าย
วามริือนิรันร์ วามริมัมาพร้อมับวามเสี่ย
วามริอผมือารรับรู้ว่านที่ผมอยาฝาีวิอผมไว้ับเา เาาผมไปแล้ว
เฮโาผมไปห้าปีแล้ว
สามเือนหลัาที่ผมไ้รับ่าวาฮาร์ทบีน
ผมพยายามหลอัวเอทุวันทุืนว่าเฮโยัอยู่ เฮโยัอยู่ใล้ๆ ผม
เฮโไม่ไ้ไปไหน เพียแ่เาแ่ไม่ว่ามาหาผมเท่านั้นเอ
เาไม่ว่ามาวนใผม
เาไม่ว่ามารับไปส่ผมที่อนโทุวัน
เาไม่ว่าพาผมไปทาน้าว
เาไม่ว่ามารับผมไปนอน้วยัน
เาไม่ว่า
เา…
ไม่ว่า
แ่สุท้ายเพราะวามรินั่นแหล่ะมันหลอหลอนหัวใผมมาถึทุวันนี้
หลอัวเอยัไ หลอัวเอ้วยวิธีไหน วามริ็นะำหลอลวทั้หม
ผมหนีมันไม่ไ้
ผมยัไม่พร้อมไปที่หลุมฝัศพอเฮโ
อย่าถามเลยว่าทำไม
ฮาร์ทบีนโทรมาุยเล่นับผมทุเ้า
เาพยายามทำให้ผมสบายใึ้น ถ้าเป็นไปไ้ผมอยาพูรๆ
ับฮาร์ทบีนเหลือเินว่าอย่าโทรมาหาผมอี ุ๊าล้มลุเมื่อมีารสัมผัสให้ล้มมันยัลุึ้นมาไ้้วยัวอมันเอ
ผมเป็นมนุษย์มีเลือเนื้อแท้ๆ แ่ลับลุึ้นมา้วยัวเอไม่ไ้
ผมวอย์เมลฟัเสียที่เฮโเยโทรหาผมแ่ผมไม่ไ้รับสาย
ฟัมัน้ำๆ วนไปวนมาไม่มีเบื่อ
บารั้นั่อยู่ริมหน้า่ามอฝนที่ลมาาท้อฟ้า็ฟัไป้วย
เห็นฝน็ยิ่ทำให้หวนลับไปนึถึวันสุท้ายที่ผมทะเลาะับเฮโ
ถ้าวันนั้นผมใเย็นว่านี้็ีสิ
(เมื่อไหร่ะมาเยี่ยมเฮโล่ะ
เารอนายอยู่นะ)
“อเวลาผมหน่อยนะ” ผมอบทั้ที่าไม่ไ้มอโทรศัพท์
รับสายทั้ที่ไม่รู้ว่าใรโทรเ้ามา พอไ้ยินเสียถึไ้รู้ว่าเป็นฮาร์ทบีน
(สามเือนแล้วนะ)
ะสามเือนหรือสามปีผม็ไม่พร้อมไปเอเาหรอ ผมไม่มีวันไ้เห็นหน้าอเฮโ้วย้ำ
พิธีศพที่เทพอย่าฮาร์ทบีนัะเป็นยัไผมยัไม่รู้เลย
ยัไเา็ทำให้เฮโฟื้นึ้นมาไม่ไ้
“ถ้าอย่านั้นพรุ่นี้ผมะไป”
บารั้็รู้สึเหนื่อยับารอเลื่อน เลื่อนมาสามเือนแล้ว
เลื่อนนานว่านี้ยัไสัวัน็้อไ้ไปเยี่ยมหลุมศพอเฮโอยู่ี
(ถ้าอย่านั้นผมะส่นไปรับนะ)
“ไม่เป็นไร ผมสะวไปเอมาว่า อบุนะ”
ผมปิเสธนไม่เ่หรอ รู้ว่าเสียมารยาทแ่ผมอยาอยู่นเียวมาว่า
(ผมเป็นห่ว
ให้ผมส่นไปรับเถอะรับ)
“ไม่เป็นไรริๆ”
ผมวาสายแล้วลมาทานอาหารมื้อแรในรอบหนึ่อาทิย์
พรุ่นี้ะไ้พบับพวฮาร์ทบีนแล้วอหาอะไรลท้อหน่อยเถอะ เี๋ยวะหาว่าผมไมู่แลัวเออี
ผมลำานเวลานัวเล็บ่น
“วันนี้ทานอะไรีะุหนู”
“อ้าว้มุ้รับ” ผมยิ้มบาส่ให้ป้าแม่บ้าน
เธอือนที่อยูแลผม เป็นำสั่อเ้าอบ้านที่มอบหมายานใหม่ให้เธอ
วามริผมวรลับไปอยู่บ้านัวเอ แ่ผมยัไม่อยาออาบ้านหลันี้
ลืมบอไปว่าเนนี่ลับมาแล้ว
