คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2
ร้านอาหารริมแม่น้ำ
ภีมนั่มอหลานสาวที่ำลัรับประทานอาหารอย่าเลิบเลิ้ม เมษยาที่ำลัทานอาหารอยู่รู้สึว่ามีน้อมอึเยหน้าึ้นมาเห็นอาภีมอเธอำลั้อมอเธออยู่ เมษยายิ้มหวานให้ภีมนเารู้สึว่าหัวใอเาเ้นรัว ่อนเธอะเอ่ยถาม
“อาภีมไม่หิวเหรอะ หนูเมย์ไม่เห็นอาภีมินเลย” ภีมรู้สึัว่อนะระแอมระไอลบเลื่อนอบ
“อ่อ อายัไม่หิวเลย หนูเมย์ินเถอะ้ะ” เมษยาพยัหน้ายิ้มๆ ่อนะลมือัารอาหารรหน้า่อ ภีมึถือโอาสมอเมษยาอย่าหลใหลเอ็นู่อ พลาิในใอย่ามุ่มั่น ‘เรียนบเมื่อไหร่ เรียมัวเป็นเมียอาไ้เลยหนูเมย์ หึหึ’
ยามเ้าอวันใหม่เมษยาื่นมาแ่เ้ารู่เพื่อมาสูอาาศบริสุทธิ์ ั้แ่อยู่ปีสี่เธอ็มีวิาเรียนเพียแ่สอวัน็ือ อัารับพุธแ่็ีแล้วใล้เรียนบเธอ็ะไ้เป็นผู้ให่ะที หิสาวเินยืเส้นยืสาย่อนะเินเล่นัพัแล้วเ้าบ้านเพื่อเปลี่ยนุออมาว่ายน้ำ ภีมนั่ื่มาแฟอยู่โฟาห้อรับแ สายา็อยู่าวาโทรทัศน์ และแล้วเา็ไ้ยินเสียใสๆ ร้อเพลมาแ่ไล ายหนุ่มยิ้มอย่าเอ็นูเป็นนัหนาเมื่อรู้ว่าใรเป็นนร้อ เมษยาอยู่ในเสื้อลุมอาบน้ำเพื่อปิบัุว่ายน้ำที่อยู่ภายใน หิสาวร้อเพลเบาๆ อย่าอารม์ี ่อนะหยุเมื่อเห็นอาภีมำลัมอเธอยิ้มๆ
“อาภีม วันนี้อาภีมไม่ไปทำานเหรอะ” เมษยาถามอย่าแปลใเพราะวันนี้เป็นวันทำาน
“ไม่้ะ อาอยาพัผ่อนปล่อยให้ลูน้อทำานใหุ้้มเินเือน หนูเมย์ะว่ายน้ำเหรอ้ะ” ายหนุ่มเอ่ยบอแบบผู้ให่บอเ็แ่าเป็นประายวิบวับเมื่อถามประโยท้าย
“ใ่่ะ หนูเมย์เบื่อๆ ่ะ อาภีมมาว่าย้วยันมั้ยะ” เมษยาัวน ึ่็เ้าล็ออภีมเพราะถึเธอะวนหรือไม่วน ยัไเา็ะามไปว่ายน้ำับเธออยู่ี โอาสที่ะไ้สัมผัสแนบเนื้อับหนูเมย์อย่านี้ ถ้าเาไม่ว้า็โ่เ็มที
“็ีเหมือนัน อา็อยาว่ายอยู่พอี หนูเมย์ไปรออาที่สระเลยแล้วัน”
“โอเ่ะ เร็วๆ นะะอาภีม”
“้ะ” ภีมรับำ ทันทีที่เมษยาเินออไป วาอายหนุ่ม็วาววับเป็นประายอย่าเ้าเล่ห์
ภีมที่ไปเปลี่ยนาเว่ายน้ำและสวมเสื้อลุมทับไว้ เินไปถึบริเวริมสระะัเท้าหยุเินอย่าะลึเมื่อเห็นเมษยาในุว่ายน้ำสีมพูแบบทูพีโย้าล่าเป็นระโปรำลัว่ายน้ำเล่นอย่าเพลิเพลินนไม่สนใสิ่รอบัว ผิวาวอมมพูยาม้อแสแอ่อนๆ ที่ลอเ้ามาภายในผ้าร่ม้าบนสระน้ำส่อเป็นประายผุผ่อ หุ่นอวบอิ่มอวัยสาวและรอยยิ้มอเธอึูใเานั ‘น่ารัเหลือเิน หนูเมย์ออา’ ะทีุ่อาหนุ่มำลัเลิบเลิ้มอยู่ในห้วรั เมษยาที่เพิ่สัเบริเวริมสระ็ร้อทััวนให้ภีมลเล่นน้ำับเธอ
