คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Episode : 14
EPISODE : 14
“แทฮยอน!!” มินโฮะัเมื่อร่าที่อยู่ในอ้อมแนสลบาอทั้น้ำา
มินโฮัสินใ้อนแทฮยอนึ้นอุ้มแล้ววิ่ไปที่บ้านอัวเอ มินโฮวาแทฮยอนไว้ที่โฟาั้นล่า
ส่วนัวมินโฮวิ่ึ้นห้อหยิบเสื้อผ้าอัวเอบนห้อนอนเลือหาุที่แทฮยอนพอะใส่ไ้
านั้นหาะละมัใส่น้ำพร้อมผ้าผืนเล็เ็ทำวามสะอาร่าายให้แทฮยอน
มินโฮรีบวิ่ลมา้านล่าวาเสื้อผ้าและะละมัใส่น้ำไว้บนโ๊ะระทรลม้าโฟา
แทฮยอนยับัวทำให้มินโฮใื้น อย่าน้อยแทฮยอน็ยัรู้สึัวนะ อาะเพลียเพราะเสียเลือ็ไ้
มินโฮให้ำลัใัวเอ
ร่าสูหยิบผ้านหนูผืนเล็ในะละมับิหมา
เ็ามัวให้แทฮยอน สายาเหลือบมอทั่วร่าสำรวทุมุม รอยแผลพวนี้แทฮยอนะเ็บและทรมานไม่น้อยเลย
มินโฮลูบเบาๆ บนแผล ส่วนแผลร้อเท้าือุที่ให่ที่สุ
มันเป็นรอยแห้อเลือที่้อเท้าอแทฮยอน
ามัว็มีแผลเหมือนรอบเล็บ่วนและามแน็มีรอย่ำเหมือนโนบีบอย่าแร และมินโฮมั่นใมาว่าแผลพวนั้น้อเป็นฝีมือหนึ่ในสอนที่ับัวแทฮยอนไป
รอบลำอ็มีรอยเี้ยวหลายุ
มันายอายอยามาาไหนัน
ไม่มีมนุษย์นไหนผลิเลือไ้ทันภายในยี่สิบสี่ั่วโมหรอ
แล้วแวมไพรทุน็ไม่ำเป็นะ้อูเลือทุวัน มือใหม่ริๆ ูเพื่อวามอยู่รออัวเอสินะ
และอีสาเหุหนึ่น่าะมาาวามสะใล้วนๆ ูาแผลที่้ำมาผิปิ
เหอะ!
สารเลว!
“อืมม” แทฮยอนยับัวหันหน้าหนีไปอีทา
มินโฮึสิลับมาไ้รีบทำวามสะอาร่าายแทฮยอนให้เสร็โยเร็วและเปลี่ยนุให้ร่าเล็
มินโฮหยิบเสื้อผ้าุเ่าไปทิ้และนำะละมัใส่น้ำไปเ็บเ้าที่านั้นหยิบผ้าห่มผืนหนาบนห้อลมา้านล่าห่มลุมร่าอแทฮยอน
ระหว่าที่มินโฮยืนมอแทฮยอนสมอผลันิเรื่อ่าๆ นาๆ
ะทำอย่าไรให้แทฮยอนหายป่วยเร็ว ปิแทฮยอนรัษาแผลไ้้วยัวเอ
และแทฮยอนรัษาไ้เร็วมาว่านปิ แ่ร่าายแทฮยอนบอบ้ำนานี้ไม่มีทาที่แทฮยอนะรัษาัวเอไ้
ลำพัมินโฮ็พอะรัษาแทฮยอนไ้ แ่็รัษาไ้ไม่เร็วพอ
เอาวะ!
