คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2
แสงแดดยามบ่ายอันแสนเจิดจ้ามันช่างทำให้นักเรียนวัยกระเตาะอย่างเขาเกิดนึกอยากเอาหัวทุยๆซุกกับหนังสือที่หนาเหมือนหมอนไม่ปาน แต่ก็ได้แค่คิด เพราะสิ่งที่เป็นเหมือนมารขวางการงีบหลับก็คืออาจารย์ฮีชอลที่สอนอยู่หน้าห้อง เห็นสวยๆหน้าเหวี่ยงๆแบบนี้โหดสมชื่อ มิน่าล่ะอาจารย์ถึงไม่มีใครมาจีบเลย LOL
กระดาษสีขาวใบเล็กๆจากการถูกฉีกออก ได้ส่งไปหาร่างโปร่งที่ทำท่าเหมือนจะสัปหงกเป็นครั้งคราว ร่างโปร่งได้รับมาแบบงงๆ พลิกเศษกระดาษไปมาดู ตากลมก้มลงอ่านข้อความที่เหมือนใช้อวัยวะเบื้องล่างเขียนมากกว่าใช้มือเขียน
‘เราเคยได้ยินมานะว่าพี่วอนเคยทำผู้หญิงท้องด้วย’
-_-…
บอกกูทำแสรดอะไรครับ? - -+ ลายมือแบบนี้ของทงเฮชัวร์มันต้องไปกับพวกซองมินกับฮยอกแจแน่ ไอ้พวกนี้เห็นความลับเพื่อนเป็นเรื่องสนุก คงไปซักประวัติมาแล้วจนไปทำfactได้ ส่วนมากเรื่องที่พวกมันเล่าต้องนำไปหารอีก1000ถึงจะได้ความจริง ฉะนั้นเชื่อได้แค่พองามอย่าไปปักใจเชื่อมัน100% #สัจธรรม
‘ไม่เชื่อหรอก’ เขียนลายมือชุ่ยๆส่งกลับไป แล้วมองกระดานต่อ
‘จริงๆนะเว้ย’ มันยังส่งกลับมาอีก - -
‘พอเลยมึงกูจะหลับในนนนนนนนนนนนนน’ ส่งกลับไปแล้วทำท่ากอดหนังสือกอดโต๊ะประหนึ่งเป็นตุ๊กตากันดั้มชิ้นโปรดสมัยอยู่อนุบาลสาม
“แกมันไม่เชื่ออ่ะ” ทงเฮกระซิบเบาๆข้างๆซองมิน พูดดังไม่ได้เดี๊ยวอาจารย์ฮีชอลเห็นล่ะซวยเลย - -
“บอกแล้ว กูว่านะข่าวมันต้องมั่วชัวร์”ฮยอกแจเสริมขึ้นมาเบาๆอีกเช่นกัน พลางมองไปทางร่างโปร่งที่กำลังทำหน้าเคลิ้มมองกระดาน
‘คุยอะไรกัน’
ใครส่งมาวะสัด - -ลายมือคุ้นๆ
‘เรื่องของกู’ เขียนส่งไปแล้วหันไปซุบซิบกับ ทงเฮ ซองมินต่อ
‘แต่ชั้นสอนอยู่’
ห๊ะ? ชักเสียวสันหลัง ทั้ง3ค่อยๆสบตากันช้าๆก่อนจะเงยหน้ามาสบตาปริบๆ ให้กับอาจารย์ฮีชอลที่ทำหน้าเป็นซาตานหิววิญญาณที่พร้อมจะกระชากพวกกูลงหลุมได้ทุกเมื่อ
“ยืนขึ้น!!” เชี่ยแล้วเสียงมารแผดแล้ว ลุกขึ้นยืนช้าๆ ความรู้สึกเหมือนตัวหดลงเหลือ2นิ้ว
“ตอบชั้นมาซิคำนี้แปลว่าอะไร!!” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่กระดานดำหน้าห้องที่มีลายมือที่ติสม์ที่สุดเท่าที่เคยพบตั้งแต่เกิดมา โชว์หราหน้าห้อง Inspiration แปลว่าอะไรวะ ขอใช้ตัวเลือกหน่อยได้มั๊ยครับ - -
“ตอบ” กดเสียงเน้นๆย้ำๆ กูรู้แล้วครับขอเวลากูหน่อยสิ - -
เหลือบไปมองมุมห้องข้างหลังอาจารย์ คยูฮยอนถือสมุดโน้ตที่เขียนเฉลยไว้ ชูแบบเนียนๆโดยทุกคนรู้หมดยกเว้นอาจารย์ฮีชอลคนเดียวโอนลี่
“อ๋ออออ แปลว่าแรงบันดาลใจครับ” ;w; ตอบเสียงสั่นไหวเล็กๆ เพื่อเพิ่มความยิ่งใหญ่ของอาจารย์ว่าท่านคือเดอะเบสที่ใครๆต่างเกรงกลัวและเกรงใจอีกหลายเท่าตัว
