คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Episode : 19
“ผมออนุาพาเ็นนี้มาพัรัษาัวที่บ้านุึฮยอน่อนไ้ไหมรับ” ยุนฮยออุ้มแทฮยอนไว้ในอ้อมแน
ระหว่าทาที่หนีมา
แทฮยอนสลบไป ยุนฮยอึอุ้มแทฮยอนมารัษาัวที่บ้านอนายนใหม่
รั้ที่อี
ึฮุนบุมาที่บ้านเพื่อมา่วยแทฮยอนอนนั้น ‘อี ึฮยอน’ นนี้ไ้มา่วยีวิยุนฮยอไว้
เพื่อเป็นารอบแทน
ยุนฮยอึอิามึฮยอนมา้วย ึ่ึฮยอนเอ็ไม่ไ้ว่าอะไร
ยุนฮยออุ้มแทฮยอนมาถึบ้านหลัใหม่ใ้เวลาสอวันว่าะมาถึเพราะบ้านอึฮยอนถ้าเินเท้ามนุษย์ธรรมาอาะใ้เวลาเป็นอาทิย์แ่สำหรับยุนฮยอแล้วสอวัน็เพียพอ
ทาที่มาบ้านอึฮยอนนั้น้อึ้นเหนือเลาะามเทือเายุนฮยอึถอเสื้อนอแล้วห่มลุมร่าแทฮยอนไว้
ทำไมยุนฮยอถึไม่พาแทฮยอนลับบ้าน็เพราะยุนฮยอิว่ายูยอมและแยอะ้อามมา
ถ้าะให้ไปส่ที่บ้านมินโฮ อนนี้ยุนฮยอิว่ามินโฮ้อออามหาแทฮยอนอยู่แน่ๆ
ะทิ้ไว้ที่บ้านนเียว็อันรายเินไป ส่วนะให้ไปฝาไว้ที่บ้านอึฮุน
ยุนฮยอ็ลัวึฮุนเินว่าะพบเอันอีเป็นรั้ที่สอ
ยุนฮยอึัสินใพาลับมาบ้านอึฮยอนเ้านายนใหม่อเาีว่า
“ไ้สิ
ัน็ไม่ไ้ว่าอะไร” ึฮยอนอบรับ่อนายาวทั้สอะเินเ้ามาูอาารอแทฮยอนใล้ๆ
เ็นนี้โนานี้แล้วเหรอ
เาเอ็ไม่ไ้เอเ็นนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ?
ห้าปี…
เ็ปี…
หรือ
สิบปี…
“ันบอแม่บ้านให้เรียมยาแล้ว็ัห้อพัไว้สำ
หรับเ็นนี้แล้ว” ึฮยอนเยหน้ามาพูับยุนฮยอแล้วหันหลัเรียมเินออาบ้าน
“ุึฮยอนะไปไหนเหรอรับ” ยุนฮยอที่อุ้มแทฮยอนไว้แนบออใสสัยไว้ไม่ไหวึเอ่ยปาถามนายนใหม่ออไป
ยุนฮยอ้อิามึฮยอนไปทุที่สิเพื่ออบแทนบุุ
“ันะไปหาึฮยอน
นาย็อยู่เฝ้าเ็นนั้นไปนั่นแหล่ะ เี๋ยวันลับมา” ึฮยอนอบเพื่อลายวามสสัยับยุนฮยอ
ึฮยอน่วยีวิยุนฮยอไว้็ริ
แ่เา็ไม่ไ้้อารให้ยุนฮยอิว่าเป็นบุเป็นุหรอนะ
“ุึฮยอนะไปหาุ
‘เว
ึฮยอน’ สินะรับ” ยุนฮยอถามอีรั้
อี
ึฮยอนเป็นเพื่อนับ เว ึฮยอน
แน่นอนว่าพวเาทั้สอเป็นแวมไพรเหมือนันและเว ึฮยอนเป็นนเปลี่ยน อี
ึฮยอน้วยัวเอ
เว
ึฮยอนเป็นแวมไพรเลือบริสุทธิ์เรื่อนี้ยุนฮยอทราบี
ยุนฮยออิามึฮยอนมา่อนที่ะรู้ว่านายอเาเป็นเพื่อนับเลือบริสุทธิ์อย่าุเว
(เพื่อให้่าย่อารอธิบายเ้าะเรียึรีว่า
ึฮยอน และะเรียท็อปว่า เว)
ทีแรยุนฮยอ็ใไม่น้อยที่นายอเาเป็นเพื่อนสนิทับเว
ยุนฮยอไม่ิว่าีวิน้อยๆ
อยุนฮยอะไ้มาใล้ิับพวเลือบริสุทธิ์หลายนระยะใล้ๆ แบบนี้
ไหนะ อี
ึฮุน มินโฮ ที่น่าใว่านั้นือ
ยุนฮยอไ้พบับพี่ให่อระูลเลือบริสุทธิ์อย่าเว ึฮยอน
“อืม
ฝาูบ้าน้วยนะยุนฮยอ”
“รับ” ยุนฮยอรับำึฮยอนและอุ้มแทฮยอนึ้นมาั้นสออบ้านเินไปทาที่แม่บ้านัห้อไว้ให้สำหรับแทฮยอน
วาแทฮยอนไว้บนเียเินเ้าห้อน้ำหยิบะละมัใบน้อยใส่ผ้าผืนเล็เทน้ำใส่