เป็นไเป็นัน
มินโฮเี้ยวที่ปาล่าอัวเอพอให้มีเลือไหลออมาไม่มาแ่็พอที่ะให้แทฮยอนไ้ื่ม
านั้นมินโฮ็ัท่าให้แทฮยอนนอนสบายที่สุ
มินโฮนั่้าโฟาที่แทฮยอนนอนอยู่้มลปล่อยให้เลือในปามินโฮไหลเ้าปาแทฮยอน
แทฮยอนอาะรู้สึหรือไม่รู้สึัวมินโฮไม่สามารถทราบไ้ แ่มินโฮรู้สึว่าแทฮยอนยอมลืนเลือที่มินโฮส่เ้าปาให้แ่โยี
ร่าสูไม่ไ้เปลี่ยนแทฮยอนแ่เลือแวมไพรบริสุทธิ์สามารถรัษาแผลาภายในอแทฮยอนไ้
ร่าเล็ื่มเลือมินโฮอย่าระหาย
มินโฮยอมให้แทฮยอนื่ม่อไปโยไม่ัืน ร่าบาเปลี่ยนมาึเสื้อมินโฮึเ้าหาัว
ปาบาัปาอมินโฮแล้วูเลือมินโฮเ้าปาอัวเอให้ไ้มาที่สุ
แทฮยอนไม่รู้หรอว่ามันืออะไร
แทฮยอนหิว…
แทฮยอนระหายน้ำ…
แ่เลือมินโฮมัน่าหวานนุ่มลิ้นแทฮยอนเหลือเิน
ไม่นานแทฮยอนหยุูเลือาปามินโฮปล่อยมือที่ับเสื้อวา้าลำัว มินโฮยับัวแทฮยอนัท่านอนให้ใหม่
ึผ้าห่มึ้นลุมร่า ยมือึ้นเ็ราบเลือที่มุมปาลวๆ
ไม่นานแผลอมินโฮ็สมานัวเอ
แทฮยอนื่นนอนในอนเ้าพบับวามแปลใหม่อบ้าน
บ้านหลันี้แทฮยอนยัไม่เยมา แทฮยอนไม่สามารถรู้ไ้เลยว่าเป็นอใร
อมินโฮเหรอ?
แล้วมินโฮอยู่ไหนล่ะ
แทฮยอนหย่อนเท้าลพื้นลุึ้นยืนเินสำรวบ้าน
สายาแทฮยอนเหลือบเห็นมินโฮยืนอยู่ริมหน้า่ามอออไป้านนอ
อนนี้็ใล้สว่าแล้วแทฮยอน้อเรียมัวอาบน้ำเพื่อไปโรเรียน
หยุเรียนอาทิย์หนึ่แล้ว แทฮยอนไม่วรพั ร่าบาเินไปทาที่มินโฮยืนอยู่
มือเล็สวมอเอวหนาาทา้านหลั มินโฮไม่ไ้หันลับมามอแ่เลื่อนมือลลูบมือบา
“ผมรู้สึสื่นั ไม่เ็บไม่ปวไม่เมื่อยรไหนเลย”
“เมื่อืนผมให้แทฮยอนทานยาแ้ปว ูสิแผลหายไม่เหลือรอยเลย” มินโฮพูไปมือ็ลูบมืออแทฮยอน
“ยาอมินโฮวิเศษสุๆ ไปเลย” แทฮยอนหอมแ้มมินโฮ “ผมไปอาบน้ำ่อนนะรับ” แทฮยอนผละมือาเอว
“ไม่พัหน่อยเหรอ”
“พัมาทั้ืนแล้ว” แทฮยอนยิ้มบา
เินเ้าไปหอมแ้มมินโฮอีรั้แล้วเินึ้นไป้านบน
แทฮยอนไม่รู้หรอว่าห้อมินโฮือห้อไหน แ่้านบนมีแ่สอห้อ แทฮยอนเลือเินเลี้ยววาเปิประูและิว่าห้อนี้น่าะใ่ห้ออมินโฮนะ
แทฮยอนถือวิสาสะเ้าไปในห้อเปิประูู้เสื้อผ้าหาุที่พอะใส่ไปโรเรียนไ้
แทฮยอนเลือเสื้อแนยาวสีเทาและาเายาวสีำ อาบน้ำเสร็แทฮยอนเินลมาั้นล่า
มอหามินโฮแ่็ไม่พบแล้ว มินโฮไปสอนที่โรเรียนแล้วล่ะ แทฮยอนเินเ้าไปในรัวหาอะไรลท้อ
แทฮยอนรู้สึหิว ถ้าไม่หาอะไรทานอนนี้ไส้แทฮยอนาแน่ แทฮยอนะไม่ทนไปทานอาหารที่โรเรียน
