คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก
“เฮ้ยซองมินอย่าเดินเร็วนักดิตามไม่ทันว๊อยย”
“กูช้าแล้ว ไปบอกมันดิแม่งรีบไปช่วยป้าตอกไข่ใส่กะละมังรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไอเชี่ยยยยย ร้อนสาดตามมันไปเหอะ”
“ไอ้คยู!!! มึงจะรีบไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน?”
สวัสดีครับ ผมชื่อโจวคยูฮยอน …
ผมโตมากับร้านอาหารเล็กๆของพ่อกับแม่ที่ร่วมกันสร้างมานาน อ้อผมลืมบอกไปว่าร้านผมน่ะมีแต่ฝรั่งตัวขาวๆสูงๆผมสีทองๆเข้าทั้งนั้น ผมเลยเก่งภาษาอังกฤษมากถึงมากที่สุด (เชิด) แต่ไม่ว่ายังไงก็ตามถึงผมจะเก่งวิชาที่เพิ่งไปมากเท่าไหร่แต่วิชาอื่นน่ะหรอ? หึ! สอบผ่านก็ดีแล้วล่ะครับ- - ผมมีน้องสาวอยู่1คนเราเรียนคนละโรงเรียนกัน ผมอยู่ชายล้วน ส่วนน้องผมก็อยู่หญิงล้วนเช่นกัน ที่แยกโรงเรียนแบบนี้เพราะเคยได้ยินพ่อบอกว่าอยากให้ลูกๆตั้งใจเรียนให้ได้ดีๆไม่หมกมุ่นกับเรื่องรักในวัยเรียนประหนึ่งจุดเทียนกลายสายฝน …
แต่ผมก็ไม่แคร์หรอกเพราะผมจะกางร่มแล้วจุดเทียน \(*w*)/
ผมก็เป็นเหมือนกับเด็กร้อยล่ะเก้าสิบเก้าครับที่ตอนเด็กวัยประถมเล็กๆ พ่อแม่จะสอนอ้อล้อสัญญาอะไรสั่งให้ทำอะไรเราก็จะทำ ทำ ทำ ทำอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีคำนึงถึงอนาคตอันแสนใกล้ ว่าสัญญาอะไรกับพ่อแม่ไว้ แล้วพอโตมาเสือกทำเราจะผมกับความลำบากอย่างยิ่งในชีวิต orz
“คยูฮยอนสัญญามั๊ยลูกว่าจะตั้งใจเรียนไม่มีแฟน” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงทุ่มแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง มือแกร่งเอื้อมไปลูบหัวผู้เป็นลูกชายเบาๆอย่างเอ็นดู
“สัญญาฮะ น้องคยูฮยอนจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังพ่อแม่ จะไม่มีแฟนฮะ” เด็กน้อยวัยป.1ในชุดนักเรียนกางเกงน้ำเงินเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสดวงตาเป็นประกาย หัวเราะคิกคักหลังจากผู้เป็นพ่อหอมแก้มลูกน้อยเบาๆ
นั่นคือความทรงจำที่ฉายในโสตประสาทแทบทุกครั้งหลังจากที่ผมพยายามจะจีบสาวตั้งแต่ป.5 -_-
.
.
.
.
.
.
.
.
แกร๊ก
ร่างเล็กของเด็กนักเรียนวัยม.ต้นทั้งสี่คนวิ่งเข้ามาในร้านกาแฟหัวมุมโรงเรียนด้วยความเร่งรีบประหนึ่งจะเตรียมอพยพหนีน้ำท่วมรอบ2 ร่างของเด็กที่ตัวบางที่สุด “ฮยอกแจ” วาง(หรือทิ้ง)กระเป๋าไว้บนโต๊ะประจำของตนเองพร้อมๆกับเพื่อนร่วมแก๊งอีก3คนคือ ซองมิน และ ทงเฮ อ่าวแล้วคยูฮยอนไปไหน - -?