านั้นเินมาหาแทฮยอนเ็ทำวามสะอาร่าายและหยิบุอัวเอให้แทฮยอนสวมใส่
“นี่่ะยา ป้าไม่แน่ใว่าุแทฮยอนโนยาัวไหนมา
แ่ยานี่ะ่วยุแทฮยอนนะะ ถ้ารั้แรมันีึ้น ป้าะทำมาให้อี
แ่ถ้ามันยัไม่ไ้ผล ป้าะเปลี่ยนสูรนะะุยุนฮยอ” ป้าแม่บ้านส่แ้วใส่ยาให้ยุนฮยอ
ยุนฮยอรับมาและรอใส่ปาแทฮยอน
นิ้วเรียวยาวเ็ราบยาที่ไหลเลอะ้าริมฝีปาออแล้วผละออมายืนมอแทฮยอนอยู่ห่าๆ
“อืออ…”
“แทฮยอน” ยุนฮยอรีบพุ่เ้าหาร่าเล็ที่นอนอยู่บนเีย
้วยวามีใหรืออะไร็แล้วแ่ยุนฮยอไม่ิว่าแทฮยอนะฟื้นร่าายไ้เร็วนานี้
แทฮยอนปรับสายาให้เลิพร่ามัวมอไปรอบๆ
ห้อพบว่าสถานที่ที่ัวเออยู่อนนี้มันไมุ่้นาและอาาศที่นี่็เย็นว่าแถวบ้านอแทฮยอนมา
“ยุนฮยอ”
“่อยๆ
ลุนะ นายอาะปวหัวนิหน่อย” ยุนฮยอเ้าไป่วยแทฮยอนพยุับัวให้แทฮยอนลุไ้่ายึ้น
“ผม… แ่… อยู่ที่ไหน” แทฮยอนมอไปรอบห้ออีรั้และหยุสายาที่ยุนฮยอ
อนนี้แทฮยอนยัเื่อใใรไม่ไ้แม้แ่เพื่อนสนิทอย่าแยอที่บันมาหลายปียัแท้าหลัแสนเ็บปวนานี้
ับยุนฮยอที่เยทำานให้แยอะร้ายนาไหน
ที่พาแทฮยอนมานี่ะเลี้ยแทฮยอนเพื่อเอาเลือแทฮยอนใ่มั้ยล่ะ!
พลั!
แทฮยอนิไ้ันั้น็พลัยุนฮยอออาัวแล้วถอยห่าทันที
“ไม่ๆ
ผมไม่ทำร้ายุ ผม่วยุมาที่นี่” ยุนฮยอยมือสอ้าทำท่ายอมแพ้แล้วอให้แทฮยอนเื่อใ
“ที่นี่? ที่ไหน” แทฮยอนทวนำแล้วถามถึสถานที่ที่แทฮยอนอยู่ในอนนี้
ไม่ว่ายุนฮยอะมาไม้ไหน
แทฮยอน็วาใไม่ไ้
“ที่นี่ือบ้านอุึฮยอน
ุึฮยอนเป็นเพื่อนับุเว ุเวเป็นพี่ายอุมินโฮ”
ยุนฮยอเรียลำับให้แทฮยอนฟั
แทฮยอนั้ใฟัและิาม
วามสัมพันธ์นี้่าับ้อน
“มินโฮเหรอ?”
“รับ? ุมินโฮทำไมเหรอ” ยุนฮยอสสัยว่าแทฮยอนทวนื่ออมินโฮทำไมึถาม
“มินโฮเาเป็นแบบนายใ่ไหมยุนฮยอ” แทฮยอนใเ้นึัถามถึสิ่ที่มินโฮเป็นในอนนี้
“ุไม่รู้เหรอ
แล้วุบับุมินโฮมาไ้ยัไ” ยุนฮยอมวิ้ว
เอาเป็นว่าไม่ว่าพวนายอยุนฮยอะสร้าเรื่ออะไรไว้ยุนฮยอะเป็นนเล่ารายละเอียให้แทฮยอนฟัเอ
เผื่อแทฮยอนะเื่อใและวาใับยุนฮยอมาึ้น
ยิ่เวลาแบบนี้สภาพร่าายอแทฮยอนไม่สู้ีนั
แม้ะไม่วรบอแทฮยอนถึสถานภาพที่แปลออไป
แ่ถ้ารอให้แทฮยอนฟื้นร่าายึ้นมาแล้วบอวามริออไป
ยุนฮยอ็ไม่รู้ว่าแทฮยอนะทำใยอมรับสถานภาพอพวเาไ้หรือไม่
เอาเป็นว่าอนนี้ยุนฮยอะเป็นนบอเรื่อทุอย่าับแทฮยอนเอ
บอเรื่อทั้หมที่ยุนฮยอรู้
ถ้าแทฮยอนยัสสัยอี
แทฮยอน้อถามับมินโฮเอ
“ผม็ไม่รู้…” แทฮยอนนึย้อนลับไปในอีถึวันเ่าๆ
ที่ผ่านมา
ยอมรับว่า่วแรแทฮยอน็ไม่พร้อมรับมือับสภานาร์ที่ผ่านมาไม่ทัน
แล้วยิ่มารู้ว่ามินโฮไม่ใ่มนุษย์แ่เป็นอะไรที่เหนือว่านั้น
แทฮยอนไม่ไ้ลัว
แทฮยอนแยแยะไ้
ถ้ามินโฮะทำอะไรแทฮยอนล่ะ็
ป่านนี้แทฮยอนไม่มาหนีหัวุหัวุนโนแยอรอยาบ้าๆ
นั่นใส่ปาแล้วมินโฮไม่มาามให้ลับบ้านทุวี่ทุวัน
เออ!
