คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : RePost::วันใหม่::
จิ๊บๆๆ เสียงนกร้องในเวลา 6.00 น ของวันใหม่เด็กหนุ่มร่างเล็กยืนรอผู้ที่จะมารับตนอยู่หน้าบ้านพร้อมกันกล่องข้างกล่องเบ้อเริ่มข้างกายของตน
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด เสียงรถทำให้ฮิมาริถึงกับเกือบหัวใจวาย พลางหันไปเจอรถสปอร์ตคันงามสีดำทำให้เขาคิดในใจว่า /ว๊าย รถใครฟร่ะหรือว่าจะมาจับตัวเราฮึ้ย!!!!ทำไงดีทำไงดี/ระหว่างที่ยืนสั่นอยู่นั้นเจ้าของรถคันงามก็เผยโฉมให้เห็นรุ่นพี่เซจินั่นเอง /เฮ้อ !!! นึงว่าจะโดนจับตัวซะแล้วใจหายหมด/
“อ้าวเจ้าลูกแมวยืนเหม่ออะไรเล่าขึ้นรถสิ”เซจิถามงงๆ
“ฮะ แฮะๆ ” ฮิมาริขำตัวเองอย่างเขินๆ
“ขำ ’ไรเจ้าลูกแมว”
“แฮะๆตอนแรกผมคิดว่ารถใครก็ไม่รู้จะมาจับตัวผมไปหรือป่าว ฮ่ะๆเขินจัง ” ฮิมาริตอบพลางหน้าแดง
“ ฮ่าๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ฮ่าๆๆๆ” เซจิขำอย่างสุดๆในความเปิ่นของฮิมาริ
“พอได้แล้วยิ่งขำผมยิ่งอายนะฮะ แล้วเซจิซังเอารถใครมาฮะ”
“อ้าวก็รถชั้นน่ะสิจะให้เอารถใครมาล่ะก็เห็นเมื่อวานนายบ่นเรื่องจักรยาน”
“โอ้โห^O^ (หน้าฮิมาริ)สุดยอดเลยเซจิซังนี่รวยจิงๆ เก่งจังขับรถเป็นด้วย” ฮิมาริถึงกับอึ้ง
“เออ แล้วนายหอบอะไรมาห่อเบ้อเริ่ม”เซจิถามเมื่อเห็นสิ่งของที่อยู่ในมือเล็กๆของฮิมาริ
“อ๋อ ก็กล่องข้าวของเซจิซังกับผมไงล่ะนี่ไงผมให้เซจิซังทำเองกับมือเลยนะฮะ” ฮิมาริพูดพลางยื่นกล่องข้าวให้
“ไม่เอา” เซจิพูดเสียงแข็งทำให้ฮิมาริทำหน้าราวกับจะร้องให้เซจิเห็นดังนั้นเลยขำ
“ฮ่ะๆๆชั้นแกล้งเล่นน่าใครจะไม่เอาล่ะเจ้าลูกแมวแสนน่ารักอุตส่าห์ทำมาให้ทั้งที ชั้นยังพูดไม่ทันจนเลยชั้นน่ะจะบอกว่าให้นายเก็บไว้แล้วตอนพักเที่ยงชั้นจะไปรับนายที่ห้องแล้วเราก็ไปกินพร้อมกันต่างหาก”เซจิพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน
“โถ่เซจิซังล่ะก็ผมใจหายหมดเลยนึกว่าเซจิซังจะเกลียดผมแล้วซะอีก”
“บ้าใครจะเกลียดนายลง ชั้นไม่ใช่พวกบ้าที่คอยแกล้งนายเพราะอิจฉานายหรอกนะ”
“เซจิซังใจดีที่สุดเลย”ฮิมาริพูดพลางโน้มตัวไปกอดคอซามูไรของตน ( เมลฟิสเฟเรส ดีที่นั่งอยู่ในรถถ้ายืนอยู่
ฮิมาริไม่มีทางกอดถึงแน่ๆ)
“ชั้นไม่ได้ใจดีกับทุกคนหรอกนะ”เซจิพูดพลางหันมามองหน้าฮิมาริ
“เอ๋ !!!!!!!!!!!”ฮิมาริปล่อยมือจากคอขอเซจิ
“ไม่มีอะไรหรอก”เซจิพูดแล้วขยี้ผมของฮิมาริอย่างรักใคร่ ( เมลฟิสเฟเรส นี่ตาเซจิขับรถอยู่นะปล่อยมือมาเล่นกับฮิมาริเดี๋ยวก็รถชนตาย)
