คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
ประูห้อนอนอเมษยา่อยๆ เปิทีละนิเมื่อเห็นว่าวามมืปลุมไปทั่วห้อ ภีมึปิประูลแล้ว่อยๆ เินไปที่เียอหลานสาว ายหนุ่มนั่ลบนเียว้าอหลานรัแสไฟสลัวที่ลอผ่านเ้ามาาทาหน้า่าทำให้ภีมเห็นหน้าาที่แสนน่ารัอเมษยาหลับาพริ้มอย่าหลับสนิท ุอาสุหล่อลูบไล้แ้มเนียนนุ่มเบาๆ อย่าหลใหล่อนที่เาะ้มหน้าหอมแ้มเมษยาอย่าื่นใ แล้วเยหน้าึ้นอย่าเสียาย ภีมไล้ริมฝีปาอิ่มเบาๆ อยาระหาย แ่่อนที่เาะ้มลไปูบเธออย่าในึ เมษยา็ลืมาึ้นมานิๆ วาออาหนุ่มับหลานสาวสบันนิ่นาน่อนที่เมษยาะเอ่ยถามึ้น
“อาภีมยัไม่นอนอีเหรอะ” เมษยาระพริบาับไล่วาม่วุนแล้วมออาภีมอเธออย่าแปลใ ภีมลูบแ้มเมษยาเบาๆ ่อนบอ้วยเสียแหบพร่า
“อานอนไม่หลับ้ะ ืนนี้อาอนอนับหนูไ้มั้ย”
“ไ้สิะ” เมษยายิ้มหวานแล้วอบ่อนะยับไปนอน้าน้าเพื่อใหุ้อาใีอเธอมานอนแทนที่ ภีม่อนรอยยิ้มเ้าเล่ห์ไว้ภายในใ ่อนะล้มัวลนอน
“หนูเมย์ อาอนอนอหนูเหมือนอนหนูเป็นเ็ไ้มั้ย้ะ” หมาป่าเ้าเล่ห์เริ่มแผนารหลอแ๊ะอั๋แะน้อยอย่าแนบเนียน
“่ะอาภีม” แะน้อยเยิบเ้าไปอเอวหมาป่าอย่าว่า่ายเพราะไม่ทันในเล่ห์เหลี่ยม หมาป่ารีบโอบอแะน้อยอย่าแนบแน่นทันที ่อนะสร้าบรรยาาศให้แะน้อยล้อยามโยารเล่าเรื่อเ่าๆ สมัยแะน้อยยัเ็
“หนูเมย์ ำไ้มั้ยว่าอนหนูเ็ๆ อาอบมานอนเป็นเพื่อนหนูและอหนูไว้อย่านี้แล้วอีอย่าหนึ่หนูอบมานั่ัอาแล้ว็อ้อนให้อาเล่นเมับหนูำไ้มั้ย้ะ”
“ำไ้่ะ แล้วอนนั้นหนู็อบหอมแ้มอาภีมมาๆ ้วย” เมษยาพูพลาหัวเราะ ภีมมอหิสาวในอ้อมออย่าเอ็นู่อนะบอเสียหวาน
“อาอยาะให้หนูเมย์ทำัวับอาเหมือนอนหนูเป็นเ็ แล้ว็ยอมให้อาแสวามรัับหนูเหมือนอนหนูยัเล็ๆ ไ้มั้ย “เมษยารุ่นิ่อนะถาม
“อนหนูยัเล็ๆ อาภีมแสวามรัับหนูยัไะ” ภีมมอเมษยาที่บหน้าับอว้าอเา้วยแววาเป็นประายพิศวาสเิ้า
“ ูบ้ะ” เมษยาที่ำลับอเาหน้าแึ้นมา่อนะะุะัอบไป
“มะ...ไม่ีมั้ะ อาภีม”
“ทำไมล่ะ หรือว่าหนูเมย์ไม่รัอาแล้ว” ภีมเอ่ยถามเมษยา้วยน้ำเสียัพ้อน้อยใ