็ลัวแหล่ะ
แ่ถ้ามินโฮิร้ายับแทฮยอนริมินโฮทำไปนานแล้ว
แทฮยอน้อเินหน้า่อ
แทฮยอนะไม่มปรัับอี
“เอาล่ะ
แทฮยอนฟัผมนะ แม้เรื่อที่ผมเล่าะับ้อนไปหน่อย แ่ผมะเล่าเท่าที่ผมรู้”
ยุนฮยอเอื้อมมือไปุมมือแทฮยอนเรียสิให้แทฮยอนลับมาฟัยุนฮยอ
“นาย็รู้เหรอ”
“ผมเป็นแ่แวมไพรหาแถว
แ่ผม็รู้้นำเนิอแวมไพร
ผมายไปแล้วแ่โีทีุ่ียมา่วยีวิผมทำให้ผมเิมาใหม่อีรั้
ผมึ้ใริๆ ผมึิามุียั้แ่นั้นมาและผมไ้มาเอุแยอ” ยุนฮยอหยุเว้น่วแล้วมอไปที่แทฮยอน
แทฮยอนยัั้ใฟัไม่ไ้มีทีท่าใ
“่อสิ” แทฮยอนเย่ามือยุนฮยอบอให้เล่า่อ
“ุแยออให้ผมับยูยอมไป่วยทำานเพื่อแลับบุุทีุ่ีย่วยผม
ุแยอเป็นหลานสาวอุีย ผมไม่ิว่าสิ่ที่เธอให้ทำมันะเป็นาร่ามนุษย์
ริๆ แล้วผม็ไม่ใ่นีอะไรแ่ผม็ไม่เย่าใร ผมรับปาุแยอแล้วว่าผมะ่วย
านั้นผม็เริ่มไประรานแทฮยอนับพี่ายนระทั่านสุท้ายผมับัวุมาแล้วุึฮุนและุมินโฮมา่วยแทฮยอน
ผม็ัสินใลาาานเน่าๆ นั่น ืนนั้นผมำลัะายแล้วุึฮยอนมา่วยผมไว้
บุุาร่วยีวิรั้นั้นทำให้ผมอิามุึฮยอนมานถึวันนี้และผมิว่าุแยอะไม่หยุนว่าแทฮยอนะสิ้น
ผมึลับไปหาุและมัน็ริอย่าที่ผมิ
ผม่วยุลับมาพัที่บ้านอุึฮยอน”
“แล้วอนนีุ้ึฮยอนอนายไปไหนแล้วล่ะ” แทฮยอนถามััหวะ
แทฮยอนแ่อยารู้หน้าาอเ้านายนใหม่อยุนฮยอ็เท่านั้น
“ุึฮยอนไปหาุเวรับ
ุเวเป็นพี่ายนโอเลือบริสุทธิ์”
“เลือบริสุทธิ์เหรอ” แทฮยอนัอีรั้เพราะำว่าเลือบริสุทธิ์นี้ที่แยอเยเล่าให้แทฮยอนฟัแล้วเล่าถึพี่น้อึฮุนและมินโฮที่เป็นเลือบริสุทธิ์
“รับ
พวเาเป็นเลือบริสุทธิ์เิาพ่อและแม่ือแวมไพร พวเามีันอยู่เ็น
แน่นอนว่าุึฮุนและุมินโฮเป็นเลือบริสุทธิ์เหมือนัน”
ุพระ!
แทฮยอนยมือทาบอ
เรื่อที่ไม่ิว่าะมีอยู่ริบนโลใบนี้มันไ้เิึ้นแล้ว
มันมีแยแยะ้วยเหรอแวมไพรเลือบริสุทธิ์ับแวมไพรธรรมาเนี่ย
“แล้วนาย่าับพวเลือบริสุทธิ์ยัไเหรอ” แทฮยอนยับนั่หลัรั้ใฟัยูนฮยอเล่าอีรั้
“ผมเิมาาารั
แ่พวเาเิาพ่อแม่แวมไพร
ผมไม่มีวามสามารถอะไรโนแ็ายไม่ไ้ื่มเลือ็าย
แ่พวเา่าไม่ายและทั้เ็นมีวามสามารถที่่าัน
ึ่ส่วนัวผมผม็ไม่รู้ว่าแ่ละนมีวามสามารถเพาะัวอย่าไร
แทฮยอน้อถามุมินโฮเอาเอนะรับ”
“ใระล้า” แทฮยอนทำหน้าเหยเสะบัหัวแล้วลับมาั้ใฟัยุนฮยอ่อ
“อ้อ! แล้วแทฮยอนเยเอุีวอนบ้าไหมรับ” ยุนฮยอเพิ่นึออว่าีวอนอบึ้นไปหามินโฮและึฮุนบ่อยๆ
แทฮยอนอยู่ับมินโฮลอน่าะเอีวอนบ้า
“เหมือนะเยเอนะ
ทำไมเหรอ” แทฮยอนนึถึนที่ื่อีวอน
็ำไ้ว่าเหมือนะเยเห็นนะ แ่นานแล้วล่ะนานนเือบลืม
“ุีวอนนั่นน้อเล็รับ
เาอบึ้นไปหาุึฮุนและุมินโฮบ่อยๆ”
ฮะ!
