คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Episode : 16
EPISODE : 16
“เริ่มเลยนะ” เนนี่ระิบระาบับีูเพื่อนสาวทันทีที่เินเ้ามาในห้อเรียนแล้วเห็นแทฮยอนนั่เหม่อมอออไปนอหน้า่า
ูแทฮยอนะิวัเลยนะั้แ่วันนี้เป็น้นไปแะไม่มีวันไ้มีวามสุอี่อไป ั
ึยูน็เ่นัน ีูมอไปยัแทฮยอนที่นั่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว
อีไม่นานมินโฮและึฮุน็ะเป็นอพวเธอทั้สอ พวเธอพอะทราบมาว่ามีเ็นัเรียนายถูเรียพบเป็นารส่วนัวบ่อยๆ
หนึ่ในนั้นือนัม
แทฮยอนเพื่อนร่วมห้ออพวเธอและนัเรียนายอีน็ไม่ใ่นอื่นนไล พี่ายอมันนั่นแหล่ะ
แอบั่วับอาารย์ันทั้พี่ทั้น้อ
หน้าไม่อาย!
เิมาเป็นผู้ายเสียเปล่า
เอาับผู้าย้วยัน
เหอะ!
เธอิมาลอและมั่นใว่านัเรียนายทั้สออ่อยอาารย์อพวเธอ
ะไม่เรียอ่อยไ้ยัไ ทำทีเป็นไม่อบเบะปาี้
แ่็เห็นแอบเินามอาารย์ันทั้พี่ทั้น้อ ไม่พอนะ
สาย่าวอพวเธอยัรายานมาอีว่าพี่น้อู่นี้ไปบ้านออาารย์ันมาแล้ว้วย
พวเธอเ็บอาารพยายามะปล่อยพี่น้อู่นี้ไป
ิะว่าเป็นพวโริแอบามอาารย์
แ่พอมาเห็นาาว่าพวมันไปเที่ยว้วยันแล้ว็ไม่พ้นนอน้วยันมา้วย มันยิุ่ไฟในออสาวทั้สอให้ระพือึ้นมาอีรอบ
และรั้นี้พวเธอะไม่มีวันปล่อยพี่น้อู่นี้ไปอีแน่นอน
“ันไ้ยินมาว่าในโรเรียนเรามีอาารย์สอนเป็นแวมไพรแ่หลอนอื่นว่าเป็นพ่อม”
ีูเปิประเ็นระหว่าเินเียู่เ้ามาในห้อพร้อมับเนนี่
“โอ๊ะ! ัน็ไ้ยินมาว่าอาารย์ในโรเรียนเราูเลือเ็สาวหลัเลิเรียนบ่อยๆ
นะ” เนนี่รับ่ว่อทำหน้าอใเป็นอย่ามา
“แล้วยัมีอีว่าถ้าเ็นไหนไม่ยอมให้อาารย์ูเลือีๆ
นะ อาารย์็ะับ่มื่น้วย” ีูยัปั้นน้ำเป็นัวและในห้อนี้็ยัไม่มีนัเรียนนไหนึ้นมา
มีแ่แทฮยอนที่นั่อยู่ริมหน้า่า และพวเธอทั้สอที่พึ่ึ้นห้อมา
“ริอ๋อแ ทำไมโหร้ายั”
เนนี่ทำาโเท่าไ่ห่านะโนเสียัเรียวามสนใแทฮยอน แทฮยอนที่ทนไม่ไหวอี่อไป
่อมเสือที่มีอยู่แล้วทำให้อยารู้ไปันให่ แทฮยอนเยเอแวมไพรเมื่อหลายเือน่อนระหว่าทาลับบ้าน
แ่่วหลัมานี้แทฮยอน็ไม่เอแวมไพรนนั้นอีเลย แ่ลับมาเอพวยูยอมและยุนฮยอแทน
แทฮยอน็ยัไม่รู้้วยว่าใรบ่ารพวเาทั้สอ
“พวเธอไ้ยินมาาไหนันเหรอ” แทฮยอนเลิสนใวิวนอหน้า่าเินมาร่วมวสนทนาับเพื่อนสาวทั้สอ เนนี่ยิ้มในใ
ทำไมนัวนี้มันโ่อย่านี้ หลอนิหลอหน่อยมัน็เื่อ
อีมนุษย์หน้าโ่!
