คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6
่ำืนนี้ที่โ๊ะอาหาร เมษยาอยลอบมอภีมอย่าลัวๆ ล้าๆ ว่าะพูเรื่อที่เธอะอีหรือไม่ ภีมที่เพิ่รับประทานอาหารเสร็วาแ้วน้ำลายหนุ่มมอเมษยาอย่าแปลใเพราะแม่หลานสาวัวน้อยอเาอยแอบมอเาั้แ่อนที่เาไปรับเธอที่มหาวิทยาลัยแล้วแ่เาไม่าั้นเาอยาแล้ให้เธอวุ่นวายใเล่น เมษยานั่สูลมหายใลึๆ แล้วัสินใบอออไป
“อาภีมะ”
“ว่าไ้ะ” ภีมถาม้วยน้ำเสียอ่อนโยน
“หนูเมย์อยาะออะไรอาภีมัอย่าไ้มั้ยะ” อนนี้ิใเมษยาโบยบิน้วยวามื่นเ้นอันเ็มไป้วยวามหวั ภีมยิ้มอย่าเอ็นู่อนะบอับหลานสาวสุที่รั
“ไ้สิ้ะ” เมษยายิ้มอย่ายินี่อนะบอ้วยวามื่นเ้น
“หนูเมย์ะออนุาอาภีมสอบิทุนไปเรียนโทที่อัฤษ่ะ” ทันทีที่บประโยอเมษยา ภีมที่ำลัยิ้มอย่าเอ็นู็หุบยิ้มลทันทีอนนี้หน้าาอเาเ็มไป้วยวามเร่เรีย ่อนะอบ้วยน้ำเสียที่เ้มนแทบเป็นะอ
“ไม่ไ้!! อาไม่ให้ไป” เมษยาสะุ้ใับน้ำเสียและสีหน้าอภีมในอนนี้วามผิหวัีึ้นมานแทบสะอื้น หิสาวมอภีม้วยวามหวั่นลัว
“ะ...แ่ว่าหนูเมย์...อยาไป” เมษยาบอ้วยน้ำเสียะุะั้วยวามลัว
“อาไม่ให้เราไปไม่เ้าใรึไ” ภีมบอเสียัอย่าเ้มว ในใายหนุ่มเ็มไป้วยวามหวาหวั่นและน้อยใ ‘ทำไมหนูเมย์ะ้ออยาอยู่ห่าาอา ทำไม!!’
เมษยามอภีมอย่าัพ้อ่อนะรีบวิ่ึ้นห้อไปทันที
“หนูเมย์!!” ภีมร้อเรียเสียั่อนะรีบวิ่ามเมษยาึ้นไป หิสาวรีบปิประูลลอน่อนะน้ำาไหลออมาอย่าน้อยใไม่เ้าใอาภีมอเธอ
“หนูเมย์เปิประูให้อา หนูเมย์” ภีมเาะประูห้อแรๆ หลายรั้และร้อเรีย แ่ไม่มีารอบรับ เมษยานอนร้อไห้เียบๆ บนเียไม่สนใเสียเาะประูห้อที่รุนแรเหมือนะพัประูนั่น ภีมทั้เรียทั้เาะหลายรั้แ่เมษยา็ไม่เปิประูให้ ายหนุ่มหันหลัพิประูในอนนี้เาน้อยใหนูเมย์อเามาที่ิะอยู่ห่าาเาไ้อย่า่ายาย ทั้ที่เาอยาอยู่ใล้ๆ หนูเมย์อเาลอเวลาและลอีวิ ภีมถอนหายใอย่าลัลุ้มแล้วเินไปหยิบุแห้อ