เินมาถึโ๊ะทานอาหารในรัวพบับถ้วยุปที่มินโฮทำทิ้ไว้
แทฮยอนหย่อน้นนั่ที่เ้าอี้สีาวและทานุปในถ้วย
เาเห็นโน้สีเหลือแผ่นเล็มีลายมืออมินโฮเียนำับไว้ว่า…
‘ื่มนะรับ
มันมีประโยน์่อร่าาย’
แทฮยอนยิ้มน้อยยิ้มให่หยิบแ้วน้ำที่ใส่น้ำสีแยึ้นรปาแล้วื่มอึๆ
ลอ
“อ่า” สื่นั
แทฮยอนไม่รู้ว่าน้ำที่ื่มมินโฮไ้ผสมเลืออัวเอลไป้วย
มินโฮอยาให้ร่าายแทฮยอนแ็แรรบร้อยเปอร์เ็น
แทฮยอนวาแ้วไว้ที่โ๊ะเรียมออาบ้านเพื่อไปโรเรียน
“เอ้าาา” เือบลืมไป แทฮยอนไม่มีรอเท้าใส่นี่นา
แทฮยอน้นหารอเท้าในั้นวาพบรอเท้าผ้าใบสามสีู่่แ่ละู่็ให่ๆ ทั้นั้น แ่มีหนึู่่ที่เล็สุ
แทฮยอนหยิบรอเท้าผ้าใบสีาวอมินโฮึ้นสวมใส่ หวัว่ามินโฮะไม่ว่าแทฮยอนนะ ร่าบารีบออาบ้านมุ่รไปโรเรียนทันที
“ทะ…แทฮยอน”
“ไีู เนนี่” แทฮยอนยิ้มทัทายเพื่อนร่วมห้อ
เินเ้ามาในห้อีูและเนนี่มอแทฮยอนแปลๆ แ่แทฮยอน็ไม่ไ้พูหรือสสัยอะไรเพราะเาไม่ไ้สนิทับสาวทั้สอนา้อมาุย้วยทุเรื่อ
“แทฮยอน!!” แยอเินเ้าห้อเอแทฮยอนนั่อยู่ที่โ๊ะอัวเอ
วิ่หน้าั้เ้าหาเพื่อนรัเินมาถึ็ึแทฮยอนอแนบอลูบผมลูบหลั
ไม่รู้ะพูอย่าไริ
ีใมา แยอีใมาๆ ที่แทฮยอนลับมาเรียน
“หายใ…ไม่…ไม่ออ” แทฮยอนันัวออาอแยอ แ่ไม่เป็นผล แยอยิ่รัแทฮยอนแน่นึ้นไปอี
“นึว่าายไปแล้ว ิถึแทบแย่ ไปไหนมาหะ แล้วนี่ทำไมไม่มาเรียน
พวันทั้สามนเป็นห่วนายมาๆๆๆ เลยแทฮยอน” แยอันแทฮยอนออาอลูบแนลูบาสำรวเพื่อนั้แ่หัวรเท้า
“ไม่าย่ายๆ หรอหน่า” แทฮยอนยิ้มำ
ถ้าแทฮยอนายแยอไม่ไ้เห็นแทฮยอนนั่อยู่รนี้หรอ
“โอ๊ยย โล่อ แล้วหายไปไหนมา” แยอยัถามำถามเิมไม่เลิ
าสำรวร่าแทฮยอน่อ มือ็ลูบลำรวหาูว่าแทฮยอนมีบาแผลหรือเ็บัวรไหนหรือเปล่า
แ่็ไม่พบ
“พอีที่บ้านมีปัหาให่อ่ะ ็เลยหยุโยไม่ไ้บอล่วหน้า อโทษน้า”
แทฮยอนยมือปัผมที่ร่วปิหน้าออแล้วอบำถามอแยอ
แยอเลิยุ่ับร่าายอแทฮยอนหันไปมอทาีูและเนนี่ทีุ่บิบอะไรัน็ไม่รู้เสียเบา
“พวเธอ เพื่อนรัันลับมาแล้ว” แยอยิ้มร่าับเพื่อนสาวอีสอน
“้ะ/้ะ” ีูและเนนี่อบพร้อมับยิ้มเื่อนๆ
ส่ไปให้ แทฮยอนเ้าใสาวทั้สอนนะ ไม่ไ้สนิทันนานั้น
็ไม่รู้ะแสสีหน้าออมาอย่าไรเมื่อเอเพื่อนที่หายไปอย่าแทฮยอนลับมาเรียนามปิหลัาที่หายไปนาน
แยอนี่็ื่นเ้นเินไป รัแทฮยอน แทฮยอนรู้แ่รัเบาๆ หน่อย
“แ่นี้เอเหรอ” แยอย้อนถามพลาทำหน้าสสัย
เพื่อนหายไปั้เป็นอาทิย์ีูและเนนี่ีใันแ่นี้เอ?
