รักนี้ได้แค่เพื่อนสนิท

เนื้อเรื่อง

“รักนี้ได้แค่เพื่อนสนิท”

     วันนี้เป็นวันเปิดเรียนพิเศษวันแรกซึ่งเป็นวันเสาร์  เรียนตั้งแต่  9.00 – 12.00 น.ที่โรงเรียนกวดวิชาแห่งหนึ่งในจังหวัดพิษณุโลก “แพท  นภัสสร  จิรพรนภา” เด็กสาวผู้น่ารักซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดสีชมพูทั้งชุดเสื้อแขนตุ๊กตา กระโปรงยาวคลุมเข่าเล็กน้อย เช้าวันนี้เป็นวันที่แพทตื่นเต้นมากกินข้าวไม่ลง ตื่นมาตั้งแต่ตีห้ารีบอาบน้ำแต่งตัว แม่จึงถามว่า “จะรีบแต่งตัวไปแต่เช้าเลยรึไง ยังไม่มีใครไปเรียนเร็วขนาดนั้นหรอก” เธอตอบว่า “ก็จะได้ไปเรียนก่อนใคร ๆ ไงคะแม่แล้วอีกอย่างครูจะได้ไม่ว่าไงว่าวันแรกมาเรียนก็มาสายซะแล้ว ๆ วันอื่นคงจะมากสัก 10.00 น.แน่เลย”

    เวลา 8.15 น. แม่ของเธอจึงไปส่งเธอที่โรงเรียนกวดวิชา  โดยแม่ของเธอขับรถเบนซ์ไปส่งเธอ  เมื่อถึงโรงเรียนกวดวิชาเธอก็เดินลงจากรถแล้วไปรายงานตัวกับครูที่สอนเธอชื่อ  “ครูยุทธ” ครูบอกว่าเธอได้เลขที่ 151 ได้เรียนห้อง 2 พอเธอรายงานตัวเสร็จแล้วเธอก็เดินเข้าห้อง 2 พอเธอเริ่มเรียนวิชาแรกเธอก็ลืมของไว้ในรถเบนซ์ของแม่เธอจึงไปขอยืมคนอื่น  เธอไปขอยืมเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อายุเท่ากับเธอที่อยู่ห้อง 3  แต่วันนี้นักเรียนมาเรียนน้อยทำให้ต้องเรียนอยู่ห้องเรียนเดียวกันคือห้อง  2   เธอไม่รู้จะไปยืมใครเลยตัดสินใจยืมคนที่ใกล้ตัวเธอที่สุดนั่นก็คือ  “เคน  อัครวุฒิ  เอี่ยมสำอางค์”  เธอขอยืมเขาแล้วก็บอกว่าจะคืนให้ตอนเลิกเรียนเสร็จ  เมื่อเรียนชั่วโมงแรกจบแล้วก็ได้เวลาพักเธอจึงจะไปซื้อขนมแต่เธอลืมไปว่าทุกอย่างที่เธอเตรียมไว้อยู่ในรถเบนซ์ของแม่เธอเอง  เธอจึงไปขอยืมเคนอีกรอบหนึ่งแล้วเธอก็บอกว่าพรุ่งนี้เธอจะเอาเงินมาคืนให้  ในขณะที่พักเธอได้เดินไปซื้อขนมโดยใช้เงินที่เคนให้เธอยืมมา  พอเธอซื้อเสร็จเธอก็ไปกินขนมด้านหลังโรงเรียนกวดวิชาแล้วเคนและเพื่อนของเขาก็เดินตามเธอไปแล้วก็คุยกับเธอทำให้เธอรู้อะไรเกี่ยวกับเคนและเคนก็รู้อะไรที่เกี่ยวกับเธอมากขึ้น  เขาทั้งสองคนเลยเริ่มสนิทกันเพราะในตอนแรกที่ทั้งสองคนเพิ่งคุยกันครั้งแรกทั้งสองคนก็เกร็งมากเพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดไป    วันที่ไปเรียนวันที่  2  นักเรียนก็พอ ๆ กับเมื่อวานเลยเรียนห้องเดียวกันเหมือนเดิม  แพทคืนเงินให้เคนมากกว่าที่เคนให้ยืมเป็นสองเท่าเคนจึงรู้สึกว่าไม่พอใจที่ได้เงินคืนเป็นสองเท่า  เคนคิดว่าแพทเหยียดหยามเงินที่เคนให้ยืมไม่เห็นน้ำใจที่เคนให้ยืมเงิน  เขาจึงโกรธเธอมากไม่คุยกับเธอ  2  อาทิตย์ในขณะที่เขาไม่คุยกับเธอ  เธอก็เฝ้าตามขอโทษเขาทุกวันที่เจอ  เจอตอนเช้าก่อนเรียนก็ขอโทษ  เจอตอนพักระหว่างชั่วโมงเรียนก็ขอโทษ  แม้วันไหนที่ไม่ได้เห็นหน้าเคนเธอก็ฝากเพื่อนของเคนไปขอโทษเขาด้วย  จนวันนี้แพทเครียดมากที่เคนไม่ยกโทษให้เธอจึงคิดหาว่าจะทำยังไงให้เคนหายโกรธเธอ  เธอคิดแล้วคิดอีกจนเวลานี้  02.00  น.เธอก็ยังไม่ได้นอน  ตอนเช้าวันที่เธอต้องไปเรียนพิเศษแต่เธอปวดหัวมากจนต้องนอนพักเพราะตื่นไม่ไหวทำให้เธอไปเรียนพิเศษไม่ได้เธอจึงขอยืมโทรศัพท์แม่เธอโทรหาเพื่อนที่ไปเรียนพิเศษว่า 