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ เซจิซังใจดีกับผม ผมก็ดีใจที่สุดแล้วล่ะฮะ”ฮิมาริหันมายิ้มให้กับเซจิ
“ถึงแล้วล่ะ”
“เย้ งั้นเดี๋ยวเจอกันตอนพักเที่ยงนะฮะ”ฮิมาริพูดพร้อมหิ้วกล่องข้างใบเบ้อเริ่มไปอย่างทุลักทุเล
“มานี่เดี๋ยวชั้นไปส่งที่ห้อง”เซจิพูดแล้วเอาห่อข้าวที่ฮิมาริถืออยู่มาถือแทน
ระหว่างทางที่ทั้งคู้เดินไปก็มีแต่คนหันมามองเซจิกันฮิมาริที่เดินไปด้วยกัน
“เค้ามองอะไรกันเหรอฮะ”ฮิมาริถามด้วยความสงสัยทันทีที่ถึงห้องของตน
“ไม่มีอะไรหรอกแล้วเดี๋ยวตอนกลางวันมารับนะ”
“ ฮะแล้วเจอกัน ”ฮิมาริตอบเสียงใสแล้วเดินเข้าขณะนั้นเองซาชิมุระ มาโคโตะเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาก็เข้ามาคุยกับเขาทันที(โดนตัวฮิมาริจังไม่ได้นะ)
“นี่นายรู้จักพี่เค้าได้ไง”
“อ๋อ เซจิซังเค้ามาช่วยชั้นไว้เมื่อวานน่ะมาคุง ถ้าไม่ได้เซจิซังนะแย่เลยก็พวกที่มารุมชั้นนะน่ากลัวจะตายไปบอกจะพาขึ้นสวรรค์ด้วยล่ะนี่เค้าจะฆ่าชั้นเหรอฮะมาคุง”
“วะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆนายนี่มันไม่รู้อะไรเอาซะเลยนะฮิมาริ” มาโคโตะถึงกลับขำกลิ้ง
“แล้ว;นี่นายโดนพวกเลวพวกนั้นแกล้งอีกแล้วเหรอ ละ...แล้วอาการของนายล่ะ”มาโคโตะถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตนเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องอาการผิดปกติของฮิมาริ( เมลฟิสเฟเรส เดี่ยวนี้เซจิเค้ารู้แล้วจ้ะ)
“ก็แทบตายล่ะกลัวเป็นบ้าเลยก็เล่นมากระชากแขนแล้วยังฉีกเสื้อชั้นอีก ชั้นนะสั่นไปหมดเลยล่ะดีนะผมมีซามูไรสุดหล่อมาช่วย”
“ก็เป็นอย่างงี้ทุกที มาแกล้งนายอยู่ได้นายก็เลยไม่หายซักทีชั้นที่เป็นเพื่อนสนิทยังโดนนายไม่ได้เลย เฮ้อ”มาโคโตะบ่น
“แต่ว่านะมาคุง ชั้นน่ะนะพออยู่กับเซจิซังแล้วไม่มีอาการอะไรเลยล่ะ”
“ก็เค้าไม่โดนตัวนายหรือปล่าว”
“ไม่ใช่ก็เค้ายังเล่นกับชั้นอยู่เลยแถมยังซ้อนจักรยานเค้ากลับบ้านอีก”
“เออ แปลกขนาดชั้นเป็นเพื่อนสนิทนายยังโดนตัวนายไม่ได้เลย แล้วนายรู้จักพี่เค้านานแล้วเหรอเห็นสนิทกันดีจังเลยปกตินะพี่เค้าไม่เคยพูดกับใครเลยนะ”
“ป่าว เพิ่งวันเดียวเองเมื่อวานนี้เองเซจิซังเค้าร่าเริงออกจะตายใจดีด้วยล่ะเมื่อเช้าเค้ายังมารับชั้นที่บ้านเลย”
“เอ๋ แต่ว่านะพี่เค้านะได้รับฉายาว่า เพชฌฆาต เลยนะ”
“ทำไมอ่ะ“ ฮิมาริถามงงๆ