แโ่มานเนนี่ิว่ามินโฮทนอยู่ับแทฮยอนไปไ้อย่าไร
“โอ๊ยแทฮยอน เมื่อืนัน็เห็นนะ
หน้าาับล้ายับราเหมือนอาารย์ึฮุนม๊ามา” เนนี่ับแนแทฮยอนเย่าเบาๆ
พอให้รับรู้ว่าเนนี่อินับบทบาทนี้เหลือเิน แทฮยอนเห็นเนนี่อใ็ยิ่หลวมัวเื่อเ้าไปันให่
“ึฮุนเหรอ?” แทฮยอนมวิ้ว ถ้าอาารย์ึฮุนเป็นแวมไพร
มินโฮ็้อ…
“มันะใ่แน่เหรอเนนี่
อาารย์ในโรเรียนเรามีเป็นร้อยแมั่นใไ้อย่าไรว่าเป็นอาารย์ึฮุน” ีูรับบทไปเล่น่อ ีไหล่เนนี่เบาๆ ทำาลอแล่เหมือนับัวเอไม่เื่อ แทฮยอนมอามเพื่อนสาวทั้สอนุยัน
ไม่มีอะไรที่ทั้สอนนี้พูแล้วะไม่เป็นวามริ แม้พวเธอะบ้าผู้ายมา็าม
“น้อยไปสิีู วาสีนั้นมีอยู่ สอน
เท่านั้นแหล่ะในโรเรียนเราอ่ะ” เนนี่หันอบีูเน้นเสียำว่าสอนัๆ
้าๆ
มันะใ่เหรอ… มินโฮน่ะเหรอ
แ่มินโฮูไม่เหมือนแวมไพรเลยนะ
แล้วอีอย่าแทฮยอนยัไม่เยเห็นมินโฮื่มเลือเลยนี่ แ่อีในึแทฮยอน็ิว่ามินโฮไม่ไ้อยู่ับแทฮยอนลอเวลาะไปรู้ิรรมอมินโฮในแ่ละวันรบทุอย่าไ้อย่าไร
ไม่ริ!
แทฮยอนไม่เื่อ!
“มีวันหนึ่ันเห็นเหมือนอาารย์มินโฮทำท่าทาลับๆ ล่อๆ
หน้าประูโรเรียนเหมือนนัใรไว้แ่นนั้นไม่มา
ันเลยเินเ้าไปทัแ่พออาารย์หันมาเห็นัน อาารย์็เินหนีไปเลยอ่ะ” ีูทำท่านึยมือึ้นิ้มแ้ม เนนี่ไ้ทีเย่าแนีูยิๆๆ
“เออ! แ่ัน็ไม่เยเห็นอาารย์ทั้สอนออแเลยนะ
ใ่ไหมแทฮยอน” เนนี่หันมาึแทฮยอนให้เ้าร่วมวสนทนา
“…” แทฮยอนนิ่ิอยู่สัพัไม่ไ้อบเพื่อนสาวทีุ่ยันอย่าออรส
ะว่าไปแยอ็เยเล่าถึพวแวมไพรเลือบริสุทธ์ให้แทฮยอนฟัเหมือนันนะ
แล้ววันนั้นแยอ็ูลัวมินโฮมา แทฮยอนึ้อามไปส่แยอที่บ้าน ถ้า่าวไม่มีมูลีูเนนี่และแยอะเอาาไหนมาพู
“แทฮยอน นายเป็นอะไรไป” ีูเย่าแนแทฮยอนเพื่อเรียสิ
ูเหมือนสิแทฮยอนอนนี้ลอยไปไลแล้ว เนนี่ยิ้มมุมปาะใ
ไม่มีใระโ่เท่าแทฮยอนอีแล้ว หลอ่ายแบบนี้ระวัะายเร็วนะหนุ่มน้อยแทฮยอน
“แทฮยอน เฮ้!” แยอเินเ้ามาในห้อั้แ่เมื่อไหร่ไม่รู้เินปรี่เ้ามาเย่าัวแทฮยอน
แทฮยอนพอไ้สิ็หันมอนที่เย่าัวเอ
“แยอ” แทฮยอนเรียื่อแยอแล้วหันมอีูและเนนี่