ีวอน็้วยเราะ
นี่ในีวิอแทฮยอนะมีใรมาแบบปิสันไหม
แยอ ีู
เนนี่็แม่ม
มินโฮ ึฮุน ีวอน
ยุนฮยอ ีย็แวมไพร
เหมือนีวิแทฮยอนมาประเนเลือให้พวแวมไพรถึบ้านเลยนะ
“แล้วเ้านายอยุนฮยอนี่็…” แทฮยอนหันไปถามยุนฮยอถึเ้านายนใหม่
“รับ
เาเป็นแวมไพรเหมือนัน”
โอยยย… ะเป็นลม
“แล้วพวนายะไม่รุมื่มเลือผมใ่ไหม” แทฮยอนถามล้าๆ
ลัวๆ แทฮยอนหลวมัวมาับยุนฮยอไ้ยัไัน
้าย็แวมไพร
วา็เลือบริสุทธิ์
แ่ถ้าแทฮยอนมาอยู่ที่บ้านอึฮยอนแบบนี้
อีไม่นานมินโฮ็้อมาหาแทฮยอนน่ะสิ
แ่แทฮยอนยัไม่พร้อมเอหน้ามินโฮอนนี้นะ
แทฮยอนทำัวไม่ถู
“ฮะๆ” ยุนฮยอแอบหัวเราะบ่อยๆ
นี่แทฮยอนสิีหรือเปล่า
โนยานเพี้ยนไปเลยเหรอ พวเา้อื่มเลือ็ริแ่ไม่ไ้หมายวามว่าะ้อื่มเลือลอเวลา
“ำอะไร” แทฮยอนหรี่ามถาม
ถ้าะมาื่มเลือแทฮยอนอเป็นวันละนนะ
แทฮยอนลัวะผลิเลือให้ไม่ทัน
ไม่ั้น็ูเลือแทฮยอนให้ายไปอนนี้เลย
“ไม่มีใรทำอะไรแทฮยอนทั้นั้นแหล่ะรับ
เอาเป็นว่าเรื่อที่ผมเล่าเป็นเรื่อที่ผมพอะรู้และผมิว่าแทฮยอนวรรู้ไว้
แ่ถ้าลลึมาว่านี้ผมไม่รู้หรอนะรับ แทฮยอน้อเ็บไปถามพวเาเอ” ยุนฮยอยิ้มบา
“แ่นี้็พอแล้ว” แทฮยอนยิ้มเื่อน
แ่นี้็เป็นประโยน์ับแทฮยอนมาแล้วล่ะยุนฮยอ
ถ้ายุนฮยอรู้มาว่านี้เรว่าแทฮยอนสมอแาย่อน
เรื่อแบบนี้็มี้วย?
“แทฮยอนพัผ่อนเถอะ
ถ้าอยาไ้อะไรเพิ่มเิมบอผมไ้
อีสัพัะมีป้าแม่บ้านนำยามาให้ทานนะรับับพิษเ่าๆ ออ ” ยุนฮยอันให้แทฮยอนนอนราบับเียึผ้าห่มึ้นลุมร่าแทฮยอน
ส่ยิ้มบาให้านั้น็เินออาห้อ
“ป้าแม่บ้านเป็นแบบพวนายหรือเปล่า” แทฮยอนระเ้ัวลุึ้นนั่ถามหน้าาื่น
ยุนฮยอะัเท่าที่ำลัะเินออาห้อหันมาส่ยิ้มแล้วเินลับมานั่ที่เียามเิม
“เปล่ารับ
เธอเป็นมนุษย์แ่ลูายอเธอเป็นพ่อม สามีเธอเสียั้แ่ลูเธอยัเ็แ่โีทีุ่ึฮยอนรับเธอมาูแล
เธอึมาเป็นแม่บ้านอยูแลที่นี่
แ่ลูายอเธอ็น่าะเรียนที่เียวับแทฮยอนนะรับ”
“ริเหรอ”
“รับ
เาเ่มาเลยนะรับเรื่อปรุยาถอนพิษอะไรพวนี้” ยุนฮยอบอสรรพุลูายอป้าแม่บ้านให้แทฮยอนฟั
ะว่าไปพวเ้านายอยุนฮยอนี่เป็นนีเหมือนันนะ
รับนนู้นนนี้มาเลี้ย
แ่อาะรับมาเลี้ยไปเป็นอาหาร็ไ้นะใรนะรู้
แ่ถ้าเป็นอาหารป่านนี้ป้าแม่บ้านเธอายเพราะาเลือไปแล้ว
เออ่ามันเถอะ
บารั้แทฮยอน้อเปิใรับสิ่ใหม่ๆ
เ้ามาในีวิบ้า ีวิแทฮยอนะไ้มีสีสัน
“อ่าา…” แทฮยอนอบเบาๆ
และเอนัวลนอนับเีย
ยุนฮยอับผ้าห่มึ้นลุมร่าแทฮยอนแล้วเินออาห้อนอนอแทฮยอนไป
“เธอูหวาลัวแ่็อยาเรียนรู้สิ่ใหม่ๆ
นะะ”
ยุนฮยอปิประูสนิทแล้ว็หันลับมาเป็นัหวะที่ป้าแม่บ้านเินเ้ามาหาพอี
เธอึแอบูแทฮยอนยิ้มๆ
“ผมิว่าแทฮยอนวรไ้พัแล้ว
เาเอเรื่อร้ายๆ มา่อน้าเยอะ” ยุนฮยอหันไปอบป้าแม่บ้านยิ้มๆ
ยุนฮยอไม่น่าหลวมัวรับำแยอเลย
ไม่อย่านั้น