เธอรู้่อนแล้วว่าพี่ายอเธอาเธอไปเมื่อห้าปี่อน
ทุนรู้
มีเพียผมนเียวที่พวเาปิบั แ่็ีนะ หัวใอผมมันะไ้้านาและายล้าๆ
อนนี้็เริ่มะินแล้ว้วยเหมือนัน พรุ่นี้านไม่รู้สึอะไรแล้วล่ะมั๊
วันนี้ผมเลือใสุ่เสื้อาวาเายาวและรอเท้าผ้าใบสีเียวับเสื้อ
ไม่มีระเป๋าสะพาย มีเพียระเป๋าใส่เินสีเทาใบเล็และโทรศัพท์อีหนึ่เรื่อ
ผมไม่อบสีำเพราะมันหมายถึวามหหู่
เฮโไม่ไ้ายาผมเสียหน่อย
เาแ่เริ่ม้นีวิใหม่ในอีภพหนึ่
โลอเราเป็นเหมือนเส้นนานที่ไม่มีวันบรรบันเพราะมันเป็นไปไม่ไ้
ทั้วามริและในนิยาย เรื่อราวระหว่าผมับเฮโเป็นเพียำนาน
ผมอให้เฮโไ้พบับีฮานนรัอเา
“ผม้อึ้นไปทำิ้านบนแล้ว มินโเรียัวผมับาเวนีสึ้นไปพบ
สสัยะเป็นเรื่ออนาร์ี ผมไป่อนนะรับ”
“อื้ม” ผมอบฮาร์ทบีนสั้นๆ าเวนีสเินเ้ามาบบ่าผมเบาๆ แล้วทัู้่็เินไปอีทา
ผมไม่ไ้มอนสุสายาึไม่รู้ว่าพวเาหายไปเมื่อไหร่
พื้นที่ว้าให่ปราอยู่รหน้า พูนินนาไม่ให่มามีอไม้สีาววาอยู่้านบน
ึ่ผมเาว่าน่าะเป็นอฮาร์ทบีน อไม้มามายเรียรายันรอบๆ พูนิน
้านหน้ามีป้ายที่ทำ้วยหินอ่อนสลัื่ออใรบานที่ผมิถึเาลอเวลาปัอยู่หน้าพูนิน
“นอนสบายเลยนะ
ทิ้ให้ผมนอนนเียวั้หลายปี”
ผมเินเ้าไปวาอไม้ที่แวะื้อร้านายอไม้ ผมวาอไม้อผมที่เป็นนเลือเอ
ัใส่่อเอที่หน้าป้ายื่อหลุมศพพร้อมับพูทำนอว่าผมน้อยใ
“ไม่เห็นมาหาผมบ้าเลย ผมเหานะ” ผมเบ้ปาลุึ้นเินลับมายืนที่เิม
สายาทอมออไม้อัวเอที่ระพือพัามแรลม
ไม่รู้ว่าิไปเอหรือเปล่าผมยัรู้สึว่าเฮโอยู่ใล้ๆ
“ผมยัไม่อนุาให้ายเลยนะ
ี้โะมัเลย” เหมือนนบ้าทีุ่ยับัวเอ
แ่ผมยอมให้่าหนึ่วัน็แล้วัน
“ไ้เอีฮานหรือยัรับ
แ่็น่าะเอันแล้วนะ ็ผ่านมาั้ห้าปีแล้วนี่”
ร่าายผมมันเริ่มผิปิรที่มันเริ่มมีน้ำใสๆ หน่วอยู่รอบวา
ผมวรไปถามหมอประำัวแล้วล่ะว่าทำไมร่าายผมมันเป็นแบบนี้
“ุพบับนทีุ่รัแล้วแ่ทำไมผมเหมือนเสียนรัไปันนะ” ้อนสะอึุอยู่ในลำอ ผมมอฟ้าสีรามรอาไล่น้ำสีใสให้หายไป
“อยู่้าบนสบายหรือเปล่ารับ
ทานอะไรบ้าหรือยั ผมเป็นห่วเฮโนะ ฮึ!” มันไหลออมาเยอะนผม้อปล่อยให้มันไหลล้าแ้ม
ผมเม้มริมฝีปาลั้นเสียสะอื้น แม้สถานที่นี้ะไม่มีใร
ะมี็แ่ผมนเียวที่ยืนบ้าุยับัวเอ แ่ผม็ไม่อยาให้น้ำามันไหลออมา
ถ้ามีใรมาเห็นผู้ายัวโๆ แบบผมร้อไห้หัวเราะท้อแ็แน่
“นี่
ผมไม่ไ้ไปทำานที่บริษัทแล้วนะ ผมลัวะร้อไห้น้ำาแนไม่เป็นอันทำาน
ผมไม่อยาให้บริษัทุเสียื่อเพราะผม”
ฮึ!