        “ฝากขอโทษเคนด้วยเพราะว่าเราปวดหัวไปเรียนพิเศษไม่ได้เรามัวแต่คิดหาวิธีขอโทษเคนให้หายโกรธเราเร็ว ๆ”  

วันนี้เคนมาเรียนแต่แพทไม่มาเรียน  เคนจึงถามเพื่อนของแพทว่า  ทำไมแพทไม่มาเรียน  เพื่อนของแพทจึงเล่าเรื่องทั้งหมดให้เคนฟัง   เคนรู้สึกผิดมากจึงอยากจะขอโทษแพท   เช้าวันอาทิตย์  เมื่อแพทมาถึงโรงเรียนกวดวิชาก็เจอเคนนั่งอยู่และพูดว่า 

         “แพทผมขอโทษที่ทำให้คุณป่วยและเรียนไม่ทันเพราะผม  ผมขอโทษจริง ๆ”  เมื่อเคนพูดจบแพทก็พูดต่อว่า

        “เคนเราก็ต้องขอโทษเคนเหมือนกันที่เราทำอย่างนั้นลงไป” 

       “ไม่เป็นไรหรอกเราไม่ได้โกรธอะไรเธอแล้วนี่” 

       “จริงหรอ  ขอบคุณมากนะที่ไม่โกรธเรา”  เมื่อทั้งสองคนพูดจบสถานการณ์ในตอนนั้นเงียบสนิท  ทั้งสองคนอยู่ในอาการที่แบบว่าหน้าแดง  เขินกันทั้งคู่เลย  เคนจึงพูดขึ้นว่า 

        “เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า  เราเป็นห่วงเธอมากนะ” 

      “เราไม่เป็นอะไรมากหรอก  เราแค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง” 

      “แล้วเมื่อวานเรียนไปถึงไหนแล้วล่ะ พอดีว่าเราไม่ค่อยจะรู้เรื่องสักเท่าไหร่” 

        “รอเดี๋ยวนะเดี๋ยวผมจะมาสอนให้รออยู่ตรงนี้นะ” หลังจากนั้นเคนก็มาสอนแพทในเรื่องที่เรียนเมื่อวานนี้ ทำให้ทั้งสองคนดูสนิทกันเข้าไปอีก เพื่อน ๆ ของทั้งเคนและแพทพูดว่า