เมษยานอนอุ๊าัวโปรึ่เป็นุ๊าหมีสีาวัวให่ที่อาภีมื้อให้ั้แ่เธอเรียนมัธยม้น เมษยาอหมีัวให่ยัษ์ไว้แน่น่อนะร้อไห้นหลับ หิสาวหลับไปไม่ถึสิบนาทีภีม็ไุแเปิประูเ้ามาแล้วปิประูลลอน านั้นึเินไปที่เีย ภีมนั่ลบนเีย้าๆ ร่าอเมษยาที่ำลัหลับใหล ุอาหนุ่มลูบแ้มเนียนนุ่มที่ื้นน้ำาอย่าแผ่วเบา ่อน้มลูบแ้มอิ่มอหิสาวเบาๆ
“ทำไมหนูถึใร้ายับอานานี้ ถ้าหนูไปแล้วอาะอยู่ยัไ” ภีมพึมพำับร่าที่หลับสนิทอย่าัพ้อน้อยใ ่อนะล้มัวลนอนเีย้าแล้วโอบอร่าเมษยาเอาไว้แน่นอย่าลัวว่าร่าน้อยนี้ะหนีหายไป
เปลือาอเมษยา่อยๆ เปิึ้นมาทีละนิ เธอะยับัวแ่็รู้สึว่ายับัวไม่ไ้เพราะแนอาภีมอรัเธอไว้แน่น ‘อาภีม!! ’ เมษยามอภีมที่ยันอนหลับ่อนะ่อยๆ ยแนที่หนัๆ อภีมออาร่าเธอเบาๆ แล้วะลุึ้นแ่แล้วเธอ็้อลับมาอยู่ที่อ้อมอเาอีรั้เพราะภีมรั้เอวเธอไว้นล้มลนอนเยที่อเา ุอาหนุ่มมอใบหน้าอหลานสาวที่ื่นระหน้วยสายาแวววาว่อนะยิ้มออมาอย่าเอ็นูแล้วหอมแ้มาวๆ นั้นอย่าื่นใ เมษยาหน้าแ่อนะพยายามิ้นออาอ้อมออเา
“ปล่อยหนู่ะ อาภีม” เมษยาบอ้วยวามเินอาย ะไม่ให้เธออายไ้ไในเมื่อเาไม่ไ้ใส่เสื้อทั้เนื้อทั้ัวอาภีมอนนี้มีเพียาเายาวใส่นอนเท่านั้น
“ไม่ปล่อย อาอยาอหนูเมย์” ไม่พูเปล่าแ่ภีมหอมแ้มเมษยาไปเ็มแรแล้วมอหลานรั้วยแววาหวานล้ำ
“ปล่อยนะะ อาภีม” เมษยาบอ้วยน้ำเสียสั่นๆ เพราะภีมูบไปามออเธออย่าระหาย มืออเาลูบไล้ไปามเนื้อัวนุ่มเนียนอเธออย่าับอถือสิทธิ์ ภีมบเม้มออาวเนียนอเมษยาเบาๆ นเป็นรอย้ำ่อนะระิบบอเมษยาเสียแหบอย่านที่่มอารม์วาม้อาร
“หนูหายโรธอาหรือยั หื้อ ว่าไ” ภีมสบาเมษยาอย่าับะลืนินอนนี้เา้อ่มลั้นอารม์ปรารถนาที่มี่อหลานสาวอย่ามา
“หนูเปล่าโรธะหน่อย” เมษยาพูเสียอนๆ พลาหลบา ภีมหัวเราะท่าทาอหิสาวอย่าบัน
“นี่นะไม่โรธ” ายหนุ่มพูพร้อมับหอมแ้มเมษยาอย่ามันเี้ยว
“หนูเมย์แ่น้อยใทำไมอาภีม้อโมโหหนูมานานั้น้วย” เมษยาพูเสียแทบเป็นระิบ ่วนี้ทำไมเธอรู้สึว่าอาภีมอเธอูน่าลัวยัไ็ไม่รู้
“เพราะอาเสียใที่หนูเมย์ะทิ้อา หนูเมย์ไม่รัอาใ่มั้ยถึะทิ้อาไป่ายๆ ” น้ำเสียภีมเ็มไป้วยวามน้อยใเมื่อนึถึเรื่อนี้ เมษยารีบออาภีมอเธอแล้วร้อบอออไปอย่ารวเร็ว