บ้าริเลย
น้ำามันไหลไม่หยุนผม้อยหลัมือึ้นปาน้ำาออ
“ถ้าผมะบอว่าลอเวลาทีุ่ไม่อยู่ผมิถึุทุวันผมะผิไหมรับ”
“ผมส่เมลถามอาารอุับฮาร์ทบีนทุวันเลยนะ
บาวัน็ส่เป็นร้อยบับ ผมทำัวเหมือนนบ้าที่นรัอัวเอทิ้ผมไปไลเลยเนอะ”
อ่า…
เพ้ออะไรอผม
“ผม… รอฮาร์ทบีนอบลับนบาืนผมผล็อยหลับ็มีนะ”
ผมเป็นบ้าอะไรอผมรับ ผมยมือปัมูเบาๆ แล้วเยหน้าึ้นมอป้ายหินอ่อนอีรั้
“ผมเยเ้าโรพยาบาลเพราะโรระเพาะถามหา้วยแหล่ะ
ฮ่าๆ อนนั้นผมลืมูเวลามัวแ่ส่เมลถามอาารอุ
หมอบอผมเ้า่ายเป็นโรึมเศร้า”
ผมยมือึ้นปิปาอน่วหัวเราะ น้ำาแห่วามสุไหลล้าแ้มอีรั้
ผมไม่เสียใที่ผมรัผู้ายนนี้
ไม่ไ้รัแบบที่เฮโรัีฮานนะรับ
ผมรัเฮโในแบบอผม
“ะไม่พูอะไรับผมหน่อยเหรอรับ
เอ… ผมลืมไปว่าุไม่ไ้ยินที่ผมพู ผมนี่ลั” ุยับัวเอั้นาน แ่ผมไม่อยาเินออาหลุมศพอเฮโเลย
“ผมอโทษที่ทำใหุ้เป็นแบบนี้” ผมเินเ้ามาลูบที่ป้ายื่อหินอ่อนสลัื่ออเฮโ
“ผมอโทษนะรับเฮโ” ผมนั่ยอๆ ้มมอมือทั้สออัวเอ ผมอยาับมือเฮโั ผมำไ้ว่ามืออเาอุ่นมา
ผมอยารู้ว่าอ้อมออเฮโะอุ่นหรือเปล่า สัมผัสที่มือยัรึอยู่ในใผมเสมอ
“มันอาะเร็วไปนะ
แ่ผมมีำำนึอยาพูับเฮโ
ผมว่าะพูั้นานแล้วแ่ผมยัไม่แน่ใวามรู้สึัวเอ”
ผมลุึ้นยืนถอยลับไปยืนที่เิม สายามอที่ป้ายหินอ่อน สายลมเย็นๆ
พัผ่านใบหน้าพร้อมับหอบเอาราบน้ำาอผมออไป้าๆ
สายลมเปรียบเสมือนีฮาน
หมายวามว่าอนนี้ีฮานอยู่ับเฮโแล้ว
“อโทษนะีฮาน
ผมเอ็อบเฮโเหมือนัน” สายลมเย็นๆ พัมาอีรั้
แ่ผมรู้สึอุ่นใมาว่าแสบผิว เป็นสายลมแรที่ผมรู้สึอบมันมาๆ
ผมหมุนัวเรียมลับบ้าน ไว้พรุ่นี้ผมะมาหาเฮโอีรั้็แล้วัน
โทรศัพท์ในระเป๋ามันสั่นนผมละสายาาทา้านหน้าเปลี่ยนมามอเบอร์ุ้นาที่ปราอยู่ที่หน้าอ
หัวใอผมสั่นระรัว
เลือในายีทั่วร่า น้ำาที่แห้หายไปมันีื้นที่มาที่อบาอีรั้
นิ้วเรียวเลื่อนรับสาย ปาอผมพยายามอ้าออ้าๆ
และรอเสียลไปเพื่อให้ปลายสายรู้ว่าผมรับแล้ว
“ะ… รับ”
“ใรัน่าแล้ึยูนอผม”
“…เฮโ”
ิาม่อในเล่ม
END
###
7:22 PM. Sunday,September 3
พระเอไม่ายยยยยยยยยยยยยย
ถ้าพระเอาย นเียนายามแน่ๆ เพราะแรแ่ถ้าะเยอะ
อบุทุนที่อยู่้วยันมาถึอนสุท้าย
และอบุแฟนฟิอันเหนียวแน่น 'ออมม่ายูน,aoyaanya,kkang'
เห็นเม้นันทุอน อบุนะรับ พบันใหม่เรื่อหน้านะ บ๊ะบายยย
@ sharaumz .
ความคิดเห็น