ีูและเนนี่มอแทฮยอนอย่าๆ ไม่รู้แทฮยอนเป็นอะไรอยู่ๆ ็เียบไป
“นั่เหม่ออะไร บอันหน่อย” แยอเินไป้านหลัแทฮยอนบีบไหล่บาเบาๆ
“ีูเนนี่” แทฮยอนเรียื่อเพื่อนสาวทั้สอ
ีูและเนนี่หันมอแทฮยอนพร้อมัน “ถ้ามี่าวอะไรอี
บอัน้วยนะ”
“ะีเหรอ” เนนี่ลูบแนแทฮยอนเป็นารให้ำลัใ
โถ่… แทฮยอนน้อย
นายะใไม่น้อยเลยสินะ เนนี่ทำท่าสสารแทฮยอนับใ
นี่ถ้าให้เนนี่และีูแสหนัไ้ราวัลหินำยอเยี่ยมแห่ปีอ่ะ
“ันอยาฟัอี” แทฮยอนอบแล้วึแยอให้ไปนั่ที่อัวเอ
“เธอสอนเล่าอะไรให้นายฟัเหรอ” แยอที่ไม่ไ้รู้เรื่ออะไรเลยนั่ที่เ้าอี้หมุนัวมาทาแทฮยอน
ยืัวรวามือที่าแล้วั้ใฟั
“พวเธอเล่าว่าอาารย์มินโฮและอาารย์ึฮุนเป็นแวมไพร”
“ว๊าย!” แยอยมือึ้นปิปา
เรื่อที่แยอิเมื่อนานมาแล้ว็มีนิเหมือนัน
“พวเธอบอว่าเหมือนะเห็นอาารย์มินโฮและอาารย์ึฮุนแ่พอเรีย พวเา็เินหนี
ันิว่าถ้าพวเาไม่ไ้แอบทำอะไรผิ พวเาะเินหนีทำไม” แทฮยอนมวิ้วิหนั
ไม่มีอะไรที่ะทำให้แทฮยอนเรียไ้อีแล้ว
“มัน็รินะ แ่ัน็ไม่เยเห็นอาารย์ูเลือใรนะแทฮยอน” แยอเริ่มยเหุผลอื่นมาวาไม่ให้เพื่อนไว้เว่
“เพราะพวเารู้ว่าเธอือเพื่อนสนิทันไ พวเาถึไม่ทำให้เธอเห็น”
“ันเป็นเพื่อนนายแล้วมันเี่ยวอะไรอ่ะ
นายพูเหมือนนายเป็นนสำัออาารย์ั้นแหล่ะ” แยอพูแบบไม่ีเรียส
ีแทฮยอนหนึ่ทีแล้วหันลับมานั่ที่อัวเอ ำอบอแยอทำให้แทฮยอนนิ่ไป
นสำัเหรอ?
มินโฮไม่เยบอว่าแทฮยอนเป็นนสำั
และที่เป็นอยู่อนนี้็ไม่มีสถานะ้วย แทฮยอนปรับสีหน้าให้เป็นปิสูลมหายใเ้าลึแล้วพู่อ
“ืนนี้ันนอนบ้านเธอนะ” แยอมอแทฮยอนๆ เพื่อนอเธอิมาไปริๆ
แหล่ะ
“เพื่อให้นายสบายใ นอนบ้านัน็ไ้” แยอยิ้มบา เพื่อนลำบา
เพื่อน็้อ่วยเพื่อนี
ืนนี้มินโฮมารอรับแทฮยอนลับบ้าน้วยัน
เป็นืนแรที่มินโฮไม่ไ้มาทำานนี่โรเรียนแห่นี้ึไม่ไ้รับอนุาให้เ้าไปรอ้านใน
รอแล้วรอเล่าแทฮยอน็ยัไม่เินออมาหรือว่าวันนี้แทฮยอนะเลิไว แ่ถ้าเลิไวแทฮยอน็้อรอมินโฮสิ
ะบอว่ามินโฮออาบ้าน่ำเินไป็ไม่น่าใ่ มินโฮสัหร์ใแปลๆ
ลัวว่าแทฮยอนะถูับัวไปอี
นั่น!
