คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9
เมษยาที่ำลัหลับอยู่ในอ้อมออภีมลืมาื่นึ้นมา แล้วยมือึ้นยี้าอย่า่วุนแ่แล้วเมษยา็้อสะุ้ใ เมื่อเสียทุ้มนุ่มอภีมทัทายัึ้น้าๆ หู
“อรุสวัสิ์้ะหนูเมย์” ภีมทัทายหลานรัพร้อมับหอมแ้มนุ่มอหิสาว เมษยาหน้าแ่าน่อนะอบรับ้วยน้ำเสียสั่นๆ
“..่ะ อาภีม” เมษยาไม่ล้ามอหน้าอาภีมอเธอแ่ะลุอนนี้็ไม่ล้า เธอรู้สึหวาบหวามับอาภีมเหลือเิน เมษยายิ่ิถึเรื่อเมื่อืนหน้าเธอ็ยิ่แนลามไปถึใบหู ภีมมอเมษยาอย่าบันระนเอ็นู
“เป็นอะไร้ะ หืม หน้าแเียว” ภีมแล้ถามทั้ที่รู้อยู่แ่ใ ่อนะโอบัวเมษยาึ้นมานอนเยบนอเา เมษยาส่ายหน้าแทนำอบแล้วุบับอว้าอเาอย่าอายๆ ภีมหัวเราะเบาๆ แล้วลูบผมหลานสาวอย่ารัใร่
“หนูอายอาเหรอ้ะ หื้อ เมื่อืนหนูรู้สึยัไอนอารัหนู” ภีมถามอย่าหยอเย้าโอบอร่าสวยที่สวมุนอนอยู่แน่นึ้นเมื่อืนเาเป็นนใส่เสื้อผ้าให้หลานสาวใส่ไป็ลูบไล้เนื้อัวอหิสาวไปอย่าหื่นๆ ิะปล้ำหลานสาวที่น่ารัอยู่หลายรั้แ่สิที่หลเหลืออันน้อยนิอยระิบเือน
“หนูรู้สึแปลๆ ่ะ” เมษยาอบ้วยน้ำเสียิๆ ัๆ อย่าไร้เียสา ภีมมอหนูเมย์อเาที่นอนเยอว้าอเา้วยวามรัและเอ็นูสุหัวใ่อนะถามหิสาวเสียหวาน
“หนูรู้สึอะไร บออาไ้มั้ย”
“หนู...หนูรู้สึหวาบหวามแล้ว็สบายัวี่ะ” เมษยาเอ่ยบ็ยิุ่หน้าแนบออุอาหนุ่มนแทบะลืนหายไปับออเา เธอรู้สึอาย..เธออับอายเหลือเิน ภีมยิ้มว้าวาเป็นประายแพรวพราวอย่าเ้าเล่ห์่อนะถามเสีย่ำพร่า
“แล้วหนูรู้สึีมั้ย้ะ”
“็ี่ะ” เมษยายอมรับอย่าอายๆ เธอรู้สึีนมีวามสุไปเลยล่ะ หิสาว้อนาึ้นหมายะมอภีม แ่็สบาับภีมที่มอูเธออยู่่อนแล้ว ภีมมอเมษยา้วยวามพิศวาสิในใอย่าทุรนทุรายว่า เมื่อไหร่เาะไ้หนูเมย์เป็นเมียะที เมษยารู้สึื่นลัวับสายาอภีมในเวลานี้เหลือเินเพราะมันเหมือนับว่าเาะินเธอ วาเามันเปล่ประายแปลๆ อย่าบอไม่ถู
“ั้นอาะแสวามรัับหนูแบบนี้ทุวันเลยีมั้ย้ะ” ุอาหนุ่มอมหื่นถามหลานสาวที่ำลัอายนแไปทั้ัวอย่าน่าิน เมษยาที่ำลั้มหน้าุแผอเารีบเยวับ่อนะส่ายหน้าทันวัน
