คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
ึื่น่ำืนนี้พีรานอนไม่หลับึออมานั่ที่ศาลาใล้ๆับลานน้ำพุหน้าบ้าน วาลมสวยเหม่อลอยมอูน้ำพุเล่นเผื่อิใอเธอะไ้ผ่อนลายวามเศร้าไ้บ้า เมื่อหัว่ำอนที่พี่พายับพี่ภาลับมาาารทานอาหารเย็นนอบ้าน เธอ็เห็นภาพแสลใเมื่อพี่พายูบพี่ภาที่เินเ้ามาส่ในบ้าน...ภาพนั้นทำให้เธอรู้ปวในทนมอไม่ไ้ึเินหนีไป...พีราที่นั่เศร้าึมอยู่ที่ศาลาไม่ไ้รับรู้เลยว่าำลัถูับ้อมอ้วยแววาประส์ร้าย พราวพิลาศมอพีราาระเบียห้อนอน่อนะเหยียยิ้มออมา...เธอิอะไรสนุๆออแล้ว ืนนี้เธอะทำให้นัน้อสาวที่เธอเลียัเ็บ้ำในแทบาใายไปเลย!
พีรานั่ึมอยู่ในศาลาละสายาาลานน้ำพุเมื่อไ้ยินเสียเิน่อนะหันไปมอแล้ว็้อแปลใเมื่อเห็นพราวพิลาศำลัเินลับๆล่อๆไปทาึเล็ึ่เป็นที่พัอภาภูมิึ่อยู่นละฝั่ับึนใ้ทั่วไป พีรามวิ้วมุ่นอย่าสสัย่อนะรีบเินามพราวพิลาศ พยายามลเท้าให้เียบที่สุเพื่อไม่ให้พี่สาวอเธอรู้ัว หิสาวรีบหลบแอบอยู่หลัำแพเมื่อพราวพิลาศหยุยืนหน้าึเล็อภาภูมิ่อนะเาะประู...านั้นสัพันในบ้านึเปิประูออมา
“ุหนู!” ภาภูมิเอ่ยออมา้วยวามใที่เห็นพราวพิลาศยืนยิ้มอยู่หน้าประู หัวใายหนุ่มเ้นแรรัวเมื่อพราวพิลาศเบียเ้ามาอเาไว้ ใบหน้ามแ่ำ้วยวามเินอาย่อนะ่อยๆโอบอร่าบาอุหนูสาวไว้
“ภา...พายนอนไม่หลับ ืนนี้พายไม่รู้เป็นอะไริถึแ่ภา...ถ้าภาไม่ว่าอะไรพายอนอน้วยนนะ” พราวพิลาศเอ่ยอออ้อนพลาเยมอเา ภาภูมิแทบหัวใหยุเ้น่อนะมอพราวพิลาศ้วยใบหน้าที่แ่าน เนื้อัวสั่นเทา้วยวามื่นเ้น...พราวพิลาศยิ้มอ้อนเา่อนะหอมแ้มเานภาภูมิหายใแรึ้น เาพูอะไรไม่ออสมอสั่ว่าไม่เพราะเป็นสิ่ที่ไม่สมวรแ่ภายในใลับื่นเ้นยินีนัวสั่น พราวพิลาศไม่รอำอบ หิสาวรีบผลัเบาๆร่าสูอภาภูมิเ้าไป้าใน่อนที่เธอะปิประู้วยรอยยิ้มสะใเมื่อนึถึบุลที่แอบุ่มูอยู่้านอ
พีราโผล่ออมาาที่่อนพร้อมลั้นเสียสะอื้น วาลมสวยมีน้ำาไหลรินออมาอย่าเ็บ้ำะมอไปยัึเล็ ร่าอหิสาวทรุัวลอย่าเสียในแทบไม่มีเรี่ยวแร...เธอไม่นึเลยว่าพี่พายะลัลอบแอบมีอะไรับพี่ภา หัวใเธอะทนเ็บไม่ไหวอยู่แล้ว
พราวพิลาศยืนมอภาภูมิที่ำลััเียให้เธอนอนพลาเหยียยิ้มออมาอย่ารัเีย...เธอะ้อพลีเรือนร่าให้ไอ้ี้้านี่ริๆหรือนี่
แ่ิ็สะอิสะเอียนนอยาะอาเียน แ่เพื่อแผนารอันสวยหรูที่วาไว้เธอ้อฝืนใ ว่าแล้วพราวพิลาศ็เ้าไปโอบอเอวภาภูมิอย่าออเาะนร่าสูให่ำยำอภาภูมินิ่ึ หัวใเ้นไม่เป็นัหวะ
“ภา...พายรัภา”
“ุหนู!” ภาภูมิราเสียสั่นอย่าใระนีในเนื้อเ้น พราวพิลาศแหนใบหน้ามอนใ้หนุ่ม้วยวา่ำวาวนายหนุ่มอใไม่ไหวึอร่าบาไว้แนบแน่น มูโ่เป็นสันสูมลิ่นหอมาเส้นผมอเ้านายสาวอย่าหลใหล