“ไม่ใ่นะะหนูรัอาภีม รัมาที่สุ้วย” ภีมยิ้มออมาปลื้มอปลื้มใลูบหัวเมษยาอย่ารัใร่เอ็นูพร้อมับอร่าอเธอที่นอนเยอเาไว้แน่น
“ริเหรอ อาเื่อไ้รึเปล่า “ภีมแล้ถามออไปอนนี้วามิหื่นๆ รอบลุมทุพื้นที่ในิใและสมอ
“ไ้สิะหนูเมย์รัอาภีมมาๆ เลย่ะเื่อหนูนะะอาภีม” เมษยาพยัหน้าพร้อมบออย่าหนัแน่นริั หมาป่าภีมแอบำแะน้อยเมษยาอยู่ในใภายใ้สีหน้าอันเรียบรึม
“หนูเมย์แสวามรัอหนูเมย์ให้อาเห็นไ้มั้ย” หมาป่าอมหื่นถาม้วยน้ำเสียึัแ่ภายในใแทบะับแะน้อยัวนี้มาปลุปล้ำฟัย้ำให้สมอยา
“ไ้สิะ” ว่าแล้วเหยื่อสาว็หอมแ้มหมาป่าภีมฟอให่ หมาป่าเ้าเล่ห์ถึะื่นใแ่็ผิหวัมามายที่ไม่ใ่อย่าที่าหวั
“หนูเมย์รัอาแ่นี้เอเหรอ้ะ” ุอาอมหื่น้านออมาพลาทำสีหน้าเศร้าใ
“หนูเมย์รัอาภีมริๆ นะะ ทำยัไอาภีมถึะเื่อหนู” ภีมยิ้มอย่าหื่นๆ ในใ่อนะอบ
“ูบอาสิ้ะ เหมือนที่อาทำอนแสวามรัับหนูไ”
“อะ...อาภีม” เมษยารู้สึเินอายหน้าอหิสาวอนนี้แ่ำ ภีมมอหลานสาวอย่าหลใหล ‘อยาินโว้ยย!!’ นี่ือเสียที่ะโน้อในใอุอาอมหื่น
“ูบอาสิหนูเมย์” หมาป่าอมหื่นเร่เร้า้วยวามอยานออนอหน้า ลูแะัวน้อยสูลมหายใเ้าปออย่ารวบรวมวามล้า่อนะ้มลประบริมฝีปาับหมาป่าภีมที่รออยอยู่แล้ว ลิ้นเล็เลียไล้ริมฝีปาอหมาป่าอมหื่นอย่าไม่ประสีประสาและที่สำัแะน้อยไม่ยอมสอลิ้นเ้าไป หมาป่าอมหื่น้อออโรูึริมฝีปาอวบอิ่มอย่าเร่าร้อนและระหาย่อนะสอแทรลิ้นสาเ้าไปวาิมวามหวานภายในทุอทุมุมเมษยาหายใแทบไม่ทันเพราะภีมูบเธออย่าุันหิวโหย ายหนุ่มร้อราในลำออย่าพอใ่อนะถอนูบอออย่าเสียายสุๆ เพราะถ้านานว่านี้เา้อไ้ินหลานสาวที่น่ารัอเาสมใอยาแน่ เมษยาุบับอว้าภีมทันทีที่ริมฝีปาป็นอิสระ หิสาวนอนระทวยอยู่บนัวเา ภีมอเมษยาไว้แน่นึ้นแล้วลูบไล้เธออย่าเพลิเพลิน อนนี้เาำลั่มอารม์พิศวาสอย่าหนั ายหนุ่มหลับาแ่มือยัไม่หยุลูบไล้้นแนาวเนียนอเมษยาที่ำลันอนระทระทวยอยู่บนร่าเา
เาะอทนับร่านุ่มนิ่มอหนูเมย์ไ้นานแ่ไหนนะ
ความคิดเห็น