“yes ..ถูกต้อง มันแปลว่าแรงบันดาลใจ …” ยังไม่ทันพูดจบสายตาคมตวัดไปพบกับเจย์คิม อาจารย์สอนพลศึกษาประจำโรงเรียน ซึ่งกำลังเดินหลังตรงสง่าไปยังห้องหมวดพละที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง แถมยังค่อมหัวเล็กน้อยเป็นการทักทายกูอีก อา.. อาจารย์เจย์ช่างวิ้งกระแทกตาอาจารย์ฮีชอลอย่างกูยิ่งนัก -//-
“คนเราทุกคนต้องมีแรงบันดาลใจ … ครูยังมีเลย “ พูดไปทำหน้าเคลิ้มอมยิ้มไปด้วย อาจารย์ของพวกกูโดนอะไรสิงวะครับ
“ครูชอบ..” -///- เหยดแม่วันนี้หิมะตกกลางโรงอาหารแน่ อาจารย์ฮีชอลโดนของเข้าสิงเดินไปหน้าห้องเหมือนจะเดินออกไปด้วยซ้ำ ยังกับกำลังเดินท่ามกลางทุ่งดอกไม้ ท่ามกลางเหล่านักเรียนที่สตั๊นรับประทานไปแล้วว่าครึ่งห้อง
-_- ... เหมือนเพิ่งรู้สึกตัว รีบกลับมาทำหน้าโหดแล้วเดินกลับมาหน้าห้องใหม่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เงียบอะไรกัน?! ท่องคำศัพท์บนกระดานไปสิ!!”
“คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ” อาจารย์คนเดิมของกูกลับมาแล้ว (y)
“ขอบคุณคร๊าบบบอาจารย์” ประนมมือยกมือขึ้นไหว้สูงๆตามระเบียบที่คิดขึ้นมาสดๆของอารจารย์ฮีชอล แล้วรีบเดินออกไปห้องไปยังห้องน้ำด้วยความรวดเร็ว
ร่างโปร่งเดินไปตามทางระบียงชั้น2อย่างสบายอารมณ์จนกระทั้งเห็นป้าย
‘ห้องน้ำเลี้ยวซ้าย’
หึหึ คนอย่างโจวคยูฮยอนน่ะไม่เป็นน้องอ้อยใสซื่อไปห้องน้ำจริงๆหรอก ขาเรียวก้าวป้ายบอกทางห้องน้ำอย่างไม่ใยดีแบบเนียนที่สุดเท่าที่เด็กวัยกระเต๊าะม.ต้นจะทำได้ และเลี้ยวขวาขึ้นบันไดไปอีกหนึ่งชั้นซึ่งเป็นชั้นของม.ปลาย
รีบวิ่งไวๆติดสปีตราวจะไปแข่งโอลิมปิกก็ไม่ปาน แล้วรับชะลอเท้าเมื่อเห็นป้ายหน้าห้องอยู่ร่ำไรไม่ใกล้ไม่ไกล เปลี่ยนจากท่าวิ่งเป็นลูกลิงเป็นเดินช้าๆเกร็งๆเหมือนมีหนังสือเตรียมสอบ4เล่มวางอยู่บนหัว ตาเหลือบไปมองห้องเรียนที่โชว์เกรียนแปะหน้าห้องว่า “ห้องสี่ทับสองไม่ได้มีดีแค่หน้าตายินดีต้อนรับ”-_-
ร่างสูงที่นั่งมุดหัวอยู่ใต้โต๊ะทำท่าเหมือนกำลังดูอะไรซักอย่างอยู่พร้อมๆกับเนียนทำการบ้านอยู่หลังห้อง แหม่อีพี่วอนครับของในมือมันคือโพยสินะครับ โถ.. นี่หรือไอดอลคนที่กูแอบชอบ OTL
เดินไปเหลือบมองไปกูก็มีความสุขแล้ว ;^; ถึงพี่จะแอบเลว เกรียน แต่พี่ก็หล่อกุอภัยให้พี่ได้ พูดแล้วก็ออยากจะสกิปตีนที่ไร่อ้อย แต่บางทีลืมไปว่านี่มันบนอาคารเรียนจะเกิดคึกกระโดดอะไรบนนี้ก็คงไม่ใช่ แถมนี่เป็นอาคารเก่าร่วม30ปีกูกระโดดทีสงสัยไอพวกที่นั่งเรียนอยู่ข้างล่างมันต้องได้ยินเสียงกระโดดแล้วกร่นด่าออกมาเป็นภาษาไทย จีน อังกฤษ ญี่ปุ่น ฝรั่งเศษเยอรมัน สเปนเป็นแน่แท้ เพราะฉะนั้นกูสกิปเท้าในใจกูดีแล้ว *O*