ไวกว่าสิ่งไหน เด็กน้อยชุดคอซองม.ต้นวางกระเป๋าไว้ที่โต๊ะอีกตัวริมหน้าต่างที่มองออกไปก็เป็นถนนหาใช่วิวทะเลโรแมนติกซะเมื่อไหร่ พร้อมๆกับนั่งลงแล้วทอดมองออกไปด้วยดวงตาเป็นประกาย จนเพื่อนร่วมแก๊งอีก3ชีวิตยืนงงมองหน้ากัน - -
“มันเป็นไรอีกแล้วอ่ะ” - -
“นั่นดิ มันทำยังกับพี่ตูนบอดี้แสลมไปขายโรตีกลางถนนงั้นแหละ”
“เฮ้ย! แกนั่นมันพี่วอนนี่หว่า” เหยดแม่! ขับช๊อปเปอร์มาซะด้วยมันไม่เข้ากับชุดนักเรียนกับผมรังนกของพี่เล้ย ดูทำตาเข้าจะจับจ่าเฉยทำเมียรึไงครับ? สาวๆเดินผ่านแม่งต้องกรี๊ดทุกราย ผู้ชายคนไหนเดินผ่านแม่งสาวแตกเคะแตกตลอด หมั่นไส้สึด .. แล้วหันมาดูอีไร่อ้อยนี่ ที่มึงรีบเพราะเรื่องนี้สินะ - -…
(= =”) (-_-)(=_=) << ซองมิน , ฮยอกแจ , ทงเฮ
d(*w*)b << คยูฮยอน
“คยูฮย๊อนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” หลังจากซักความอย่างอ่อนโยน(ห๊ะ?) จากเพื่อนร่วมแก๊งทั้งสามคน จึงได้ข้อสรุปว่า โจวคยูฮยอนชั้นม.1ห้อง3 แอบรักรุ่นพี่ ชเวชีวอนชั้นม.4ห้อง2 ซึ่งเจ้าตัวได้ปฎิเสธประหนึ่งนางเอกละครหลังข่าวที่อาจุมม่าชอบดูบ่อยๆ -3-
“ชอบพี่เขาก็บอกมา”
“ไม่นะไม่ใช่” ดีมันยังจะอุตส่าบิดตัวเขินอีกเดี๊ยวแม่มต่อยแว่นแตก
“อย่ามาโกหก พวกกูกับมึงตั้งแต่อนุบาล ข้ารู้ข้าเห็นข้าพบทุกสิ่ง”
“ก็.. ก็กลัวโดนล้อนี่นา” -///- โถ.. นังไร่อ้อยเรื่องไม่ควรอายเสือกอาย ทีตอนมันทำข้าวหกราดหัวฝรั่งเสือกไม่อาย ประกาศซะทั่วบ้านเมืองว่ากูทำข้ามราดหัวฝรั่ง ถ้าเกิดลุงฝรั่งคนนั้นแม่มฟังภาษาเรารู้เรื่องมันคงเอาบาซูก้ามาถล่มร้านเป็นแน่แท้ ข้อหานำเรื่องระดับสูง(ระดับหัว)ไปป่าวประกาศให้สาธารณะชนทราบโดยทั่วกัน
“เออช่างเหอะ ว่าแต่ทำไมถึงชอบพี่เค้าอ่ะ?” ร่างอวบของซองมินเยิบเข้ามาใกล้ร่างโปร่งของคยูฮยอนในระยะประชิด ซึ่งเป็นผลให้ ทงเฮกับฮยอกแจเขยิบตามๆมาด้วย
เดี๊ยวกูก็แบนหรอกสึด - -..
เรื่องมีอยู่ว่า..