“อาภีมะลมาเล่นน้ำับหนูเมย์สิะ” เมษยาร้อเรียัวน ภีมหลุาภวั์แล้วรีบระโลสระน้ำแทนำอบ ภีมและเมษยาวัน้ำใส่ันอย่าสนุสนาน ่อนที่วามิบาอย่าอภีมะแว่บเ้ามาในสมอ ว่าแล้วเา็่อยๆ พาร่าอัวเอมล่อหน้าเมษยา สอมือะเียะายีผิวน้ำ
“อาภีม!!” เมษยาร้อเรียอย่าใ ที่เห็นอาภีมอเธอมน้ำล่อหน้า่อา เมษยารีบำน้ำว่ายไปหาเา สอแนเธอโอบอร่าให่อายหนุ่มแล้วรีบพยายามพาเาึ้นาสระอย่าทุลัทุเลเพราะหนัระหว่าทา ภีมที่แล้มน้ำลอบสูลิ่นายสาวที่อออเมษยาไว้เ็มปออย่าื่นใ เมื่อพาึ้นมาไ้เมษยา็น้ำาลอเ็มสอาอย่าใ ่อนะ่อยๆ เย่าอาภีมอเธอแรๆ พลาเรียเสียสั่น
“อาภีม...อาภีม...อาภีมอย่าเป็นอะไรนะะ” เมษยาทำอะไรไม่ถูเพราะใ ภีมหรี่าเล็น้อยเห็นว่าเมษยาพยายามปั้มหน้าอและท้อเพื่อให้น้ำเาออมา ‘ผายปออาสิ้ะ หนูเมย์’ ายหนุ่มิ เหมือนเมษยาะไ้ยินที่เาิ เธอรีบ้มลผายปอให้เา แ่แล้วเมษยา็้อเบิาว้าเมื่อภีมูึริมฝีปาอิ่มอเธออย่าเอาเป็นเอาาย่อนะ่อยๆ สอลิ้นเ้าไปวานหาวามหวาน่ำในโพรปานุ่มอเธอ ภีมูบเมษยาอย่าหิวโหยทั้เาและเมษยา่าำลัเลิบเลิ้มในอารม์พิศวาสนี้ ผ่านไปเนิ่นนาน่อนที่เมษยาะผลัออาภีมอเธออย่าแร
“อาภีม! อาภีมทำไมทำับหนูเมย์แบบนี้” เมษยาหลับหูหลับาถามเสียั ทว่า ไม่มีเสียอบรับาภีม เมษยาึลืมาึ้นมาแล้ว็พบว่าภีมยันอนสลบอยู่ เธอมวิ้วมุ่นอย่าๆ ‘ เป็นไปไ้ไอาภีมยัไม่ฟื้นเลยแล้ว...แล้วเมื่อี้นี้มันืออะไรัน’ เมษยารุ่นิ ‘หรือว่าอาภีมะละเมอ’ แ่แล้วเมษยา็ไ้ยินเสียไอออาภีม ึ้มลู่อนะยิ้มอย่าีใ นลืมเรื่อที่รุ่นิเมื่อรู่
“อาภีมฟื้นแล้ว” เมษยาโผเ้าอภีม ายหนุ่มวยโอาสแล้หันหน้าอย่ามึนๆ เพื่อที่มูโ่อเาะสัมผัสแ้มาวนุ่มอหลานสาวสุรั ภีมลอบสูวามหอมาแ้มเมษยาไปเ็มๆ หิสาวไม่รู้สึัวเพราะำลัีใที่อาภีมอเธอฟื้น
“อามึนหัวัหนูเมย์ ่วยพาอาึ้นไปพัหน่อย” ภีมแสร้ทำเสียอ่อนระโหย่อนะทำหน้า่วๆ เมษยารีบประอภีมเพื่อะพาเ้าบ้าน ายหนุ่มไ้ทีโอบเอวหิสาวทำเหมือนว่ายึเธอไว้เป็นหลั่วยพยุ เมษยาโอบประออาภีมอเธออย่าเป็นห่วเพราะเ้าใว่าเาะมึนๆ เพราะน้ำเ้าปอเยอะ็เป็นไ้
“วันนี้หนูเมย์่วยูแลอา้วยนะ อารู้สึ..ไม่ไหวยัไไม่รู้” ภีมีหน้าึมเหมือนนป่วยแล้วบหน้าลับไหล่หิสาวสวมอเอวเธอไว้แน่น
“่ะ อาภีม” เมษยาบอ้วยน้ำเสียอ่อนหวานแล้วโอบประออาภีมอเธอเพื่อพาึ้นไปพัผ่อน้าบนห้อ
ความคิดเห็น