ในช่วงเย็นหลังเลิกเรียน ร้อยละ60ของโรงเรียนชายล้วนอย่างผมก็มักจะไปเตะบอล ชู๊ตบาส ที่เหลือก็คงจะเป็นพวกลูกแหง่ติดแม่ ดิ้นรนแอ๊บเนิร์ดไปเรียนพิเศษ เนียนลอกการบ้านอย่างพวกผม หรือไม่ก็ซ้อมหลีดซึ่งเป็นกิจกรรมอันน่าสะพรึงกลัวของพวกเก้งกวางในโรงเรียนผม - - ซึ่งพวกที่หมกตัวอยู่ในรั้วสถานศึกษาอันเป็นที่รักจะมีร้านค้าในดวงใจที่อยู่ที่นี่ทีไรกูต้องหลวมตัวเสียเงินตลอดทุกที แถมวันนี้อากาศร้อนซะด้วย ร้านขายน้ำอันเป็นที่รักแถวเลยยาวเป็นพิเศษ
“เชี่ยแม่งร้อนสึด”
“โอ๊ยมึงกูโซฮ๊อตมาก”
“เฮ้ยอีข้างหน้าน่ะมึงปลูกต้นโคล่าอยู่หรอวะครับ?”
“ว๊ายตายแล้วเหงื่อออกค่ะ อีพวกข้างหน้ามึงทำเหี้ยอะไรอยู่คะ?”
พวกกูขอเป็นสปอนเซอร์ของพวกที่ด่าครับ - - อากาศก็ร้อนเชี่ยๆ แล้วแถวก็ช้ามากๆๆๆๆๆๆ แล้วดูแถวสิ แม่เจ้า.. กูนึกว่ากูมางานแจกลายเซนต์ของตุ๊กกี้ชิงร้อยชิงล้าน (ป้าคนขายหน้าเหมือนตุ๊กกี้)
รุ่นพี่กลุ่มนึงที่ร่างที่ทั้งสูงทั้งยักษ์แถวบางคนตัวยังกับควายถึกเดินเข้ามาพร้อมผลักหัวแถวซะกระจาย แถมแทรกตัวเข้ามาทั้งแก๊ง อื้อหือนี่พวกมึงแน่ใจหรอครับว่ากลิ่นตัว- - นี่กูนึกว่าพวกพี่ทำงานพิเศษเป็นคนขับรถขยะไปเก็บขยะตามสลัม = =
“ป้า! โค๊ก5แก้วด่วนๆเลย” ร่างดำเหมือนราหู ซึ่งเหมือนจะเป็นหัวโจกในแก๊งพูดด้วยน้ำเสียงเกรียนๆประมาณว่ากกูคือเดอะเบส อาจารย์ฮีชอลก็สู้กูไม่ได้
“เฮ้ยพี่!! ทำไมถึงทำแบบนี้อ่ะ” ทงเฮแว๊ดขึ้นมาจากแถว ผมลืมบอกไปว่าทงเฮนี่แหละตัวจี๊ดในแก๊งผม ความฝันของมันคือได้เป็นว๊ากเกอร์ในงานรับน้อง *w*
“ขอโทษนะน้อง พี่หิวน้ำ พี่เหนื่อย พี่ร้อน มีไรป่ะ?” รุ่นพี่ร่างหนาเหมือนชิ้นเนื้อเน่าเสริมออกมาด้วยท่ายียวนกวนประสาท ผมชักจะขึ้นแล้วเหมือนกันนะเนี่ย เหมือนซองมินจะรู้ว่าผมกำลังจะแปลงร่างเป็นปีศาจใส่ฟันหัวพี่ มันเลยแอบล็อกมือผมกับฮยอกแจเอาไว้
“น้องไม่เคยได้ยินหรอวะ? โปรดเอื้อเฟื้อให้ ผู้ชาย เด็ก และนักบาส ซึ่งพี่ก็เป็นนักบาสซะด้วย” เหยดแม่!! ถ้ามึงจะกวนตีนกูขนาดนี้ กูขอไม่ทนแล้ว มือที่โดนเพื่อนทั้งสองล๊อคไว้สะบัดทิ้ง แล้วถลาหมายจะไปต่อยหน้าหมาๆของอีนั่นแต่โชคร้ายที่โดนซองมินกับฮยอกแจดึงตัวเอาไว้
“พี่!! ไอ้หน้าตัวเมีx แน่จริงมึงมาตัวๆกับกูมา” ในเมื่อร่างกายกูไปไม่ได้ก็ขอใส่เสียงแล้วกัน ถ้อยคำมันเรียงให้ในสมองแบบอัตโนมัติ นึกๆแล้วอยากจะตบตัวเองให้หน้าหัน กูช่างกล้าที่ไปท้าไอ้พี่หน้าหมา
“ได้สิครับน้องหลุม เดี๊ยวพี่จัดให้” เชี่ย! คำเดียวที่จะบอกมึงได้ในตอนนี้ เสือกจี้ใจดำกูอีก ไม่ไหวแล้วครับจะระเบิดแล้ว ถึงแม้จะมีซองมินคอยพูดอยู่ข้างๆให้ใจเย็นๆ แต่นี่มันกล้าหยามมามาก มึงตายซะเถอะไอ้พี่หน้าหมา!!!