เนนี่ับีู
มินโฮเินเ้าไปหาเพื่อนร่วมห้ออแทฮยอนที่เินหัวเราะันออมาหน้าประูโรเรียน
“อโทษนะรับ”
“อันยอ่ะอาารย์” สาวทั้สอหยุเินมอมาามเสียเรีย
ีูแอบรี๊สในใที่เป็นมินโฮ ีูอยาไ้รับโอาสารมารับอมินโฮา
“เห็นแทฮยอนหรือเปล่ารับ พอีผมมีธุระส่วนัวับแทฮยอน” มินโฮรัษาระยะห่าไม่ให้ใล้เินไป มินโฮไม่่อยอบเ็ทั้สอนนี้
แม้ะเป็นแม่มแ่นิสัยอพวนา็ไม่ไ้่าาพวอันธพาล
มินโฮรู้ว่าพวเธอไม่ธรรมา ไม่ใ่พลัที่ไม่ธรรมา
แ่เป็นนิสัยใอ่าหาไ้ลิ่นมินโฮ็รู้สึสะอิสะเอียน ถ้าุยันระยะร้อยเมรแล้วไ้ยินเสียมินโฮ็ะทำแบบนั้น
“แทฮยอนลับไปับแยอ่ะ
ถ้ายัไีูะเป็นนนำทาให้อาารย์เอนะะ” ีูวิ่มาเาะแนมินโฮแล้วรั้ให้เินาม
มินโฮืนัว
“ไม่เป็นไรรับ ผมพอะำบ้านอแยอไ้ อบุมารับีู” มินโฮอบและรีบเินออมาารนั้นทันที
“นัเนนี่ ันสวยไม่พอเหรอ” ีูระทืบเท้ารี๊สใส่หน้าเนนี่ทันทีที่มินโฮเินห่าไปไลไม่ไ้ยินเสียอพวเธอ
“แมันไม่มีุ้นล่ะมั๊ เาถึไม่สนใ” เนนี่ออหัวเราะเพื่อนสาว
นับ้านี่็เสือไมู่เวลา ใรเาให้ยิปืนไปรๆ แบบนั้น
อแบบนี้้อ่อยเป็น่อยไป
นัโ่!
“เี๋ยวบ ปาเสีย อ๊ายยย!!!” ีูระทืบเท้าิ้นเร่าๆ
ทำไมนะทำไม เหยื่อเินมาถึหน้าบ้านแ่ีูว้าไว้ไม่ไ้ แทฮยอน
แอยู่ไ้ไม่นานหรอ
โอ๊ยย!!
ีูหุหิ
เนนี่มอเพื่อนแล้วหัวเราะอบใ
ะบอีูอย่าไรี ถ้าเนนี่เป็นอาารย์มินโฮเนนี่็ทำแบบนั้น แล้วผีบ้าอะไรเ้าสิเหรอวิ่ไปเาะแนอาารย์แบบนั้น
ล!
มินโฮยิ่ร้อนใที่รู้ว่าแทฮยอนอยู่ับแยอ
ที่แทฮยอนไม่ลับบ้านมัน้อมีอะไร แทฮยอนิมินโฮะาย ะไปอยู่ับนอื่นไ้ยัไ
มินโฮรีบวิ่ไปบ้านอู่รี ว่าะไม่เลียอนนี้แล้วนะ แ่ในเมื่อมาบ้านแยอแล้ว็อุย้วยหน่อย็แล้วัน
มินโฮสัาว่าแุ่ย ะไม่ลแรับแยอเ็า
เพราะยัไเธอ็ผู้หิ
แอ๊…
แยอเินมาเปิประูทันทีที่มินโฮวิ่มาถึ
ยัไม่ทันไ้ยมือเาะประู้วย้ำ
“มาพบใรเหรอะ อาารย์มินโฮ” แยอยิ้มพริมใทำเหมือนไม่รู้เรื่อรู้ราวอะไร
“ผมมาามแทฮยอนลับบ้าน”
“มั่นใว่าแทฮยอนอยาะลับไปพร้อมับอาารย์เหรอะ” แยอยิ้มอย่าผู้มีัย
มินโฮหลับาแล้วถอนหายใเ้าเฮือให่ ว่าะุย้วยีๆ แล้วนะ