แทฮยอนไม่้อมานอนป่วยแบบนี้
แ่ร่าายอแทฮยอน็ฟื้นฟูไ้เร็วว่ามนุษย์ปินะ
“ินอูลอทำยาถอนพิษไว้เยอะแยะเลย
ป้าว่าะรอินอูลับมาแล้วะให้ทำยาถอนใหุ้แทฮยอน ุยุนฮยอว่าีไหมะ” ป้าแม่บ้านับ้อมือยุนฮยอให้เินออมาห่าๆ
าห้ออแทฮยอน เพราะลัวว่านป่วย้านในะไ้ยิน
นป่วย็้อนอนพัออมแร
“รับ”
“ยินี้อนรับลับบ้านรับุึฮยอนทั้สอ” ยุนฮยอวิ่หน้าั้ทันทีที่เ้านายลับมาถึบ้าน
พอมาถึหน้าบ้าน็เห็นว่าเว
ึฮยอนามเ้านายอัวเอมา้วยและมีายร่าสูอีนามิเวึฮยอนมา
“ยุนฮยอ
นี่านอู เป็นเ็ใหม่อึฮยอน” อี
ึฮยอนมอมาที่ยุนฮยอเห็นยุนฮยอมอมาที่หนุ่มน้อย้านหลั เว ึฮยอนึบอให้ลายวามสสัย
ยุนฮยอพยัหน้ารับแล้วนำทาเพื่อนอเ้านายไปที่ห้อนั่เล่น
เ็ใหม่อเว
ึฮยอนไม่ไ้หมายวามว่าเ็เินว
เพื่อนอเามีรสนิยมที่แปลว่าน้อนอื่นๆ
เวอบวามท้าทายและอบทำารทลอับร่ามนุษย์ที่ใล้าย
เ็น้อย อ
านอูนนี้ เว
ึฮยอนเอที่แม่น้ำใล้บ้านเห็นเ็นนี้นอนหายใโรยรินเหมือนำลัะาย เว
ึฮยอนึอุ้มลับบ้านและทำารทลอ นทำให้เ็น้อย อ
านอูเิใหม่มาเป็นแวมไพรแบบเ็มัว
ไม่ใ่ว่าเว
ึฮยอนะทลอสำเร็ทุน บาน็ายบาน็เป็นแวมไพรสมบูร์แบบ แ่มีเ็อยู่นนึที่เว
ึฮยอนทำพลา เาลายเป็นลูรึ่แวมไพรมนุษย์ เ็นนั้นเพิ่มวามสนใให้เว
ึฮยอนไม่น้อย เว ึฮยอนึปล่อยเ็นนั้นให้ไ้เผิโลภายนอ
โยส่นับาูลอเวลาไม่ให้เ้าัวรู้
และมาถึอนนี้
อี ึฮยอน็มั่นใว่าเ็น้อยนที่เว
ึฮยอนทำารทลอผิพลานั้น็ยัไม่รู้ัวเอว่าไม่ใ่มนุษย์ธรรมา
ทุนบนโลใบนี้ที่ใล้าย้อมีารเปลี่ยนแปลทา้านร่าาย
โย เว ึฮยอนเพื่อนอเานั่นเอ
มันเป็นรสนิยมที่แปลริๆ
แ่เพื่อนมันอบ
อี ึฮยอนนนี้็ไม่สามารถรั้ารระทำอเพื่อนไ้
ส่วนเ็านอูนนี้
เว
มันปล่อยอยู่บ้านให่นเียวไม่ไ้เพราะเ็มันเพิ่เิใหม่มันะหิวมาว่าแวมไพรทั่วไป
ะนั้นเว มัน้ออยให้เลือเ็นี่่อน้าะลอเวลา
ยัไม่มีใรในบ้านให่อาสามาูแลานอูสัน
และวันนี้เา็ไปบอารมาอแทฮยอนให้เวรับรู้
มันึทิ้บ้านแล้วลาานอูมาบ้านออี ึฮยอน
มันะื่นเ้นทำไม็ไม่รู้
แ่มันบอับึฮยอนว่า
มันสนใเ็แทฮยอนมา เาึยอมให้เวามมา
“ันะึ้นไปูแทฮยอนหน่อย” เว
พูแล้วเินึ้นไปั้นบนามลิ่นแทฮยอนนมายืนที่ประูห้อห้อหนึ่
ยุนฮยอมอไปที่เ้านายนใหม่มวิ้ว
เว ึฮยอนมาหาแทฮยอนทำไม แล้วพวเารู้ััน่อนหน้านี้้วยเหรอ
“พ่อลูเาเอัน
นายะไปไหน็ไปไป” ึฮยอนอบยุนฮยอหัวเราะเบาๆ
ไม่ให้สถานาร์ในบ้านมันน่าอึอั
เารู้ว่ายุนฮยอไม่อบให้นนอเ้ามาในบ้าน
แ่เว มันพาานอูเ้ามาแล้วเว็มีท่าทาแปลๆ ่อแทฮยอน
ยุนฮยอ็้อสสัยเป็นธรรมา แม้ึฮยอนะแล้อำว่าพ่อลูเาเอัน็เถอะ
เรื่อบาเรื่อยุนฮยอ็ไม่วรรู้นะ
ถ้าึฮยอนอยาบอยุนฮยอ็ไม่้อถามให้เปลือน้ำลายหรอ
เว
ึฮยอนถือวิสาสะเปิประูห้อนอนอแทฮยอนแล้วเินไปยืนมอร่าน้อยที่ปลายเีย
