ฉันรักนาย องค์ชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #1 : ~เปิดเทอมแล้ว~

~เปิดเทอมแล้ว~

“เอิน เอิน ตื่นได้แล้ว วันนี้เปิดเทอมวันแรกไม่ใช่เหรอ”

“แกจะไม่ตื่นจริงๆใช่มั้ย”

หาาาาาวันนี้ต้องไปโรงเรียนนี่หว่า ตายแน่ๆ เลยช้านนนนนนนนนนนนน

“ตื่นแล้วค่ะแม่ เดี๋ยวเอินไปอาบน้ำเลย”

ตาย เปิดเทอมวันแรกก็ซวยซะแล้วตู จะทันมั้ยว่ะเนี่ย อุตส่าห์ได้อยู่โรงเรียนดังๆ กะเค้าซะที แล้วถ้าวันแรกไปสายฉันจะหาห้องเจอเหรอ แงแง

ฉันได้เรียนที่โรงเรียนหนึ่งที่ดัง(เกือบ)ที่สุดของจังหวัด นั่นก็คือโรงเรียนธำรงค์วิทยานุสรณ์นั่นเอง ที่นี่เป็นโรงเรียนประจำมัส่วนน้อยที่จะเป็นเด็ก ไป – กลับเหมือนฉัน

“เสร็จรึยังพ่อเขาจะไปส่งแล้วนะ”

“ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะแม่เดี๋ยวลงไปค่ะ”

กี่โมงแล้วว่ะเนี่ย ไม่น่าตื่นสายเลยตู ฮื่อๆๆๆ

และแล้วฉันก็มาถึงโรงเรียนโดยที่ไม่สาย 555+ ความสามารถล้วนๆ (คือว่า…พ่อมาส่งอ่านะ อิอิ) เอาล่ะว่ะวันนี้ต้องเริ่มปฏิบัติการหาเพื่อนสนิท มิตรสหายแว้วววววววววว ลุยเลยสู้โว้ยยยยยยยยย

เอะ! ใครนั่งอยู่ตรงนั่นฟะ

“หวัดดี เธอชื่อไรอะ”

“เราชื่ออิ๊ง”

“หวัดดีอิ๊งเราเอินนะ”

“ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ”

พูดเพราะจัง สงสัยคงจะเรียบร้อยแน่ๆ เลย

“แล้วเรียนห้องไหนอะค่ะ”

เห็นมั้ยฉันก็พูด ค่ะ ขา ได้ เก่งจังเลยตู 555+

“ห้อง 5 ค่ะ”

“ห้องเดียวกันเลย ไปพร้อมกันนะ”

เย้ เย้ มีเพื่อนแล้วโว้ย โชคดีแฮะ ท่าทางจะเป็นเด็กไปกลับเหมือนเรา เห็นมานั่งหน้าโรงเรียนอย่างงี้ (เด็กประจำเขากำลังกินข้าวกันอยู่อะ ก็เลยอยู่ที่โรงอาหารกันหมด)

ชั่วโมงแรกเป็น โฮมรูม อาจารย์ที่ปรึกษาให้จับคู่แนะนำเพื่อนอีกคนให้เพื่อนๆ ในห้องรู้จัก ฉันก็คู่กับอิ๊ง ฉันแนะนำอิ๊งให้เพื่อนรู้จัก อิ๊งก็แนะนำฉัน วันนี้เราไม่ค่อยได้เรียนอะไรกันมาก บางวิชาก็ได้หนังสือเรียนวันนี้ แต่บางวิชาก็ได้สัปดาห์หน้าหรือพรุ่งนี้ พอตอนพักทานข้าวกลางวันฉันก็ต้องแปลกใจมากเพราะที่นี้ไม่เหมือนที่โรงเรียนอื่นๆ แทนที่จะซื้อข้าวแล้วต้องไปเลือกโต๊ะนั่ง แต่ที่นี่กลับไม่เป็นอย่างนั้น ที่นี่จะจัดให้เป็นโต๊ะเรียบร้อยโต๊ะละ 5 คนมีกับข้าววางไว้เรียบร้อยแล้ว เราก็แค่ตักข้าวใส่จานแล้วทานเท่านั้น ไม่ต้องต่อแถวรอคิวยาวเหยียดซื้อข้าวเหมือนโรงเรียนอื่น แต่ปัญหาก็คือ ฉันจะนั่งโต๊ะไหนละเนี่ย!!!!!!!!!!

“เอ่อ.... อิ๊ง เราจะนั่งโต๊ะไหนง่ะ คนเยอะไปหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราก็ได้นั่ง”

“แต่คนเยอะมากเลยนะ”

“ฉันมีพี่สาวอยู่ ม.3 ที่นี่นะ”

“เหรอ อืม.....”

“เดี๋ยวเอินไปนั่งกับเราก็ได้”

“ขอบคุณมากนะอิ๊ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

อิ๊งนี่ดีมากจริงๆ หวังว่าเธอคงจะดีอย่างนี้ตลอดไปนะ อิ๊งพาฉันไปนั่งที่โต๊ะพี่ผู้หญิง 3 คน พี่เขาดีมากเลยพูดก็เพราะ อาหารที่นี่อร่อยมาก

ตอนบ่าย ก็ไม่มีวิชาที่เรียนแล้วละ ฉันก็เลยกลับบ้านก่อน

“อิ๊ง ใครมารับเหรอ”

“แม่มารับหนะ”

“เหรอ งั้นเรากลับก่อนนะ”

“ค่ะ”

ฉันกำลังจะได้กลับบ้านคนเดียวเป็นวันแรก รู้สึกกลัวๆ ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ใช่กลัวอะไรหรอกนะแต่กลัวว่าจะลงรถเมล์ผิดป้าย แหะๆๆ

เมื่อไหร่รถเมล์จะมาสักทีนะ นี่ฉันรอตั้งนานแล้วนะ

มาแล้ว มาพอดีเลย

คนเยอะเต็มไปหมดเลยฉันต้องยืนเหรอเนี่ย ฝนตกหนักมากด้วยทำไงดี! เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที กำลังจะถึงแล้ว เอาล่ะ ลงตรงนี้ล่ะนะ

O_O -_-;;;

คือว่า ฉันลงผิดป้ายจริงๆ ด้วย แงแง ทำไงดีฝนตกใหญ่เลย ไม่มีที่หลบฝนด้วยอะ ฮื่อๆๆๆ เอะ แต่โชคดีนะที่มันอยู่ห่างจากที่ฉันจะลงแค่นิดเดียวเอง วิ่งดีกว่า สู้ๆ สู้ตาย อ้ายยยย!!!!! นี่ฉันเปียกหมดแล้ว นั่นพ่อ แม่ น้อง นี่หว่า สวรรค์โปรด พ่อมารอรับฉันเหรอเนี่ย ดีจัง แต่คำแรกที่พ่อถามคือ

“ลงผิดป้ายเหรอลูก?”

“ไม่ผิดหรอก คือว่าฝนมันตกหนักอ่ะพ่อก็เลยแบบว่า มองเห็นยากทางก็เลยลงผิดป้ายอะ”

ฟอร์มดีไม่มีตกเลยตู

“เหรอ กลับบ้านกันดีกว่าเดี๋ยวไม่สบาย” แม่ฉันบอก

และแล้วฉันก็ซวยตั้งแต่วันแรกที่กลับบ้านเองคนเดียวซะแล้ว แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรอดมั้ยเนี่ย!!!!!!!!!!!

นอนดีกว่า