นายท่านต้อนรัก

ตอนที่ 2 : พ่อพระแห่งไป๋หนาน

เมืองไป๋หนาน

หากกล่าวถึงเมืองไป๋หนานแล้ว ยากนักที่จะไม่มีผู้ใดไม่รู้จัก หยางเฉิน หรือที่ผู้คนต่างเรียกขานกันว่า ท่านหยาง เขาคือเศรษฐีเจ้าของกิจการร้านค้าข้าวและร้านค้าเกลือขนาดใหญ่แห่งไป๋หนาน หยางเฉินได้รับการยกย่องว่าเป็นพ่อพระใจบุญแห่งเมืองนี้ เนื่องจากเขามักจะบริจาคเงินทำบุญให้ทางวัดต่างๆ ในเมืองรวมถึงบริจาคข้าวและเกลือให้แก่ผู้ยากจนอยู่บ่อยครั้งจนได้รับความเลื่อมใสจากชาวเมือง

ไม่เพียงแค่ร่ำรวยมากน้ำใจและเปี่ยมเมตตา แต่หยางเฉินยังรูปงามเนื่องจากมีหน้าตาที่หล่อเหลา รูปร่างสูงโปร่งดูสง่างาม ผมของเขาเป็นสีเงินแปลกตาที่เงางามยาวถึงกลางหลังแต่ก็รวบเกล้าครึ่ง ใบหน้าของเขาดูหล่อเหลาราวเทพบุตร ด้วยเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบ คิ้วเข้มสีดำยาวโก่งดุจคันธนู ดวงตาคมกริบราวเหยี่ยวนั้นมีนัยน์ตาสีดำอมม่วง จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักหนาได้รูป แต่แม้จะเพียบพร้อมด้วยรูปลักษณ์และฐานะ หยางเฉินในวัยสามสิบหกปีก็ยังไม่แต่งหญิงใดเป็นฟูเหริน

“เสี่ยวชิง เดี๋ยวเจ้ายกอาหารไปที่ห้องโถงใหญ่ นายท่านนั่งทำสมาธิเช้าอยู่ ใกล้จะได้เวลาอาหารแล้ว” ลุงจาง พ่อครัวบอกเสี่ยวชิงที่เพิ่งก้าวเท้าเข้ามาในครัวพอดี

พอได้ยินว่าต้องเอาอาหารไปให้หยางเฉิน สาวน้อยนามว่าเสี่ยวชิงก็ถึงกับชะงักก่อนจะปฏิเสธเสียงสั่น

“เดี๋ยว...เดี๋ยว...ข้าจะไปตามหยูเยียน...มายกไปให้” พอพูดจบเสี่ยวชิงก็รีบวิ่งไปทันที ไม่รอให้ลุงจางได้ดุใส่

“ช่างประหลาดจริงๆ นางเด็กคนนี้”

ลุงจางส่ายหัวก่อนจะทำกับข้าวต่อ

วันนี้ที่ห้องโถงตอนยามเหม่า (ตั้งแต่เวลาตีห้าจนถึงเกือบๆ เจ็ดโมงเช้า) หยางเฉินกำลังนั่งหลับตาทำสมาธิด้วยการใช้มือข้างหนึ่งจับสร้อยลูกประคำแล้วสัมผัสนับเม็ดด้วยท่าทางสงบนิ่ง ริมฝีปากของเขาพึมพำสวดมนต์

หยูเยียนยืนถือถาดอาหารที่ยกมา ดวงตาเล็กๆ เรียวรีจ้องมองหยางเฉินที่กำลังทำสมาธิด้วยสายตาเคลิ้มฝันราวกับตกอยู่ในภวังค์

เขาช่างรูปงามยิ่งนัก

สาวน้อยคิดก่อนจะเดินก้าวเท้าเข้าไปในห้องโถงอย่างเงียบเชียบแล้วค่อยๆ จัดวางอาหารลงบนโต๊ะ

“เจ้ามาคนเดียวอีกแล้วหรือ?” เสียงทุ้มเอ่ยกังวาน

หยูเยียนหันไปก็พบว่าหยางเฉินลืมตาแล้วและกำลังนั่งจ้องมองตรงมาที่นาง ทำให้หัวใจดวงน้อยของหยูเยียนเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ขวยเขินหน้าแดง

“เจ้าค่ะ...นายท่าน” ตอบละล่ำละลักราวกับคนสำลักน้ำ

ร่างสูงโปร่งในอาภรณ์สีดำเลื่อมเทาเดินตรงมาที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ เขามองอาหารอยู่ครู่นึงก่อนจะสั่งหยูเยียน

“ไปตามเสี่ยวชิงมาพบข้า”