ร่าน้อยใ้ผ้าห่มนอนหายใเ้าออเป็นัหวะ้าๆ
ไม่ไ้รับรู้ถึารมาอเา
มันเป็นผลีที่เาะมอแทฮยอนใล้ๆ
แบบนี้
เ็นนี้เว
ึฮยอนไม่เอนานมาแล้ว มาเอันรั้นี้เ็นนี้โนานี้เียวเหรอ
แล้วมินโฮน้อายอเาปล่อยให้แทฮยอนมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ
ทำไมถึไม่ามมา สสัยเา้อทำอะไรสัอย่าแล้วล่ะมั๊
ึฮยอนเินเ้าไปใล้แทฮยอน้าๆ
สอมือหนาึผ้าห่มออสายามสีแเพลิมอมาที่อออแทฮยอนแล้วโน้มหน้าเ้ามาใล้
านั้นเี้ยวมเาะเนื้อาวน้ำเลือสีแไหลออมาามรอยเี้ยวอึฮยอน
ึฮยอนใ้ลิ้นเลียเลือแทฮยอนเ้าปาแล้วปิแผลแทฮยอนไม่ให้เลือไหล
(น้ำลายอเลือบริสุทธิ์สามารถรัษาารไหลอเลือารอยเี้ยวไ้)
“อื้ออ”
แทฮยอนราออมาเบาๆ
แล้วพลิัวหันหนีึฮยอน
เลือเ้าปาึฮยอนแล้ว
ทำให้ึฮยอนรับรู้ว่าเ็นนี้โึ้นว่าแ่่อนมา รออีไม่นานแทฮยอน็โเ็มที่
หึ
โีริๆ
ที่เพื่อนสนิทอเา่วยีวิยุนฮยอและโีั้นสอที่ยุนฮยอพาเ็น้อยแทฮยอนมาที่บ้านอเพื่อนเา
ทำให้เว
ึฮยอนนนี้ไ้พบับแทฮยอนอีรั้
มินโฮมัน็ยัโ่มอไม่ออว่าแทฮยอนไม่ใ่นธรรมา
ูเลือแทฮยอนไปั้มาั้มายแ่มันไม่รู้เลยว่าเมียมันแปลว่ามนุษย์นอื่น
นอาร่าายะรัษาแผลไ้ไวแล้วแทฮยอนยัมีวามสามารถพิเศษอีหนึ่อย่าแ่เ้าัวยัไม่รู้
อ่า…
รอไว้แทฮยอนโว่านี้
เว ึฮยอนะบอเอ็แล้วัน
อนนี้็รอให้มินโฮมาหาแทฮยอน่อนล่ะนะ
ึฮยอนับผ้าห่มลุมร่าแทฮยอนแล้วเินออาห้อ้าๆ
“อู๊ยย
ุแทฮยอนไม่้อ่ะไม่้อ ป้าทำเอ” ป้าแม่บ้านรีบวิ่มาัแทฮยอนที่ยืนถือมีเรียมหันผั
ป้าแม่บ้านไม่ิว่าแทฮยอนะื่นเร็วนานี้
เมื่อืนินอูลับมาบ้าน
ป้าแม่บ้านึวานให้ลูายทำยาถอนพิษให้และนำไปให้แทฮยอนื่ม
พอรุ่เ้าแทฮยอนเินป๋อมาถือมีะหั่นผัเสียแล้ว
“ผมอยา่วยนี่
ให้ผมนอนเป็น่อยบนห้ออย่าเียว ผมเหา” แทฮยอนหน้าหิปล่อยมือออามีมาทำปาู๋ใส่ป้าแม่บ้าน
ป้าแม่บ้านีแนแทฮยอนเบาๆ
“ถ้าุึฮยอนมาเห็นว่าุแทฮยอนทำานบ้าน
ป้าโนุแย่เลย” ป้าแม่บ้านหยิบมีแล้วหันไปหั่นผัเอไม่รอให้แทฮยอนถามอะไรมา
็หยิบผัโยนใส่หม้ออย่าเร็ว
แทฮยอนอ้าปา้ามอารระทำอป้าแม่บ้าน
นี่ป้าแม่บ้านหรือเฟระทะเหล็ทำไมทำอาหารล่อนานี้
“เาไม่อยู่บ้าน้วย้ำะมาว่าอะไรผมล่ะ” แทฮยอนเินอ้อมไปอี้านอโ๊ะทำอาหารแล้วหยิบแรอทมาเรียมปอเปลือ
“หยุ! ถ้าไม่หยุป้าโรธ” ป้าแม่บ้านี้นิ้วสั่ให้แทฮยอนวามีปอแรอทล
แทฮยอนมุ้ยหน้าทำปาู๋อีรั้
ไอ้นู้น็ไม่ไ้
ไอ้นี่็ไม่ให้
แทฮยอนเหมือน่อยินแล้วววววว
“โอเ
ผมหยุแล้ว” แทฮยอนยสอมือึ้นเหนือหัวยอมแพ้ให้ป้าแม่บ้าน
แทฮยอนเปลี่ยนมานั่เ้าอีู้ป้าแม่บ้านทำอาหาร
“นั่เยๆ
รอป้าทำเสร็แล้ว่อยลมาทาน” ป้าแม่บ้านสั่โยไม่ไ้หันมามอแทฮยอน
แทฮยอน็ะเ้อ้ายมอวาูว่าป้าแม่บ้านทำับ้าวอะไร