“อร้อล่ะ ถ้าแ้นนั็มาลที่ผม แทฮยอนไม่รู้เรื่อ” มินโฮใ้ไม้อ่อนในารเรา ริๆ
แล้วมินโฮะวิ่ึ้นไปเอาัวแทฮยอนลับบ้านเลย็ยัไ้
“ลูน้ออัน แ็ทำพวมันเือบาย” แยอออพิประูยิ้มหยัน
ิะใ้ไม้อ่อนเหรอ แยอไม่ไ้โ่นะ
“เหอะ” มินโฮหันหน้าหนีแม่มแยอ
แทฮยอนะรู้ไหมว่านที่แทฮยอนรัและพูุย้วยทุเรื่อ เธอะร้ายไ้นานี้
บาเ่ริเียว
“ลับไปเถอะ” แยอเรียมปิประูหนี
มินโฮรีบยันแนไว้ับประู อย่าไรเสียืนนี้มินโฮ็้อพาแทฮยอนลับบ้านไป้วยัน
มินโฮะไม่ปล่อยให้แทฮยอนอยู่ับแม่มใร้ายแยอ
“ใรเหรอแยอ” แทฮยอนะโนมาแ่ไล
เห็นเพื่อนสาวบอว่ามีนมาหาแ่ยืนุยหน้าประูั้นานไม่ยอมเ้ามาในบ้านสัที
“อุ๊ย! แทฮยอนำลัมาแหล่ะ”
“แล้วยัไ” มินโฮย้อนถาม
“ไม่รู้เหรอ แทฮยอนมันรู้ว่าแไม่ใ่น”
ึ!
มินโฮะัทำัวไม่ถู
แทฮยอนไปรู้มาาที่ไหน ใรมันบอ มินโฮไม่เยหลุให้แทฮยอนรู้เลยนะ
“มินโฮ…” แทฮยอนทนรอเพื่อนไม่ไหว
เินออมาหน้าบ้านะวนแมานั่ในบ้านเสียหน่อยแ่เมื่อเินมาถึแล้วพบับมินโฮยืนแนยันประูุยับแยอที่ำลัะปิประู็นึหวั่นใึ้นมา
แทฮยอนยัไม่ปัใว่ามินโฮือแวมไพร แ่แทฮยอน็้อป้อันัวเอไว้่อน
อย่าไระแยอ็เพื่อนอเา บันมานานรู้ไส้รู้พุ แทฮยอนยอมรับว่าอนนี้เาไว้ใแยอมาว่ามินโฮ
“อาารย์มินโฮมาน่ะ แทฮยอนะว่าอะไรไหมถ้าันะ…”
“ุลับไปเถอะ” แทฮยอนพูสวนทันทีที่แยอำลัะอบ
แยอปรับสีหน้าเป็นเพื่อนที่แสนีอแทฮยอนอีรั้
ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเิึ้น่อนน่านี้
แยอือเพื่อนแทฮยอน
แยอือนที่แทฮยอนไว้ใ
และแยอ็ะไม่ยอมให้แทฮยอนลับไปับมินโฮ
“ลับบ้านันเถอะแทฮยอน” มินโฮลมือลอร้อแทฮยอนทาสายา
แทฮยอนยืนนิ่ ใ็ลัวอีใ็อยาลับบ้านพร้อมับมินโฮ แทฮยอนยัไม่รู้แน่ัว่ามินโฮืออะไรันแน่
ะนั้นแทฮยอนวรอยู่ับแยอ่อน
“ผมะ…” แทฮยอนหยุนิ่ิหนั นี่มินโฮ อีน็แยอ
หนัใริๆ
“ันิว่าอาารย์มินโฮไม่ใ่แวมไพรหรอแทฮยอน” แยอทิ้ระเบิลูโไว้ระหว่านทั้สาม
แทฮยอนะัมอมินโฮ
มินโฮ้อแยอาเม็
แยอยิ้มมุมปามอมาที่ร่าสูหน้าประูบ้าน
เมส์เพิ่ะเริ่ม
มินโฮอย่าใร้อน่าแยอ่อน็แล้วัน เพราะถ้ามินโฮ่าแยออนนี้ แทฮยอน็ะรู้วามริว่ามินโฮือใร
ความคิดเห็น