“พายอยารู้ว่าภาิยัไับพาย” เสียหวานเอ่ยออมาะที่มอสบาันและัน ภาภูมิทั้ื่นเ้นยินีนหัวใพอโ่อนะอบเ้านายสาวเสียสั่น
"ผม...รัุหนูรับ” ภาภูมิอบพลามอพราวพิลาศ้วยแววาหวานระยับที่ายัถึวามรัและื่อสัย์่อุหนูพายอเา พราวพิลาศยิ้มหวานให้่อนะูบแ้มเาานั้นึถอยออมาาเา้าวหนึ่ วาสวยึ้มอนใ้หนุ่มอย่าอออ้อนนภาภูมิใสั่น มือาวบา่อยๆปลเสื้อลุมุนอนออเผยให้เห็นุนอนหวาบหวิวโปร่ใสนมอทะลุเห็นเรือนร่าที่ไม่ไ้ใส่ั้นในอหิสาว
“ุ...หนู” ภาภูมิราเสียสั่น้วยวาม้อารที่ถูปลุปั่น ลมหายใแรึ้น้วยวามื่นเ้นะที่ยัยืนนิ่ันอย่าทำอะไรไม่ถู วามับ้อมอส่วนเว้าส่วนโ้ที่าม่อนะเลื่อนสายาึ้นมามอพราวพิลาศ้วยวามระหายหิวที่รุนแรอย่าปิไม่มิ...เาำลัรู้สึว่าเหมือนอยู่ในวามฝัน
“พายอยาเป็นอภา” พราวพิลาศเอ่ยะที่มือบาถอุนอนออนบันี้ร่าายอหิสาวเปล่าเปลือย ภาภูมิรู้สึเหมือนไฟ็อให้แน่นิ่ะที่วามับ้อวามามรหน้าไม่ระพริบ...ร่าาวผุผ่อราวับน้ำนม ทรวออวบอิ่มเ่ึ ยออสีมพูสวยาม หน้าท้อแผ่นราบรวมถึเอวบารับับสะโพผายลมนวลเนียนสวยามอย่าไร้ที่ิ
พราวพิลาศยิ้มหวานอย่าเิวนพร้อมับเินเ้ามาแนบิและโอบอลำอเา วาสวยหวานมอสบาับนใ้หนุ่มที่ำลัยืนนิ่อย่าะลึแ่บาอย่าลับไม่นิ่าม พราวพิลาศยิ้มริ่ม่อนะสัมผัสเาอย่าใล้า ภาภูมิหลับาพร้อมทั้บรามแน่น้วยอารม์ใร่ที่ลุโน
“ผมทนไม่ไหวแล้วรับุหนู” เสียทุ้มบอเสียสั่น่อนะัารรวบร่าบาเปลือยเปล่าอุหนูสาวึ้นอุ้มแล้วรีบ้าวเท้ายาวๆเ้าไปในห้อ
ร่าบาระหาวนวลเนียนอพราวพิลาศถูวาลบนเีย้วยอาัปิริยาทะนุถนอม ฝ่ามือหนาอภาภูมิลูบไล้ไปามเนื้อัวอเ้านายสาวอย่าลุ่มหล วามอายหนุ่มมอสบับวาหวานอนายสาวอย่าลั่ไล้และหลใหล
“ภา...พายลัว” พราวพิลาศร้อบอเสียสั่นเมื่อรับรู้ถึอาารื่นัวอนใ้หนุ่ม
“ไม่้อลัวนะรับุหนู...ผมรัุหนู ไว้ใผมนะรับ” ภาภูมิบอเ้านายเสียหวานเพื่อให้เธอมั่นใไม่ื่นลัวับประสบาร์รั เรียวปาอเาุมพิริมฝีปาอวบอิ่มอุหนูสาวอย่าูื่มเรียร้อ ฝ่ามือหนาเล้าลึออิ่มทั้สอ้าอย่าหนัหน่ว
ายหนุ่มปลุเร้าอารม์อพราวพิลาศอย่าเร่าร้อน่ำอประสบาร์่อนะสอนบทเรียนรัใหุ้หนูสาวอย่าอ่อนหวานแ่แฝไว้้วยวามเผ็ร้อนถึใ...
เมื่อพายุรัผ่านพ้นไป ภาภูมิระับอร่าบาอพราวพิลาศไว้แนบแน่น้วยวามหวแหนะบใบหน้าลบนทรวออวบ ริมฝีปาหยัลี่ยิ้มอย่ามีวามสุ่อนะเยหน้าไปมอพราวพิลาศที่หลับใหลไปอย่าอ่อนเพลีย ภาภูมิ่อยๆยับายออาพราวพิลาศเพื่อให้เธอไ้นอนหลับสบาย่อนะนอนอรัร่าเธอไว้ วามับ้อมอใบหน้าหวาน้วยวามรั...หัวใเ็มื้นและภูมิใที่ไ้เป็นผู้ายนแรอุหนูพาย
“ผมรัุหนู...ุหนูเป็นอผมนเียว” เสียทุ้มเอ่ยับร่าอเ้านายสาวที่นอนหลับใหลอย่าลั่ไล้ านั้นึุบออหอมละมุนอเธอ่อนะหลับไป้วยรอยยิ้มแห่วามสุ
ความคิดเห็น