“ไม่่ะ หนูิว่ามันไม่เหมาะสมหนูเป็นหลานออาภีมนะะ” เมษยาอบเสียใส ภีมมอหน้าหลานสาวอย่าัใ เถียเมษยาในใว่า ‘แ่อาิะเอาหนูป็นเมีย ไม่ไ้เป็นหลาน’
“แ่อาว่ามันเหมาะสมีออ อารัหนู อาแสวามรัับหนูแล้วหนู็รู้สึีอาเอ็อบ อารัหนูนะ หนูเมย์ออา” ภีมบอเสียแหบพร่า่อนะูบเมษยาอย่าอ่อนหวานแล้วระิบอ้อนวอนหิสาว
“นะ้ะ เ็ี อาอยารัหนูบ่อยๆ หนูอย่าใร้ายับอาเลยนะ” หมาป่าอมหื่นอออ้อนพร้อมับูบไ้ไปามใบหูเล็ๆ าวๆ อแะน้อยอย่าย่ามใ เมษยาหลับาพริ้มอย่าเลิบเลิ้ม่อนะราเบาๆ เมื่อุอาหื่นามบัไปามออ
“นะ้ะ หนูเมย์ออา” ภีมพูเสียระิบแล้วหอมแ้มาวนุ่ม่อนะยิ้มออมาอย่าสมใเมื่อเมษยาพยัหน้าอย่าอายๆ หิสาวอบเสียเบาหวิว
“็ไ้่ะ หนูามใอาภีม” เมษยามอสบาเา้วยวามใสื่อ่อนะถูภีมประบริมฝีปาอย่าเร่าร้อนแ่แฝไว้้วยวามนุ่มนวลอ่อนหวาน ‘หวานเหลือเินหนูเมย์ออา อาอยาินหนูเ็มทนแล้ว’
ศาลาริมน้ำในมหาวิทยาลัย
ประพรอำไพนั่ฟัเมษยาเล่าเรื่ออีริให้ฟัอย่าสนอสนใ่อนะร้อออมาอย่าโล่ใ เมื่อเมษยาบอว่าเธออยุิวามสัมพันธ์ับีริไว้แ่เพื่อนเท่านั้น
“ีแล้วเมย์ที่เธอเลิบแบบนั้นับพี่้อนอย่าพี่้อเ้าู้มั่วสาวะายไม่เหมาะับเธอหรอ แ่ว่าันสสัยว่าไอ้พี่้อำลัิะทำอะไรถึไ้โทรมาีบเธอน่ะเมย์หวัว่าไม่ไ้ไปพนันับใรไว้หรอนะ” ประพรอำไพทำสีหน้ารุ่นินเมษยามออย่าบัน
“่าเถอะ เรื่ออเมย์ับพี่้อไม่มีวันเป็นไปไ้อยู่แล้ว อีอย่าเมย์ไม่มีสามารถมีแฟนไ้หรอแ้ว” เมษยาบอับประพรอำไพ
“ทำไมล่ะเมย์ อาภีมอีล่ะสิ”
“อืม แ่เมย์เ้าใอาภีมนะ อาภีมลัวว่าเมย์ะเห็นนอื่นสำัว่า็เลยสั่ห้ามแ่เมย์ว่าพอเมย์โว่านี้ัหน่อย อาภีมไม่ว่าอะไรแล้วล่ะ” เมษยาบออย่ามั่นอมั่นใ ประพรอำไพมอเมษยาอย่าเห็นอเห็นใและสสารในะารรมที่ถูบุลที่เารพรัิไม่ื่อ แ่ะเียวัน็อ่อนออ่อนใับวามื่อบื้ออเพื่อนรัเหลือเิน ‘เฮ้อ...เมย์ ันสสารเธอั ันว่าอีไม่นานาอาที่เารพเลื่อนั้นัวเอมาเป็นสามีที่รัแน่ๆ เลย’
ความคิดเห็น