ในวันที่แดดร้อนเปรี้ยงปร้างเป็นพิเศษ อากาศก็ร้อนระอุประหนึ่งพระอาทิตย์ใส่บีกีนี่แล้วมานัวเนียกับดวงจันทร์ ผู้คนส่วนมากจึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในบ้านกบดานในห้องแอร์เย็นฉ่ำๆ บ้านใครจนหรือซวยแอร์เสียก็ต่างไปหนีร้อนมาพึ่งเย็นตามห้างสรรพสินค้า แต่ยังมีเด็กน้อยที่ทั้งตาและตัวก็ดำไม่แพ้กันต้องรับภาระไปจ่ายตลาดทั้งที่มันเป็นเวรของนาอึนน้องสาวที่ชอบใช้กำลังกับพี่ชายตัวเองขอให้มันหาแฟนไม่ได้เลยในชาตินี้ #สาธุ
“คยูฮยอนอย่าทำหน้ายังงี้สิลูก ก็เห็นอยู่ว่าน้องไม่สบาย” ผู้เป็นมารดาเดินเข้าไปลูบหัวลูกชายอย่างเอาใจ เพราะเหตุที่มันเป็นเวรจ่ายตลาดของน้องแท้ๆ แต่ยัยนั่นเสือกทำสำออยกลิ้งตกบันได้ขาเคล็ด กรรมเลยถูกโอนมาให้อย่างไม่น่าให้อภัย
มึงนะมึง - -+
หันไปมองน้องสาวที่กำลังนวดข้อเท้าอยู่ด้วยสายตาอาฆาต ส่วนคนถูกมองน่ะหรอ? หันมาหาคนมองแล้วชูนิ้วกลางใส่พร้อมรอยยิ้มที่คยูฮยอนคิดว่าถ้ากูยิ้มแบบนี้ตรงท้ายซอยกูไม่รอดกลับบ้านแน่ๆ - -
คงทำอะไรไม่ได้ เหล่ตาออกไปมองข้างนอก อื้อหือ- - เหมือนเตาไฟก็ไม่ปาน กูอยากได้ไอเท็มป้องกันแดดในเกมมาก ใครก็ได้อัพให้กูทีเถอะ … OTL
ร่างโปร่งเดินถือตระกร้าสานหนีบแตะในปากคาบไอติมเอาไว้ เดินฮัมเพลงท่ามกลางแสงแดดอันเจิดจ้าประหนึ่งกำลังสกิบเท้ากลางทุ่งดอกไม้อยู่
อา.. กูเพิ่งรู้ว่าออกแดดแล้วจะไม่ดำกว่าเดิม!! #ดำอยู่แล้วจะแคร์อะไรล่ะจริงมั๊ย
ฟึ่บ!!!
เสียงไรอ่ะ (หันไปมองซ้ายขวา)
ฟึ่บๆๆ
เห้ยนี่มันอะไรกัน (ลนลาน)
ฟุ๊บ!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” ตัวอะไรหล่นลงมาจากต้นไม่ข้างบนเนี่ย ดีนะที่เป็นคนไหวตัวเร็วไม่งั้นต้องมีหัวฟาดพื้นปูนปากแตกหน้าเบินสมองฟ่อไปตลอดกาลแน่ๆ- - มิหนำซ้ำพื้นอาจแตกแล้วอาจโดนประจานเพิ่มว่าเป็นพวกหัวแข็งเป็นภาระของสังคมบลาๆๆไม่จบไม่สิ้น
ร่างโปร่งยืนโกร่นด่าในใจ พร้อมกับเก็บของที่แม่สั่งซื้อที่ตกกระจายเต็มพื้นโดยไม่สนใจร่างที่หล่นลงมาเลยซักนิดเพราะ ทั้ง ส้ม แครอท มะพร้าว มะนาว น้ำปลา กะปิ ไปหมดเลย T T ถ้าแม่รู้นะโดนเอาอีโต้เฉาะหัวแบ่ะแน่
“นี่น้องๆๆๆ” ร่างตรงหน้าลุกขึ้นมาแล้วสะกิดร่างโปร่งที่กำลังคร่ำครวญกับบรรดาผักผลไม้อยู่ พร้อมกับยื่นช่อของผลไม้ช่อหนึ่งขึ้นมายื่นให้
“มะม่วงมั๊ย?” ร่างโปร่งยืนนิ่งสายตาตวัดไปเห็นชื่อที่ปักอยู่บนชุดนักเรียนสีขาว”ชเว ชีวอน” ก่อนจะหันมาสบตาอีกฝ่าย อื้อหือแม่มหล่อลากมาก ไอ้พี่ต้นมะม่วงเอ้ย เปลี่ยนจากช่อมะม่วงเป็นช่อดอกไม่ได้มั๊ยวะครับ -////////////-
“ค..ครับ” ตะกุกตะกักมือสั่นๆคว้าเอาช่อมะม่วงจากมือแกร่ง แล้วรีบซิ่งกลับบ้านด้วยความไวแสง นำช่อมะม่วงที่ได้มาขึ้นเขียงผ่าแล้วหยิบใส่ปาก หวานเจี๊ยบ อื้อหือหลังจากนั้นก็รู้สึกตัวแล้วว่า …
นี่แหละเนื้อคู่กูวววววววววววววววววววววววววววววววววว (ตะโกนลั่นโลก)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ซักนิด
แต่งมึนได้อีก @--@ ขอโทษนะเจ้าค่ะ .\/.
ความคิดเห็น