แล้วูทำหน้าเหมือนไปใอะไรันมา
แทฮยอนไม่ไ้ายแล้วเิใหม่เสียหน่อย ทำไมทำหน้าันแบบนั้น
“โอ๊ย ีใมาเนอะเนนี่เนอะ ีในอะระเบิ” ีูยิ้มและึแนเนนี่ให้พยัหน้าเออออาม
“เออใ่ เป็นห่วแทบแย่ นึว่า…”
“ป่วยหนัอ่ะ เนนี่ำลัะบอว่าิว่าแทฮยอนป่วยหนั หายไปั้นาน”
ีูระทุ้ศอใส่ท้อเนนี่ที่เผลอะหลุปาพูาไม่ีออมา่อหน้าเพื่อนทั้สอ
แยอมวิ้วสสัยถึวามผิปิอเพื่อนสาวทั้สอ แ่็ไม่ไ้ทัท้วอะไร
แยอเ้าใว่าทั้สอไม่ไ้สนิทับแทฮยอนมา ึแสออมาไม่่อยเ่
“แฮ่มๆ” ทั้สี่นหยุุยันอัโนมัิเมื่อมีอาารย์สาวสวยหน้าห้อเรียนเ้ามาระแอมระไอเรียให้นัเรียนในห้อสนใและมอไปที่หน้าห้อ
“อาารย์ที่ออไปนอเมือลับมาทำารสอนไ้ปิแล้วนะะ
่อานี้อาารย์ที่สอนแทนอย่าอาารย์มินโฮและอาารย์ึฮุนะไม่มาสอนอี่ะ”
อาารย์สาวสวยหน้าห้อแ้
รื!
“เนนี่ลุไปับัน” อยู่ๆ
ีู็ลุึ้นะทันหันและระาแนเนนี่ให้ลุามัวเอออาห้อไป้วยัน
แทฮยอนหันมอามสาวทั้สอที่เินออาห้ออย่าไร้มารยาทแล้วหันลับมาสนใที่หน้าห้อัเิม
“เป็นอะไรอพวเธอ” แยอมวิ้ว
แทฮยอนยัไหล่ทำทีไม่สนใ พวเธอะเสียายอาารย์มินโฮนั่นแหล่ะ
แทฮยอนเห็นพวเธอแอบรี๊อาารย์ั้แ่ที่มินโฮและึฮุนเ้ามาทำารสอนแรๆ
นอนนี้ถึเวลาที่อาารย์ทั้สอะไม่มาทำารสอนอีแล้ว
ีูและเนนี่ะเสียายไม่น้อย
“อาารย์มินโฮะออเหรอ?” ีูลาเนนี่มาถึห้อน้ำับหันหน้ามาุยัน
“็อย่าที่ไ้ยิน” เนนี่อบ
ะอะไรหนัหนาแ่อาารย์มินโฮออ ีูนี่ถ้าะเป็นเอามานะ
“มัน้อมีอะไรแน่ๆ เลยเนนี่” ีูยือเท้าเอว
“็อาารย์ ‘ ยอแบ’ ลับมาแล้ว
อาารย์มินโฮะอยู่ทำไมล่ะ” เนนี่พิพนัห้ออบีู
“แล้วแทฮยอนล่ะ? แทฮยอนับอาารย์มินโฮ” ีูยัไม่ลวามสสัย
ิ๊!
เนนี่รำาส่เสียิ๊๊ะไม่พอใ
“ัน็อยู่ับเธอลอเวลา ะไปรู้ปะ” เนนี่อบแล้วเินออมาาห้อที่หลบ่อนแอบุยัน
“เนนี่แ่ันว่า… อะ…อาารย์มินโฮ”
ีูเินามเนนี่ออมาเห็นเนนี่ะัยืนมอมินโฮที่เินมาเมื่อไหร่ไม่รู้
สาวทั้สอหน้าีไปามๆ ัน ไม่รู้ะทำัวอย่าไร แถวนี้็ไม่มีนอื่นเลยนอาพวเาทั้สาม
ถ้ามินโฮรู้ว่าพวเธอนินทาัวเออยู่
มินโฮะับพวเธอทั้สอส่อาารย์ให่หรือเปล่า
ีู็ลาเนนี่ออมาไม่ไู้เวล่ำเวลาเล้ยย
“พวุไม่มีเรียนันเหรอรับ” มินโฮระับหนัสือที่ถืออยู่ในมือถามนัเรียนสาวหนีออมา้านนอห้อในเวลาที่มินโฮิว่าห้ออแทฮยอนอนนี้น่าะำลัเรียนอยู่
“เอ่อ… อ่อ ีูะเ้าห้อน้ำ่ะ
เนนี่อัว่อนนะะอาารย์ ไปเร็ว!”
ประโยแรเนนี่อ่ำอึ่อบมินโฮแล้วหันมาึีูให้รีบเินามัวเอออมาาพื้นที่อันรายรนั้นโยเร็ว
ยัะบ้ายืนหน้าีอ้าปา้าอยู่ไ้
เี๋ยว็ายห่าันทัู้่
ีูอบทำมึนลอเลย!
ความคิดเห็น