ส่วนัวแทฮยอนทำับ้าวไม่เป็น้วย้ำ หยิบับนู้นนี่นั่นเหมือนะทำเป็น
แทฮยอนอยา่วย
แทฮยอนอยู่เยๆ
แล้วเหา
“ป้าอยู่ที่นี่นานแล้วเหรอรับ” แทฮยอนอ้าปาถามมือ็หยิบแวาึ้นมาใส่ปาเี้ยวุ้ยๆ
อีมือ็มาัทรผมให้เ้าที่
ลมที่บ้านหลันี่่อน้าเย็น
นอ่อนแทฮยอนลุู่มือที่หยิบแวาใส่ปาเปลี่ยนมาลูบแนให้ไออุ่นัวเอ
“นานมา่ะ
ั้แ่ลูายป้ายัเ็ อนนี้ลูายป้าโเป็นหนุ่มแล้ว” ป้าแม่บ้านอบยิ้มๆ
มือ็ยัวุ่นอยู่ับารหั่นผั
แทฮยอนพยัหน้าเ้าใมอไปรอบๆ
ห้อรัวแล้วหันลับมามอป้าแม่บ้านอีรั้
“แล้วยุนฮยอไปไหนเหรอรับ”
“เห็นออไปับุึฮยอนั้แ่เ้ามืนะะ
น่าะไปบ้านให่”
แทฮยอนหยัหน้ารับรู้อีรั้และเปลี่ยนที่นั่ไปหลบมุมในที่ที่ไม่่อยโนลมพัผ่าน
“แล้วป้าไม่ลัวพวเาเหรอรับ” แทฮยอนหรี่าถาม
แทฮยอนทนเ็บวามสสัยมานานว่าะเอ่ยปาถามออไปแ่็ไม่ล้า
แ่วามอยารู้มันมีมา
ไหนๆ ็ไม่มีใรอยู่นอาแทฮยอนและป้าแม่บ้านแล้วแทฮยอนึัสินใถามออไป
“็ลัว่ะ
แ่ป้ารัุึฮยอนมา เา่วยีวิป้าับลูาย
หนี้บุุนี้ป้าไม่รู้ะใ้อย่าไถึะหม” ป้าแม่บ้านอบแล้วหันไปั้มใส่ามแล้วมาวาไว้บนโ๊ะทานอาหาร
“เาเยูเลือป้าบ้าไหมรับ” แทฮยอนเปลี่ยนที่นั่มานั่หน้าาม้ม
มือเท้าาถาม
“ไม่หรอ่ะ
พวุเาออไปหาเลือที่อื่น ปิลาวันถ้าไม่นอน็ะไปอยู่บ้านให่
เพราะอนลาวันุเาโนแสอาทิย์ไม่ไ้ ะว่าโนไม่ไ้็ไม่เิ
้อบอว่าโนไ้แ่ผิวอุเาทนแสไ้ไม่นาน แ่ยุนฮยอนี่สิโนไม่ไ้เลย” ว่าบ็เินไปั้าวแล้วมาวาไว้ที่หน้าแทฮยอน
แทฮยอนหยิบ้อน้อมึ้นมาั้าวเ้าปา
ลืมไปว่านี่ไม่ใ่บ้านอัวเอแ่็ถือวิสาสะิน่อน
่อนแทฮยอนะมาถึที่นี่แทฮยอนอ้วออไปหลายรอบ
ะนั้นอนนี้แทฮยอน้อเิมพลั
าที่ป้าแม่บ้านพูพวเลือบริสุทธิ์นี่็ไม่ธรรมาเหมือนันนะ
่า็ไม่าย
โนแสอาทิย์็ยัไ้
ี้ถ้ามีศัรูพวศัรู็หาวิธี่าพวเลือบริสุทธิ์ไม่ไ้เลยสิ
“ผมอถามอีอย่า” แทฮยอนรีบเี้ยว้าวในปาแล้วลืนลอเยหน้ามาุยับป้าแม่บ้านอีรั้
“พวเาทั้เ็ไม่มีพ่อแม่เหรอ”
“ำถามนี้ัว่าร้ายมา่ะุแทฮยอน
ใรเาไม่มีพ่อแม่บ้าล่ะะ” ป้าแม่บ้านหันมาหรี่ามอแทฮยอนแล้วลาเ้าอี้สีาวัวสูมานั่ฝั่ร้ามับแทฮยอนโยไม่ลืมั้าวมาเพิ่มอีามแล้วทานพร้อมันับแทฮยอน
“ผมหมายถึ
อนนี้พวเายัมี…” แทฮยอนลาเสียยาว ไม่รู้ะพู่อยัไ
เท่านี้็ละลาบละล้วีวิพวเามาพอแล้ว
“มี่ะมี
แ่แมุ่บานท่าน็เสียไปแล้วล่ะ่ะ มีแ่แม่อุปาร์
เพราะแวมไพรสาวเมื่อลอแล้วพวท่านะสิ้น ะเหลือ็แุ่ปาร์นี่แหล่ะ่ะ
ทีุ่เวท่านรัษาไว้ไ้”
ป้าแม่บ้านบอแทฮยอนพร้อมับัับใส่าม
แทฮยอนพยายามปะิปะ่อเรื่อเรื่อยๆ
มาอยู่บ้านหลันี้แทฮยอนรู้อะไรเยอะแยะไปหม
ถ้าเอมินโฮอีรั้แทฮยอนไม่รู้ะทำัวหรือทำหน้าอย่าไรี
รู้เรื่ออเาไปเสียหมนลืมไปว่าัวเอ็เป็นเพียมนุษย์นนึ
แ่มันันปาอยารู้อ่ะ!