“ไม่ใ่นะะหนูเมย์ยัรัอาภีมเหมือนเิม” เมษยารีบบอออไปเธอลัวอาภีมะน้อยใแ่หิสาวไม่รู้เลยว่าไ้หลมาิับแผนารอภีมเ้าเสียแล้ว
“อาไม่เื่อ หนูเมย์ไม่รัอาถึไ้รัเียไม่อยาให้อาแสวามรัับหนู” หมาป่าเ้าเล่ห์พู้วยเสียที่แสถึวามน้อยใสุๆ แะน้อยที่ไม่ทันเล่ห์ลรีบอเอวหมาป่าแน่น่อนะร้อบอเสียสั่น
“ไม่ใ่นะะ หนูเมย์รัอาภีมที่สุ อาภีมเื่อหนูเมย์นะะ” เมษยาอเอวอาภีมอเธอแน่น เธอลัวเาะไม่เื่อ ภีมยิ้มมุมปาแล้วิอย่าหื่นๆ ‘หนูเมย์๋า อาอยาปลอบวัหนูะแย่แล้วหนูะ้อหวานไปทั้ัวแน่ๆ ’ ’
“แล้วหนูะทำยัไให้อาเื่อล่ะ” ภีมถามพลาูบมับหิสาวอย่าอ่อนโยน
“หนูเมย์ะทำัวับอาภีมให้เหมือนอนเป็นเ็่ะ แล้ว็ะยอมให้...ให้อาภีมูบหนู่ะ” เมษยาบออย่าอายๆ ในอนท้าย เธอไม่อยาให้อาภีมที่เป็นเหมือนพ่อนที่สออเธอเสียใ ภีมยิ้มออมาอย่าสมใ่อนะหอมแ้มเมษยาอย่ารัใร่
“ั้นอาอพิสูน์” ภีมบอเสียระิบ่อนะ้มหน้าูบปาอิ่มอเมษยา ลิ้นอายหนุ่มเลียไล้ไปทั่วลีบปาอหลานสาวสุรัแล้วูึหยอล้อ่อนที่ลิ้นสา่อยๆ แทรอนเ้าไปิมวามหวานภายในูึลิ้นเล็ๆ อหิสาวอย่าเร่าร้อน เมษยาัวสั่นหลับาอย่าลัวๆ ภีมูบหิสาวอย่าโหยหาและหิวระหาย สอมือลูบไล้ไปทั่วัวอหลานสาวอย่าับอเป็นเ้าอ ุอาหนุ่มราในลำออย่าพึพอใในรสูบแสนหวานแ่แฝวามเร่าร้อนนี้ ผ่านไปเนิ่นนานเมื่อภีมูบเมษยาอย่าุใแล้วึ่อยๆ ถอนูบออมาอย่าแสนเสียาย
ภีมมอเมษยาที่ำลันอนัวสั่นเหมือนลูนอย่าเอ็นู่อนะูบปลายมูหิสาวแผ่วเบา เมษยาลืมามอภีมอย่าลัวๆ อายๆ
“หนูเมย์ หนูำไว้นะว่ามีแ่อานเียวที่ะทำับหนูแบบนี้ไ้ เ้าใมั้ย” ภีมบอ้วยน้ำเสียริััวานแฝไว้้วยวามหวแหนเมษยาพยัหน้าอย่าว่า่าย ภีม้มลูบไปทั่วใบหน้าเมษยาอย่าลั่ไล้่อนะล้มัวนอน้าหิสาวแล้วโอบอเมษยาไว้แน่น เมษยาอเอวภีมไว้แล้วนอนหลับ้วยวาม่ว ายหนุ่มลูบไล้แ้มอิ่มอเมษยาอย่าแสนรั
‘หนูเมย์ อารัหนูเหลือเิน’ ’ ภีมิในใ่อนะหลับามหลานสาวสุที่รัไปอีน
ความคิดเห็น