“โห่ นายนี่ไม่รู้เรื่องอะไรกับเค้าบ้างเลยหรือไงนะก็พี่เค้าน่ะได้ที่ 1 เทควันโด้ทั่วประเทศแล้วก็เป็นหัวหน้าชมรมเทควันโด้สุดเฮี้ยบเลยนะแล้วอีกอย่างไปถามคนในห้องพี่เค้าก็ได้พี่เค้าไม่เคยคุยกับใครหรือว่ามีเพื่อนสนิทกับเค้าหรอก” มาโคโตะอธิบายอย่างฉุนๆในความไม่รู้เรื่องอะไรของเพื่อนตน
“จิงดิ เอ่อแล้วพี่เค้าอยู้ห้อง’ไรอ่ะ”ฮิมาริถามอย่างอายๆ
“ปี 3 ห้อง A หายโง่ยัง”
“อ้ะ จ้าสุดยอดเลยนะทั้งเก่ง บ้านรวย แถมยังฉลาดอีก”ฮิมาริอึ้งในความเพอร์เฟคของซามูไรของตน
นี่สองคนนั้นน่ะเดี๋ยวให้ออกไปคุยกันนอกห้องเลยเสียงอาจารย์สุดเฮี้ยบดังขึ้น
“ค้าบ ไม่คุยแล้วคับ”ฮิมาริกับมาโคโตะพูดพร้อมกัน
กิ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงออดพักเที่ยงดังขึ้น
“ไปฮิมาริไปกินข้าวกัน”มาโคโตะชวนฮิมาริ
“เดี๋ยวเซจิซังเค้าจะมารับน่ะนี่ไงกล่องข้าวมาคุงจะไปกินกับกับชั้นมั๊ยล่ะ”
“ไม่ง่ะ รุ่นพี่เซจิน่ากัวจะตาย”
“งั้นเหรอ แต่เซจิซังไม่เห็นหน้ากัวตงไหนเลย”
“เออ ช่างเหอะเด๋วชั้นไปกินกับพวกไอ้เมะละกัน นายก็ระวังตัวด้วยนะ”
“จ้า”ฮิมาริยิ้มหวานให้เพื่อนสนิท
ระหว่างนั่งรออยู่นั้นก็มีนักเรียนหญิงปี3เข้ามาหาฮิมาริเมื่อเดินเข้ามาถึงก็กระชากแขนฮิมาริแล้วบีบอย่างแรงเป็นการขู่ทำให้ฮิมาริสั่นด้วยความกลัว
“นี่แก่น่ะเป็นแค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ไม่มีอะไรดีคิดจะมาทำตัวตีสนิทกับเซจิน่ะมันยังเร็วไปร้อยปีย่ะ”
“ถามหน่อยซินายน่ะมันมีอะไรดี ถึงคิดที่จะมาทำตัวใกล้ชิดกับเซจิ ใครๆเค้าก็ไม่ชอบนายทั้งนั้นแหละรู้มั๊ย”
ฮือๆๆฮึก ฮิมาริตอบอะไรไม่ได้ได้แต่สั่นด้วยความกลัวที่เกิดจากโรคแปลกๆของเขา
“ตอบสิ ไม่ตอบใช่มั๊ย”หญิงสาวเงื้อมีขึ้นเตรียมที่จะตบฮิมาริแต่ก็ต้องชะงักด้วยแรงที่มะกระชากแขนของหล่อนลง
“อย่ามาเอาคนอื่นเค้าไปเทียบกับตัวเอง ถ้ามายุ่งกับฮิมาริอีกชั้นไม่เอาเธอไว้แน่”เสียงที่แสดงออกถึงความดุที่น่ากลัวของเซจิพูดขึ้น แล้วเจ้าหล่อนก็วิ่งหนีไป
“เป็นอะไรมั๊ยฮิมาริ ไม่ต้องร้องนะซามูไรของเธอมาช่วยแล้วไง”เสียงที่อ่อนโยนของเซจิปลอบฮิมาริ
“ฮือๆๆๆ”ฮิมาริร้องไห้พลางกระโดดเข้ากอดเซจิ เซจิจึงอุ้มฮิมาริขึ้นอย่างง่ายดายเหมือนอุ้มเด็กตัวเล็กๆ
“ไม่ร้องนะ โอ๋ๆ” “เงียบเถอะแล้วไปกินข้าวกันดีกว่า”
“ฮึกๆ ฮะ”ฮิมาริเริ่มยิ้มออก /มีเพียงเซจิคนเดียวเค้าก็คงไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว/ ฮิมาริคิดอย่างเป็นสุข
แล้วทั้งคู่ก็เดินมายังสวนซากุระหลังตึกด้วยกันโดยมีเซจิเป็นผู้ถือกล่องข้าวให้ฮิมาริราวกับเซจิเป็นซามูไร(คนใช้มากกว่า)ประจำตัวองค์หญิงตัวน้อยๆ
- -
*-+ +-*
ความคิดเห็น