“ป้าครับโค๊กไม่จำกัดจำนวนให้นักบอลหน่อยครับ” ระหว่างที่กำลังเค้นสายตาให้มารตรงหน้าที่พร้อมจะลากกูไปตัดคอได้ทุกเมื่อ จู่ๆก็มีใครบางคนเดินดุ่มๆเข้ามาในร้านพร้อมสั่งรายการที่ประหลาดๆจนต้องหันไปมองแทบทุกคน จนคนที่เลอดร้อนเหมือนกับไฟไม่ปาน ยอมเย็นลงโดยปริยาย
พี่วอนเดินถือแก้วโค๊กเกือบสิบแก้ววาวไว้ในถาดแล้วยื่นมาให้ผม
“ฝากให้คนในแถวด้วยนะครับน้อง” พูดเสียงนุ่ม ทุ้ม น่าฟัง มีเสน่ห์ ที่สุด *กรี๊ดในใจ* แม้ว่ากลิ่นตัวของพี่จากการเล่นบอลมามันจะเหม็นเหมือนถังน้ำหมัก แต่ไม่เป็นไรหน้าหล่อๆเสียงเท่ๆของพี่เอาไปเลยครับ ร้อยเต็มบวกบวกบวก *w*
รับถาดมาจากคนตรงหน้าด้วยสภาพเหมือเมา เคลิ้มซะ -//- แล้วหยิบมา1แก้มก่อนจะส่งถาดไปให้ข้างหลังแล้วรีบคว้ากระเป๋าเดินกลับบ้านไปไม่พูดไม่จา
มันเป็นเวลาเกือบ4ทุ่มเข้าไปแล้ว ผู้เป็นแม่ก็ยังคงไม่ได้นอน ต้องทำบัญชีร้านตามหน้าที่ของเจ้าของร้านอาหาร แต่จะทำยังไงเมื่อท้องหิวนี่ล่ะสิ
ร่างผอมบางเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอาหารว่างยามดึก เพราะสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ต้มมาม่ากินหลัง2ทุ่มเด็ดขาด เพราะความกลัวอ้วนเป็นเหตุ ดวงตาเรียวเหลือบไปเห็นน้ำแก้วหนึ่งแช่เอาไว้ คาดว่าน่าจะเป็นของลูกที่เอามาแช่ มือเรียวหยิบแก้วขึ้นมาดูด้วยความสงสัย แต่แล้วความสงสัยก็คลี่คลายลงเมื่อสิ่งที่อยู่ในแก้มคือน้ำโค๊กธรรมดา จึงวางแก้วกลับไปที่เดิม ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นมีเศษกระดาษแผ่นเล็กๆแปะไว้อีกด้านหนึ่งซึ่งเมื่อกี้ไม่ทันได้มอง
“อะไรเนี่ย?! ไม่ให้กิน? แล้วจะมาไว้ในตู้เย็นทำไม” จะไม่โวยวายก็ไม่ได้เพราะอารมณ์คนโมโหหิว ที่เป็นแบบนี้เพราะว่าเศษกระดาษที่แปะอยู่น่ะเขียนไว้ด้วยหมึกสีเขียวเข้มว่า…
‘ห้ามกิน จากคยู’
แม่เข้าใจผมใช่มั๊ยครับว่าผมหวง *w* ; จากคยู
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ซักนิด-w-
นั่งปั่นมา2วัน สำนวนเพื้ยนมาก TT
ขอเป็ดตัวอาจารย์ฮีชอลนะคะ พี่วอนเริ่มออกบ้างแล้ว อิ____อิ
ความคิดเห็น