“ป้ารู้ัรบทุนไหมอ่ะ” แทฮยอนยนิ้วึ้นมาเาแ้มแล้วั้าวเ้าปาทาน่อ
ป้าแม่บ้านเยหน้ามอแทฮยอนสายาุ
เ็นนี้ี้สสัยและอบเ็บ้อมูลเสียริ
แ่ถ้าไม่ใ่นสำัุยุนฮยอ็ไม่พามาพัที่บ้านแบบนี้หรอ
และูเหมือนเ็แทฮยอนนนี้ะไม่รู้อะไรเลยเี่ยวับประวัิพวุท่านอเธอ
“็พอรู้ั่ะ
แ่ป้าไม่เยเอรบทุนหรอ่ะ ปิพวลูๆ ทั้เ็ะอยู่แยโล
ป้าะว่ายัไีล่ะ เอาเป็นประเทศอเราแบ่เป็นสี่ส่วนนะะ
ส่วนบนะเป็นบ้านใหุ่เวึฮยอนเป็นนูแล ลไปอีเป็นุปาร์และุโอ
ลไปอีเป็นุอีและุลไปสุโลทะเละเป็นุ้วนและุิม
พวุเาะอยู่ันเป็นู่่ะ เผื่อใรเิปัหาอีนะไ้ไป่วยทัน” ป้าแม่บ้านทำไม้ทำมือแบ่โลอธิบายให้แทฮยอนเ้าใ
แทฮยอนมอามแล้วพยัหน้ารับ
แลูพวเาปรอประเทศเลยอ่ะ
เหนือ ลา
ใ้ เป็นอพวเาไปหม
“แล้วเามีวามสามารถเพาะแ่ละนอย่าไรบ้ารับ” แทฮยอนั้าวเ้าปาและถาม่อเพื่อเ็บ้อมูล
“เ็บ้อมูลเหรอะุแทฮยอน” ป้าแม่บ้านยิ้มำับเ็น้อยแทฮยอนรหน้า
เ็อะไรอบเ็บ้อมูล
เป็นเ็ที่น่าสนใี
“ผมยอมรับว่าเ็บ้อมูล
แ่ผมไม่รู้อะไรเี่ยวับพวเาเลยสัอย่า” แทฮยอนหยุทานแล้วยมือเท้าามอป้าแม่บ้าน
“ป้ารู้
แ่ป้าะบอไม่หม เพราะป้าิว่าุแทฮยอนเอพวุเาไ้ไม่รบ อ่า… ุเว็สามารถทา้านิ
สามารถสะิและสื่อถึพี่น้อนอื่นไ้”
แทฮยอนาโ
แบบนี้็มี้วย
สามารถมาอ่ะ แบบนี้เาเรียว่าวามสามารถพิเศษเพาะนริๆ
“่อรับ
่อเลย” แทฮยอนพยัหน้าโบมือให้ป้าแม่บ้านเล่า่อ
“ุอี็สามารถมอย้อนอีและรู้วามิไ้โยารื่มเลือ
ุพิเศษในเรื่ออพละำลั ป้าว่าพอแล้วมั้ะ”
แทฮยอนลืนน้ำลายลอ
ถ้าป้าบอแทฮยอนรบทุนแล้วถ้าแทฮยอนเอทุนพร้อมันล่ะ็ทุส่วนอร่าายแทฮยอนเป็นอัมพา
แ่ละนนี่เ็ๆ
ทั้นั้นเลย ะมีใรเิมาปิบ้าไหมนอาแวมไพรธรรมา
“พอ็ไ้รับ
ป้ารู้นานี้แปลว่าอยู่ที่นี่นานมาริๆ” แทฮยอนหัวเราะแ้เ้อยมือึ้นเาท้ายทอย
“นานมาเลยล่ะ่ะ
ทาน้าว่ะะไ้ทานยา” ป้าแม่บ้านีหลัมือแทฮยอนเบาๆ
บอให้ทาน้าวะไ้ทานยา
แทฮยอนะไ้หายไวๆ
เรื่อที่แทฮยอนรับรู้ในวันนี้มันมีประโยน์มาริๆ
มันทำให้แทฮยอนรู้ว่า
ีวิอแทฮยอนเหมือนฝุ่นผที่เมื่อพวเามาหายใรใล้ๆ
แทฮยอน็สามารถปลิวลอยไปในอาาศไ้
ทำไมถึูยิ่ให่แบบนี้ล่ะ
ฮืออออ
###
แทฮยอนอบเ็บ้อมูล
ีวิแทฮยอนำลัีึ้นและีวิอึยูนำลั่ำล
อยารู้ว่าพี่ฮุนร้ายแ่ไหนิามอน่อไปรับ
เ้าลายปมให้หลายปมแล้วน้าา มีใรามไม่ทัน็ลับไปอ่าน้ำอีรอบ ฮ่าๆๆๆ
อนนี้มาเบาสมอ เห็นอนที่แล้วหวีันแรเหลือเิน
ผ่อนลายนะรับเ็ๆ ผ่อนลายยยย
ผมเือนุแล้วนะว่าเนื้อหาส่วนนั้นอาทำร้ายิใ
แ่พวุ็ยัอ่าน หึๆๆๆๆ
เ้าเลยไ้อมเม้นแบบนี้มา ็ให้วามรู้สึอยาเียน่อไปอีแบบ
อย่าลืมเม้นๆๆ ให้ำลัใอุ้ม้วยนะ้าบบบ
<3
ความคิดเห็น