       “รู้สึกว่าสองคนนี้จะสนิทกันมากไปแล้ว หรือว่าจะเป็นแฟนกันแน่เลย” แล้วก็ทำให้ทั้งสองคนตกเป็นข่าวฮือฮากันมากในหมู่นักเรียน จนนานวันเข้าเขาก็ได้เป็นเพื่อนสนิทกันจนตอนนี้อาจจะเป็นมากกว่าเพื่อนสนิทด้วยซ้ำไป  เขาทั้งสองคนโทรคุยกันตอนกลางคืนทุกคืนแม้ว่าจะไม่ใช่วันมาเรียนพิเศษก็ตาม   บางครั้งแพทก็เป็นคนโทรแต่บางครั้งเคนก็โทรมาหาแพทแล้วแต่โอกาสและสถานการณ์ทั้งสองคนมีเรื่องที่จะต้องคุยกันทุกวันเพราะทั้งสองคนก็อยู่ต่างโรงเรียนกันด้วย    จนมาถึงวันนี้วันที่ต้องไปเรียนพิเศษแพทก็ตัดสินใจถามหลังจากที่คิดว่าเคนจะโกรธรึเปล่าถ้าถามเรื่องนี้  แพทถามว่า 

       “เคนมี... แฟนรึยัง”  แล้วเคนก็อึ้งไปกับคำถามนี้เพราะยังไม่เคยมีใครถามคำถามนี้กับเคนเลย  เคนเงียบไปสักพักแล้วตอบว่า 

       “ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ  แล้วคุณล่ะมีแฟนรึยัง” 

       “ยังไม่มีแฟนเลย”  แพทตอบทันที 

       “แล้วเคนเคยเจอคนที่ถูกใจรึยังล่ะ” 

      “เจอแล้วก็...ก็...เธอไง”  แล้วแพทก็อึ้งไปพักหนึ่งจึงพูดว่า 

      “ฉันเนี่ยนะ  แล้วทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” 

       “ก็เธอไม่เคยเหมือนเด็กผู้หญิงคนไหนที่ฉันเคยเจอมาก่อน  เธอเป็นคนที่เรียบร้อยมาก  แต่งตัวน่ารัก  นิสัยดี  เวลาที่ผมอยู่ใกล้ ๆ หรือเวลาที่พูดคุยผมรู้สึกดีและมีความสุขมาก”  เคนตอบ

       แล้วทั้งสองคนก็ลองตกลงเป็นแฟนกัน  ทำให้ทั้งสองคนดูสนิทกันมากกว่าเดิม  สนิทมาก  สนิทมากและมาก ๆ ๆ ๆ   จนวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่จะต้องมาเรียนพิเศษทำให้ทั้งแพทและเคนเศร้ามากแต่ทั้งสองคนก็ยังคุยกันและยิ้มให้กันเหมือนเช่นเคย   พอเลิกเรียนพิเศษแล้วทั้งสองคนก็คุยกันเรื่องที่จะคบกันเป็นเพื่อนสนิทแทนเพราะยังไงก็ได้แต่คุยกันทางโทรศัพท์ไม่ได้เจอหน้ากันอยู่แล้วหรือไม่ก็ไม่ได้คุยกันเลยก็ได้เพราะต่างคนก็ต่างไม่ค่อยมีเวลากันอยู่แล้ว  อ๋อเบอร์โทรศัพท์เคนเบอร์...01-5322328  แล้วก็ต้องแยกโรงเรียนกันอยู่ด้วย  แพทอยู่โรงเรียนเฉลิมขวัญสตรี  ส่วนเคนอยู่โรงเรียนชาย  ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนยังเหมือนเดิม...แล้วอีกอย่างในภายภาคหน้าเคนอาจจะเจอคนที่ดีกว่าแพทก็ได้  ดังนั้นแล้วถ้าใครคนใดคนหนึ่งเจอคนที่ดีกว่าก็อาจจะทำให้อีกฝ่ายเสียใจอีกก็ได้  เราจึงอยากให้ความรักที่เรามีต่อกันเป็นความรักระหว่างเพื่อนก็พอ...

ลาก่อนเคน  ลาก่อนแพท

GOOD  BYE

ความรักไม่จำเป็นต้องสมหวังเสมอไป

ความรักไม่จำเป็นต้องเป็นความรักระหว่างแฟนเสมอไปแต่เป็นความรักระหว่างเพื่อนกันก็ได้